Ondertussen is het reeds een half jaar geleden dat ik in Compostella aankwam, maar toch denk ik er nog dagelijks aan, wordt ik er zo vaak via kleine dingen aan herinnerd.

Ik wens iedereen het allerbeste voor 2019 

Vandaag heb ik uiteindelijk tijd gemaakt - gevonden om deze bestanden op de computer te zetten.

Wat schrok ik zelf van het beeld van mijn tocht, ik was voor de eerste keer trots en onder de indruk van mijn eigen prestatie. 

Bij deze alvast de eerste beelden - kaarten die dit opleverde. 

Na mijn avontuur in Ghana zal ik er wel nog meer mee proberen te doen.

Deze moeten dringend overgaan op Ghana,  ik betrap mezelf erop dat ik na het lezen in mijn gidsen van Ghana, toch telkens weer overschakel naar mijn foto's van de camino, ook mijn eigen blog heb ik helemaal herlezen.

De camino is duidelijk een virus die lang in je lijf blijft zitten, waar je nooit van geneest, is ook niet nodig om hiervan te "genezen".

Als ik met vrienden of familie afspraak worden ze soms wel eens "verplicht" om hierin mee te gaan.

Vorige week had ik met een vriend in Brugge afgesproken, ik wou er toch nog wel een stukje van de Via Brugensis stappen , dus moest die mee (deed dat met veel plezier)....

De schelp die ik op mijn blog van 04/06/2018 plaatste wou ik toch nog wel eens terugzien, ik heb ze gevonden

Soms is het ook moeilijk om te weten wat moet ik er nu over vertellen, welk verhaal of belevenis springt eruit, vermoedelijk zullen deze na verloop van tijd wel komen bovendrijven.

Welke verhalen zullen de mensen die er niet bij waar begrijpen, hoe kan je ze uitleggen aan iemand die er niet bij was, hoe kan je bepaalde belevenissen beschrijven ....

Zondag was er kermis in Veldegem, naar goede gewoonte nodig ik dan de familie uit en maak gerechten klaar uit het land waar ik op reis geweest ben. Dit jaar werden ze uitgenodigd in mijn Albergue voor een menu pelegrino. Met hier en daar een kwinkslag erbij, de rugzakken en schoenen moesten buiten blijven om bedwantsen te vermijden, de jongeren mochten zelf koken op mijn kampeervuurtje, de Estrella Galicia smaakte lekker en als kers op de taart mochten / moesten ze het pelgrimslied (die ondertussen opgenomen werd via karaoke versie, waarvoor Merci) uit volle borst meezingen. De meesten deden dat met veel plezier, één van de jongeren dacht  wat is dit hier, ik zit precies op een chirokamp voor volwassenen, en ja soms is de camino dat ook wel (slapen in grote slaapzalen, samen stappen, samen koken, gekke dingen doen en vooral veel plezier maken en de tijd van je leven meemaken).

Ondertussen kreeg ik ook de vraag, we hebben je diploma's nog niet gezien, bij deze.

En wat blijft er nu hangen van de camino, wat heb ik ervan opgestoken.

Mijn pelgrimage bestond naar mijn gevoel uit 3 delen.

Deel 1 : vanaf mijn huis tot in Le Puy en Velay. In dit deel was ik alleen, ik kwam slechts een 7-tal andere pelgrims tegen gedurende de ±40 dagen dat dit deel duurde.

Ik heb er geleerd om alleen te zijn, mijn plan te trekken, maar ook hulp te durven vragen, geleerd dat er heel veel vriendelijke en hulpvaardige mensen zijn zolang je ervoor open staat. En dan kom je wel eens onverwachte leuke en mooie momenten / overnachtingen tegen.

Ik heb er alle "ballast" achtergelaten, enkel nog aan de camino denken : welke weg, waar kan ik eten vinden, waar kan ik water vinden, waar kan ik slapen, alle andere zaken deden er niet meer toe.

Stappen met alles wat je nodig hebt op je rug, beseffen dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn, om rond te trekken, alle luxe achter je laten.

