Twee dagen geleden reden we met een kleine delegatie van onze toneelgroep (www.kastelskwbtoneel.be ) 's morgens al heel vroeg naar Vilvoorde, waar we verwacht werden in de gebouwen van Woestijnvis voor de opnames van de mini-soap Dokters en Dochters, die wordt uitgezonden als laatste item van Man Bijt Hond. We werden verwelkomd door Jelle De Beule, schrijver van Dokters en Dochters en bekend als één van de Neveneffecten. Hij gaf ons een korte rondleiding op de set en daarna werden we aangekleed, geshminkt en van pruiken voorzien. De gedaanteverwisselingen waren verbazingwekkend! Hoe snel een mens van uitzicht kan veranderen, het is ongelooflijk, zie foto! Dan was het lang wachten. De opnames worden natuurlijk niet in chronologische volgorde opgenomen. Er waren slechts twee sets: één voor alle woonkamerscènes en één voor alle ziekenhuisscènes. Er moest dus veel worden verhuisd met meubelen en attributen. Enkel voor onze opnames was er een derde bijkomende set met een auto(wrak). Pas vlak voor de middagpauze was ik voor mijn eerste opname aan de beurt. Dat had enkele voordelen, ten eerste waren de zenuwen wat gekalmeerd en ten tweede had ik de hele voormiddag tijd om te observeren hoe alles in zijn werk ging op een opnameset, en wat er van je verwacht werd. Ik stond ervan versteld hoe professioneel de mensen tewerk gingen, want ondanks het feit dat elke opname eerst enkele malen wordt gerepeteerd (eerst zonder en dan met camera) en dan vaak nog eens enkele malen wordt opgenomen, ging het best wel vlot. Volgens Jelle was het record van aantal takes van opnames gestrand op 30. Dat betekent dat, na de repetities, er 30 keer dezelfde scène opgenomen was vooraleer het goed was! Dubieus record, als je het mij vraagt! Ik schat dat wij met onze opnames niet boven de 7 of 8 keer gegaan zijn, en er waren enkele lange scènes bij! Gelukkig was mijn eerste opname maar een heel korte zodat het niet zo moeilijk was. Desalniettemin gierden de zenuwen door mijn keel! Dan vlug even naar boven voor lekkere en gezonde broodjes (ook Michiel De Vlieger en Rik Torfs hadden honger) en snel terug voor verdere opnames. Weer wat bijshminken en terug aan de slag! Ik kan je vertellen, als je zo'n 10 à 15 keer moet flauwvallen op een half uurtje tijd, verschijnen er 's anderendaags fikse blauwe plekken op verschillende lichaamsdelen! Tja, dom van mij om telkens naast de matras te vallen, natuurlijk! Naarmate de dag vorderde, begon het ons te dagen dat we het vooropgestelde einduur (19 uur) niet zouden halen, omdat het zo'n ingewikkeld scenario was met dan nog eens veel tekst. Daarom liet men stapels pizza aanrukken, en werd ondertussen de set veranderd voor het ongeval met de auto. Het was 19.45 uur toen we aan die opnames begonnen, met veel wachten tussenin, want we hadden scènes voor en na het ongeval, dus moest de auto er ook als dusdanig uitzien. Bijkomend moest Joke, mijn medespeelster, ook nog eens een bebloed gezicht opgeschilderd krijgen, wat ook nog eens enige tijd in beslag nam. Wel hebben we enorm veel plezier in die auto gehad. Met zijn vieren moesten we spelen dat we bewusteloos waren, maar als er eentje in de lach schoot, deed de rest mee natuurlijk. Het was geweldig! Om 23.15 uur zat de laatste opname er eindelijk op en mocht die ellendige pruik eindelijk van mijn hoofd. 's Anderendaags had ik een dikke bult boven op mijn hoofd van de ontelbare speldjes! Toch was het over de hele lijn een superpositieve ervaring met een toffe, jonge, enthousiaste ploeg medewerkers. Hopelijk vallen de uitzendingen ook zo goed mee! Slik!
