Vorige week maandag ervoer ik nogal een rare dag. Iets over tien uur kwam ik aan bij pand nummer acht. Op de drempel van de deur van Udo Posbichs boekdrukkerij zaten Fritz, Willi en Manfred. Naast hen stond een manspersoon in groen uniform. Over de deur en de deurpost heen was, tussen twee zegels, een touwtje gespannen. Daaronder zat een papier geplakt met het stempel van het ministerie van Binnenlandse Zaken en de vermelding ‘Op politiebevel verzegeld’.  Ik moest een verklaring gaan afleggen en voor de rest diende ik te wachten. Wachten en nog eens wachten.
Tot vandaag  weten wij nog altijd niets meer. We weten nog altijd niet wat er is gebeurd met Udo Posbich. Is hij gevlucht? Is hij gestorven? Dit zal, volgens mij, nog een tijdje een misterie blijven. Van mijn collega’s heb ik ook al een tijdje niets meer gehoord. Ik begin ze eigenlijk wel te missen…

10-10-1974 om 00:00 geschreven door Marita Schneider  

Deze namiddag was ik aan het kuieren in de stad. Plots zag ik een potplant staan voor een winkelruit. Ik was helemaal van streek. Het was een prachtexemplaar uit de gesneria-familie, een gloxinia met veel ronde, sappige bladeren en hel trossen bloemen, de meeste nog gesloten, maar sommige toch al volop bloeiend vanbuiten porseleinwit, vanbinnen echter bloedrood met roze stippels, en het was liefde op eerste gezicht. Ik was helemaal van streek, zoals je kan afleiden. Ik kocht de gloxinia en drukte hem tegen mijn boezem. Thuis aangekomen, zette ik mijn gloxinia bij het raam. Ik was verzot op deze prachtige plant. Elke dag geef ik het de nodige aandacht. Na het bier is dit mijn tweede troost.
Werken bij Udo Posbich is nog altijd even onaangenaam.

04-10-1974 om 00:00 geschreven door Marita Schneider  

Het werk in de drukkerij valt nogal tegen. Het is redelijk eentonig en saai. Gelukkig hebben we ‘die Waldschänke’ nog. Met ‘we’ bedoel ik Willi, Manfred en Fritz. Daar verorberen we dagelijks enkele pintjes. We hebben namelijk veel tegenslagen. Onze baas, Udo Posbich, is een echte tiran. Dit is dus helemaal niet aangenaam. Het bezoek aan het café is dus onze enige troost.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=4LKcjWwjYjc   

‘Dikkie, het eenarmige blauwe olifantje’. Zo noemen mijn collega’s mij. Een ietwat gecompliceerde bijnaam, absoluut. Zelf vind ik hem eigenlijk wel toepasselijk. Ik heb, onder een bos pikzwart sliertig haar, twee opmerkelijke grote oren. Die kan ik met een soort hoofdhuidgymnastiek ook laten flapperen. Mijn ver uit elkaar staande bruine ronde kraaloogjes met mijn lange vlezige neus maken mijn onnozel, rond, plat gezicht compleet.
Voor de rest leef ik in een klein appartementje. De liefde van mijn leven ben ik namelijk nog altijd niet tegengekomen.

13-09-1974 om 00:00 geschreven door Marita Schneider  

Door de autoriteiten werd ik aan één van de laatst overgebleven particuliere bedrijfjes, de drukkerij van Udo Posbich, toegewezen. Waarschijnlijk is het de bedoeling hem een hak te zetten… Ik was namelijk een loodzetster, een beroep dat tegenwoordig is uitgestorven.
Vandaag heb ik mijn eerste werkdag achter de boeg, echt spannend.
Ik kon als druktster aan de slag gaan. Mijn papa gaf mij gouden raad: ‘Hoe klein je ook handel drijft, ’t is meer dan zorg wat overblijft.’ Mijn baas, Udo Posbich, is een eigenwijze man. Mijn collega’s zijn eerder treurig. De zwijgzame Willi ziet eruit alsof hij aan loodvergiftiging lijdt. De schizofrene Manfred houdt wel van machines maar niet van mensen. Dan is er nog Fritz die, nadat de verkalkte resten van zijn onvolgroeide tweelingbroer uit zijn heup zijn verwijderd, nooit meer dezelfde is geworden.

09-09-1974 om 00:00 geschreven door Marita Schneider