Ik heb mijn vriend niet nodig. Ik heb hem niet nodig om overeind te blijven. Ik kan dit op mijn eentje. Maar ik mis hem wel. Ik mis hem enorm. Ik mis hem aan mijn zij. Hij hoeft niets te zeggen, niet met me te praten. Er gewoon zijn en af en toe me een knuffel geven of mijn hand vastpakken. Dat gemis doet me beseffen hoe veel ik van hem hou. Ik wil niet dat hij me helpt. Ik mis hem wel als mijn maatje...
Nu moet ik tegen mezelf blijven zeggen: 'het is goed!'. Het is goed wat er nu allemaal gebeurt. Het is eng maar het is goed. Het is goed! Er moest van alles veranderen en er verandert van alles. Dit is eigenlijk wat ik al wilde rond mijn twintigste. Toen heb ik zo vaak gedroomd om alles tegelijk om te gooien! Dus het is goed!
Ik heb mijn werk achtergelaten en op zoek naar wat ik wil op werkvlak.
Ik probeer nu echt mijn verleden achter te laten door een laatste belangrijke stap te zetten en zo eindelijk eens vooruit te kunnen.
Ik probeer mijn emotionele moeilijkheden aan te pakken zodat ik eindelijk eens echt tevreden kan zijn met mezelf. Gelukkig, rustig en ontspannen.
Ik probeer dat allemaal recht te krijgen zodat ik ook eindelijk rust kan vinden in mijn relatie. Ik hoop echt dat het goed komt. Dat hij nu zijn vertrouwen in mij niet echt volledig kwijt is.
Mijn zus gaf me de tip op eens heel concreet een beeld te schetsen van hoe ik wil dat mijn toekomst eruit ziet.
Ik weet dat eigenlijk heel goed. Ik wil eindelijk echt de harmonie met mijn vriend in onze relatie vinden en samen gelukkig zijn. Terug eens een echt team zijn en dat zo heel hard voelen. Ik wil ons huisje helemaal mooi in orde hebben en er samen tevreden in zijn en genieten van ons huisje. Ik wil heel graag kindjes met hem en ze hier zien opgroeien tot vrolijke en spontane kindjes met een gezonde portie zelfvertrouwen en assertiviteit. En ik zou heel graag zover komen dat hij en ik samen ons eigen bedrijfje kunnen oprichten en gelukkig samen kunnen werken in dat bedrijfje.
Het is goed wat er allemaal gebeurd. Maar het doet pijn dat net nu, net nu mijn vriend afstand neemt. Want net nu zet ik heel belangrijke stappen en daarbij kan ik best wel wat steun en liefde bij gebruiken. Ik moet en wil die dingen alleen doen. Maar het is een groot verschil als ik weet dat ik daarna thuis kan komen in een nest vol warmte en liefde ipv in een leeg kil huis.
Op deze moment zie ik hem liever niet, dat is te confronterend. Ik ontloop hem liever zelf dan dat ik constant zie dat hij er eigenlijk niet is. Dat haalt te veel kwetsuren boven van toen met zijn ex. Ik begrijp dat hij afstand neemt voor zichzelf. Maar het doet pijn. En het doet minder pijn als ik dezelfde houding aanneem.
Ik zit op een dieptepunt. Voel me heel slecht. Weer ruzie gehad met mijn vriend. Weer zit ik blijkbaar fout te denken. Weer geef ik hem eerder de schuld van vanalles en denk ik dat hij macht over me wil, me manipuleert, me onder de knoet wilt houden. Weer denk ik dat hij niet goed voor mij is. En toch zie ik hem graag en mis ik hem als hij afstand neemt. Hij trekt het niet meer. Hij kan er zich niet meer aanzetten om na te denken over wat er is, er zou kunnen zijn, hoe hij me kan helpen,... Nu zegt hij dat hij me niet kan helpen, niet meer. Dat hij het uit handen geeft aan hulpverleners. Maar daar wringt het schoentje al. Ik wil naar een psycholoog. Ik weet alleen niet bij mij in de buurt iemand die goed zou zijn en dat kost ook zoveel. Dus ik meldde me aan bij het CGG zodat ik daar hopelijk in therapie zou kunnen maar ze verwees mij door naar het CAW. Maar ik wil geen eerstelijnshulp. Het zit dieper. Ik voel me wanhopig nu. Dus terug naar CGG gebeld met de vraag of ik toch niet op de wachtlijst kan voor een therapie. Ze bellen me er nog over terug. Weer wachten.
Net nu ik wel stappen aan het zetten ben. Echt duidelijk stappen aan het zetten ben, zet mijn vriend een stap terug. Net nu ik echt wel steun en liefde kan gebruiken. Ik snap het wel dat het te veel is geworden voor hem. Hij wil ook, net zoals ik trouwens, eens eindelijk gelukkig zijn zonder dat er steeds een donkere wolk boven het hoofd hangt. En toch doet het enorm veel pijn dat hij nu zo ver weg is precies. Het voelt zoals toen zijn ex ons leven kwam verstoren, toen was hij ook ver weg en leek hij ook gelukkig.
Ik heb gisteren een enorme stap gezet. Ik besefte dat ik niet op mijn vriend kwaad moet zijn en vooral niet moet denken dat mijn vriend enkel macht over me wil en me manipuleert. Maar dat ik mijn kwaadheid naar die rotzak van een buurman vroeger die me misbruikte dringend moet uiten. Even later zei mijn vriend dat hij me een tip kon geven: dat ik kwaad ben op de verkeerde.
