De laatste tijd weet ik niet goed waar het heen moet met mijn leven, of welke kant dat het uit moet gaan... Verwacht ik teveel? Ik weet het niet. Het komende jaar stap ik op tram 4, en ook al was ik enerzijds aan het plannen om een feestje te geven (ik, die nooit een feestje geef), doch blijf ik even stilstaan in het nu, dit moment. Heb ik bereikt wat ik wilde bereiken? Ben ik gelukkig? Op die vragen moet ik het antwoordt schuldig blijven. Het lijkt wel of mijn leven letterlijk stil staat. Ik wil helemaal niet als een negatieve persoon overkomen, maar het helpt misschien als ik hier zo wat van me af kan schrijven. Er zijn, merk ik veel mensen, zelfs kennissen en vrienden die jaloers zijn op mijn leven merk ik vooral aan de opmerkingen of het wegblijven. Het maakt me inwendig diep bedroefd, deze mensen met hun vooroordelen. Zelfs mijn huwelijk is een grote mop. Mijn partner is geen slechte man, dat hoor je mij niet zeggen, maar we blijken mekaar niet gelukkig te maken, hij verwacht dingen van mij en andersom, die we beiden niet kunnen bieden aan mekander. Uit elkaar gaan en ieder zijn eigen weg gaan zou de meest logische oplossing lijken maar dat lijkt niet zo eenvoudig nu, misschien binnen een tiental jaar, als ik dan nog niet van een brug gesprongen ben... Elke dag huil ik tranen die niemand ziet, want die eenzaamheid maakt me kapot. Praten lukt niet goed, de schijn ophouden daarentegen wel; yes the show must go on. Wat me nu op dit moment het meest gelukkig zou maken is dat ik mijn eigen huisje had, liefst in het buitenland, in de groene natuur, ergens in het groen dat ik in de tuin kan gaan schreeuwen uit volle borst als ik dat zou wensen, harmonie en rust is mijn grootste must. Op dit eigenste moment ben ik op. Echt op, en niemand die het begrijpt. Ik probeer me nu zoveel mogelijk vast te klampen aan positieve dingen, en voor een tijdje ging dat goed, maar nu even niet meer, even een time out nodig, ik moet herbronnen, maar weet even niet goed 'how to'...langs iemand die zich niet kan inleven in mij, konstant sceptisch is, sarcastisch en zich als een steenezel gedraagt, alleen maar in zichzelf geloofd... Ik moet hem ergens ook vergeven, maar het maakt het niet minder zwaar voor mij nu. Neen, gelukkig wordt ik hier niet van, hopelijk zie ik het snel weer anders, vind ik een knopje om om te draaien waardoor ik weer even verder kan... Nala
Oh spannend mijn eigen blogje! Hoe het precies werkt weet ik nog niet, maar ben al blij dat ik al zover geraakt ben
Ik zal het nog moeten pimpen hier, en ook het gebruik onder de knie krijgen, maar alles op z'n tijd. Lang geleden dat ik nog heb zitten schrijven, gewoon weinig tijd gehad, maar erger of frustrerender nog...het lukte me niet meer...maar in ieder geval is dit een begin, en hopelijk kan ik zo alles van me afschrijven stilletjesaan.
 "Wink"){kind=icon}
