Ja manne! Het is zover: ik zit aan de Caraíbische kust en I like it! Het Afrikaanse ritme is hier niet ver af, eigenlijk zelfs heel dicht bij. Ik voelde me natuurlijk onmiddellijk thuis. Hier is de place to be for me en voor vele zwarte costaricanen. Het leven is echt pura vida.
Ondanks het feit dat ik in een heel ander stuk van de wereld zit is alles zo herkenbaar, raar toch hoe de manier van zijn op een bepaalde manier zo overeenstemt met hoe de mensen in Malawi zijn. Na twee minuten in het dorpje hoorde ik al: how are you baby? met een tropisch accentje. Toen ik naging van waar het geluid kwam zag ik een zwarte man zo relaxed als een dikke poes in een hangmatje liggen. Het klinkt misschien raar, maar mijn hart maakte een vreugdesprongetje, deze wereld kende ik. Ik antwoordde vrolijk hoe goed het wel met me ging en hierna wisten we dat het goed was en we beiden verder konden met onze activiteiten. Op de achtergrond hoorde ik muziek met een Afrikaanse beat. Ik moest nog maar eens toegeven dat Afrika in mijn hart zit en niet snel zal verdwijnen. Ik hou van de relaxte manier, het toegeven dat ze wat geslapen en relaxed hebben terwijl ze eigenlijk werk gingen zoeken, de muziek, het dansen, Natuurlijk is iedereen anders maar er is toch een algemene tendens waar ik geweldig veel van hou. Dezelfde avond ging ik dan ook met de bazin van het hostel naar een optreden; salsa, merengue en reggea door elkaar, mooi hoe alles in elkaar overvloeit en hoe het verleden verteld wordt door gewoon naar de mensen en de mengelmoes te kijken. Ik amuseerde me rot, danste de pannen van het dak, ben bij deze dan ook gekend als de baillarina in het dorp en wordt uitgenodigd om alle feestjes in gang te zetten. Het is wel vrijwilligerswerk dus ik heb maar gepast :)
Hoe graag ik ook in deze atmosfeer bleef hangen ik vond toch dat ik op zoek moest gaan naar de indignitas aangezien dit land eerst en vooral bewoond was door hen, ik hun cultuur en tradities fantastisch mooi vind en graag wil zien wat er van overblijft. In costa rica is het echter heel moeilijk om indignitas tegen te komen aangezien de meesten de kolonisatie niet overleefd hebben en er natuurlijk een mengelmoes van culturen is na al die tijd. Als ik dan nu zie hoe de verschillende rassen toch allemaal onder de noemer costaricanen vallen vraag ik me af waarom we niet meer konden/kunnen open staan voor verschillen, we zijn allemaal mensen en de verschillen maken het leven net zo interessant en leerrijk. Geen reden om alles van een ander te willen, ieder heeft zijn eigen talenten, waardevolle zaken. Ik vind reizen net zo fantastisch omwille van de verschillen. Het maakt dat mijn brein nog meer moet openstaan voor dingen die ik niet ken en het moet proberen te begrijpen anders is het wat lastig reizen voor mij aangezien ik heel graag tussen de lokale bevolking hang en dit best zo respectvol mogelijk doe als ik niet aan één of ander spitje wil eindigen. Ik wou graag indignitas ontmoeten die nog iets van hun vroegere cultuur hadden overgehouden. Volgens goede bronnen waren er nog indignitas in bribi, een dorpje ongeveer 20 km van hier. Ik besloot dan ook om een fiets te huren en eens naar daar te fietsen. Nog voor ik vertrokken was had ik al van enkele mensen de boodschap gekregen dat fietsen naar bribri iets was dat op de lijst moest komen van beter niet aan beginnen want het is serieus bergop en de fietsen hier zijn geen mountainbikes Aardje naar mijn vaartje dus want als ik beter niet hoor begrijp ik blijkbaar beter wel, wie had dat nu toh gedacht? haha. Ik besloot dan ook direct de koe bij de horens te vatten en bij wat rastamannetjes een fiets te huren, toen ik binnen ging in het kantoor viel ik bijna om van de wietgeur, dit kan misschien ook verklaren waarom ik het grootste krel meekreeg dat volgens hun wieterige ogen het sportmachien van de Caraíben was. Ik had beter ook wat gesmoord want in mijn ogen was en bleef het een roos krel hoe hard ik ook probeerde het sportmachien onder het roze gevalletje te zien. Maar geen gezaag, als het met het roos krel moest dan moest het. Het regende dat het goot, een waterkieke verloor zijn pluimen als het naast mij zou staan, mijn roos krel was op leven na dood en mijn spieren gingen bijna in gezamenlijke staking maar de wondermooie natuur en de vriendelijke mensen maakten alles goed. Onderweg zag ik zelfs hele schattige aapjes die op hun dode gemak ondersteboven hingen. Ik was de koning weer te rijk. Eenmaal aangekomen in Bribri bleek het een groot toeristisch centrum te zijn geworden. Dit vond ik heel spijtig, ik zag inderdaad mensen die de uiterlijke kenmerken hadden van indianen maar zag ook dat ze( net zoals bijna iedereen zou doen) geld probeerden te verdienen met datgene dat geld brengt, namelijk toerisme. Waarschijnlijk brengt het ook vooruitgang en onderwijs maar toch vond ik het jammer. De tocht die ik had ondernomen had me veel meer voldoening gegeven dan mijn uiteindelijk doel. Heel herkenbaar. Mijn doelen gaan nogal vaak om 1 of andere reden de mist in. Ondertussen heb ik geleerd heb dat de weg er naartoe soms meer vreugde brengt dan de geweldige masterplannen die ik nogal vaak voor ogen heb. Ik besloot dan ook om niet te klagen en om naar port viejo te fietsen om er een kijkje te nemen, waar ik zag dat ik een goede keus had gemaakt door naar het minder toeristische Cahuita te gaan. Niet veel later zat ik een milkshake te slurpen aan een tafeltje op het strand, het leven was weer mooi, hoeveel geluk kan 1 mens hebben? Mijn roos krelletje had de dag overleefd en samen hadden we toch mooie momenten om te koesteren :).
