Yep. Het wordt weer tijd om publiek te gaan. Er is heel wat gebeurd in mijn leven. Ik ben gescheiden, na 20 jaar. Ik woon eindelijk alleen en ik heb een hondje. En ik ben gelukkig.
Gelukkig? Ben je dat echt? Ja, dat ben ik. Had je mij gezegd dat dit zo eenvoudig ging gaan dan had ik je niet geloofd.
Is mijn situatie ideaal? Neen, de pillen nemen de scherpe kanten van het piekeren weg want wegens een algehele ineenstuiking van mijn leven heb ik mij toch tot de meds moeten wenden.
Noodgedwongen.
Maar ze maken geen zombie van mij. Ze hebben me geleerd wat het is om normaal te denken.
Normaal, hoor ik je vragen.
Ik denk dat ik nu normaal denk. Och gottekes, ik ga het weer moeilijk maken.
Ik zit thuis. Ik ben al sinds juni ziek. Ziek is een groot woord. Ik word begeleid om mijn weg te zoeken in de chaos die mijn leven was in juni. En het lukt aardig.
Begeleid? Wat is dat? Ik heb een huisdokter die luistert en een klinisch psycholoog. En ik zeg wat ik al lang had moeten zeggen. De waarheid.
Ik heb mijn man vaarwel gezegd, ik heb een vriend verloren. En ik heb nog steeds mijn goeie vriendin.
Het leven ziet er goed uit. De chaos in mijn kop lijkt wat bedwongen maar misschien wel wat te veel bedwongen. Zo van: wat kan mij het schelen wat er om mij gebeurt.
Ik zou het mij vroeger niet kunnen voorstellen hebben dat ik scheid én een eigen stek huur én in ziekteverlof ben. Maar soit, het zou toch niet anders kunnen. Als ik voor de verkeerde redenen blijf in de situatie die mij onleefbaar lijkt, dan is dat niet te rijmen met wie ik ben.
Yep. Het piekeren is maar een beetje verminderd. Net haalbaar. Ik moet gewoon kunnen nadenken en analyseren.
Ik ben blond nu. Ik voel me ook blond. Ik voel me goed, sexy, gewild en ook mondiger. Maar dat zal ook wel aan de pillen liggen.
Ik heb mijn privé op zijn effen, nu nog mijn werk.
Als 43jarige is dat niet evident, zo zeggen dat het je niet aanstaat en je wat anders wilt. Het is ook niet evident want iedereen grijpt naar het feit dat je mag blij zijn dat je werk hebt. Waarom moeilijk doen?
Wel, ik heb ADHD mensen! Sommige dingen KAN ik gewoon niet. Ik ben daar niet fier op, ik ben daar niet blij om, ik aanvaard het gewoon. Het stomste is dat ik het moet uitleggen en dat mensen me bekijken als 'NIET WILLEN', 'MOEILIJK DOEN', e.d. maar het is niet zo. Ik weet wat ik kan, ik functioneerde prima voorheen en nu leg ik elke dag examen af in een studierichting die mij niet ligt en ik buis, krijg papieren met een rode streep erdoor terug en een kaft waar ik moet zoeken wat, wie, waar, hoeveel krijgt. Weet je wat een boek betekent voor iemand met ADHD?
Ik lees in vogelvlucht, ik onthou half van wat er in staat, ik krijg mijn concentratie niet op orde en dan telkens als handboek raadplegen hoe het moet is een immense straf voor mij.
Hallo, ik studeerde TALEN. Ik reken alleen als ik echt moet en dan herdoe ik dat tien keer om zeker te zijn dat ik geen fouten maak. Privé kan ik dat rechttrekken, op het werk niet.
En dus, nogmaals, ik zit nu thuis tot half december. Ik weet begot niet wat ik moet beginnen. Wat ik aankan, wie mij wil.
Zelfkennis heb ik, zelfvertrouwen een pak minder.
Soit. Het is er weer uit. Morgen wat positiever, Vee! Je straalt dat allemaal niet uit. Mensen zien het niet aan je. Maar daarom is het niet zo dat het er niet is.
Ly schatteke, je bent voor het ogenblik mijn licht. Liefde is....
Ik heb zo het gevoel dat er niets vooruit gaat vandaag. Het is een gevoel. Net naar de bank geweest. De tweede keer al om informatie op te halen waar ik veertien dagen geleden al om vroeg. Ik wist al wat het antwoord was, heb wat vage adviezen gekregen en vind dat ik er niet slimmer op geworden ben. Soms heb ik het idee dat de degelijkheid waarmee je je werk doet er serieus op achteruit gaat... Ik heb wel beloftes maar na twee halve infosessies geloof ik er nogal sterk in... Du-uh.
En nu ben ik op zoek naar luchthavenvervoer naar Charleroi. Yep. Het lijkt het einde van de wereld te zijn want de vraagprijzen om daar te geraken met een party of 10 liggen bijna even hoog als de reis zelf naar Spanje voor 10 dagen. Amai. Dit is één van die dagen waarop ik wou dat ik zelf een minibuske had. Oubollig of niet, het zou ons van punt A naar punt B brengen. En daar zou het in de parking (min of meer bewaakt) staan zonder risico om gestolen te worden en ons na de reis weer krakkemikkig maar zeer zeker naar huis brengen.
Maar ik ben geen flower power girl en ik heb niet echt een vriendenkring dat met minibuskes rijdt. Pech. Dus ben ik verplicht van nog minder mee te nemen op reis (wat voor mij no problem is) maar mijn ventje is zoooo bang voor diefstal. Alsof ze mijn gedeukt klein wagentje zouden willen pikken. Yep. Angst weerhoudt je van heel veel dingen. De angst die je zelf hebt en bij uitbreiding de angst van je partner, vrienden, de wereld...
Ik ben nochtans trots op mezelf dat ik het voor mekaar kreeg tot hiertoe om met ons gezelschap te kunnen feesten in Spanje. De vliegtuigtickets, de villa. Enkel nu nog het vervoer. En dat in Spanje zelf, maar daar hebben ze minibussen zat tegen een schappelijke prijs. En als dat niet zo is, je betaalt toch want je moet er, eenmaal je daar bent, toch geraken.
Maar dit zijn dingen die je handen afsnijden, en je piekerhoofd nog meer doen piekeren. Ik zit momenteel in overdrive. De simpele oplossing ligt voor de hand, rij zelf, wanneer je wil vertrek je, en je vertrouwt op de boze buitenwereld. Al de rest is stukken duurder.
Dus als er buiten de 4 lezers die ik dagelijks heb iemand mocht ideeën spuien. Reacties zijn welkom!
Je zou er je zo voor omdraaien in je bed. Mocht je de lotto gewonnen hebben, mocht je werkloos zijn, mocht je...
Maar ik ben gaan werken. Yep. Chapeau aan mezelf. De migraine ten spijt, ben ik in mijn autootje gestapt, heb de koers door Vlaanderen gedaan en ben net iets te laat toegekomen op het werk. Geeft niks. Ik ben alleen vandaag. Joepie! Ik werk daarom niet minder, maar wel geconcentreerder, meer op mijn gemak. Geen opmerkingen die op mijn hart komen te liggen, geen nodeloze drukte. Gewoon lekker doordoen, op mijn manier.
