Vandaag heb ik een drukke dag! Voor de middag moet ik op het politiekantoor zijn om een verklaring af te leggen ivm mijn vorige werkgever, weten jullie nog wel, "la trut" die mijn lonen niet uitbetaalde! En in de namiddag mag ik naar het UZA in Edegem voor m'n check-up. Een spannende dag dus.
Beide zijn goed verlopen, ik heb van de politie eindelijk mijn pc's terug gekregen en m'n uitslag bij de dokter was ook hoopgevend! Ik moet zelfs pas binnen een jaar terug op controle. Daar ben ik echt wel heel blij voor, een periode waarin even de rust kan weerkeren (tenminste dat hoop ik toch). En hernieuwd vertrouwen in mezelf en mijn intuïtie! Ik had namelijk 1.5j terug beslist niet meer te gaan werken tot ik echt beter was, en ik had heel sterk het gevoel dat mijn gezondheid (toch het hpv-virus) niet zou beteren als ik niet eerst m'n lichaam ging respecteren. 1.5j later ben ik dan eindelijk zover en kan ik de vruchten plukken van al m'n harde werk en doorzettingsvermogen. Ik word er toch even stil van! Wat een reis zeg, al die ping-pong emoties, opgekropte gevoelens, huilbuien, altijd maar blijven volhouden ook al zie je het niet meer zitten hebben dan eindelijk resultaat opgeleverd. Eigenlijk vraagt dat om een feestje!
Intussen is het alweer een hele tijd geleden dat ik m'n blog nog aangevuld heb! Dat komt vooral omdat ik rustig m'n tijd heb genomen om te beslissen wat ik wil! Tussen alle emotionele schommelingen door is het soms moeilijk om nog te weten wat dat is. Intussen ben ik er echter uit! Per volgende week stop ik met de revalidatie, ik kan ze niet langer meer volhouden. Ik ben te uitgeput. Best een moeilijke beslissing! Maar een nood- zakelijke. Door gewoon te proberen om elke morgen op tijd te komen ben ik al zoveel van mijn energie kwijt dat ik moeite heb om m'n dag helemaal uit te maken. Ik vind zelfs nog amper de energie om een verse hap op tafel te krijgen. In plaats daarvan ga ik yoga doen, om op die manier een nieuwe, rustigere levenshouding te vinden. Intussen krijg ik ook gezinshulp, zij zouden me komen helpen met m'n huishouden, de boodschappen, de strijk, de was,... Een hele verademing zal dat worden. Binnenkort heb ik dus weer meer energie om m'n blog bij te houden! Dat is dus goed nieuws!
Volgende week heb ik ook weer controle omtrent mijn hpv-virus, ik ben er niet echt gerust op aangezien ik wat rare dingen voel. Volgende week meer daarover.
Even geleden dat ik m'n blog nog aangevuld heb. Dat komt vooral door een gebrek aan tijd en energie. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten heb ik me bij dokter Wijnants laten onderzoeken voor fybromyalgie. Ik heb vrijdag de diagnose gekregen en ik heb inderdaad fybromyalgie. Hoe voel ik me daarbij? Geen idee, als ik heel erg vermoeid ben dan voel ik dat ik het allemaal niet meer zie zitten. Als ik zo nog jaren verder moet, dan hoeft het niet voor mij. Maar als ik wat meer energie heb, heb ik de hoop dat ik misschien toch gedeeltelijk mijn energie zal terugkrijgen. Hoe lang, daar heb ik natuurlijk geen vat op. Momenteel heb ik vaak het gevoel emotioneel een ping-pong bal te zijn. Ik kan nergens meer zeker van zijn, zo lijkt het althans. Daardoor ben ik vaak erg van streek. Samen met Dokter Wijnants heb ik overlopen welke stappen ik al ondernomen heb om beter te worden. Inclusief haar boekje dat ik erg verhelderend vond. Ik heb nu wel meer zekerheid over wanneer en hoe ik mijn volgende stappen kan organiseren. Ik zit de laatste tijd namelijk erg verveeld met de belangrijkheid en volgorde van die stappen. Als ik bekijk hoe het vlot met mijn revalidatie en hoe die verloopt, dan kan ik concluderen dat ik elke week een nieuw probleem heb. Aangezien dat erg verwarrend wordt en ik vroeger al veel baat heb gehad met het nemen van anti- oxydanten ben ik daar 2 weken geleden opnieuw mee begonnen. Hierdoor voel ik me emotioneel opnieuw sterker worden. Wat ik erg goed kan gebruiken. In elk geval is het nu zo dat ik door dokter Wijnants heb bevestigd gekregen welke volgorde voor mij de goede is. Eerst nog een aantal maanden de revalidatie blijven volgen, daarna de sessies met de kiné terug opnemen, dan diëten en pas als laatste stoppen met roken. Bij die revalidatie is voorlopig gebleken dat veel van de redenen waardoor ik chronisch gestresseerd ben te maken hebben met mijn familie en dus ontstaan zijn tijdens mijn kinderjaren, dat is erg moeilijk te aanvaarden voor mij, vooral omdat dat wil zeggen dat ik intussen al meer dan twintig jaar extreem onder stress sta, en dat dat natuurlijk niet in 1, 2, 3 opgelost is. Intussen dien ik een goed evenwicht te vinden tussen inspanning en rust. Ook daar heb ik al vorderingen gemaakt. Welke dan juist? Ik besef veel vaker dat ik mijn gevoel negeer bij het maken van beslissingen of verwerken van verschillende gebeurtenissen. Ik spring namelijk ineens van het probleem naar de oplossing. Ik vergeet dus helemaal met mijn gevoel rekening te houden. Ik neem dus momenteel (al zijn het soms kleine stappen) toch meer initiatieven om in te grijpen wanneer mijn gevoel zegt dat iets niet klopt. Ook maak ik dankbaar gebruik van de adempauzes die ik aanleerde bij de mindfulness. Telkens wanneer ik in een situatie kom dit ik erg angstaanjagend vind of waarvan ik van streek raak of niet onmiddellijk kan duiden wat ik voel, neem ik even tijd om rustig bij mezelf te komen. Hierdoor kan ik in contact blijven met mezelf en merk ik dat er vaak geen enkele reden is voor mijn angst. Ik durf daardoor wel weer beslissingen nemen. Zo heb ik een aantal weken geleden beslist om een tijdje niet meer naar m'n ouders te gaan. Dit daar hun ondersteuning contra- productief werkt t.o.v. de positieve ondersteuning die ik op de dagbehandeling krijg. De goedbedoelde doch slecht ge- formuleerde adviezen of opmerkingen (vb: dat ik m'n kind verknoei, alsook het aanhalen van de problemen waaraan ik volgens hen dien te werken, blijven te lang in m'n hoofd zitten en hebben een erg negatief effect op mij!). Dr. Wijnants haalde ook aan dat ik momenteel in de tweede spiertonus functioneer welke het onmogelijk maakt om af te vallen, en welke voor haar een belangrijke indicatie is om zich hardop af te vragen of mensen wel aan me kunnen zien dat ik vermoeid ben. Tevens vertelde ze dat dit "doen alsof" wel eens een negatieve invloed kan hebben op de hechting van mijn zoon aan mezelf. Waarbij zij rechtstreeks doelde op het tempo waaraan ik momenteel leef. Op één of andere manier moet dit dus naar beneden, zodat ik in spiertonus 1 terechtkom. Voor mij was dit wel belangrijk om te horen daar ik nog nooit zo helder heb gehoord hoe ik eigenlijk ben opgegroeid, daar ging ook alles ongelooflijk snel. Niemand had geduld met elkaar, je moest altijd sneller klaar, betere punten, nog beter doen. Wat natuurlijk inderdaad niet be- vorderlijk is voor je gevoel van veiligheid, je hebt steeds het gevoel niet goed genoeg te zijn waardoor je een ongeloof- lijk minderwaardigheidscomplex creëert. Maar ja, wat nu verder hé???? In elk geval blijven voor mezelf opkomen.