De volgende dag zou ik naar het national parc in Cahuita gaan, volgens de mensen een park waar heel veel diersoorten zitten. Ik volledig in mijn nopjes het park in om al dat wild eens goed te bekijken, niets te zien enkel afgrijzelijke sadistische rottige stinkmuggen die onder de term heel wild kunnen vallen maar niet het wild waar ik naar zocht en me wel lekker vonden (wat ik nog begrijp) , de liefde was echter niet wederzijds. Ik liep wat sneller, al proberend elke mug die ik zag zo snel mogelijk te vermoorden bedenkend dat dit de enige soort op de wereld is die ik graag uitgeroeid zou zien (ja, als het over muggen gaat zit ik in mijn killerfase en ik heb er geen spijt van, voila, ik heb het gezegd, deze beestjes halen het slechtste in me boven, zelfs als ik er nu aan denk word ik terug even moordzuchtig en geraak ik in mijn kungfufase). Na meer dan een uur kwam ik de parkopzichter tegen die vroeg of ik al veel diertjes had gezien, toen ik zei dat ze volgens mij allemaal sliepen want dat er niks te zien was wees hij naar boven en zaten er een twintigtal apen naar me te kijken, daar waren ze dus, de snoodaards! Waarschijnlijk net opgestaan, ik zal wel om vijf uur uit mijn bed komen om er als eerste bij te zijn, de mannen draaien zich nog eens om, haha. Niet veel later zag ik twee hele mooie wasbeertjes, die na de eerste schok van mij tegen te komen het ruime sop verkozen en snel wegvluchtten. Ik had ze toch maar gezien, mijn dag was goed en ik kon het park in vrede verlaten . Iedereen weer gelukkig, ik hoefde geen geweldige scene te schoppen. In de namiddag hing ik wat op het strand, keek naar het vrolijke spelen van de kindjes,kreeg zelfs een vies blaadje cadeau dat ik gehouden heb uit sympathie voor de kindjes, sprong over wat golfjes, verdronk bijna in een golf en rustte als een luiaard in een omgevallen boom die wat van de grond was om op deze manier aan de verdrinkingsdood te ontsnappen. Plan gelukt,ik leef nog en morgen ga ik proberen om in één of ander gat te geraken omdat ik heb gehoord dat er daar ook nog indignitas leven. Ik heb nog tien dagen en geef het zomaar niet op. Hoeveel ik van deze plaats ook hou, ik ben een vrouw met een plan, een masterplan weliswaar en kan hier zomaar niet van afwijken en zal al maar genieten van de weg er naartoe:) ik heb kunnen vaststellen dat het niet echt noodzakelijk is voor de bevolking om mij hier te hebben om hellow babyop te roepen. Vele mensen in deze plaats lijken met een buitenlander getrouwd en er zijn duidelijk babys genoeg om op te roepen. Aangezien ik deze plicht niet heb te vervullen besluit ik maar eens om te gaan waar de mensen waarschijnlijk nog maar eens zullen vragen how the hell I got there? Een vraag die ik de laatste weken al menige malen heb moeten beantwoorden. Ik weet niet of jullie nog iets van mij zullen horen voor ik terug in België ben aangezien ik ondertussen weet dat zulke plaatsen onder de noemer geísoleerd op vele gebieden kunnen vallen. Moest er een probleem zijn steek ik wel iets in brand om rooksignalen te verspreiden, geen paniek, zoals ik in het verleden al eens heb vermeld ben ik heel goed in vureke stook, ik overleef het wel!
Groetjes,
Veerle de firemaster
Ondertussen ben ik tot in Nicaragua geraakt, heb ik er enkele weken voor een sociale organisatie gewerkt, een weekje rondgetrokken en ben dan maar teruggekeerd om wat meer van Costa Rica te zien.
Nicaragua, een land van armoede, een land dat me onmiddellijk aansprak, een mengelmoes vam fietstaxis, mensen met paard en kar naast het moderne leven, ik had even het gevoel dat ik tussen de westerse wereld en Afrika was beland. Een gevoel dat perfect past bij het gevoel dat ik al enkele maanden in mijn hoofd heb. Perfectomento! Eindelijk een plaats die samenging met mijn staat van zijn. De eerste dag bracht ik rustig door in Rivas, ik werd pas de volgende dag in Leon werd verwacht. Ik schuimde de markt af, ging in het volkspark zitten en sloot de dag af met een bezoekje aan een lokaal cafe, waar de ober van dienst verslingerd was aan dansen en een hele show gaf. Ik zag het daar al wel zitten. De volgende dag trok ik naar Leon om voor een organisatie te werken die tochten aanbiedt en zo geld inzamelt voor sociale projecten. Een heel mooi initiatief, waar ik volledig achtersta, toeristen willen graag iets doen en betalen sowieso voor activiteiten. Op deze manier wordt er geld ingezameld op een eerlijke manier waarbij iedereen er goed uitkomt. Na 1 dag zou ik mijn eerste tocht al mee begeleiden. We hadden een groep van dertien mensen die allemaal de neiging niet konden onderdrukken om twee dagen met twintig kilo op hun rug de berg op te wandelen om de telica (vulkaan) te zien. Wat dan wou zeggen dat wij, als gidsen, vierentwintig kilo op onze rug zouden nemen, ik had hier precies niet echt de neiging tot, maar ja, we moesten ons bewijzen als fatsoenlijke gids. Toen ik met mijn rugzak in de groep kwam was iedereen verbaasd over de omvang van mijn rugzak. Dit gezegd zijnde kunnen we allemaal besluiten da k serieus heb afgezien en op mentale kracht da rugzakske naar boven heb gesleurd en naar beneden. Daarnaast werd er nog verwacht dat ik professionele gids was die hulp bood aan de hulpbehoevenden. Eigenlijk vermoedde ik dat ik bijna de meest hulpbehoevende mens in de groep was maar ja kan de gids da zeggen? Ik heb mijn best gedaan om zo professioneel mogelijk uit de hoek te komen maar ben ergens de mist in gegaan: misschien toen ik riep;daar een knalblauwe vogel! en het eigenlijk een vlinder was of toen ik echt een hele mooie vogel zag en alleen verbijsterd kon toezien en toen hij verdwenen was op de groep riep dat er net een hele mooie vogel was gepasseerd, misschien toen ik vergat dat ik de groep in het oog moest houden en al wat mensen had voorbijgestoken terwijl ik eigenlijk vanachter moest lopen of toen ik s morgens half aangekleed redelijk te laat uit de tent kwam om te zeggen dat we naar de zonsondergang ipv zonsopgang zouden gaan zien en iedereen me heel snel moest volgen (aangezien ik te laat was). Ik weet echt niet goed waar mijn professionaliteit de mist is in gegaan, haha. Al bij al was de eerste trip een hele mooie tocht met een hele leuke groep en was 1 van de toeristen zelfs teruggekeerd om ijsjes te brengen voor ons aangezien we nog veel werk hadden met het opkuisen van de tenten, het materiaal en mijn gehalte van afzien duidelijk weer zichtbare grenzen had overschreden, Lang leve het gidsen. Mijn eerste tocht als gids zat er op. Naast het gidsen moesten er vele zaken worden geregeld, klaargemaakt en moesten er dagelijks mensen in het kantoor zijn. Op het ogenblik dat ik arriveerde waren er vrijwilligers te kort waardoor ik heel veel kantoor deed en er niet echt tijd was om in de projecten te gaan. Ik vond het een geweldig initiatief en ben blij dat er mensen zijn die zich minimum drie maanden willen wijden aan deze job maar voor mij was het toch belangrijk om contact te hebben met de straatkinderen en mijn spaans te verbeteren ipv steeds engels te spreken met de toeristen. Dit