Ik ben
ronduit allergisch aan sandalen. Ze onthullen nu net het minst mooie
lichaamsdeel van de mens. Als je het mij vraagt mag er morgen een wetsvoorstel
gestemd worden dat zegt dat tenen verplicht opgesloten moeten worden in
schoenen met een gesloten tip. De enige uitzondering is een elegante zomerse
damesschoen op voorwaarde dat de teentjes netjes onderhouden zijn en de
nageltjes mooi verzorgd. Simpel en de wereld zou weeral een stuk mooier zijn.
Ik heb dan
ook altijd luidkeels verkondigd dat mijn kind nooit te zien zou zijn in
sandaaltjes. (ook niet in crocs of uggs trouwens, jakkes). Je kan je
ongetwijfeld voorstellen dat ik steil achterover viel toen Oma gisteren
fijntjes verkondigde: Vanmiddag gaan Axltje en ik op zoek naar mooie
sandaaltjes. Omdat ze zonder twijfel de afschuw van mijn gezicht kon aflezen
voegde ze en razendsnel aan toe: Zijn sneakers zijn mooi he mama, maar die
kleine voetjes hebben het zooooo warm in de zomer, dat is niet leuk he mama! Het kleintje was duidelijk al goed voorbereid
want hij voegde er moeiteloos een nee mama! aan toe
Met een
bang hartje en lood in de (gesloten) schoenen vertrok ik dan ook naar het werk,
in de hoop dat Omas stijlgevoel niet alleen van toepassing is op kleding maar
ook op s(ch)andaaltjes. Sowieso moet ik wel toegeven dat mijn kleine man
prachtig gevormde voetjes heeft. Het zijn van die mollige vlezige
prachtexemplaartjes die omrand zijn met 10 schattige bollige teentjes. Al bij
al kon het dus nog meevallen
Om 17u
snelde ik naar huis en ik hoorde het al meteen bij aankomst. De kleine man was
onderweg naar de deur en aan zijn voetjes zaten niet zijn vertrouwde sneakers.
Met een trots kopje stond hij me op te wachten. Zijn snoetje werd gesierd door
een brede glimlach en zijn voetjesdoor
een (ja ik geef het toe) prachtig paar felgroene sandaaltjes. Hij straalde als
een zonnetje en toen besefte ik het Al doe je het ventje een vuilzak aan, dan
nog is het een prachtig mannetje.
Hij mag
zijn sandaaltjes houden. We hebben Oma een dikke zoen gegeven en haar hartelijk
(en gemeend) bedankt voor de prachtige sandaaltjes. De sandaaltjes gaan een
geweldig leven tegemoet aan de voetjes van mijn kleine schat. Wie weet krijgt
hij er volgend jaar wel nieuwe!
Ik had het
al aangehaald, mijn man en ik beschikken over slechts beperkte DIY
capaciteiten. Onze bezetter wilde ons toch helpen met besparen en vroeg ons
daarom om alvast t een en t ander voor te bereiden. Speciaal voor ons werden
dummie proof klusjes uitgezocht. Mijn man ging aan de slag met de gele en ik
mocht in tussentijd alles in de rooie zetten.
Geen idee
wat dat wil zeggen? Wij eigenlijk in het begin ook niet.
Wat blijkt:
1) onze bezetter is verbaal niet geweldig sterk en 2) hij heeft zo zijn eigen
bewoordingen voor de materialen en producten die hij gebruikt. Mijn jobke was
alle muren met oud bezetsel in te smeren met betoncontact > aka de rooie
(wegens rood van kleur me dunkt). Manlief mocht op zijn beurt alle sterk
zuigende muren met een ander papje, aka de gele, bewerken (geel van kleur dus).
Om een lang
verhaal kort te maken: we hebben de handen uit de mouwen gestoken en gepaptalsof ons leven ervan afhing. Kleintje was
aan de zee dus geen storende elementjes in de buurt en we zijn zowaar helemaal
rond geraakt!
Detail dat
de bezetter vergat te melden: Zowel de rooie als de gele zijn nogal hardnekkig.
