Ik ben ondertussen één maand terug in het Belgenland, deze keer was het toch een ander gevoel, het is tijd om een bladzijde om te slaan en een nieuw hoofdstuk aan te vatten. Toen ik van mijn vorige avonturen terugkwam had ik telkens al een vooruitzicht op een nieuw avontuur, onvermijdelijk komt er aan alle mooie zaken ook een eind, maar ieder eind is op zich weer een nieuw begin.

We zijn ook een nieuw jaar ingestapt, bij deze wens ik iedereen een schitterend 2020 toe, haal er het beste uit, jaag je dromen na, probeer er stukjes van te verwezenlijken.

Voor ik mijn nieuw hoofdstuk aanvat, of misschien moet ik zeggen een nieuw boek aanvat, wil ik toch nog even terugblikken op een onvergetelijke tijd en belevenissen die ik mocht meemaken, het was een voorrecht om dit te mogen en kunnen doen.

Ik besef heel goed dat ik me uiterst gelukkig en bevoorrecht moet voelen dat ik dit kon doen, dat ik dit mocht doen, ja ik weet wel ik heb er zelf voor gewerkt – zelf de stap durven zetten – het zelf gedaan heb, maar toch ben ik immens dankbaar dat het me gelukt is – dat ik het deed – dat het meeste heel vlot en zonder noemenswaardig problemen verliep.

Alles begon met mijn pelgrimstocht naar Santiago en nog ietsje verder naar Finesterre, ik besef dat dit geen eindpunt was, maar eerder een beginpunt, Santiago was geen doel op zich , het was de weg ernaar toe, het op pad zijn, alles achter me laten en stappen zetten, een nieuw pad inslaan. Op vandaag ben ik nog steeds op pad nog steeds nieuwe wegen aan het inslaan, het leven is een pelgrimstocht …

In Finisterre eindigde ik aan de Oceaan …

ik zie in het woord 2 betekenissen, FINI – einde, het was een eindpunt van een tocht, een tocht waar ik mezelf leerde kennen - mezelf terug vond, dingen achter me kon laten, symbolisch kledij verbranden liet me dat inzien.

een 2e betekenis is fenêtre = venster. Ik stond aan de oceaan, ik keek ernaar en een venster ging voor me open, ik kreeg er een andere kijk op veel zaken, een nieuwe wereld opende zich voor mij, ik stapte door het venster recht naar de zee. Sindsdien heb ik aan vele zeeën , oceanen, rivieren, stromen gestaan, voor mij is het water - de zee een symbool geworden. Ik ben de zee opgevaren met zijn oneindige vertes, zichten, mogelijkheden, ongekende horizonten tegemoet gegaan. Me met de golven van de zee laten meevoeren, golven getrotseerd, zachte kabbelende golven, woelige golven, onneembare golven waar je terug afvalt, hoge en lage golven, telkens komen er weer golven op me af waar ik een stukje op meedein, ik laat me meevoeren met de ongekende stroom van het water, ook nu nog steeds doe ik dit.

Na mijn pelgrimstocht heb ik verschillende mooie dingen mogen meemaken, kleine en grote reizen gemaakt, klein en grote trektochten gemaakt, vrijwilligerswerk gedaan in voor mij het warmste continent dat er bestaat – Afrika.

Het warme Afrika, letterlijk bloedheet, maar ook figuurlijk warm, warme mensen die je met een stralende glimlach en met open armen ontvangen.

Ghana en Bènin, 2 landen waar ik een tijdje mocht vertoeven, mocht samenleven met de mensen in hun dorp, van hun cultuur mocht proeven. Ik liet me er onderdompelen in hun rijke leven , probeerde er op mijn manier mijn steentje bij te dragen.

In Afrika zag ik zoveel gemotiveerde jonge mensen die iets van hun leven wilden maken, plannen hadden om een beter leven voor hen – hun naasten en de dorpsgenoten te creëren . Dit gaf me zo veel voldoening om te zien, ook veel hoop. Uiteraard is er veel armoede, hebben ze heel weinig tot niets, is het voor velen eerder overleven dan leven. Het liet met ook realiseerde hoe gelukkig wij Europeanen moeten zijn, we hebben alle luxe, staan er niet meer bij stil dat het eigenlijk luxe is dat het geen basisbehoeften zijn, en toch zijn we vaak aan het klagen en het zagen, willen we meer, beoordelen en veroordelen we anderen, er is altijd wel iets. Om eerlijk te zijn, zijn we nogal individualistisch – egoïstisch zelfs.

In Afrika zijn de mensen oprecht vriendelijk, ze spreken nog met elkaar, ze leven samen met elkaar, en leven niet naast elkaar zoals wij doen.

Soms krijg ik de vraag, wat vond je nu het leukste, wat is je het meeste bijgebleven. Tja wat sprong er voor mij uit, wat wil ik zeker nog meer doen.

Het zal niemand verbazen als ik zeg Afrika, ik voelde me daar echt thuis en gelukkig, dus daar wil ik zeker nog naar terug, het is het continent waar ik mijn hart verloor, hoe meer keer ik er naartoe ga hoe duidelijker dit voor mij wordt.

Anderzijds hield ik ook enorm van mijn rugzak pakken met het klein beetje dat ik echt daadwerkelijk nodig heb, mijn tentje erop binden, en op mijn eentje op pad gaan, stappen en aan niets hoeven denken, alles achter me laten, slow travel, een rustig plaatsje zoeken voor de nacht, in mijn kleine tentje – mijn kleine cocoon tot rust komen en 's ochtends wakker worden op het ritme en de tonen van de natuur, ze noemen dat onthaasten – tijd voor je zelf nemen, zaaaaalig.

Ik wens iedereen toe dat jullie ook eens een tijdje kunnen onthaasten, dat jullie een manier vinden om dit te doen, het maakt je een ander mens, het verrijkt je. Het hoeft geen maanden te zijn, je hoeft geen lange trektocht met rugzak en tent te maken, ieder kan zijn eigen manier vinden om te onthaasten, het is de moeite waard om het even te proberen, te ontdekken, ik wens je het jullie allen toe.

Dan is de ultieme vraag EN WAT NU …

Na zolang niet gewerkt te hebben en geleefd te hebben van mijn spaarboek, is het tijd en nodig om die terug wat aan te vullen, werken dus maar wat …

Ik heb van de vrijheid geproefd, de rust gevonden, van het reizen en de wereld te zien genoten, ik wil dit alles niet helemaal loslaten.

Mijn droom is om ergens in het verre buitenland een job te vinden, omdat deze niet voor het rapen liggen en het niet evident is om dit snel te vinden, ga ik tijdelijk wat interim werk doen, wat maakt me niet uit, bezig zijn en wat centen verdienen. Ondertussen kan ik op zoek gaan naar de droom-job in het buitenland. Ik heb me ingeschreven in enkele interim-kantoren en kan nu maandag al aan de slag.

Maar dit is niet alles, in mijn blog heb ik al een paar ballonnetjes opgelaten, op mijn facebook heb ik al een paar tipjes van de sluier gelicht, ja ik ga ook nog een paar andere zaken ondernemen – steunen in mijn favoriete continent Afrika. In de maand dat ik ondertussen terug in België ben, heb ik niet stil gezeten, ik heb dagelijks contact gehad met een aantal mensen in Bénin en beslist om een paar zaken te steunen – te helpen opstarten. Het worden 2 verschillende projecten, een boerderij en iets toeristisch, beiden met een humanitair doel.

De boerderij – sociaal project

Op mijn laatste dag in Bénin heb ik met dierenarts Edmond een site bezocht waar er een mogelijkheid is tot de opstart van een boerderij. Na rijp beraad heb ik beslist om erin mee te stappen en hen te steunen en helpen met een lening en advies.

We gaan er een boerderij opstarten waar er legkippen gekweekt worden en een moestuin, althans om te beginnen, we beginnen kleinschalig en willen dan na verloop van tijd wat uitbreiden.

Het wordt niet enkel een boerderij, er is ook een sociaal project aan verbonden, we willen er jongeren uit de armste klasse opvangen en een opleiding geven. Jongeren die nu op straat leven, weeskinderen, jongeren die nooit naar school gingen. Ze een opleiding geven, leren lezen en schrijven, ze het werken op de boerderij aanleren, een stiel leren, ze op deze manier een kans op een (beter) leven te geven. Na verloop van een paar jaar is het de bedoeling dat ze op eigen benen staan, een job vinden met hun ervaring die ze bij ons opdeden, en een eigen leven kunnen opbouwen.

De eerste jaren beginnen we niet te groot maar willen dan langzaam aan uitbreiden, een eigen terrein vinden en aankopen, het gamma van dieren en gewassen uitbreiden, misschien wel toeristen en/of vrijwilligers ontvangen, … onze dromen en ideeën krijgen vorm, maar we blijven realistische en gaan niet te hard van stapel lopen, stap voor stap gaan we te werk.

We laten er geen gras over groeien, we gaan direct van start, op 18 februari worden de eerste 750 kuikens al geleverd, geen groot aantal, genoeg om een eerste cyclus op te starten.