Op donderdag 12 februari brak de voor onze Jonah langverwachte dag aan: hij vertrok met zijn klas op sneeuwklassen naar Plaffeien in Zwitserland! De avond voordien ging iedereen vroeg naar bed (voor mama had dat niets uitgehaald; zij deed geen oog dicht) om 's morgens supervroeg op te staan, want onze Jonah moest om 6.50 u. in de bus zitten! We vertrokken thuis maar net op tijd, want de ervaring twee jaar geleden met onze Eli had me geleerd dat het zenuwslopend is om naast die bus te staan en je tranen te moeten verbijten tot ze zijn vertrokken! Dus waren we ongeveer de laatsten aan de bus! Terwijl ik nog snel onze Jonah zijn medicijnen (tegen huisstofmijtallergie) aan de juf gaf, dook hij snel de bus in, zonder kus of knuffel! Gelukkig mocht ik hem van de juf even terugroepen zodat hij van iedereen nog een dikke knuffel kreeg, voor hij vertrok! Toen onze Milan mijn tranen zag, liet hij zijn lip hangen en zei dat hij zijn broer zou missen, gingen bij mij de sluizen volledig open! En al helemaal toen ons Febe begon te snikken:'Ik wil mijn Jonah!', maar gelukkig waren we allemaal snel gekalmeerd. En dan begon een lange dag bij de radio. Het is namelijk zo dat onze plaatselijke radio elk jaar een kleine delegatie meestuurt, die dan onderweg verschillende malen een verslagje stuurt over waar ze zijn, wat ze zien en doen, en zo verder. Ook brengen ze elke avond een verslag van de voorbije dag en interviewen ze de kinderen en kunnen groetjes over en weer gestuurd worden. Allemaal heel leuk voor de achterblijvers, en zo hoor je je kind tijdens die lange week ook nog eens een keertje. Je moet er het feit dat je naar muziek moet luisteren waar je normaal niet naar luistert wel bijnemen. Hoewel je zo wel een gat in je cultuur kunt opvullen, hoor, of hebt u al eens gehoord van de fantastische single 'Mama, waar is m'n string'? Nee, ik zuig dit hier niet ter plekke uit mijn duim, en ja, dat is wel degelijk een bestaande single! Maar alle grappen terzijde, alle lof gaat uit naar 'Radio Lichtaart', zonder hen hoorden we negen dagen niks van onze spruiten! Het was heel leuk om de eerste skidag onze Jonah vanop een berg te horen zeggen dat het daar 'keileuk' was, dat het eten lekker was, dat hij heel goed had geslapen, ondanks één snurker, kortom: het was er in één woord geweldig! En dan brak de langverwachte laatste dag aan: op vrijdag 20 februari kwamen ze eindelijk naar huis. Weer de hele dag naar Radio Lichtaart horen om te zien hoe de terugreis verliep en wanneer ze terug op Lichtaartse grond waren. Maar die morgen had juf Carla gevraagd of er moeders waren die tijdens de karnavalstoet die namiddag konden helpen om de bolderkarren met de kleinste kleuters te trekken. Dus had ik me vrijwilliger gesteld, waar ik een beetje spijt van had toen ik merkte dat het de bedoeling was dat ik ook verkleed zou komen. Maar ach, tussen die hoop zou ik vast niet opvallen, dus wat verkleedspullen bijeengezocht en gaan 'stoeten'! Ons Febe vond het alvast super dat mama mee ging karnaval vieren! Weer wat punten gescoord bij mijn dochter! Daarna bood het oudercomité aan alle kinderen een hotdog aan en een drankje en ook daar ging ik helpen, wat betekende dat ik niet naar de radio kon luisteren. Dus moest Bart van mij een sms sturen zodra hij meer nieuws had en rond 15 u. verwachtten onze sneeuwklassers om rond 16.30 u. thuis te komen. Dus zodra de school uitwas, vlug naar huis, een welkomstspandoek maken en even later terug naar school om ongeduldig uit te kijken naar een bus. Het werd uiteindelijk wat later, door druk verkeer in Geel notabene, maar gelukkig werden we op de hoogte gehouden door mijn moeder, die thuis naar de radio luisterde! En dan, eindelijk, de bus! Het was heerlijk om die snoet te zien! Onze Jonah zag er heel goed uit, had een mooi kleurtje (veel sproeten op zijn neus) en moest honderuit vertellen: over het skiën, het slapen, het eten, de uitstappen, de ontspanningsavonden,... het was allemaal superfantastisch! En geen heimwee gehad, maar dat hadden we al op de radio gehoord. Daar was ik heel opgelucht over (het was tenslotte de eerst keer dat hij zonder ons op reis ging) maar ergens ver weg vanbinnen stak het wel een beetje: hij is op die leeftijd gekomen dat hij best al zonder mama kan, tja, en deze mama heeft een haat-liefde verhouding met 'loslaten'! Ik leer het wel hoor, met vallen en opstaan! Thuis, tussen de verhalen door, de valies leeggemaakt. Ik vroeg me af waarom ik zoveel kleren had meegegeven, hij had maar één keer schone kleren aangetrokken! Maar zijn ondergoed en sokken waren wel allemaal gebruikt! Dat was toch iets! Ach, jongens hebben wel betere dingen te doen dan schone kleren aan te trekken, niet? En als de mama er niet bij is om te zagen, al zeker niet! Ik heb zo laatst een geweldig filmpje per mail ontvangen: het is een bekend klassiek stuk en een Amerikaanse zangeres (geweldige stem, maar zag eruit als de klassieke huismoeder) had daarop alle clichés gezet over de zagende mama: eet met je mond dicht, doe je jas aan, poets je tanden, wees beleefd,.. en ga zo maar door! Over een spiegel voorhouden gesproken! Maar allée, om te besluiten: de sneeuwklassen waren fantastisch!!!
