Na het ontbijt vertrekken we rond kwart voor 9, de auto moet voor 10 uur teruggebracht worden, zoniet wordt er nog een extra dag aangerekend. Na het volgieten met benzine arriveren we mooi op tijd, papieren afhandelen en dan zijn we klaar om op onze eerste vlucht te wachten.

Het vliegtuig naar Montréal vertrekt om 14:50, maar we hebben geluk en mogen met een vroegere vlucht mee, dus moeten we in Québec minder lang wachten.

Een 2e vlucht naar Nice vertrekt om 18:45, veel wachttijd, ik dood die wat met het schrijven van mijn blog, kuieren in de luchthaven, lezen, mensen kijken, kruiswoordpuzzel invullen, …. En uiteraard neem ik nog een laatste Canadees biertje, symbolische naam Fin Du Monde, het is een heerlijk biertje, kan ook niet anders gezien het een Belgische touch heeft.

Het vliegtuig zit allesbehalve vol, eigenlijk wel zonde dat een groot vliegtuig zo’n lange afstand aflegt met slechts een 25% bezetting. Maar het voordeel was wel dat we na het opstijgen konden veranderen van plaats en 3 zetels per persoon konden inpalmen. Ideaal om een beetje te proberen te slapen want morgen heb ik nog een lange dag voor de boeg.

Ze laten je rustig slapen, ik sla het avondeten over en ook als je efkes de veiligheidsgordels moet aandoen voor de turbulentie laten ze me ook slapen, dus ik heb toch wel een 3 a 4 uur kunnen slapen.

In Nice heb ik een volgende wachtperiode, mijn vlucht naar Brussel is om 15:40, dus tijd genoeg om de benen te strekken en nog even tot aan het strand te gaan. Een vlucht vroeger krijg ik niet, tenzij ik voor het omboeken betaal, dus wordt het wat zonnen en pootje baden.

Kijkend naar de zee maak ik ook de balans op van de voorbije reis, van iedere reis leer je iets, goede dingen – minder goede dingen, je leert over het land – jezelf – de reisgenoten - de lokale bevolking mensen…. Na iedere reis, ieder avontuur kom je een beetje als ander mens terug, je hebt vanalles gezien, beleefd, meegemaakt, ontdekt, geleerd….

De grootste indruk dat Canada op mij achtergelaten heeft, is de immense ruimte – plaats – uitgestrektheid dat er is. Immense bossen, rivieren, meren,…. Heel iets anders dan ons drukke belgenlandje.

Ik denk ook na over alles wat ik al mocht meemaken gedurende mijn Sabbattijd en werkervaring, wat vond ik leuk, wat minder leuk, wat wil ik meer doen, wat wil ik niet meer doen, wie ben ik, hoe ben ik veranderd, waar wil ik verder naartoe …

En uiteraard denk ik ook na over de toekomst, volgend jaar zal ik terug moeten gaan werken, mijn spaarboek zal anders protesteren en ik moet ook wel mijn pensioen rechten opbouwen …. Velen zullen zich nu afvragen wat zal het worden, wel om eerlijk te zijn, voor mij zou het een droomjob zijn mocht ik iets in het buitenland kunnen doen en dan liefst in Afrika…. Mogelijks zullen er velen nu denken, tja dit hadden we verwacht.

Wat ik wil doen of kan doen, laat ik open, professionele toilet bouwer zou tof zijn, wordt het iets volgens mijn werkervaring of iets totaal anders, ik laat elke opties open…

Mocht er iemand tips hebben of iets weten dat bij mij past , laat het gerust weten.

Mijn vlucht naar Brussel heeft vertraging, bijna een uur later dan gepland vertrekt het vliegtuig.

Na 2 maanden arriveer ik weer op Belgische bodem.

Nog een paar treinen tot in Zedelgem en om 21:15 ben ik uiteindelijk thuis, behoorlijk moe, een nachtje in mijn eigen bed zal deugd doen, lekker uitslapen. En dan alles klaarmaken voor mijn volgende avontuur.

Mijn gedachten zitten al een aantal dagen bij mijn volgende project, vrijwilligerswerk in Benin…

In Benin zal ik ook een blog bijhouden, het zal de volgende worden : www.bloggen.be/veerle_benin hij bestaat voorlopig nog niet, ik moet hem nig maken.

Gisteren hebben we nog en keertje “gekookt” in ons logement, de restaurants waren niet al te dichtbij. Bleek dat er niet veel voor handen was om te koken of te zitten. Goeie plantrekkers als we zijn is het toch gelukt, we kregen een paar borden zodat we de mais en scampi’s konden opwarmen – garen in de microgolf, een 2e stoel leenden we uit de badkamer, afwas in de lavabo …. Kamperen op een ranch heet dit, maar wat telt is dat het goed smaakte.

Eerste stop vandaag is Tadoussac, een toeristische trekpleister. Er vertrekken massa’s toeristen met de boot om walvissen te spotten, ze zijn allen verkleed als brandweermannen (het lijkt toch zo met hun waterbestendige veiligheidsbroeken en vesten).