was echter zo goed als onmogelijk. We zijn 1 keer een project gaan bezoeken. Mijn hart smolt bij het zien van deze stoere jongens die te stoer waren voor hun leeftijd maar onder al het machogedrag jongens waren die hun plaats, weg zochten, net zoals iedereen. Na een uur hing er al eentje aan mijn arm die volgens mij toch al wel vijftien was. Als ik in zulke projecten ben weet ik weer wat ik graag doe wat vreugde schenkt voor mij. In deze pure wereld kunnen zijn en dag per dag zien wat er mogelijk is. De week voor dat ik naar het project ging waren er twee jongens gestorven aan een overdosis, eentje van zeven en eentje van elf. Als je in het centrum kwam was hier weinig van te merken maar dit is de dagdagelijkse realiteit van deze jongeren. In het ziekenhuis zijn ze nu al zover dat ze zulke jongens niet meer willen helpen vertelde mijn lesgeefster, het geeft hen een slechte naam. Dit deed mijn haren ten berge rijzen, ik kon het niet geloven, de wereld kan toch onrechtvaardig zijn maar blijkbaar draait het zo. Ik heb besloten dat ik het per dag bekijk en voor de kleine dingen ga, vele kleine dingen maken een grote. En zo niet kunnen kleine dingen ook heel mooi zijn. Omdat ik niet echt veel contact met de jongeren had, heel veel kantoorwerk deed, vooral met de toeristen werkte en het tijd werd om het vrijwilligerswerk voorlopig aan anderen over te laten besloot ik om na enkele weken om het aan andere vrijwilligers te laten. Ik sloot de periode af met een tocht naar de cerro negro waar ik vond dat mijn sandboard niet genoeg snelheid maakte dus de tweede keer katrap van het vulkaantje liep, het voorbeeld gevend als gids . Het was heel grappig aangezien ik steeds in het diepe vulkaanzand zakte, het bleef grappig tot dat ik dacht dat ik een windhond was,te hard liep, niet meer kon stoppen en de nodige totter en tuimelingen maakte. Hoe kon het anders dan dat ik zou eindigen met een blauw gat en onder het vuil, zelfs mijn neus zag zwart. Ondanks dit klein voorvalletje heb ik besloten dat ik op een dag moet wederkeren met enkelen van mijn zotste vrienden om een race te doen met nen toog beneden aan den berg om bierprijzen uit te delen voor de snelste windhond of tuimelaar.
Na nog een weekje rondtrekken in Nicaragua (waar ik werelds meest sexy danseres heb ontmoet, ze was slechts 75 jaar, danste als een wapperende vlag en zong als een zieke kraai maar had de wereld in haar zak, geweld g) keerde ik terug naar Costa Rica om te bekijken of ik hier nog iets kan betekenen of de kraai alias vlag van Costa Rica kan worden want deze functie is hier nog niet ingevuld heb ik gehoord, alle opties zijn weer open voor ene Veerle Janssens.
Groetjes.
Veerle (de nieuwe wapperende kraai van Costa Rica)
Hola Pola,
Hier ben ik dan weer. Een beetje zoals een boemerang, als ge denkt dat er niets meer komt, dan ben ik daar weer, holee. De voorbije twee weken heb ik even gewacht om mijn blog aan te vullen aangezien mijn plannen door omstandigheden veranderd waren en ik geen meerwaarde zag in het ongerust maken van half de populatie van ons landje. De economie daar moet ook blijven draaien en als iedereen aan mij denkt, wat dan zeker gebeurt,:) dan stopt het ginder hé.
Toen ik op weg was naar Nicaragua hadden enkele mannen besloten dat mijn bagage toch wel iets te zwaar was voor mij en ze me best konden helpen om 1 zak over te nemen. Spijtig genoeg was dit niet op mijn aanvraag. Aangezien ze enkel dol waren op mijn tas en niet konden wachten tot ik uit de bus was ben ik er goed vanaf gekomen en zie ik het als een levensles in voorzichtigheid en flexibiliteit. Ik vind dat de indiaanse naam die ik mezelf heb gegeven: flexibel tijgertje dan ook meer dan goed bij me past aangezien de voorbije 2 weken de term flexibiliteit eer heb aangedaan.
Toen mijn spullen werden gestolen had de bus de grens nog niet bereikt dus ben ik aan een politiepost afgezet om aangifte te doen. Altijd tof om dit in het Spaans te doen en ondertussen twee huwelijksvoorstellen te krijgen om mijn papieren zo snel mogelijk in orde te krijgen. De politie is hier toch behulpzaam :) Aangezien mijn waardevolle spullen,geld en paspoort uitgeleend waren aan de sloebers alis bende moest ik nog even bedenken hoe ik terug in alajuela zou raken. Binnen de vijf minuten was ik aan het rondbellen met de telefoon van de politieman. Waarbij ik mijn geweldige vriend Marlo nog eens wil bedanken om me te helpen bij het blokkeren van mijn bankkaarten aangezien het toch moeilijker was dan ik dacht van hieruit. Aangezien ik naar de ambassade moest om mijn papieren in orde te maken en de grens niet over kon moest ik terug. Toen ik mijn ticofamilie belde om ze van mijn terugkeer in te lichten besloten ze onmiddellijk om me te komen ophalen, May en Aaron moesten beiden werken maar belden af voor een noodgeval. Ik probeerde nog te zeggen dat het niet nodig was maar ze wilden niet anders. Ik had nog wat euro's verstopt en wou deze gaan wisselen om een bus te nemen. Hier was echter geen sprake van, ze zouden komen. Niet veel later zat ik mee voetbal te kijken met de politie, kreeg ik eten en koffie en leek het of ik al jaren in het korps zat. Alleen het uniform ontbrak me nog, wat ik toch ook even graag had aangedaan trouwens :) Na een halfuur vond ik toch dat het tijd was om even te vermelden dat ze eventueel mijn zak konden gaan zoeken ipv voetbal te kijken,ik heb ook niet veel tijd nodig om orders uit te delen hé :). Twee mannen waren echter wel aan het werk en brachten een dief binnen, toen deze me zag maakte hij een zot buigingske en groette me vriendelijk. Ik kon niet anders dan hem vriendelijk terug groeten, ondanks de omstandigheden zag ik de humor van de situatie in en amuseerde ik me zelfs wat, had deze sloeber misschien mijn tas? Ik kon toch niets meer aan de situatie veranderen en moest enkele uren wachten, dan was het beter om dit op een aangename manier te doen. De reden dat er van mij kon gestolen worden was omdat ik spullen had om te stelen dus als dit blijft gebeuren zal het uiteindelijk wel stoppen om het op een positieve manier te bezien . Twintig minuten voor de familie arriveerde brachten ze een vrouw en twee kinderen binnen die duidelijk dorst en honger hadden. Ze waren van de bus gehaald omdat de andere mensen klaagden dat de baby huilde en de vrouw geen melk gaf aan de kinderen. Daarnaast had ze een tattoe in haar nek die aangaf dat ze deel uitmaakte of had uitgemaakt van een bende. Maar de basisreden was volgens de politie dat ze niet met de kinderen op deze manier op de bus kon. Ondanks het feit dat ze dit als reden aangaven zorgden ze er niet voor dat de vrouw en kinderen drinken en/of iets te eten kregen. De vrouw was aan het huilen. Blijkbaar zou ze terug gestuurd worden naar Nicaragua en mocht ze niet meer op de bus. Hoe langer ik de situatie bekeek, hoe bozer ik werd. Dat mijn zak was gestolen en ik vast zat kon me weinig schelen maar de manier waarop ze met de vrouw en kinderen omgingen maakte me zo boos dat ik niet veel later een discussie had met de politie. Het verschil