Sorry dat ik er niet in geslaagd ben om ons gezin bij elkaar te houden.
Echt, het spijt me zo hard. Ik wilde dit niet voor jullie. Ik wilde jullie laten opgroeien in een gezin dat niet ontwricht is.
Ik heb altijd gedacht dat jullie later, samen met jullie partner en kinderen, hier zouden binnenvallen op een doordeweekse avond. Zo konden we samen lekker genieten van de maaltijd die ik op tafel getoverd had. Daarna konden jullie vertrekken en de kinderen hier achterlaten bij "moeke en vake", zodat jullie ongestoord een nachtje konden slapen. Vake en ik zouden genieten van een avondje Q-time met de kleinkinderen, ze in bad doen, een verhaaltje voorlezen en ze 's morgens samen afzetten in de creche of op school. Op zondagnamiddag zouden we de kleinkinderen meenemen naar het bos, af en toe zouden we een weekendje naar zee of centerparcs gaan.
Op 1 augustus om 11:30 keek ik op de klok en wist ik dat mijn leven nooit nog hetzelfde zou zijn.
Haar zoon was net komen vertellen dat hij het beu was dat gij zowel mij als zijn ma aan het lijntje hield. Toen ik het jaar daarvoor een februari uw berichtje vond, bleek het geen afgewezen kus, maar toen al een relatie van 5 maanden te zijn. Nu waren we op het punt dat ge al 21 maanden een relatie met mij en met haar had.
Ge waart niet thuis, dus ik vroeg aan de zoon om terug te komen nadat ge thuis zou zijn. In eerste instantie bleef ge alles ontkennen. Dus ging ik met haar praten. 3 kwartier heb ik met open mond zitten luisteren. Hoe jullie dat allemaal voor elkaar hadden gekregen, op welke momenten en op welke plaatsen het bedrog plaatsvond. Hoe ge zo verslingerd waart aan haar en toch ook mij niet kon lossen. Toen ik terug thuiskwam, had ontkennen geen zin meer.
Ik heb de keuze voor u gemaakt. Vanaf dat moment telde voor mij nog maar één ding: de kinderen. Ik en de kinderen.
Ge had verdorie de kans gehad om het op te biechten, toen in febuari. Ge had de kans om het op te biechten bij de therapeut. Zelfs op de vakanties waren er gelegenheden genoeg dat we met ons twee alleen waren en ook thuis hebt ge uwe mond er nooit van open gehad. In tegendeel, als het over "haar" ging, kwamen er de lelijkste woorden uit uwe mond. Ge lachtte haar gewoon uit, maakte haar met de grond gelijk.
Hier had ik naar uitgekeken. Maar verdorie, het was niet gemakkelijk. Uw schommelingen in uw humeur, maakte dat we allemaal op de tippen van onze tenen liepen tijdens de reis. Een verkeerd woord was genoeg om u op uw paard te krijgen en dan was de hele dag om zeep. In plaats van uitstapjes te doen, bleef ge liever op de kamer. Als er geen Wifi was, leek ge uit uw doen. Niks was goed, alles was teveel.
Foto's trekken van ons, dat wilde ge al lang niet meer. Laat staan dat er iets op sociale media mocht verschijnen. Toch drong ik aan op een foto van gij en ik. En eentje van ons gezin. Op het moment dat die foto van ons gezin getrokken werd, flitste door mijn hoofd: "dit is de laatste foto van ons samen". Ik verschoot van mezelf. Dat kon toch niet? Ik deed nog zo mijn best.
Enkele dagen na de vakantie kon ik niet meer. Ik heb altijd gezwegen tegen de kinderen maar nu zat het me hoog. Het ontviel me gewoon toen ik tegen een van de kinderen zei: "ik heb soms de indruk dat hij van me af wil".
Na de zomer kwam de herfst en uiteindelijk ook de winter. Ik voelde dat ge me losliet. Onze relatie leek nog éénrichtingsverkeer. Ik deed mijn best en nog maar meer mijn best, en daarna mijn stinkende best om ons weer "gij en ik" te maken. Maar ik voelde dat ik meer aan de koord trok dan gij. Misschien was relatietherapie dan wel een idee, want dat verhaal van gij en ik gingen we toch niet laten varen, toch?
