De bedoelinge van deze blog is eigenlijk mijn gevoelens wat uiten. Ik ben een meisje van 22 jaar, en heb al heel wat verdriet in mij leven gehad. En op deze manier wil ik het wat van me afschrijven. Dus dit is een beetje mijn dagboekje. Ik zal je even inlichtingen over mijn verdriet. Zo'n 7 jaar geleden ben ik mijn mama verloren aan baarmoederhalskanker, ik was toen 15 jaar en voor mij viel mijn elkaar uit mekaar. Aan wie moest ik raad vragen, naar wie moest ik met mijn verdriet. Ik had gelukkig mijn vader nog, maar die toen heel erg veel dronk, omdat hij ook verdriet had en niet goed wist wat ermee aan te vangen. Ik had 2 broers, 1 die ik al 10 jaar niet meer gezien had, en 1 die nu en dan wel eens binnensprong maar een band had ik er niet mee. Je moet wel weten dat ik 20 jaar jonger ben dan mijn jongste broer. Mijn mama stierf aan haar 54 jaar. Voor mij een ramp. Ik had verdriet en het leek alsof niemand mij begreep. Bij mijn vrienden moest ik mijn hart ook niet uitstorten want zij begrepen niet wat ik meemaakte. Mijn moeder was niet gewoon mijn moeder, mijn moeder was mijn beste vriendin geweest. Mijn rots in de branding, mijn schouder om op uit te huilen. En plots was ze er niet meer. Na anderhalf jaar vechten tegen het monster KANKER. Dit verwerken heeft me heel wat energie gekost, en ook heel wat moeite. Maar beetje bij beetje lukte het me wel.
Op mijn zestiende wilde ik terug contact met mijn oudste broer, ik ging naar hem thuis, stelde me voor, en de band was er. Wij waren 2 dezelfde mensen. Het klikte ongelooflijk. Ik zag mezelf in zijn gezicht. Ik dacht hetzelfde, ik zei hetzelfde, ik was hem. Gewoon jonger. Wij waren op een jaar tijd onafscheidelijk geworden. Toen plots hij het verdict dat hij een hersentumor had. Ik dacht bij mezelf dit kan toch niet. 2 operaties verder en de tumor bleef terugkomen. En altijd maar groter en altijd maar meer verweven in de hersenstam. Mijn wereld stortte opnieuw in toen zijn vrouw me opbelde en zei, vandaag moet je komen afscheid neme, morgen haalt hij niet meer. Onmiddelijk ben ik naar zijn huis gereden, en daar lag hij als een plant. Praten kon hij niet meer, eten ook niet, drinken ook niet, zien ook niet. Dit was mijn broer een plant. Hij besefte niet eens meer dat hij leefde. Ik heb afscheid genomen van hem. Mijn verdriet van mama kwam ook weer boven. En dat maakte het 10 keer moeilijker om te verwerken. Ook beetje bij beetje heb ik dit proberen te verwerken. Ik was mijn moeder en mijn broer kwijt. Wat kan er nu nog meer misgaan. Ik had het wel gehad nu mijn verdriet, van hier af aan kon het alleen maar beter gaan. Maar wat was ik verkeerd.
Op mijn negentiende kwam de grootste slag van de hamer, mijn vader had longkanker. Ik kon niet meer. Waarom met mij?? Waarom mijn gezin? Ik kon dit er niet meer bijhebben. De dokters hadden gezegd dat het beginstadium was, dus zeker te genezen. Een stukje long wegnemen en het was opgelost. Was er toch nog een beetje licht op het einde van de tunnel? Jaja dat was er zeker. Na vele discussies met papa heeft hij zich toch laten opereren. Wel wat later dan gepland maar toch nog mooi op tijd, had de chirurg gezegd. Na de operatie was papa wat zwakjes maar dat was normaal had de dokter en het verplegend personeel gezegt. Na een weekje intensive care mocht papa naar de gewone kamer, en na nog een weekje naar huis. Mijn papa had het monster overleefd. Voor mij een lichtpunt in de duisternis van mijn jonge leven. Na een paar maanden verloor mijn vader alle kracht uit zijn lichaam. Iets oppakken die meer dan 5 kilo woog dat ging niet meer. Altijd maar beven, en koud hebben. Ik wist dat er iets niet pluis was, maar woonde toen al alleen en wist niet goed of ik terug naar huis ging wonen. Dus ik besloot van nog even af te wachten, misschien wordt het wel beter. Hij was toch ook al 64 en misschien was het de leeftijd wel. Toen ik op een middag tijdens mijn middagpauze van mijn werk, naar huis ging eten, zag ik dat er iets niet klopte. De gordijnen waren dicht, en de poes had geen eten gekregen. De koffie stond niet op tafel, en de jas hing aan de kapstok, de auto stond voor de deur, maar van papa was geen sprake. Ik ging naar boven met een krop in de keel en had een voorgevoel. Toen ik zijn kamer binnenkwam en hem zag liggen in zijn bed, wist ik het. Mijn papa was gestorven. Ik probeerde em wakker te maken, maar hij was zo koud. Ik heb geroepen boven mezelf uit. PA STA OP!!! DIT KAN NIET WAAR ZIJN!! Maar helaas, mijn papa, mijn held was gestorven.