Ondertussen is het nieuwe jaar alweer enkele weken oud. De nieuwjaarsbrieven zijn gelezen, de pakjes uitgepakt en bewonderd, het eten verteerd, alsook de indigesties! Verder heeft de buikgriep eventjes halt gehouden aan onze deur, maar ook die is weer verdergetrokken, op zoek naar nog meer slachtoffers. De eerste sneeuw van het jaar was een voltreffer, ook al kon de datum iets beter gekozen worden. Toen onze Jonah opstond op de eerste schooldag van het nieuwe jaar, was het eerste wat hij zei : "Kon die sneeuw nu niet wat eerder vallen?". Onze Milan was die morgen al heel vroeg wakker en stond om 7 uur al met sneeuw te gooien in de tuin. Gelukkig konden ze die avond nog flink wat sneeuwpret beleven!
Nog wat nieuws dat het vermelden waard is : onze Eli is op twee speeldagen van het einde, met zijn korfbalploeg, de B-scholieren van Vobako, kampioen van de zaalcompetitie! Da's toch een heel dikke proficiat waard voor alle spelers en de trainster, nietwaar!
Verder heeft ons Febe deze eerste weken van het nieuwe jaar toch wel nodig gehad om te wennen in de klas. Er zijn na nieuwjaar weer vijf nieuwe kleutertjes gestart en deze drukte bracht voor haar weer wat aanpassing met zich mee. Ze heeft het er al moeilijk mee als er iets in de dagelijkse routine veranderd, en deze nieuwe 'bevolking' was net iets te veel van het goede. De tweede dag school kondigde zich aan met veel geween en gezeur, ze wou absoluut niet naar juf Carla, en dit herhaalde zich dagen- en wekenlang. Het gekke is : ze zeurt en weent tot ze aan school uit de auto stapt; want wanneer ze de speelzaal binnenwandelt, klinkt het opgewekt: "Hallo, juf Carla!". Grrrr, soms zou je ze achter het behang plakken! Kids!
En last but not least: op 6 januari ben ik de fiere meter geworden van Tiany. Ze woog 2,840 kg en mat 49 cm. Ze is het derde kindje en eerste dochtertje van mijn broer Rob. En ze is een prachtig klein poppemieke!