Soms kan een mens genieten van kleine dingen. Het weer buiten ligt buiten. Ik zit droog. En niets zit me hoog, behalve dat ik de neiging heb om in complot met mijn ventje er de brui aan te geven en met ons tweeën eens buitengewoon zot te doen. 't Zal wel, hij en zot doen!
Maar toch, ik sms't dat we nu eens samen de deur zouden dichttrekken en richting Frankrijk rijden. Of ie geen zin had? Krijg ik terug, onmiddellijk!
Ik weet dat dat niet rationeel is, ik weet dat ik niet vertrek en hij ook niet, maar het idee dat we samenspannerig met onze gedachten in dezelfde richting, onze neus in dezelfde wind bezig zijn, steekt me een hart onder de riem. 't Is toch niet verloren, die liefde van ons!
Jaja, soms kan één opmerking mij op wolken zetten, net zoals een halve opmerking mij metersdiepe dalen toont. Vandaag lukt het tot nu toe allemaal wonderwel. Ik voel me vandaag volwassener dan op vele dagen het geval is.
Ah ja, en ik heb een tof weekend achter de rug. Samen met mijn dochter en Franz Ferdinand. Yep. Franz Ferdinand. En we zijn uit de bol gegaan, tu tu-tu-tu tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu....
En er is licht boven mij, dat verlicht mijn gedachten wat meer dan deze morgen. Dat het maar gauw avond is. Dan kan ik weer iets leuks doen!
Ik heb vandaag het wachtertje. Ik wacht op vakmensen. Hoewel ik daar stilaan mijn bedenkingen bij heb want ik wacht al voor de 3de keer op diezelfde vakmensen. Het is blijkbaar toch niet zo makkelijk, digitale gratis televisie. Ik ondervind sinds de installatie problemen met mijn anders nooit defecte internet en ik heb mooie futuristische bakjes staan. Daar niet van. Maar het werkt niet.
Het bakje zendt signalen uit, dat niet. Ik voel me als in 'close encounters of the third kind'. Alleen de muziek ontbreekt nog.
Hiervoor heb ik weer een halve dag vakantie genomen. Omdat ik er bij wil zijn indien er graaf- of kapwerken mee gemoeid zijn. Pas op. Alle breekwerk van verleden week werd in ere hersteld. Daar niet van, ik mag niet klagen... Behalve dat ik het wachtertje heb.
Wat doe je dan zoal? Kaashamburgers maken, een mandarijntje eten, je vent naar zijn werk voeren via Parijs rond. En je voelt je nuttig.
Vanmiddag ga ik werken. Ik wil mijn luttele vakantiedagen die ik nog overheb aan vakantie besteden. Niet zot hé!
Straks, als die mannen hier zijn, ga ik strijken. Wasmanden wegwerken. Zodat ik niet het gevoel heb dat wachttijd verloren tijd is.
Ik kreeg net telefoon, maar de verbinding viel uit. Voor een telefoonmaatschappij kan dat wel tellen. Vertrouwen heb ik er niet meer in. Maar dat heb ik in de concurrentie ook niet want die sukkelden net zo lang bij mijn pa thuis.
Dus, op naar een digitale toekomst, zonder kabel. Als het ooit lukt. En dat het gratis is, want anders mogen ze de boel weer komen weghalen!
Ik ben een dag ouder dan 41. En het doet me niks behalve feesten. Ik heb het idee dat het dit jaar met plezier is, dat ik er geen moeite mee heb, toch niet gelijk verleden jaar, toen ik 40 werd.
Ergens heb ik het 'laissez faire, laissez passer'-gevoel in me. Frans tot en met. Het omschrijft echt wat ik voel. Mocht ik niet moeten werken, dan werkte ik niet vandaag. Ik hou het kort. Om 16u00 ben ik weer huiswaarts. En het voelt goed want morgen is het ook zo'n halve lome dag. En ondertussen smeed ik verder aan mijn droom. Ik verzet nogal werk op de achtergrond, in het geniep, in mijn achterhoofd. Het is woelig, onrustig, dynamisch in mijn achterhoofd. En het maakt dat ik van 4u vanochtend al lag te poepgaaien in mijn bedje. Jaja. 4u. Aanleiding was een nachtelijk wc-bezoek en daarna waren mijn hersenen niet meer stil te krijgen.
Wat wil ik, wat gaat het worden, waarom gaat het niet vooruit, wat zegt mijn barometerlijf, laat ik me meevoeren met dit gevoel en wat als ik me laat meevoeren, hou ik rekenschap met mijn vent.
Heikel punt. Kan ik dat wel? Is onze relatie goed genoeg? Is ze sterk genoeg? Is dit een vlucht?
Ik wil dit al altijd, anders dan anders. Ik weet dat ik het moet doen. Was ik maar alleen, dan had ik er geen problemen mee. Nu zijn er zoveel factoren die op me inwerken.
STOP. Je hebt al genoeg gepiekerd vannacht. Je moet pauzeren en straks nog een uurtje of 3 werken en doen alsof je niets anders meer van plan bent tot je pensioen.
YEP. ZAL WEL! Ik word al ongemakkelijk bij de gedachte alleen.
't Komt goed. Dat voel ik in mijn binnenste. Maar of het vlug goed komt hangt niet van mij af en dat enerveert me.
Je leeft maar één keer. Allé. Is't waar? Ik schik meerdere levens te leven! haha. Een mens kan ermee lachen, zolang dat lukt dan is 't goed! en ondertussen ploeteren we verder...
Ik kan er aan wennen, zo opgepikt worden aan het werk en dan op mijn lappen gaan.
Ik heb gecruised, gegeten, geslenterd, gekocht en genoten vandaag. Ik heb gepraat, gezwegen, gekeken, geproefd en genote vandaag.
Ik stond en staat voorop.
Het was een ik-namiddag. Samen met mijn vent die er ook wel van genoot dat wij eindelijk eens rust hadden met z'n tweeën. Hoewel sms-verkeer niet stilstaat en de oudste hem interpelleerde of het leuk was, mahjong spelen. Neen, toen zaten we al in Damme en waren we op weg naar Sluis. peuh peuh!
Yep. Ik heb genoten omdat ik nu eens niets moest. Geen rekening moest houden met wie wanneer wat wilde hebben En ik was kwaad genoeg op de jongste dat ik er totaal los van stond hoe ze reageerde, boos of niet. Ik praat een tijdje niet tegen haar. Dat ze suddert.
Boos is ze de bus opgegaan, boos kan ze weer thuis komen. De keuze is aan haar, er is eten in de kasten, ze kan zelf een ei bakken en kleren heeft ze genoeg. En vanavond kan ze haar bed weer in.
Misschien begint het me eindelijk wel een beetje te dagen dat mijn kids overal tussen zitten. Jaja, mensen zeggen mij dat genoeg, maar tussen horen en beseffen zit een reuzegrote afstand. En tussen beseffen en consequent toepassen nog eens zo'n grote afstand. Schuldgevoel heb ik al mijn hele leven, het is aangeboren denk ik, vanuit een minderwaardigheidscomplex dat jaren in stand werd gehouden.
