Yassin heeft dorst. Onze watervoorraad is op, dus gaan we even naar het winkeltje wat verderop de baan. De vriendelijke verkoper, Mirza Quadir genaamd, biedt Yassin meteen een kruik water aan en knoopt een gesprek aan met mij, ook al ben ik niet zeker of ik dat wel wil. Ik mag zeker niet afgeleid zijn voor als er een vrachtwagen langskomt. De verkoper gaat door met praten en merkt dat ik ongeduldig ben. Hij vertelt dat de volgende auto pas ten vroegste binnen 2 uur aankomt. De man lijkt me betrouwbaar, dus geloof ik hem. Zo begin ik te vertellen over wat ik meegemaakt heb en hoe zwaar dit op me weegt. Dat ik al dagen met de vraag in mijn hoofd zit hoe ik mijn zoon die in de mijn werkt, precies moet vertellen wat er gebeurd is. 

Mirza luistert. Hij zegt niet veel maar begrijpt vooral en stelt af en toe een vraag. Als ik uitgepraat ben en hij mijn verhaal gehoord heeft, leert hij me enkele belangrijke dingen waar ik steun uit kan putten. Hij geeft me kracht. Eindelijk heb ik een vertrouwenspersoon waar ik mijn hart kan uitstorten.