^ ... Het verhaal van een mysterie in een wereld binnen andere werelden. En van een vrouw, verliefd en gekweld
Zo wordt Inland Empire, de 10de film van David Lynch voorlopig aangekondigd. Veel meer weet men er ook nog niet over, Lynch heeft ook dat weer mooi gespeeld. Het wordt een plavei van 2u52min met daarin de prachtige Laura Dern (Wild at Heart) en o.a. ook long-time-no-see-mijn-favoriet Harry Dean Stanton (Paris-Texas, Repo Man). Naar het schijnt heeft hij er drie jaar aan gewerkt, het was van 2001 met Mulholland Drive geleden dat hij nog eens een film geregiseerd had. En ik heb daar dus flink op zitten wachten. Het werk van David Lynch is van een onbeschrijfelijk meesterschap. Dat ik grote fan ben, hoeft geen betoog. 7 februari komt hij uit in de Belgische cinema's.
synopsis Inland Empire:
Actrice
Nikki (Dern) krijgt een rol in een door Kingsley (Irons) geregisseerde
film aangeboden. Haar tegenspeler is Devon (Theroux). Nikki speelt Sue,
Devons rol is Billy. Hoewel Devon vantevoren is gewaarschuwd bij Nikki
uit de buurt te blijven, beginnen ze toch een verhouding.
Ze noemen elkaar bij de naam van hun personage, en langzaam wordt het
steeds onduidelijker of Nikki nog wel Nikki is, en niet Sue...
Het wordt nog vreemder als blijkt dat de film een remake is van een
oude thriller die ooit niet afgemaakt kon worden om dat de
hoofdrolspelers onder geheimzinnige omstandigheden vermoord werden...
^ ... Euhm... Ik drink kleipoeder om mijn vata-pitta te blussen en zoet versterkt mijn kapha. Ik drink liters water, laat koffie staan voor groene thee en binnenkort ga ik op yoga, of tai chi...
Ooooh, buddha, what is happening to me ??? Check this out.
^
... terug thuis dus. Koud en grijs hier. Blij dat ik iedereen terugzie
en hoor, maar ingedachten zit ik nog steeds ginder. En als ik nu rustig
nalees wat ik hier allemaal heb nagelaten, vraagt dat eigenlijk meteen
om een kleine nabeschouwing.
De posts op deze blog hebben nog geen tiende van de lading gedekt. Deze
reis ging niet over een taxichauffeur die slecht engels praat, of
Antwerpenaren die een badtaste guesthouse runnen in Koh Chang. Noch
over bommen in Bangkok en al zeker niet over Cambodjanen die niet
kunnen dansen of drinken.
Wat er wel over blijft, is de wonderlijke transformatie die je als
reiziger kan ondergaan, als je je er voor openstelt. Van toerist langs
de zijlijn die alles registreert tot iets veel wezenlijker, nl.
zelfbewust in iets terecht te komen en er deel van uit beginnen te
maken. Het is prachtig ergens aan te komen, niets van die plek af te
weten en dag na dag er in beginnen te passen, en dan nog, want om er
echt deel van uit te maken moet je echt weken ergens blijven ipv dagen.
Magisch hoe aanvankelijk nietszeggende puzzelstukjes in elkaar beginnen
te passen en zo een geheel betekenis geven, een betekenis die bovendien
even gemakkelijk veranderlijk is. (speciale dank aan Veddeuns voor "Het
leven een gebruiksaanwijzing" van George Perec, klassieker uit 1978 die
die zinnenprikkelende puzzelgedachte nog meer aangewakkerd heeft,
hoogstwaarschijnlijk het meest wonderlijke boek om mee in je rugzak te
steken)
Nooit wil ik de traveller zijn die van bus op bus stapt om zoveel
mogelijk plaatsen in een zo kort mogelijke tijdspanne aan te kunnen
doen. De echte ervaring zit in ergens blijven, gewoontes opvangen en
opnemen, buren krijgen. Ik heb het niet eens over vrienden maken. Het
is de gemeenschap rondom je, je buren, die je de echte thai-experience
meegeven. En die is prachtig, ik krijg er een krop van in mijn keel, en
weer weet ik dat ook dit schrijven nog geen tiende van de lading dekt.