Die twee dingen samen sloegen als een bom in en ik draaide een knop om. Ik was van plan om diene mens te gaan opzoeken en hem in zijn gezicht mijn gedacht te zeggen. Ik was het niet zomaar eens van plan, ik zou het morgen doen! En ik deed het. Ik had enkel de pech dat hij op verlof was. Verdorie toch! Ik was er wel op voorzien. Ik had ook een brief geschreven en die liet ik al achter nadat ik zeker was door rond te vragen of hij nog steeds op dat zelfde adres woonde. Maar toch moet ik er opnieuw naar toe als hij terug is van verlof. Ik moet hem gezien hebben en hem echt mijn gedacht gezegd hebben.
Ik heb die middag ook naar de politie gebeld of ik nog een klacht kan indienen zo 20 jaar later. Ik weet dat het al verjaard is maar toch. Ik voel me al zo lang zo slecht dat dat allemaal gebeurd is en dat hij er nooit voor gestraft of echt aangesproken is. Ik wil voor mijn eigen verwerkingsproces echt die klacht nog indienen. Ook al moet ik daarvoor dan aan een politieagent in detail gaan zeggen wat er gebeurd is. Ik wil dat hij ook verhoord wordt. Dan is hij er toch niet al te gemakkelijk vanaf gekomen!
Het is goed dat ik dit al heb gedaan. Ik heb er al die jaren zo vaak over nagedacht. Maar durfde nooit echt die confrontatie aan. Nu voelde ik dat ik het wel kon. Zonder aarzelen belde ik aan en wachtte ik tot de deur openging. Toen dat niet gebeurde, stapte ik zonder aarzelen hun winkel binnen die nu door de zoon wordt uitgebaat en vroeg ik waar ik hem kon vinden. Toen kreeg ik dus te horen dat hij met verlof is maar dat hij nog wel woont waar hij vroeger woonde. Dus terug om die brief in de bus te steken. En hop naar het politiekantoor. Lap, dat was dan weer net gesloten op die weekdag in de voormiddag. Maar ik gaf niet op. In zou terug naar mijn eigen woonplaats gaan en daar bij de politie mijn klacht indienen. Thuis kreeg ik toch wat schrik om een stom figuur te slaan aan dat loket als er nog andere mensen achter mij zouden wachten als ik zei dat ik een klacht wil indienen over iets dat 20 jaar geleden is gebeurd. Dus ik belde naar de politie. De sociale dienst zou me erover terugbellen. Weer wachten. Nu ik eindelijk die stappen wil zetten moet ik wachten. Das frustrerend. Wachten want die vent zit in het buitenland. Wachten want de sociale dienst zal me daarover opbellen.
En nu, nu zit ik vast. Ik voel me slecht. Ik wil hulp maar ik moet wachten. Ik wil stappen zetten maar ik moet wachten. En de man waarmee ik gelukkig wil worden die neemt afstand van mij.
Wat ben ik toch blij met mijn zus! Even met haar gebeld en voel me al wat beter. Iemand die luistert en begrijpt wat je zegt dat doet zo veel!
Ik zou ze echt eens wat vaker moeten bellen. Maar ik zie ze woensdag alweer terug. Dan gaan we eten met ons mama. Driemaandelijkse gewooonte die ik echt wel fijn vind!
Ik voel constant stress en onrust. Hoe komt dat? Omdat ik geen middenweg vind? Omdat ik altijd ofwel alles wil doen en onder controle wil hebben of wel niets doe/wil doen. Alles of niets? En voel ik me daarom nooit rustig of tevreden of gelukkig?
Moet ik leren alles met mate te doen? Leren doseren? Maar ook hier weer, hoe doe je dat?
Als ik niets doe voel ik de onrust toenemen. Als ik me niet goed voel heb ik de neiging om overal weg te blijven en me te verstoppen in huis met het doen van 'niks'. Het is te zeggen, toch niets waar ik voldoening uit haal en me beter of gelukkiger bij voel. En dan voel ik me op den duur nog ellendiger omdat ik de tijd maar verslijt met rondhangen en niks constructiefs te doen. En dan word ik zo enorm onrustig en stapelt de energie zich op in mijn lichaam en dan begint te wringen en te wringen en dan sta ik op springen. Zou ik bijna letterlijk uit mijn vel kunnen springen. En dan nog hou ik alles in. Maar dan word ik onverdraagzaam en geen fijn mens meer om mee samen te leven.
Als ik dan wel alles doe. Mijn werk goed probeer te doen, avondschool en trainingen en muziekles... dan voel ik me goed en energiek en ben ik zo enthousiast dat ik me er allemaal helemaal ik kan verliezen en dan me niet meer kan houden. Dat heb ik vooral met mijn sport. Ik zou er elke dag mee bezig kunnen zijn. En dat is zo leuk want dan ga ik zo snel vooruit. dat deed ik het eerste jaar. Maar daar kon mijn vriend niet meer lachen omdat hij me haast niet meer zag.
En dat snap ik echt. Maar toch blijf ik het jammer vind dat ik er niet voluit voor kan gaan en geen workshops in het weekend bijwoon om toch ook tijd te maken voor hem en ons. Maar ik heb altijd het gevoel dat ik dan zoveel mis. En dat maakt mij dan ook wel wat 'ongelukkig', is misschien veel gezegd maar vind dat an echt heeel jammer zeker als ik hoor van de anderen hoe goed het was en zie wat ze geleerd hebben en ik niet.
Of ik nu niks doe, weinig doe of veel doe... ik voel altijd stress en onrust. Ik zie er geen uitweg. Misschien alleen proberen constant een tussenweg aan te houden. Zorgen dat ik niet afhaak en zorgen dat ik niet in overdrive ga. Die twee zijn boosdoeners. De gulden middenweg proberen te vinden en te houden. Doseren.
Dat is wat mijn vriend ook meer en meer zegt. Dat ik altijd in extremen zit. Dat ik niet kan doseren.
Ik wil dat echt wel proberen. Maar ik weet dat als ik enthousiast ben, ik haast niet te stoppen ben. Als ik bijvoorbeeld een keer extra wil trainen of zo en ik ga niet om te doseren of om tijd te maken voor mijn vriend of onze relatie dat ik dan met die energie zit en met mijn hoofd bij de training ipv bij mijn vriend of wat dan ook.
