Het is een tijd geleden, maar dat heb je natuurlijk na een geboorte: je wereld op zijn kop...
Op 8 april was het eindelijk zover, na dagen van wachten en hopen dat bij elk klein "anders gevoel" de kleine zich zou aankondigen... Maar niet dus, het duurde 5 dagen langer dan verwacht... Om 5.30u 's op vrijdagmorgen voelde ik dan toch "iets" en om 7.30u heb ik de papa wakker gemaakt met de mededeling dat er maar 5 minuten tussen de weeën zat. Tegen 8.15u waren we in het ziekenhuis en na enige verwikkelingen is om 16.05u onze eerste geboren: Hare Majesteit Prinses Emma
De eerste dagen in het ziekenhuis waren druk, daarna superrustig. Thuisgekomen werden we plots overweldigd door dat kleine wezentje dat je wereld op zijn kop zet, hoewel ze het zelf niet beseft... Ondertussen hebben we onze draai goed gevonden, slaapt Emma zo goed als volledig door en drinkt ze heel flink. Vandaag nog gewogen en gemeten: 4.430kg en 54.5cm.
Een dagje later dan eerst gepland, maar maandag hebben wij voor het eerst de nacht doorgebracht in onze nieuwe slaapkamer in ons huis. Na 4 jaar in de garage onder de isolatie was het wel aanpassen om in zo'n grote ruimte te slapen, maar het voelt heerlijk aan. Eindelijk plaats om de beentjes uit bed te zwieren en gewoon rechtop te staan 's morgens in plaats van opschuiven tot het voeteinde om dan halfgebogen naar het trapgat te stappen... Zeker nu we de laatste maand in gaan, is het heerlijk om gemakkelijk te kunnen opstaan. En wat een luxe om een badkamer te hebben waarin je makkelijk kan draaien en keren zonder dat een dikke buik tegen een douchewand of lavabo botst. En dan zwijg ik nog over het feit dat ik nu op blote voeten door de slaapkamer kan lopen op de laminaatvloer. Voelt allemaal supergoed aan...
Terwijl we bezig waren, hebben we ook het kinderbedje opgezet dat gemaakt werd door Tims opa voor de geboorte van Tims papa, de Opa-in-spé. Voor ons best "confronterend" dat het bijna zover is, niet in de slechte zin, maar het is echt wennen om daar zo'n klein bedje te zien staan... Binnen een dikke maand zal dat bedje dan zelfs niet meer leeg zijn en dan wordt het zeker wennen... Maar ach, we zullen het ons na een dag al niet meer kunnen voorstellen hoe het was zonder onze kleine kapoen
Elke dag wordt een klein stukje verhuisd, elke dag komt het definitief wonen in ons huis dichterbij, elke dag nemen we een stukje afscheid van de garage waar we 4 jaar woonden en elke dag worden ook de poezen het, samen met ons, een beetje meer gewoon om daar te wonen en niet in de garage...
Ja ik weet het, we zouden eind januari al laten weten hoe het met onze kapoen gaat, maar door de drukte van het voorbereiden van de geboorte hier en de verbouwingen en andere zaken is dat er niet van gekomen. We hebben dan maar geopteerd om te wachten tot na een volgend bezoekje aan dokter Stroef. Ondertussen hebben we geen "bruikbare" foto's meer van onze kleine pruts, want de vorige keer hield hij/zij een arm en hand voor het gezicht (maar er werd wel eens mooi gewuifd naar de mama en papa ) en nu was er zelfs geen gezichtje te zien omdat hij/zij helemaal naar de andere kant opkeek...
Gisteren werd Baby nogmaals gemeten om een gewicht te hebben en dat kwam op 2.300kg. Tegen aan de geboorte zou hij/zij dan een geschat gewicht hebben van zo'n 3.400kg. Een flinke baby dus maar nog mooi haalbaar. Ook de moederkoek ligt netjes vooraan en dus niet in de weg van de kleine. En aan de rugpijn te merken, is mijn bekken al serieus week aan het worden zodat we hoogstwaarschijnlijk wel een vlotte bevalling zullen hebben.
Ondertussen voel ik de ene dag een rustige baby, de andere dag een serieuse voetballer. Gisterenavond heb ik aan de papa-in-spé gevraagd eens een serieus gesprek te hebben met zijn kleine om hem/haar uit te leggen dat langs de zijkant er uitkomen géén optie is. Niet dat het geholpen heeft, want soms had ik het gevoel dat mijn huid zou openbarsten onder de stampen en het duwen van beide voetjes... Tegen de avond was hij/zij dan té gulzig geweest en had dan weer de hik... Ocharme...