van behandeling tussen mij en de vrouw was zo groot dat ik bijna stikte in mijn woede. Ik had mijn water afgegeven en ging op zoek naar ander water, aan de politiemensen vragend waar ik het kon halen. De tijger in mij kwam naar boven en het scheelde niet veel of ik had echt ruzie. Voor mij speelde het geen rol van waar de vrouw kwam, ze had twee kleine kinderen bij en ze hadden drinken en wat eten nodig. Ik kon niets doen want mijn spullen waren gesloten. De vrouw bleef maar huilen, de politieman bleef haar de les spellen en de kindjes huilden ook. Toen de familie er aankwam haalde ik mijn laatste colones (costaricaans geld) uit mijn zakken en gaf het aan haar om een kleine snack te kopen voor de kindjes. De familie (May, Aaron, de moeder en een tante) waren allemaal daar om het Belgische meisje op te halen, ik had de middelen of kon toch een manier vinden om terug te raken en hier stond een moeder met twee kindjes zonder hulp. Mijn fantastische familie zag dat ik het heel moeilijk vond om weg te gaan en de vrouw en kindjes aan hun lot over te laten. We reden naar de winkel en zij kochten koeken en drankjes voor de kindjes, ik beloofde om alles terug te betalen maar ook hier wilden ze niet van horen. We reden terug en gaven het gekochte aan de vrouw. De vrouw begon terug te huilen en bleef maar danku zeggen. Ik wou mijn familie doodknuffelen, zo een lieve mensen! Ik zag aan het gezicht van de politiemannen dat ze niet konden geloven dat ik de vrouw nog wou helpen nadat ik net was beroofd. Ik voelde geen algemene boosheid, mijn spullen waren gestolen maar ik was gezond en zag een moeder en twee kinderen, het speelde voor mij geen rol wat er daarnaast nog was. Ik kon het dan ook niet laten om nog eens heel vriendelijk ádios te roepen en te vermelden dat mijn zak geel was als ze deze zouden vinden. Iets later waren we op weg naar het strand, Liddy (de moeder)liep als een zotteke over de dijk, deed alsof ze zou weggeblazen worden, ik deed vrolijk mee. Ik had weer geluk, voelde me meer als ontroerd, was bijna verlegen owv zoveel goedheid. Eenmaal terug thuis riep Liddy op haar man, die me niet mee was komen halen omdat de tante al mee ging, en deed ze en vreugdedansje roepend kijk wie we bij hebben, ze is terug! Ik kon niet anders dan er mee lachen, het leven draait zoals het wil, het is dan maar het beste om mee te kronkelen. Aangezien ik een tiental dagen moest wachten op een nieuw paspoort besloot ik dat het een kans was om vrijwilligerswerk te gaan doen bij Maximo. Door de omstandigheden werd er een nieuwe mogelijkheid gecreëerd.
Een aantal dagen later, na het regelen van de formaliteiten, zat ik nog maar eens in een bus op weg naar Monteverde om een week in de jungle door te brengen op een finca (costaricaanse boerderij). De tweede dag ging ik mee de koeien binnenjagen, allee, dat was de bedoeling, Maximo riep op mij dat ik de koeien moest tegenhouden, toen ik omhoog keek zag ik een koe en stier op me afstormen. Ikke, zoals nen echte held betaamd, besloot dat ik best heel hard kon weglopen daarnaast in het spaans help moest roepen. Het gevolg was dat de koeien weg waren en de man plat op de grond lag van het lachen. Ik had toen al moeten weten dat ik een beetje overmoedig was om te denken dat ik direct boerenknecht kon zijn. De volgende dag gingen we de koe melken, ik wist niet dat een mens zo hard aan dieje uier moet trekken en had stilletjes medelijden met de koe terwijl de boer en een gast al lachend toekeken, het is heel duidelijk dat zij geen vrouwen zijn want dan zou hun het lachen wel vergaan begot. Aangezien we in the middle of the jungle zaten, geen electriciteit of verbinding met ander menselijk leven hadden besloten we dat het tijd was om dansles te geven aan mij. De boer, die een zoon is van een indiaan, had een ingenieus systeem gemaakt om electriciteit te maken aan de hand van kabels naar de rivier, met water, het enige dat we nodig hadden was veel water. Wij in de pikkedonker naar de rivier gewandeld om de hendel over te halen om daarnaterug te keren naar het huis waar we de pannen van het dak zouden dansen dachten we. Eenmaal in het huis was er electriciteit, blij als kleine kinderen zetten we de radio op, na 1 minuut viel alles echter uit: niet genoeg water. Er zat niks anders op dan terug naar de rivier te wandelen om de hendel af te zetten. Het was de poging waard. De volgende dag dachten we tijdens het schilderen van de boomhut na hoe we batterijen tot bij ons konden krijgen: heel veel wilde, grappige plannen maar uiteindelijk zaten we daar in den donker zonder muziek. Dan maar ron drinken, een soort van sterke drank, die echt slecht is maar mijn Spaans bevordert en de verhalen heel grappig maakt als er niks anders te doen is. Het eerste glaasje van de week was met een vies gezicht, het laatste glaasje met een heel spaans gedichtje bij en veel gelach. Lang leve de ron! De voorlaatste dag had de boer besloten dat ik onder de noemer officiële boerenknecht kon vallen dus liet hij mij twee geweldig lange buizen door half het regenwoud sleuren om een ingenieus watersysteem te repareren. Toen ik de buizen naar boven sleurde vroeg ik me af waarom ik als een halve indiaan door de jungle sloop met een oude boer/indiaan waar tarzan niks tegen is met twee lelijke honden die voortdurend in de weg liepen en nen derde die bang was van water, terwijl we tenslotte het water aan het volgen waren: wat een geschifte bende bijeen! Ik werd dan nog eens voortdurend terug van de berg gesleurd omdat de buizen ergens achter hingen en daarnaast tijdens mijn valpartijen geattakeerd door gemene insekten. Nog maar eens tijd om stil te staan bij de overschatting van mezelve. De laatste dag besloot ik dan ook om het hef in eigen handen te nemen voordat ik weer met ik weet niet wat in de jungle zat. Ik zou het hout gaan hakken met een manchette. Ik hoor jullie al denken: geweldig plan janssens, zeker niet ovemoedig! Maar ik wou het zo graag doen, het was spek naar mijn bek, het eerste halfuur sprong ik als een echte karatekid rond, allerlei trucjes doen en sjakka roepen, holee. Maximo zei nog dat ik het beter wat kalmer aan deed maar dat was helemaal niet zo leuk, het was leuker om rond te springen als een omstuimige ninja, Maximo begreep dat precies niet, hoe zou dat toch komen?:). Na een uur had ik een geweldige blein op mijn handen en liep ik al mokkend tussen de bomen rond, de ninja en de pret in mij waren volledig verdwenen maar ik wou niet stoppen voor het klaar was. Al doende bedenkend dat ik dringend uit het bos moest voor ik het loodje zou leggen. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, mijn tijd van gaan had misschien beter iets vroeger gekomen om te vermijden dat ik er uitzag of dat ik de oorlog nipt had overleefd, wat nu toch het geval was. Het was een geweldige ervaring, maar mijn plan om twee maanden te gaan in het geval dat Nicaragua niet kon doorgaan is bij deze toch gewijzigd,haha. Na een week zat ik terug op de bus zodat ik mijn paspoort zou kunnen gaan ophalen en geen immigrant meer was.
