In augustus ben ik, zoals ik aangekondigd had, naar Italië gereisd om daar Sarahs zoon op te zoeken. Ik had met William afgesproken op een terrasje en daar vertelde ik het hele verhaal. Mijn verbazing was immens toen William hierbij compleet uit de lucht viel. Hij wist helemaal niet dat zijn moeders echte achternaam niet Dufaure maar Starzinski was. Even vreesde ik dat dit helemaal niet Sarahs zoon was, maar die onzekerheid smolt weg als sneeuw voor de zon toen ik William een foto van Sarah als kind toonde. Hij herkende meteen zijn moeder in het meisje, op wiens borst een Jodenster genaaid was. William wilde deze verschrikkelijke waarheid echter niet onder ogen zien en verliet woedend het terras. Hij wou ons nooit meer zien. 

William, de zoon van Sarah Starzinski, die me dankbaar is voor mijn inspanningen.

Een mooier slot had ik me niet kunnen wensen. 

Pas nu ik bovenstaande zin zwart op wit zie staan, sijpelt die werkelijkheid langzamerhand door. Ik ben nu een week terug van Connecticut. Mijn zus had daar een adres weten op te sporen waar ik verwacht had Sarah terug te zien. Jammer genoeg was ik fout en stond ik oog in oog met de tweede echtgenote van Sarahs man. Zij vertelde me dat Sarah op haar veertigste overleden was in een auto-ongeluk. Gelukkig kon diezelfde vrouw me wel het adres geven van Sarahs zoon, William Rainsferd. Hij woont in Italië.

Mijn plan is simpel: ik ga naar Italië. Ik moet en zal met William praten.

Sarah Starzinski was, zoals ik al vermoedde, ontsnapt uit een Frans doorgangskamp waar ze na enkele dagen in het Vel d'Hiv naartoe was gebracht. In Beaune-la-Rolande vond ze onderdak bij de familie Dufaure. Hoewel Sarah daar veilig was, wou ze toch terug naar Parijs. Ze had immers haar broertje opgesloten in de kast de nacht dat de razzia plaatsvond. Hoewel er al enkele weken verstreken waren sinds die nacht, koesterde Sarah nog steeds de hoop dat ze haar broertje daar zou terugvinden. Vandaar dat ze in augustus 1942 aanklopte bij het appartement waar Edouard en Mamé intussen in woonden. Edouard herinnert zich nog haarscherp de geur van verrotting die het appartement overspoelde wanneer Sarah de verborgen kast opende... 

Sinds die dag zou niets meer hetzelfde zijn voor mijn schoonfamilie. Sarah had hun appartement verlaten met ogen die brandden van haat. Haat tegenover mijn schoonfamilie, omdat zij misdadigers waren in haar ogen. Zij hadden haar broertje laten doodgaan.

Niemand weet wat er van Sarah geworden is. Ze hebben haar na die bewuste dag in augustus nooit meer teruggezien. Alles wat ik wil, is haar terugvinden. Sarah moet weten dat mijn schoonfamilie van niets wist toen ze in dat appartement trokken. Ik ben vastberaden om haar dat duidelijk te maken.

Dankzij mijn schoonfamilie werd mijn zoektocht naar verhalen nog stukken interessanter. Er ging een belletje rinkelen toen mijn schoonmoeder Mamé me vertelde dat ze in juli 1942 samen met haar gezin verhuisd was naar een appartement in Parijs. Ze vertelde me dat het appartement ineens leegstond omdat er enkele weken eerder een grote razzia had plaatsgevonden. Ik walg van die gedachte. Toen ik Mamé verder bevroeg over de voorgeschiedenis van hun appartement, klapte ze toe. Toch geef ik niet op. Ik ben vastbesloten te weten te komen welk Joods gezin in dat appartement woonde. 

Vandaag had ik een afspraak met Franck Lévy, de oprichter van een van de grootste organisaties die Joodse mensen na de Holocaust hielp hun familieleden op te sporen. Hij bezorgde me de namen van de personen die in het appartement van Mamé gewoond hadden; Vladislav, Rivka en Sarah Starzinski. Merkwaardig genoeg stond bij Sarah enkel 'opgepakt 16 juli 1942', en niet met welk konvooi ze naar Auschwitz gebracht werd. Er is dus een kans dat Sarah het overleefd heeft. Die gedachte intrigeert me. Dit moét ik verder zien uit te pluizen. 

Ik hou jullie op de hoogte! 

Welkom op mijn blog! Ik ben Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste wonende in Parijs. Al zes jaar werk ik voor Seine Scenes, een Amerikaans weekblad dat hier in Parijs verschijnt. Vandaag kreeg ik van mijn hoofdredacteur, Joshua, een enorm interessant onderwerp toegewezen. Ik heb de opdracht een artikel te schrijven over de herdenking van zestig jaar Vel d'Hiv'. Graag geef ik een woordje duiding voor diegenen bij wie dit begrip onbekend in de oren klinkt.

Op 16 juli 1942 werd een grote razzia gehouden in Parijs. Duizenden Joodse gezinnen werden dagenlang in erbarmelijke omstandigheden opgesloten in het Vélodrome d'Hiver, een overdekt stadion voor wielerwedstrijden. Van daaruit werden ze naar Franse doorgangskampen gebracht, om vervolgens naar Auschwitz gedeporteerd te worden. Daar werden ze genadeloos vergast.

Deze gebeurtenis is een zwarte, voor velen ook onbekende pagina in de Franse geschiedenis. Het is mijn taak om getuigenissen over het Vel d'Hiv te verzamelen om zo de herdenking van die gruwelijke gebeurtenis de nodige aandacht te geven. Ik brand van verlangen om de verhalen die ik te horen zal krijgen met jullie te delen!