Maar goed, hoewel het soms niet echt aangenaam is, weten we op die manier wel dat alles nog altijd in orde is met onze kleine kapoen.
Binnen 3 weken mogen we terug naar dokter Stroef en dan worden bij mij nog verschillende tests gedaan om de bevalling voor te bereiden... Nog 5.5 weken en dan zou het zover moeten zijn... Dan kunnen we ons Prutske in onze armen sluiten
Wie denkt het geslacht van onze baby te kennen, mag dit gerust laten weten door te reageren op dit berichtje... We zullen dan eens zien na een aantal weken welk van de 2 overweegt en wie het juist heeft...
Het juiste antwoord kennen we begin april natuurlijk
Koekoek. Hier ben ik weer... Jaja, dat zeg ik elke dag tegen mijn mama, meerdere keren zelfs... Nu ja, zeggen is een groot woord, ik laat het haar liever voelen... Met handjes, voetjes, alles wat kan bewegen laat ik haar weten dat ik er nog ben. Liefst op een uur waarop ze het niet eens verwacht
Papa voelt mij nog niet omdat ik nog niet zoveel kracht heb om heel hard te schoppen. Mijn mama vond dat niet zo leuk omdat ze graag wil dat papa kan meegenieten van mijn bewegingen... Maar sinds maandag is daar verandering ingekomen. Toen papa 's avonds klaar was met lezen, legde hij zijn hand op mama's buik en dat voelde ik. Meestal word ik daar lekker rustig van en stop ik met slaan en schoppen, maar deze keer niet. Ik wou hem niet langer in spanning laten wachten om kennis met mij te maken en heb eens goed hard geboxt met hem
Ondertussen ben ik zo'n 35cm groot en leert mijn mama mij al wat goede muziek is.
Vrijdag 28 januari komen ze weer bij mij binnenpiepen en kan ik nog eens zwaaien naar hen. Tot dan! Prutske aka Stampertje
Met de eerste feestdagen achter de rug willen wij toch iets bekennen. We vinden het superleuk om mensen beet te nemen als ze over het geslacht van de baby beginnen... De één denkt zeker te zijn dat het een zoontje wordt... De ander is 100% overtuigd dat we een dochtertje krijgen... En wij... Tja, wij weten wel wat het wordt, maar laat ons zeggen dat wij het maar al te leuk vinden om op een feestje of bezoekje de mensen te laten dénken dat ze het bij het rechte eind hebben. Wij zouden ons ook wel eens opzettelijk kunnen verspreken of net niet. Wie zal het zeggen? Constant diezelfde vragen en de hele tijd het gegis naar het geslacht begint soms wat minder amusant te worden, maar het is wel altijd lachen om te zien hoe mensen zoooo overtuigd kunnen zijn van hun gelijk. Of ongelijk...
Bij deze dus toch even melden: het is niet omdat je dénkt dat je het juist hebt dat het ook zo is...
Hoe is het met jullie? Niemand ondergesneeuwd of gevallen? De eerste sneeuw heb ik nog niet gezien en ik zit nog altijd lekker warm, dus veel last van die sneeuw heb ik nog niet gehad. Alleen is mama 1x gevallen. Niet erg hoor, gewoon even uitgegleden en zachtjes op haar achterste neergekomen. Gelukkig had ze een zak mee met haar grote boterhamdoos die de 'val' gebroken heeft. Pijn heb ik niet gehad, mama was een beetje stijf de dag erna, maar daar kan ze wel tegen
Vorige vrijdag zijn mama en papa trouwens terug even komen piepen bij mij hier in de buik. Sinds de vorige keer trappel ik nu lustig in het rond in mama's buik, dus ze weet heel goed wanneer ik wakker ben of lig te slapen. Mama had een vreemde vraag voor de dokter: wat voel ik altijd rechts van mijn navel, het lijkt soms op een harde bol die ik kan vastnemen? Het bleek dat haar vermoeden juist was: mijn achterwerk! Hahahaha, nog niet geboren, nog zo klein en al vuile manieren Ik lig dus al flink met mijn hoofdje naar beneden en zal zo blijven liggen tot in april. Maar bewegen doe ik nog volop. En snoetjes trekken ook. Dat konden ze zien op de monitor. Op het fotootje hierbij kan je mijn gezichtje in profiel zien... Papa noch mama weet op wie ik lijk, maar wat ze wel weten is dat ze me nu al de mooiste baby ooit vinden (maar dat zeggen alle papa's en mama's wel é) De dokter heeft me gewogen en ik weeg nu een flinke 700gr, mooi op schema. En aangezien ik op schema zit, denkt mama dat ik zo'n 32cm groot ben. Al een flinke baby!
