Het is een tijdje geleden dat ik nog mijn gedachten heb neer kunnen schrijven. Het trucje van mijn interview is gelukt. Amy is teruggekeerd. Ze kon de mensen en de politie zo goed rond haar vinger draaien. Toen ik mijn vrouw ging oppikken in het politiebureau werd ik als een held onthaald. Ik was plots niet meer de man die zijn vrouw heeft vermoord maar de onschuldige man die alle verwijten moest doorstaan Amy beweerde dat Desi - haar stalker toen ze nog studeerde - haar ontvoerd had en haar iedere dag verkracht had, ze heeft hem vervolgens vermoord om te kunnen ontsnappen. Mijn vrouw is een moordenaar, niet ik. Nu goed, ik wou Amy verlaten, maar dat ging niet zo gemakkelijk. De man die zijn vrouw verlaat na al het gruwelijke dat ze moest meemaken, neen dat ging niet. Ik moest leren leven met Amy. Na twintig weken was ik het beu, ik kon het niet meer aan. Ik vertelde Amy dat ik niet langer deel uitmaakte van haar verhaal. Maar Amy lachte ermee, ze zei dat het de perfecte timing was. Ze wilde me iets laten zien. Een zwangerschapstest, positief. Amy was zwanger. Het kind kon niet van mij zijn, ik had mijn vrouw sinds haar terugkeer niet meer aangeraakt. Maar ik was vergeten dat ik die vruchtbaarheidsonderzoeken had gedaan. Amy had het briefje van die onderzoeken bewaard en had mijn zaad opgehaald, ze heeft het bijgehouden. En nu heeft ze er gebruik van gemaakt. Ik kan niet anders dan bij Amy blijven. Ik zal nooit voogdij krijgen over mijn kind, mijn jongetje. Amy zal alweer dingen uitvinden waardoor dit niet zou lukken, zo verdomd briljant is ze. Ik zal een goede vader zijn. Ik zal alles doen die een goede vader hoort te doen. Mijn kind zal niets te kort komen. En met Amy zal ik moeten leren leven
Ik ben vannacht naar een bar geweest, niet mijn bar, een andere. Ik had nood aan mensen om me heen. Natuurlijk kreeg ik veel boze blikken naar mijn richting gestuurd, want ik ben de man die zijn vrouw heeft vermoord. Plots kwam Rebecca naast me zitten, een redactieassistente van een misdaadblog Whodunnit genaamd. Ze was op zoek naar me om een interview te kunnen strikken om haar carrière een boost te geven. Ik was beschonken en zag mijn kans om Amy naar me toe te lokken, de detective van Tanner - mijn advocaat - heeft Amy nog altijd niet gevonden. En als wij haar niet kunnen vinden, dan kan ik even goed proberen haar naar ons te lokken. Ik wist dat ze dit interview ging zien, dus ik haalde het beste uit de kast. Ik vertelde dat ik Amy niet goed had behandeld tijdens ons huwelijk en dat het mijn schuld is dat het misliep. Ik zei dat als Amy terug zou zijn dat ik haar alles zou geven dat ze nodig had en nog andere lieve woorden. Ik deed alsof ik mijn lesje geleerd had. Als zij het smerig kan spelen dan kan ik dat ook. Ik hoop dat het gelukt is.
Ik geloof dat mijn vrouw mij in de val probeert te lokken. Ik geef toe ik heb een affaire met een jong meisje en ik denk dat Amy erachter gekomen is. Amy heeft zoals elk jaar een speurtocht gemaakt voor onze huwelijksverjaardag. Ze maakt ze altijd moeilijk, maar deze keer niet. Ik dacht dat ze ons huwelijk probeerde te redden. Maar uiteindelijk blijkt dat iedere locatie waar ze een tip heeft achtergelaten een locatie is waar ik met Andie - mijn minnares - mijn vrouw heb bedrogen. Mijn kantoor, het huis van mijn vader, in Hannibal en tenslotte in Gos schuurtje achter haar huis toen ze werkte in De Bar. Je moet weten, de politie heeft een rekening gevonden met allemaal dure aankopen op mijn naam, ik had die spullen nooit gekocht. Maar nu blijkt dat Amy deze heeft gekocht in mijn naam, ze wilt me beschuldigen van de zogezegde moord op haar. Ze heeft ze daar geplaatst zodat het lijkt dat ik mijn leven doodleuk verder zal zetten wanneer ontdekt wordt dat Amy nooit meer zal terugkeren. Ik ben misselijk. Ze heeft me afgeleid, ze heeft me doen geloven dat ze nog steeds van me hield. Ik ren als een gek achter haar aanwijzingen aan, geloof dat mijn vrouw het goed wil maken, dat ze ons huwelijk nieuw leven wil inblazen Maar uiteindelijk is haar enige doel mij in de gevangenis doen belanden. En hier in Missouri bestaat de doodstraf nog, ik ben geschokt dat Amy zoiets kan doen. Ze heeft alles tot in de details uitgedokterd. Ik ga eraan.
