Na Gus’ begrafenis nam mijn vriendin Kaitlyn weer contact met me op. Ze wou weten hoe het met me ging en we spraken een hele tijd lang over Gus. Uiteindelijk bracht ze me op het idee dat Gus misschien wel iets had achtergelaten. Een boodschap, een brief. Een aantal dagen geleden contacteerde ik Lidewij, de toenmalige assistente van Van Houten, en ik vroeg haar of Gus misschien iets had achtergelaten aan Van Houten. Gisteren stuurde ze mij Gus’ afscheidsbrief terug. Hij had die naar Van Houten gestuurd om hem voor hem na te lezen. Hij was prachtig. Hij was prachtig.

Ik ben net terug uit Amsterdam en heb heel wat te vertellen. Waar begin ik? De vlucht. Gus had nog nooit gevlogen en het was heel erg grappig om hem zo kinderlijk enthousiast te zien. De eerste avond in Amsterdam deed ik niets anders dan slapen. Ik was verschrikkelijk uitgeput, maar de avond die daarop volgde bracht ik helemaal anders door. Ik en Gus gingen op restaurant en het was buitengewoon heerlijk. De volgende dag bezochten we Van Houten en dat bezoek zal ik nooit meer vergeten, al is dat net wat ik wil. Van houten is niet meer dan een dronken gruwel die je dromen verplettert. Hij weigerde me te vertellen hoe het boek afliep en maakte me helemaal zwart. Het was verschrikkelijk. Ook zijn assistente kon hem niet meer aanhoren en nam zelfs ontslag. Achteraf nam ze ons mee naar het huis van Anne Frank, maar daar werd ik onwel. De volgende dag kreeg ik het slechte nieuws te horen. Gus’ kanker was uitgezaaid. En nog geen klein beetje. Zijn borstwand, linkerheup, lever,… Het is niet eerlijk. 

Augustus nam me gisteren mee naar een park bij een museum. Het was een onderdeel van zijn verrassing voor mij. Hij toonde me er een enorm kunstwerk in de vorm van een skelet, Funky Bones genaamd, gemaakt door de Nederlander Rik Smits. Ook had hij tulpen bij en boterhammen met Nederlandse kaas. Dit ging over Amsterdam dacht ik toen meteen. Ik wist wel dat hij wist dat het mijn droom was Peter Van Houten op te zoeken in Amsterdam en hem te vragen het einde te onthullen van zijn nooit afgemaakte boek een Vorstelijke Beproeving (mijn lievelingsboek), maar ik had nooit gedacht dat hij deze droom werkelijkheid zou maken. En hiervoor zou hij nog wel zijn eigen wens gebruiken, die de wensstichting hem gaf in ruil voor zijn geamputeerde been. Ik hoop maar dat de dokters dit goedkeuren. 

Ik had nooit gedacht iemand interessant te ontmoeten in de praatgroep. Het is de meest deprimerende plek op aarde waar je steeds weer dezelfde mensen over de vloer krijgt: jongens en meisjes met kanker. Jonge Survivors, zoals Patrick, de leider van de praatgroep, ons noemt. De enige die de praatgroep nog dragelijk voor me maakt is Isaac, die trouwens oogkanker heeft. Maar gisteren kwam ik, tegen alle verwachtingen in, toch iemand interessant tegen. Augustus Waters. Kastanjebruin haar, groot, gespierd, gevoel voor humor, botkanker. Isaac vroeg hem mee. De twee zijn blijkbaar bevriend. Nadat Augustus me de hele sessie lang had zitten aanstaren kwam hij naar me toe en we praatten een tijdje. Hij vroeg of ik v for vendetta al had gezien en toen ik zei van niet, nodigde hij me uit om hem bij hem thuis te kijken. Hij beviel me (en dan heb ik het niet enkel over de film). Ik heb zijn nummer trouwens. Hij schreef het in een boek die hij aan me uitleende. Ik bel hem wel wanneer ik het uit heb.