Mama heeft naast zwangerschapskledij ook al een mooi pakje voor mij gemaakt uit groene pluchestof met bijpassende groene broek uit fijn ribfluweel én passende schoentjes met dezelfde pluchestof binnenin voor lekker warme voetjes!
Deze keer heeft de dokter mij helemaal uitvoerig gemeten en wist te vertellen dat ik echt héél beweeglijk ben. Ik kan geen 2 seconden stilliggen en lijk dus helemaal op mama en papa En ik heb alles er op en er aan: voetjes, handjes, vingertjes, teentjes, zelfs mijn oogjes en neusje hebben mama en papa gezien! Ook de hersentjes en mijn hartje konden ze al zien. Door mijn hoofdje en buikje te meten, kon de dokter berekenen dat ik al 250gr weeg! Een kwartje kilo baby dus in mama's buik! Wat wel heel erg grappig was, was dat het leek alsof ik op mijn knietjes zat met mijn voetjes gekruist. En mama wist te vertellen dat ook papa altijd zo zit als hij op zijn knieën zit!
Op 17 december komen ze nog eens een kijkje nemen en dan gaan ze mijn hartje heel goed bekijken, maar alles ziet er nu al supergoed uit!
En ondertussen kan ik mama binnen een paar weekjes laten weten dat ik er ben door te gaan kriebelen met mijn eerste schopjes
Oproep aan iedereen die zin heeft om ideetje te geven...
Koekoek! Hier ben ik weer... Mijn mama en papa gaan mij op 05 november terug komen bezoeken in de buik van mijn mama. Dan komt de dokter weer met zo'n koude gel op de buik van mama en duwt ze me in alle richtingen om me toch maar goed te kunnen bekijken... Ik zal me dan maar weer eens van mijn mooiste kant laten zien
Ondertussen is mama alweer een beetje minder ziek en mama en papa kijken uit naar het moment dat ze mij voor de eerste keer voelen... En papa werkt heel hard door aan het huisje zodat ik een warm nestje heb om in te wonen als ik geboren ben.
Maar nu heb ik een vraagje voor jullie. Papa en mama hebben wel al een paar leuke, mooie namen voor mij, maar ze zouden graag hebben dat iedereen leuke suggesties doet... Aangezien Van den Berghe al een lange naam is en ik als kleine uk binnen een paar jaar toch mijn naam wil kunnen uitspreken, denken ze aan een eenvoudige, korte naam. En ik ben het daar helemaal mee eens, want dan moeten ze me geen "Pruts" blijven noemen als ik zo groot ben als mijn papa.
Dus: wie zin heeft om een tip te geven aan mama en papa en mee te helpen zoeken naar een heel leuke naam voor mij, mag altijd een mailtje sturen naar hen...
Na een zoektocht van een aantal weken hebben we een opvang gevonden. Niet in Torhout zoals we aanvankelijk wilden, maar in Roeselare, heel dicht tegen het werk van mama Vicky. Na een kleine rondleiding en wat uitleg wisten we het zeker: dit wordt de plaats waar onze kleine spruit de komende jaren zal verblijven. Een jonge vrouw en haar mama verzorgen er de kindjes heel goed en als het druk is, komt er nog iemand meehelpen. Mooi speelgoed, leuke slaapkamertjes, elke dag verse soep en lekker vers klaargemaakt eten en vooral héél vriendelijke mensen die alles van alle kindjes weten te vertellen maakt dat dit voor ons een juiste beslissing is. Zeker als je weet dat bij mooi weer de deur naar de tuin open staat. Daardoor kunnen de kleine ukjes naar hartelust binnen en buiten lopen, fietsen, spelen en plezier maken. Achteraan de tuin zitten zelfs een paar kippen die ze graag verzorgen
Gelukkig was er nog een plaatsje vrij vanaf 1 augustus en hebben wij op die manier weer een zorg minder