We kuieren door het dorpje, een wandeling langs de stroom saint laurent (ja we zijn er terug maar nu aan de noordkant) waar het fjord – rivier Saguenay uitmondt. We nemen hier ook het veerpont om de rivier Saguenay over te steken, een brug is er niet.

Net over de rivier houden we halt in Baie Sainte Catherine, een mooie pittige wandeling in het bos – de heuvels – langs meren, is ons programma voor de namiddag. Een bos vol paddenstoelen, mos, bomen die hun herfstkleuren verkrijgen, …. Super mooi.

Het pad loopt op en neer, nu en dan behoorlijk steil maar door de aanwezige touwen lukt dat vlot. En raar maar waar ik heb hier geen last van mijn hoogtevrees, er zijn geen kunstmatige lange bruggen of trappen, vreemd dat het me dan geen parten speelt (of toch weinig, de steile stukken omlaag neem ik toch behoedzaam).

We komen een slangetje tegen, mogelijks heb ik erop getrapt en ze wakker gemaakt, zonder erg. In Suriname heb ik geleerd dat slangen het gevaarlijkst zijn voor de 3e persoon in rij. De eerste trapt erop of passeert ze en maakt ze wakker, bij de 2e persoon is ze ontwaakt maar reageert nog niet, de 3e persoon is de dupe en kan gebeten worden. Of dit klopt of niet weet ik niet, wij zijn niet gebeten en hebben het slangetje verjaagt dat ze niet meer al te dicht bij het wandelpad was.

We overnachten in Malbai in de jeugdherberg, een slaapzaal met 4 bedden, een geluk dat het hoogseizoen voorbij is, er zijn geen anderen in de kamer.

Uit eten in een lokaal restaurant met specialiteit gerookt vlees, ik laat het afsmaken met een lokaal biertje.

22 september houden we halt op het eiland “iles aux coudres” een veerboot brengt ons er heen en terug. Een klein eilandje met de auto heb je het in een uurtje gezien.

Nog een laatste stopplaats aan saint anne de beaupré, beroemd als bedevaartsoord en de basiliek, indrukwekkende kerk, ook ondergronds zijn er diverse kapellen.

Op een heuveltje is er een speciale kapel voor de pelgrims, de 28 treden worden op de knieën l bidden afgelegd, voor degene die dit willen.

We zijn terug bij af nabij Québec en het begint te regenen, perfect ogenblik, gedurende onze 2 maanden hebben we echt niet te klagen over het weer, geen noemenswaardige regen gehad.

In de vooravond arriveren we in Pont Rouge. Na het avondeten kruip ik vroeg in bed, mijn hoofd zit vol van het Frans, er kan niets meer bij, ik heb er genoeg van. Misschien raar om te zeggen maar zo is het, bij gesprekken in het frans moet ik me super concentreren om alleen al de hoofdlijnen te verstaan, en nu heb ik er genoeg van. Om uit te leggen, als ik gesprekken in het Nederlands of engels hoor, dan hoor ik woorden – zinnen, ik begrijp dit. In het frans is het een geluid – klanken en moet ik echt moeite doen om het te verstaan. Een voorbeeld, aankondigingen op het vliegveld, hoor en begrijp ik onbewust direct in het Engels, in het frans hoor ik klanken, ik moet me erop focussen – concentreren om er woorden en zinnen in te horen.

Dit klinkt misschien wat afgezaagd, en moet ik dit hier wel neerschrijven of niet, degene die mijn blogs kennen, weten ondertussen dat ik schrijf wat ik denk – meemaak – voel zonder iets te verbloemen, het is een beetje mijn dagboek, en tja het Frans of mijn gebrek aan een goede kennis ervan heeft toch wel een indruk op me achter gelaten, een grote rol gespeeld. Misschien moet ik eens een paar taalcursussen volgen, maar dan moet ik een leraar vinden met engelengeduld, ik heb geen talenknobbel of taalgevoel en moet de worden 100 keer horen voor ze er goed inzitten.

De 23e is een regendag, dus ideaal om mijn blog bij te werken en te niksen.

Ik besef dat ik over exact 2 weken in een totaal andere wereld zal zitten, op 7 oktober vertrek ik naar Benin om er 11 weken vrijwilligerswerk te doen, ik kijk er al naar uit. Oei Benin daar spreken ze ook frans, en nog verschillende lokale Afrikaanse landen, zal weer in het haar krabben worden.

18 september dus, we hebben alles rond Lac Saint-Jean gezien en zakken nu af richting Saguenay.

Een eerste stop in Herbertville bij het skigebied Mont Lac Vert, in de zomer kan je er mooie wandelingen maken en zijn er ook mountain bike routes, echt door de bergen.

We maken een wandeling van enkele uren, tot boven op de berg of heuvel, afhankelijk van wat je gewoon bent van bergen in je woonplaats. Nog een extra stukje door het bos naar Lac Moise.

We zakken verder af naar chicoutimi, waar we nog een wandeling maken langs de rivier Du Moulin, een mooi park, bijna midden in de stad, wat een luxe hebben ze hier, massa’s verschillende routes en dat deze populair zijn bij de lokale bevolking merken we door het aantal wandelaars dat we plots zien.

