ter herdenking van onze zus die de wereld niet meer aan kon
11-11-2010
10-11-2010
smily Vera
Vera, Altijd was je daar met een vriendelijke groet,lachende ogen een brede smile een hey,hoi,hoe gaat het. Ik was geschokt .. een koude hand om mijn hart bij het besef dat jij met zoveel verdriet zat... teveel om nog te willen vechten. Het ga je goed Vera met heel veel lieve groeten... en kom als vlinder aub eens in mijn tuintje ... dan kan ik je nog eens teruggroeten met een brede glimlach. Je was een prachtige vrouw in alle opzichten.
Dag Vera, Zo goed kende ik je niet, maar die enkele keren dat ik je tegenkwam waren altijd hartelijke momenten. Je schaterende lach, je warmte en vriendelijke gezicht komen me voor ogen. Het is ontzettend jammer dat je dit leven niet meer aankon, zo erg dat je afscheid nam, maar het volgende lacht je toe. Ga ervoor, geniet ervan. Zorg goed voor jezelf. Wie weet zien we elkaar ooit weer. Heidi x
Met spijt heb ik dit nieuws over Vera gelezen, het droevig nieuws schokte mij. Ik was eigenlijk opzoek naar haar, maar spijtig genoeg ben ik te laat. Jaren lang was ik vriendin van je grote zus ik mocht dan ook de gezelligheid meemaken bij jullie thuis. Een sterk gezin met heel veel warmte waar iedereen welkom was, en waar ik heel veel goeie gedachten aan over hou.Ik wens iedereen dan ook heel veel moed en sterkte toe.
Ik ken Vera al van toen wijzelf nog klein waren. Terwijl onze vaders, Germain en andre bremeesch, radioamateurs waren. Toen mijn vader bij jullie kwam , kwamen mijn moeder en ik soms, ik vond het een gezellige bende bij jullie, daar ikzelf maar enig kind ben. Later zag ik Vera terug in de premaman, die ik toen uitbaatte, ze kwam een en ander kopen voor haar babytjes. Nu sta ik in de standaard boekhandel te Veurne, en weer zag ik Vera, toen ze met haar groterwordende kinderen boeken kwamen kopen. Onlangs zag ik haar overlijdensbericht in de krant, ik was enorm geschrokken. Bedankt voor het rouwprentje die ik deze middag in de bus vond. Germain en Gaby, heel veel sterkte, ook aan de hele familie
groetjes,
Hilde Bremeesch
18-10-2010 om 12:41 geschreven door bremeesch hilde
liefste zussie, waarom? waarom wou je niet meer? waarom voelde je niet al die liefde die iedereen voor jou had? zelfs de mensen wie jij meermaals diep gekwetst hebt hielden nog oprecht veel van jou... waarom liet je ons allen achter met zoveel vragen en ondraaglijke pijn? je kinderen, je moeder, je vader, je geliefden, je zussen en broer, je vriendinnen... waarom kon niemand jou nog overtuigen dat alles wél nog zin had? ik kan jouw einde niet aanvaarden, niet begrijpen, niet de manier waarop, niet nù al! het zal wel allemaal veel gecompliceerder gevoeld hebben in jouw hoofd, in je geweten. maar ik raak er niet uit, ik kan het niet begrijpen. had jij niet zo'n automatiekje die ervoor zorgt dat je toch altijd dat kleine tikje licht volgt? dat éne touwtje die je er altijd weer kan uittrekken? je zag het misschien niet... misschien waren je angsten en je verdriet zó groot en onoverzichtelijk dat je dat allemaal niet meer kon... waarom voel ik je niet dicht bij mij, zoals ik onze broer andré vanaf zijn sterven constant naast mij voel? ik mis je, liefste zussie...ik hou van je, ook al doe je ons zo ondraaglijk veel pijn... ik hou van je! dikke knuffel aan jou en pé (dat heb ik van jou geleerd!)
onwezenlijk dat je er niet meer bent. De enige troost is dat je nu uit je lijden verlost bent. Wij blijven achter ... verweest, verdrietig en met een hoop vragen.
Waarom kon je niet meer genieten ?
Genieten van het creatief bezig zijn met bloemschikken of beertjes maken. Genieten van de uitstapjes naar Goë waar de bosbessentaartjes niet mochten ontbreken. Genieten van het dansen op dat singeltje dat je letterlijk kapot draaide van George Mc Crae 'Rock your Baby'. Genieten van al het lekkers bij je vaste stek 'Het Zoet Genot' in Oostduinkerke.
Je hield van je job als verkoopster want je was graag onder de mensen. Iedereen kende jou als een héél vriendelijk en rustig persoon. Hoe konden zij weten wat er achter die glimlach verborgen zat ?
Jij was onze persoonlijke kleermaakster, onze styliste. Hoe dikwijls lag de tafel niet bezaaid met patronen, stoffen en ander naaimateriaal. De slaapkleedjes werden soms in serie gemaakt : voor alle zussen hetzelfde patroontje aar een ander stofje. Zelf jouw prachtig trouwjurk heb je zelf in elkaar gestoken.
Kledij, schoenen en juwelen combineren, dat was jou ding. Je zag er zelf ook altijd graag verzorgd uit. Je hield van vorm en kleur. Jammer dat je op het eind alle mooie kleuren rond je niet meer zag.
We houden de traditie van de patchworkavonden, die jij in gang gezet hebt, in eer en naaien er nu alle herinnerinen aaneen.
Wie zal nu onze voeten masseren bij familiebijeenkomsten ? Wie moeten we nu in het ootje nemen ? Want geef toe ... je was een gewillig slachtoffer voor onze grapjes waar je steeds weer in trapte.
Een tijd geleden vertelde je nog dat , als je in de tuin werke, dat er altijd vlinders kwamen rondfladderen. En dat je daarbij altijd weer aan Pé moest denken omwille van het liedje 'De vlinder' dat gespeeld werd op zijn begrafenis. Nu ben jij ook één van die vlinders en je geeft ons diezelfde gedachte door.
Rust nu maar en kom asjeblieft regelmatig rondfladderen in onze tuin.
en onthoud één ding : we hebben jou altijd graag gezien !
Je hebt zelf beslist deze wereld te verlaten. Niemand kan het begrijpen. Je laat ons achter en je bent nu bij onze grote broer Andre. We hopen allemaal dat je nu hebt wat je wilt en wij proberen ons, zoals in het verleden, aan elkaar recht te houden. Allemaal zullen we je missen. Toch trekken we ons op aan elkaar. Het ga je goed. We zullen blijven denken aan je, net zoals aan Andre die nog elke familiebijeenkomst bij ons is. Dit gebeuren sterkt ons nog om elkaar meer te steunen, begrijpen en waarderen. We hopen dat zoveel mogelijk vrienden deze blog doorgeven ter nagedachtenis van Vera. Regelmatig zullen wij de blog bezoeken en reageren op uw bericht indien nodig.