Toerisme

Op mijn voorlaatste dag in Bénin heb ik met gids Josias een site aan het meer bezocht, het was een kleine site nog maar net opgestart maar met heel veel potentieel. Josias is eigenaar van een reisbureau die reizen met humanitaire missies combineert. Je kan het land bezoeken en humanitaire projecten bezoeken, een dag of enkele dagen meehelpen in één van de projecten. Een andere manier van reizen in een heel mooi land, een reis met een meerwaarde.

Wat wordt mijn missie hierin, het is tweeërlei.

Enerzijds wordt de site aan het meer uitgebreid – uitgebouwd tot een mooi vakantie-resort. We doen dat door het bijbouwen van paal-bungalows in het meer, er wordt een bar-restaurant gebouwd, er worden een paar eilandjes gemaakt waar de bezoekers kunnen relaxen, de toegang tot de site wordt begaanbaar gemaakt. Mijn taak is het verstrekken van een lening hiervoor en reclame maken.

Anderzijds ga ik proberen wat mensen warm te maken voor een reisje naar Bénin, ik wordt het aanspreekpunt voor de Vlamingen die naar Bénin op reis willen.

Aan dit project hoop ikzelf een centje te kunnen verdienen, ik kan een procentje meepikken voor de eventuele klanten die ik aanbreng.

Dus wie geïnteresseerd is in een reis naar Bénin, mag mij steeds contacteren voor meer info hieromtrent, alles kan op maat samengesteld worden volgens ieders interesses.

Jullie zien het, ik zit vol met plannen en dromen die ik zal proberen waar te maken, ik ga ervoor. Misschien denken jullie nu, is dit wel verstandig, is het niet riskant, zal het wel slagen, zijn deze mensen te vertrouwen, ….

Ik heb mij dat ook afgevraagd, me afgevraagd waarom doen ze mij dit voorstel, waarom vragen ze het aan mij, ik heb hen zelf ook deze vraag gesteld.

Beide projecten zijn ontstaan door heel toevallige ontmoetingen, maar is dat niet altijd zo, een ontmoeting is toevallig, je leert mensen kennen en soms vloeit er iets uit voort. Ik heb er voldoende over nagedacht, weet dat mijn hart in Afrika lig, de voorstellen kwamen voor mij op het juist moment in mijn leven, ik ben een vrije ongebonden persoon, ik weet en voel dat ik ervoor moet gaan, als ik het niet doe zal ik er zeker spijt van hebben. En ja, ik weet dat het een risico is, maar ik heb er vertrouwen in, ik denk te weten wat ik doe en ben overtuigd dat het ons zal lukken, we zetten ons alvast voor de volle 200% in

Nu heb ik een reden om terug te gaan naar Afrika …

In de eerstkomende dagen zal ik een mailing rondsturen met mijn plannen, ik voorzie ook om op regelmatige basis wat nieuws over mijn projecten te mailen. Niet alle bloglezers zitten in de mailinglijst, mochten jullie geïnteresseerd zijn en verder op de hoogte willen blijven van mijn Afrikaanse projecten – kindjes, kan je mij een mailtje sturen via de knop “E-mail mij!” op deze blog.

Dit is mijn laatste schrijfsel in deze blog, ik wil iedereen bedanken voor het volgen ervan.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn schrijfsels, en jullie misschien wel geïnspireerd heb of jullie kijk op Afrika en de wereld verruimd heb.

Graag geef ik jullie nog een belangrijke opdracht mee, geniet van het leven van de kleine dingen, probeer overal het positieve in te zien, oordeel of veroordeel niet, besef dat wij Europeanen het echt wel goed hebben, maar vooral : PROBEER JE DROMEN NA TE JAGEN

24-01-2020, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

Mijn laatste dag in Bénin sta ik vroeg op, ik heb nog een heel drukke dag voor de boeg.

De zondagochtend wordt er gesport in Pahou, ik heb beloofd om vandaag nog eens mee te gaan sporten dus doe ik dat ook en wordt het vroeg opstaan.

Jammer genoeg kan mijn collega Francoise niet mee gaan sporten, de oude kippen op de boerderij worden deze morgen voor verkoop getransporteerd en ze moet erbij zijn, ze krijgt geen verlof, ze belt me op om te zeggen dat ze wel nog komt maar het zal later zijn.

Mijn collega vrijwilligster Anna komt ook sporten. Met de Zem ga ik naar het sportterrein, het ziet er deze keer anders uit, er is blijkbaar een religieuze bijeenkomst – congres , een groot deel van het terrein is ingepalmd door tenten, er is ook een parking ingericht, geen auto-parking maar een brommer-parking het typische vervoersmiddel in Bénin.

Iedereen is blij en trots dat de sportclub nu ook blanke leden telt, ze danken ons voor onze komst. De coach heeft terug heel wat pittige en leuke oefeningen in petto, ik zal mijn spieren de komende dagen terug voelen.

Na het sporten willen ze nog een groepsfoto maken, één probleempje, sinds gisteren ochtend is er geen elektriciteit en de meeste gsm's zijn plat (ikzelf heb ook nog maar een paar procenten batterij over), uiteindelijk vinden ze er nog ééntje waar ze een paar foto's mee kunnen maken.

Na de groepsfoto wordt iedereen verzocht om nog te blijven, ze weten dat ik naar huis vertrek, het is ook hun laatste sportles voor het einde van het jaar en deze zaken willen ze vieren. Speciaal hiervoor hebben ze eten meegebracht, Yam Piléé met saus en vis, we worden echt wel verwend. Iets later komt de voorzitter af met wat drank, frisdrank of een biertje, het is nog maar 9u30, maar het voelt als middag daar ik al op ben van 6 uur, dus een biertje kan er wel in. Ik apprecieer echt wel hun gebaar, hun dankbaarheid, hun gastvrijheid.

Ondertussen kreeg ik al wat telefoons, rond de middag plan ik om met de bevriende dierenarts naar een site te gaan kijken waar hij een boerderij met sociaal project zou willen starten, uren kennen ze niet, deze keer is hij veel vroeger, maar ik zit nog in Pahou, het wordt straks dus koersen naar huis.

Als we te voet op weg zijn richting markt waar ik de Zem naar huis zal nemen, laat Francoise weten dat ze op het sportveld is, ze wil nog iets gaan drinken met ons ter afscheid. Dus toch nog niet direct naar huis.

Het wordt een gezellig onderonsje, eens wat kletsen zonder te werken is ook aangenaam. Ik krijg ook te horen dat de eigenaar van de boerderij mij als dank 4 kippen en 2 konijnen wil geven, help ik kan dat wel niet allemaal meesmokkelen in mijn valies.

Na ons drankje ga ik samen met Francoise terug naar huis, ik had ze beloofd om nog wat van mijn kledij en schoenen te geven. Ze is er heel blij mee, ik heb nog een paar sandalen die helemaal versleten zijn (toch in mijn ogen) maar ze wil deze met veel plezier, dat is niet erg dat ze versleten zijn ik kan die wel herstellen. Zelfs met voor ons versleten zaken kan je hen hier een plezier doen. Mijn valies naar huis zal een pak minder wegen.

Met mijn gast-mama spreken we af dat ze voor mij 1 kip en 1 konijn gaan slachten, mijn gast-mama zal dit wat opbakken en mooi verpakken zodat ik dit in mijn valies kan meenemen, ja ik weet wel dat dit verboden is, maar het zou heel ondankbaar en onbeleefd zijn om deze cadeau te weigeren. De andere kippen en konijn mogen mijn gastouders hebben.

Veel later dan gepland ga ik met de dierenarts gaan kijken naar de site waar hij een boerderij zou willen starten, hij heeft geduldig op mij gewacht. Het is een kwartiertje rijden met de moto, de site ligt in Tori niet in het centrum maar toch wat meer in de brousse via kleine onverharde wegjes vol putten, de typische kleine dorpswegen.

De site ziet er veelbelovend uit, er staan 2 gebouwen, eentje gebruiksklaar om er wat kippen in te kweken, het andere kan er mee door om materiaal te stapelen en de eieren te kuisen. Er is ook nog een stuk terrein die geschikt is voor een moestuin. Ik moet zeggen er zit potentieel in, heb er jammer genoeg niet veel foto's van want door het gebrek aan elektriciteit viel mijn telefoon uit.

Na ons bezoek gaan we samen nog iets drinken en brainstormen we wat over de boerderij, het begint te kriebelen bij mij, zou ik hen helpen met het project en een lening ter beschikking stellen. Want dit is hier het grootste probleem, een boerderij is rendabel, maar je hebt een startkapitaal nodig en dat krijg je niet bij een bank, als ze al leningen geven dan enkel voor een klein bedrag dat na één jaar terugbetaald moet worden met woeker-intresten van 25%. We spreken af dat ik erover zal nadenken en contact te houden.

Ondertussen is het bijna 14 uur, ik heb nog niet gedoucht na het sporten, geen tijd gehad, dus snel een douche nemen en mijn valies inpakken.