Langs de rivier volgt de ene stroomversnellingen de andere op.

We overnachten iets buiten het centrum, in een nieuwbouwwijk, de uitbaters hebben ook een kinderdagverblijf. Het valt me op dat de werkuren hier toch anders zijn tegen 16u30 a 17 uur is iedereen reeds thuis, s ochtends vertrekken ze ook niet voor 8u of later. Ik zou dat wel gewoon worden , deze uren.

We verblijven hier 2 nachten is handiger voor de verplaatsingen.

19 september, bezoek aan het park Saguenay, dit is een immens fjord, kilometers breed en wel 100 km lang, indrukwekkend. Er is een mooie wandeling naar een heiligenbeeld boven op de wand. Het pad loopt op en neer, heeft vele mooie uitkijkposten. Op één ervan kom ik Vlamingen tegen, na anderhalve maand doet het deugd om eens in mijn moedertaal te kunnen praten, niet te moeten zoeken naar de woorden, niet te hoeven vertalen.

Ietsje verder een mooi uitzicht op een houten staketsel, en lap daar begint het weer, ik was zo dom om toch eens naar beneden te turen waardoor mijn hoofd begint te tollen, stom maar waar. Het vervolg van de wandelroute is met veel houten trappen, lange stukken na elkaar, niet bevorderlijk voor mijn duizeligheid, nadat ik een paar keer wat uitglij bij het afdalen van de trappen pas ik mijn tempo aan, zo arriveer ik ook bij het beeld, einde van de wandeling, of neen halfweg ik moet nog terug, eerst wat uitrusten en de tijd nemen om mijn hoofd op zijn plaats te krijgen.

Het oprichten van het beeld was niet evident, het is een houten beeld dat ze per schip brachten, maar het is eerst overboord gevallen, hout drijft dus ze hebben het kunnen opvissen en uiteindelijk in verschillende stukken op de berg gebracht.

Hemelse en indrukwekkende zichten, zelfs met mijn draaiende kop geniet ik er van.

De terugweg doe ik op het gemakjes en geniet van de natuur.

Voor we terug naar de overnachtingsplaats gaan stoppen we onderweg nog in La Baie en maken er een strandwandeling, ik stel vast dat de getijden heel snel opkomen met natte voeten tot gevolg.

De 20e september zakken we terug af en nemen nu de noordelijke (of misschien juister de oostelijke) route langs het fjord.

Er is een plaats waar je kan zien hoe ze de esdoornsiroop oogsten, pech blijkt dat ze gesloten is.

Sainte Rose Du Nord, is een klein dorpje, heel gekend, er vertrekken cruise boten, er is veel volk aanwezig, het toeristisch seizoen is toch nog niet helemaal voorbij.

Een stop bij Lac La Roche, voor onze dagelijkse wandeling en dan verder met hier en daar een omweg langs kleine mooie wegen.

We overnachten in Sacré Couer in een ranch.

Een bezoek aan “le trou du fee” staat vandaag op het programma. Dit is een grot gelegen aan de rivier Métabetchouane, eveneens langs deze rivier is een oude elektriciteitscentrale en stuwdam gelegen. Het zijn de voormalige werkmannen van de centrale die de grot per toeval ontdekten, ze volgden een vogel die ze al enkele dagen gezien hadden met de bedoeling de eieren te roven, en kwamen op die manier uit bij de grot. Tijdens de 2e wereldoorlogen werd de grot gebruikt als schuilplaats voor de mannen die niet naar de oorlog wouden gaan. De legende zegt dat de fee hen beschermde, vandaar de naam.

De grot zelf is miniem met 3 verschillende zaaltjes. Het is een à typische grot, niet uit het zachte kalkgesteente en gemaakt door de rivier en insijpelend water, maar gevormd door de verschuiven van tektonische platen en ontstaan van de bergen. Om de grot te bezoeken moet je wat lenig zijn, kleine openingen - smalle doorgangen – steile trappen, de veiligheidshelm die ons gegeven wordt doet zijn werk goed.

Er zijn verschillende wandelpaden met schitterende zichten uitgestippeld, een brug over de stuwdam geeft ons ook een beeld van de zware overstromingen die er in 1996 geweest zijn.

De weg naar de oude hoogspanningscentrale is symbolisch gemaakt volgens het uitzicht van de buizen die destijds het water naar de centrale voerden.

Er zijn houten wandelpaden gemonteerd aan de wand van de rotsen, het was een huzarenstukje om dit te bouwen, helikopters moesten de materialen leveren. Hier en daar een overbrugging met een hangbrug.

Tja je hoort me al komen, houten constructies aan de wand boven de rivier, hangbruggen, en mijn hoofd tolde al een beetje door de verkoudheid, op mijn gemak en eigen tempo doorkruis ik de paden.