Vandaag ben ik de trotse eigenaar van een nieuw paspoort met een geweldige foto en san jose als plaats van uitgave, ondanks alles toch ook tof. De mensen van de ambassade zeiden op het einde dat ze hoopten me terug te zien aangezien ze me een heel aangename klant vonden. Ik heb hier vriendelijk maar duidelijk voor bedankt, 1 keer een nieuw paspoort is genoeg, haha. Tact is nooit mijn sterkste kant geweest.
Zaterdag vertrek ik nog eens naar Nicaragua, Aaron gaat met me mee om me veilig en wel op de bus naar Leon te zetten. De hartelijkheid en warmte van deze costaricaanse familie is ongelofelijk. Zoals jullie kunnen lezen ben ik in hele goede handen en zal het deze keer wel loslopen. Voor alles is een reden, waarschijnlijk moest ik nog een beetje afzien in het regenwoud en beseffen dat ik geen mowgli ben voor ik kon vertrekken; opdracht volbracht zou ik zo denken, ik kan alleen maar zeggen: van een dosis flexibiliteit krijg je nooit spijt, gedane zaken nemen geen keer en wat er komt zien we dan weer. Hop naar het volgende avontuur!
Graaauuuww,
het flexibele tijgertje
De voorbije twee weken zijn er al zoveel dingen gebeurd dat het lijkt of ik hier al een aantal maanden ben. Via mijn Costaricaanse familie, die allemaal vonden dat een cursus Spaans gaan volgen te duur was, ben ik in een school geraakt om er te helpen en er op deze manier ook Spaans te leren. Geloof me, als ge daar zo een zevental uur mee zit te doen of da ge al Spaans kunt en er eigenlijk de ballen van snapt dan komde helemaal getraumatiseerd thuis. Vandaag herinnerde ik me plots dat ik vroeger al niet kon stil zitten in de klas en menige uurtjes heb doorgebracht in het strafkampje der stoute kindjes. Meer dan tien jaar later zal ik me eens vrijwillig laten opsluiten in een klas en daarnaast dan nog de kindjes die heel hard op mijn vroegere ik trekken vertellen dat ze op hun stoel moeten blijven zitten. De laatste twee dagen waren de kinderen zo druk dat ik op een gegeven moment in het Spaans zei dat ze stiller moesten zijn en op hun plaats moesten gaan zitten. Ik schrok van mezelf want het floepte er gewoon uit, de kinderen keken me ook allemaal verbaasd aan. Ik denk meer omdat ik hun in vlot Spaans had toegesproken dan omdat ze tegen hun voeten kregen. Zo zie je maar: naast de nodige traumas van het binnenzitten schrikken we ons ook nog allemaal te pletter, geweldige ervaring,haha. Donderdag ga ik met de kinderen een klein project doen rond Afrika op vraag van de directrice. Is dat ni geweldig? Nu mag ik de kinderen van Costa Rica al sensibiliseren rond de problematiek in Malawi als Belg, mooi, mooi.
Op het einde van de week vertrek ik richting Nicaragua en is de marteling over, ondanks deze zware taal wil ik toch nog mijn oprechte dankbaarheid uitdrukken, haha. Ik besef wel dat niemand op twee weken tijd een andere taal onder de knie kan krijgen maar met mijn geduld is frustratie niet ver weg als ik het niet begrijp of kan. In de school wordt ik hier voortdurend mee geconfronteerd. Aaron vindt het dan nog eens geweldig om er elke avond nog een dosis spaans bovenop te smijten en me (jawel, in mijn gezicht) uit te lachen als ik het niet kan. Al een geluk dat hij me af en toe chocolat geeft want anders zou ik hem eens goed onder zijn gat stampen, te veel is te veel ;) Vorige week heb ik dan ook een weekje op mezelf in Monteverde doorgebracht, allee, dat was toch de bedoeling. Toen ik er arriveerde had ik al binnen twee minuten besloten dat ik na twee dagen het gatzou verlaten. Het was helemaal op toerisme gericht; overal hostelletjes, restaurants, shops. Toen ik aan de man van het hostelletje zei dat ik niets toeristisch wou doen lachte (ook hij) me in mijn gezicht uit, me veel geluk wensend. Diegenen die me kennen weten dat dit als een rode lap op een stier werkt. Niet veel later marcheerde ik door het toeristisch gat bedenkend hoe ik het op een andere manier kon doen. Daar zag ik het al! Een vuil, vies, vettig eetplaatske; the place to be for me! En ja hoor, geen één toerist die daar wou eten, vijf minuten later was ik in gesprek met een oudere man die dertig jaar geleden uit Costa Rica was gegaan en nu terug kwam om een nieuwe start te maken. Na een uur conversatie kwamen we al lachend tot de conclusie dat zijn nieuwe start niet echt geslaagd was aangezien de politie hem achter de veren zat owv volgens hem belachelijke, valse redenen. Zijn winkel was gesloten en hij kon met al zijn geld geen kant uit, hij kon het zelfs niet aan mij geven, dat vonden we beiden spijtig, ik al meer als hem,haha. Hij vertelde me hoe hard Costa Rica veranderd was, toen ik zacht aanhaalde dat ik was geschrokken van de materialistische levenswijze en het feit dat vele mensen in mijn ogen toch wel wat overgewicht hadden riep hij doorheen heel het gure, vieze tentje dat ik gerust mocht zeggen dat vele Tico s en ticas (costaricanen) vet waren. Ik kon niet anders dan er geweldig om lachen, hier was ik weer bij iemand beland die vond dat hij gerust mocht roepen dat iedereen vet was, spek naar mijn bek. En als er gelopen moest worden dan was ik toch sneller dan hem want hij was zo goed als bejaard . Op het einde van het gesprek gaf hij me zijn nummer en zei me dat ik hem altijd mocht bellen moest ik een probleem hebben, als ik een huis zocht kon hij hier ook voor zorgen want hij verhuurde twee appartementen. Opgewekt ging ik verder, misschien zou het niet-toerisme als toerist me toch lukken. Een aantal uren later passeerde ik een plaats waar ik van dacht dat ze fietsen verhuurden. Toen ik aan de man buiten vroeg of dit kon zei hij dat ze het normaal niet deden maar dat hij wel fietsen had waarvan ik er een kon huren. De volgende dag ging ik vol goede moed op pad, als de man er niet was dan zou ik een andere activiteit gaan doen, ik zou wel zien. Hij had zijn woord gehouden, er stonden twee fietsen klaar en ik mocht kiezen. Aangezien één van de fietsen de hillmasternoemde vond ik dat ik hier niet echt over een keuze kon spreken, wie kon met dit pareltje de bergen beter temmen dan ik, niemand toch? Haha, de hillmaster on the hillmaster. Toen ik wou vertrekken vroeg de man of ik de weg kende, nadat ik hem had verteld dat ik gewoon wat zou rijden en zien waar ik zou uitkomen aangezien ik het toerisme probeerde te vermijden stelde hij voor om mee te rijden als vrijwillige gids. Niet veel later was ik op weg naar plekken waar geen toeristen kwamen. Bleek dat de gids bosopzichter was, vele plaatsen kende en gratis kon komen waar zo goed als geen andere mensen waren. Vrij als een vogel, op de hillmaster was ik mijn overwinningsdansje al aan het voorbereiden voor de man van het hostel. Mijn dag was geslaagd. De volgende