Ik neem nog een keer mijn fiets en rijd naar de boerderij om afscheid te nemen van mijn collega's en de kippen. Er zijn al een heleboel kippen verkocht, meer dan de helft van de oude kippen zal de komende kerstdagen in de kookpot belanden.

Ook voor Aladji heb ik nog wat schoenen en kledij meegebracht, we hebben toevallig dezelfde maat van schoenen. Ik ga ook nog een keertje goeiedag zeggen aan de konijntjes, Nog een afscheidsknuffel en foto waarna ik terug fiets naar mijn huis, onderweg kijk ik rond – geniet en besef dat ik hier echt wel gelukkig was – dat ik me hier thuis voel en het heel hard zal missen.

Terug thuis is het eten klaar, ik eet samen met mijn gast-ouders en voor mijn laatste maal halen ze nog een biertje erbij. Ietsje later komen ook Anna en Johanna afscheid nemen, we praten en halen er nog een afscheidsdrankje bij. Ook Akim komt nog langs om me uit te zwaaien, het wordt nog een gezellige aangename babbel. En dan, naar mijn gevoel veel te vroeg, komen ze me ophalen om naar de luchthaven te brengen. Er is nog een Belgische jongen van 19 jaar mee die met dezelfde vlucht, na 4 maand vrijwilligerswerk, terug gaat naar België. Het belooft een lange reis te worden, met veel wachten en geduld hebben. Ik heb de goedkoopste vlucht geboekt, wat betekent dat het geen rechtstreekse is, misschien wel bizar een omweg via Turkije is half zo duur dan de kortste en snelste weg rechtstreeks naar Brussel. Het grappige was dat naast onze incheckbalie men aan het inchecken was rechtstreeks naar Brussel.

Mijn bagage is toch een 7 kg lichter geworden, ik raak gemakkelijk door de controle met mijn valies met kip en konijn, de veiligheidsnormen hier zijn zoals bij ons mijn fles water moet ik achterlaten, waarna ik klaar ben voor mijn vertrek.

Het wordt inderdaad een lange reistijd om thuis te geraken, rond 17u30 in mijn huis opgehaald, een eerste vlucht van Cotonou naar Ivoorkust. Daar een uurtje in het vliegtuig blijven wachten tot een aantal passagiers uitgestapt zijn en anderen opstappen.

Tijdens de vlucht naar Istanboel lukt het me om toch een anderhalf uurtje te slapen, net als ik in slaap viel was het tijd om te lunchen het was dan al 1 uur midden in de nacht. In Istanboel hebben we alle tijd om onze volgende vlucht te nemen, meer dan 3 uur. We worden door een moeder met 2 kinderen aangesproken, het is haar eerste vliegtuigreis en ze weet niet goed de weg dus nemen we ze op sleeptouw en loodsen haar door alle controle, al snel is er nog een jonge gast die onze hulp nodig heeft, en ook nog een oudere man die verloren loopt spreekt ons aan, we vragen ons af of er op ons gezicht te lezen staat : “wij zijn vriendelijk vrijwilligers we helpen jullie wel”. Uiteraard helpen we hen met plezier en ook voor ons zorgt dit voor wat afwisseling.

Tegen 14u15 land ik in Brussel, ook hier raak ik met mijn kip en konijn veilig door de controle. Nog een paar treinen en tegen 17u15 arriveer ik terug in Veldegem. Het doet raar om de koude terug te voelen, hier voelt het al wat meer als de kerstperiode, zeker met de versierde trein die mij naar huis brengt.

Terug in België zal raar doen, zeker nu ik besef dat het echt een einde is, na mijn vorige projecten stond er steeds al een volgende te wachten, maar ik voel me tevreden en heel blij dat ik dit alles gedaan heb, dat ik mezelf de kans gaf , dat ik de middelen en gezondheid had om dit te mogen doen, het was een verrijkende tijd.

En wat nu ??? Daar vertel ik in een volgend schrijfsel met nabeschouwingen nog wel iets over ….

15-01-2020, 17:45 geschreven door Veerle Devlieghere  

Een drukke dag voor de boeg, morgenavond vertrek ik terug naar België dus wil ik vandaag al van een aantal mensen afscheid nemen.

Voor het ontbijt was ik nog wat kledij, nu denken jullie waarschijnlijk waarom doe je dit nog met de hand binnen een paar dagen kan de wasmachine dit voor jou doen. Ik heb aan een aantal mensen beloofd om hen wat van mijn kledij en schoenen te geven, uiteraard wil ik geen vuile bezwete kledij geven, dus nog een laatste handwasje kan erbij.

Na het ontbijt is het tijd om mijn kamer te kuisen, dagelijks veegde ik die, maar een poetsbeurt met water en zeep is na 11 weken wel nodig. Ook het terras voor mijn kamer geef ik een goeie poetsbeurt.

Ik heb nog wat tijd om mijn kledij na te zien en de zaken die ik hier zal achterlaten / doneren apart te leggen.

Ik neem nog eens mijn fiets en peddel mijn ondertussen vertrouwde weg naar de boerderij, eerst een paar kilometer langs de hoofdweg in asfalt, daarna na een 400 m over een zandpad, ondertussen ken ik er elk plekje van en weet waar ik met de fiets kan rijden zonder vast te komen zitten, een beetje cyclo-cross.

Zoals afgesproken ben ik rond 9u45 op de boerderij, het verwondert me niet dat de kip nog niet geslacht is, Afrikanen en uur- afspraken dat gaat niet samen, geen probleem ze zullen de kip en het konijn zelf naar mijn huis brengen.

Het konijn is al geslacht en bijna kook-klaar gemaakt.

Dit weekend worden de meeste van de oude kippen verkocht, kip is hier het lokale kerstmenu. Het transport gebeurt met een “brommer-truck” waar de kippen wat afgedekt worden met bladeren van de bomen.

Terug naar huis zonder kip en konijn, nog even douchen want van de was te doen en het poetsen in een temperatuur van 35° ben je al snel bezweet.

Erna vertrek ik voor mijn volgende afspraak, ik ga naar Abomey waar ik door de gids die ik in Grand Popo ontmoette opgehaald wordt. Hij heeft een project – een klein vakantieresort in Calavi die hij me wil laten zien. Ik neem de Zem tot in Pahou en dan een locale bus – camionette (zoals de trotro in Ghana) tot in Abomey, de rit duurt wel even want op regelmatige basis wordt er gestopt om mensen op te laden, er blijven maar mensen instappen ook als je denkt dat de bestelwagen nu toch al meer dan vol zit.

In Calavi wordt ik rondgeleid in het project. Calavi is het dorp aan het meer waar men vertrekt om Ganvié te bezoeken. De site bestaat momenteel uit 3 bungalows op het water en een ruimte om te eten. Het ziet er echt wel mooi uit, je bent slechts op 300 meter van de drukke hoofdweg maar het is er o zo rustig aan het meer je ziet er wat vissers passeren en verder hoor je niets behalve de vogels een echt paradijs.

Zijn bedoeling is om de site wat uit te breiden met enkele extra bungalows, een bar-restaurant en enkel eilandjes om te relaxen. Er zit zeker potentieel in, met deze extra's en wat reclame kan dit een goed draaiend vakantie-oord worden, ideaal gelegen om de bezienswaardigheden van het zuiden van Benin te bezoeken. Ik ben onder de indruk en zeg dat hij zeker er mee verder moet doen als hij de middelen vindt.

We eten er een lunch en praten wat over zijn toerisme bureau. Reizen met een humanitair luik, je kan er een dagje meehelpen in een weeshuis, boerderij, medische sector, sensibilisering over gezondheid … en zo veel meer, aangepast op maat van de interesse van de klanten. Ook stages voor studenten kunnen georganiseerd worden. Best wel een mooi initiatief, een reis in een mooi land voor velen ongekend, maar wel het echte niet toeristische Afrika, waar je meerwaarde en goed doel aan koppelt, iIk ben onder de indruk.

De tijd vliegt en het is al wat later dan gepland als ik terug naar huis vertrek.

Ik vind een auto die me na wat discuteren voor 500 wil meenemen naar Pahou, maar ik ben de eerste en moet dus nog wachten tot de auto vol is, gezien ik al laat ben heb ik geen zin om lang te wachten, dus ik doe iets onbeleefd en stap terug uit, wat later stopt er een Zem en ik kan hem overtuigen om mij tot aan mijn huis te brengen voor een schappelijke prijs.

Terug in mijn dorpje Kpovie ga ik nog even dag zeggen bij mijn vrienden van het immobiliënkantoor en geef ze zoals beloofd wat van mijn kleren en schoenen. Ik druk ze op het hart dat ze zeker ernstig moeten nadenken over hun toekomst, op deze manier verder doen is geen goed idee, ze kunnen er niet van leven.

Rond 17 uur begin ik aan mijn eten, ik heb vanuit Belgie pruimen en bruine leffe meegebracht en hier zal ik een vlaamse stoofpot klaarmaken. Weliswaar op een afrikaans vuurtje. Mémé en Florence helpen me met koken, ze zorgen ervoor dat de Afrikaanse houtskoolvuurtjes goed branden. Een berg frietjes snijden en al een eerste bakbeurt geven, de 2e bakbeurt zal ik op de boerderij doen zodat ze echte goede belgische frietjes kunnen eten. Ik had nog geen dessert voorzien, ik geef Florence wat geld en ze koopt voor mij ananas , 4 heerlijke rijpe sappige zoete ananassen kosten hier 600 FCFA, iets minder dan een euro.