Mijn zintuigen zijn verscherpt, door de trage manier van reizen heb ik meer tijd gehad om rond te kijken om de natuur, de mensen en alles rondom me te zien hoe ze werkelijk zijn, alle geuren op te snuiven, de stilte te horen

En wat ik nog steeds opmerkelijk vind, ik heb dit elke dag met veel plezier gedaan, iedere dag verliep heel vlot. Ondanks ik alleen was en verwacht had het soms wel moeilijk te vinden, veel boeken (e-books) meehad om de tijd te doden, heb ik dit allemaal niet nodig gehad elke dag passeerde heel snel. Letterlijk tijd voor jezelf nemen om te onthaasten is iets heel bijzonders en deugdzaam, je wordt er een ander / rustiger mens van.

Deel 2 : van Le Puy en Velay tot Saint Jean Pied de Port.

In dit traject kwam ik vele andere pelgrims tegen, vooral Fransen, maar de meesten kwamen enkele weken of een stukje van het traject stappen. Ik kwam hen enkele weken tegen en dan verdwenen ze terug, het was een komen en gaan.Toen ik in Le Puy en Velay aankwam was ik het stappen en vooral het alleen zijn al gewoon en genoot er ook van, het was dan ook een grote aanpassing was om over te schakelen op een route waar er meer mensen waren. 

Maar uiteraard van gedachten kunnen wisselen, efkes eens kunnen praten met iemand anders, deed wel deugd

Er was al een soort camino-spirit, vooral dan als je in Gites overnachtte. De gites zijn ook veelal commercieel uitgebaat, in privaat bezit, met uitzondering van een paar.

Ikzelf had nog mijn tentje en dat deed me soms ook wel deugd, mijn eigen kleine plaats - cocoon om naar terug te gaan om wat privacy te hebben. De afwisseling tussen slapen in gites en slapen in mijn tent was voor mij een ideale overgang tussen deel 2 en deel 3.

Ook het plantrekken was hier veel minder nodig, er waren veel voorzieningen, winkels, water, ...

Deel 3 : Camino del Norte in Spanje

In Spanje beleef je de Camino veel intenser, je nadert al het doel, je ontmoet meer "echte" pelgrims, meer pelgrims die tot het eind doorstappen.

Er worden spontaan zonder veel woorden, groepjes - clubs gevormd, je helpt elkaar waar je kan, je stapt samen verder om het doel te bereiken, er heerst een verbondenheid onder de pelgrims.

De herbergen zijn ook anders, meer door de gemeente uitgebaat, je dient ze niet te reserveren, je slaapt echt in grote slaapzalen (soms met 50 personen), veel privacy blijft er niet meer over. Maar toch geven die een speciale sfeer, gemoedelijkheid, ontmoetingsmogelijkheden, verbondenheid ....

Naar gelang je het doel nadert wordt de tocht intenser, emotioneler, het doet iets met een mens.

En dan kom je aan in Compostela met gemengde gevoelens, je moet nog wat verder, tot het einde van de wereld.

Het duurt efkes om te realiseren / beseffen wat je gepresteerd hebt.

Zelfs op vandaag besef ik nog niet zo goed wat ik gedaan heb, elke dag gestapt ja toch wel 110 dagen en 2971 km, maar toch voelt dit voor mij niet zo bijzonder, ik deed dat elke dag met evenveel plezier.

Ik ben nog steeds verrast over mezelf en reuze dankbaar dat het zo vlot en zonder enige problemen verlopen is, waaraan heb ik dit verdient ...

Maar vooral neem ik een grote rugzak met "mooie herinneringen, dankbaarheid, vriendschap, rust, kalmte, herontdekken van de natuur, genieten van de stilte, open staan voor alle moois en goeds" mee naar huis en op al mijn verdere paden in de toekomst.

En dan is er nog de vraag, heeft de camino de antwoorden gebaard waar ik naar op zoek was, waarvoor ik mijn tocht startte.