Ik was helemaal alleen, ik was net 20 en had geen ouders meer, ik had niets.Ik was verdrietig, gebroken, teleurgesteld in alles en iedereen. Ik was alleen. En ik moest het nu alleen gaan redden.
Nu ben ik 22 jaar oud, en nog altijd alleen met mijn verdriet. Er zijn dagen dat het wat beter gaat, er zijn dagen dat het totaal niet gaat. En iedereen die te kampen heeft met groot verdriet herkent zich hier in. Een vriend heb ik niet, ik ben bang om lief te hebben. Alles wat ik graag zie gaat toch weg. Daarom deze blog, om mijn verdriet van mij af te schrijven.
Iedereen met verdriet mag altijd een mailtje sturen en ik zal altijd antwoorden. Ken je iemand die kanker heeft, of je hebt iemand veloren aan kanker, en voelt je niet begrepen. Ik zal je steunen. Want ik weet hoe belangrijk lotgenoten zijn. En hoe belangrijk steun is.
Aarzel niet!! Morgen ben ik terug. En elke dag zal ik mijn dag beschrijven. Het kan grappig worden, het kan triest zijn. Want elke dag is anders.
Tijd heelt de wonden niet. Dat doe je zelf. En sommige wonden zijn zo diep, dat ze nooit zullen helen. Ze zullen op sommige dagen wat minder pijn doen, maar de pijn ebt nooit helemaal weg. Het gemist blijft, alsook de herinneringen.
Vandaag wou ik je laten weten dat het Ok is om na 10 jaar nog steeds iemand te missen. Het is Ok om nog steeds die persoon zijn telefoonnummer in je gsm staan hebben. Het is Ok om te huilen. Het is Ok om kwaad te zijn op heel de wereld. Het is Ok om heel triest te zijn. Dus wees niet beschaamd om te missen, te huilen en te haten. Het is Ok
Vandaag was een goeie dag. Niet veel nagedacht, niet veel getwijfeld, en niet geweend. Dus vandaag was goed!!! Morgen ga ik de familie eens bezoeken op het kerkhof. Dus morgen wordt wel wat moeilijker. Maar vandaag was goed, dag per dag bekijken. Niet teveel in de toekomst en niet teveel in het verleden.
Vandaag echt een slechte dag, is al gisteren begonnen en is gewoon verergerd. Ik weet met mezelf geen raad, voel me zo verlaten van de wereld. Ik voel me echt alleen vandaag. Ik zou zo graag iemand hebben om mee te praten, iemand die me begrijpt. Maar dat heb ik niet. Jammer genoeg. Waarom?? Mijn leven bestaat uit waarom. Heb gisteren mama's dagboek opnieuw gelezen, en heb gehuild als een klein kind. Ik ben de enige die dit dagboek ooit gelezen heeft. En da zal zo blijven. Dat is iets van ons. Zo zie ik het toch. Iets van ons alleen. En wat mis ik haar.