dag zou ik normaal vertrekken om met een nieuwe vriend Said, ook iemand van couchsurfing, naar zijn grootmoeders verjaardagsfeest te gaan. Said belde me s avonds echter op om te zeggen dat we niet zouden kunnen vertrekken voor zaterdag aangezien hij nog chaotischer is dan ik en we mede daardoor geen tickets hadden voor de bus. Ik zag het niet zitten om twee nachten in de stad te wachten dus besloot ik om toch maar in Monteverde te blijven en van daaruit recht naar zijn grootmoeder te gaan, tot nu toe was het goed meegevallen. De volgende dag wandelde ik naar een redelijk verlaten waterval. Dit kostte me maar een zevental uren bergop en bergaf al denkende dat een kind op de wereld zetten erger moest zijn dus dat ik niet moest klagen, maar ik kon ook alleen maar denken dat een moeder er volgens mij na de bevalling wel beter uitzag dan ik na deze wandeling. Ik weet niet hoe ik het doe maar als er een tikkeltje vuil in de buurt is hangt het aan mij. Het leek of ik vijf dagen in één of andere meander had gelegen Ik was er toch weer in geslaagd om het grote toerisme te ontwijken aangezien niemand zot genoeg was om de wandeling te doen. Toen ik s avonds uitgeput naar bed ging bedacht ik dat het spijtig was dat ik de volgende dag geen bus kon nemen. OWV Semana Santa (de heilige week voor Pasen die heel belangrijk is hier en het halve land plat legt) reden er geen bussen op stille vrijdag aangezien ze het nogal letterlijk nemen en het echt stil willen houden. s Morgens wandelde ik naar de receptie bedenkend hoe ik mijn dag dan zou invullen toen ik plots mijn vrijwillige gids gepakt en gezakt opmerkte in het hostel. Hij kwam me halen om te gaan wandelen naar een gebied waar geen toeristen komen. Aangezien ik geen moeilijke ben stond ik tien minuten later klaar om mee het bos in te trekken. We gingen ergens naar toe waar je normaal veel moet betalen om binnen te raken, maar weer was ik gratis mee, holee. Vanuit mijn ooghoek zag ik in de verte een waterval, daar moesten we naar toe volgens mij. Ondanks het feit dat de gids nog zei dat het echt ver was en het heel afgelegen was, door het domein van zijn vriend, was ik er van overtuigd dat we daar moesten zijn. Na wat gezaag van mijn kant vertrokken we vol goede moed. Een aantal uren later kwamen we bij zijn vriend aan. Deze leefde op 1 van de mooiste plekken die ik al had gezien, op een heel sobere wijze, ik ben niet snel jaloers, maar nu had ik het toch moeilijk om hem niet uit zijn huis te smijten met de boodschap dat ik het klusje om daar te wonen wel zou klaren. Het slechtste in mij kwam boven, zeker toen ik het paardje zag. Aangezien de man toch iets te innemend was om grof geweld tegen te gebruiken vond ik dat we best zo snel mogelijk konden verder gaan. Toen begon het pas,van paadjes was geen sprake meer, het was echt door de wildernis kruipen. Het duurde heel lang maar op het einde lag ik in een hangmat met zicht op de waterval, hoeveel geluk kan 1 persoon hebben? We keerden terug naar de vriend en zouden die zijn Quad gebruiken om op tijd beneden te raken. Joehoe, nog een gratis ritje op de quad, ik zag dit wel zitten, eenmaal aan het huis was het al redelijk laat en bleek dat de man weg was. De man leeft alleen in het huisje en zijn vrouw in het centrum. De man, Maximo, kan dit niet en rijdt over en weer tussen de twee huizen. Toen hij eenmaal was aangekomen was het al te laat om terug naar beneden te gaan. Ik moest de volgende dag om zes uur echter op de bus zitten en mijn kamer in het pension moest nog leeggemaakt worden en deze leek ontploft owv de chaos die ik er had gemaakt. Oei,oei, wat kon ik doen? We zouden s morgens heel vroeg vertrekken zodat ik mijn bus alsnog zou halen. Maxima bleek nog een aangenamere man dan ik dacht en weer mocht ik genieten van de Costaricaanse vrijheid, en dan nog in mijn droomhuis. Ik had een hele leuke avond, zette mijn wekker en ging slapen. Dit was weer buiten het feit gerekend dat we in het midden van de jungle zaten en er technologisch zo goed als niks werkte. Natuurlijk was ik te laat wakker en de twee andere mannen zaten volledig in hun relaxte wereldje , het wel gezellig vindend dat ik er ook was. Verdomme toch, met die mannen zijt ge toch ook weinig Toen ze zagen dat ik het toch ec ht belangrijk vond om Said en het hostel te verwittigen bedachten ze een ouderwets systeem met draadjes waarbij het belangrijk was om op de juiste plaats te zitten om hun telefoon te laten werken. Niet veel later was mijn verblijf in het hostel voor een nacht verlengd en kon ik het feest van de grootmoeder op mijn buik schrijven. Ik liep wat chagrijnig rond en de mannen vonden dit weer geweldig grappig. Toen besloot ik dat het leven te kort is om slechtgezind te zijn en dat dit toch ook een geweldige ervaring was dus jaja, niet veel later was ik weer op weg om in een prachtige rivier te gaan zwemmen, ik voelde me het vrolijke olifantje van het jungleboek en volgde al zingend mijn gids. Maxima had gezegd dat ik altijd welkom was en dat ik ook vrijwillig mocht komen helpen met zijn dieren en in het bos . Ik kon dan in het huisje wonen. Aangezien Costa Rica echt wel duur is en ik geen goede toerist ben zou ik dit geweldig vinden moest ik niet naar Nicaragua gaan. Ik zei hem dat ik iets zou laten weten moest het er toch nog van komen. De dag ging voorbij en ik voelde me even heer en meester van het regenwoud, tot we weer te ver waren afgeweken en het al donker werd. Ik begon te denken dat ik er toch iets mee moest te maken hebben aangezien ik steeds in zulke situaties kom, we zagen overal vuurvliegjes, net elfjes en ik dacht nog maar eens, ik kan er beter van genieten, tot ik gegrom hoorde. Ik vermoed dat ik nog nooit zo snel heb gelopen,haha, mijn gids was al een heel stuk vooruit aangezien hij zo snel mogelijk uit het bos wou en nog moest gaan werken. Ik dacht dat ik wel wat achter hem aan kon slenteren, dat was dan buiten het gegrom gerekend. Deze keer zou ik iets dichter bij hem blijven. Een half uur later was ik met een taxi op weg naar het hostel bedenkend dat ik toch weer vanalles had meegemaakt en Costaricanen echt vriendelijke, gastvrije mensen zijn. Ik ben hier nog niet veel alleen geweest en wordt mee van hier naar daar genomen. Vandaag is het nationale feestdag, binnen vijf minuten vertrek ik met Stefano, de neef van Aaron, naar de parade. Hij is er blijkbaar over dat ik het toilet ben binnen gestormd Het gaat me hier goed af, ik word omringd door lieve mensen die allen zeer graag hun land tonen en me vol stoppen met eten (ik begin te vermoeden dat het feeders zijn), ik heb het gevoel dat ik een meisje ben met veel geluk, una chica con suerte zoals ze hier zeggen.