Voorlopig nog niet, ze zitten waarschijnlijk ergens al wat verstopt maar zijn nog niet helemaal bovengekomen, ik ga nu eerst proberen om met volle teugen van mijn nieuwe avontuur in Ghana te genieten, heb dus nog voldoende tijd om na te denken, ik zie daarna wel wat de toekomst me brengt, wat er op mijn pad / camino komt.....

En voor de geïnteresseerden, op verzoek van Davidsfonds Veldegem zal ik in april (datum nog niet vastgelegd) een voorstelling geven over mijn pelgrimage, mogelijks komen er ook nog andere initiatieven. Ik zal deze dan wel op mijn blog noteren.

Allen bedankt voor het meevolgen en reageren, ook het horen dat er zovelen mijn blog volgenden, dit leuk vonden, deed en doet deugd.

2 weken tot aan mijn volgende vertrek zijn niet zo veel en er is behoorlijk veel te doen.

Ondertussen is de was gedaan (niet veel werk als je niet veel mee hebt) de rest van mijn rugzak moet ik wel nog verder ledigen. 

Tijd maken om familie en vrienden te zien, en goeiendag - tot ziens te zeggen... Afspraken maken met haarkapper, tandarts, dokter, visum Ghana regelen, boodschappen doen, valies maken voor Ghana, administratie bijwerken, betalingen doen ....

En toch elke dag heb ik nog nood aan een wandelingetje, gisteren nog met mijn wandelschoenen, en nu pas voel ik hoe versleten ze zijn .... 

Vandaag terug met gewone schoenen tijdens mijn tripje naar de ambassade van Ghana.

Tijdens mijn camino had ik (en alle pelgrims) de gewoonte om tegen iedereen die ik tegenkwam goeiendag te zeggen, als je dit in Belgie doet kijken ze je wat raar aan.

Ik zie ook hoe bedrukt de mensen erbij rondlopen, ikzelf loop nog steeds al fluitend en zingend rond (probeer dit wel stilletjes te doen), iedereen zou de kans moeten krijgen / grijpen om er efkes tussenuit te gaan, te gaan wandelen (al is het maar voor een paar dagen) en zo het hoofd vrij te maken en de ogen te openen, als je rond je kijkt zie je mooie zaken.

Gisteren avond toen ik naar huis wandelde na familiebezoek besefte ik terug hoe mooi alles kan zijn, ook al zijn er wolken dit kan mooi zijn.

Bij het ontbijt las ik de krant, algauw verveelde dit me (alleen maar slecht nieuws, geduw en getrek van Politiek, er zijn toch mooiere dingen) en ging ik over naar de kruiswoordraadsels en sudoku daarmee kan ik mijn hoofd leegmaken, tijdschrift De Pelgrim lezen, en daarna al wat lezen in mijn gids voor Ghana, de eerste stappen naar mijn volgend project zijn gezet.

Deze ochtend lag ik dan te denken, wat kan ik vandaag doen, waar kan ik me de hele dag mee bezighouden ... 

Ik zat zolang in een dagelijks vast ritme van : opstaan, rugzak pakken, ontbijten, stappen, pauze, stappen, pauze, stappen, bed in albergue opmaken, douchen, kleren wassen, naar de winkel, innerlijke mens spijzen, waar gaat de etappe morgen naartoe, slapen....   Dat ik me precies verloren voel nu ik geen vast patroon meer heb.

Dus besluit ik maar om te gaan stappen. 

Als ik opsta zie ik de zon al tevoorschijn komen, blijkbaar is het rondom ons ook wel mooi, als we er de tijd maar voor nemen om het te zien er aandacht aan schenken. 

Na een ontbijtje ga ik stappen naar de winkel, uiteraard niet de kortste weg maar een grote omweg, met een mini rugzakje en dikke trui want het is koud ga ik op pad. 

Onderweg zie ik een stralende mooie blauwe hemel, hoor de vogels fluiten, zie de koeien schapen paarden in de wei, en besef nog eens dat het hier ook wel mooi is. 

