Zaterdag stond ik aan te schuiven aan de kassa van den 'Delhaize'. Het was er erg druk zodat de tijd voor een babbel er wel in zat. Een vrouw die voor me stond zei: het is morgen moederdag, benieuwd dat mijn man er zal aan denken." Ze sprak die woorden zonder echt iemand aan te spreken. De vrouw die aan de kassa naast ons zei dat het eigenlijk 15 augustus is om moederdag te vieren. "Misschien op beide dagen." Mengde de kassierster zich in het gesprek. Een jonge vrouw die achter me stond tikte op mijn schouder. Automatisch draaide ik me om. "En wat denk jij," vroeg ze met een smile van hier tot New York. Het vrouwelijk gezelschap vormde blijkbaar een gemeenschappelijk front, waar al vakbonden jaloers moesten om zijn, in verwachting van mijn antwoord, waarmee ze me met zijn allen als aasgieren konden aanvallen. Een blik in het rond leerde me dat ik in de directe omgeving de enige man was. "Wel dames, volgens mij is het op geen van beide dagen." Ik wachtte even om dan verder te gaan:"Voor mij is het elke dag moederdag, maar om niet uit de toon te vallen geef ik op beide dagen een bloemetje aan mijn vrouw." "Spijtig dat die getrouwd is." Lachte de vrouw naast me. "En kuisen en koken doet hij ook." Gooide de kassierster ertussen. Iedereen schoot in een lach.
Het was snikheet geweest en een wandeling door een dreef met grote bomen zag Jefke wel zitten. Gelukkig moest hij daarvoor maar enkele meters gaan. Mooie, stoere populieren stonde bijna zij aan zij naast mekaar te pronken. Als je stil was kon je hun verhalen horen. Verhalen over romantiek. Ja die bomen hadden al wat gezien en gehoord. Nette mensen uit het dorp. Mensen waar men naar opkijkt. Je zag ze aankomen, elk in een auto, om dan bij mekaar te gaan zitten. De meeste reden weg, sommige bleven gewoon staan. Soms verhuisden ze naar de achterbank. Ook kwamen er jonge koppels hun geestelijke liefde omzetten in lichamelijke liefde. De bomen boden vaak steun aan één van de partners. Na een dertig meter stopte Jefke. In de verte, de andere kant van de dreef, zag hij een silhouet. Voorzeker een vrouw. Nog geen minuut later kwam er een tweede vrouw. Ze liepen zowat tien meter van mekaar. De eerste vrouw keek niet om. Jefke bleef staan, ietwat achter een dikke populier. De tweede vrouw haalde de andere in. De duisternis viel in. Bijna plots. De eerste rouw leunde tegen een boom. De andere kwam erbij. Ze lachten naar mekaar. Liefdevolle ogen kruisten. Hun lippen vonden mekaar blindelings. Jefke, eenennegentig jaar jong kon zijn ogen niet geloven. Twee vrouwen die mekaar kusten. Waar is de romantiek, dacht hij. Een boom fluisterde:"Ja Jefke tegenwoordig kan dat. En ook dat is romantiek.
Het lag tussen kerstmis en nieuwjaar. Mijn vrouw en ik zaten naar de tv te kijken. Ik voelde een bobbeltje in mijn rechterborst, of wat er moest voor doorgaan. Eerder om te lachen zei ik het tegen mijn vrouw. Onmiddelijk belde ze onze getrouwde dochter op. Die sprak van naar de dokter te gaan. Toen de tepel begon tekens te tonen van een ontsteking besloot ik toch naar de huisarts te stappen. Die schreef een verwijziging om een mamografie te laten nemen. Met die uitslag naar de specialist. Aangezien ik bloedverdunners nam diende ik een week te wachten om een punctie te laten doen. Niemand dacht aan kanker. Een week na de punctie had ik een afspraak met de specialist. Onze dochter, die nogal mondig is, was mee gegaan. Bij aankomst kon ik direct in een onderzoekkamertje. De specialist was al een paar keer voorbij gelopen. Dat gaf ons het idee dat het zou meevallen. Toen hij eindelijk binnenkwam, bleef hij voor mij staan. "Ik heb slecht nieuws, het is kwaadaardig. Het woord 'kwaadaardige borstkanker' sloeg als een mokerhamer op mijn hoofd. Borstkanker bij mannen leek me vroeger zo goed als onmogelijk. Plots werd ik er mee geconfronteerd.Een operatie was onvermijdelijk, zowel de tepel als de lympheklier moest weg. Er was geen andere weg. De eerste dag na de operatie was eufories. De volgende dagen, nadat ik minder pijnstillers nam, brachten me naar de realiteit. Nu zit ik in een periode dat ik met mezelf geen raad weet. Twee jaar geleden op mijn verjaardag (6 april) moest ik geopereerd worden aan mijn hart, overbruggingen. Tijdens de operatie kreeg ik 4 x een hartstilstand. Momenteel werkt mijn hart nog maar voor 60%. Nu kreeg ik de vooravond van mijn 63 ste verjaardag op 24 uur een niercrisis. Met de 100 naar spoed en op mijn verjaardag werd er een niersteen verwijdert. Positief denken is er niet meer bij. De witte bloedcellen staan op 9600 waar 10 000 levensbedreigend kan zijn. Ik weet niet wat me terug tot de goedlachse man kan brengen.
