De relatie die we hadden was verre van goed, maar wel oprecht. Dat werd duidelijk wanneer Kicki 14 maanden geleden ongeneeslijk ziek werd. Ze onderging een zware behandeling die duurde tot 5 weken geleden. Ik heb haar al die tijd gesteund. Ik was ook bang, bang om haar te verliezen. 5 weken geleden werd ze dus genezen verklaard en kon ik eindelijk die angst loslaten. Om het te vieren zijn we op vakantie naar Portugal gegaan. Toen we terugkwamen en ik uitpakte vond ik dus mijn dagboek terug.

Vandaag ontdekte ik dat de lymfeklieren aan de binnenkant van haar bovenbenen opnieuw opgezwollen waren. Het maakt me gek van angst, ik wil dit niet nog eens. Ik vroeg haar hoe ze zich voelde. Ze antwoordde niet maar begon te huilen. Ik probeerde haar te troosten en ik zei dat het misschien iets anders was, aan het weer lag… maar haar stem zei klaaglijk dat ze het niet meer aankon, niet nog eens. Ze wou het niet meer meemaken. Ze vertelde dat ze liever zelfmoord pleegde. Ik zei dat ik het dan ook ging doen en ik meende het oprecht. Door mijn dagboek terug te vinden en het eens te lezen, besef ik wel één ding en dat is dat ik misschien niet gemakkelijk kan leven met haar maar nog minder zonder haar. Als zij gaat, ga ik ook… 

09-07-2007 om 00:00 geschreven door Lasse  

Ik denk dat het wel duidelijk is dat onze relatie vele donkere dagen kende. Maar één daarvan was toch wel de donkerste ooit…  Kicki en ik konden geen kinderen krijgen. Daarom hadden we een aanvraag ingediend als adoptieouders. Ik stond met mijn rug tegen het aangerecht aan en las voor de honderdvijftigste keer de brief van de Kinderbescherming. Kicki kwam de keuken binnengewandeld, versteld om hoe ik daar stond. Ik las voor:  Geen toestemming, niet geschikt als adoptieouders. Met inachtneming van het onderzoek naar de thuissituatie. Het stond daar zwart op wit, opgesomd: grove onachtzaamheid in het verkeer, betalingsachterstanden, boekhoudfraude, boetes, één maand gevangenisstraf en ga zo maar door. Het was allemaal mijn schuld dat Kicki en ik nooit kinderen zouden krijgen. Ik moest bijna huilen. Het was een ogenblik doodstil. Ik wou het niet zeggen maar deed het toch. Ik zei dat ze me moest verlaten, een andere man moest zoeken die haar wel een kind kon geven, een man die zich wel goed had gedragen. Kicki stond me maar aan te staren. Op het moment dat ik haar durfde aankijken,  vloog ze naar mij toe. Ze viel me aan en probeerde mijn ogen uit te krabben. Ik kon mijn gezicht wegdraaien maar daardoor kon ze nog net haar nagels onder mijn ogen naar binnen boren. Het deed verschrikkelijk veel pijn, zo’n pijn had ik nog nooit gevoeld. Maar ik werd niet boos, ik duwde haar alleen maar van me af en ging naar de werkkamer. Daar brak ik een balpen kapot en nam ik de inkt ervan. Ik wreef de inkt in mijn wonden zodanig dat de inkt en het bloed zich vermengden. Een tatoeage: drie onder het linker oog en vier onder het rechter… dat had ik misschien wel verdiend. 

08-07-2007 om 00:00 geschreven door Lasse  

Zo volgden nog momenten in onze relatie die me voor altijd zouden bijblijven en die ik tot in de puntjes heb uitgeschreven in mijn dagboek. De eerste ontmoeting met haar ouders was zo een moment. Die dag waren we precies 4 maand samen. Ik had me helemaal opgedoft zodat ik een goede eerste indruk kon maken op haar ouders. Ik had met Kicki afgesproken maar zij kwam meer dan twintig minuten te laat ! En ik was al zo zenuwachtig… Toen we uiteindelijk bij haar ouders aankwamen, was het eerste wat ik deed tegen de hallamp aanlopen. Kicki was ondertussen al naar de keuken gelopen om haar moeder gedag te zeggen. Dus daar stond ik dan. Haar moeder kwam vervolgens uit de keuken. Haar eerste woorden tegen mij waren niet direct haar vriendelijkste. Alsof dat niet erg genoeg was, kreeg ze na het eten een woede-uitbarsting die naar mij gericht was. Ze gaf me een overvijg en beschuldigde me ervan een leugenaar te zijn omdat ik zogezegd loog dat ik het eten lekker vond. Ze beledigde ook mijn uiterlijk en hield pas op wanneer Kicki begon te huilen en vervolgens te schreeuwen. Toen we wilden weggaan, begon haar moeder te huilen. Kicki was nu echt razend en stormde op haar moeder af met een vork in haar hand. Gelukkig kon ik haar nog tegenhouden. Wanneer iedereen bekomen was, gingen we weer aan tafel. En opeens begon Kicki’s moeder te lachen. Kicki had gelijk, haar moeder was inderdaad wispelturig… Gelukkig verliep de avond verder betrekkelijk normaal en vloog hij voorbij. We liepen de weg naar huis, ik met Kicki op mijn rug. Later op die avond zei ze mij dat ik haar held was. Deze avond was het dus waard geweest… 