Hoe komt dat toch? Het gevoel niks te willen missen omdat ik al zoveel gemist heb in mijn leven?
Ik ben een grijze muis. Altijd al geweest. En ik wil verdekke geen grijze muis zijn.
Het is allemaal zo idioot. Ik heb een diploma in een sociale richting en werkgevers, klanten en collega's lijken steeds erg tevreden over mij. Maar in mijn prive-leven lijk ik een analfabeet in het spontaan-sociaal zijn. Ik blokker. In mijn werk heb ik steeds de veiligheid van het kunnen behouden van professionele afstand. In mijn prive-leven gaat dat niet. En toch hou ik iedereen op een zeker afstand. Ik kies er steeds een select aantal mensen uit waarbij ik me echt wel op mijn gemak lijk te voelen en die krijgen meer van me ze zien en te horen. Maar het gros van de mensen in mijn omgeving kan ik precies redelijk goed een op afstand houen met vage antwoorden, weinig informatie... Al is dat hoogstwaarschijnlijk een illusie. Zij merken dat maar al te goed dat ik niet echt open ben.
Mijn vriend zei het begin deze week nog. Dat meisje daar dat vind ik nu eens een mooi meisje en weet je waarom? Omdat zij een open uitstraling heeft. Open en uitnodigend. En dat klopt best. Dat heb ik niet. Ik kijk iedereen als het ware met argwaan aan en mijn lichaamstaal zal dat zo ook wel uitstralen. Ik sta niet open. Ik heb geen twinkeling in mijn ogen. Ik straal geen interesse uit, geen nieuwsgierigheid.
Ik ben een grijzer muis en ik haat het want ik wil geen grijze muis zijn. Zeker ook geen rose of een knaloranje. Maar gewoon eentje die makkelijk van kleur veranderd en die vooral vlot, sociaal, open, enthousiast en gelukkig is. En eigenlijk wil ik misschien best wel van tijd tot tijd een knaloranje muis zijn. Eigenlijk wil ik steeds overal de beste in zijn. Ik wil leren en bijleren en groeien en nog meer kunnen en ik voel me al zo lang op dezelfde plek staan trappelen. En dat frustreert me enorm! En ik wil laten zien wat ik kan. Ik wil me niet verstoppen. En toch verstop ik me steeds en probeer ik steeds uitwegen te zoeken of uitvluchten als ik in situaties kom waarbij ik denk te gaan falen of misschien niet naar waarde beoordeeld ga worden en vooral riskeer voor aap te staan.
Ik ben die sociale fobie echt zooooooooooooooooooooo kotsbeu! Ik wil ervan af! Echt en heel snel. Want het is belachelijk en te zot voor woorden.
Gisteren nog een goed voorbeeld! Het was muziekles. Voor die soort van gevechtsport die ik doe moeten we ook liedjes leren en muziekinstrumenten leren bespelen. Ik zeg wel moet maar ik die niets liever, ik vind het geweldig om daar ook mijn grenzen in te verleggen. Leuke uitdagingen. Maar soit. Meestal is zo een muziekles redelijk relaxed. Iedereen doet een beetje waar die zin in heeft binnen het opgegeven thema. Nu, gisteren was het concept anders want iedereen verstopte zich achter wat hij al zowat kon, vond onze 'leraar'. Dus hij had een doorschuifsysteen bedacht. Onmiddellijk voel ik dat mijn lichaam de stress probeert weg te krijgen. Ik tril een beetje. Maar soit, daar kon ik me overzetten en ik dacht en zei tegen mezelf, gewoon rustig blijven en proberen. Zal wel lukken. Je doet het graag en hebt eigenlijk wel gevoel voor ritme. Dus gewoon proberen, geen zorgen maken en dat komt wel goed. En dat was best ok. Het ging wel, alleen mijn gebrek aan concentratie zorgde ervoor dat ik soms uit het ritme ging. Maar ik vond het leuk want zo leerde ik weer wat bij en dat was weer een mooie kans om mezelf niet te verstoppen en over mijn angsten in kleine stapjes heen te stappen. Dus eigenlijk perfect gewoon.
Maar na een half uur komt er ineens nog veel meer volk bij en is dat veilige gevoel weg. Dat waren ineens te veel ogen om eventueel voor te stuntelen en te falen. Ik vond het jammer want ik vond het best wel goed gaan. Maar soit, het was nu zo. Maar toen gingen we nog een stapje verder en moest iedereen apart zingen. Ik werd opslag zo zenuwachtig he. Zo van die hevige kriebels die je hebt vlak voor een moeilijk mondeling examen ofzo. We moesten een bepaald soort liedje zingen. Liedjes met korte stroofjes en korte refreinen. En ik twijfelde zo hard of ik wel het juiste soort liedje zou zingen. Dus ik aarzelde en daardoor werd ik enkel nog zenuwachtig. Ik begon toch, veel te laag voor mijn stem dus het klonk van geen kanten en kon ook geen volume maken zo. En ik keek naar onze leraar en ik zag gelukkig dat hij het hoorde en knikte dat het een goed liedje was. Oef! Maar dan ineens ben ik de tekst kwijt. Ik begin en dacht ineens dat ik een compleet ander liedje aan het zingen was en er twee door elkaar haalde. Maar dat was niet. Het was juist. En dan ben ik zoooo kwaad op mezelf he. Ik heb dat liedje ondertussen al honderd keer gezongen. Op de juiste moment invallen, goede toonhoogte voor mezelf, goed volume, mooi gezongen. Maar dan in groep black-out. En daar kan ik niet tegen want dan wil ik dat net kei goed doen. Gevolg ik die liever niets want dan kan ik niets fout doen maar dan leef ik niet. En dan voel ik me ook niet goed hoor want ik wil net wel die dingen doen anders heb ik er spijt van. Want het is leuk en ik weet dat ik het kan! Gelukkig weet de leraar dat precies ook wel want hij zei 'komaan, gij kent liedjes.' Dat trok me over de streep om toch te proberen en daar ben ik toch wel blij om. Als hij gewoon mij dan had overgeslaan had ik me toch ook weer slecht gevoeld omdat ik het niet geprobeerd heb.