Iets voor de middag ben ik terug, op tijd voor een apéritiefje buiten in de zon (met een trui is het net warm genoeg). 

Na het eten neem ik een siësta, er is wielrennen op tv maar ik zie er niet veel van. 

Koffie drinken met bezoek van een oom en tante, verhalen vertellen, goededag (voor 14 dagen) en bijna al terug tot ziens... 

Ik moet dringend ook wat praktische zaken beginnen te doen, wassen (1 machine volstaat ik had dan ook bijna niets mee), briefwisseling doornemen, betalingen doen, ... Mails checken en ook wat documenten voor mijn volgend avontuur doornemen.

Maar al gauw zit ik terug bij de camino en bekijk wat filmpjes op de computer, 

Het afkicken zal meerdere dagen in beslag nemen, ik moet zelfs ook afkicken van mijn blog... 

Als ik dan toch efkes in slaap dommel rijden we Frankrijk binnen, paspoort controle gedaan met slapen. In bordeau stappen er velen uit en heb ik terug meer plaats, ik kan me nu neer leggen op de 2 zetels. 

Tussendoor bekijk ik mijn foto's vanaf mijn vertrek en komen de herinneringen boven, ach dit was waar ik die of die tegenkwam, dit was waar ik in het catecheselokaal sliep....

Ook lees ik wat in mijn eigen blog, eerste dagen - laatste dagen. 

Ik stel vast op basis van mijn foto's en blog dat ik wat veranderd ben, uiterlijk wat bruiner geworden, de haren wat langer, ietsje magerder ... Maar ook zie ik dat ik er gelukkiger - rustiger - ontspannen uitzie in vergelijking met het begin van mijn pelgrimage. Ik merk ook dat de stijl van mijn blog gedurende mijn tocht veranderde, in het begin nogal droog beschrijvend, hoe verder hoe meer ik vertel, hoe opener en persoonlijker de blog ook wordt. Voor mij is deze blog dan ook mijn dagboek geworden, in het begin hield ik er nog een afzonderlijke bij, na verloop van tijd niet meer en schreef ik op mijn blog wat ik dacht, voelde, meemaakte. Soms dacht ik zou ik dit wel schrijven (niet enkel de persoonlijke zaken maar dan ook wat raardere gekke zaken, maar nu ook wel niet alles), waarom niet, dit is gewoon wie ik ben / geworden ben.

Dit werkte ook goed om sommige dingen een plaats te kunnen geven, ik besef dat ik een wondermooi avontuur achter de rug heb. 

Tegen 8u30 kom ik in Parijs aan, na zolang in de bus te zitten doet het deugd om de benen te strekken en buiten een frisse neus op te halen. 

Om 10u40 heb ik de bus naar Brussel, na een wandeling en een sanitaire stop ga ik terug naar de bushalte, tis nogal fris buiten. Ik stel vast dat er ook om 9u40 een bus naar Brussel rijdt, en ja de chauffeur gaat akkoord dat ik de bus vroeger neem, er is trouwens meer dan plaats genoeg. 

In Brussel neem ik de trein richting Brugge en dan nog de trein naar Zedelgem. 

Ik voel me wat vreemd in het station met mijn short en sandalen, de mensen lopen er rond net alsof het al winter is, ben het ondertussen al gewoon dat ik aangestaard wordt ... 

Tegen 16u14 arriveer ik in het station in Zedelgem, daar wachten 2 van mijn broers mij op. Neen ik ga niet mee met de auto, neen ik draag mijn rugzak wel zelf. Mijn broer stapt de laatste km mee naar huis. 

Ik merk algauw weer de St Jacobs schelpen op, ofwel begin ik ze gewoon overal in te zien.

En dan kom ik thuis tegen rond 17u, raar gevoel. 

Met een lekker Belgisch biertje praat ik wat bij met mij broers, rugzak uitpakken en post nazien komt nog wel. 

Over eten hoef ik niet na te denken, ik mag bij mijn broer gaan eten, makkelijk voor mij en gezellig. 