Eentje heb ik overgeslagen, een lange hangbrug over de rivier naar een uitzichtpunt, ik voel me al duizelig genoeg, er nog een lange brug bij zal me geen plezier brengen, dan maar liever efkes wachten. Nu en dan brengt mijn hoogtevrees toch wat beperkingen met zich mee, en neen ik vind dit niet leuk, ben er niet trots op, maar moet er toch mee leven mee proberen om te gaan, kan er niets aan doen.

Tijdens de wandeling vond ik een kikker, neen het was geen kikkerprins….

Voor de aanvang van de wandelingen kregen we een film, of noem het een klank en lichtspel voorgeschoteld, de projectie was op 360 graden, dus overal rond was er iets te zien, geen videoschermen maar geprojecteerd op rotsen, indrukwekkend om te zien.

In de namiddag bezoeken we “chute à l’ours”, maar de beren zijn vermoedelijk op vakantie, het hoogseizoen is voorbij dus mogen ze ook eens op vakantie.

We overnachten in Mistassini, blijkt dat de eigenaar een vriend is van de dame van onze gastvrouw van gisteren. We krijgen een kopje koffie aangeboden en praten wat. Of eerder ik probeer als niet Franstalige het gesprek tussen 2 Franstaligen te volgen, niet evident, blijkt een hele opgave te zijn. Mijn woordenschat is heel beperkt, ik probeer de hoofdwoorden te vertalen – te begrijpen, maar al snel is het gesprek 2 zinnen verder tegen dat ik het eerste deel vertaald heb, dus heel regelmatig ben ik de draad kwijt van de gesprekken, loop verloren in het gesprek, snap de clou van een grappige opmerking niet, gebrekkig Franstalig zijn brengt zijn beperkingen met zich mee, is soms wel behoorlijk lastig.

S ochtends krijgen we ook hier een ontbijtje voor we vertrekken naar de volgende bestemming.

Vandaag bezoeken we het park “Pointe Taillon”, er is een mooie fietsroute doorheen het park van 45 km, we huren fietsen en vandaag eens niet wandelen maar fietsen.

Er huizen vele bevers in het park, maar jammer genoeg zijn ze niet thuis, het is niet alleen wij die op vakantie zijn. Ik zie wel hun burchten, en hun werk om de bomen om te hakken. Ook vind ik sporen van elanden maar de beesten zelf zijn er niet.

Mooie stranden, moerassen, meertjes, bossen, de typische natuur van hier.

S avonds overnachten we in Metabechouan, en zijn ondertussen de hele lac rond geweest.

In een arena zijn er ook echte rodéo bezig, weliswaar betalend, we passen hiervoor er is al genoeg te zien in het dorp.

Ik zie ook een handige riem om je biertjes bij de hand te houden, grappig.

’s avonds zijn we te gast bij Gisele en haar zus, ze is hospitaliera geweest in Conques op de weg naar Compostella.

De volgende dag gaan richting Lac Saint-Jean, eerst bezien we nog het dorpje Sainte Techle, aan de kerk hebben ze een replica van onze leeuw van Waterloo, zouden ze werkelijk beseffen dat dit het herdenkingssymbool is van “onze” overwinning op Napoléon, bizar gezien de geschiedenis – alliantie die hier heel sterk leeft met Frankrijk ….

Een rit van ettelijke uren brengt ons naar Roberval, een dorpje gelegen aan het meer. Nog wat tijd om in het dorpje en langs het meer de kuieren.

In de vooravond arriveren we in onze B&B, een luie avond, wat lezen, de was nog eens doen in de wasmachine ….

Ik val al vroeg in slaap, net als de voorbije dagen, de vermoeidheid begint te komen, en misschien ook wel een kleine verkoudheid die me partner speelt.

We maken een eerste tussenstop bij het eilandje Petrie in de rivier Ottawa. Heel mooi eiland met strand, nu is het er rustig, weinig tot geen mensen, de vakantie is voorbij voor de meesten, in de zomer kan je er waarschijnlijk over de koppen lopen. De rest van het eiland is bos en moeras, ideaal voor een wandeling, tja onze trektocht is voorbij maar we stappen dagelijks toch onze kilometers.

Met het veerpont steken we de rivier over, de rivieren zijn hier immens breed, dus begrijpelijk dat er niet veel bruggen zijn en een veerpont soms wel een betere en goedkopere oplossing is.

In de namiddag doorkruisen we het park Mont Tremblant, een stop om een mooie wandeling te maken in het bos en langs de rivier, de eerste bomen beginnen al hun herfstkleuren te vertonen, overal vind je wel een kleine of grotere waterval.

6

De rest van het park doorkruisen we met de auto, ongeveer een 60 km, we kijken raar op als de gps zegt dat dit bijna 2 uur zal duren. Al gauw begint het me te dagen waarom, de asfaltweg verandert in een aardeweg met putten en bulten, veel bochten, op en neer, snel rijden is hier onmogelijk 30 a 40 km is bijna het maximale dat je kan rijden. Ik probeer zo veel mogelijk de putten te ontwijken maar dat is onbegonnen werk, een pittig stukje weg dat veel concentratie vergt, maar wel leuk om te doen. Als het regent zal dit wel niet zo evident zijn, in de winter zijn deze wegen volledig afgesloten.