En met de tweede ronde van hetzelfde he, weer black-out en tekst kwijt van een heel simpel liedje dat ik anders zo vlot kan meezingen. Grrrr.
Ik wil ervan af! Ik wil niet constant zenuwachtig zijn en dingen niet durven maar wel willen en ze dan maar half te goei doen terwijl ik het WEL kan!
Maar hoe geraak ik daar vanaf!? Ik geraak ik er in godsnaam vanaf? Gewoon stapje voor stapje? Blijven proberen dingen wel te doen ipv van neen te zeggen. Dat is het enige zeker wat ik kan doen?
Daarom ben ik zo blij dat ik met mijn hobby begonnen ben. Die soort van gevechtsport is zo geweldig op alle vlak! Het daagt me uit op zoveel verschillende manieren. Ik moet bewegen. Vroeger durfde ik haast niet te bewegen. Ik deed alles om niet op te vallen en bijna letterlijk stilletjes weg te kruipen en op te gaan in de massa. Ik moest bewegen en zou bekeken en beoordeeld worden naar hoe ik beweeg want de beweging zijn net zo van belang en die moeten goed uitgevoerd worden. Dus dat was het eerste opstakel dat ik over moest. En dat lukt nu al best aardig. Op dat vlak heb ik toch al wat meer zelfvertrouwen. Ik voel de flow, het ritme en ik wil niets liever dan er mee op de bewegen heel los en ontspannen. aar moet ik steeds nog aan werken maar het is al dag en nacht verschil. Vroeger durfde ik zelf niet te dansen terwijl ik niets liever doe dan dansen!!! Toch absurd he, niet!?! Ik leef niet zoals ik zou willen leven. Vrij , los, ontspannen,... allemaal ook heeeel letterlijk!
Ik durfde ook niet te zingen. Ik praatte altijd heel stil en timide. Nu moet ik ook zingen en volume maken en hoe meer ik dat probeer en durf, hoe meer plezier ik er in krijg en hoe vlotter ik dat gewoon mee doe. Zaaaalig! Zo bevrijdend. Mijn vriend zingt al sinds hij klein is in koren dus dat is voor hem absoluut geen probleem. En dat vond hij altijd zo frustrerend, dat ik mijn mond niet durfde open te doen en geluid durfde te maken. Nu begint me dat meer en meer te lukken zonder te aarzelen.
Het helpt me ook om sociaal te leren zijn. De club is een hele toffe bende die sterk aan elkaar hangt. Ze doen buiten de trainingen ook best wel veel samen. En ik wil er maar al te graag bij horen dus moet ik wel uit mijn kot komen en sociaal zijn en ook weer durven zijn.
Ik ben echt heel blij at ik deze hobby gevonden heb en ik weet dat als ik dit niet meer kan doen ik vanbinnen terug een beetje doodga. Het is gewoon perfect voor mij. En ik hoop het nog lang te kunnen doen. jammer dat ik dit niet 10 jaar eerder ben beginnen doen.
Ik ben een grijze muis en ik wil geen grijze muis zijn. Maar als ik het niet ben kom ik meer in situaties waarin ik kan falen, beoordeeld wordt door de sociale omgeving en ik ben daar zo bang voor.
Ik ben zo bang om niet leuk gevonden te worden. Ik ben zo bang om iets niet te kunnen en ergens niet goed in te zijn. Ik ben zo bang om uitgesloten te worden, er niet echt bij te horen want dat maakte ik al vaak genoeg mee en dat doet zo een pijn. Ik heb gewoon heel veel schrik om gekwetst te worden. Schrik om me niet te kunnen verdedigen want assertief ben ik niet echt.
En dat is allemaal gewoon zoooooooooooooooooooooooo absurd en belachelijk!!!
Mijn vriend en ik hadden dus weer eens ruzie. Veel gepraat en tot de conclusie gekomen dat ik een lijstje met puntjes heb die voor problemen zorgen.
Ik vind het zo deprimerend. Een lijstje met puntjes om aan te werken. Te werken aan mezelf. Nu het zo op papier staat is het best confronterend en kan ik er niet meer om heen. En het moet gebeuren. Het is hoogtijd. Ik kan het niet langer negeren.
Ik voel me zo ongelukkig in en met mezelf dat ik niet anders kan dan voor mezelf eens hiermee aan de slag te gaan. En als ik het nu toch niet doe dan riskeer ik dat mijn relatie er definitief aan kapot gaat. Want mijn vriend trekt het niet langer. Dat maakt hij nu meer dan genoeg duidelijk. Dus de druk zit er nu echt helemaal op. En dat maakt het nog eens dubbel zo moeilijk. Ik voel dat hij achter mij zit. 'Heb je nog nagedacht?' 'Waarover?' 'Gewoon oppervlakkig of ergens specifiek over?' .... Neen, enkel nog maar algemeen. Mijn kop zit proppenstevol!
Ik voel in mijzelf een stem roepen 'Laat me toch met rust! In godsnaam, laat me toch gewoon met rust! Want ik wil rust, ik wil gewoon rust. Rust!! Rust! Rust!!!! Ik voelde ma al zo onrustig de voorbije maanden en het is nu enkel nog erger. Ik wil rust. Mag ik alstublieft gewoon eens rust. Rust in mijn kopje en rust in mijn hart! ALSTUBLIEFT! Ik zou erom smeken als het hielp!
Aan te werken:
*laag zelfbeeld.