Even een korte samenvatting over mijn evolutie de laatste maand!
De laatste maand ben ik er achter gekomen dat door verdedi- gingsmechanismes allerhande ik mezelf nu een ongelooflijk kreng vindt! Die verdedigingsmechanismen heb ik geleerd tijdens mijn jeugd. Deze gebruikte ik toen om mijzelf te beschermen en nu gebruik ik ze blijkbaar nog steeds. Vandaag hebben die echter geen functie meer, ze houden me tegen om op een constructieve manier te communiceren en te gedragen.
Door deze verdedigingsmechanismen bevindt ik me constant in een situatie van onveiligheid, waardoor ik nergens om mijn gemak ben. Daar voel ik me allemaal best wel rot over! Ik blijk zo ineens toch een aantal puzzelstukken op hun plaats te hebben gekregen. Ik heb heel lang gedacht dat mijn overactief zijn wel eens met ADHD te maken zou kunnen hebben, blijkbaar is dit niet het geval maar is dit te wijten aan chronische stress, waar ik altijd vanaf probeerde te raken door overmatig te sporten, uit te gaan, mij te uiten, enz... . Niet echt constructief dus. De uitdaging nu is om op een andere manier te leren omgaan met die stress en mijn contstant onveiligheidsgevoel. Deze manier zou er wel eens in kunnen liggen om vaker te communiceren en mij ook meer kwetsbaar op te stellen. De laatste maand ben ik dan ook stilaan begonnen om op een meer open manier te communiceren. In plaats van bij op te boeien vanbinnen, probeer ik nu vaker uitleg te vragen. Vaak komt dit erop neer dat ik gewoon ben om wel te begrijpen dat anderen een probleem hebben als ze roepen, sarcastisch doen, of op m'n schuldgevoel werken, welk onmiddellijk ook de manier is waarop ik mij gedraag als ik boos ben (omdat ik de meer subtiele boodschappen nog niet oppik). Dat ik die subtiele boodschappen niet oppik vind ik heel ver- velend. en hierdoor voel ik me dan ook erg uit mijn lood geslagen. Het wil echter wel zeggen dat ik, gewoon al door te weten dat ik ze vaak mis, het zelf niet meer nodig heb om mij op een overdreven manier te uiten. Hier zal ik echter nog heel veel tijd voor nodig hebben. De mindfullness helpt me daarbij, door die oefeningen te doen kan ik toch veel dichter bij mezelf en bij m'n lichaam blijven, waardoor ik veel sneller ongemakken kan opmerken.
Stilaan begint al die moeite vruchten af te werpen! Ik kan soms als eens mijn kuis doen, zonder overdreven moe te worden. Af en toe sla ik er al opnieuw in om rustiger te communiceren. Wat dan ook weer een weerslag heeft op mijn energiehuis- houding.
Jullie merken het, alweer heel wat stappen in de goeie richting.
Vandaag had ik mijn lang verwachte afspraak bij dokter Wijnants van het uza. Daar was ik alweer ongelooflijk nerveus voor. Al onderweg was ik helemaal afgepeigerd. Alweer moedig volhouden dus!
Ik probeer nu even niet onmiddellijk naar de oplossing over te stappen maar toch eens eerst even te kijken naar wat ik bij dit hele gedoe voel. Best wel moeilijk, zeker als de dokter ipv CVS, fybromyalgie vermoed. Ik voel me dus in eerste instantie wel opgelucht dat ik IETS mankeer, en niet meer van het kluitje in het riet word gestuurd. Dat ik toch al heel even serieus word genomen..
Ongelooflijk hoeveel punten die dokter heeft aangeraakt die pijnlijk waren, van de 18 tender points in je lichaam waren er 15 pijnlijk tot heel erg pijnlijk. Tijdens ons gesprek gaf de dokter me wat meer uitleg rond de werking van een lichaam. Zij vertelde me dat je een normaal uitstotingsverschijn- sel hebt, waarmee je lichaam zichzelf ontdoet van afvalstoffen. Als je door een verkeerd gebruik van je lichaam te weinig of geen afval- stoffen meer uitscheid, stapelen deze zich op in het lichaam, waardoor je lichaam zich constant in een aanvalspositie zet en je veel te veel stresshormonen (cortisol) in je bloedbaan krijgt. Dat zorgt er weer voor dat je spieren extra onder druk komen te staan, met een vicieuze cirkel tot gevolg, het ene werkt het andere in de hand. Ik heb toch de vraag durven stellen, of ik nu eigenlijk heel mijn leven zo vermoeid moet rondlopen, en ik was verheugd te horen dat mits veel doorzettings en aanpassingsvermogen mijn energie weer op het oude peil zou kunnen raken. Hoe dat allemaal zou moeten gebeuren is me nog niet helemaal duidelijk, maar ik vermoed dat ik na de nodige onderzoeken doorlopen te hebben, we toch een veel beter zicht zullen hebben op wat de oorzaak is en welk het gevolg is. Misschien kan ik dan hier op de revalidatie wel een start maken aan een planning om al die dingen te realiseren.