Het is al donker als we arriveren in sainte emelie de l’energie. Na een douche zoeken we het enige restaurant op, in Québec eet men s avonds vroeg, het is 20u10 en blijkt dat de keuken gesloten is, maar de vriendelijke kok wil nog wel een snelle hap voor ons klaarmaken.

De volgende dag richting parc Mauricie en Shawinigan. We maken een lange wandeling net voor het park naar “les chute du diable”, de duivelswatervallen. De duivel ben ik niet tegengekomen wel mooie watervallen en prachtige bossen en natuur.

Heerlijk om de voeten af te koelen in het water, de vissen doen niets.

Een eenzame, misschien wel zieke boom, heeft al zijn herfstkleuren.

We bezoeken nog het parc Mauricie, terug met mooie watervallen, bossen en meren. Eekhoorntjes zien we met grote getale.

We overnachten in Shawingan, de meeste reservering doen we via Airbnb, deze keer is het een kamer in een klein appartement, de eigenaar verhuurt zijn eigen slaapkamer en slaapt zelf in de zetel, hij heeft een grote hond die nogal enthousiast is, we worden bijna gewassen …. Hondenharen vinden we overal, gelukkig was het heel goedkoop en is het maar voor één nacht.

Tegen rond 14 uur komen we aan in Gatineau, een deel van Ottawa aan de overkant van de rivier. Onze overnachtingsplek is nog niet gepoetst maar we kunnen er al de bagage achterlaten.

Tijd om de stad te verkennen, een lange brug over de rivier brengt ons in de stad, tja aan de overkant kan ik wel zonder duizelig te worden de brug en rivier aanschouwen. Mocht ik hier opgegroeid zijn of wonen zou ik misschien gewoon raken aan de vele bruggen, bij ons hebben we maar mini versies….

Ottawa is een indrukwekkende mooie stad, super mooie gebouwen, heel goed onderhouden, proper….

Een aantal zijn onder restauratie, sommigen doen me wat aan Brugge denken.

Plots stappen 3 jongeren naar ons toe, het zijn studenten die voor één van hun werken, filmpjes moeten maken, och ja ik wil er wel aan meewerken. Is het nu waar of niet wat ze zeggen, ze hebben er plezier in, en ik zeg geen secreten dus laat ze die opname maar al dan niet gebruiken.

Er zijn ook heel veel mooie groene plekjes in de stad, wandel- en fietspaden langs de rivier, een kanaal met verschillende sluizen, kortom heel veel om te bewonderen.

Lunchen doen we in de “biermarkt” ja in het vlaams geschreven, ik zie er zelfs ons Manneke Pis, ze hebben heel veel Belgische bieren, dat komt wel meer voor, maar ook heerlijke lokale bieren, ik degusteer uiteraard een lokaal, de Belgische drink ik thuis wel. Ik moet zeggen dat hun lokale bieren heel lekker zijn, overal ter wereld hebben ze een beetje onze biercultuur – manier van brouwen overgenomen, ik geniet van mijn biertje.

S avonds eten we in onze overnachtingsplek, een appartementje, in de lokale depanneur is niet veel eten te vinden, het wordt een pizza, wel eerst de oven poetsen voor we die gebruiken, niet elk logie-plekje is even proper.

De volgende 2 dagen verkennen we de streek met een lokale pelgrim, ook hier zijn er heel veel mooie parken en wandelingen te maken.

Ook bij valavond is Ottawa heel mooi.

Op 11 september worden er hier nieuwe federale verkiezingen aangekondigd, we bezoeken dan het parlement en “zien” de premier in de verte.

Er zijn wel duizenden meertjes – lacs, de ene al gigantischer dan de andere, met hier en daar een leuk idyllisch klein strandje (toch als het geen zomervis en niet overvol).

Wat een ruimte hebben ze hier in vergelijk met ons druk – druk kleine belgenlandje.

Veel vroeger dan met de bus arriveren we in Québec, onze overnachting hebben we via airbnb geboekt, zou makkelijk te vinden zijn. Je hoort me al komen, toch niet, iedereen kent dyslexie, er bestaat ook dyscalculatie, dat is het verwarren van getallen, ik ben er een beetje schuldig van, ik zeg soms een getal verkeerd alhoewel ik het correct schrijf of omgekeerd, met alle gevolgen van dien, ons logeeradres had nummer 477, en ik met mijn stomme kop had nr 447 genoteerd. We arriveren er, vinden uiteindelijk de trap, lijkt ons nogal vuil, vinden het sleutelkastje niet en bellen uiteindelijk de eigenaar, tja bleek dat we aan het verkeerde huis stonden, gelukkig was er niemand thuis, ze zouden nogal raar gekeken hebben naar onze zoektocht naar de sleutel.

Nu we toch vroeg in Québec zijn, is er nog tijd om de stad te verkennen, mooi oud centrum, ik zie er uiteindelijk ook mij’ eerste canadese beren.

