Vandaag heb ik Ish voor het eerst in vele jaren gezien. Zijn vader is gestorven en zijn laatste wens was dat Ish het familie zwaard dat zijn vader jaren geleden in de tuin van Sea Cliff begraven had terug zou opgraven. Hij belde aan en ik vloog in zijn armen, hoewel we nu beiden 22 jaar zijn steek ik toch nog steeds boven hem uit. Hij leek eerder overdonderd dan blij, maar ik heb al die jaren op hem gewacht dus mijn vreugde was groot genoeg voor ons beide. Mijn nonkel heeft Ish een bedrijfje aangeboden en Ish heeft het voorstel aanvaard dus hij komt terug in Californië wonen. We hebben er nog niet over gesproken, maar ik weet dat dit het begin is van iets moois voor mij en Ish, na al die jaren zijn we herenigt en ik ben zeker en vast niet van plan om hem ooit nog los te laten. Morgen spreken we af bij zonsondergang. Ik heb eindelijk het gevoel dat de leegte in mijn hart terug gevuld is.