Ondertussen is de sint overal geweest en al lang weer terug onderweg naar Spanje. Een weekend te vroeg was hij al bij moeke vake en moeke opa geweest. Op vrijdag kwam hij langs op school net toen ik ons Febe 's middags terug bracht. De hele school was verzameld op de speelplaats en het was een lawaai van jewelste, zeker toen de sint met zijn zwarte pieten de speelplaats opkwam. Gelukkig bleef juf Carla met haar kleinste kleutertjes een beetje afzijdig tot het grootste lawaai voorbij was. Voor die kleintjes is de sint vaak nog een beetje angstaanjagend!( Enkele weken geleden liepen we in een tuincentrum in de buurt plots twee zwarte pieten tegen het lijf. Ons Febe kroop zo ver mogelijk weg achter mijn rug en wilde absoluut geen hand geven. En toen we verder naar de kassa liepen, zat daar plots Sinterklaas op zijn troon. Dat was helemaal grote paniek! Ik moest ons Febe pakken en samen met haar met een grote omweg voorbij de sint lopen). Toen ik na schooltijd de kinderen ging ophalen, vertelde onze Milan mij dat de sint niet eens meer wist welke pakjes hij bij de moekes had gebracht! Ik suste hem door te zeggen dat de sint al heel oud was en dat hij al heel veel pakjes was gaan uitdelen, en dat hij alles niet meer zo goed kon onthouden, en met die uitleg was onze Milan tevreden. Die avond, nadat we met de hele familie mijn verjaardag hadden gevierd (alweer 35 jaartjes oud!), vroeg ik wanneer er eigenlijk schoenen werden klaargezet, want zolang er geen schoentjes staan, kan de sint natuurlijk niet komen. Dus werden de schoenen nog vlug bovengehaald, onze Milan wilde nog een tekening maken, en er moesten nog een wortel en een paar klontjes voor het paard klaargelegd worden. Maar toen onze Jonah een pintje bier voor zwarte piet nam, protesteerde onze Milan luidkeels. Volgens hem zou zwarte piet zat worden en dan veel lawaai gaan maken en dan zou hij daarvan wakker worden. Nadat ik hem verzekerd had dat zwarte piet van één pintje bier heus niet zou zat zijn, mocht het blijven staan, maar het bedenkelijk gezicht van onze Milan sprak daarbij boekdelen. De volgende morgen was het traditiegetrouw verzamelen geblazen in het bed van mama en papa. Volgens onze Milan had zwarte piet die nacht wel twee keer op zijn slaapkamerdeur gebonst, en hij was hierover heel verontwaardigd! Zoals elk jaar ging ik als eerste naar beneden om te zien of de sint wel echt was geweest, en zoals elk jaar trapt er weer eentje in als ik roep dat er nog niets ligt! Onze Milan zijn beteuterde gezicht klaart direct op als hij de kadootjes ziet liggen. Wel is hij ervan overtuigd dat de sint het verkeerde kadootje voor hem heeft gebracht. Dat komt namelijk zo : bij het kiezen van de kadootjes was hij zo vaak van gedacht veranderd, dat hij waarschijnlijk niet meer wist welk hij nu als laatste had gekozen. 's Anderendaags komt de sint nog een laatste keer in een gehucht hier in ons dorp en moeke komt de twee jongsten halen om een laatste keer goeiedag te gaan zeggen, maar plots wil ons Febe helemaal niet meer mee, ze zet het zelfs op een hysterisch huilen. Dus gaat alleen onze Milan mee. Als moeke hem een tijdje later terugbrengt, vertelt ze dat ze op een gegeven moment onze Milan alleen bij de sint zag staan. Ze ging naar hem toe en vroeg wat het probleem was, waarop onze Milan zegt dat hij tegen de sint was gaan zeggen dat hij het verkeerde kadootje had gekregen! Ik vertel hem heel nonchalant dat als hij niet tevreden is met wat hij heeft gekregen, dat ik het dan nog altijd kan terugsturen naar de sint en dat die het dan wel aan een kindje zal geven die er wel content mee is! Een ander resultaat van de grote sint-en-pietendoortocht is de grote berg chocolade en speculaas die zich heeft gevormd op de keukentafel. Tja, en wie moet dat allemaal gaan opeten? Ik natuurlijk! En probeer er maar eens af te blijven als heel de keuken naar speculaas ruikt, moeilijk hoor! En dan maar verschieten als de weegschaal plots een kilo meer aangeeft dan normaal! Maar daar heb ik de perfecte oplossing gevonden : gewoon niet meer op de weegschaal gaan staan! Wat ik wel spijtig vind aan het feit dat de sint terug uit het land is, is dat ik er niet meer mee kan dreigen om een brief naar de sint te schrijven als de kinderen niet braaf zijn (werkt natuurlijk alleen nog maar bij de kleinsten, bij de grootsten dreig ik om de Playstation af te nemen, dat kan het hele jaar door!). En dat mag je natuurlijk niet te vaak doen, anders heeft het geen effect meer! En een jaar op voorhand dreigen, dat helpt ook niks natuurlijk! Of zou dat met de Paashaas ook werken?