De volgende ochtend halen we ons vervoermiddel voor de komende dagen op, we hebben het kleinste formaat auto gereserveerd, dat is uiteraard ook de goedkoopste, en krijgen een veel grotere auto toegewezen, hier zijn bijna alle auto’s met automatische versnellingsbak, dus onze auto ook, ik heb er al ervaring mee, heb al met van alles gereden, dus de komende weken ben ik de chauffeur van dienst, ik rij graag met de auto dus dat zak wel meevallen.

Deze avond verblijven we terug in Pont Rouge, op weg ernaartoe nemen we de tijd om Il D’Orléans en de watervallen Montmorency te bezoeken.

Mooi eiland met veel landbouw en pittoreske dorpjes. De watervallen zijn indrukwekkend, een mooie wandeling ernaartoe, dicht bij de watervallen worden we wat nat, dat is eigen aan watervallen.

Een lange houten trap brengt ons naar de watervallen, een brug loopt over de watervallen, ik heb de brug genomen maar vraag me niet hoe het zicht vanop de brug eruitziet, met mijn hoogtevrees – bruggenvrees moet ik me concentreren op een punt in de verte, op zij kijken lukt me niet, ik wordt al zonder rond te kijken duizelig. Ja ik weet het, dit klinkt bizar, maar ik kan er niets aan doen, ik zie iedereen rondkijken, foto’s nemen, voor mij is dit geen optie, ik merkte een paar andere mensen op zoals mij, in het midden van de brug, met de “poepers in de broek”, blij dat ik niet alleen ben. Voor en na de brug heb ik ook wel een mooi zicht. De terugweg op de lange, diepe houten trappen met een duizelend hoofd neem ik op het gemak mijn hoogtevrees speelt me partner maar ik laat me niet kennen , op mijn eigen tempo en manier kom ik er ook wel.

Bij “nonkel en tante” in Pont rouge worden we terug hartelijk ontvangen, de volgende dag bezoeken we een paar mooie parken en maken er mooie wandelingen.

Een wondermooie week achter de rug in New Brunswick, we hebben mogen genieten van de super gastvrijheid van de Acadiens, hun mooie natuur bewonderd, deelgenoot geworden van hun cultureel erfgoed, de lokale keuken gedegusteerd, …..

Even uitleggen hoe we daar terechtgekomen zijn, het is simpel, de Camino naar Compostella … deze leeft ook sterk bij de Canadezen. Bernadette heeft in mei enkele Canadezen ontmoet in Conque, een van de mooiere plaatsen op de route naar Compostella. Toen ze hoorden over de plannen om naar canada te gaan werden we direct uitgenodigd om hen te bezoeken, ook ik die ze niet kennen.

Dus zijn we een weekje te gast in New Brunswick en worden er door 2 supergastvrije dames rondgeleid in hun streek.

’s Ochtends worden we met de auto opgehaald in Campbellton, en maken daarna een trip langs de mooiste plekjes tot onze verblijfplaats saint-ignace en Aldouane.

We bezoeken het “bokrijk van Acadie”, die weergeeft hoe men vroeger leefde, waarheidsgetrouw, de huizen werden niet nagebouwd maar effectief verplaatst naar de site. Je ziet hoe de huizen en manier van leven evolueerde.

Er was ook een schooltje, wat mij nog maar een keer verbaasde was de manier waarop de tafels geleerd worden, in het frans ten opzichte van het Nederlands. Ook de getallen zeggen wij anders, wij zeggen vijfendertig, in het frans (en ook in het Engels) is dat andersom, men zegt dertig vijf. Maar in het frans zijn de getallen toch wel heel bizar (toch voor mij met mijn gebrekkig frans) 98 is voor ons achtennegentig, in het frans is dat een hele rekensom 4 maal 20 plus 18, wie heeft zoiets uitgevonden, geen wonder dat ik de cijfers door elkaar haal. Nu terug naar de tafels, onze tafel van 5 is, 1 keer 5 is 5, 2 keer 5 is 10, lijkt me logisch, in het frans zegt men 5 keer 1 is vijf, 5 keer 2 is 10, mijn verstand kan er niet bij dat dit de tafel van 5 is…. Tja het vlaams verstand is blijkbaar wat anders of tegendraads geprogrammeerd. Buurlanden en toch heel verschillend, of eigenlijk moet ik zeggen, zelfs in ons eigen kleine landje zijn er al veel verschillen op basis van de taal.

De voorbije weken, maanden heb ik ondervonden dat verschillende talen, verschillende culturen zijn, ook binnen het frans hier in canada ten opzichte van het frans in Frankrijk, ik kan het niet vergelijken met het frans van bij ons, daar is mijn kennis van het frans veel te gering voor. Taal is heel variërend, opent deuren, en soms brengt het ook misverstanden mee, of barrières als je de taal niet heel machtig bent.

Enkele foto’s van de woningen.

U7

Het is al laat als we ’s avonds aankomen, vermoeid na een drukke dag mogen we overnachten in het huis van Berthe, onze gastvrouw.