Hier zit ik dan in het vliegtuig richting Costa Rica. Als iemand een half jaar geleden tegen me had gezegd dat dit het volgende zou zijn dat ik zou doen dan zou ik eens goed gelachen hebben. Ik had andere plannen en zou proberen om zo snel mogelijk iets voor de straatkinderen op in Zomba op te zetten, misschien in India gaan studeren of in Azie gaan werken. Even vraag ik me af hoe ik toch weer tot dit punt ben gekomen? Een mens kan toch iets presteren in drie maanden tijd ;)Bij deze heb ik dan ook een goed plan ontwikkeld (vind ik zelf) waarbij sommige mensen een sexy begeleider krijgen om mee in het oog te houden of ze nog op de gewone weg lopen of ergens in een zandpaadje zitten op weg naar een patatteveld om het even plastisch uit te drukken.Ik denk dat ik hier wel in aanmerking voor kom en zelfs kan worden opgenomen in de noodlijst aangezien ik de laatste jaren meer patatteveld heb gezien dan de gewone rechtstreekse paden.Ik vraag me af of wij kiezen welke weg we gaan afleggen of dat het leven dit voor ons kiest?Het lijkt of het leven je meeneemt naar daar waar het op dat ogenblik naar toe wil.Bij mij is het toch zo. Anderzijds kan het ook een goed excuus zijn om mijn veelvuldige wildere momenten goed te praten.Daarom beste vrienden kan ik vertellen dat het niet aan mij ligt maar dat het leven me besluipt als een tijger en me bespringt als een leeuw, arme ik J.Wie kan daar nu tegen op?Ik alvast niet, daarom heb ik momenteel besloten om gedwee mee te glijden op de stroom van mijn leven.Wat dan ook verklaart waarom Costa Rica waarschijnlijk zal worden ingeruild tegen Nicaragua.In Nicaragua zit een organisatie waar ik vorige week contact mee heb opgenomen, zij hebben me aangeboden om als trekking guide bij hen te werken.Het is een sociale organisatie die hun projecten mee financiert door toeristen, vrijwilligers tochten aan te bieden.Ik zal dus waarschijnlijk met een hoop mensen tochten gaan ondernemen en daarnaast ook in de projecten staan.Ik mag dus vuurtjes maken omv mijn job, en als ik nu ergens goed in ben dan is het wel in vuurtjes maken, haha.Aangezien ik de mail een dag voor mijn vertrek heb gekregen zal ik alles in Costa Rica regelen maar ik zou Veerle Janssens niet zijn als ik al geen contacten had gelegd in het vliegtuig en niet al eens had geïnformeerd hoe ik er kan geraken.Volgens mijn bronnen mag ik mee over de Costiricaanse en Nicaruaguaanse wegen scheuren in een lokale bus.Ik verheug me er al op want de voorbije maanden heb ik niet te veel meer over wegen gescheurd gezien het feit dat mijn fiets deze snelheid jammer genoeg niet kon halen. Ook al ben ik katrap, het niveau van de Afrikaanse busjes kon ik niet overstijgen, en laat me dan maar directeerlijk zijn en toegeven dat ik dit enorm heb gemist.Ik zie me al in het busje zittend mee dansen op de muziek (die er hopelijk ook bij is) en de chauffeur aansporen om sneller te rijden, olee! Alhoewel ik plots bedenk dat ik in Zuid-Afrika toch eens 1 keer heb moeten duidelijk maken dat het snelheidsniveau in de buurt van de term zeer getikt en bestel al maar een kist kwam, dus ik zal nog maar even afwachten voor ik de chauffeur denk te moeten aansporen.Natuurlijk weet ik nog niet helemaal wat het zal worden en kunnen de plannen nog steeds gewijzigd worden maar ik hou jullie op de hoogte.
Ondertussen ben ik enkele dagen in Costa Rica.Toen ik aankwam dacht ik even snel naar buiten te wandelen maar dit was buiten de bagagecontrole gerekend.Twee mannen stonden niña te roepen, ik maar rondzien op welk kind ze aan het roepen waren, bleek dat ze het op mij hadden, welkom in Costa Rica kindje, wie had gedacht dat dit nu nog tegen mij zou gezegd worden?Aangezien ik niet de moeilijkste ben aanvaardde ik dit maar en wentelde me in mijn jeugdigheid.De mannen vonden het grappig dat ik al vragend had terug geroepen: ik, een kindje, en lieten me na controle snel doorgaan.Iets later stond ik buiten waar Ligia op me wachtte. Samen contacteerden we Aaron, een lid van couchsurfing die zo vriendelijk was om me een slaapplaats aan te bieden.Nu bleek dat hij dacht dat ik de volgende dag zou komen, geen paniek, ik had enkele backup plannen ontwikkeld en zat op een goede stroming in mijn leven.Aarons zus, May, werkte op het vliegveld en zij zou me de weg naar het huis wijzen.Aangezien ze niet weg kon stond ik niet veel later in een huis met een lieftallig oud moedertje dat enkel Spaans sprak.Mijn planning om het Spaans rustig op te bouwen zou bij deze dan ook moeten opgeborgen worden want iemand moest toch aan dit vrouwtje uitleggen wat het buitenlands meisje met een grote rugzak in haar huis kwam doen?Ik kon het niet laten om te denken; lang leve Malawi! Daar wonen heeft er voor gezorgd dat ik kalm blijf onder vele omstandigheden en het koetje bij de hoorns vat als het passeert.Twee minuutjes later zat ik in een Costaricaans huis op de koffie Spaans of wat er voor moet doorgaan te praten.Een aantal uren later was de ganse familie compleet, het lieftallige vrouwtje heeft een leuke man.Een koppel waar mijn hart direct van smelt. Aarons zus is een echte Costaricaanse en houdt van gezelschap, niets is haar te veel en dan hebben we nog Titi, een tweejarig nichtje die al heel goed weet wat ze wil en graag danst, het duurde niet te lang of ik stond er naast, dolle pret in Costa Rica terreketet.Aaron zelf is een hele vriendelijke, toffe man dus ik had weer chance met mijn tijdelijk onderkomen.