Vorige vrijdag, 21 november, werd ons prinsesje 3 jaar. Op donderdag vierde ze haar verjaardag al op school omdat een klasgenootje van haar vrijdag ook jarig was en zo hebben ze allebei een eigen speciale dag. Ik had voor de hele klas wafels gebakken en samen met onze Jonah kadootjes gemaakt en zo gingen we donderdag geladen als muilezels naar school. Ons Febe was zo fier als een gieter en naar verluid hebben de kindjes enorm gesmuld van de wafels. Vrijdagmorgen ging ik eerst onze Jonah en onze Milan wakker maken (onze Eli was al naar school vertrokken) en samen gingen we onze jarige wakker maken terwijl we 'Lang zal ze leven' zongen! Ze was natuurlijk direct klaarwakker! Beneden kreeg ze haar kadootjes, nadat ze uitvoerig de slingers en ballonnen had bewonderd. Ze kreeg een keukenschortje van Winnie the Pooh (om mama in de keuken te helpen) een kleurboek, ook van Winnie, een truitje met vlinders en 'last but not least' een echt prinsessenkleedje met vleugeltjes. Natuurlijk was er geen sprake meer van aankleden, het prinsessenkleed moest over haar nachtjapon aan, zodat het even later nog een gehaast werd om op tijd op school te komen. 's Avonds kwam de hele familie feesten, met de nodige kadootjes, natuurlijk! Van moeke en vake kreeg ze een hele tas met Petshop-diertjes. Vond ze direct geweldig, maar dan kwamen tante Inge, nonkel Yves en onze Mathias met hun kadootje binnen, een verkleedpak en masker van Mega Mindy! De diertjes waren vergeten, haar prinsessenjurk moest uit en plots was ze een echte Mega Mindy! Toen kwamen moeke en opa binnen met hun kado: een echte Barbie-fiets! Ze kon niet wachten om er op te rijden, maar jammer genoeg stond hij nog niet in mekaar, dus moest ze nog even geduld hebben. Maar geen nood, ondertussen waren tante Kris, nonkel Bob en onze nichtjes, Lotte en Lisa, gearriveerd met hun kado, een echte prinsessenbarbie (haar eerst Barbie) met echte prinsessenmuiltjes voor ons Febe. Dus het Mega Mindy-pak moest uit, en de prinsessenjurk terug aan zodat ze daar haar mooie schoentjes bij kon aandoen. Ook nonkel Rob (jammer genoeg alleen, zijn oudste Keylan had koorts) had nog een kadootje bij, een poppenbedje met pop en toebehoren! Ons Febe was door het dolle heen, ze wist niet waar te kijken! Toen het fietsje bijna ineen stond, ging ze er even op zitten, maar omdat de steunwieltjes nog niet helemaal op z'n plaats stonden, ging het fietsje scheef hangen, waardoor ze schrok en er nadien niet meer op wilde! En nu zijn we zo'n week later en heeft ze nog altijd niet op haar fietsje gezeten. Als het binnenkort wat beter weer wordt, krijg ik haar hopelijk zover dat ze er op wil rijden. Na veel chips, snoep, appelsap (ons Febe lust geen drank met prik in) en taart was het feestje gedaan en was het bedtijd. Een drukke, maar superleuke dag zat erop!