08-07-2007 om 00:00 geschreven door Lasse  

Kicki is vandaag ergens naartoe, al weet ik niet naar waar. Maar zo kan ik tenminste verder lezen in mijn dagboek. Zoals ik gisteren al verteld heb, begon mijn leven pas echt wanneer ik haar ontmoette. Ik ontmoette haar door Pierre, de persoon die me die beruchte dag heel wat ellende had bezorgd. Ik was skileraar en bracht dus het grootste deel van mijn tijd door op sneeuw. Kinderen de juiste kant op laten gaan en volwassenen door hun knieën te laten buigen was mijn voornaamste taak. Heel soms zat daar echter een verdomd lastig persoon tussen die per se offpiste wilde skiën. Pierre was er zo één. Normaal stond ik dat niet toe maar Pierre vond het zo nodig mij te overtuigen door mij een pak geld toe te schuiven. Oh, ik had het nooit mogen aannemen want wat daarna volgde heeft de rest van mijn leven veranderd. Tijdens het afdalen ging ik Pierre voor maar al heel snel bleek dat Pierre niet zo’n goede skiër was. De foto beschrijft denk ik het best het tafereel waarin ik me toen bevond. Toen Pierre plots in de problemen raakte, riep ik dat hij zich moest laten vallen. Het was echter zo luid dat ik een lawine veroorzaakte waaraan ik niet meer kon ontkomen. Het duurde 7 minuten voordat ze mij hadden uitgegraven... Ik werd wakker in het ziekenhuis voor skiongevallen, geen onbekend terrein voor mij hoewel ik er nog niet één had meegemaakt. Tijd? Ik had geen enkel besef van tijd en God, ik had het verdomd koud. Door het ongeval was ik dan ook nog eens mijn stem kwijtgeraakt, wat er trouwens voor de rest van mijn leven voor gezorgd heeft dat ik een hese stem heb. En dan stond Pierre ook nog eens aan mijn bed te huilen. Hij voelde zich zo schuldig dat hij me alles wou geven. Die rijke stinkerd wou me gewoon omkopen (alweer!) om te zorgen dat hij niet ten schande kwam. Omdat ik niet antwoordde, stelde hij voor om die avond naar de bar te gaan. Ik weet niet meer waarom maar ik ben toch gegaan. En daar zag ik ze, op de dansvloer, ze maakte me aan het lachen aangezien ze helemaal niet op de maat danste. Het leek wel of ze dit voor haar plezier deed. Pierre merkte na een tijdje op dat ik naar haar aan het kijken was. Pierre riep haar naam en wenkte haar. Ze kenden elkaar blijkbaar. Ze heette Kicki en toen ze naar mij glimlachte was ik verkocht. Door die ene glimlach zou ik nooit meer dezelfde Lasse zijn. Na een kort gesprek ging ze weg en toen vroeg ik de barman of hij Kicki zag staan en ik vertelde hem dat ik met haar zou trouwen en dat we de rest van ons leven gingen samen zijn… Die belofte kwam ik na hoe moeilijk dat soms ook was. 

08-07-2007 om 00:00 geschreven door Lasse  

Mijn naam is Lasse. Toen ik zojuist alles aan het uitpakken was van onze reis en de koffers terug naar de zolder bracht, zag ik plots mijn dagboek liggen. Ik heb op het internet een foto gevonden met daarop een dagboek dat sterk op het mijne lijkt. De bladzijden zijn al wat geel verkleurd en het valt ook al een beetje uit elkaar maar dit komt doordat het toch al enkele tientallen jaren oud is. Persoonlijk vind ik dat ik het lang heb kunnen bijhouden. Het is pas wanneer Kicki ziek werd dat ik gestopt met schrijven ben. Ik weet niet of het was omdat ik er geen tijd meer voor had of omdat de dingen die ik zou schrijven alleen maar pijnlijke herinneringen zouden zijn. Ik denk dat het door het laatste kwam… Eigenlijk ben ik blij dat ik niet meer verder heb geschreven. Mijn dagboek was al een opeenvolging van de ene tegenslag na de andere, alsof mijn leven enkel daaruit bestond. Ik zou ervan beginnen kunnen huilen, van al die ellende, maar huilen doe ik niet… dat deed mijn vader ook nooit. Over mijn vader gesproken, de eerste bladzijden in mijn dagboek herinneren me eraan hoe saai mijn leven wel niet was. Wat wil je ook als je vader dokter is… Ik moest altijd mee met hem naar feestjes waar ik nooit iets aan had. Ik las verder in mijn dagboek en zag toen een bladzijde waarop in grote vette letters ‘LEVEN’ stond. Aha, ik weet het weer ! Voor mij was de dag die na deze bladzijde beschreven stond DE dag van mijn leven, de dag waarop het echt begon, het was de dag waarop ik haar ontmoette, de mooiste dag van mijn leven, hoewel die dag niet al te best begon... Wacht, ik hoor Kicki roepen. Ze zal zich vast afvragen waar ik zolang blijf. Ik denk dat ik best morgen verder ga met lezen. Kicki zal zich anders vragen beginnen stellen en ik wil niet dat ze erachter komt dat ik een dagboek heb.

07-07-2007 om 00:00 geschreven door Lasse