Zo geniaal bescheiden als we belgen zijn en genieten kunnen van
alledaags geluk, de Thai hebben dat nog veel meer dan wij. Of hoe
complex eenvoud kan zijn, en hoe ver je daarmee geraakt in een stad als
Bangkok. Een glimlach, een kleine rustige babbel, niks luid spreken of
wijd gesticulerend, maar bijna enkel op subtiele lichaamstaal. En jai
yen, "a cool heart", het spel meespelend in a buddist way. En dan krijg
je zoveel terug van onbeschrijfelijke kracht en schoonheid. Ik word er
melig van.
Bangkok is een stad waar allles kan. Een stad vol contrasten ook, van
wolkenkrabbers en drie verdiepingen snelwegen tot markten op
vissersbootjes en stortplaatsen die woonwijken zijn. Een cultureel
patrimonium om U tegen te zeggen en een ruimtelijke ordening die
voortdurend zal blijven groeien. 10 miljoen Thai wonen daar, en wie
zegt dat hij Bangkok kent, liegt, want zo'n stad kan je nooit helemaal
kennen. Ik weet dat er ontelbare zaken zijn die ik daar nog niet gedaan
of gezien heb, maar ik weet ook dat ik terugkeer. Tot voor kort stond
Rome op nummer één in mijn stedenlijstje, nu Bangkok, met stip. Steden
als Rome en Venetië staan stil, Bangkok beweegt.
Koh Maak is het eiland waar ik natuur heb leren herwaarderen. Luierend
in een kleine jungle tussen alle diertjes en aan de zee. Een paradijs
waar je met stilte verder geraakt dan met woorden. Met respect voor
alles wat de schepping voortgebracht heeft, dood of levend, alle leven
beweegt zich circulair.
Waarom ik Sukothai niet benadrukt heb, weet ik niet meer, maar het was
één van de hoogtepunten van de reis. Een historisch en religieus
boeddistisch zo belangrijke plaats waar je stil van wordt. En weer
zonder een woord teveel wordt je er zoveel rijker van. Het is de buddha
van Sukothai die ik het liefste zie, de rijzige glimlachende elegantie
zelve, verpersoonlijking van de goede manier van leven. Heel anders dan
die kale chinese dikkerd, die koddige happy buddha. Aan de voet van het
gebergte dat zich uitstrekt tot in China, ligt een prachtige oude stad
waar elke kant je ook kijkt, alles hemelse liefde uitstraalt. Het was
begin januari en alles voelde als een nieuw begin.
Cambodja was inderdaad crazy, toch moet ik even corrigeren dat er van
liever of beter of grager geen sprake is, terugkeren naar Thailand is
als terugkeren naar kalmte en opportunniteit. Cambodja heeft de pech
een triest verhaal mee te slepen, Thailand zit maatschappelijk veel
sterker in elkaar. Ankor Wat is een door massatoerisme herontdekte
plek, maar onder die verzengende hitte en bussen vol Koreanen op
packagedeal-reizen, schuilt een cultuur die rechtstreeks afstammeling
is van de Khmer die het machtige tempelcomplex opgetrokken hebben
tussen 800 en 1200 AD. En ook dat is een volk waar ik zoveel respect
voor in mijn hart draag. Je voelt je als een mier als je op de Bayon
staat, je mond valt open bij de rijkdom van het filligraansteenwerk van
het Banteay Samré, en dat de natuur alles overwint daar is Ta Prohm de
letterlijke uitbeelding van. Vanop Bakheng de zon onder de Cambodjaanse
horizon zien schuiven en je begrijpt heel het assenspel tussen
Noord-Oost-Zuid-West-richtingen. En weer is daar eigenlijk geen woord
voor nodig.
Als er iets is wat ik echt mis, is het wel precies die vorm van
communiceren. Hier zijn teveel woorden, teveel uitleg, teveel gepraat
en teveel lawaai, en het grootste deel ervan is meestal nietszeggend.
Of het nu gaat over communicatie tussen twee mensen, of als
alleenstaand individu in een omgeving, ik hou van sprekende stiltes.