Maar zoals gezegd, mag ik me niet alleen concentreren op de oplossing maar zijn mijn gevoelens hier ook heel belangrijk.
Hoi, Ik heb een lijstje gemaakt met wat momenteel toch makkelijker loopt in mijn leven! Ik som het onderstaand even op:
-De relatie met mijn zoon verloopt vlotter - De relatie met mijn ex verloopt ook beter - Ik durf al te spreken over mijn hpv-virus en door op consultatie te gaan bij een psychologe heb ik het vangnet gekregen dat ik nodig had om hiermee aan de slag te gaan. - Als mensen mij feedback geven, dan probeer ik door te vragen, ook hierbij voel ik me goed. - Ik probeer mijn verhaal verder te vertellen ook als mensen me onderbreken of goede adviezen geven. - Mijn ochtenden verlopen vlotter, de radio gaat al eens aan, alles verloopt gemoedelijker, rustiger. - Ik kan me een slechte dag gunnen, zonder daardoor heel de week een slecht gevoel te hebben. - Ik heb de controle op mijn nervositeit kunnen loslaten, of al voor een groot deel losgelaten, ik dacht vroeger dat er alleen slechte kanten aan zaten, maar ik merk nu dat ik door ze toe te laten opnieuw mijn humoristische kant vind en ook weer ad rem kan zijn. Ook schept dit voor mij de ruimte om mijn energie elders in te zettten. Ik heb bv gepoetst zonder compleet op te zijn achteraf. - Ik kan soms al contact maken met mijn lichaam, hiermee bedoel ik dat ik vorige week gevoeld heb dat ik ziek was, wat een hele stap in de goede richting is. - Ik heb ook al een aantal goeie/leuke dagen achter de rug iets dat ik voor ik aan het programma begon, niet meer had. - Toch al heel wat hé, ik ben er heel blij mee!
Mijn controle bij de dokter was ok, en ik moet pas over 6 maand terugkomen. Je zou nu verwachten dat ik "over the moon" gelukkig ben, maar dat ben ik dus niet! Maar wat ben ik dan wel? In eerste instantie was ik euforisch, alsof ik nu helemaal geen reden meer heb om me slecht te voelen, energieloos depressief en ook dat ik mijn behandeling hiervoor nu zomaar kan stopzetten. Ik realiseerde me echter al snel dat dat niet het gevoel was dat primeert. Ik ben wel opgelucht enzo, maar ik ben vooral helemaal in de war. Ik ben in de war omdat ik intussen al 5 jaar bijna maandelijks op controle moet gaan, ik me telkens na de controle tijd moest gunnen om de behandeling emotioneel en fysiek te verwerken/recupereren, en dat duurde toch wel een aantal weken. Na die paar weken recup, had ik even wat ademruimte, zo'n goeie week, en dan kon ik alweer met een bang hart beginnen uitkijken naar de volgende controle. Daarna uitkijken naar een nieuwe behandeling en dan de nasleep weer. Zo gaat dat nu al vijf jaar lang. Sinds begin dit jaar krijg ik een andere alternatieve behandeling met trichloor-azijnzuur, een ongelooflijk vretend goedje, waarmee de dokter dan de letsels aanstipt en ik me vervolgens vanbinnen helemaal voel wegbranden. Met deze behandeling zijn we erin geslaagd om een status quo te bereiken, waarin er nog steeds letsels zijn, maar er geen actieve cellen meer gevonden worden. Deze is ook bij mijn laatste controle weer goed geweest. Met als gevolg dus dat de dokter me doodleuk vertelde dat ik pas over een HALF JAAR moet terugkomen voor de volgende check up! Het voelde alsof mijn navelstreng werd doorgeknipt en ik in zee gegooid werd zonder te kunnen zwemmen, alsof ik geen adem meer kreeg. Want, wat ben ik nu zonder al die controles, zorgen maken om mijn gezondheid neemt al vijf jaar in beslag, en wat moet ik nu ineens gaan doen om die zorgen en alle tijd die nu vrijkomt in te vullen? Ik heb er echt geen idee van. Ik ben dan ook helemaal gecrashed! Woensdag heb ik een hele dag gehuild en 's avonds was ik zo misselijk als een krab, 's achts heb ik moeten overgeven en had ik last van overactieve darmen. Met moeite heb ik me naar mijn revalidatie gesleept, en dan enkel maar omdat het mindfullness was, anders was ik zeker in bed blijven liggen. Nog een geluk dat ik dat niet gedaan heb, iedereen heeft me fantastisch mee opgevangen. Ik heb bijna een hele dag gehuild, mijn verhaal verteld en opnieuw verteld. De mindfullness heeft me uiteindelijk toch wat rust gebracht. En tenslotte ben ik er vandaag doorgekomen. En dat is vooral te danken aan mijn persoonlijke inspanningen van de laatste weken om meer mijn gevoelens te laten zien, voorlopig voel ik veel nervositeit, en net die nervositeit heeft ook een leuk kantje gekregen, nl: dat ik erg leuk, humoristisch en adrem kan zijn. Behalve warm, heb ik die eigenschappen dan toch ook nog. Het is dus weer een heel speciale dag geweest. Vooral omdat ik besef dat ik vroeger alleen de slecht dingen zag van nerveus en opgefokt zijn ik was daarbij vergeten dat het wel de persoon is die ik ben, en dat al die gevoelens opslokken geen goeie zaak is geweest voor mijn gevoel van eigenwaarde.
Veel goed nieuws dus, en ik kan ook weer meer genieten van vandaag en stilaan heb ik ook meer vertrouwen dat er mij ook nog veel goeie dagen te wachten staan, ipv alleen donkere, sombere tijden.
