Ik ben zwanger, het kind is van Ish. Hij weet van niks en dat wil ik zo houden. Ik hou onbeschrijfelijk veel van Ish, maar jammer genoeg hou ik nog meer van mezelf. Ik heb even getwijfeld om het kind te houden en met Ish te trouwen want ik weet dat hij dat onmiddellijk zou doen, zonder aarzeling en zonder twijfels. Helaas ben ik zwak en niet in staat om mijn weelderige levensstijl op te geven om met Ish te trouwen en in armoede tussen de Japanners te gaan leven. Dus ik ben met Nathaniel naar Mexico gereisd om daar abortus te plegen. Aanvankelijk toen ik het aan hem opbiechtte was Nathaniel boos of eerder gekwetst, hij kon het niet geloven. Na een tijdje stond hij echter weer volledig aan mijn kant en heeft hij mij geholpen om alles te regelen. Toen is er iets gebeurd wat de rest van onze levens gaat veranderen. Toen ik daar in dat kleine huisje in Mexico een fles tequila, die als verdoving zou dienen tegen mijn lippen hield en met een blik waarin er angst, machteloosheid en heel veel schaamte verborgen zat opkeek naar Nathaniel sprak hij de woorden die mijn leven voor altijd zouden veranderen. ' We gaan trouwen en laten het kind komen. ' Zo zal het gebeuren. Ik ben afscheid gaan nemen van Ish op onze gewoonlijke ontmoetingsplaats, mijn hart brak in miljoenen stukjes toen ik de woorden van afscheid uitsprak. Ik zag de fonkeling in zijn ogen verdwijnen en zijn lichaam in elkaar krimpen. Dit zal hij mij nooit vergeven. Mijn egoïsme heeft het mooiste onderdeel van mijn leven verpulvert. Het enige wat ik nu nog kan doen is doorgaan met een leegte in mijn hart.