Tegen de tijd dat ik er achter was dat een ander kleineren dikwijls uit onmacht komt en dat meestal komt doordat degene die kleineert zelf met een probleem zit, was ik al ver genoeg om het nooit meer af te leren. En ik blijf ermee worstelen. Met het feit dat ik eten op tafel zou moeten zetten hoewel ze tieners zijn en best zelf eens aan de slag kunnen. Met het feit dat ik voor hen moet zorgen als ze ziek zijn, terwijl ze, ziek als ze zijn mijn huis op stelten zetten. Met het feit dat ze toch wel wat vrijheid moeten hebben, hoewel ze de helft van mijn budget opsouperen aan nutteloze zaken terwijl ikzelf de eindjes probeer in de buurt van mekaar te leggen.
Als ik aan mijn jeugd denk, dan had ik niets in de pap te brokken en sterker nog, scheef kijken was al ee klets waard en een tirade van scheldwoorden.
En het kwetste.
Ik bevind me nu in een situatie dat ik mijn ma geworden ben en mijn jongste probeer te negeren. Hoe hulpeloos voelde ik mij toen ik 'lucht' voor haar was, dagen aan een stuk.
Verschil is dat ik niets verkeerd deed, en mijn jongste het nu verdient. Maar dat maakt mijn schuldgevoel niet minder. Ik doe het om geen conflict meer te hebben, maar haar negeren lokt alleen maar meer conflict uit want verbaal is er geen stoppen aan. Anders eindelijk ook niet.
Maar soit, ik was aan het genieten. Ik heb een pet gekocht. Een holly hobby muts. En telkens ik een raam passeer, dan vind ik mezelf best wel knap met mijn jas, sjaal en pet op. En dat is een pluspunt. Ik die mezelf knap vind. Ik durf het bijna niet typen!
Oké. Straks is de rust over, komen mijn internaatmiete én mijn wervelkind thuis En ik neem me stellig voor, dat morgen MIJN verjaardag is. IK draai me nog een keer om in mijn bed en doe lekker niets. De wereld draait toch door en ik laat het morgen allemaal een dagje los. Het lukte mij deze middag dus morgen moet het een hele dag lukken.
Jippie! Lang leve de vrijheid!... en mijn vent hobbelt ergens tevreden met me mee omdat hij weet dat het moeilijk is voor mij om gelukkig te zijn als ik het besef. Liefde is... Ik zou het begot niet weten!
Yep. Ik ben zo iemand. Ik krijg alles voor mekaar. Ik regel tot ik het gedaan krijg. En alles legaal want anders kan ik niet slapen. En dan krijg ik het voor mekaar, hoef maar te doen wat ik altijd al wou en faal. Omdat ik die drempel niet over kan. Angstzweet, maag omkeren. Allemaal symptomen. Ik wou toch wat geld bijverdienen voor mijn grote droom? Ja. Tuurlijk wel. Maar dat is buiten mezelf gerekend!
Ik baalde gisteren, om het eens op zijn Nederlands te zeggen. Omdat ik het weer eens niet kon. Het gevoel hangt er nog, maar er is ondertussen een kaartavond-nacht overheen gegaan waar ik me heb botgevierd op mijn winnende echtgenoot. Ik kan niet tegen verliezen, en zeker niet vier keer op rij. Maar het hoort er nochtans bij, bij spelen.
Toch kan ik niet zeggen dat ik gisteren niet genoten heb, ondanks wat er is gebeurd. Ik heb vrienden. Als ik die niet had, dan was er iets grondigs mis. Ik hou van hen als van ....
Ow, ik zei bijna, als van mezelf. Maar dat zeg je niet zomaar. Je moet dan weer de analyse aangaan of je nu van jezelf wel daadwerkelijk houdt en daar heb ik in mijn slaapkleed achter mijn pc op een zondagmiddag geen zin in.
Ik heb vandaag besloten om lui te zijn. Lekker lui. Lekker? Ik moet er nog aan wennen. Lui.
Gisteren was een toffe dag voor het voorval. Lekker impulsief, richting mensen, die zelf richting voorbij ons reden, wij erachter, afspraak in Sluis, terug samen eten en een avond samen. Zoals ik het nodig heb. Lekker intens, zoals ik ben. Titsen.
En af en toe een té bits woord van mij omwille van het voorgaande. Mea culpa. Sla me.
Maar nu ga ik koffie drinken en denken aan mijn verhakkelde toekomstige werkweek.
Yep. Weer ADHD en niet te schatten. Ik mis iets, maar ik ga niet op zoek naar wat het is want dan ga ik de dieperik in vandaag. Ik blijf op de vlakte, mail naar de school van mijn dochter over spreiding van betaling van rekeningen en bedenk net dat mijn ontwerp van boek op mijn pc stond en gewist werd wegens gecrasht. Geen tijd om moeilijk te doen. Tijd om te herbeginnen met een frisse kijk. Morgen dan, want nu ben ik LUI.
Yep. 't Zit er al in, mijn weekend. Ik moet nog een uurtje of drie werken maar eerlijk gezegd ben ik met het weekendgevoel opgestaan. Zaaaaaalig is da! Eens niet piekeren dat het een lange dag wordt, je eens niet moe voelen voor je aan je dag begint.
En het zet zich voort! Geen boze dochters deze morgen, eentje in de zetel met rozerode kaakskes die halfslapend zegt dat ze me graag ziet. Ik die er bovenop wil gaan liggen omdat dat zooooooo lief is! Ik voel me net een Gilmore girl!
En de oudste die vraagt wat ze mag klaarmaken vanavond. Leuk zo je voeten onder tafel gooien als je thuiskomt. En ze vindt het plezierig om te doen. Het komt allemaal goed met mijn meiden. Yep. Zeker weten!
Ik weet dat mijn ventje ook de uren zit af te tellen. Het gaat hem deze week ook niet zo goed af. Hij zit, net als ik, met zijn gedachten ergens anders en het wil maar niet lukken. Hij wil meer geld verdienen op korte tijd, meer aan de kant zetten. Dat wil ik ook. Zo vlug mogelijk want de tijd vliegt en i kwil het idee niet meer laten varen.
Oké. Genoeg gedroomd. Ik eet straks een soepje en vlieg er weer in. De idee van een kaartnacht morgen doet me alweer vliegen. Het is niet het kaarten, maar het gezelschap dat de leute maakt. Ik moet toegeven, we zijn een apart bendeke, we kunnen niet zonder en soms niet mét elkaar. ADHD zeker?
Voilà. That's it voor vandaag. Ik heb geen echte honger maar ga toch maar die roerige maag stillen voor ik weer een vreetbui krijg. Tadelaaaaaaa
Deel 2: ik ben terug van weggeweest. Ik heb gewinkeld. Ik ben dus buiten geweest wat mijn spirits wat gelift heeft. Eigenlijk moet ik wandelen en in de wind gaan rondlummelen als ik weer een off-day heb. Ik weet dat, maar daarom doe ik het nog niet wegens geen zin.
Als je jezelf kent wil dat nog niet zeggen dat je jezelf kunt veranderen, is de les die ik zelf hieruit trek.
Als je afweegt: heb ik geld of heb ik niets in huis dan is de rekening gauw gemaakt. Ik MOET iets in huis hebben. Niets zo ambetant als volk hebben en bijna gras moeten serveren. Zelfs als het vrienden zijn. En dat geld, dat komt er wel weer. Ik werk, mijn man werkt en desnoods zet ik half mijn inboedel op e-bay.