Het was al enkele weken snikheet. Jos besloot om naar het kerkhof te gaan. Zijn schoonouders lagen er al meer dan twintig jaar. Jos en zijn vrouw onderhielden de zerken. In de lente zette hij er verse bloemen. Door de hitte hadden de bloemen veel te lijden. Net voor sluitingtijd bij de bloemist had Jos nog wat nieuwe stinkertjes gekocht. Tegen 21 uur was het al iets minder heet zodat hij besloot de bloemetjes te planten. Nadat ze in de grond staken goot Jos er een fles water bij. Even liet hij het water in de harde grond trekken. Dan ging hij een emmer halen. Die ter beschikking van de bezoekers aan een kraan stond. De graven lagen nogal ver uit mekaar. Wanneer Jos water ging halen voor het graf van zijn schoonmoeder zaliger, kwam er een vrouw in die gang. Ze bleef voor een graf staan, niet ver van de plaats waar Jos moest zijn. "Uw moeder?" vroeg Jos beleefdheidshalve. "Ja" antwoordde de vrouw. Wil je ook wat water? Stelde Jos voor. Kan dat? antwoordde de vrouw met een vraag. Geen probleem Lachte Jos. Een paar minuten later kregen de bloemen van de moeder van de vrouw verfrissend water. Je kon zien dat de bloemen dorst hadden. Jos zei dat hij nog een ander graf van water moest voorzien. Hij vroeg de vrouw te wachten dan zou hij de bloemen een tweede keer laten drinken. Wanneer dat gedaan was verlieten ze samen het kerkhof. Ze moesten dezelfde kant op. Ben je getrouwd? Vroeg Jos om een gesprek op gang te brengen. Ze gaf een positief antwoord. Ik ook. Zei Jos. En gelukkig. Voegde hij er snel aan toe. Och ik ook wel. Zei de vrouw. Ze klonk niet overtuigend. Dat was Jos niet ontgaan. Inmiddels naderde de dorpskom. Op de terrassen zat nog veel volk. Zullen we iets drinken daar op het terras is nog een tafel vrij. Nodigde Jos de vrouw uit. Duidelijk twijfelde ze. Enerzijds wou ze wel. Van de andere kant was ze bang met een andere man gezien te worden. Als je me Anna noemt. Gaf ze de aantrekkelijke uitnodiging een kans. Ondanks het warme weer hield Jos zich aan zijn koffie. Zij dronk een limonade light. ?iet dat ze het echt nodig had. Het was Jos niet ontgaan dat Anna er heel knap uitzag. Na een halfuur op het terras gezeten te hebben en over hun respectievelijke echtgenotes te hebben gesproken, zonder te klagen, zei Jos dat het stilaan tijd werd om verder te gaan. Anna gaf hem gelijk. Inmiddels wist Jos dat de vrouw een beetje verder woonde dan hij maar in dezelfde richting. Ze konden langs de hoofdstraat gaan of een binnenweg nemen. De binnenweg was een pad, amper anderhalve meter breed. Langs beide kanten stond een haag van twee meter hoog. In principe kon niemand hen zien zonder in de pad te komen. Zullen we langs het padje gaan? Vroeg Anna. Daardoor gaf ze te kennen nog wat langer in het gezelschap van Jos te willen vertoeven. Stilaan viel de duisternis in. Zeker tussen de twee hagen. Anna nam de hand van Jos. Bang? Vroeg deze. Een beetje. Gaf Anna toe. Een peer meter liepen ze zwijgzaam naast mekaar. Dat Anna de hand van Jos genomen had gaf hen beide een raar gevoel. Een blij gevoel. Bijna waren ze aan het einde van het pad. Daar zouden hun wegen scheiden. Plots bleef Anna staan. Ze nam ook de andere hand van Jos. Zodat ze tegenover mekaar stonden. Ze keken mekaar in de ogen. Heel diep. Dan zette Anna haar lippen op die van Jos. Een kus die een boekdeel kon zijn volgde. "Anna, we moeten ons verstand gebruiken. Zei Jos plots. Ze sloeg haar armen rond zijn hals en fluisterde hem in het oor:Ik weet het, laat me je nog even vasthouden. Vijf minuten later lieten ze mekaar los en gingen naar het einde van het padje, het einde van hun kortstondige romance.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
