Wanneer je net als ik een goed doorbloedde antenne hebt voor de oneindige schare aan hemelse en aardse mogelijkheden die elke nanoseconde op ons CZS worden afgevoerd,  kan je wel eens een hippe vorm van stress krijgen.  Het lijkt een luxe probleem,  maar ook voor primitieve omstandigheden kan ik casussen bedenken.  Voor u vandaag tentoongesteld,  weliswaar achter stevig geconstrueerde tralies: “doek gaat open – de vrouw met de snor pinkt een traantje weg & denkt aan het begluurde mysterie dat ze was in het pré-conchita-tijdperk- en daar verschijnt:”  het monster van de keuzestress.

Een luxe probleem is ook een probleem.  Wie ooit bij de kinesist langs moest om de verstikkende greep op het moegetergde nekvel tegen te werken zodat de ijzeren monnikskap weer in fijne zijde kon veranderen,  kan dat volmondig beamen.  Kiezen is (zogezegd) verliezen en hey, gisteren was falen al een optie, moeten we dan vandaag leren verliezen?

Nee hoor, vandaag gaan we niet uitademen en loslaten.  Integendeel,  laten we lekker nog wat extra vasthouden aan allerlei opties.  Waarom geloven in de mythe van de “of”?  Waarom niet de rode baret schuin op het hoofd zetten,  een paar woeste (liefst Franse) klanken uiten en vechten voor de “en”?

Komaan,  combineren is toch kei-natuurlijk? Zoveel eencellige soorten wezens zijn er niet.  Tijdens de evolutie was er ook geen beslissende instantie die zich afvroeg of een wezen poten dan wel oren moest krijgen.  Met als resultaat dat er toch heel wat wezens rondlopen die goed van poten en oren voorzien zijn ;-)  Het zou een regel kunnen zijn in een vurig pleidooi voor de kracht van combinaties:  zelfs de foute combinatie geeft informatie over wat niet werkt en brengt je daardoor een stap dichter bij wat wel werkt.

Durf toch es gewoon te vragen naar allebei.  Als je in het restaurant niet weet of je een gedresseerde Himalaya sla zou wegwerken ,  of toch de proteïnetoer opgaan met een gegrild visje,  leg dan even aan je tafelpartner uit dat een half bordje van elk beider gezondheid met rasse schreden vooruit zal helpen.   De zee of de bergen, stad of strand?   Doe een toertje waarin je het combineert!  Als het niet werkt,  krijg je die informatie toch redelijk snel.  Als je kuiten stijf staan na je plaatjesjacht op die sierlijk gehoornde berggeit,  ben je maar wàt blij dat je die weldoende golven ook op het programma zette.

Welke schijnbaar onmogelijke combinaties kan jij verzinnen?  Reageren maar!

31-07-2014 om 14:20 geschreven door coach M  

Hoewel ik een fervent aanhanger ben van het weinig leden tellende clubje der beeldbuisloze wereldburgers,  verdwalen mijn ogen ook wel eens naar de flikkerende beelden die mijn tienerdochter aan haar computerscherm gekluisterd houden.  (hey, ik kan haar de ketnet-kijk op de wereld toch niet ontzeggen?) Zelfs wanneer ik in een uiterste daad van wilskracht mijn blik op eigen scherm hou,  durven er nog wel flarden geluid in mijn oren sluipen.  Zo lijkt bijvoorbeeld het perfect gearticuleerde "falen is geen optie" (1:48) een aardige afsluiter bij het doorgeven van een missie.  Ik maak hier graag een grote (meer bepaald van minstens 50 woorden –dit is het experiment) kanttekening bij.

Falen is wel degelijk een optie.

Ik voel de “hoezo?” branden op je lippen.  Hou vol,  het blussende antwoord volgt snel!