Deze week ben ik op controle gegaan bij mijn specialist. Het is intussen 3 maand geleden, en ik ben al een hele week erg nerveus. Erg nerveus, is zelfs nog een "understatement"!! Erg gaan stormen door mijn hoofd. Stormen die moeilijk te temmen zijn! Eén van die stormen heet, "hoe zal de nasleep van de behandeling dit keer zijn", aangezien ik nu een ganse dag tussen de mensen zit, en ik gewoon ben om me tijdens zulke moeilijke momenten alleen terug te trekken, zie ik niet onmiddellijk hoe ik me daarbij ga voelen of gedragen. Ik zie al een aantal bijwerkingen en lasten van de behandeling veel te goed voor ogen, en dat maakt me erg onzeker. Ik zie bv: dat ik een bloeding en kramp krijg aan tafel, en dat de anderen dringend moeten vertrekken naar een activiteit. Ik ken mezelf, ik zou me dan zo hard schamen dat ik geen hulp zou durven vragen. Maar die vlieger gaat hier natuurlijk niet op, ik zou iemand moeten inlichten, maar hoe ik dat zou doen, of hoe ik me daar bij zou voelen, zou toch niet erg prettig zijn. Ik zou me schamen tot diep in mijn ziel, me geen houding weten te geven en mij alleen maar concentreren op de reactie van anderen, en hoe zij dat nieuws zouden aannemen en verwerken. Ik zou er ook rekening mee houden dat IK anderen tijd zou moeten geven. Dat IK moet rekening houden met hen, terwijl ikzelf heel die tijd verscheurd ben van fysieke en emotionele pijn. Soms vraag ik me wel af waarom ik daar zoveel mee bezig ben, zou het kunnen dat ik al teveel het scheeltje op mijn neus heb gekregen? Of dat ik me heb gefixeerd op die paar slechte reacties, want tenslotte heb ik er toch ook een heleboel goeie gekregen. Door de zenuwen heb ik nu ook nog een angina gekregen. Op zich vind ik het al een wonder dat ik me ziek voel, en het moet al zeker een jaar geleden zijn dat ik nog echt heb beseft dat ik ziek ben, ik voel me namelijk altijd wel misselijk en energieloos. Alweer een stap in de goeie richting dus, ik kan soms mijn lichaam weer voelen. Een heel apart gevoel. Ik had me daarom voorgenomen om het even rustig aan te doen, en dat heb ik heel het weekend geprobeerd, maar ik kon niet blijven stilzitten, echt rusten, ik bleef steeds maar in beweging als een kip zonder kop doelloos wat rondlopen zonder een idee te hebben wat ik eigenlijk wilde of waar ik naartoe liep. Hierdoor zijn ook de opdrachten van de mindfullness mislukt. We moesten heel de week, elke eerste hap van de maaltijd met verwondering en interesse opeten (zoals met die rozijn), dat ben ik dus al glad vergeten, of misschien één keertje niet. Ook moesten we een bodyscan oefening doen, dat is een oefening om onze aandacht op ons lichaam te richten en alzo opnieuw contact te maken met wat er in ons lichaam omgaat. Erg ontspannend dat wel, maar door de nervositeit ben ik daar niet echt aan toe gekomen.
Vorige week heb ik mijn eerste sessie mindfullness gehad. Niet zo simpel als men denkt, om te beginnen moesten we naar een rozijn kijken alsof het de eerste keer was dat we dat zagen. Vervolgens moesten we er aan ruiken en ook proeven. Rozijnen zijn niet mijn favoriete vruchten, maar deze smaakte me wel. Een heel andere beleving dan gewoon maar je eten naar binnen proppen en slikken.
Voordat we ons voorstelden dienden we even tijd te nemen om in ons lichaam te voelen. Wat we voelden moesten we ook vertellen tijdens de voorstelling. Bij mij was er al veel spanning aanwezig, en telkens het een beurt dichter kwam voelde ik meer en meer elektriciteit door mijn lichaam gieren. Toen ik dan uiteindelijk aan de beurt was barste mijn bom, ik heb letterlijk bijna op m'n stoel op en neer gesprongen van de zenuwen, geen woord kreeg ik nog deftig uit m'n mond en ik snakte naar adem. Van deze reactie was ik best wel verast eigenlijk. Ik had al een tijdje voor ik ging slapen zo'n knagend, vervelend gevoel in mijn buik, ook, of zo voelt het toch, elektriciteit die door gans mijn lichaam wordt gevoerd. het was dan ook een heel dubbel gevoel om enerzijds zo'n reactie te krijgen en anderzijds te merken dat die opgefoktheid nog steeds in mijn lichaam zit. Ik denk dan ook dat die cursus mindfullness echt iets voor mij zal zijn, erg moeilijk ook, maar de moeite waard. Ik ben ook blij dat ik (toch al af en toe) in staat ben om mijn ware gevoel naar boven te laten komen, dat is al een hele stap in de goeie richting.
Vandaag heeft F. me een sms je gestuurd, al meer dan een maand had ik niets meer van hem gehoord. Dat kwam door mij, ik was het namelijk beu dat ik enkel goed genoeg ben op ogenblikken dat het hem uitkomt! Waarmee ik wil zeggen dat 4 van de 5 keer dat ik hem bel, er geen enkele reactie volgt, er wordt niet opgenomen, maar er wordt ook niet teruggebelt of terug ge-sms-t. Dan opeens na een maand of anderhalf, stuurt hij dan een sms om te vragen hoe het met me gaat? Als hij het moeilijk heeft (daar ben ik recentelijk achter- gekomen) dan kan hij wel dagelijks zijn telefoon vinden, is z'n telefoon wel opgeladen en blijkbaar gaat zijn telefoon ook niet stuk dan. Alleen, als zijn problemen een uitlaatklep hebben gevonden, dan hoeft contact houden niet meer. Op zijn minst een éénzijdige vriendschap te noemen! En daar ben ik dus heel boos over geworden. En na zo'n sms (na een maand) heb ik hem dus via sms laten weten dat het voor mij niet meer hoefde. Dat ik het beu was elke keer gedumpt te worden en zijn smoesjes aan te horen. Ik begrijp echter wel wat er achter zit, want eigenlijk zijn wij best close met elkaar. Wij hebben allebei wel het gevoel aan elkaar veel kwijt te kunnen (ook al zijn die momenten best zeldzaam), ook dat we onszelf kunnen zijn bij elkaar. Dat is ook deels zijn probleem, hij is ongelooflijk bang dat ik te dicht bij hem zal komen, of zelfs verliefd op hem zou worden. Dat is "denk ik" voor hem de grootste reden waarom hij mij op afstand wil houden, an sich kan dat natuurlijk wel gebeuren, maar of zijn angst realistisch is daar ben ik niet zo zeker van. Volgens mij projecteert hij ook zijn angst op mij, en is hij misschien angstig dat hij wel eens verliefd op mij zou kunnen worden, en dat hij geen idee meer heeft hoe dat zou lopen of dat hij dat wel zou kunnen. Wat ik ook wel speciaal vind aan heel die situatie is dat ik het gevoel heb dat we ergens wel een goeie connectie hebben met elkaar, want telkens hij me een sms stuurd, ben ik al een aantal dagen aan hem aan het denken, misschien is dat wel een soort zielsverwantschap. Op een bepaald niveau zijn we met elkaar verbonden, en denk ik vaak aan hem, en als ik mijn gevoel vertrouw, denkt hij ook vaak aan mij (gezien ik al vooraf weet wanneer hij zal sms'en). Ik blijf me dan ook afvragen of het al dan niet zinvol is om die vriendschap verder te zetten. Want ik ben geen opgever en ik blijf hopen dat hij zich op een goeie dag toch zal kunnen openstellen en z'n angst durft te overwinnen. En de vraag hoe dat dan verder zal gaan blijft ook mij bezig houden. Misschien is dat zijn angst of kan het mijn angst zijn????? Ik weet het niet!!!!