Mijn gast-mama is niet thuis, ze had nog een vergadering met een van haar vele verenigingen waar ze lid van is. Dus schep ik wat eten in afzonderlijke kommen en laat deze thuis achter voor hen. De rest neem ik mee naar de boerderij, of neen niet ik, Aladji komt het eten ophalen met de brommer, ik heb geen bagagerek op mijn fiets.

Op de boerderij vraag ik om een kookvuurtje, ik krijg eerst de bemerking, maar je frieten zijn al gebakken dat is toch genoeg, neen dat is afschuwelijk zo, echte frieten moeten goed gebakken worden. Eens ze ervan proeven bevestigen ze het. Konijn en kip met bier en pruimen, ze vonden het idee nogal raar, nog nooit gegeten, maar de pot was leeg dus ze vonden het echt wel lekker.

Het werd nog een gezellige avond, leuk om mijn voorbije avontuur op deze manier te kunnen afsluiten. Een drukke dag, ik heb van elk moment met volle teugen genoten.

Na het eten, koop ik nog een laatste keer mijn biertje in mijn café en sluit mijn avond en avontuur af genieten op mijn dakterras. Ik besef dat het mijn laatste avond hier is, ik denk na over mijn mooie tijd dat ik hier mocht beleven, de toffe ontmoetingen, het Afrikaanse leven waar ik zo van hou …. ik besef dat ik Afrika zal missen, ik voel me hier echt wel thuis en op mijn gemak, één ding weet ik zeker, als ik de middelen en de tijd heb kom ik zeker nog terug naar Afrika dat zal niemand verbazen.

Ook mijn voorbije sabbattijd (ja deze loopt nu echt wel op zijn einde) passeert door mijn hoofd, ik prijs me gelukkig dat ik in de mogelijkheid was om dit te kunnen doen, ik heb veel mooie zaken kunnen ondernemen, veel bijgeleerd goede en minder goede dingen, veel gezien, veel meegemaakt, het was een voorrecht om te te kunnen doen.

09-01-2020, 23:12 geschreven door Veerle Devlieghere  

Mijn laatste werkdag hier in Bénin, of toch voor deze trip, wie weet kom ik hier ooit wel eens terug …

Vandaag begint ook in Bénin de kerstvakantie, deze voormiddag is er nog school, dus ga ik voor de laatste keer naar school, ook Anna en Johanna komen naar school, extra aandacht van 3 vrijwilligers op hun laatste dag voor de vakantie, de kinderen worden verwend.

Bedoeling is dat we elk kindje een ballon meegeven naar huis, de ballonnen die ik meebracht van thuis, met dank aan mijn broer. Anna en Johanna willen ook iets geven als kerstcadeau, de kindjes zullen getrakteerd worden op een ijsje.

Wanneer ik naar school wil vertrekken stel ik vast dat mijn band plat staat, dus wordt het te voet en arriveer ik wat later dan gepland.

De kinderen zijn niet allen in uniform, velen onder hen hebben gewone kleren of hun mooiste kleren aan.

Er is geen les, de leerkrachten laten ons vrij om de kinderen te entertainen, we zingen wat, klappen in de handen. Uiteraard nog een laatste keer de speeltoestellen opzetten, ik hoop oprecht voor de kinderen dat ze deze in de toekomst met de andere vrijwilligers ook nog gaan opzetten.

Na het eten krijgt elk kindje een ijsje, ze zijn er blij mee en wachten geduldig in de rij.

Daarna is het tijd om de ballonnen op te blazen en aan elk kind ééntje te geven. De kinderen van de andere omliggende scholen mogen al naar huis, maar ze hebben door dat er hier iets speciaals staat te gebeuren en kijken met grote ogen en ook wel een beetje jaloers toe.

Voor de kinderen vertrekken wil ik graag nog een paar groepsfoto's met hen en de leerkrachten, het is niet evident om de gigantische massa andere kinderen op afstand te houden.

Maar het lukt wel en zo heb ik een mooi aandenken aan de verrijkende tijd met de kinderen en de leerkrachten.

We nemen afscheid van de kinderen en leerkrachten en ik stap te voet naar huis voor de lunch en mijn dagelijkse siësta.

Als ik door het dorp stap zie ik hier en daar één van de kindjes met hun ballon aan hun huis zitten, ze zwaaien en roepen met toe “tata” de schoolkinderen noemen met niet meer Yovo, ik vind dat wel leuk. Ik zie hoe ze iets tegen hun ouders zeggen, naar hun ballon wijzen en dan zie ik een glimlach op het gezicht van de ouders verschijnen en zwaaien ook zij naar me, het voelt goed om te merken dat een simpel cadeau als een ballon zoveel dankbaarheid en appreciatie met zich meebrengt.

In de namiddag help ik nog een laatste keer op de boerderij, wat eitjes rapen. Mijn fiets is bij de hersteller, het zou niet lang duren maar ik wil er niet op wachten, op mijn laatste werkdag wil ik op tijd komen en neem een Zem naar het werk.

Ik kan mijn namiddag goed vullen, poets nog wat vensters, veeg de vloer, ik vind genoeg dingen om te doen.

Morgenavond zal ik koken voor mijn gastgezin, de collega's van de boerderij en de andere vrijwilligers, er staat Vlaamse kost op de menu : konijn en kip met pruimen en echte Belgische frieten. Uiteraard koop ik de kip en het konijn in mijn boerderij, normaal verkopen ze de kippen niet per stuk maar enkel in grote hoeveelheden, maar voor mij maken ze wel een uitzondering, nog een uitzondering of extra service is dat ik toch wel vraag om de kip en het konijn kook-klaar te kopen, slachten en kuisen willen ze met veel plezier voor mij doen. Ik spreek af dat ik ze morgen rond 9u30 à 10uur ga ophalen.

Voor ik naar huis vertrek zeg ik nog eens dag tegen de konijntjes, een groot deel heeft het virus – de epidemie overleeft, en binnen een 3-tal maanden zouden ze terug de oorspronkelijke hoeveelheden konijnen hebben.

Akim biedt me aan om me met zijn brommer thuis af te zetten, ik hoef geen Zem te nemen.

Morgen en zondag heb ik nog een druk programma voor de boeg, ik wil nog een aantal mensen en plaatsen bezoeken als afscheid. 's avonds was ik nog een laatste keer mijn ondergoed en poets de badkamer alvast, morgen zal ik niet voldoende tijd hebben om dit alles te doen.

09-01-2020, 18:50 geschreven door Veerle Devlieghere  

Dinsdag ga ik terug werken op de boerderij, 's ochtends krijg ik nog een hartig ontbijt met bakbanaan, brood, choco en koffie.

Deze week helpt ook Anna, één van de Duitse vrijwilligsters, op de boerderij dat maakt het werk wat lichter en zorgt ervoor dat we nog wat me de anderen kunnen helpen om de drinkbakken te kuisen en te verversen.

Het valt me op als ik 's ochtends toekom dat er immens veel eieren staan, sinds vrijdag zijn ze niet meer opgehaald, blijkbaar is er momenteel een overaanbod op de markt en wachten ze wat met verkopen, hopelijk zijn er plateaus genoeg om de eieren in te leggen.

's middags maakt mijn gast-mama nog eens verse Yam Pilée, een hele karwei om dat vers te maken dus is de lunch wat later, maar wel lekker.

In de namiddag is het wat rustiger op de boerderij, de kippen zijn ochtendleggers dus nog weinig eieren te rapen, we helpen wat met de andere werkjes en poetsen de drinkbakken van de oude kippen.

's avonds ben ik moe en ga voor een keertje tijdig naar bed.

De woensdag zijn we opnieuw met 2 om alle eieren te rapen en kuisen, we vinden ook nog wat tijd om de eieren van de oude kippen te kuisen, maar ook met 2 personen moeten we wel doorwerken. Ondertussen kuist Aladji de drinkbakken en ik zoek de eieren tussen de kippen.

Er zijn wat extra plateaus geleverd om de eieren in te leggen, niet al te proper maar we kunnen er niet veel aan doen. Ze hebben een extra klant gevonden die wat eieren wil afnemen en we gebruiken de plateaus van de klant. Ondertussen staan er al heel wat eieren te wachten klaar om verkocht te worden.

's middags komen ze van Syto langs, om te zeggen dat ik bijna naar huis moet, snif snif …. Zondag komen ze me rond 17u30 oppikken om naar de luchthaven te voeren.

Het namiddagwerk is zoals gewoonlijk, de laatste eitjes rapen, vloer vegen, drinkbakken kuisen, eten geven ….

Voor ik 's avonds naar huis vertrek krijg ik nog wat eieren en salade uit de moestuin mee, ik krijg heel vaak wat eieren en fruit mee.