Zit ik veel in deze situatie? Neen. Dat niet. Alleen als er een weekend met feestdag is. En ik een kaartnacht met vrienden heb gehad waar ik zo rond 4u mijn bed in ben gerold. Dan heb ik geen zin om te winkelen 's anderendaags. Dit keer kwam het goed uit. Het was Allerheiligen. En het was zondag. Onder het mom dat ik niet ga winkelen in dure winkels kon ik mezelf sussen dat ik gespaard had op zondag. Nu vandaag zit ik met de gebakken peren. Als gevolg van nog een lui moment deze morgen, mocht ik de auto van mijn pa gaan lenen. Mijn auto is nl. mee naar het werk van mijn man. Een pluspunt: als ie zelf rijdt moet ik hem niet gaan halen straks. Minpunt: als ik dan goesting heb om te winkelen moet ik schooien. Niet dat dat een probleem is, ik doe het niet vaak. En ik doe het correct. Ik zeg dat ik niet lang weg zal zijn en daar hou ik me aan. Afspraken naleven duurt het langst. Ookal is het mijn pa die me niks kwalijk zou nemen.
Maar mijn kasten zitten nu vol. 65euro-vol. En daar moet ik tegen de 5de van deze maand zeker ruimschoots mee rondkomen. En ik ben dat van plan want vanavond is het prei en van de overschotten heb ik nu al soep gemaakt. En eiersalade is ook een optie. Van onze enige survivalkip. Ze heeft de vos overleefd. Haar 3 andere collega's niet. Het is dus geen domme kip. En ze legt serieus door nu ze alleen mijn etensresten mag opvreten.
Ow. Mijn dochter en ik gaan NU rummikubben. Dus hou ik er NU mee op.
Allerzielen. Wat doet dat met een mens? 2 dingen schieten door mijn hoofd: denken aan je dierbare overledenen, en de verjaardag van mijn zus. Yep. Combineer dat maar eens!
Ik heb met alle twee de ideeën nog niets gedaan. Ik moet mijn vingers nog richting sms duwen want mijn zus is 40 vandaag. Daar zal ze het al moeilijk genoeg mee hebben. Bij mij werd toen ook een stuk leven begraven. En dan: denken aan je dierbare overledenen. Ze zijn nog steeds bij me dus denken dat ze dood zijn is op zich al iets absurds.
Ik maak er dan maar een gedacht van zo rond twaalven dat ik toch maar lekker thuis met vakantie ben omwille van die Allerzielenfeestdag. Maar er is niets leuks aan vandaag. Mijn vent is werken, mijn jongste is halfziek, mijn oudste blaft nog gelijk een hond hoewel ze zich na 3 dagen stukken beter voelt en ik?
Ik ben geïndoctrineerd, vrees ik. Door het leven als 'werkmens'. Ik weet me niet echt te amuseren als ik op een MAANDAG niet moet werken en geen vervoer heb. Ik kan me niet bezighouden met dagdagelijkse dingen. Mijn maandagroutine is normaal mij naar mijn werk zeulen, me wegtrekken uit het weekend, als een verslaafde die moet afkicken. Daar heb ik anders een dagtaak aan. Ik ben doorgaans op woensdag thuis en die dag heb ik met de jaren ingevuld.
En nu zit ik hier, niets te doen met het vooruitzicht: morgen werken, woensdag niet, donderdag werken, vrijdag half... De regelmaat is er uit, dat is leuk zou je denken. En toch heeft het iets van, ik verdwaal in mijn maandag vandaag.
Ik heb net het eurozakgeldspel met mijn jongste gespeeld. De oudste heeft gestudeerd. Ze trekt haar internaatroutine door. Goed zo.
Nu kijken ze alletewee naar een video. En straks maak ik eten. Omdat een moeder met kids en een werkende vent beter iets op tafel zet. Niet dat ik daar schuldgevoelens over heb hoewel mijn moeder van een generatie is die dit een hoofdzonde vindt. Ik kook redelijk graag, daar ligt het ook niet aan.
Ow. Mama, ik ga door, é!
Vergeten dat ze een afspraak heeft gemaakt met haar maten. Goed voor haar. Dat ze zich maar een interessant leven opbouwt. Ik wens niets liever dan dat ze sociaal, zelfzeker en onafhankelijk wordt!
Zo fatalistisch als het lijkt, lijk ik me ergens toch te schikken in deze loze dag, mijn ziel is ook wat aan het dwalen vandaag. Het mag, zo tussen alle andere zielen, toch?
Ik wist dat ik niet moest gaan. Oudercontacten helpen je als adhd-ouder zo de dieperik in. 't Is allemaal goed bedoeld, goed geformuleerd, maar het komt erop neer dat je nog maar eens moet horen van een ander hoe 'explosief' je kind wel is. Dus ik ben niet gegaan. Mijn vent is de durver geweest deze keer. Ik pushte hem erheen, terwijl ik zelf niet wou. Dat was gisteren. Vandaag heb ik hem gevraagd en filtert hij uit de schoolwoordenmassa wat er gezegd is. Hetgeen gefilterd tot aan mijn oor komt is al adhd genoeg, dat weet ik zo al.
Ik hoor enkel: 'explosief, er zit meer in dan er uit komt, gedrag: daar moet aan gewerkt worden'. Wat ik niet verwacht had was de verwondering. Dat ze het niet wisten dat ons jongste ADHD heeft. Nochtans heb ik, als ik het me goed herinner, en daar twijfel ik als recht geaarde adhd'ster ook alweer aan, dat ik op een blad al heb ingevuld dat ze adhd heeft, en medicatie slikt. Niet iets wat je nog wil achter de hand houden om dan in het jaar geconfronteerd te worden met het feit dat leerkrachten niet begrijpen hoe het komt dat ze zo reageert.
Ik zeg altijd: ze moet zich gedragen, adhd is geen excuus. Maar dat ze explosief op school was, dat wist ik al. Het zou verwonderlijk zijn dat ze zich hier in het huis als een wervelwind gedraagt, zich van de trap gooit om een stomme afwas en daar een 'zantje" zou zitten wezen. Ik heb daar wel altijd de ijdele hoop toe, want ook dat geloof in het goede, dat naïeve schrijf ik toe aan mijn adhd. Maar die hoop is wel altijd ijdel, hoe erg ik ook zit te hopen.
Nu, ik laat me er niet door uit mijn lood slaan. Als ik mijn oudste zie dan is er hoop. De jongste is lief en aanhankelijk van inborst, ze is nu echter in het kwadraat aan het puberen.
Wat me positief stemt is dat ze sowieso weten dat ze meer inzicht heeft in de situatie en haar leercapaciteiten en intelligentie hoger ligt dan deze die nu met 80% naar huis komen. Ik weet dat. Ze is superslim. Als moeder twijfel je daar niet aan. Ik twijfel ook niet dat ze zich een weg zal banen in dit leven, op haar eigen manier. Het is alleen lastig voor haar en bij uitbreiding voor haar zus en ons ouders dat ze er nu als een stier in een porseleinwinkel doorjaagt.
ADHD, het is een zegen dat je zo euforisch van dingen kunt genieten en 400% voor iets wilt gaan, zelfs als andere beredeneerde gasten rondom jou je willen afremmen. Het betekent dat mensen die de wereld tegen zich hebben, toch nog slagen en vooral uitblinken als je ze maar de tijd en de middelen geeft. Of ze die bijeen kunnen sprokkelen met hun creativiteit die afwijkt van de o zo saai menselijke massa.