Binnen de vierentwintig uur was ik er dan ook al in geslaagd
-om het toilet binnen te lopen, waar de hele knappe neef zich toch net in een hele lastige positie bevond, sorry kan ik al wel goed in het Spaans ;)
-te zeggen dat hun hond uit de hel kwam,
-aangevallen te worden door de familiale kat,
-de mensen van het plaatselijk telefoonmaatschappijtje voor mijn kar te spannen waardoor zij zeiden dat ze Engels praten als a hors en mijn zwak Spaans door de vingers werd gezien,
-bevriend te worden met het oude mannetje verderop dat in een rolstoel de straat in het oog houdt
- de moeder alias baas van het huis mee vamos a la playa te laten zingen ,
Het leven lacht me weer toe en wie ben ik om niet terug te lachen? Na twee dagen ga ik al mee het kleine nichtje ophalen, doe ik een competitie met Aarons moeder om te bekijken wie het grootste is en kan ik het niet laten om een overwinningsdansje te doen ;)Aaron s vader is 70 en als hij thuis komt gaat hij recht naar zijn vrouw om haar een dikke smakkerd te geven.Nadien is het mijn beurt.Gewoon hier al deelgenootvan te mogen zijn verwarmt mijn hart tot in het kleinste deeltje.Ik geef toe dat ik soms wat naïef kan zijn als het gaat om de goedheid van mensen maar bij deze kan ik het niet laten om te denken dat ik toch niet altijd zo ver naast de kwestie zit en het fantastisch is om het dan ook nog eens te zien. Ik zal hier waarschijnlijk nog enkele dagen blijven en dan ga ik verder naar het volgende.
Op 16 april wordt ik verwacht in Nicaragua, de volgende weken ga ik proberen om mijn Spaans zo goed mogelijk bij te schaven zodat ik naast de trekkingen die ik daar zal doen zo goed mogelijk met de kindjes kan werken en spelen.Aangezien ik nu een Spaans bericht ga moeten versturen naar mijn nieuwe vrienden ga ik afsluiten want dat kan wel eens wat tijd in beslag nemen.
Na een aantal maanden in België heeft deze Jansses besloten dat ze nog niet in Costa Rica is geweest en dat het toch zonde zou zijn als dit aan haar voorbij zou gaan. In Malawi heb ik een vrouw leren kennen die in San José woont. Een toffe vrouw met Zuiders temperament, holée. Ik ben benieuwd of ik haar kan overtreffen in dit temperament en om eerlijk te zijn durf ik zeggen dat ik vermoed dat het me niet te veel moeite zal kosten Wat is er beter dan twee temperamentvolle grieten bijeen die zich dan ook nog eens graag engageren in verschillende sociale gebeurtenissen? Niets toch! Of ben ik weer te optimistisch? Vanaf het moment dat ik uit Malawi kwam speelde ik al met de gedachte dat ik haar eventueel zou kunnen gaan bezoeken als er niet onmiddellijk iets anders uit de bus kwam. Ik heb een aantal maanden het internet ondersteboven gekeerd (voor zover ik technologisch bekwaam ben) en kan zeggen dat het tijd wordt dat het contact tussen mij en het internet voor een onbepaalde tijd verminderd zodat we in vrede met elkaar kunnen verder leven aangezien ik een sterk vermoeden heb dat we niet voor elkaar bestemd zijn, zowel in goede als in slechte dagen. Ik ben er niet de persoon naar om te blijven wachten tot er eindelijk iets uit de bus komt en heb besloten dat het moment daar is om Spaans te leren zodat ik ook in deze taal mijn zegje kan doen en meer mogelijkheden heb om in het ontwikkelingswerk te stappen. Mijn eerste intentie is om de taal te leren, wat er verder op mijn pad komt zullen we dan wel zien. Hopelijk een hele hoop straatkinderen zodat ik me terug kan engageren in hetgeen dat ik het liefste doe en mijn voetbaltrucjes, vals speel technieken kan laten zien . Het is ook mogelijk dat ik iets heel anders zal doen maar wat dat zal zijn is zelfs een verrassing voor mij. Ik ben ondertussen gestart met mezelf het liedje 'vamos a la playa' aan te leren met bijhorende dans zodat ik zeker een goede indruk kan maken als ik uit het vliegtuig stap. Hopelijk vind ik een paar passagiers in het vliegtuig voor het achtergrondkoortje. Jullie zien: niets om je over ongerust te maken, ik zal een geweldige entree maken Goed begonnen is half gewonnen! En als het echt nodig is heb ik altijd een noodlijn in Costa Rica. Ik hou jullie op de hoogte.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Wat is er beter dan twee temperamentvolle grieten bijeen die zich dan ook nog eens graag engageren in verschillende sociale gebeurtenissen? Niets toch! Of ben ik weer te optimistisch?
Vanaf het moment dat ik uit Malawi kwam speelde ik al met de gedachte dat ik haar eventueel zou kunnen gaan bezoeken als er niet onmiddellijk iets anders uit de bus kwam. Ik heb een aantal maanden het internet ondersteboven gekeerd (voor zover ik technologisch bekwaam ben) en kan zeggen dat het tijd wordt dat het contact tussen mij en het internet voor een onbepaalde tijd verminderd zodat we in vrede met elkaar kunnen verder leven aangezien ik een sterk vermoeden heb dat we niet voor elkaar bestemd zijn, zowel in goede als in slechte dagen. Ik ben er niet de persoon naar om te blijven wachten tot er eindelijk iets uit de bus komt en heb besloten dat het moment daar is om Spaans te leren zodat ik ook in deze taal mijn zegje kan doen en meer mogelijkheden heb om in het ontwikkelingswerk te stappen. Mijn eerste intentie is om de taal te leren, wat er verder op mijn pad komt zullen we dan wel zien. Hopelijk een hele hoop straatkinderen zodat ik me terug kan engageren in hetgeen dat ik het liefste doe en mijn voetbaltrucjes, vals speel technieken kan laten zien 
. Het is ook mogelijk dat ik iets heel anders zal doen maar wat dat zal zijn is zelfs een verrassing voor mij. Ik ben ondertussen gestart met mezelf het liedje 'vamos a la playa' aan te leren met bijhorende dans zodat ik zeker een goede indruk kan maken als ik uit het vliegtuig stap. Hopelijk vind ik een paar passagiers in het vliegtuig voor het achtergrondkoortje. Jullie zien: niets om je over ongerust te maken, ik zal een geweldige entree maken