Nu mijn tijd hier op zijn einde aan het lopen is, wil ik uiteraard nog wel een aantal personen zien , deze avond ga ik nog wat drinken met Anna en Johanna, we verliezen de tijd uit het oog en het is al 20u45 als ik terug ben, mijn gast-mama staat met het eten op mij te wachten, ze vindt het niet erg dat ik laat ben, het zijn je laatste dagen hier, het is normaal dat je nog wat wil praten met de vrienden die je hier gemaakt hebt. Ik krijg echte frietjes (wel niet gebakken zoals bij ons) maar ze smaken me wel. Ik praat nog wat met mijn gast-mama, ze is heel blij met mijn verblijf hier, alleen maar lovende woorden. Alles is goed voor jou, je doet zelf je was, je poetst zelf je kamer, ik zie en hoor van de mensen in het dorp en de ouders van de kinderen op school dat ze je allemaal graag hebben, dat je vriendelijk en actief bent, dat ze blij zijn dat je er bent, ik zie dat niet altijd met de andere vrijwilligers ...

En ja ik heb me hier echt wel goed geamuseerd, veel gezien en ook dingen geleerd, het enige waar ik een beetje voor vreesde was de Franse taal absoluut niet mijn sterkste kant, maar dit verliep hier ook heel goed, veel beter dan in andere Franstalige landen, als ik dit tegen haar zeg ben ik aangenaam verrast als ze mij vertelt dat zij zelf de echte Franstalige mensen (uit Canada of Frankrijk) ook niet begrijpt, dat ze steeds moet zeggen dat ze traag moeten praten want anders hoort ze één lang woord in plaats van een zin, als het te snel gaat kan ze de woorden er niet uitfilteren, en dat is nu exact hetzelfde wat ik in sommige andere Franstalige landen ook ervoer. Hier in Bénin is het Frans niet hun moedertaal, dat is de lokale Afrikaanse taal Fon, hun Frans is ook minder geëvolueerd ze gebruiken minder moeilijke woorden en praten traag en dat maakt het voor mij verstaanbaar.

Na het diner en mijn praatje met mijn gast-mama ga ik nog een biertje kopen om de avond af te sluiten, de serveuse had een paar dagen geleden gezegd dat ze eens met mij wou praten, waarom weet ik niet, dus zeg ik haar dat ik nu wel tijd heb om wat te praten. Wat ze me toen vertelde maakte me heel boos, ik twijfelde eerst of ik het hier wel zou neerschrijven maar toch doe ik het, het is wat hier gebeurt en ook dit mag of moet verteld worden, ik verbloem niets en schrijf wat ik zie, hoor en meemaak.

In één van mijn vorige schrijfsels heb ik verteld dat ik tolk moest spelen tussen één van de Nigerianen die een appartement huren van mijn gast-ouders en de serveuse, het ging er toen over dat hij met haar wou trouwen. Een paar dagen later was hij “verdwenen” , blijkbaar werkt hij nu ergens anders aan het werk of is terug naar Nigeria, zonder iets te zeggen tegen “zijn verloofde”. Dit wist ik al ze had me al gevraagd waar hij was, maar wat ik niet wist is wat ze me nu vertelde – toevertrouwde. De Nigeriaan had gevraagd of ze naar zijn kamer wou komen, ze wou dit niet, maar hij heeft haar gesmeekt – aangedrongen, en uiteindelijk is ze toch gegaan, maar eigenlijk wou ze niet gaan. Wat er daar gebeurde hoeft ik niet echt te vertellen kunnen jullie wel raden – inbeelden, ja ze hebben het bed gedeeld, maar ze wou dat eigenlijk niet, of hij haar nu al dan niet met geweld gedwongen heeft weet ik niet, ik weet wel dat ze er nu grote spijt van heeft dat ze dit niet wilde, de dag nadien is hij vertrokken zonder iets te zeggen. Bovendien was het haar eerste keer...

Ze is heel verdrietig , ze was verliefd en nu is hij vertrokken zonder iets te zeggen, maar ze is ook heel bang, wat als ik zwanger ben, zegt ze mij … Hoe kan ik haar helpen … Ik heb haar proberen duidelijk te maken dat zij geen fout gemaakt heeft, zij is geen slechte persoon, hij is een slechte persoon, hij heeft een fout gemaakt. Ze is jong en naïef, heeft nooit geleerd dat je ook neen mag zeggen, men krijgt over dergelijke zaken zo goed als geen opvoeding, ik kan haar niets verwijten, het is uit onwetendheid. Ik probeer haar duidelijk te maken dat niet alle mannen hier (en ergens anders soms ook wel) oprechte en goede bedoelingen hebben, zij ziet het verschil niet. Ik prent haar in dat als ze ooit nog eens verliefd is en een man vraagt haar mee te gaan, dat ze moet zeggen dat hij eerst met haar ouders moet praten, als hij dit niet wil doen dan is hij niet oprecht en alleen uit op een nachtje of avondje “plezier voor hem”. Haar hart is gebroken, ze staat er met de tranen in haar ogen, ik probeer haar wat te troosten, geef ze een knuffel … meer kan ik niet doen, haar duidelijk maken dat zij niet de schuldige is, maar vooral dat ze het recht heeft om neen te zeggen ...

Ik hoop haar wat troost gebracht te hebben, ben op zich blij en vind het positief dat ze er over durfde praten, dat ze iemand vond om haar hart te luchten … en misschien heb ik op deze manier ook een beetje kunnen helpen, mijn hulp hier is van allerlei aard.

Best wel een zwaar gesprek, als ik terug thuis ben, ben ik boos op de Nigeriaan, ik heb zijn nummer en stuur hem een paar berichtjes, ik zeg hem dat hij onbeschoft is, dat hij “zijn verloofde” misbruikt heeft en geen respect heeft voor andere personen en vooral geen respect voor vrouwen … zal dit zijn gedrag veranderen, ik denk het niet, maar ik wou het hem toch wel zeggen.

Ik heb ook nog contact met de gids die ik in Grand Popo ontmoette, hij runt een reisorganisatie gekoppeld met humanitaire activiteiten , van hem verneem ik dat er in Bénin (en waarschijnlijk in veel landen in Afrika) nog veel misbruik gemaakt wordt van de vrouwen, niet alle mannen zijn zo, maar het gebeurt wel meer.

Er is wel een positieve noot die ik kan schrijven, langzaamaan is men bezig met de sensibilisering van de vrouwen – jongeren en ook de mannen. Een paar dagen geleden heeft hij met een groep toeristen dorpen bezocht en gesproken over “voorbehoedsmiddelen – geboorteplanning – misbruik van vrouwen”. Ik vind dat wel een mooi initiatief, er is hoop, het is goed om te horen dat eraan gewerkt wordt, er is nog een lange weg te gaan.

Ook van mijn gast-mama had ik een paar weken geleden gehoord dat ze een seminarie gevolgd heeft om in de dorpen te gaan spreken en leren over deze zaken.

Dit stemt me wel hoopvol dat ze op de goed weg zijn, ik zie een lichtpuntje aan de tunnel ...

Na een nogal zware, indrukwekkende woensdag avond, ben ik blij dat ik donderdag mijn zinnen kan verzetten met de kippen en de eieren, de dagelijkse routine doet met goed. 's morgens zijn we met 2 om te helpen, we hebben nog wat tijd over om wat extra's te doen. Het was mij al opgevallen dat het kippengaas die voor de openingen – vensters hangt vol zit met stof, dit mag dringend eens gekuist worden, dus kuisen we al een paar openingen met de afrikaanse borstel, het verschil is duidelijk zichtbaar.

In de namiddag ben ik alleen, ik heb veel werk want ik moet ook nog de drinkbakken kuisen en hervullen, het is al na 17 uur als ik klaar ben met alles.

Ondertussen zijn er werkers gearriveerd om verder te bouwen aan het prieeltje.

's avonds ga ik nog iets drinken met de broers van het immobiliënkantoor.

Morgen ga ik in de voormiddag naar school om afscheid te nemen van de kindjes, in de namiddag wil ik nog een laatste keertje helpen op de boerderij, daarna zit mijn werk er hier op.

09-01-2020, 17:23 geschreven door Veerle Devlieghere  

Mijn laatste week hier in Afrika – Bénin – Kpovie, gaat in … zondagavond keer ik terug naar België.

Of toch voorlopig een laatste week in Afrika, ik ben zeker als ik de kans, de middelen, de tijd, de fysiek … heb nog terugkom naar Afrika …

Nog een laatste keer doe ik 's morgens voor het ontbijt al mijn was. Rond kwart voor 9 spring ik op mijn fiets en rijd naar de school. Ik help bij de jongste , vandaag zijn ze met 19 van de 26, er zijn altijd wel behoorlijk wat kinderen afwezig.

Er zijn nog een paar kinderen die hun oefening niet gemaakt hebben, het inkleuren van de banaan. Voordat ze mogen kleuren moeten ze eerst hun handen wassen, het blaadje met hun oefening wordt op een kartonnetje bevestigd, de leerkrachten letten er heel goed op dat alles proper en gedisciplineerd gebeurd.

