De volledige namiddag zit ik hier al te wachten op meneer Taï-loa, maar hij komt maar niet. Hij maakt er precies een gewoonte van, dit is nu al de vijfde dag op een rij. Teleurgesteld besluit ik eens binnen te gaan in het gebouw waar mijn vriend verblijft. De conciërge vertelt me dat er hier vluchtelingen verbleven, maar deze weg zijn omdat de zaal verkocht is aan iemand anders. Ik beschrijf hoe de oude man eruit ziet en vertel de conciërge dat hij meneer Taï-loa heet. Er valt niets terug te vinden in de documenten over een man met de naam Taï-loa, de moed zakt me zo steeds meer in m'n schoenen.
Ik blijf elke dag maar wachten op de bank, zelfs de zondag, maar elke keer vertrek ik weer met een slecht gevoel naar mijn appartement. Ik vraag me af als meneer Taï-loa me mist of dat hij het goed heeft waar hij nu is. Vol gedachten tik ik op mijn pakje sigaretten, haal er één uit, steek hem aan en terwijl ik er het eerste trekje van neem sluit ik mijn ogen.'Goedendag, goedendag' hoor ik in mijn achterhoofd, 'goedendag, goedendag, goedendag' de stem klinkt steeds krachtiger en herkenbaarder. Plots besef ik dat het de stem is van mijn vriend en spring op. Zoekend naar de dikke man door het razende verkeer hoor ik de stem steeds duidelijker en plots zie ik hem staan.
Er verschijnt een lach op mijn gezicht en ook op het zijne, we genieten van het moment. Mijn vriend probeert de straat over te steken tussen alle drukke auto's. Ik roep hem dat hij moet oppassen voor de auto's en bussen die door de straten vlammen. Meneer Taï-loa begrijpt duidelijk niet wat ik zeg,want in een fractie van een seconde botst een auto tegen mijn vriend. Ik zie dat de dikke man hem rond Sans Dieu wikkelt om haar te beschermen, maar zelf valt hij met zijn hoofd op de grond. Ik licht de hulpdiensten meteen in. Ergens schuilt er een gevoel van angst in mij, maar ergens ben ik zo gelukkig dat ik terug bij mijn vriend ben.
De mevrouw van de zaal komt naar me toe en zegt dat het morgen tijd is, tijd om de grote zaal te verlaten. Compleet in de war vraag ik aan de jonge vertaalster als ik de oude man nog kan blijven zien. Ze zegt me dat dit mogelijk is omdat ik nog steeds in dezelfde stad blijf, maar gewoon een ander gebouw. Ik ben al meer gerustgesteld en zorg ervoor dat mijn grief klaar staat om 's ochtends te vertrekken.
De volgende ochtend maken we een eeuwig durende autorit tot we voor een grote ijzeren poort komen te staan. Deze poort gaat magisch open en voor ons staat nu een groot kasteel. Binnen zijn er allemaal oude mensen met dezelfde blauwe kamerjas aan. Een mevrouw in het wit begeleid me naar mijn kamer, het lijkt haast een doolhof met al die gangen en trappen. Ze geeft me teken mijn pyjama aan te doen en daarboven de blauwe kamerjas die me veel te groot is. Voor de rest van de avond blijf ik maar kijken door mijn raam dat uitzicht heeft op het park rond het kasteel.
Ik vraag aan de vrouw van de grote zaal als ik hier ook sigaretten kan verkrijgen, ze kijkt me bevreemdend aan, geeft me een pakje en maakt me duidelijk dat ik er maar één per dag kan krijgen. Elke dag neem ik het pakje sigaretten mee op wandeling en wacht op de dikke meneer. Als hij toekomt op een buiige dag neemt hij me mee naar een lokaal café. Terwijl hij naar de bar gaat haal ik mijn pakje uit en leg het aan zijn kant van de tafel, hij kijkt me altijd heel dankbaar aan. Daarna drinken we altijd het rare drankje dat steeds weer mijn hoofd licht maakt. Vandaag heeft de dikke man ook iets mee voor mij, het is een prachtige jurk voor Sang diû, ik groet twee maal om hem te bedanken en voel onze vriendschap groeien.