Misschien verwacht ik ook wel veel van hem, want ik heb best veel vertrouwen in F. en dat vertrouwen wil ik niet graag zien verdwijnen, hoewel ik binnen in mij een constante strijd voer met mezelf. Een strijd die op lange termijn alleen slecht kan aflopen. Dat vertrou- wen zorgt ervoor dat ik op momenten dat het me niet goed gaat, dat ook graag met hem wil delen, alleen kan dat voor hem blijkbaar niet. En telkens hij niet reageert zet dat bij mij een mechanisme van zelfbescherming in gang, een mechanisme dat strijd tegen het gevoel dat ik gedumpt word, een strijd tegen het gevoel dat ik voor hem totaal onbelangrijk ben en een strijd dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vind om hem daarmee te belasten. Ik vraag me af, wat ik voor iemand zou zijn zonder zoveel zelfbescherming, hoe zou het leven er dan uitzien? Hoe vrij ik me zou voelen en hoe onge- compliceerd ik zou zijn. Misschien kom ik dat wel nooit te weten.
De titel veraadt het al, het zijn zware tijden! Met de hulp van een arts kan ik gebruik maken van een gratis psychologe. Dit omdat dit verbonden is met mijn behandeling. Vorige week heb ik daar mijn eerste afspraak gehad. De psychologe bevalt me wel, en dat geeft me goede moed naar de toekomst toe. Aan de andere kant ben ik ook angstig om alles dat zou kunnen loskomen. Al een hele week heb ik het gevoel geen lucht genoeg te krijgen, alsof iemand met z'n handen m'n luchtpijp dichtknijpt. Geen gezellig gevoel moet ik zeggen. bij de minste inspanning sta ik te puffen voor lucht. Dat brengt me danig van mijn stuk. Ik probeer het allemaal nog wel positief te zien, alles dat los begint te komen zal inderdaad een uitweg gaan zoeken en dat kan ook op lange termijn alleen maar positief zijn.
Maar intussen, voel ik me helemaal niet meer lekker!
Mijn weekend is best fijn verlopen, ik ben gaan helpen op een bbq. In een rusthuis nog wel! Nooit gedacht dat je daar zoveel plezier zou kunnen maken. Na het helpen mochten we gezellig verder bbqen en boemelen. Best wel laat geworden en had wel wat gedronken maar niet overdreven veel. 's Anderendaags was ik niet helemaal tip top, maar ik had al geen hoofdpijn, wat al veel waard is vind ik. Voor het eerst in een heel lange tijd, heb ik het gevoel gehad dat ik ergens bijhoor! Dat heeft me veel deugd gedaan. Opnieuw beseffen dat er toch mensen zijn waarop je kan rekenen.
Vandaag is mijn zoontje gestart in de 3de kleuterklas, alweer een hele stap! Hij is nu de grootste van de school en dat vind hij best fijn. Voor mij is het ook weer even beseffen dat hij geen baby meer is, het lijkt wel alsof hij gisteren voor het eerst naar de instapklas ging. Dan besef je maar even hoe snel de tijd gaat. Op de revalidatie had ik iedereen gewaarschuwd dat ik later zou zijn, dus ook aan die kant dacht ik dat alles in orde was. Tot ik aankwam natuurlijk! Krijg ik ineens te horen dat er zogezegd niemand op de hoogte was dat ik later ging zijn. En aangezien ik na 9u binnenkwam ik ook niet meer mocht deelnemen aan de geplande activiteit. Dus vandaag heb ik hier mijn eerste woede uitbarsting gehad. Mijn humeur zal wel rechtstreeks te maken hebben met de eerste schooldag, maar ik denk ook wel met de brief die ik ontvangen heb van mijn dokter vorige week. Daar stond kort in uitgelegd dat men weer afwijkende cellen heeft gevonden. Geen goed nieuws natuurlijk. Ik had het al gevoeld, dat de laatste tijd mijn energie weer helemaal bergaf ging. Ik heb ook weer blauwe wallen onder mijn ogen. En die wallen is zowat de eerste indicatie waar ikzelf aan kan merken dat mijn "slechte cellen" weer groeien. Heel vervelende historie, die maar blijft duren, ik noem het ook wel "the never ending story". Mijn eerstvolgende controle is pas eind september, wat nog een hele tijd is. Volhouden dus, zoals gewoonlijk en ook dat kost me oeverloos veel energie. Gisteren nog legde ik aan iemand uit hoe dat voelt altijd moe zijn, ik heb dat toen mooi kunnen omschrijven en geef het jullie ook even mee. Ken je de vermoeidheid na een operatie? Wanneer men je in slaap doet? De vermoeidheid die je daarna voelt, die kan je vergelijken met hoe ik me altijd voel! Alleen moet je met die vermoeidheid dan ook nog je dagelijks leven verder kunnen leiden. Best wel hard vind ik.
Mijn broertje is vrijdag langs geweest, daar heb ik een heel fijne babbel mee gehad. Heeft me veel deugd gedaan!
Allé ik ben ermee weg, dadelijk is het etenstijd, misschien tot straks en intussen veel groeten!