Een moederfiguur in mijn leven, die mij met raad en daad bijstaat. Iemand die je knuffelt en zegt alles komt wel goed. Of iemand die zegt IK ZIE JE GRAAG!!!! Och wat mis ik dat. Je kan je dit niet voorstellen. Ik voel me echt niet begrepen. Ik ben boos op de wereld, waarom mijn mama, waarom mijn papa en waarom mijn broer. Ik weet ik was alles voor ma. Ik was haar wereld. Ik weet nog goed dat ze ooit een keer geschreven had naar me. Jij bent mijn zuurstof, jij bent mijn hart, jij bent ziel, kortom jij bent mijn alles. En wat wil ik graag terug haar alles zijn. Ik nam dit toen als normaal, want zij was mijn moeder, zij was verplicht mij graag te zien. Maar nu wil ik zo graag, graag gezien zijn. Ik wil geliefd zijn, liefhebben. Maar ik kan dat niet meer. Soms heb ik het gevoel dat ik niet meer verder kan. Dat ik in een depressie terechtkom. En elke keer weet ik me opnieuw uit die diepe put te trekken. Maar toch komt er een dag, dat ik mezelf niet meer uit die put krijg.
Mama zei altijd, een mens krijgt niet meer verdriet of hij aankan. Wel hopelijk stopt het voor mij hier, mijn verdriet, want meer kan ik niet aan. Ik weet heel zeker dat ze ergens op me wacht. En op een mooie dag, ga ik er naartoe. Wat een mooie dag moet dat niet zijn. Mama, papa, broer en ik terug herenigd. Ik verlang echt naar die dag. Want oud worden wil ik niet. Met wie, waarom??? Ik ga me nooit het leven ontnemen. Dat durf ik niet en dat wil ik niet. Maar moest ik morgen het verdict krijgen dat ik ongeneeslijk ziek ben. Och ja dan is het maar zo. Want kinderen heb ik niet, een man ook niet. En familie, tja wat heb je eraan. Een gezin heb je nodig, en dat heb ik niet meer. Dat heeft de wereld mij afgenomen. Het monster KANKER heeft mij dat ontnomen.
Dus lieve lezer gaat het mij vandaag echt niet. Hopelijk morgen beter. Want zo'n dagen ben je liever kwijt dan rijk. Het leven is zo ingewikkeld, complex en hard. KEIHARD!!!! Een mens ondergaat het omdat je niet anders kan. Hoe erg is het, ik onderga mijn leven. Ik leef het niet, ik onderga het. Net een marteling. Wat een kutdag.
Lef is het meervoud van Leven. Wel dat is zeker gin understatement. Want in het leven heb je heel veel lef nodig. Lef om verder te gaan. Lef om niet achterom te kijken. Lef om het te ondergaan.
Het is een eindje geleden dat ik nog iets geschreven heb. Waarom, tja geen tijd, en geen zin. Momenteel gaat het goed met me. Beetje bij beetje aanvaard ik wat het leven me biedt. Aanvaard wat het leven je biedt. Drink de wijnen die voor je staan, drink ze allemaal. Van sommigen maar een slok van anderen een hele fles. *Paulo Coelho* Wel zo'n beetje hetgeen die me recht houdt. Ik heb een mailtje gehad van een lieve mevrouw, die me vroeg waarom ik stopte met schrijven op m'n blog. En zij vertelde me dat ze ook zo'n beetje hetzelfde lot heeft ondergaan. Wel ik ben die mail kwijt. En ik zou heel graag opnieuw contact opnemen met die persoon. Gewoon per mail, zo'n beetje elkaar steunen. Dus als je dit leest, wil je me aub een nieuw mailtje sturen. Ik zou dat echt apprecieren. Ondertussen ben ik nu ook samen met iemand, en het gaat goed. Hij begrijpt veel van wat ik zeg. Maar natuurlijk weet hij niet alles. En gisteren hebben we een goed gesprek gehad. Want voor mij is het zooo hard te weten dat ik hem, aan niemand ga kunnen voorstellen. Ik kan hem niet mee naar huis nemen, en voorstellen aan m'n ouders. Zelfs niet aan 1tje. Uiteindelijk kom ik er wel. Dat weet ik ook wel. En ik moet door en mag niet achterom kijken. Maar dat is echt zoooo moeilijk. Dus vandaag nieuwe update van de situatie. En het gaat goed.
Aan iedereen die een troostend woord nodig heeft, ik ben er voor je. Je mag me altijd mailtje sturen en je krijgt zeker antwoord. Behalve die lieve mevrouw, want ben je mailtje kwijt.