Helaas-pindakaas,  constante omstandigheden bestaan alleen in erg gecontroleerde laboratoriumopstellingen. Herakleitos was al twitter proof gezien de makkelijk in 2 woorden communiceerbare bottom line van zijn theorie: panta rhei.  Alles stroomt,  verandert,  evolueert.  Het gedrag dat gisteren nog ok was,  moet vandaag alweer bijgestuurd worden om effect te sorteren.  Jammer voor de anaal gefixeerden,  de rigiden en de halsstarrigen onder ons:  veranderen is pure noodzaak.  In dat opzicht mogen wij vrouwen dankbaar zijn voor de gratis verandering waarmee we elke maand al mogen oefenen. :-p  Bij  nader inzien,  in sommige gevallen kan ook de onfortuinlijke omgeving van de impact hiervan genieten. :-p x2

Vermits voorspellende krachten veel geclaimd maar weinig bewezen zijn,  is gissen-en-regelmatig-missen de enige mogelijkheid.  “Kom even van je wazige woordenwolk en leg het eens uit in klare taal zodat ik kan begrijpen/geloven dat je iets nuttigs vertelt.” “Dankje, lieve eventueel ingebeelde lezer.”  Ik probeer te zeggen:  Wanneer je iets doet,  kan het altijd mis gaan.  Dat is helemaal oké want dat geeft je informatie over wat niet werkt. Dan kan je vervolgens iets anders proberen.  Na een hopelijk aanvaardbaar aantal pogingen vind je dan misschien iets wat wel werkt.

Falen is dus een optie,  en wel eentje die je waardevolle info geeft.  Kijk eens aan, eventjes over de 300 woorden en al een oplossing aangereikt voor het faalangst-probleem dat horden getalenteerde,  slimme,  aardige en ongetwijfeld ook mooie mensen verlamt.  Gniffel.

Een streep door het alibi dat perfectionisme geworden is! Hey, wat je ook wil doen,  het hoeft niet perfect te zijn. Het hoeft zelfs niet eens goed te zijn. Ga gewoon eens lekker de mist in!  Je hebt iets gedaan en zomaar gratis informatie gekregen over je daad.  Zelfs de meest geroutineerde versierder heeft bij opbouw van zijn repertoire aan openingszinnen informatie gekregen over effectiviteit en bruikbaarheid.  Zo kan “jij bent het licht in mijn duisternis”  aardige resultaten opleveren bij eenmalig,  door congruente emoties ondersteund gebruik.  Wanneer deze zin jouw handelsmerk geworden is,  reist je reputatie je ver vooruit en word je bij gebruik gegarandeerd getrakteerd op een stevige portie hoongelach. Oopsie, deze moet dan even uit je portfolio gehaald.

Om een gouwe ouwe vanonder het stof te halen: “al doende leert men”. Dus,  doe maar lekker,  en als het mis gaat,  doe je wat anders.  Ik twijfel ook om 1 van de 253 gedachten die per seconde door mijn brein razen te condenseren tot een getypte tekst en deze zelfs nog op het net te gooien.  Stel je voor,  er zijn al honderdduizendmiljoen hyperinteressante, mega-entertainende, geweldig professionele blogs met een niveau waarvan ik nog niet eens durf te dromen.  Zal ik dan de ether nog wat vervuilen met mijn schrijfsels?  Na duizend jaar immobiliserende bescheidenheid denk ik nu: “Misschien is er in the cloud wel een leeg plekje waar mijn wollige uitweidingen helemaal thuishoren!” 

Welke dingen heb jij al vaak moeten doen eer het goed zat? Wat is er fout gegaan en hoe wist je dat?  Reageer gerust,  ik heb nét evenveel tijd als jij!

30-07-2014 om 11:57 geschreven door coach M  

Jonge mama's,  in sommige milieus opgehemeld als de zachtste creaturen op aarde,  in andere milieus verguisd als één-spoor-breinen die vooral verhalen over volle pampers en kruippogingen spuien... Alhoewel ik momenteel tot deze categorie behoor,  mag je gerust een diepe zucht van verlichting slaken.  In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden: hoe gek ik ook op haar ben,  géén gezwijmel over Ukkepuk hier ;-)

Het gaat hier over jezelf veranderen,  verbeteren.  Niet omdat dat moet of zo – (ik) Hou van jou zoals je bent -  maar wel voor de Fun,  omdat het kan.  Boetseren en kneden en met vuile handen je haar uit je gezicht strijken en fier kijken naar het resultaat…