*perfect willen zijn in de dingen die ik doe
*sterk willen zijn (karakter)
*karakter willen hebben - geen grijze muis zijn die ik nu ben
*niet bezig zijn met wat anderen denken
*het niet durven-schrik-blokkeren
*niet tevreden zijn - altijd meer of beter willen
*controlefreak in mij weg krijgen
*innerlijke onrust aanpakken
*negatief ingesteldheid ombuigen naar positief ingesteld zijn
*faalangst aanpakken (wil vanalles doen en het niet doen uit schrik, het niet durven)
*mijn onverdraagzaamheid wegkrijgen
*mezelf niet meer opsluiten en afsluiten als ik me niet goed voel
*mijn vriend vertrouwen
*mensen over het algemeen vertrouwen
*mijn vriend toelaten in mijn kop en hart, echt toelaten en met hem praten en delen
*niet altijd alles op mijn eentje willen doen/oplossen
Een hele boterham he. Maar veel hangt met elkaar samen, denk ik dan maar, dat maakt het lijstje dan toch een beetje korter.
Ik wil praten over die dingen. Met mensen die het ook voelen en begrijpen. Horen hoe ze erover denken. Mensen die me tips kunnen geven.
Maar mijn vriend wil dat ik vooral met hem praat. Hij voelt zich buiten gesloten. Ik snap dat wel maar soms is het makkelijker om met buitenstaanders te praten. En wil dat niet zeggen dat ik hem niet naar waarde schat. Vind het jammer dat dat nu even niet meer kan. Want dat praten lukt me ook niet zomaar met gelijk wie.
Ik wil praten, praten, praten. Uiten en uiten wat ik allemaal al zo lang opkrop. Maar niet altijd delen met mijn vriend. En is dat verkeerd? Neen toch? Als ik ook met hem praat om de essenties van alles te delen is dat toch ok, niet?
Over twee weken heb ik een telefonisch intakegesprek om in therapie te kunnen. Ik hoop zo hard dat ik niet al te lang moet wachten maar ik weet dat er in de geestelijke gezondheidszorg echt lange wachtlijsten zijn. Dus ik vrees ervoor.
Ik wil al die lasten van mijn schouders. Ik wil eindelijk eens ontspannen kunnen leven en gelukkig zijn met wie ik ben en hoe ik leef. En ik wil eindelijk eens zien en voelen dat mijn vriend terug echt blij is met wie ik ben en hoe ik leef, handel en denk. Dat die niet meer zoveel kritiek op me heeft. Want dat is zo echt niet leuk leven meer.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH! Ik HAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAT die rusteloosheid!
Vandaag had ik een heel leuke dag. Zaaaaalig weertje. Huisbezoeken gedaan. Allemaal vriendelijke mensen. Redelijk rustig op de baan en makkelijk de weg gevonden. Tussendoor StuBru muziekjes in de auto. Ja, dat was een relaxed dagje! Zaaaaaaaaaaaaaaaaaaalig! Nadien nog naar bureau om de dossiers af te werken. En dan hup naar huis met een brede glimlach. Een tevreden en ontspannen ikje! Joepie!
Tot ik thuis kwam. Mijn vriend wachtte stond op de oprit, over zijn toeren. Hij had me verschillende keren gebeld en berichtjes gestuurd, zei hij. Hij was heel ongerust. Dacht dat er iets was. Ik was onverwachts drie kwartier later thuis. Hij zou me nog 10 minuten de tijd gegeven hebben voordat hij het ziekenhuis had gebeld. Ik had mijnn gsm niet gehoord. Ik was naar huis aan het rijden met het raam open en de radio op.
Ik stelde hem gerust met een brede glimlach 'alive and kicking!'. En gaf hem een knuffel en begreep dat hij zich ongerust had gemaakt.
Hij was al begonnen aan het maken van het eten. Ik vroeg of ik kon helpen of verder moest doen. Was niet nodig want moest toch maar enkel nog in de pan gesmeten worden zei hij. Dus ik begin wat op te ruimen en dek de tafel. In afwachting dat het eten klaar is zet ik de laptop even op en bekijk facebook even. Plots komt hij naar mij en vraagt ' wat ben je aan het doen?'. Gewoon aan het facebooken, zei ik. Vreemde vraag want dat kon hij ook zien. Vraagt hij of er iets belangrijk of dringend is? Neen, zeg ik. Ah, gaan we er dan nog over praten of niet? Ik verwonderd waarover praten dacht ik? Hij had het erg moeilijk dat ik hem niets had laten weten en niet aan hem had gedacht. Dat hij na een lange zware dag werken zelf nog moest koken en ik hem niets had laten weten. Hij was echt heel teleurgesteld. Want ik kan uitslapen en had niets voorbereid voor het eten. En dat had ik al wel eens gezegd.
Ik merk bij mezelf dat ik wrevelig word. Ik heb 5 jaar lang met de trein gependeld voor mijn werk en lange dagen gedaan en nu eindelijk moet ik er eens niet meer vroeg uit en heb ik tijd s' morgens en kan ik rustig opstaan en ontbijten. En dat voelde nu plots aan als het inpikken van mijn nieuw verworven tijd die ik zo lang niet heb gehad en waar ik nu van geniet. Hij zei dat dat egoistisch is. Want hij is 13u van huis en kei moe en kan 's avonds niks meer doen (ik ging gisterenavond trainen en iets drinken). Voelde echt wel als een verwijt.