Amy wordt nu bijna een week vermist. Ik word verdacht van de moord op mijn vrouw omdat ik er niet uitzie alsof ik rouw. Die domme glimlach op die persconferentie heeft alles verpest. De Ellen Abbottshow is een tv-programma dat gespecialiseerd is in vermiste en vermoorde vrouwen met als presentatrice Ellen Abbott. Ze maakte me compleet zwart, ze bleef maar doordraven over mijn glimlach op de persconferentie en het feit dat ik geen alibi heb op de dag dat mijn vrouw ontvoerd werd. Maar ik heb mijn vrouw niet vermoord, echt niet. Deze avond vond een herdenkingsbijeenkomst plaats met kaarsjes in het Tom Sawyer Park. We liepen het park in en zagen overal cameras, niet alleen van de regionale zenders, maar ook van de landelijke. Ik wou de mensen duidelijk maken dat ik niets te maken heb met de ontvoering van mijn vrouw en dat ik haar oprecht terug wil zien. Ik deed mijn speech over hoe graag ik Amy zie en hoe hard ik haar mis. Plots kwam Noelle uit het publiek naar het podium gestormd. Noelle beweert dat ze de beste vriendin is van Amy, maar ik heb Amy nog nooit een woord horen zeggen over haar. Ze bleef roepen dat ik moest vertellen wat ik met Amy gedaan had. En plots riep ze dat Amy zwanger was. Ik was stomverbaasd. Het klopte niet, ik heb altijd kinderen gewild, we hebben pogingen gedaan, ik heb zelfs vruchtbaarheidsonderzoeken laten doen in het ziekenhuis maar toen besloot Amy dat ze geen kinderen wilde. Ik heb altijd aan de buitenwereld gezegd dat ik degene was die geen kinderen wou, omdat ik me groot wilde houden. Ik ben weggestormd. Nu lijk ik nog meer op een moordenaar. Een man die zijn zwangere echtgenote vermoord omwille van geldproblemen en een ongewild kind. Ik ben radeloos.
Vannacht ben ik met nog een paar anderen naar het winkelcentrum geweest. De politie had dit al gedaan, maar ik heb het gevoel dat ze dit niet goed gedaan hebben, ik wou zelf eens gaan kijken om zekerheid te hebben. Het is afschuwelijk hoeveel daklozen en drugsverslaafden daar rond lopen. Stucks vertelde me dat ik moest opletten voor de Blue Books, ze werkten een aantal jaren geleden in de fabriek waar ze schoolboeken maakten, maar die is failliet gegaan aangezien de schoolkinderen nu met computers werken. Het gaat de ronde dat ze een jaar geleden een vrouw ontvoerd hadden en dat ze aan groepsverkrachting deden. Ik wou nagaan of zij er niets mee te maken hadden of op zn minst er iets van wisten. Toen we bij de Blue Books aankwamen wist de leider - Lonnie - me te zeggen dat Amy een pistool wou kopen. Mijn vrouw die een pistool wou kopen, ze was bang voor iets, maar wat? En waarom heeft ze me er niets van verteld? Zoveel vragen. Ik wil gewoon mijn vrouw terug.
Vandaag was er een persconferentie om aan de wereld te laten weten dat mijn vrouw vermist is. Ik voelde me belabberd omdat ik geen oog dicht heb gedaan deze nacht. Wanneer ik het politiebureau binnenstapte stonden de ouders van Amy reeds te wachten. De persconferentie vond plaats in een treurig vergaderzaaltje, daar zaten de journalisten ons op te wachten. Er stond een kartonnen bord op een ezel met een uitvergrote foto van Amy op haar allermooist, ik kon niet anders dan staren naar de foto. Ik was als eerste aan het woord. Mijn gezicht was emotieloos, ik ben nooit goed geweest in emoties tonen. Er kan mij iets compleet dwarszitten, maar dan nog zou je niets aan mijn gezicht zien en uit mijn woorden kan je nog veel minder opmaken wat er aan de hand is. Ik praatte zodanig neutraal dat het leek alsof het mij allemaal geen snars kon schelen, de vader van Amy probeerde me te redden. Hij legde zijn hand op mijn schouder en sprak de journalisten toe terwijl hij een traan wegpinkte. Ik versteende, ik kan niet goed omgaan met verdriet, mijn vader beweerde altijd dat mannen niet huilen. Ik voelde me ongemakkelijk waardoor ik ongemakkelijk begon te glimlachen. Daar stond ik dan, echtgenoot van de vermiste vrouw te glimlachen. Net alsof het de glimlach was van een moordenaar.
Er is net iets verschrikkelijks gebeurd. Het is vandaag de huwelijksverjaardag van Amy en mij. Ik wou wat stoom gaan afblazen om me voor te bereiden op de teleurstelling die Amy ieder jaar duidelijk laat merken en dit deed ik het liefst in De Bar, de bar die ik en Margo - mijn tweelingzus - uitbaten. Na een tijdje gezellig met Go te praten, belde mijn buurman me op om te laten weten dat de voordeur van mijn huis al een tijdje wagenwijd openstond. Ik was toch al van plan om naar huis te gaan, dus ik stapte in mijn auto en reed naar huis. Toen ik aankwam, stond de deur nog altijd open, ik had gedacht dat Carl - mijn buurman - weer een glaasje te veel op had en dat de deur gewoon zou opengestaan hebben omdat Amy het vuilnis buiten aan het zetten was. Ik ging snel naar binnen en riep mijn vrouw, maar ik kreeg geen antwoord. Ik rende meteen naar boven, maar Amy was nergens te zien. Haar strijkijzer stond nog aan, dus ze kon niet ver weg zijn. Toen ik naar beneden ging en richting de keuken stapte, zag ik stukjes glinsterend glas op het tapijt liggen. de salontafel was omgestoten alsof er een groot gevecht zich had plaatsgevonden in mijn woonkamer. Ik panikeerde en begon Amy's naam te schreeuwen. Ze was niet in huis, niet in de tuin, ze was nergens te bespeuren. Ze was gewoon verdwenen.