Om de andere week doe ik vrijwilligerswerk bij jongeren info life. Dat is een organisatie die vrouwen, die ongepland zwanger zijn, helpt de juiste keuze te maken. Zij geven advies en steunen je bij het maken van je keuze. Ook na de geboorte of het afbreken van de zwangerschap kan je bij ons terecht voor een luisterend oor, advies, enz...
Ik ben nu iets meer dan een maand bezig en ben blij dat ik aan dit initiatief kan meehelpen. Vooral omdat die steun me ontbrak bij het maken van mijn keuze, veel jaren geleden. Ik heb toen de enige voor mij voor de hand liggende keuze gemaakt, en dat is de zwangerschap laten afbreken. Die beslissing heb ik helemaal alleen moeten nemen, de meest verscheurende uit heel mijn leven! Indien er toen een instantie als JIL was geweest, zou mijn keuze niet anders geweest zijn, maar zou heel mijn verwerkingsproces veel vlotter verlopen zijn. (voor alle duidelijkheid, ik heb dus gekozen om mijn zwangerschap te onderbreken). Met de gevolgen van die beslissing heb ik heel lang moeten leven. Wat me tijdens heel die periode het meest heeft geraakt is het gebrek aan een klankbord, de steun van anderen, het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Een gevoel dat, zo besef ik pas nu, een rode draad is door heel mijn leven.
Vooral dat is de reden waarom ik mij heb aangemeld bij JIL (jongeren info life), om anderen wel de kans te geven om even op verhaal te komen. Als het ware mijn (toch gekwetste) hand uit te steken en steun te bieden. Want, zeg nu eerlijk, veel meer dan dat kan je eigenlijk nooit voor iemand doen. Tot nu toe heb ik toch het gevoel dat me dat lukt en ben ik blij in het leven van een aantal vrouwen een verschil te kunnen maken. Want wees nu eerlijk, wie kan zeggen dat men heel alleen die keuze kan en wil maken, geen grotere opluchting dan minstens je verhaal even kwijt te kunnen.
Nu ben ik toch een goed boekje aan het lezen zeker, Psychologische toptips noemt het. Leuke tips, alternatieven en websites voor alle soorten piekeraars!
Nog een voordeel, het zijn allemaal korte artikeltjes, die zijn dus perfect voor mijn gebrek aan concentratie.
Om nog even een vervolg te schrijven op mijn vorige artikel. Mijn gesprek met R. wat toch de aanleiding was voor mijn moedeloze bui, blijft me nog steeds bezig houden. Net toen ik dacht te weten wat het probleem was (gebrek aan eigenwaarde) drukte men mij weer even met m'n neus op de (voor mij onzichtbare) feiten. Dat is een gebrek aan veiligheid. Thuis heb ik altijd geleerd om m'n voelsprieten uit te steken, als het ware mezelf te beschermen door al vooraf in te schatten wat en of ik zaken kwijt kon/vertellen. R. confronteerde mij hier dus mee, dat ik hierdoor altijd het gevoel heb alleen te zijn omdat ik dat in mijn huidig leven nog steeds toepas! Dat dit wil zeggen dat ik eigenlijk altijd alleen ben geweest, maar nog erger dat (indien ik dit niet probeer aan te passen) ik waarschijnlijk ook altijd ALLEEN zal blijven. Zo'n uitspraken zetten je wel even aan het denken natuurlijk, want als er 1 ding is dat ik absoluut niet wil, is het wel altijd alleen zijn. Vroeg of laat wil ik wel eens kunnen geborgen zijn in iemands armen, mij daar goed voelen, aanvaard en geaccepteerd! Soms zit ik in mijn auto, en dan wil ik opeens héél graag tegen iemand zeggen dat ik hem graag zie! Maar in die auto zit ik dan wel alleen in! Ik heb dat dan maar opgelost door deels, tegen mezelf te zeggen dat ik me graag zie, tegen mijn overleden grootmoeder te zeggen dat ik haar graag zie, en ook aan mijn zoon te zeggen dat ik ongelooflijk veel van hem hou! Hij is tenslotte ook diegene voor wie ik dit allemaal doe, diegene die me confronteerd met mijn gebrekkig gevoelsleven, voor wie ik de moeite wil doen om te werken aan mezelf. Want 1 ding weet ik zeker, als hij er niet was, zou ik waarschijnlijk nog altijd niet doorhebben dat er iets spaakloopt en mezelf blijven voorbijlopen!
Alweer een tijdje geleden sinds ik mijn laatste bericht poste! Intussen is het er nog niet simpeler op geworden.
Vandaag ben ik er nog eens pijnlijk bewust van geworden welk de impact van mijn opvoeding is op mijn huidig gedrag/ problemen.
Ik heb zo geleerd om te voelen hoe de stemming erbij "hangt" dat dit iets is dat ik constant blijf doen. Namelijk peilen of de situatie veilig genoeg is om iets te kunnen zeggen, mijn hart uit te storten, gewoon voor mezelf op te komen. Ik wordt er moedeloos van. Vooral omdat je altijd zo op die muur botst van "je moet het zelf doen", als ik wist hoe, had ik het allang gedaan! Ik weet niet wat of hoe ik iets moet aanpakken en anderen zeggen me keer op keer dat ik het zelf moet oplossen. Dat ik er moedeloos van wordt heb ik nu al een paar keer gezegd hé, maar het is ook echt zo! Het geeft me het gevoel dat er niets aan te veranderen is en daar kan ik niet tegen, ik wil me niet heel mijn leven zo blijven voelen. Ken je dat? Als dit alles is zou je kunnen zeggen dat het geen zin heeft hé.
Morgen meer hierover, voor vandaag is al m'n beschikbare energie alweer opgebruikt.
Vandaag zijn we zondag, en ik heb dit weekend nog veel nagedacht over mijn laatste artikel.
Soms heb ik de indruk dat er helemaal niets is dat ik aan zoiets kan doen, sinds dit weekend echter, ben ik ervan overtuigd dat ik er wel iets aan kan doen. Hoe zou ik dat kunnen: grenzen trekken! Ik zou bv: aan m'n vriendin duidelijk kunnen maken dat ik niet meer wil dat ze in mijn plaats conclusies trek. Als ze weer eens zou commentaar geven op mijn leven, denk ik dat ik zou kunnen proberen om duidelijk te maken dat ik daar niet van gediend ben, en ik dus niet wil dat zij zich daarin moeit of zorgen maakt. Misschien kan ik daar ook bij vertellen dat ik soms wel mijn verhaal kwijt wil, maar dat ik niet van haar verwacht dat zij het mee oplost. Het lastige daarin is natuurlijk dat dit wil zeggen, dat ik stevig genoeg in mijn schoenen moet staan, om dit direct te zien, te beseffen en ook onmiddellijk zou moeten kunnen reageren. Hoe combineer je dat met toch kwetsbaar zijn. Ik wil namelijk niet langer mijn gevoel over dingen verbergen, als dingen mij raken, wil ik dat ook kunnen laten zien. en dat brengt gewoonlijk met zich mee dat mensen betrokken worden en zich zorgen maken. Of is hoef ik me daar geen zorgen over te maken? Maar is dat hun verantwoordelijkheid.