Vooraf uiteraard eerst nog een douche en verse kledij. Wat een raar gevoel, voor mijn kleerkast staan en denken - kiezen wat ga ik aandoen, iets waar ik de voorbije 112 dagen niet moest aan denken. 

Na een gezellige avond met 2 van mijn broers en schoonzus, terug naar mijn huis voor een eerste nacht in mijn eigen bed, eens alleen in een slaapkamer slapen, benieuwd wat dit zal geven. 

Ik kom de komende dagen nog wel terug op mijn blog met wat nabeschouwingen en vertelsels over hoe ik moet afkicken ... 

Een echte backpacker reist met de bus. Vele pelgrims gaan met het vliegtuig terug, sommigen met de trein en een paar echte met de bus. Met de bus reizen is zonder overstsapstress je moet geen uren voordien aankomen, als je al moet overstappen is dit op dezelfde plaats. En wat er me gisteren iemand zij : na zolang weggeweest te zijn mag de terugreis niet te snel gaan, dus perfecte keuze. 

Aan de kathedraal slaak ik een vreugdekreet. 

En dan ga ik op dezelfde plaats zitten als 5 dagen geleden.

Ik zit er met volle teugen te genieten, te fluiten, luidop mijn 2 "pelgrims-songs" te zingen (ook wel niet te luid...), haal een zakje druiven en een blikje Estrella Galicia (ik weet het wel 9u is geen uur om al bier te drinken, maar vandaag mag alles) uit mijn rugzak (was bedoeld voor deze dag op de bus) en geniet met volle teugen. Een dame kijkt me lachend aan als ik alles uitstal en biedt spontaan aan om een foto voor mij te maken.

Ik zit er te genieten, met een glimlach "van hier tot in Tokio" op mijn gezicht. 

Dan komt er me een Canadese toeriste spontaan proficiat wensen en geeft me een hand, ze vraagt naar mijn verhaal (van waar kom je hoelang onderweg hoeveel km). Ook vraagt ze of ze alstublieft een selfie met mij mag maken. En dan geeft ze één van de mooiste complimenten die ik ooit gehoord heb : een foto van jouw hier op het plein is voor mij "DE Foto - het beeld van" : rust - kalmte - gelukkigheid - vredevol - tevredenheid.

En zo voel ik me ook, ze kon het niet beter beschreven hebben : een gelukkig - tevreden - dankbaar persoon.

Ik blijf er anderhalf uur zitten, genieten rondkijken, ik merk dat mensen naar mij kijken en als ik terug kijk komt er meestal ook op hun gezicht een brede glimlach. Sommigen zie ik al dan niet stiekem een foto van me maken. Laat ze maar doen als dat hen blij maakt, de camino geest - spirit toont, ben ik trots hen dit te kunnen geven. 

Ik kan voldaan de terugreis aanvatten met de bus. 

De rit passeert in steden waar ik gestapt heb, ik zie mijn voorbije camino met een gelukkig gevoel terug passeren en ik blijf er met volle teugen van genieten. 

Morgen stap ik nog een laatste stukje, van het station tot aan mijn huis, dit zal de cirkel rondmaken. 

Daar ik ervan hou om de natuur te zien ontwaken, start ik rond 7u30, de zon komt pas op rond 8u30, toen ik mijn camino startte was dat al rond 5u. 

Ik stap door kleine dorpjes, alles is nog rustig en donker.

Vervolgens veel door bossen, in de verte hoor - ruik - en zie ik soms de oceaan. Er zijn weinig pelgrims die naar muxia stappen dus is het vrij rustig, net zoals het begin van mijn pelgrimage. Ik geniet van de rust en de natuur, ik zet me 10min om nog eens alle geuren - geluiden - stiltes van de natuur in me op te nemen. Ik hoor en ruik de oceaan, de wind ruist stilletjes door de bomen, de vogels fluiten, heel basic maar o zo mooi en rustgevend.

Ik ontmoet nog een paar gekende pelgrims die eerst naar muxia stappen en dan naar fisterra, we kruisen elkaar, blij weerzien en afscheidsknuffel. 

