Ik heb er een heel moeilijke dag op zitten vandaag. Augustus' kanker is teruggekeerd en deze keer heeft hij het niet gehaald. We merkten al dat het steeds slechter en slechter ging met hem. Er werd ook al een pre-begrafenis georganiseerd met de vrienden van de praatgroep. Midden in een bepaalde nacht belde mijn moeder mij wakker. Ze vertelde me dat Augustus overleden was. Ik barstte meteen in tranen uit. Enkele dagen later vond de begrafenis plaats. 

Peter was aanwezig op deze begrafenis, blijkbaar vroeg Augustus hem om aanwezig te zijn. Tijdens de begrafenis bleef ik de hele tijd bij mijn vriend van de praatgroep, Isaac. Ik negeerde Peter. Isaac vertelde me dat Augustus het einde van mijn favoriet boek heeft geschreven. Ik stuurde een brief naar Peter om te vragen of Augustus dit wel werkelijk had geschreven. Peter zei van niet, maar wel dat hij het zelf heeft geschreven op aanvraag van Augustus omdat Augustus zelf te ziek was om nog een einde te schrijven. Op de notitieblaadjes van Augustus stond mijn eigen levensbeschrijving. Het deed me zoveel dit te zien en te lezen. Dit zal voor mij het belangrijkste aandenken zijn aan Augustus.

Ik heb het vandaag vooral emotioneel zwaar gehad. Het was een triestige, maar ook troostende dat dat veel herinneringen met zich zal meebrengen.

Rust in vrede, Augustus! 

Liefs,

Hazel

Ik heb een prachtig moment achter de rug. Graag deel ik jullie mee dat Augustus en ik een koppel zijn. We hebben onlangs afgesproken en we hadden heel wat plezier. We leerden elkaar goed kennen. Augustus vroeg naar mijn interesses. Ik heb Augustus vertelt over mijn favoriete boek: 'An Imperial Affliction' van Peter Van Houten. Het boek gaat over een ziek meisje, het heeft de vorm van een dagboek. Het boek is niet volledig uitgeschreven dus ik vermoed dat het meisje gestorven is. Ik zou echt heel graag het einde willen weten. Augustus zou ook heel graag weten hoe het verhaal afloopt. Daarom regelde Augustus voor mij een afspraak met de auteur. Ik vond dit ongelooflijk lief van hem. Dit wil dus zeggen dat ik binnenkort naar Amsterdam mag! Ik kijk er al heel erg naar uit. Aangezien ik heel erg ziek ben zal dit een heel moeilijke taak zijn voor mij, maar aangezien ik toch niet meer lang zal leven grijp ik elke kans die ik maar kan grijpen.

In mijn volgend bericht laat ik zeker weten hoe het is geweest. 

Wat zie ik Augustus toch graag...

Fijne dag nog!

Hier ben ik weer. Het was vandaag een heel bijzondere dag. Mijn ouders hebben me overtuigd om naar een praatgroep te gaan. Ik vond dit maar niks. Ik had liever gelezen of naar een tv-serie gekeken. Mijn ouders waren een grote voorstander van een praatgroep. 

Ik kwam toe in de groep met veel tegenzin en stond niet open om nieuwe vrienden te maken. 

Tijdens het praten leerde ik Augustus kennen. Het is een jongen die een jaar geleden nog botkanker had waardoor zijn been werd weggehaald. Ik deed heel afstandelijk tegen hem maar hij deed me openbloeien. We hadden al snel een goede band. Hij wou graag met mij afspreken en ik vond dit een goed idee.

Ik heb het gevoel dat ik stilaan een beetje verliefd aan het worden ben.

Ik hoop dat ik goed zal kunnen slapen vannacht.

Tot de volgende keer!

Ik ben vandaag naar Amsterdam geweest samen met Augustus en mama. Het begin van de dag liep zeer vlot. Ik was ongelooflijk zenuwachtig om Peter voor de eerste keer te ontmoeten. Het bezoek bij de auteur liep echt niet zoals verwacht. De auteur was stomdronken en hield ons gewoon aan het lijntje. Hij zei de meest gemene dingen tegen ons en blijkbaar wist hij zelf niet dat wij een afspraak hadden met hem. Hij weigerde antwoorden te geven op hun vragen dus we besloten weer weg te gaan. We hebben dan maar het museum van Anne Frank bezocht. Het was vrij lastig voor mij om tot boven te geraken. Eens boven kwam Augustus naar mij, pakte me vast en gaf me een stevige zoen. 

Deze dag was dus voor mij een ontgoocheling maar toch heb ik ervan genoten om bij Augustus te zijn.

Groetjes!

Ik ben Hazel Grace, een zestienjarige vrouw met schildklierkanker. Deze kanker is al helemaal uitgezaaid naar mijn longen. Mensen herkennen me vaak aan het buisje dat door mijn neus stroomt. Ik moet kunstmatig ademen omdat ik een long heb die niet meer werkt en ik moet heel veel medicijnen nemen. De laatste maanden zijn vrij lastig geweest. Ik merk dat ik steeds depressiever en depressiever word en ik besef maar al te goed dat mijn laatste dagen zijn geteld.

Mijn ouders zijn overbezorgd, ergens snap ik ze wel maar toch doet het me niks. 

Ik heb besloten om toch naar buiten te komen met mijn probleem. Ik wil jullie graag laten zien hoe ik de rest van mijn leven zal doorbrengen met deze ongeneeslijke ziekte.

Hopelijk tot gauw!