Zijn jullie dat soms ook zo beu? Mensen die in je gezicht altijd vriendelijk doen, maar dan wel laten voelen wat ze eigenlijk niet durven zeggen (en dat is hun gedacht). Ik geef even een voorbeeld: iemand die ik ken, blijkt elke keer ik hem/haar zie altijd wel iets nieuws te vinden dat mis is met mij. Ik zie geen oplossingen, ik doe raar, enz... Ondanks dat, blijven ze wel in mijn gezicht vriendelijk doen. Behalve dat ze vriendelijk blijven doen, en doen alsof ze met je begaan zijn, slagen ze er altijd in om opnieuw m'n vertrouwen te winnen, waardoor ik teveel vertel. Wat ik dan vertel zorgt er dan duidelijk voor dat ze een hele tijd geen contact meer opnemen, om dan uiteindelijk je weer eens tegen te komen, en weer vriendelijk te doen, weer mijn vertrouwen te winnen en weer achteraf dat zelfde circus verkondigen. Elke keer laten ze dan wel niet na om je onder je neus te wrijven wat er mis is met mij. Intussen vraag ik me echter af of het probleem echt wel bij mij ligt? Behalve dat ik teveel vertel en telkens weer in dezelfde val trap natuurlijk, krijg ik toch telkens de indruk dat veel mensen van inborst toch hypokriet zijn. Dan laten ze blijkbaar hun fantasie de vrije loop, en denken over mijn verhaal na, om dan uiteindelijk, zonder mij ooit iets gevraagd te hebben hun eigen conclusie als juist te beschouwen. Zelfs nog straffer, ze bespreken het met hun partner (die het verhaal alleen maar hoort in de kleuren van de persoon die het verteld, en hiermee dan akkoord gaat), en vervolgens hebben ze dan nog het lef om tegen mij te komen zeggen, dat zij het zo zien, (als ik daar dan een andere mening over heb durven ze die nog van tafel vegen met de repliek dat hun partner dat ook vind). Ik vraag me dan af of ik niet te open ben, en hen zelf met hun eigen problemen confronteer, waarbij ze zich dan niet lekker voelen en hun eigen gevoelens naar mij projecteren. Ik heb dat toch al een heel aantal keer meegemaakt in mijn leven. Mensen die dan zo nieuwsgierig zijn en alles van je willen weten. Maar als ze het dan weten beginnen ze er zelf over te flippen en laten ze je vallen als een baksteen.
Om nog een ander voorbeeld te noemen: een "vriend" van mij, heeft het al heel lang erg lastig. Zonder dat hij het doorhad ben ik hem altijd blijven steunen, af en toe blijven bellen, hoewel ik er nooit reactie op kreeg. Gewoon even laten weten dat ik nog aan hem dacht. Begin dit jaar is hij na een lange periode werkloosheid terug aan de slag gegaan. Opeens werkte zijn telefoon wel, kon hij me dagelijks soms wel 3 keer bellen. Ik denk dan bij mezelf, die heeft duidelijk last van stress, alles nieuw en hij zal ze even zien vliegen. Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen en hem z'n verhaal te laten doen. Zelf heb ik tijdens die periode ook een aantal keer steun gezocht bij hem. Weet je wat het resultaat was? Na 2 keer m'n nood geklaagd te hebben, beloofde hij me aan de telefoon dat we elkaar HEEL binnekort zouden zien. Nu heel binnenkort interpreteer ik als één van de dagen of toch uiterlijk een week. In de loop van de week bel ik hem, geen antwoord meer!!! 1 1/2 maand niets meer van gehoord (zelf heb ik natuurlijk na m'n laatste poging ook niet meer geprobeerd, ik zag de bui al hangen, het is niet de eerste keer dat hij dat spelletje zo speelt). Nu eergisteren, een sms, informeerd hij doodleuk hoe het met me gaat. Persoonlijk heb ik bij heel die historie m'n limiet wel bereikt. Als hij geen properder manier kan vinden om te zeggen dat hij het zelf al moeilijk genoeg heeft, en mijn problemen er even niet bij kan hebben. Ik vraag me dan af, nee eigenlijk ben ik er zeker van, hoe mensen zo laf kunnen zijn. Ze willen niet dat mensen tegen hen liegen, ze hebben allemaal liever dat je zegt wat je denkt, maar blijkbaar zijn ze daar zelf te laf voor. Of zit de wereld gewoon zo in elkaar?
Wat doe je daar in godsnaam mee? Ik kan daar voor mij een aantal conclusies uit trekken: 1) Dat ik mezelf beter moet leren beschermen tegen zulke mensen, wat dan concreet inhoud dat ik moet leren m'n mond te houden en 2) Dat ik moet leren om zelf m'n gedacht te zeggen en aan de rem te trekken, want, waarom reageer ik niet als vrienden met anderen mijn problemen gaan bespreken, en waarom geef ik iemand telkens opnieuw de kans om mij te kwetsen, door mij te pas en te onpas links te laten liggen? en 3) Zou het kunnen, dat, aangezien ikzelf in het begin meestal de kat uit de boom kijk, ik bij sommige mensen een verkeerde indruk wek. Dat zij me sterker zien dan ik ben, en vervolgens verbaasd zijn wanneer blijkt dat ik ook zo mijn problemen heb. I can't help but wonder!