Ik snap dat hij teleurgesteld is na een lange zware dag werken dat hij zelf aan het eten moet beginnen. Das gewoon echt niet zo leuk, dat gevoel ken ik echt van toen ik pas om 18u thuis kwam, hij al een uur thuis was en zat de computeren terwijl hij al een uur thuis was. Dat is een lange tijd geleden ondertussen maar ik ken dat gevoel echt wel. Ondertussen kookte hij ook geregeld als hij vroeg thuis was. Ik snap ook dat als je verwacht dat iemand thuis is tegen dat je zelf thuis komt en die is er niet. En er ligt geen briefje, geen sms, die neemt zijn telefoon ook niet op dat dat heel vervelend is. En als je je dan eenmaal zorgen begint te maken dat er een ongeluk is gebeurd, dan is het echt geen pretje. Dus daar heb ik zeker begrip voor.
Maar hij maakt er meer van. Want hij laat het niet los. Hij blijft slechtgezind op mij ook al heeft hij gehoord dat ik begrip opbreng. Dat ik sorry heb gezegd omdat ik niets heb laten weten dat ik wat later ging zijn wat trouwens heel onverwachts was. En dan wetende dat ik normaal gezien altijd bel of smsjes stuur. En dan is het voor mij ook wel heeeeeel frustrerend dat ik hiervoor zo wat te horen krijg van hem. Ik vind zijn reactie echt wel wat buiten proportie! Maar dat mag ik niet zeggen want dan vraag ik teveel begrip van hem en het is hoog tijd dat ik begrip heb voor hem.
Hij is teleurgesteld dat ik niet aan hem dacht en niet een half uur vroeger ben opgestaan om 's morgens al eten klaar te maken dat 's avonds dan nog maar enkel opgewarmd moet worden. Ik vind het echt niet correct van hem. En ik vraag hem wat krediet. Hij zit zo op mijn vel nu he voor het minste. Maar eerlijk, zo bereikt hij enkel het averechtse effect want ik heb nu echt geen zin meer om nog lief en zorgzaam te zijn deze avond. Ik snap hem maar zijn reactie is buiten proportie en sommige dingen die hij zei en verwacht, vind ik echt niet ok!
En daar gaat mijn leuke dag en mijn goed gevoel!
Bah. Soms heb ik er echt genoeg van en vraag ik me af waarom ik moeite probeer te doen. Het voelt echt zo alsof het echt nooit goed is voor hem. Hij heeft precies altijd wel ergens iets op aan te merken of wel altijd voor iets teleurgesteld. Hoe spontaan kan ik dan nog zijn?! Als ik ondertussen probeer alle mogelijk punten van teleurstelling weg te werken en toch is er altijd wel iets.
En dan is dat gevoel van 'Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee,genoeg! Ik wil vrijjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj zijn!' er weer...
Ik voel me niet goed omdat ik me niet goed voel in mijn relatie. Ik voel me niet goed omdat ik niet meer het gevoel heb alles te betekenen voor mijn vriend. Niet het gevoel heb gewaardeerd te worden. Niet meer het gevoel heb dat hij 'mijn persoon' fantastisch vindt. Niet meer het gevoel heb dat hij houdt van mij om wie ik ben. Ik voel me niet meer goed omdat ik enkel nog hoor wat er niet goed is, wat ik niet doe.
Ik weet dat hij mij mist. Ik die lief is, die attent is, die met hem begaan is, alles voor hem over heeft, dat hij het belangrijkste is, die aan hem denkt, hem in de watten wil leggen, die interesse heeft in hem, in wat hij doet en wie hij is.
Ik weet dat ik te weinig interesse heb in hem, omdat ik zo zoekend ben naar van alles in mezelf. Ik heb niet meer zoveel oog voor hem. Maar ik ben nog wel lief. Hij is ook lief voor mij maar ik merk niet meer dat hij echt van mij houdt. Hij zegt dat hij van mij houdt en ik zoek naar dingen die dat kunnen bevestigen. Maar ik vind die dingen niet meer. Dat hij lief voor mij is, me eens vastpakt, met me praat als het moeilijk gaat, me wilt helpen,... dat wil voor mij nog niet zeggen dat hij echt van mij houdt. Ik mis iets. Ik merk niet meer dat hij naar mij opkijkt, dat hij vindt dat ik echt ok ben en echt alles voor hem ben. Hij zegt dat wel maar ik voel het niet meer. Ik voel alleen nog zijn irritaties, zijn gemis, zijn teleurstelling. Dat zie ik ook aan hem. Ik zie aan hoe hij doet dat hij teleurgesteld is omdat hij iets van mij verwacht en het niet uit mezelf komt.
Hij verwacht dingens van mij en ik verwacht dingens van hem. Ik verwacht dat hij niet meer enkel de niet goede dingen benoemt maar ook eens terug wel de goede dingen. Dat hij ook de goede dingen in en aan mij ziet ipv teleurgesteld te zijn. Ik heb meer en meer het gevoel dat hij zoveel van mij verwacht dat ik gewoon nooit meer al zijn verwachtingen ingelost kan krijgen. Dat het nooit goed genoeg kan zijn.
Ik verwacht ook dingens van hem. at hij terug eens die positieve bril opzet om naar mij te kijken. En als hij dan nog altijd alleen negatieve dingen ziet, dan weten we genoeg, niet?
Ik wil terug mijn gevoelens kwijt kunnen en echt met hem kunnen praten zonder te horen te krijgen hoe fout ik wel steeds ben. Ik wil dat hij mijn gevoelens eens terug erkent ipv steeds te antwoorden met dingen die niet goed zitten, dingen die ik fout doe en ander moet doen of verbeteren. Gewoon erkenning!
Ik ging deze week naar de huisarts. Ik zei dat ik me niet goed voelde. Dat alles me zo zwaar weegt. Ik zei dat mijn vriend had gereageerd met ' aller, zie eens toch terug positief naar de dingen, zie eens wat je wel allemaal hebt, je hebt een job, een eigen huis, ... dat is beter dan de gemiddelde mens'. Onze huisarts zei dat dat eigenlijk niet zo een faire reactie is. Dat je van een partner eigenlijk mag verwachten dat die je in zijn armen neemt en zegt ik begrijp het dat je je slecht voelt. Dat hij dat erkent dat ik me slecht voel en niet verontwaardigt reageert van aller, dat begrijp ik niet, zie eens positief en zie eens wat er wel goed is. Dat die niet zegt aller, gij zijt nooit tevreden, het is nooit goed voor u.