Na nog wat te zingen is het tijd voor de plaspauze en de lunch, die wordt al geserveerd om 10 u à 10u30.

Dan is het tijd voor de kinderen om buiten te spelen en zich te amuseren, we plaatsen nog een keer alle speeltoestellen, de schommel, een draaimolen en de glijbaan. Behoorlijk wat werk maar het is de moeite waard als je ziet hoe blij ze zijn om erop te spelen.

Er wordt niet alleen met de grote speeltoestellen gespeeld maar ook met de bal en wat banden zijn voor hen een speeltoestel.

Ik probeer mijn aandacht over alles en iedereen te verdelen, de kinderen op de draaimolen wisselen, de kinderen op de schommel wisselen en helpen duwen, met de bal spelen … Best wel veel om te doen, maar ik vind het leuk, ik ben hier om te helpen, dus zet ik me 200 % in.

Elke dag fiets ik langs de school als ik naar de boerderij ga, elke dag hoor ik de kinderen roepen naar mij als ik passeer dat doet deugd. En wat me opvalt, ik heb nog geen enkele andere dag gezien dat de speeltoestellen opgezet werden, men doet dit blijkbaar alleen maar als ik er ben, ook niet als de andere vrijwilligers er zijn. Misschien moet ik toch geloven dat ik nogal een aparte en energieke persoon / vrijwilliger ben.

Rond 11u30 arriveren de dames van het gezondheidscentrum in het dorp. Alle kinderen krijgen een drankje en een pilletje, vitamine A en Abendazole. Ook wordt bij elk kindje de dikte en lengte van de arm gemeten, om na te gaan of ze niet ondervoed zijn. Dit gebeurt met een special lintmeter, als ze in het kleur groen zitten is alles ok, kleur geel is alarmerend, kleur rood is desastreus. Gelukkig zijn alle kinderen gezond en zitten in het groen.

Deze zorgen worden gratis aangeboden door de overheid.

In de namiddag vragen ze me om bij de grootste kinderen te helpen omdat de 2e leerkracht afwezig is. Ze krijgen nog een herhalingsles over de horizontale lijntjes en mogen dit elk op een leitje tekenen. Ik ga bij elk kindje persoonlijk langs om te kijken, te helpen, ze vinden deze persoonlijke aandacht wel leuk en roepen al om tot bij hen te komen.

De rest van de namiddag is er niet zo veel voorzien, er wordt wat gezongen en dan leer ik ze ook om per 2 samen in de handen te klappen, ze vinden dit wel leuk, sommigen zijn er snel mee weg.

Om 17 uur is de school gedaan en wachten de kinderen tot ze opgehaald worden, sommigen spelen ondertussen nog wat, anderen staan wat stilletjes tegen de muur, kinderen die nu en dan wat extra aandacht nodig hebben, die wat uit de boot vallen omdat ze wat verlegen zijn, of enkelen omdat ze een medische afwijking hebben en niet altijd kunnen meedoen. Ik heb toch gepoogd om gedurende mijn tijd hier ook genoeg aandacht aan hen te besteden, ervoor te zorgen dat ieder kindje zijn beurt kreeg om op de speeltoestellen te gaan.

'S avonds gaan we nog iets drinken en eten in een bar met de andere vrijwilligers, de gerant van de bar wil me een cadeau geven als dank voor mijn inzet hier in het dorp. Als hobby tekent hij portretten, dus maakt hij er eentje van mij, ik moet stil zitten, dat is niet eenvoudig, ik heb mijn hoofd toch nu en dan bewogen, als gevolg hiervan is mijn hoofd wat vervormd, maar op zich is het wel mooi gemaakt.

02-01-2020, 22:44 geschreven door Veerle Devlieghere  

Zondag voormiddag neem ik de tijd om wat te gaan wandelen, je moet niet ver gaan om mooie plekjes te ontdekken.

Kort voor de middag heb ik afgesproken met de dierenarts van de boerderij, ook hij wil wat met me praten, en zijn dromen vertellen. Mijn vertellingen over mijn voorbije sabbattijd, mijn doorzetting op mijn camino en mijn vrijwilligerswerk hier, heeft zijn ogen geopend, hij wil ook vooruit. Hij werkt heel hard als dierenarts voor een baas, 6 dagen in de week en soms moet hij de zondag ook wat werken, zoals deze ochtend, alles voor hetzelfde loon, overuren worden niet betaald. Zijn droom is om zelf een boerderij te beginnen met legkippen en konijnen, niet enkel voor zichzelf maar hij zou daarbij zijn kennis willen doorgeven. Hij wil jongeren een opleiding geven op de boerderij, hen het vak leren, geen gewone jongeren maar jongeren die nu geen enkele toekomst hebben, die op de straat leven of weeskinderen zijn. Hij toont me berekening om een boerderij op te starten, en heeft zelfs al een terrein op het oog waar een gebouw staat, zijn plan staat al ver, het ziet er echt wel doordacht uit, je kan er goed van leven. Er is maar één probleem, hij heeft het startkapitaal niet, hier in Afrika is het zo goed als onmogelijk om een lening bij de bank te krijgen, deze bestaan wel maar moeten na 1 jaar of maximaal 2 jaar al terugbetaald worden, de intrest is ook buiten proporties, 20 tot 25 procent, dus moet hij op zoek gaan naar andere opties voor een lening. We praten er wat dieper over en het spreekt me wel aan, het begint te kriebelen, ik ben wel geïnteresseerd om er meer over te weten zeker omdat het een project is met een humanitair luik. We spreken af dat we volgende week zondag samen naar de locatie gaan kijken, van mijn kant zonder enige beloftes, op zijn minst kan ik mijn advies geven.

Ik heb nog een paar baby kleertjes mee, gekregen van iemand tijdens mijn reis in Canada, mijn gast-mama kent iemand met een baby, de kleertjes passen perfect, mama en baby Marie Bion zien er gelukkig uit.

In de late namiddag krijg ik telefoon van collega Aladji, ik wordt uitgenodigd op de boerderij, er zal een fotograaf komen, ze willen een paar foto's laten nemen om als aandenken voor hen en mij te houden. Tot mijn aangename verrassing hebben ze ook voor mij gekookt, als dank voor al het gene ik voor hen gedaan heb, dit doet wel iets met je, ze zijn echt wel super dankbaar. Aladji vertelt me dat hij vandaag de hulp inriep van een locale jongen omdat er zoveel werk was, te veel voor hem, hij heeft deze jongen van zijn eigen loon betaald, toch wel heftig om te horen dat ze zoveel moeten doen. Ik ben echt wel blij en tevreden dat ik hier gedurende mijn verblijf toch efkes het verschil heb kunnen maken voor hen, daarvoor kwam ik naar hier, het voelt goed.

We eten rijst, eieren en een tomatensaus, appelsienen als dessert. Een mooi zicht in de tuin met de ondergaande zon, en uiteraard nemen we de nodige foto's.

Rond 8u30 vertrek ik terug naar huis, voor hen was het een drukke werkdag, en ze moeten ook nog wat werken vandaag. Akim en zijn collega moeten de konijnen nog voederen, Aladji moet 's nachts een paar keer opstaan om de lichten in het kippenhok aan en uit te doen, de kippen moeten ook 's nachts eten en drinken om een optimale opbrengst van eieren te hebben. Ik heb echt veel respect voor al het werk dat ze hier moeten doen, het is hard werk en toch zijn ze altijd super opgewekt, gemotiveerd en vriendelijk, klagen doen ze nooit, het enige dat ze zeggen is : “ we hebben geen keus, we moeten wel” en ze doen voort. Wij kunnen nog veel van hen leren.

31-12-2019, 00:14 geschreven door Veerle Devlieghere  

Dit weekend geen toerisme gepland, ik plan een rustig weekendje, wat lezen, proberen wat achterstallige blog in te halen, genieten, ik heb niet veel concreets gepland.

Ik slaap wat langer, ontbijt op het gemak en hou me dan wat bezig met kruiswoordraadsels en schrijf wat in mijn blog, om eerlijk te zijn, daar kruipt wat tijd in, dus als ik slechts een kwartiertje heb is het de moeite niet om er aan te beginnen, vandaag lukt het me wel. Het internet is niet overal even goed, Wifi dat is er hier uiteraard niet, het mobiele internet werk maar niet altijd snel of niet op alle plaatsen, de beste plaats is op het dakterras. Wanneer ik dan op het dakterras zit om te internetten kan ik het niet laten om overal rond te kijken en te genieten van de mooie zichten die ik hier heb.

Aan de ene kant de straat met alle bewegingen en in de verte de lagune, aan de andere kant, de lokale huizen en de bomen en struiken van de brousse.

Kort voor de middag komt een van mijn lokale kennissen / vrienden langs, één van de 2 broers van het immobiliënkantoor, we spreken af om in de namiddag iets te gaan drinken en wat te praten, hij heeft een paar vragen voor mij.

Tijdens de lunch vertelt mijn gast-mama me de grootmoeder van Jocelyne (het meisje dat hier in het begin ook woonde) gestorven is, ze gaat deze namiddag haar medeleven aan de familie gaan betuigen en zou graag hebben dat ik mee ga, dus doe ik dat, voor de mensen hier betekent het veel als er een Yovo bij is.