Blikken van mensen zonder dat daar uitleg bij hoeft. Ver weg van het
discursieve taaltje waar wij West-Europeanen mee zijn opgegroeid. Veel
zeggen met weinig woorden, less is more. Er is één iemand waar ik echt
vaak aan gedacht heb in Thailand. Mijn Oma zaliger.
^ ... gisteren uit geweest. Raar. Al die cambodjanen in een discotheek gelijk den Belize indertijd, met muziek van cambodjaanse slows tot regelrechte combodja-gabber. Ze staan met zijn allen in een grote massa in een cirkel vooruit te schuifelen. Moeilijk uit te leggen, dansen kan je dat niet noemen, grappig zeker wel. Ook dansen jongens hier met elkaar slows omdat de meiden alleen oog hebben voor mannen met geld. Over het algemeen moeilijk voortbewegen als westerling daar, ik was de grootste van de club, als ik rechtstond keek ik over al die kopjes heen. En deed ik twee passen naar voor, schieten er meteen zes khmerhoertjes door de massa naar me toe. Ook grappig, in het begin, maar dat wordt je snel beu, fin ik toch. Plus bier drinken kunnen ze hier ook al niet, trakteer er ene een pint, hij doet drie slokken en begint tegen je te lallen met een tong die echt echt niet meer te verstaan is. Very strange indeed. Het is hier bloody hot, het stof komt mijn oren uit, nooit is het stil, iedereen wil je wat verkopen of zijn diensten aan bieden... Het is de drukte van een grootstad, maar dan in Turnhout zonder wegen om het zo te zeggen. Morgenvroeg trek ik terug naar Ko Maak, ik ga nog een paar dagen chillen aan zee met de thaise vrienden en hopelijk deze keer ook Flip. Ik heb zin om nog wat laidback te mijmeren over vanalles in een hangmat aan de zee voor ik naar Bangkok trek, want de laatste dagen voel ik me best stressed out. En in 2007 doe ik alleen nog waar ik zin in heb Right.
^ ...begon crazy, na de grensovergang is het dus gedaan met de goede wegen, en langs welke kant van de weg ze hier precies rijden, ik denk dat ze daar zelf ook nog niet over uit zijn. Na een slopende busreis, 7u savonds vertrokken, half vier snachts in Mo Chit Busterminal, 11u aan de grens en dan nog een taxirit van 3u cambodian style, aangekomen het religieuze en toeristische kloppend hart van Cambodja, Siemreap, Ankor Vat. Dit wordt mijn laatste stop voor ik terug naar Bangkok trek. Eerst dus nog een paar dagen die tempels op verschillende uren van de dag bezien. Andrea en ik gaan hier uiteen, dat wordt een beetje tijd ook, bij momenten krijg ik het zwaar op mijn zenuwen van haar en doet ze me aan iemand anders denken. Desalniettemin blijft het een lieverd. De trip begint te korten dus, of zo lijkt het toch al tenminste. Eén ding staat wel vast, ik zou hier graag eens een maand of zes door Zuidoost Azie trekken. Maleisie, Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, Fillipijnen... zoiets. Want reizen is wel oke, alleen of in goed gezelschap, geeft me het gevoel dat ik kan ademen, shotje passie.
^ ...One night in Bangkok again dus voor oudejaar, rond twaalf uur hadden we hem door dat er wat aan de hand was, alle festiviteiten afgelast en een indrukwekkende politiemacht op Kao San Road. Dus hebben we nieuwjaar maar met een uitgebreide voet- en thaise massage ingezet, refreshing moet ik zeggen. Was ook nodig na een nachtje thaise wiskey, straf spul hebben die thai hier, bombs your head. Nu in Sukothai, I've seen the Buddha... many times. Magische plek trouwens. Maar tewarm nu om over uit te wijden en ik heb een douche nodig. Hier is ook maar 1 pc en er staat een prachtige dame aan te dringen. Vanavond de bus terug naar Bangkok en meteen op een bus naar Cambodja, Ankor Vat in de ochtendzon meepikken... Romance is never far away in the Thai land, zonsopgang of zonsondergang, maakt niet uit.
^