Het betekent echter in de pubertijd, en daar kan ik van meespreken hoewel ze daar nog geen kleverke voor hadden, een parcours van valkuilen zonder vangnet, die je net op de grens doet wandelen tussen leven en dood. En dat is aanlokkelijk als puber met adhd, dat randgevoel. Je kickt er op. Maar ik weet ook dat je om niets in de kloof kunt zitten staren als je 15, 16, 17, 18, 19, zelfs 20 jaar bent. En dat je liefst niet over de toekomst nadenkt want dat dag per dag leven al lastig genoeg is als je niet weet hoe je nu gvd toch tot dat 'normaal' kunt gaan behoren. Want je wilt het wel, niet altijd op je kop krijgen, niet altijd negatieve adjectieven rond je oren krijgen. Maar je slaagt er niet in.
Die momenten zijn gelukkig als je 40 bent, minder. Hoewel mensen soms nog met één woord meer schade aanrichten dan ze ooit zullen vermoeden. Je staat gewoon anders in het leven. Neen, ik herfraseer: je staat gewoon anders tegenover het leven, je bekijkt het vanop afstand en vergeet door de controle die je wilt houden soms om écht te gaan leven.
En dit bedenk ik me allemaal, met Pirates of the Caribbean op de achtergrond en twee zieke kids in de zetel.
Ik hou er mee op want, hoewel dit negatief lijkt, is dit een positieve blog. Ik voel me helemaal niet down en helemaal niet anders dan anders. Ik heb een doel voor ogen, een schitterend doel en ik verheug me erop. Nu nog dat nu-gevoel weer wat verderop duwen want het zal nog een tijdje duren voor er resultaat is, en dat is voor mij een raar vooruitzicht. Ik stel doelen kort voor mijn neus omdat ik ze anders niet haal.
Maar het valt binnen mijn tijdslimiet van 2 jaar. Ik heb er alle zin en hoop in.
Yep. Alles loopt goed, ik amuseer me en wil daar nog veel meer van. Onderweg alleen erop letten dat ik niet opbrand!
Ik ben vroeg op vandaag. Ik heb mijn ventje naar het werk gevoerd en ondertussen in de auto verder gebrainstormd over de toekomst. De zo andere toekomst waar we naartoe werken. Het moet gewoon lukken! Als je genoeg droomt, genoeg navraag doet en niet opgeeft dan moet het gewoon lukken. Tot hiertoe is alles ons al gelukt, en veel vroeger dan andere koppels. Dus waarom zou het nu niet lukken? Ik heb er alle vertrouwen in.
En mijn ventje wil mee in die droom. De lieverik. Ik weet, het woord bestaat niet maar is mijn passende benaming voor mijn ventje. Ik stroom over van energie, heb al een plan gemaakt met vragen voor de bank vanavond. Verleden week wou ik daar al naartoe maar die bankmensen hebben nooit direct het nu-gevoel. Er moet minstens een week overgaan. Nuchtere mensen moet je ook hebben, namelijk.
Ik zoek het internet af naar alle zaken die relevant zijn: studies voor de kids, opleidingen, uitzicht van websites en ondertussen staat er een broodpudding in de oven en maak ik eiersalade.
Het is lang geleden dat ik mij op woensdag eens niet verveel. Ik heb een doel. En dat geeft mij hopen blijheid. En mijn wekelijkse lottobijverdienste haal ik straks ook af. Ik moet er al om lachen, elke week verhoogt het gewonnen bedrag, elke week is het een verrassing en een blijde euforie als ik het formulier indien en hoor hoeveel ik deze keer gewonnen heb. Geen grote bedragen, zo'n 30euro per keer maar net genoeg om leuk te zijn en meer dan uit de kosten te geraken van de aankoop van zo'n lottolotje! En blij de winkel uit te huppelen.
Mooi woordje: lottolotje.
Ik ga straks de lavendel van mijn haag doen vooraan. En ik drink thee. Wie mij kent weet dat dat niet zomaar gebeurt. Ik walg anders al bij het gevoel dat ik warm water drink. Maar het smaakt me. Het is tijd voor verandering. Verandering van lijf, leden en leven. En wat ik al weet is dat kleine veranderingen grote in gang zetten. Dus thee drinken is een kleine verandering.
Ik moet enkel nog geduld hebben. Geduld totdat de bureaucratische molen afgewerkt is. En dat is nu net mijn sterkste punt niet. Maar ik heb vrienden en een vent en mijn kids die meewillen. En die mij op het enthousiaste spoor houden.
Man, wat een idee! Maar ik verklap niets tot het er is. Voor één keer hou ik mijn mond wel. Ik wil wel eens zien hoe de mond van de pezewevers openvalt als ik daadwerkelijk kan zeggen wat ik van plan ben!
Yep. Het ziet er zonnig, goed en eigen uit. I love life!
En nu nog een website opzetten voor mijn schilderijen...
Even hier komen uitblazen. Deze morgen begon zo goed. Lekker ontbijtje in 't stad met een vriendin, een jobbeurs, een onverwachte zak met goodies... En al gelachen. En toen eten gemaakt 's middags thuis. Omdat ik bij mijn dochters en vent wou zijn. Soms zou een mens moeten nadenken wat ie doet en een omweg maken, gewoon om ruzie te vermijden...
Mijn jongste staat al een tijdje op ontploffen. Maar vandaag was een paar potten afwassen er teveel aan. Escalatie. Van kloppen op de kraan, tot bonken met de deuren, tot kamerarrest, tot scheldtirades aan mij en haar vader dat het huis ervan davert. En mamzel wil niet op haar kamer blijven.
Dus dreigt ze om zich van de trap te laten vallen. Wat ze ook doet. Waarop ik, haar kennende, even ga kijken en zeg dat ze ook kan terug opstaan en naar boven gaan want dat de straf er nog niet op zit. Waarop ze zegt: ik laat me nog een keer vallen. Waarop ik bluf: doe dat dan maar, maar het zal pijn doen.
Ze ligt onderaan de trap, want ze heeft een nog een keer gedaan. En ze riep de hele wereld bijeen. Ik kan niet meer huilen, en heb de hulp ingeroepen van mijn pa, haar beste vriend. Zo bijna zonder emotie, ik verschiet van mijn eigen. Een mens heeft een limiet. Die heb ik bereikt. Medeleven? Wat is dat?
Mijn pa trekt gelukkig aan hetzelfde zeel en zegt dat ze moet luisteren naar ons, wij zijn de ouders. En dat ze haar zus er niet moet bij betrekken. Dat ze beter opstaat want dat er niks gebroken is. Dat ze zich moet excuseren bij ons en dan op eigen houtje, pijn of niet, een half uur later bij hem thuis verwacht wordt. Te voet.
Ik hoor eindelijk niets meer uit de hal, waar ze nog op de vloer ligt nadat mijn pa weg is.
Zo'n echt half uur later staat ze in de keuken, haar excuses te maken, al snikkend. Yep. Daar gaan we weer. Voor de zoveelste keer.
En mijn vent had zo'n mooie jeugd, en zit te huilen. Hoe dat eigenlijk kan, een kind waar je zo van houdt, dat je zo behandelt.
Ik sta daar al niet meer bij stil, ik heb er al ettelijke jaren roetsjbaan tussen de twee dochters opzitten. En je tracht je er door te slepen, overdag een face op te zetten want je moet nog werken en thuiskomen is toch oh zo plezierig op die manier.