Rond 2 uur vertrekken we op de brommer van mijn gast-mama, de plaats waar de kinderen van de dame wonen is behoorlijk ver, het is dieper het binnenland in, kleine wegjes de brousse in. Hier de weg vinden is niet evident, nu en dan stoppen we om te vragen waar ze wonen. Uiteindelijk komen we aan maar het blijkt niet het juiste huis te zijn, 2 dames gaan ons voor om de weg te wijzen, we rijden langs een minipaadje , als je niet weet dat dit een paadje is dan zie je het niet, dit bleek de kortste weg te zijn.

Ik zie hier meer oudere typische Afrikaanse woningen, minder gebouwd uit bakstenen

Uiteindelijk komen we aan, er wordt wat gepraat, handen geschud, ze halen wat koekjes voor ons en we krijgen een slok water aangeboden, ik vind het onbeleefd om er niet van te drinken en hoop dat ik hier al lang genoeg ben om tegen het water te kunnen.

Mijn gast-mama komt hier niet zo vaak, ze kent er wel behoorlijk wat mensen dus we stoppen nog op verschillende plaatsen om dag te zeggen.

Voor we naar huis gaan stoppen we nog bij een fruitwinkel om wat bananen te kopen.

Het is al bijna 5u30 als we terug zijn, ik ben al wat later dan gepland om iets te gaan drinken met de broers van het immobiliënkantoor, maar niemand in Afrika vind het raar of erg als je niet op tijd bent.

We gaan iets drinken en praten wat, de gesprekken hier gaan meestal altijd over dezelfde zaken, we zouden graag naar Europa gaan om te studeren of om te werken, hoe kunnen we dit doen, kan je ons hiermee helpen. Telkens moet ik iedereen teleurstellen, voor hen is het zo goed als onmogelijk om naar Europa te komen, ik probeer hen dat dan ook met handen en voeten uit te leggen, de meesten begrijpen het wel. Wat me ook opvalt in tegenstelling tot in Ghana vorig jaar, iedereen heeft wel een plan of visie wat ze willen, ze willen naar Europa om wat geld te verdienen of te studeren maar willen er niet blijven, als ze wat geld of een diploma hebben willen ze terugkomen naar hun land en hier iets opstarten. Velen willen dit op ongeacht welke manier doen, een gearrangeerd huwelijk heb ik ook al een paar keer gehoord, ze zouden me er zelfs voor betalen … neen toch niet, ik moet binnenkort weer geld verdienen maar toch niet op deze manier, ik hou het legaal.

Maar ik kan ze wel begrijpen dat ze alle mogelijkheden willen proberen om een beter leven te hebben, wat hebben ze te verliezen. Bovendien vind ik het ook iets positiefs dat de jongeren vooruit willen en niet enkel zomaar het land willen ontvluchten maar er ter plaatse iets willen van maken, dat leert me dat er zeker hoop is op een beter leven, het zal lang duren, maar er is hoop.

Ik kan ze niet helpen met naar Europa te komen maar ik kan ze wel helpen met mijn advies, ik had al gezien dat ze in hun kantoortje gewoon zitten te wachten op eventuele klanten die komen, zijn er geen klanten dan doen ze niets, volgens mij is dit geen kantoor voor 2 personen, zelfs niet echt voor één persoon. Dus ik kaart dit subtiel aan en probeer ze uit te leggen dat alle tijd dat ze niets aan het doen zijn, zitten te wachten dit verloren tijd is waar ze niets verdienen, verloren tijd die niet meer terug komt, ik zeg hen dat ze serieus moeten nadenken om naast hun immobiliënkantoor nog iets anders te doen, want op deze manier is het niet rendabel en kunnen ze er niet van leven. Ze geven toe dat ze er niet echt kunnen van leven, ze waarderen mijn eerlijkheid mijn kijk op de zaken, het is niet bedoeld als kritiek maar als advies, als een duwtje in de rug. Dit is ook iets wat hier vaak ontbreekt, men moddert wat aan, werkt het niet zo goed, dan zij het zo, ze denken niet altijd verder, hebben er geen kijk op zoals wij in Europa. Dus nu gaan ze er echt serieus over nadenken wat ze in de toekomst nog kunnen doen, ik beloof ze dat ze me mogen contacteren en dat ik ze met veel plezier mijn visie en advies wil geven.

Dit is ook een manier van helpen, het kost me geen geld, enkel wat tijd, en het helpt hen vooruit, ze zeggen dat ze eigenlijk wel een duwtje in de rug nodig hebben, een open kijk op de zaken kunnen gebruiken. Als je wat rondkijkt kan je meer helpen dan gedacht.

Ondanks ik niets gepland had vandaag werd het toch een drukke en aangename dag.

31-12-2019, 00:12 geschreven door Veerle Devlieghere  

Op de boerderij is het heel druk, ik start om 9 uur en normaal gezien mag ik om 11u30 stoppen, maar er zijn in de ochtend ontzettend veel eieren en dus werk ik wat langer door tot rond 12 u à 12u30. Ik heb het zo druk met in deze tijd alle eieren van de jonge kippen te rapen en te kuisen dat ik niet kan helpen bij de oudere kippen, in tegendeel soms komt Aladji mij ook een beetje helpen. Tegen de middag heb ik al een 1200 à 1300 eieren verwerkt, tijdens mijn pauze doet Aladji nog een ronde, ik doe dan de rest in de namiddag. Per dag hebben we nu een 1850 eieren, best wel de moeite als je er mee rekening houd dat we elk ei , één voor één ook nog moeten afkuisen. Dit is het resultaat van 2 dagen werk.

In de namiddagen is het iets rustiger op de boerderij, alhoewel er is altijd wel iets te doen, de drinkbakken helpen wassen en vullen van de oude kippen, helpen met eten geven, Ik doe ook wat werkjes die mij niet gevraagd worden, de vloer vegen, de bassins om de voeten af te vegen verversen, als je je ogen de kost geeft zie je wel wat werkjes om te doen.

Nu en dan kan ik in de namiddag en paar minuutjes pauze nemen en wat uitblazen en afkoelen in de schaduw in de moestuin. Soms komen Aladji en Francoise erbij zitten, ze hebben me al duizend maal uitvoerig bedankt voor mijn vele hulp, ze gaan mij missen als ik weg ben, ik ga hen ook missen dat is zeker. Ze hopen oprecht dat ze ooit nog eens zulke vrijwilliger als mij gaan krijgen. Ik probeer hen uit te leggen dat het normaal is dat ik hen help, dat ik veel werk, ik ben naar hier gekomen om te werken dus doe ik dat ook, ik zet mij in – ik werk alsof het voor mezelf is, ik weet wat werken is, wat werken op een boerderij of tuinbouwbedrijf is heb er ervaring in. En toch vinden ze dit bijzonder zeggen ze me dat niet iedereen is zoals ik, als jij er bent zijn we gerust – we zijn op ons gemak – we weten dat jij ondertussen weet wat je moet doen, zonder woorden doe ik mijn werk, we zijn een team geworden. Ik begrijp wel dat niet iedereen werkt zoals ik, zonder te stoefen over mezelf, ik heb deze opmerkingen al nog gehoord, vorig jaar kreeg ik ook deze reactie in Ghana, ook hier in de school zeggen ze hetzelfde. Tja, kan ik dit uitleggen, niet echt, misschien een beetje. Een mogelijks verschil met de anderen is mijn leeftijd, ik heb al ervaring met werken, en het ligt ook in mijn aard als ik voor iets ga, iets doe, zet ik me geen 100% in maar 200 %. (de Duitse vrijwilligsters zegden op een bepaald moment, jij hebt meer energie dan wij 2 samen). Het zit misschien ook wel in de natuur van de Belgen en zeker in de natuur van de West-Vlamingen we zijn werkers, stille noeste werkers, we zeggen niet veel maar we werken naarstig voort. Een mogelijks ander verschil is dat ik er heel bewust voor gekozen heb om hier te komen werken, vrijwilligers uit sommige andere landen krijgen geld van de overheid om dit werk te doen, als je er zelf voor betaalt (ja ik heb betaald om hier te komen werken) is dit een heel bewuste keuze en ga je er dan ook ten volle voor. Het doet wel goed om deze oprechte waardering en dankbaarheid te horen, dat is één van de redenen waarom ik het doe.

Ik help niet alleen fysiek maar probeer ook wat tips te geven om zaken te verbeteren, wanneer ik merk dat er op bepaalde plaatsen in het kippenhok veel gebroken en vuile eieren zijn, geef ik dat door, we kijken dan of we iets kunnen veranderen om dit te vermijden. Zo hebben we ook de ruimte voor de zieke kippen aangepast, een hoger net er rond want ze ontsnapten vaak en probeerden dan de eieren die ik aan het kuisen was te pakken.

De moestuin die ziet er heel goed uit, ze zaaien wat plantjes en zijn deze momenteel aan het uitplanten in de bedden. De sla groeit heel goed, mede dankzij de kippenmest die ze krijgen.