Ondertussen zitten er al twee toneelweekends op en de reacties zijn zeer enthousiast. Veel mensen zeggen dat ze van me waren geschrokken. En nee, niet omdat ik zo lelijk ben, maar omdat ze niet verwacht hadden dat ik mijn rol vanuit de zaal moest spelen, en dan nog met veel bombarie. Ik had enorm veel zenuwen omdat een rol op een podium spelen nog een heel groot verschil geeft met een rol vanuit de zaal tussen de mensen spelen. Je moet er ook altijd rekening mee houden dat er mensen zijn die beginnen 'meespelen' door commentaar te geven. Maar al bij al is het heel goed meegevallen. Dit jaar is het trouwens 20 jaar geleden dat ik voor het eerst meespeelde, en leuk detail is dat één van mijn tegenspelers toen Hans Otten was (presentator van VT4). Gisteren was het op school het optreden van de kleuters en de kinderen van het eerste leerjaar, het ouderfeest, zo'n beetje de generale repetitie van het grootouderfeest dat woensdagvoormiddag plaatsvindt. Ons Febe en onze Milan deden mee. Ik had wel wat schrik dat ons Febe niet zou willen meedoen als ze ons in de zaal zou zien zitten, maar ze wuifde naar ons en ging toen mooi naast haar juf zitten. Het thema van de voorstelling was het sprookje 'Assepoester', wat een leuk toeval is, want onze toneelgroep speelt de sprookjes 'Roodkapje' en 'Sneeuwwitje' , maar dan op een ludieke manier. Ons Febe was een prinses (helemaal naar haar goesting natuurlijk!) en onze Milan moest één van de paarden spelen die de koets voorttrekken ('Mama, die koets is wel heel zwaar, hoor, want Assepoester zit daar ook nog eens in!'). Ze waren allebei subliem in hun rol, maar dat dachten vast alle mama's en papa's van hun kinderen. Tegen het einde had ons Febe het echter gehad. Ik hoorde haar tegen de juf zeggen:"Ik wil mijn mama!" en zag haar met een pruillip afkomen. De juf deed teken dat ze bij ons mocht blijven zitten tijdens de laatste liedjes. Ondertussen was het al 17 uur gepasseerd en er waren nog meer kleuters die het een beetje beu waren. Na afloop ging ik onze Milan vlug helpen omkleden terwijl papa met ons Febe haar jas en boekentas ging halen. Ze mocht van de juf haar prinsessenjurk en kroontje aanhouden, want ze wilde zich niet meer omkleden. Dan naar huis, vlug wat eten en dan kon onze kleinste actrice in haar bed. En dat waren niet de enigste optredens van de laatste dagen: ook onze Eli trad dit weekend op met zijn slagwerkgroep van de fanfare tijdens hun jaarlijks concert. En hij bracht het er absoluut niet slecht vanaf! Van één stuk mocht hij de volledige drum doen (Bonanza) en verder nog wat ondersteunend slagwerk. Ook moest hij op zondag met de muziekschool twee liedjes zingen, dat was al een heel stuk meer tegen zijn goesting. Wat ik dan ook ten volle begreep: ga daar als 13-jarige maar eens een kinderliedje over afval of een Spaanse stier staan zingen zonder je belachelijk te voelen! Hij kroop dan ook zo ver mogelijk weg achter de andere kinderen. En zo zie je: wij zijn een familie die graag op de planken staat, van klein tot groot!
Gisteren was het dan de langverwachte generale repetitie van onze toneelopvoering 'Het geluid van zwetende chinezen'. Naar jarenlange gewoonte komt mijn nicht dan kijken met haar groep jonge autisten waarvan zij opvoedster is. Het zijn stuk voor stuk leuke jongens tussen 15 en 19 jaar oud, als ik het goed heb. En toch zitten daar verschillende persoonlijkheden bij, een haantje-de-voorste, een verlegen manneke, een hoogbegaafde jongen met autisme,... Maar stuk voor stuk hebben ze één ding gemeen, hun kinderlijke eerlijkheid. Als ze over het toneelstuk vragen hadden, stelden ze die voor de vuist weg. En ook als ze iets niet goed vonden, zeiden ze dat zonder gène! Gelukkig viel het stuk bij de hele groep fel in de smaak, ze konden de humor wel waarderen. En voor de spelers ging het acteren ook supervlot op slechts één of twee foutjes na, die overigens niet door het publiek werden opgemerkt, dus goed weggemoffeld! Vandaag hebben we een rustdag en morgen spelen we de premiere. Hopelijk gaat die even goed als gisteren. Jammer genoeg heb ik elk jaar enorm last van de zenuwen, maar daar heb ik dankzij een tip van diezelfde nicht een goed middeltje tegen gevonden : Bachbloesem. Bij mij helpt het echt! Ik was veel kalmer dan anders. Tja, en of het nu echt helpt door de bestanddelen of dat het slechts psychologisch is, kan me niet veel schelen, het is het eindresultaat dat telt hé!