En dat is iets waar ik het net zo moeilijk mee heb. Ik heb niet het gevoel dat hij echt luistert naar mijn gevoel. Als ik iets vertel categoriseert hij dat in juist of niet juist. Hij analyseert of iets juist is of niet juist is. Hij zoekt naar en logica en dat is net juist. Hij zoekt naar de logica om dan een oplossing te zoeken.
Wel, ik wil niet meer geanalyseerd worden. Ik wil geen vriend meer die niet echt luistert naar de emotionele kant ervan en enkel oplossingen biedt. Ik hen geen oplossingen nodig want ik heb geen problemen. Ik heb gewoon vaak nood om dingens te vertellen, gevoelens te vertellen zonder meer. En dat kan ik precies niet bij hem.
Een goed voorbeeld: ik ben al die verbouwingen kotsbeu, altijd al dat stof overal, er is nu na 4 jaar eindelijk vloer maar het is hier nog altijd smerig en zanderig door onze hond die in de woonkamer kan. Ik ben het kotsbeu dat er nergens iets is afgewerkt, overal zie ik zaken die maar half zijn gat zijn gedaan, blijven liggen,... Ik heb het er gewoon allemaal even mee gehad. Heb er echt genoeg van en zeker omdat het einde en het kostenplaatje nog lang niet in zicht is. Wat zei mijn vriend erop? Maar aller, we hebben al zo veel gedaan, er is al zoveel vooruit gegaan de laatste maanden. We hebben gevloerd, geschilderd, de plinten hangen er tegen,... allemaal dingen die jij wou en we voor jou gedaan hebben. Jij kan gewoon niet tevreden zijn. Als we nog van alles doen zal het nog niet goed zijn voor jou. Jij kan gewoon niet meer positief denken en niet meer tevreden zijn. Het is nooit goed genoeg voor jou.
En weet je wat hij daarmee bereikte? Dat ik me nog slechter voel. Ik voelde me er al niet goed bij en nu gaf hij me nog het gevoel dat ik een ondankpaar negatief ingesteld persoon ben. Een verwend nest dat nooit tevreden is. En sorry, maar dat ligt niet aan mij. Ik vind dat hij op dat vlak niet goed kan praten en hij denkt van wel. Hij denkt dat hij zo goed is voor mij en zoveel geduld heeft met mij. Ik weet dat hij het goed bedoelde maar hij slaat de bal zo hard mis. Als hij enkel en alleen had gezegd 'schat, ik begrijp dat je die verbouwingen beu bent, ik heb er soms ook wel echt mijn buik van vol maar ik snap het dat het niet leuk is, al dat vuil, dat er niks is afgewerkt,... Als hij enkel dat al had gezegd dan had ik al even opgelucht kunnen ademen. Want dan had ik erkenning en begrip gekregen voor mijn gevoelens. Dan hadden mijn gevoelens even een plaatsje en erkenning gekregen ipv afgedaan als negatief, nooit goed genoeg.... Begrijp je? Dat e manier van reageren ondersteunend en begripvol kan zijn of net het allemaal nog zwarter kan maken? Ik vertel iets over een gevoel dat ik ergens over heb maar ik krijg een rationele reactie. Een weerlegging, een verklaring waarom mijn gevoel niet juist is. En dat voelt zo enorm slecht. Zeker als dat al heel lang zo is.
En dat mis ik zo hard in mijn relatie. Er is geen ruimte om eens echt enkel gevoelens te uiten zonder dat die geanalyseerd moeten worden omdat er dan wel een probleem zal zijn dat opgelost moet worden. Gewoon, er zijn voor elkaar en enkel luisteren.
Volgens mij is dat net wat mijn vriend ook bij mij mist. Hij heeft het gevoel niet iets te kunnen zeggen tegen mij omdat ik direct denk dat hij me aanvalt en ik dus in de verdediging schiet. Terwijl ook hij gewoon zijn gevoel kwijt wil. Jammer genoeg schiet ik altijd in de verdediging omdat de manier waarop hij de dingen soms begint te vertellen wel echt verwijtend overkomen bij mij. Ik ben nu eenmaal heel, maar dan ook heel gevoelig aan de manier waarop er iets gezegd wordt. Ik weet dat ik daar in de fout ga. Dat ik daar heel hard op moet letten en niet vanaf de eerste seconde in de verdediging moet schieten.
Ik weet niet of mijn vriend van zichzelf weet dat hij eigenlijk niet zo goed is in communiceren. Ik denk het niet. Ik denk dat hij zelfs denkt dat hij er heel goed in is en het probleem bij mij legt. En daar heb ik genoeg van. Ik heb niet het gevoel echt met hem te kunnen praten. Soms wel, maar meestal niet. Ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat hij mij echt niet begrijpt. Hij blijft ook zeggen dat ik hem niet begrijp maar dat doe ik wel. Ik luister wel naar wat hij zegt. Alleen niet op die momenten dat ik in de verdediging schiet, dan luister ik niet echt en hoor ik de essentie niet. Maar ik hoor mijn vriend wel. Hoort hij mij? Ik denk het niet. Begrijpt hij mij? Ik denk het niet.
Ik denk dat hij me niet begrijpt. Ik heb al vaker proberen uit te leggen dat zijn manier van reageren vaak niet echt is wat ik verwachtte. Maar dan wordt hij kwaad. Ik heb dan al mogen horen 'ga jij bepalen hoe ik wel en niet moet reageren?!', 'het is alleen goed als ik reageer hoe jij het wil dat ik reageer!'. Dus hij begrijpt me niet, denk ik dan. Ik heb hem eens proberen uit te leggen dat als ik iets zeg, ik soms gewoon begrip vraag en verwacht. Hij werd kwaad. 'Hoe moet ik begrip opbrengen als ik het niet begrijp? Dan moet ik toch vragen stellen zodat ik het kan begrijpen en pas dan kan ik begrip opbrengen!' Maar dat is dus heel zwart-wit denken. Daarom denk ik dat hij me echt niet begrijpt. En ja, an geef ik het op. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.