Het werd een teleurstellende ervaring. Ik praatte, de therapeute luisterde, gij wimpelde vooral af en kwam buiten met de legendarische woorden: "aan die onzin geef ik geen 65 euro per keer". Ik was boos, teleurgesteld en moe. Was dit wat ik wilde? Maar we hadden het zo goed samen.
Het vooruitzicht om met het gezin 14 dagen op vakantie te gaan in de zomer, stemde me gelukkig. Nog eens echt samen zijn, avonturen beleven, genieten van elkaar.
De weken die daarna volgende waren heel intens en tegelijk ook verwarrend. Het idee dat ik u kwijt had kunnen zijn, maakte me gek.
Ik zag u graag, doodgraag. Zelfs na 20 jaar kon ik nog helemaal verliefd worden op u. En dat gebeurde toen ook, in die eerste weken na dat bericht.
Het leek wel of we in onze wittebroodsweken zaten. We konden niet van elkaar af blijven, belden en stuurden constant, gingen uit eten, genoten van het leven en van elkaar. Het leek wel alsof deze hobbel in de weg onze ogen had doen open gaan. Dat we beter voor elkaar moesten zorgen, harder ons best moesten doen.
Het werd zomer. Een lange hete zomer. Op het einde van die zomer werd ik 40 en besloten we om dat met ons tweetjes te gaan vieren in een paradijsje aan de Middelandse zee. Ver weg van de dagelijkse beslommeringen, zonder de kinderen. Wat een heerlijke vakantie was dat toch, gij en ik alleen. Wakker worden met zicht op zee. Genieten van het zonnetje, het lekkere eten, het zwembad, uitstapjes naar plaatsen waar nog geen mens was geweest, of zo leek het toch.
Jaloezie, ik kende dat niet. Ik vertrouwde u, 100%. Ik was uw eerste lief toch? En uw enige?
Ik mocht alles van u lezen, zei ge. Ik kreeg al uw paswoorden. Ge had geen geheimen voor mij.
Ik was zo niet. Achterdochtig. Jaloers. Overal iets achter zoeken. Gij hebt mij zo gemaakt.
Die eerste weken was ik bezig met programma's te zoeken om gewiste chats weer zichtbaar te maken. Laat u vooral niks wijsmaken. Dat werkt niet.
Uw chat stond vanaf nu constant open. Ik kon alles meevolgen. Uw gsm mocht ik binnenstebuiten keren, elke avond. Om zo mijn vertrouwen toch maar terug te winnen.
En ik haatte het. Ik haatte het om dat groene beest toe te laten. Dat beest van jaloezie en achterdocht. Dat zou toch niet moeten, na 20 jaar?
Stukje bij beetje bouwde het vertrouwen weer wat op. Niet helemaal, maar ik kon het toch beter loslaten. Want zonder vertrouwen is het geen relatie, toch?
Er was een tijd dat ik dacht dat het voor altijd was. Gij en ik.
Elke nieuwjaar klonken we op "nog een saai jaar", want we wilden niet in een rollercoaster terecht komen. In de vriendenkring zagen we het namelijk vaker, niemand leek nog samen te blijven.
20 jaar deden we dat. Beiden een goede job, prachtig gebroed op de wereld gezet en ook al een aardig stukje van de wereld gezien. Gij en ik. Dat moest toch voor altijd zijn?
We doorzwommen al wat watertjes. Af en toe raakten we elkaar al eens een beetje kwijt. Maar we vonden elkaar telkens terug, toch?
De eerste barst kwam in februari. Een glimp van een berichtje dat niet klopte. Toch maar eens snel op uwe computer gaan zien terwijl ge even de deur uit waart. Er stond een messengerbericht open: "dus ge kiest voor haar?". De wereld die onder mijn voeten uit ging. Ingestort. Toen ik naar boven wilde scrollen om meer te lezen, sprong het bericht weg. Blijkbaar is dat zo als het gesprek van op een ander device gewist wordt.
Dan kwam de grote ontkenning. Nee, er was niks aan de hand. Echt niet. Om dan de volgende dag schoorvoetend toe te geven dat ze u had proberen te kussen, maar dat ge haar had weggeduwd. En ik. Ik geloofde dat. Of beter, ik wilde dat zo hard geloven. Niet gij en ik. Nee. Wij gingen voor nog een saai jaar!