Ik heb geen energie om geen een van de drie te troosten. Ik troost mezelf vandaag. Egoïstisch, ja, uit zelfbehoud. Vanavond heb ik me voorgenomen om leute te hebben, niets of niemand kan me ervan weerhouden. Ook geen zich van de trap gooiende dochter. Morgen vindt ze weer wat anders uit, maar dat is morgen. En ondertussen is er geen enkele gedragstherapeut in de geburen. Ik heb geen zin meer om deuren plat te lopen en te betalen. Ze wordt ook groot, dag per dag.
Een gezin behoort liefde uit te stralen. Het mijn straalt alles behalve dat uit vandaag. Maar morgen komt gauw, hoewel het vandaag een uur langer zal duren voor morgen er is. Sarcast. Waar heb ik dat nog gehoord? Een mens zou voor minder. En de wereld, die draait gewoon door...
Spijtig dat er zoveel brokkeling van komt maar verder geen geklaag over mijn boterkoekske. Mijn chocoladeboterkoekske. En daarmee is de toon voor deze blog gezet.
Ik ben een chocoladebeestje. Je kan mij met weinig 'verlakken' maar chocolade is er één van. Puur als 't kan. 70% en veel meer ook.
Ergens zit dat pure er weer in. Als het maar diep, puur en donker is. Mensen zeggen: je schoenen zeggen me wie je bent. Bij mij moet je gewoon eens aan tafel zitten en je kent me. Ik ben een chocolade-vreter. Een schrokker als het op het bruine zooitje aankomt. Zie dat ik er geen genoeg heb als ik niet rap eet! Ik ben er nog nooit echt ongemakkelijk van geweest. Ongelukkig ook niet dus het is wel degelijk een moodoppepper.
Mijn tweede koekske roept me net maar het zit in mijn vingers om eerst dit stukske af te typen. Of hoe ik mezelf toch wel wat kan beheersen als het op chocolate aankomt!
Wat ik ook nog eens wil proberen: een chocolademassage. Mijn poriën die zijn zo halsstarrig als ikzelf en weigeren zo vaak om zich te openen. Misschien dat ze zich ook eens laten verleiden door chocolade!
Yep. Ik ben weer weg in mijn gedachten. Ik moet straks wel weer bij de pinken zijn want er is hier van alles te doen en 't ziet ernaar uit dat het weer belangrijker is dan het is. Mensen maken dingen soms zo gecompliceerd dat ik er weg wil van lopen. Ik kan echter niet van alles weglopen.
Ow. SMS van mijn internaatskind. Ze verveelt zich. Typisch. Vanavond is het moeder-dochternight. Die aandacht verdient ze wel na een week studeren!
Ergens heb ik het halfweg-gevoel vandaag. Het 'ik heb er al een stuk op zitten maar nu pas komt het tweede belangrijke deel eraan'. Het zijn louter gevoelens, ik weet het. Soms denk ik, hoe kom je erbij? Waarom vliegt dit soort zinnen door je kop? Wat moet je hiermee.
Het is zoals het is. Het doet me nadenken en nadenken is zijn.
Ik heb weer wat gewonnen bij de Lotto. Vroeger won ik niets, nu win ik al een vijftal weken kleine bedragen. Alsof er iets in het verschiet ligt te wachten. Iets groots waar ik naartoe werk, onbewust. Zolang ik bezig blijf kan er iets groots uit voortkomen. Als ik niet bezig ben verzak ik in vergetelheid.
Wat is bezig zijn dan? Oh, dat zijn kleine dingen, kleine ideeën die nu nog niet concreet zijn maar er wel zullen komen, in het tweede deel van mijn leven. De proloog is geschreven, het eigenlijke kan beginnen. Het zit er te broeden, in mijn bovenkamer en het moet eruit.
Kan ik iets als schrijver betekenen? Kan ik mij meer op het zingen concentreren? Doe ik totaal iets anders met mijn leven nu? Het zijn vragen die me mezelf doen afzetten tegen de omgeving waar ik me nu in bevind. Het is mijn wereld niet echt, het vormelijke. Nooit geweest.
Sowieso komt er nog iets. Elke dag komt er nog iets meer beeld in mijn hoofd van wat ik wil vanuit het gevoel wat ik niet en niet meer wil.
Je wordt dus rijper met ouder worden, wijzer ook. Dat zegt 'men'. En onder die men bevindt zich ook mijn vader, een wijs en vrolijk man met een behoorlijk teddybeergehalte. Een voorbeeld van hoe je in het leven kunt staan als je niet alles wil controleren.
Yep. Ik hou van mijn vader. 't Is gezegd en 't is waarheid. Laat ik het daar voorlopig bij houden...
Yep. Terug. Na lang. Ik moet toch iets als het blijft borrelen. Zit weer te denken dat er meer is op de wereld dan dit.
Ik heb té veel dagen waarop ik niet weet hoe ik ze wil invullen. Ik heb té veel saaie dagen. In het Engels zouden ze zeggen: it shows. Ik steek het niet meer weg. Ik ben dagelijks op zoek naar ander werk. Dagelijks op zoek naar iets creatiefs. 'Hoe schrijf ik een boek', 'Hoe word ik songwriter', 'Hoe maak ik een website'. Syntra biedt een cursus aan om kunstenaars meer commercieel vakkundig te maken. Daar zou ik ook heen moeten. Hoewel, kunstenaar is in mijn ogen nog een groot woord. Ik heb het losbandige niet rechtlijnige denken van een kunstenaar maar ik voel, behalve in mijn kop, niet echt doorvoeld in mijn lijf dat ik kunstenaar ben. En ondertussen zit ik maar administratief te wezen. Ik ben er goed in, pas op. Maar wil ik dit wel, zo een administratief wezen zijn?
Er zijn andere plannen in mijn hoofd. Ze moeten er gewoon komen, een mens wordt er niet jonger op. Ik heb van een vriendin 'The Secret' gelezen. Ik kan er mij in vinden omdat het niet rationeel is. Oké, als dat een maatstaf mag zijn, niet-rationeel is interessant, dan?
Zolang ik blijf zoeken leef ik nog, denk ik dan. Eenmaal ik opgeef, ben ik een zombie. Automatische piloot. Een vriend vroeg me of ik dit weekend té veel heb geleefd, dat het zijn weerslag heeft op de week. Het weekend begon er op te trekken, het was intens, en dat was een tijdje geleden. Hoewel intens bij mij nogal héél destructief kan uitdraaien, zoveel zelfkennis heb ik wel.
Soit, ik blog. Wat drijft me ertoe? Het is zoals zoveel dingen een uitlaatklep, een loslaten in het internetvacuüm. Mensen geven soms opmerkingen in de aard van dat ze nooit zichzelf zouden blootgeven op die manier. Zij niet, ik zie waar het me leidt. Als je niets in gang steekt, kan er ook niets nieuws uit voortkomen. Het oude vertrouwde geeft me geen echt rustgevoel. Het nieuwe, pas op, kan mij ook behoorlijk van mijn theewater brengen maar het houdt een belofte in, een dynamiek. En daar leef ik van.
Yep. 41 en nog steeds die zin naar dynamiek. Wat zal dat zijn als ik er 78 ben?
Waarom 78? Omdat ik nu net geen 82 wil zeggen. Da's té dubbel.
