Ik kan nog steeds niet geloven dat Ish weg is, het afscheid was tragisch. Mijn nonkel Isaac Belasco, een belangrijk man heeft er door middel van zijn gezag voor kunnen zorgen dat we Ish en zijn familie nog een laatste keer hebben gezien net voor ze op de bus werden geduwd richting een onbekend kamp. Alle Japanners hebben het bevel gekregen vrijwillig deel te nemen aan de internering of ze zouden opgepakt worden. Dus de Fukuda's hadden in alle haast hun belangrijkste spullen bij elkaar gezocht en hun huis achtergelaten. Ik heb mijn nonkel gesmeekt om hen te redden, ik zou alles doen om Ish hier te houden. Nu Nathaniel op de middelbare school zit heb ik Ish meer dan ooit nodig. Helaas, Isaac kon niks veranderen aan de deportatie van de Fukuda's. De laatste woorden die ik met tranen in mijn ogen naar Ish geroepen heb zijn: ' Schrijf mij! Schrijf mij alsjeblieft! '. Ik had achteraf gezien betere dingen kunnen zeggen zoals ik zal je missen en vergeet me niet, maar de wanhoop had mijn hele lijf overgenomen en ik heb niks beter kunnen bedenken. Ik ga al beginnen aan mijn eerste brief ook al weet ik niet naar waar ik hem moet sturen. Ik vrees dat ik de leegte in mijn hart weer zal voelen nu ik ook van mijn beste vrienden gescheiden ben.