Ondertussen zijn we toch al enkele douche-, bad- en zwembeurten verder en nog
steeds vinden manlief en ik regelmatig vlekjes rood en geel op onze huid,
kleren en haren.
Axl bekeek
me zaterdagavond bij thuiskomst dan ook met een bedenkelijk kopje. Ik zag zijn
lipjes krullen en schuiven en had dan ook zowaar de eerste volzin verwacht. Ik
dacht aan iets in de aard van: Mama je lijkt wel een rode hulk, wat heb je in
godsnaam uitgevreten?? Na de nodige grimassen kwam er echter het volgende uit:
EIKES Tja, een man van weinig woorden die de nagel op de kop tikt...
In elk
geval zijn we weer wat dichter bij het einde van onze verbouwing gekomen. Als
het kan helpen ben ik zelfs bereid mijn kapsel in de rooie of de gele te
zetten. We blijven lachen en pappen en kijken alvast uit naar het eindresultaat!
We hebben
een probleem. Die woorden wil je absoluut niet horen uit de mond van je
architect midden in je verbouwing. Problemen zijn er om opgelost te worden,
maar jammer genoeg kosten die oplossingen meestal geld. Veel geld. Ondertussen
loopt meneertje nee er nog rond en verwacht de baas (begrijpelijk) ook de
nodige inzet en flexibiliteit. Combineren en jezelf in 1000 stukjes delen is de
boodschap en dat terwijl de ingebouwde rekenmachine in je hoofd overuren maakt.
Gelukkig
zijn we niet van gisteren, hebben we een degelijke begroting en is het niet de
eerste keer dat we moeten onderhandelen over een prijskaartje. Het zal dus wel
goedkomen en binnen dit en een paar maanden zitten we weer helemaal op onze
plaats in onze mooi gerenoveerde woning. Hopen we, geloven we!
Komend
weekend vliegen we er in elk geval weer in met onze beperkte DIY capaciteiten om weer wat uit te sparen. De
kleine man heeft geluk, hij wordt niet aan het werk gezet (over kinderarbeid
doen ze zo lastig he ) en mag met oma en opa naar zee. Zo bouwen we met zn allen stukje voor beetje aan ons nieuwe nestje.
I proudly
present to you: Zoonlief Axl. 18 maanden jong en zopas binnengetreden in de
wereld van nee. Van zodra meneertje
iets voorgeschoteld krijgt wat hem niet helemaal zint, trakteer hij ons op een
klaar en duidelijke NEE! Soms gaat die gepaard met een ondeugend lachje en
blinkende oogjes, maar op andere momenten is het een vertrokken kopje en
drammende stampvoetjes.
Het is
officieel, mijn engeltje is een bengeltje geworden en mijn meegaande baby
verandert meer en meer in een peuter die weet wat hij wil. Eerlijk toegegeven,
het verbaast me niet. Mijn man is een schat van een mens, maar ook principieel
en koppig. Ikzelf ben volgens mijn man (geloof ik trouwens niets van) stronteigenwijs
en bij momenten nogal driftig.
Vrij
vertaald: we zijn beiden doorzettertjes mijn man en ik en we gaan ervoor in het
leven. Onze kleine man heeft het dus duidelijk van geen vreemde. Hij is een mix
van mama en papa en ik hoop dat hij nog goed oefent in de wereld van nee. De
minder mooie momenten nemen we er gewoon bij, al zou ik hem soms achter het
behang willen plakken. Ik hoop dat het eindresultaat mag zijn dat hij als
zelfzekere jongen opgroeit die stevig in het leven staat.
In
tussentijd geven we hem ruimte om te ontdekken wie hij is. Een zelfhulpboek Leren
nee zeggen voor dummies moet ik de kleine man in tussentijd zeker niet cadeau
doen
Tja, een man van weinig woorden die de nagel op de kop tikt...
) en mag met oma en opa naar zee. Zo bouwen we met zn allen stukje voor beetje aan ons nieuwe nestje. 