Deze week zijn er terug dames bezig met het maken van bloem van manioc, ze schillen de manioc, waarna ze deze dan wat persen, drogen in een oven in de grond en zeven, een heel karwei om te doen, maar blijkbaar levert het wel wat geld op en het zorgt voor extra werkgelegenheid voor de locale bevolking van het dorp. Dit is één van de zaken die ik echt waardeer op deze boerderij, ze proberen er alles uit te halen, gebruiken alle ruimte en mogelijkheden.

Ik kan niet zo veel vertellen over de boerderij, het is allemaal al gezegd, misschien kan ik mijn dag verloop eens neerpennen. 's morgens om 8 uur krijg ik mijn ontbijt, ik moet niet zelf koken, in mijn gastgezin hebben ze een werksters die kookt, poets en allerlei zaken doet. Het ontbijt bestaat uit koffie (oploskoffie), brood met choco en nu en dan krijg ik er een omelet bij. Heel vaak krijg ik wat fruit of eieren mee van de boerderij, een omelet van de eigen kippen smaakt lekker.

Om 9 uur begin ik te werken, ik werk tot mijn werk gedaan is, rond 12 u à 12u30. Het is hier bloedheet en immens vochtig, dus zweten doe je hier constant, als ik 's middags thuiskom zijn mijn kleren kletsnat van het zweet (soms kan ik ze letterlijk uitwringen), dus een douche is nodig, ik hang mijn kleren dan buiten om te drogen zodat ik ze in de namiddag terug kan aandoen. Het ondergoed mag niet buiten gehangen worden, dus in mijn kamer hangt er ook altijd wel iets te drogen, je moet hier per dag minstens 3 keer veranderen van ondergoed omdat het kletsnat is van het zweten. Na het eten neem ik een korte siësta, met deze temperaturen is het wel nodig, het is vermoeiend.

Om 3 uur begin ik terug te werken tot 5 uur. Het eerste dat ik doe als ik thuis kom is nog eens een douche nemen, ja hier heb je wel een 3-tal douches per dag nodig. Na mijn douche kuis ik mijn badkamer wat, de douche is niet afgesloten dus alles is nat, met de borstel veeg ik mijn kamer, ik wil niet dat iemand anders dit moet doen, ik vind het normaal dat ik deze zelf proper hou. 's avonds voor het eten, geniet ik soms van een biertje terwijl ik de bedrijvigheid op straat gadesla, ik geniet van de ondergaande zon op het dakterras …

We eten rond 19 uur à 20 uur, en daarna heb ik nog wat tijd om op mijn gemak te zijn, soms gaan we met de andere vrijwilligers nog iets drinken of ik geniet van het warme zalige afrikaanse leven op mijn dakterras. Ik geniet met een fris biertje, dat haal ik in de cafe recht over mijn huis, ik drink het op mijn dakterras daar is het wat rustiger, in de cafe staat de muziek nogal luid, op mijn dakterras kan ik ook van de muziek genieten. Hier is het toegelaten dat je een biertje koopt om dit mee naar huis te nemen, de volgende dag breng ik dan het leeggoed terug, ondertussen kennen ze me daar al. Het gebeurt regelmatig dat ze geen klein geld hebben om terug te geven, omdat ze me kennen en vertrouwen kan ik dan de 100 of 200 FCFA de volgende dag geven, of zeg ik geef me dan morgen het geld terug. Het leven hier is zo eenvoudig en ò zo zalig, wat zal ik het missen. Als ik 's avonds op mijn gemakt op het dakterras zit, staar ik naar de mooie sterrenhemel, denk na over mijn voorbije sabbattijd en begin nu ook echt wel te beseffen dat deze bijna voorbij is, echt voorbij, ik zal terug moeten gaan werken.

's avonds op mijn dakterras met mijn biertjes heb ik genoeg tijd om over de toekomst na te denken, meer en meer besef ik dat ik me hier echt wel thuis voel (hier = Afrika), ik waardeer het eenvoudige leven hier, ik voel met hier goed – op mijn gemak gewaardeerd geaccepteerd …. Ik voel me hier echt wel gelukkig … het zal waarschijnlijk niemand verwonderen als ik zeg dat ik zeker nog terugkeer naar Afrika, waar – wanneer – hoe – om wat te doen, daar ben ik nog niet helemaal aan uit, er broeien wat ideeën – dromen in mijn hoofd.

29-12-2019, 22:26 geschreven door Veerle Devlieghere  

Ik begin mijn dag met de wekelijkse was, een uurtje vroeger opstaan zodat ik klaar ben tegen het ontbijt. Niet dat het echt vroeg op staan is, ik ontbijt om 8 uur, dus vandaag ben ik om kwart voor 7 opgestaan om de was te doen. Maandag is mijn wekelijkse schooldag, ik help bij de oudere kinderen. Er zijn 3 leerkrachten (in het begin waren er maar 2) bij de kleinsten is er één juffrouw, bij de grootsten is er één juffrouw en één meester, dit is wel nodig want ze zijn soms met 40 kinderen in één klas. De grootsten krijgen vandaag mijn hulp, de meester is er niet in de voormiddag, dus goed dat ik er ben om wat te helpen. Er wordt gezongen en gedichtjes opgezegd, de juffrouw verdwijnt eventjes, dit gebeurt hier wel meer, dus neem ik over en laat de kinderen één voor één naar voren komen om hun gedichtje op te zeggen. Al snel is het tijd voor de plaspauze, mooi in 2 rijtjes, jongens en meisjes apart, stappen ze naar de “toiletten” waar de leerkracht hen in een rij zet. Mijn taak is om ze 2 per 2 naar het toilet te laten gaan, jongens en meisje apart. In een rij blijven staan is voor elk kind moeilijk, ongeacht waar ter wereld, het is niet evident om erop toe te zien dat het ordentelijk gebeurt maar het lukt me wel, ik weet ondertussen welke kindjes de deugnieten zijn en op wie ik wat meer moet letten.

De handen worden gewassen, bij de grootste kinderen worden er 2 aangesteld om het water over de handen te gieten. De handen worden niet in een teil gewassen want het water wordt echt wel vuil van de vieze handjes, ze gaan hier echt wel goed hygiënische te werk.

Eén van de kindjes is wat ziek, ik had het in de klas al opgemerkt, hij was stil en huilde wat. Ik haal een stoeltje zodat hij buiten in de schaduw wat kan bekomen, ietsje later moet hij overgeven, de leerkracht perst een citroentje uit in zijn mond, hij moet dit opdrinken, het zou helpen tegen de misselijkheid. En inderdaad het helpt wel, als de kinderen een half uurtje later eten, merk ik tot mijn verwondering dat ook hij iets eet.

Telkens sta ik nog versteld van de discipline die deze kleine kinderen hebben, iedereen wacht mooi met hun bord voor zich, tot de juffrouw zegt dat ze mogen beginnen met eten.

In de pauze na het eten zetten we de schommel op zodat de kindjes wat kunnen spelen, ze worden het schommelen al wat gewoon en helpen elkaar met duwen. Toch hebben ze nog veel toezicht nodig en moet ik ze regelmatig verplichten om te verwisselen.

Na de speeltijd, echte uren hiervoor zijn er niet, wordt er nog een klein beetje gezongen waarna het tijd is voor de kinderen om naar huis te gaan voor de middagpauze. De kinderen wachten in de schaduw tot hun ouders of broer of zus hen komen ophalen.

Na de middagpauze is de meester terug aanwezig, ik heb nog wat ballonnen meegebracht zodat we ook het klaslokaal van de groten kunnen versieren. Ondertussen krijgen de kinderen nog een oefening, ze moeten een banaan in het geel inkleuren, een aantal kinderen had dit de vorige dagen al gedaan, het neemt veel tijd in beslag omdat ze dit maar 2 per 2 mogen doen, als ze iedereen een blad en stift zouden geven (er zijn trouwens geen stiften

genoeg voor elk kind) zou het veel te chaotisch zijn, op deze manier kunnen we de kinderen goed individueel begeleiden met hun oefening.

Het valt me op dat er sommige kinderen in de namiddag moe worden, een paar liggen er te slapen met het hoofd op de tafel, ééntje valt rechtop zittend in slaap, ik verplaats haar op een ander plekje zodat ze niet kan omvallen en ook met haar hoofdje op de bank kan slapen.

Nog een klein beetje buiten spelen en het is al weer tijd om naar huis te gaan, ik doe nog een poging om wat leuke foto's van de kids te nemen, niet evident maar heb toch een paar mooie.

Volgende week vrijdag is het mijn laatste werkdag en het is ook de laatste schooldag voor de kerstvakantie, ik spreek af met de leerkrachten dat ik vrijdag in de voormiddag ook naar school kom en elke kindje een ballon kan geven om mee te nemen naar huis.

'S avonds na het eten ga ik met de broers van het Immobiliënkantoor nog iets drinken, het wordt een gezellig avond, ze vragen honderd uit over Europa en hoe ons leven daar is.

29-12-2019, 19:11 geschreven door Veerle Devlieghere