Hoe zal het nu eindigen? Tja die vriend heb ik een sms gestuurd met de mededeling "dat ik het nu toch wel beu ben, en of z'n gsm nu deze keer gewoon plat, weer stuk of gewoon ergens anders lag". Nodeloos te zeggen dat ik daar nog geen reactie op heb gekregen! Zelfs daar zijn ze te laf voor. En die andere: daar zou ik ook beter mee ophouden, ik word er alleen maar slechter van! Iemand vertelde me eens: "baat het niet, dan schaadt het WEL" (in tegenstelling tot het allom bekende spreekwoord: baat het niet dan schaadt het niet!) ik ben er tegenwoordig van overtuigd dat veel dingen mij nodeloos veel hartzeer bezorgen. en misschien stop ik beter mijn tijd in de vrienden die me wel steunen en wel oor hebben naar m'n verhaal. Welk dan ook ineens de vrienden zijn die ook bij mij hun hart en mening uitstorten.
Het zijn hier weer drukke tijden moet ik zeggen! Mijn revalidatie- programma is begonnen. Verwarring viert hoogtij!
Vandaag heb ik bv, een wel heel drukke dag gehad! In de voormiddag hebben we samen gekookt! en in de namiddag hebben we belevingstherapie gehad, dat hield vandaag in dat we geblindoekt moesten rondlopen om te leren hoe we ons voelen en gedragen. Voor mij hield dit in, dat ik héél erg probeer om de controle over alles te houden. Zelfs geblindoekt probeer ik nog de situatie meester te blijven. Los daarvan is het natuurlijk wel héél grappig om daar zo geblindoekt door een zaal te lopen.
Ach ja, ik heb me voorgenomen om in elk geval het allemaal even af te zien, en mezelf even de tijd te geven om langzaam aan te wennen aan deze hele setting! In het begin zie ik dingen doorgaans toch positief en het is maar nadat ik feedback begin te krijgen dat ik het lastig krijg. Dus die positieve periode raak ik wel door!
Doelstellingen heb ik ook al moeten formuleren, ik heb geen idee natuurlijk wat ik zou willen bereiken en momenteel vind ik het ook veel te vroeg om al doelen te kunnen stellen die op lange termijn haalbaar zijn.
Waar wat heb ik nu geleerd vandaag? Ik heb geleerd dat ik niet graag leiding geef, dat ik het heel moeilijk vind om in de aandacht te staan! En ook dat ik héél makkelijk een ander begin te leiden. Na deze vaststelling volgt natuurlijk ook nog een nuancering: het is niet omdat ik (geblindoekt) toch probeer te leiden (door de controle niet los te laten) dat ik ook een leider ben. Het houdt eerder in dat ik dus inderdaad graag zelf controle houdt over een situatie en mezelf dus niet durf laten gaan. Wat ik hiermee nu aan moet, tja, daar heb ik geen idee van.
Mijn zoontje is sinds 1 juli bij zijn papa, en dat geeft me de kans om eens heerlijk bij te rusten, lang uitslapen, een dutje tijdens de dag, eens gezellig wat gaan drinken zonder er bij stil te moeten staan dat ik 's anderendaags alweer om 7u paraat moet zijn! Puur genieten dus! Ik mis hem natuurlijk wel maar daar probeer ik nu even niet bij stil te staan, en dat kan ik het best door mij op mijn website te storten. Ik heb namelijk een aantal websites gevonden waar je gratis web-templates kan krijgen en daar ben ik nu druk mee in de weer! Aanpassen wat ik kan aanpassen, teksten schrijven over wat ik aanbied, waar ik voor sta, welke doelgroep ik wil aanspreken, enz... . Ook mijn training heb ik "tussen het rusten in" afgewerkt! Relaxatie en autogene training (zelfhypnose). De doelgroep hier zijn mensen die opnieuw contact willen maken met hun lichaam en willen leren om een diepe relaxatie te ervaren waarbij het mogelijk word om op elk ogenblik, (elke spiergroep, ademhaling, denken) te ontspannen. Want soms lopen we in deze drukke wereld, waar mensen (bazen, partner, kinderen, vrienden) toch veel van ons verwachten, hopeloos verloren tussen onze eigen wensen, ons eigen kunnen en de verwachtingen van anderen. Binnenkort kan ik dan ook beginnen met het samenstellen van testgroepen, die zal bestaan uit mensen die vooraf een vragenlijst hebben ingevuld zodat ik een beter inzicht krijg in de individuele noden van de deelnemers. Op basis daarvan kan ik hen indelen in respectievelijk een groep die een gewone autogene training zal ondergaan en anderzijds een groep (dit houd ik nog even stil voor de testpersonen) welke duidelijk meer nood heeft aan afreageren en die ik zal onderwerpen aan een extra "omgaan met je woede" sessie. Wordt in elk geval vervolgd!
Ook de lay-outs voor mijn website stel ik momenteel samen. Een grasgroene header (lievelingskleur) en verder een grijze layout met groene tekst. Ook de onderdelen heb ik al goed op een rij. Op internet heb ik verschillende sites gevonden met een voorbeeld layout die ik enkel nog dien aan te passen. En dat aanpassen is toch wel moeilijker dan gedacht. Ik kan best wel veel zelf, maar als je niet de juiste programma's hebt, wordt het toch wel erg moeilijk om heel die site in elkaar te boksen. Dan heb ik het nog niet over de teksten! Wat is mijn visie, missie, welke doelgroep wil ik bereiken, welke diensten wil ik aanbieden. Nou ik kan wel zeggen dat ik al gezwoegd heb de laatste weken. Maar ik geniet van elke minuut. Mijn plan meer vorm zien krijgen, doet me veel deugd en laat me met hernieuwd (zelf)vertrouwen naar de toekomst kijken.
Voor vandaag echter, heb ik even genoeg van het schrijven en ga ik eens kijken of ik geen onderdelen van mijn "op til zijnde website" kan toevoegen aan mijn blog. Ik ben heel benieuwd of dat me zal lukken!
Vandaag heb ik al de bijlagen van mijn scripties en natuurlijk mijn scripties zelf ingezonden, benieuwd wat ze ervan zullen vinden! Hopelijk ontvang ik snel mijn diploma zodat ik het mooi kan inkaderen en aan mijn muur "kan laten pronken".
Vanaf nu kan ik dan ook gericht verder met het uitwerken van enige praktische zaken, zoals; website, cursus relaxatie (testgroepen organiseren) mijn persoonlijk ontwikkelingsplan, en gerichte marketing. Toch wel mooie vooruitzichten vind ik! Maar eerst ga ik even rusten, uitblazen van een heel intensief jaar, waarin ik veel gereflecteerd heb, inzichten heb gekregen, mijn sterke kanten heb leren kennen, en ook mijn zwakke heb leren nuanceren (het blijft oefenen, maar het kan wel!).