Gisteren wilden onze Jonah en onze Milan aan ons Febe het concept 'verstoppertje spelen' uitleggen. Toen ik boven aan het poetsen was, speelden de kindjes verstoppertje op de slaapkamers. Onze Jonah telde terwijl onze Milan zich ging verstoppen. Ons Febe ging mooi naast onze Jonah staan en telde mee tot hij gedaan had met tellen. Nadat ze dat zo enkele keren hadden gedaan, zei onze Jonah plots tegen ons Febe dat zij nu alleen moest tellen, wat ze dan ook deed. Ze ging met haar gezicht tegen de badkamerdeur staan en begon te tellen:"Eén, twee, drie, vier, zes, zeven, acht, negen, zeven, tien, elf, twaalf, dertien!" waarna ze luid verkondigde:"Milan, kom mij maar zoeken!" en dan loopt ze weg om zich gaan te verstoppen. Ik leg haar uit dat zij eerst de broers moet gaan zoeken, in plaats van andersom. Dat doet ze dan ook. Maar als het haar beurt is om te verstoppen, is het nooit moeilijk om haar te vinden. Het enige wat je moet doen, is zeggen:"Waar zit mijn zusje nu?" en dan krijg je gegarandeerd een fijn stemmetje te horen dat zegt:"Ik ben hiere!". Dat heeft nog wat uitleg en oefening nodig, denk ik!
Vorige zaterdag werd onze Jonah 11 jaar. Hij had aan de familie centjes gevraagd waarmee hij een trike wilde gaan kopen. Een trike is een soort ligfiets met 3 wielen waarmee je stuurt door naar links of rechts te gaan hangen. Woensdag gingen we hem halen. Het bleek een grote, lompe, kartonnen doos te zijn (thank god voor neerklapbare achterbanken!), waarin alle onderdelen apart in zaten. Zat ik al direct met de handen in het haar? Nee hoor, dingen in mekaar steken is het liefste wat ik doe! Laat me alstublieft geen fijn bloemstukje maken, of een petieterig handwerkje naaien, want dan word ik gek, maar geef me een enorme kast met handleiding om ze in mekaar te steken (het mag zelfs in het chinees zijn) en mijn vingers beginnen te jeuken. Met een klein beetje hulp van onze Jonah (het was tenslotte zijn trike) stond het ding al snel in mekaar. De grote pech was wel dat het buiten serieus regende, maar geen nood, stoelen een beetje aan de kant, en het nieuwe vervoermiddel kon uitgetest worden. Met als gevolg dat de vloer al snel bedekt was met een soort olie, waarmee de banden blijkbaar waren ingesmeerd. Dat was natuurlijk nog leuker omdat er dan geslipt kon worden. Die woensdag mocht iedereen kijken, maar niemand aankomen! Gelukkig was het weer 's anderendaags opgeklaard en kon de tuin onveilig worden gemaakt. Nu mochten ook de broers en de zus (op schoot bij één van de broers) eens een toertje doen. Onze Jonah kan bijna niet meer wachten tot de volgende rollerdag op school, dan mag iedereen al wat rolt meebrengen : skates, skateboard, gocart, step... Hopelijk moet het niet afgelast worden omwille van het slechte weer zoals vorige rollerdag! Gisteren ging de hele kleuterschool op schoolreis. Vorige week stond het op de nieuwsbrief en ik had ons Febe al verteld dat ze met de bus op reis gingen en dat ze boterhammetjes mocht meenemen en dat ze de heeeele dag wegbleven. Ze was wildenthousiast en vroeg elke ochtend of het tijd was voor het "sjooljeisje"! En eindelijk was het dan zover! Ze was al om kwart voor 7 wakker (normaal om half 8) en begon al dadelijk haar rugzakje te pakken en haar brooddoosje van Winnie the Pooh! "Allée, mama, bokes maken!" Doordat ze zo vroeg wakker was, duurde het natuurlijk nog langer eer het tijd was om naar school te vertrekken. Ze had al 3 keer alles in en uit haar tas geladen, maar toen was het eindelijk tijd om naar school te vertrekken. Laarsjes aan (ze gingen naar het sprookjesbos in Westerlo), jas en handschoenen aan en muts op en dan de fiets op naar school. Daar aangekomen vond ze het raar dat ze haar koek en banaan niet in de bakken moest doen, maar dat alles in haar rugzak moest blijven zitten, maar toen ik vertelde dat haar rugzakje meeging in de bus, snapte ze het. Natuurlijk moest mama komen uitwuiven, dus ging ik aan de poort wachten tot ze in de bus stapten. Ze zat glunderend aan het raam te wuiven, maar toen de bus niet direct vertrok, en ze bovendien plots het teeveetje in de bus ontdekte waarop haar grote favoriet Plop verscheen, verschoof haar aandacht al snel van mama naar Plop! Pas toen ze opa ontdekte, die toevallig voorbij kwam en stopte om mee te wuiven, kon ze haar blik even van het scherm losscheuren. Toen de bus eindelijk vertrok en de juf teken deed om te zwaaien, begon ze geestdriftig te zwaaien tot ik haar niet meer kon zien. Dit is haar eerste schoolreis en tegelijkertijd ook de eerste keer dat ze een hele dag school meemaakt. Voor mij leek het of de dag eindeloos lang ging duren, maar 's namiddags kwam het oudercomité samen om de versiering en opdrachten van de ontbijtdag van morgen te bekijken, dus zat ik de hele namiddag op school en was de namiddag snel voorbij. Om half vier ging ik samen met de andere moeders aan de schoolpoort kijken hoe de bus aankwam. Ons Febe zat op dezelfde plaats als toen ze vertrok en ze lachte nog even hard! Toen ze was uitgestapt en ik vroeg of het leuk was geweest, zei ze volmondig "Ja!". Verder kreeg ik geen uitleg, behalve een verslag over de kindjes die in slaap waren gevallen in de bus. Alsof ze wou zeggen:"Als je met de bus meerijdt, dan val je toch niet in slaap zeker!" Haar eerste schoolreisje was een grote meevaller!