En nu ga ik nog wat surfen over hoe ik ergens iets kan DOEN met mijn creatieve gedachten. Ze blijven nu al zo lang steken in mijn muizenissenhoofd. Er komt iets concreets, ik voel het aan mijn water. Ofwel moet ik nodig naar het toilet.
Ik nam deze week vakantie. Zomaar, om te genieten van mijn veertigste. Ik dacht toch dat ik eens het kot voor mij alleen zou hebben. Ik weet het, een luxe, velen kunnen dat niet. Ik wel. Tenminste als er hier niet steeds zieken rondhangen.
Verleden week mijn man en dochter, nu mijn dochter. Akkoord. 't Kind kan er niet aan doen. Ze valt voortdurend flauw, is duizelig en maakt me bezorgd. Omdat ik moet wachten op de uitslag. En wachten is mijn sterkste punt niet. En ik geef het grif toe: ik heb niet dat moederkloekgevoel om 'te zorgen voor' tegen de sterren op. Ik schiet daarin soms ferm te kort, ik weet het. Mea culpa.
Ondertussen doe ik maar weer van die nutteloze dingen zoals opruimen, wassen, was ophangen, wat internetten... Ik ben autoloos, sleutelloos (grr) en dus doelloos vastgeklonken aan mijn huis dat al gekuist is van dinsdag. Niet dat kuisen vandaag een optie zou zijn om me nuttig te voelen.
Ik ervaar die kleine huishoudtaken als nutteloos hoewel ze wel maken dat je dag van morgen naar avond glijdt, als je 's avonds in je bed ligt na te beschouwen. Soms sta ik daar van buitenaf naar te kijken, zo van: een dag bestaat uit een opeenvolging van momenten waarin je iets wel of niet doet. En dan voel ik geen connectie. Voor mij zijn het aparte momenten die helemaal niet verglijden tot één dag, het zijn opsommingen tot het avond is.
Wat is nuttig zijn dan. Ik voel me graag 'nodig'. Ik ben waarschijnlijk geïndoctrineerd geboren. Ontspannen is niet nuttig. Werken is in mijn ogen ook niet nuttig tenzij je ontwikkelingshelper bent of chirurg. Dan verander je daadwerkelijk dingen. De rest is bladvulling.
Iets anders. Ik probeerde sinds gisteren om mijn dromen te onthouden. Zo van: 's avonds je bed in en jezelf inprenten dat je zult weten wat je gedroomd hebt. Maar het leverde me deze morgen niets op. Heel af en toe heb ik van die indringende dromen die ik onthoud. Ik had het er gisteren met mijn vriendin nog over.
Ik denk steeds dat ik van alles lig te doen als ik slaap, vooral als ik doodmoe wakker word. Soms denk ik dat ik meer leef in mijn dromen dan overdag. Maar aangezien ik niet weet wat ik droom is dat slechts een veronderstelling waar ik probeer achter te komen. Ik heb echter wel het gevoel dat er nog zoveel te ontdekken valt in dat brein van me, dat ik slimmer ben dan ik denk. Maar dat ik daar overdag niet achterkom. Stom hé.
Misschien is de wens wel groter dan de gedachte. Het is voor mij een rare gedachte dat een mens een derde van zijn dag verslaapt en daar niets nuttigs, creatiefs, leuks, productiefs in zou verrichten behalve batterijen opladen. Mijn batterijen zouden beter afgeladen worden, zodat mijn kop wat minder vol zit, ik meer kan onthouden en niet voortdurend in cirkels van déjà-vu-toestanden ronddraai. Maar toch, zolang ik in beweging ben, leef ik.
Ben ik een tevreden mens? Ja.
Ben ik een tevreden mens? Als je me het de tweede keer vraagt, aarzel ik al, ik wil nog zoveel 'anders' doen dan nu maar het stramien heeft me gestrikt. De norm heeft me ingehaald. En soms zie ik mezelf visueel omhoog springen tegen de wanden van mijn beperkende kubus zoals een deel van de punkers vroeger tegen mekaar opbokste. Dat gevoel heb ik soms.
Ben ik een tevreden mens? Drie keer vragen is te veel, ik denk dat ik, als ik er niet over nadenk, tevreden ben. Van zodra dat piekerbrein van me zich erin begint te moeien vind ik wel altijd iets wat beter, anders en leuker kan.
Om het over het topic 'alleen' te hebben, hoewel ik het fysiek bijna nooit ben, ben ik het in mijn hoofd heel vaak. Niet meer -dwingend-ongelukkig-zonder-te-weten-waarom-alleen maar uitverteld-alleen. Alsof ik alle woorden die ik al heb uitgesproken weer herkauw. En het maakt me daarom niet meer verdrietig, wat het vroeger wel deed. Het is een vaststelling van mijn anders-zijn waar ik tot nu toe geen oplossing voor heb. Woorden zijn nu eenmaal het begin van een conversatie maar ze schieten te kort om alles te kunnen omschrijven wat dieper en onderliggend bedoeld wordt.
Hey! Stop ermee. Je bent vrolijk, ga schilderen of zo. Doe iets plezants! 'k Weet het. Zo ben ik. Ik redeneer maar wat zinloos mijn kop rond. Eigenlijk ben ik mijn eigen beste vriend en vijand. En dat de hele dag lang.
Alleen, wat is dat? Best dat niemand het merkt anders moet ik het allemaal nog uitleggen ook!
de zon schijnt, de muziek staat keihard en de broodcake is in de maak... wat wil een mens nog meer
Yep. Ik wen eraan. Ik ben een dag veertig. Het voelt anders aan. Hoe dat nu kan? Ik voel het zo aan. De 4 is geen 3 en dat het gaat niet over één cijfer maar over 10 jaar. 10 jaar waarin ik mezelf heb gezocht en min of meer heb gevonden. Van 20 tot 30 ongeveer lag ik in de knoop met mezelf, zelfs tot mijn vijfendertigste moet ik eerlijk bekennen. De laatste vijf jaar gaan op en neer, maar dat is altijd al zo geweest. Alleen is het meer op en neer om de dingen die mij aangaan en niet om de dingen die anderen van mij willen. Dat is een wereld van verschil. En nu zou ik het idee moeten hebben om wat rustiger te zijn. Ik heb volgens anderen alles en kan nu op mijn lauweren rusten. Dat zou mooi wezen mocht ik dat kunnen, ik ben geen lauwerruster. Ik ben een woelig mens dat, hoewel ze constant snakt naar rust, het woord rust in haar leven niet zou kunnen verwerken. Als het niet beweegt, leeft het niet. Oké. Ik heb mijn motto gevonden voor de komende 10 jaar. Mijn budget is geplunderd door het schitterende feest dat ik achter de rug heb maar ik, en velen met mij, hebben genoten. Thx for everything! Misschien is dat wel een idee, de Engelse Vee komt bovendrijven. De innerlijke, gevoelige, adjectief gebruikende Vee. Yes, there's more to me than meets the eye. Gelukkig! Ik pep mezelf op, hoef me eigenlijk niet op te peppen want ik heb al een schitterende morgen achter de rug en straks volgt de rest van de dag. Wat ik ga doen? Ik vind het nieuwe kuisproduct wel lekker ruiken en sinds ik mijn kot van een huis gisteren op mijn verjaardag volledig heb gedweild behalve de badkamer, zou ik dat wel eens doen. Dan heb ik toch iets gedaan wat verwacht wordt van een vrouw die thuis zit. Een mens voldoet toch graag aan wat door duizenden gedaan wordt. Bweeeeeeeekkkkk!