En wat blijft erover van een relatie als je als man en vrouw niet echt kunt praten met elkaar? Als er niet echt wordt geluisterd naar elkaar? Als je niet het gevoel hebt dat de andere je begrijpt en niet echt hoort wat je zegt en voelt en denkt. Is er dan wel sprake van een relatie?
Ik zeg mijn vriend al heel lang dat ik niet het gevoel heb mezelf te kunnen zijn bij hem. Niet mijn gedacht te mogen zeggen en hebben. Maar vooral mezelf niet echt te kunnen zijn. Hij zegt altijd bijna wanhopig dat ik wel mezelf kan zijn en wel mijn gedacht kan zeggen. Maar dat is echt niet het geval. Hij begrijpt niet wat ik wil zeggen. En tot nu toe kon ik het niet goed uitleggen aan hem. Misschien nu wel? Als ik hem iets zeg over een gevoel dat ik ergens bij heb dan is dat omdat ik nood heb om iets te delen, iets kwijt te kunnen. Dan verwacht ik dat mijn partner er gewoon is om te luisteren en er te zijn voor mij. En hoor ik liefst dat hij begrijpt dat ik me zus of zo voel gewoon omdat ik hem dat zeg. dan heb ik geen nood aan een hele analyse over dat gevoel. dam wil ik gewoon iets kwijt. Heb ik een probleem en wil ik raad, dan vraag ik dat wel heel duidelijk. Wil ik zijn gedacht dan vraag ik dat wel heel duidelijk. Maar in de eerste plaats wil ik gewoon enkel en alleen een luisterend en begripvol oor. Maar als dat luisterend en begripvol oor er niet is, er is enkel de analyse, dan kan een mens zich toch niet meer goed voelen bij de andere en zich niet meer geliefd voelen in de relatie. Want dan is er geen ruimte, tijd en plaats om gevoelens te laten zijn. Gevoelens zijn er, en moeten er kunnen zijn zolang het nodig blijkt. Gevoelens moeten niet altijd op zijn plaats gezet worden door het rationele, niet weg geanalyseerd. Zo van aller, dat gevoel is ook alweer opgelost. Zo voelt het meer en meer voor mij. En dat voelt niet goed en dat wil ik niet meer. En daarom begin ik te twijfelen of deze relatie wel ok zit. Niet omdat ik niet goed ben voor hem. Niet omdat hij niet goed is voor mij. Maar omdat hij en ik misschien gewoon niet werken samen ook al zijn wij heel goede vrienden en hebben we elkaar echt heel graag. Er is meer nodig dan deze dingen om een relatie te laten lukken. En dat is kunne praten met elkaar, echt kunnen praten met elkaar en elkaar echt de ruimte geven om gevoelens te hebben zonder die te weerleggen. En echt naar elkaar te kunnen luisteren.
Ik maak daar ook fouten in hoor. Het is zeker niet mijn vriend alleen. Maar ik merk het vooral bij mijn vriend op omdat ik me niet meer goed voel in mijn relatie omdat ik mezelf niet kan zijn. Mijn gevoelens, mijn gedachten, mijn visies,... ze worden geanalyseerd en gecategoriseerd. Ofwel worden mijn gevoelens weerlegd (maar aller, zie eens naar dat en zie eens wat positiever,...) ofwel zijn mijn gedachten fout of dom (je bent toch wel dom hoor, snap je dat nu niet of dan denkt ge dat maar he want ge wilt het toch niet van mij aannemen) ofwel mag ik mijn eigen gedachten en visies niet hebben want ik zit toch maar in mijn eigen wereldje en mijn visie op dingen vindt hij soms toch maar heel raar. Met al deze dingen is het toch niet verwonderlijk dat ik niet meer het gevoel heb om echt mezelf te kunnen zijn en me niet meer goed te voelen bij mijn vriend. Dan is het toch niet te verwonderen dat ik het gevoel heb op zowel mijn gevoelens, gedachten en visies kritiek te krijgen en mezelf af te vragen en te blijven afvragen waarom hij dan blijft zeggen echt veel van mij te houden.
Het wringt langs alle kanten. Het voelt niet goed meer. Hij zegt dat ik emotioneel problemen heb. Dat ik daar iets aan moet doen en het dan wel opgelost geraakt tussen ons. Hij vraagt of ik dat voor over heb ja of neen. Maar ik geloof dat niet. Ik ben het niet met hem eens. Het probleem ligt niet alleen bij mij. Het ligt ook niet alleen bij hem. Het ligt bij ons alle twee. Ons gedrag heeft invloed op elkaar. Er is een bewustwording nodig ook bij hem. Ik weet wat ik fout doe. Ik weet wat er fout loopt tussen ons. En dat geraakt niet opgelost door mij alleen.
Nog heel wat denkwerk verder. En hoe ik dit alles aan mijn vriend uitgelegd krijg. Als hij dit niet kan begrijpen, dan ziet het er niet goed uit, vrees ik. En dan zal ik hem inderdaad moeten zeggen volgende week dat ik niet met hem verder wil. Hij zei me gisteren dat hij volgend weekend wil weten of ik genoeg van hem hou om met hem verder te willen en er dan echt voor te gaan en alles voor over te hebben. Ik wil hem eigenlijk dezelfde vraag stellen. Hou je genoeg van mij om ook jezelf even onder de louppe te nemen en er samen voor te gaan? Dan vind ik een fairdere vraag.