Vanaf vandaag ben ook ik de trotse bezitter van mijn eigen blog. Even voorstellen : mijn naam is Heidi Adriaensen, ik ben bijna 35 jaar en al ruim 14 jaar getrouwd met Bart Verachtert. Samen hebben wij 4 fantastische kinderen, 3 zonen : Eli is 13 jaar, Jonah is 11 jaar en Milan is 6 jaar, en 1 dochter : Febe van bijna 3 jaar oud.Verder hebben we nog huisdieren : 2 pikzwarte katten : Cesar en Cleo, en nee, ze zijn verre van een liefdeskoppel, het zijn broer en zus, maar ook water en vuur, zo kunnen die twee vechten! Ik ben voltijds mama en doe dit met hart en ziel. Mijn hobby's zijn lezen en zwemmen en verder ben ik lid van de KWB-toneelgroep in Kasterlee, waar ik mij volledig kan uitleven! Ik ben op de lagere school van onze 3 jongste kinderen zwemmoeder, verkeersouder, leesmoeder en sinds dit jaar lid van het oudercomité. Sinds onze dochter in september gestart is op de kleuterschool, is het huis in de voormiddag akelig leeg. Ook al gaat ons Febe nademiddag geen dutje meer doen, toch gaat ze nog geen ganse dagen naar school, en dan vooral omdat IK dat nog niet aankan! Als je je kinderen nooit naar een creche of onthaalmoeder hebt moeten doen, is het heel moeilijk om ze op een gegeven moment los te laten. Nu heb ik onlangs te horen gekregen dat ik mijn kind tekort doe als ik haar geen hele dagen naar school laat gaan, en dat heeft me toch wel geraakt! Ben ik nu een slechte, egoïstische moeder? Persoonlijk vind ik dat niet, tenslotte is er geen verschil met kindjes die maar een halve dag gaan en nog een dutje doen. Schuldgevoelens : welke moeder kent ze niet? Ben ik niet te streng? Of ben ik juist niet streng genoeg? Laat ik mijn kinderen op straat spelen? Of is dat levensgevaarlijk? Mag een snoepje al eens, of maak ik er snoepverslaafde monstertjes van? En vooral : maak ik wel evenveel tijd voor elk kind? Maar niet alles is kommer en kwel, hoor! Het is bij ons meestal een drukke, maar leuke bende! Met verschillende leeftijden door mekaar, en dus ook verschillende interesses door mekaar blijft het bij ons heel boeiend! Van kabouter Plop en Mega Mindy over Cars tot Spiderman en Transformers, we kennen het allemaal. En (meestal) zonder gevecht voor de afstandsbediening van de tv. Ook het verschil in studies is tof om mee te maken, de kinderversjes liggen op tafel naast de eerste schrijfprobeersels en de (voor mij) aartsmoeilijke wiskunde-oefeningen! Of kent u het verschil tussen spreekwoordelijk gezegde en naamwoordelijk gezegde? Niet tenzij u voor onderwijzer hebt gestudeerd, denk ik! In de toekomst ga ik mijn belevenissen met mijn gezin en mijn andere bezigheden met u delen. Hopelijk geniet u er evenveel van als ik ervan genoot om ze op te schrijven.