Neen. Ik ga straks eten maken en er niet van eten, of weinig. Het eten komt me zowat de strot uit. 'k Had maar zoveel niet moeten bestellen dat ik er dagen van moet eten. De kippen hebben feest sinds gisteren. Taart, sandwiches, groenten, fruit, koffiegruis... Ow ja. Wannes van de Velde is dood.
Een mens moet meer feesten. Het zorgt er voor dat overvolle kasten ineens leeg zijn, vensterbanken proper en je huis is van volgestouwd naar minimalistisch herleid. Maar aangezien het tien jaar zal duren voor ik weer eens een party gooi (van "to throw a party") heb ik vrees voor wat er weer allemaal mijn huis zal binnenkruipen. Hoewel. 10 jaar? Da's lang. Amai niet zeg!
Ik ga maar iets productiefs (lees: waar ik van ga zweten) doen en daarna nadenken over hoe plezant ik mijn dag verder kan indelen. Ik heb namelijk vakantie deze week. Daar heb ik (ja ikke) zelf voor gezorgd om mezelf wat rust (lees: gewoel) te geven. Ik ben tevreden. Mijn vrienden en familie waren er gisteren, en ik heb tussen alle drukte in genoten met volle teugen van het gelach, de babbel, de zottigheid en de hulp en natuurlijk last but not least alle kleine en grote cadeaus. Wat is er nog leuker?
Ow. Ik zie drie zinnen na mekaar met 'ik' beginnen. Ja, na je veertig mag je egoïstisch zijn zeker. Samen met mijn vent en kids, lekker ego-ik-tisch.
Yep. Zo ben ik. (neuh, was je maar meer zo). Ik werk eraan. Ik, ikke, me, myself and I. And the rest of my friends
Ik heb al weer veel verzet vandaag. Toch heb ik het gevoel dat de rest van de dag een luie zondag wordt. Als er niet te veel dochters aan mijn oren komen zagen. Een cake in de oven, dochter aan het stofzuigen en nog een Franse oefening die ik wil checken. En nu met een koffie hier aan de computer.
Mens, wat heb ik genoten van mijn nieuwe neefje van een paar dagen oud! Dat dingske ligt gewoon in mijn armen wat te kreunen, lachen en verder als een gorillaatje opgekruld tegen mijn schouder te maffen. Schoon kind. Ik zou 't ook wel gewend worden! Maar daarvoor moet mijn vent goed poer hebben en moet ik ook niet zo'n vijandige endometriose in mijn body hebben woekeren. De kans is dus superklein en een veertigjarige zou al met andere gedachten in haar koppeke moeten zitten.
Het moederinstinct voor kleine babies is toch wel iets aparts. Als ik naar mijn dochters nu kijk en de onrust die dat met zich meebrengt ook al zijn ze soms superlief, zou ik toch beter moeten weten. Het vertedert. Het is zooooooooo prutserig en klein. En het is nieuw. Dat is wat aantrekt. De rest daar hoef ik niet bij stil te staan want ik ben niet de moeder. Ergens, gelukkig!
Straks ga ik wat stapelwoorden met mijn ventje. Ik moet mezelf wat speeltijd opleggen om weer zin te krijgen. Eén ding is zeker: één van de twee pakskes is weg naar zijn bestemming. Nu het andere nog. Niet dat dat een corvée is maar ik zie zo graag de reactie van degene die iets van mij krijgt. 't Is al zoveel alsof ik zelf iets krijg.
Waardering en appreciatie, dank dat je iets gekozen hebt dat inderdaad nuttig en persoonlijk is, dat geeft de voldoening. En ik zoek wel dikwijls naar voldoening op die manier. In het geven. Niet in het krijgen of nemen. Dus als iemand mij spontaan een goed gevoel geeft, dan ben ik voldaan.
Ik heb veel dagen dat ik dat niet ben. Dat ligt dan waarschijnlijk aan mijn omgeving, als ik mijn eigen redenering van hierboven volg. Het is zo moeilijk voor mensen om iets uit hun hart te geven. Ik kan er niet bij dat dat moeilijk is. Als je het meent, dan is dat met 300% super welkom, toch? Ik kan er mij niet bij neerleggen dat mensen dat niet inzien. Maar frusti word ik er vandaag niet van. Ik heb namelijk een luie zondag. Allé, de eerste uren van de namiddag zijn al redelijk lui, hoewel mijn vent zegt dat ik jagerig ben opgestaan vandaag. 't Is een interpretatie, een beleving, denk ik. Ik voel het niet zo aan. Ik doe wat moet en nu wat ik wil. Wat wil ik dan? Pf. Weet ik veel...
wat een hondenweer... extra energie om de knop om te draaien gewenst!
Ik krijg het ervan als ik buiten kijk. Ik zit in mijn living te typen met ijskoude vingers. Ze geraken niet opgewarmd, ook niet als de kachel brandt, ook niet als ik afwas. Mijn energiepeil is gezakt tot overlevingsniveau. Ik ben prikkelbaar, heb geen zicht op wat er vandaag nog zal gebeuren, zie alleen wat nog moet gebeuren. En dat is nu net wat me kregelig maakt. 1 en 2 november zijn feestdagen. Mochten ze in de week vallen dit jaar dan had ik het onthouden. Nu kom ik tot de vaststelling dat alle winkels toe zijn en ik geen eten meer in mijn kot heb. Hoe ik weet dat alles toe is? Omdat ik er naartoe ben gereden - Lidl, Aldi, GB, plaatselijke winkel... en toen pas viel mijn frank. Yep. Ben dan maar koffie gaan drinken bij mijn ouders en heb daar quiche gegeten. Lekkere quiche lorraine. Mijn ma ontpopt zich de laatste tijd zowaar in een keukenkoningin. Prinses gaat niet echt meer eenmaal je 67 bent, vind ik.
Wat ben ik dan? Een keukentussenpersoon? Wat ligt tussen prinses en koningin? Koningin in wording? Klinkt niet echt. En er kan nog van alles mislopen voor ik koningin ben. Het geeft me anders wel het gevoel dat ik een stijgende lijn maak, beter doe dan gisteren of zelfs een uur geleden als ik het zo bekijk. Zie je, alles is een kwestie van interpretatie, bekijken, beschouwen en het positieve zoeken. Het kost me wel extra energie vandaag want het weer zit niet mee. Het trekt naar beneden. Stom dat iets zo 'uiterlijks' (als tegenhanger van innerlijk) mij zo kan beïnvloeden. Ik hang op het neutrale niveau vandaag, met meer kans op overtippen naar het ontplofbare dan naar het leuke. Ik kan namelijk vandaag niets leuks bedenken. Spelen trekt me niet aan, koken gaat niet want ik heb niets in huis behalve nog één maaltijd voor vanavond en wassen en plassen is niet echt iets waar ik van geniet. Schilderen? Neen. Ook geen inspiratie. Praten? Neen. Laat me maar intern monologen. Misschien lees ik wel een boek of zing ik luidkeels over alles wat me tegengaat vandaag. Dat het eruit ligt. Je zou zo denken dat ik een dip heb. Wees daar maar zeker van!
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