Bij een mooie schuur staat een mobiele eettent, ik drink en eet er iets om dan weer op pad te gaan voor de laatste km. 

Ik geniet met volle teugen van het stappen, en al gauw bereik ik muxia na 32km / 751m stijgen - 726m dalen.

In de 110 dagen dat ik onderweg ben heb ik een totaal van 2971km gestapt, ik telde enkel de km tot aan de albergue alle extra km naar de winkel, dorpjes bekijken, naar de bar, restaurant zitten er niet bij.

Ik installeer me in de albergue communal, eet nog wat van mijn resterend fruit en praat met collega pelgrims.

Ik krijg heel vaak de opmerking het zal wel raar zijn om na zolang terug in het "gewone leven te komen", voorlopig nog niet voor mij, want binnen 2 weken (14 oktober) vertrek ik opnieuw, begint mijn 2e avontuur - project. 2 maanden naar Afrika, Ghana om daar als vrijwilliger te gaan werken. 

Ik vertel er later wel meer over en plan om ook van dit avontuur een blog te maken, de link noteer ik nog in een van mijn volgende berichten. 

Daarna op naar het dorpje voor mijn 3e diploma, "de muxia.

Muxia is een mooi dorpje aan de oceaan, een landtong omgeven door de oceaan, alleen jammer van de vele wolken, maar ik klaag niet als ik geen zonsondergang kan zien dan is dit maar zo. 

Ook in muxia heb je een mijlpaal met km 0,000

Nog efkes naar de winkel voor wat eten voor morgen in de bus en vanavond en dan bloggen van gisteren. 

Plots merk ik dat het al na 8u is, tijd voor de zonsondergang, en wat een geluk heb ik de wolken zijn verdwenen de zon is er terug. 

Ik geniet met volle teugen van het zicht van de zon en de oceaan, ik zie de zon ondergaan en heb een voldaan, tevreden en gelukkig gevoel, het is mooi en onvergetelijk geweest. 

Ik ben klaar om naar huis te gaan.

Fisterra, Finistère, fin, het einde van de wereld, km 0,00 : ik stapte er helemaal naartoe !!! 

Nu besef ik het, ik heb het toch maar gedaan, te voet, stap na stap tot aan de oceaan, het einde van de wereld  !!! 

Ja, inderdaad, ik begin het te beseffen, vandaag kon ik mijn pelgrimage op een mooie manier afsluiten, het voelt goed.

Vanacht toch weer nog eens niet zo goed geslapen, ik stap naar fisterra, het einde van de camino, wat zal dit met me doen, weer alleen maar triest omdat het gedaan is, zal ik ook eens trots zijn op mezelf, blij ???

Ik heb vandaag maar een 14km af te leggen tot in fisterra, dus alle tijd, maar toch was ik om 7u al op pad, kon toch niet slapen.

Mijn "club-pelgrim-maatje" komt vandaag, ondanks de helse rugpijn, toch met de bus om dan samen de laatste 4km naar de vuurtoren te stappen en dan samen het laatste pelgrim-ritueel uit te voeren (immens respect hiervoor en mille fois merci). Het was niet eenvoudig om een uitvoerbaar plan te smeden, maar toch gelukt, ik stapte de voorbije dagen grote etappes om er zeker tegen de middag te zijn, de busverbindingen zijn niet altijd ideaal maar het lukt om iets voor de middag af te spreken.

Het eerste deel van de etappe stap ik terug in het donker, de volle maan leidt me de weg. 

Een stuk van de etappe loopt langs de grote weg, of iets kleinere parallelle wegjes, ik moet de weg vaak kruisen, lijkt niet mooi, maar als ik mijn foto's bekijk, viel het toch wel mee. 

Daarna mag ik meer door bossen stappen en al gauw doemt de oceaan in de verte op. 

Na de bocht zie ik fisterra in de verte met de vuurtoren 

Veel te vroeg kom ik om 9u40 al in fisterra. 

Op naar de albergue, ik kan daar mijn rugzak achterlaten en een andere (niet bezwete) T-shirt aandoen.