De volgende dag bezoeken we “le pays de saguine”, tijdens de zomer zijn er dagelijks muziekoptredens en toneelvoorstellingen over het leven van de Acadiens. Even wat geschiedenis, voor zover ik het juist begrepen heb, canada (of toch bepaalde delen ervan) was ooit onder het beheer (kolonie) van frankrijk en later ingepalmd door Engelan. Tijdens het beheer of meer bepaald de inname door de engelsen, werd de bevolking die weigerde om onder het Engelse bewind te leven gedeporteerd, vele verschuilden zich en kwamen later terug. Op vandaag voelen ze zich nog steeds sterk verbonden met frankrijk, ze noemen zich Acadiens en niet of in mindere mate canadezen. In New Brunswick wordt frans en Engels gesproken, niet zoals bij ons 2 afzonderlijke gebieden, de bevolking is gemixt qua taal. Het frans is niet zo geëvolueerd zoals in frankrijk, er liggen andere accenten, en het leuke voor mij is, dat de “zogenoemde taalfouten die ik maak” hier ook wel gemaakt worden.

De muziekvoorstellingen zijn schitterend, wonderbaarlijk hoe men de viool bespeeld en ondertussen op een heel ander ritme ook met de voeten op een houten plank muziek maakt.

De toneelvoorstellingen zijn meestal ludiek, afhankelijk van de acteurs en hun accent kan ik er toch sommige van begrijpen.

S avonds schuiven we aan bij de souper op een familie feest van Berthe, en krijgen daarna hun vakantie chalet aan de rivier als onze verblijfplaats voor de komende week. Wat een ruimte heeft men hier, indrukwekkend. Ruimte om te ademen, een vakantie chalet is hier veel groter dan de normale huizen bij ons.

In het donker kunnen we alvast een eerste blik werpen op de schitterende rivier.

De volgende dag bezoeken we het park Kouchibouguac, een schitterend mooi stuk natuur met ook een mooie duinenrij aan het strand. Dit is één van de enige parken waarvoor men alle mensen die er woonden, een 7-tal dorpen (voor zover ik het me nog juist herinner) onteigend werden. Iedereen moest een nieuwe thuis zoeken, één man woont er nog steeds, hij weigert te verhuizen, het blijkt een gevoelig item te zijn.

Een mooie wandeling door het bos, er leven vele dieren, onder andere de zwarte beer, maar we krijgen hem niet te zien, al is hij blijkbaar niet ver verwijderd daar we zijn “kak” vinden, of we denken toch dat het van een beer is.

De volgende dag moeten we super vroeg opstaan, neen ik vergis me, het is niet de volgende dag maar nog nacht, om 3u40 worden we opgehaald, ja dat is nog midden in de nacht. Heb hebben het geluk om mee te mogen met een visser, wat wordt er gevangen, overheerlijke kreeft. We zijn echt wel “met ons gat in de boter gevallen” wat een eer om het vissen op kreeft life te mogen meemaken. Het vissen, of misschien is de vangst een betere verwoording, kan alleen gedurende een korte periode (een 2 maand), 6 dagen wordt er gevist, de zondag is een rustdag. Men vertrekt om 4 uur, in het donker, rond 13 uur is men terug. Op verschillende plaatsten worden korven in de “zee” geplaatst, per 3, als lokaas wordt een vissenkop gebruikt. Eén voor één worden de korven opgehaald, de kreeften worden gemeten, als ze te klein zijn krijgen ze een 2e kans en worden terug in het water gegooid, de vrouwelijke kreeften die eitjes hebben worden ook terug gegooid, voor de mannelijke kreeften is er geen limiet op maximale grote, de vrouwelijke kreeften die buitengewoon groot zijn worden ook terug gegooid, bij de kreeften hebben de vrouwen een voordeel op de mannen.

Soms zit er al eens een krab in de korf, deze wordt dan gebruikt aks aas viir d3 volgende vangst.

Heerlijk en wonderbaarlijk om op het schip te vertoeven, het vissen gade te slaan, en diep respect voor het harde labeur die dit vraagt.

In de namiddag gaan we de rivier op met de kajak, wat een hemelse rust op de rivier, luisteren naar de stilte, genieten van de rust op de rivier, wat een verademing.

Wat staat er ’s avonds op de menu, één keer raden, verse kreeft, de visser heeft ze zelf gekookt, om zeker te zijn dat dit perfect was, we hebben geleerd om elk klein hoekje van de kreeft te ontleden zodat er geen enkel grammetje van de overheerlijke kreeft verloren gaat, neemt wat tijd in beslag om 2 kreeften per persoon op te peuzelen. Een overheerlijke maaltijd te meer dat we gezien en vooral gewaardeerd hebben wat het vergt om deze te vangen. We mogen ons nu professionele kreeften eters noemen, geleerd van de locals die er mee opgegroeid zijn.

Ik dacht het kort te houden, maar het wordt toch weer een lang schrijfsel.

De volgende dag gaan we een wereldwonder bezoeken, bay of fundy – Hopewell rocks, de hoogste getijden ter wereld. De dag dat we dit bezoeken heeft eb een peil van 0,5 m en vloed een peil van 13,3 m, een niveauverschil van 12,8 m, immens om dit te aanschouwen. We kunnen het verschil met eigen ogen aanschouwen, indrukwekkend. Ik sta nu en dan let open mind versteld te kijken, niet alleen hier, wat zijn er mooie en indrukwekkende zaken zien in de wereld, ons kleine belgenlandje vervalt hierbij in het niets, en toch is het onze thuis en heeft ook wel zijn mooie krantjes en plekjes.