De volgende dag is het een mooie dag, het koude weer is verdwenen. Mijn vriendschap met de dikke man groeit elke dag meer en meer. We verstaan elkaars taal helemaal niet, maar dat hoeft ook niet. Hij neemt me mee naar de zee, niet waar we met ons bootje toegekomen waren, maar verder waar allemaal boten samen liggen en zeemannen met elkaar praten. Voor het eerst sinds mijn aankomst kan ik een geur linken aan dit land, de geur van de zee en verse vis. De dikke man en ik zitten op een bank met Sang diû tussen ons in. We kijken allemaal naar de zee, eerder over de zee, naar het verre land die ik heb achtergelaten. De dikke man, mijn vriend, begint een verhaal te vertellen, ik begrijp hem niet maar hoor de emotie in zijn stem. Ik leg mijn hand op zijn schouder zoals hij dat altijd bij mij doet. We blijven verder staren over de zee, het doet ons goed. Als de avond valt wandelen we terug naar het gebouw met de grote zaal en nemen afscheid.
Het is leuk om te passeren bij de draaimolen in het park, er hangt een aangename sfeer. Mijn vrouw zou blij zijn om te zien dat de kinderen het er nog altijd leuk hebben, ook nu ze er niet meer is. Ik zet mijn wandeling verder en zie een oude man met een baby op mijn vaste bank zitten. Ik stel mezelf voor aan de oude man en vraag zijn naam, de man kijkt me bevreemdend aan en zegt: 'tao-laï'. Terwijl ik plaatsneem naast de oude man haal ik mijn pakje sigaretten uit, biedt de oude man één aan,maar hij weigert vriendelijk. Ik tik op mijn pakje sigaretten haal er één uit, steek hem aan en terwijl ik er mijn eerste trekje van neem sluit ik mijn ogen en geniet ten volle.
De oude man lijkt niet zo op zijn gemak dus begin ik maar te praten over mijn overleden vrouw. Ik vertel hem over haar draaimolen in het park en hoe we elkaar af en toe kleine cadeautjes gaven. De oude man luistert heel aandachtig terwijl hij het kleine kindje dicht tegen hem aan houdt. Het dringt me plots te binnen dat ik hem wel zou moeten vervelen en besluit mijn wandeling verder te zetten. Ik leg mijn hand op de schouder van de oude man om hem verder nog een goede dag te wensen, hij lijkt te schrikken, maar naargelang ik recht sta begint hij weer vriendelijk te lachen. Zo vertrok ik met een opgelucht hart weer verder.
Mijn zoon en schoondochter moesten al lang thuis zijn,dus vertrek ik naar de velden. Daar werken ze, ze planten,bewerken en oogsten gewassen in deze tijd van oorlog. Als ik toekom kan ik mijn ogen niet geloven, een bom heeft het veld helemaal vernield. Overal liggen de lichamen van de doden waaronder ook het lichaam van mijn zoon en schoondochter. Aan de uiterste rand van het veld zie ik haar liggen, mijn kleinkind, gelukkig ongedeerd. Ze huilt niet, ook al is haar gezichtje vuil van de aarde. Ik neem haar mee samen met een koffertje waar een foto en een zak met aarde in zit, ik sla op de vlucht. Na een aantal dagen stappen komen we eindelijk toe aan de oversteekplaats, we worden er samen met alle andere mensen in een tent gepropt om te overnachten. Vele mensen zijn bang, ik ook, maar ik moet sterk blijven voor Sang diû. Ik trek haar dicht tegen me aan en val in slaap.
De volgende ochtend komt onze boot toe en overbevolkt drijven we het wijde water op. Ik hou mijn kleindochter steeds dicht bij me, zing haar af en toe een lied voor en geef haar te eten als dat nodig is. Na een boottocht van zes weken komen we eindelijk aan land. Het bevalt me helemaal niet, dit land ruikt naar niets, het is hier enorm koud en ik zie niets herkenbaars. Een vrouw komt naar me toe, ik versta niet wat ze zegt, maar ze doet een teken dat erop wijst haar te volgen. Ze begeleidt mij en mijn kleindochter naar een hoek in een grote zaal waar een bed staat, ze geeft mij en Sang diû een paar extra kleren en vertrekt weer. Naast ons verblijven twee gezinnen samen, die zijn hier zo te zien al langer en voelen hun al thuis. Ze begroeten mij en maken mijn eten klaar uit beleefdheid en traditie.