Terug naar het dorpje, aan de haven plan en boek ik mijn bus voor de terugreis. Morgen nog stappen tot in muxia, Vrijdag ochtend de bus naar compostela, op de middag heb ik dan de bus die me eerst naar Parijs brengt en dan naar Brussel (26 uur in de bus) . Daar zal ik de trein nemen naar Zedelgem, en het laatste stuk van het station tot thuis wil ik te voet afleggen. Te voet vertrokken, te voet aankomen hoort erbij, is nodig om het af te sluiten. 

Een kopje koffie en croissant verorberen en dan nog efkes wachten, een biertje hoort erbij, 🎼🎼🎼I'm waiting for you while ordering another beer, and I wonder 🎼🎼🎼. 

Het pelgrims lied wordt toegepast....

De laatste 4km tot aan de vuurtoren, km 0,00 stappen we nog samen. We zien veel toeristenbussen langs de weg. Het is langs de grote weg stappen maar wel met een mooi zicht op de oceaan. 

Bij km 0,00 worden uiteraard weer zege-foto's gemaakt. Deze keer voelt het wel als een zege - overwinning - behaald doel. 

Dan rest er nog het pelgrims ritueel, verbranden van kledij (wat in principe wel verboden is, maar strikt tussen de lijnen lopen vinden we wat saai), we vinden een plaatsje tussen de rotsen en verbranden wat kledij (wat hoef je niet te weten) de kledij in brand krijgen is niet evident maar het lukt ons toch wel. 

Starend in het vuur van de kledij begint het besef te komen, ik heb toch wel een mooie en bijzondere tocht achter de rug, ik heb die helemaal zelf gestapt. 

Nog een selfie bij het vuur (we have the fire in our eyes 🎶 ...!!! ) 

Tijd voor het verorberen van de meegebrachte lunch (slaatje en Estrella Galicia) met zicht op de immense oceaan. 

Starend naar de oceaan, begin je te denken - mijmeren, wat zijn we klein nietig bij deze immense oceaan. En dan besef ik echt wat ik gedaan heb, ik heb bijna 3000km gestapt, in 109 dagen, ik mag er trots op zijn. Maar ik ben vooral ook immens dankbaar, dat dit voor mij op zo'n mooie, vlotte wijze gelukt is. Geen problemen gehad, het lichaam en hoofd stapten perfect mee. Dankbaar voor alle steun van waar of wie ook, vanuit het thuisfront (ook de blog lezeres hielpen mee), de helpende handen van de locals, de steun van alle mede pelgrims. 

Ik denk aan allen die me dierbaar zijn, Allen die iets op deze tocht betekenden, ik denk ook aan degene die me dierbaar zijn maar heb moeten afgeven... 

Ik besef dat dit een unieke en magische tocht was en voor altijd in mijn hoofd en hart zal blijven, wondermooi moment. 

Het voelt goed, ik ben er, ik heb het gedaan, een mooie afsluiter, .. . 

En dan moeten we uiteraard nog terug stappen, ik kan nog een laatste keer een helpende hand zijn en een extra rugzakje dragen. 

Na nog een biertje, ons handelsmerk, tijd voor afscheid (een tot ziens) en deze keer voelt het goed, ik ben blij en heel dankbaar dat ik deze laatse etappe met een gelijk gestemde pelgrim mocht beleven. Het is mooi geweest ik kan het een plaats geven.

Daarna haal ik nog mijn 2e diploma op, stappen naar het einde van de wereld. En geniet nog van mijn pelgrimage zittend aan de haven.

Als eten deze avond wou ik als afscheid nog eens mijn menu op mijn campeervuurtje eten, pasta koken en een pot saus erover kappen (in de keuken in de albergue gemaakt), dessert chocolade pudding, en een flesje wijn, de cirkel is rond ... 

Morgen staat nog een bonus dag op het programma, de laatse stapdag naar muxia, ik zal er met volle teugen van genieten, het is fijn - mooi geweest.