Hierbij het verschil tussen eb en vloed.

Onze laatste dag in New Brunswick hebben we de eer om de locale specialiteit klaar te maken, “poutines râpées”, niet te verwarren met de typische “poutines Québec”. We hebben de eer om het recept te leren van een echte deskundige ter zake, Claira de mama van Camilla één van onze super gastvrouwen, ze is gekend als de beste kokkin van de “Poutines râpées “ van de streek, iedereen wil enkel haar Poutines eten.

Het recept, dat hou ik geheim…. In grote lijnen komt het erop neer dat we een bal maken va’ aardappel, gedeeltelijk purée en gedeeltelijk rauw geraspt, in het midden wordt er gezouten spek gestopt, dit alles wordt gekookt in water.

Ons laatste avondmaal, nuttigen we met onze gastvrouwen, de visser en zijn vrouw , en wat familie. Op de menu, poutines in alle vormen. Het wordt een heel gezellige avond, alhoewel ik heel vaak verloren loop in de gesprekken, als niet Franstalige (met mijn gebrekkig frans) is het onbegonnen werk om de details van de gesprekken tussen een bende Franstaligen te verstaan, zeker met alle verschillende accenten en de gesprekken door elkaar. Ik heb een stukje van de gesprekken met hun accenten opgenomen, grappig om dit nadien te beluisteren, nu begrijp ik dat mijn schoonbroer in het begin op een west-Vlaams familie feest niets verstond.

Aan alle mooie dingen komt een einde, zo ook aan ins verblijf in New Brunswick, een overheerlijke belevenis.

Ik ben iedereen super dankbaar voor de gastvrijheid, ik werd als familie ontvangen, zelfs al kende men mij niet, wat een openheid – gastvrijheid, dank u wel.

Deze ochtend nog afscheid genomen van onze supervriendelijke gastheer Michel. We verbleven er 4 nachten, waren de enige gasten in zijn huis en mochten bij aankomst de kamer zelf kiezen. We werden getrakteerd op een flesje wijn, kregen een kopje koffie en deze ochtend was hij speciaal vroeg opgestaan voor ons. Toen we gingen vertrekken om in de supermarkt nog een kopje koffie te drinken, bleek dat hij al op was en koffie voor ons gezet had. De mensen zijn hier echt wel heel gastvrij, we hebben heel veel logies via airbnb gereserveerd en je komt echt wel bij vriendelijke mensen terecht, ze stellen hun hele huis ter beschikkingen en voorzien je van al het nodige.

Om 8u10 hebben we een bus naar Pointe a la croix, daarna nog 3km stappen naar Campbellton. We reizen met Orléans express, een van de maatschappijen die lange afstandsreizen organiseert, te vergelijken met de Flix-bus bij ons. De bus is blijkbaar ook de pakjesdienst, overal waar passagiers kunnen opstappen worden ook pakjes opgehaald en afgeleverd. In een uitgestrekt land als Canada is dit een goede oplossing, wij zijn in ons klein Belgen land behoorlijk verwend van alle luxe en leveringen aan de deur.

We rijden bijna de hele tijd langs de kust, ik die nogal een goede slaper ben en normaal ook in de bus slaap, blijf nu toch wakker om van het uitzicht te genieten.

Het valt ons op dat de bus bij elke spoorovergang stopt, goed kijkt of er geen trein komt en dan pas oversteekt, alle auto’s en andere voertuigen rijden zonder stoppen door. Na navraag bij onze gastheer vandaag blijkt dat de wet voorschrijft dat bussen en vrachtwagens die benzine of ontvlambare stoffen vervoeren verplicht zijn om te stoppen, doen ze dit niet wordt hun vergunningen of rijbewijs ingetrokken.

We zullen om 13u arriveren, normaal kunnen we pas om 15 u inchecken in ons logement, maar het is ok als we vroeger aankomen.

Oeps we hadden er geen rekening mee gehouden dat in New Brunswick het een uur later is, dus komen we pas om 14u30 aan in onze b&b, een uur later dan fezegd. De gastheer is ook hier super vriendelijk, we zijn terug de enige gasten vandaag (het hoogseizoen is voorbij) en mogen zelfs elk een kamer kiezen voor dezelfde prijs, al hebben we er maar één gereserveerd. Wat een luxe en service.

In de namiddag beklimmen we de lokale berg : mountain sugarloaf, 242 m hoog, met een mooi uitzicht over het dorp.

Nog wat inkopen doen, de toiletzak is na een maand veel lichter en dient aangevuld te worden, in de Dollarama kopen we nog eens onze favoriete snoepjes, zwarte drop njam njam…. Eten en relaxen op het terras in onze B&B.

Morgen trekken we verder, hoe en waarnaartoe horen jullie wel, zal voor mij ook een beetje een verrassing zijn.