Heb je een knagende gewoonte of desnoods de gewoonte om te knagen (op foutieve items/tijdstippen)? Is de tv jouw beste vriend en zou je ook wel iemand anders willen leren kennen? Is er een grote discrepantie tussen jouw potentie en actualiteit,  heeft jouw beeldhouwer de steenmassa nog niet weggekapt om het prachtige beeld vanbinnen te onthullen?  Geen nood:  hier is de simpelste en meest doenbare tip ooit: (tromgeroffel)

Baby stapjes! (trompetgeschal)

Ja, tuurlijk had je de titel al gelezen. En je hebt vast wel eens gehoord dat je stapsgewijs naar een doel moet toewerken. Geeuw. En ik had nog wel beloofd “meer glimlachen en minder gapen”… Wacht nog even eer je weg klikt,  want hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt,  ik heb hier een punt!

Wanneer je probeert een beter mens te worden (fitter, gelukkiger, rijker, normaler, specialer, …),  kan je opteren voor de onmiddellijke bovennatuurlijke inbreng.  Indien je echter zo bescheiden bent dat je het Universum niet wil lastigvallen met jouw triviale bestaan,  kan je ook voor een zelfontworpen stapsgewijze groei kiezen.  Het universum zal je dankbaar zijn J

Het elektrische bijproduct van onze hersenen dat we wel eens gezond verstand durven noemen,  leert ons dat een doel kan opgedeeld worden in subdoelen. Zover kwam jij nu ook wel hoor. “Als ik 20 kg wil afvallen, nou dan ga ik voor de 2x10, en de eerste 10 kg eraf vieren met frietjes natuurlijk”,  hoor ik je denken.  Als ik dan de vragende horzel mag zijn die even in jouw gluteus maximus prikt: “en hoe ging je dan die 10 kg kwijtraken”? “Nou, 2x5 dan,  of elke week een kilootje”. “Minder eten, meer bewegen en vooral ook heel veel water drinken, en desnoods wat pilletjes x slikken.” Zou het gaan over de hoeveelheid maand die je nog over hebt aan het einde van je loon,  klinken de “oplossingen” eerder als: “een beter werk zoeken waarbij ik meer verdien,” of “minder shoppen op x.be en meer sparen”.  Strakke plannen, toch?

Nee, sorry. Zelfs die redelijk concreet klinkende richtlijnen zijn té abstract. Als succes je enige optie is,  neem dan baby stapjes. Stapjes die zo klein zijn,  dat falen (bijna) geen optie is.  Doenbare dingen dus. Iets wat je gegarandeerd kan en zal doen.  “Meer water drinken” wordt dus niet “8 glazen water per dag drinken” maar wel: “elke dag een glas water drinken”.  Trainen als een beest om meer dan 50 euro te geven aan een bikini en die dan later ook effectief (buitenshuis) te dragen, wordt dan “1 sit-up per dag”.  Wedden dat je,  wanneer je in je trainingspak op je mat klaarzit,  best nog wel zin hebt om er meer te doen,  “nu je toch bezig bent…”?

Komt dat zien, komt dat zien.  De truck van de eeuw.  Het best bewaarde publieke geheim van mensen met succes. Een haalbaar doel opsplitsen in voor jou makkelijk te halen mini-taakjes et voilà: haast ongemerkt schuifel je naar je doel om later verbaasd op te merken hoe snel je eigenlijk kan schuifelen.

Omdat het fantastisch zou zijn wanneer mijn schrijverij een aardige duit zou opleveren,  maar de gevlochten zinnen en macramé van woorden vooral de dozen in mijn bovenkamer bevolken in plaats van een bibliotheek te vullen,  volg ik alvast zélf mijn eigen goede raad.  Een boek schrijven,  die glorieuze daad van literaire verwezenlijking,  geef ik een dissectie tot op microscopisch niveau. Mijn haalbare actie vanaf heden-ten-dage:  50 woorden per dag.  En hup, op dag 1 ben ik er al over gegaan.  Zie je wel dat het werkt?

Welk baby stapje neem jij nu? Reageer gerust,  dan kunnen we elkaar inspireren!

29-07-2014 om 15:23 geschreven door coach M