Dit weekend stond dus Kibuye op de agenda. Het begon allemaal met zaterdagmorgend om 5 uur op te staan. Om kwart voor 6 waren we al in het busstation aanwezig waar er dan al redelijk veel volk rondliep. De busrit zelf verliep heel vlot, de omgeving was echt heel mooi met al de bergen, en heeft ongeveer 3 uur geduurd. Om 9 uur zijn we dus in Kibuye aangekomen waar we eerst wat rondgewandeld hebben en genoten van het uitzicht op het Kivumeer.

We kwamen een mototaxi tegen en vroegen hem waar we een bootje konden huren voor op het meer te varen. Hij zei een naam van een hotel, ben al vergeten welke. Hij zou direct terugkomen met 3 mototaxi’s om er ons heen te brengen. Wij besloten al een eind terug te wandelen om de tijd wat te doden. Wij waren al bijna aan ons hotel (Centre Bethanie) aangekomen voor we de mototaxi’s tegenkwamen. Hij wou niets van zijn prijs afdoen en ook niet zeggen waar het hotel juist lag dus begon mijn radar te werken dat er precies iets niet klopte. We hebben toen besloten om naar ons hotel te wandelen en daar aan de receptie een bootje te huren. Dit zou misschien wel wat duurder zijn maar wel meer te vertrouwen.

Onderweg naar het hotel hield dezelfde mototaxi me terug tegen, deze keer had hij iemand bij die zei dat hij een boot had die we voor 25000RWF konden huren. We hebben hem afgewimpeld aan de ingang met het hotel en gezegd dat we eerst moesten inchecken.

We hadden grote dorst gekregen dus gingen we, terwijl we op de boot wachtte, iets drinken aan het restaurant van het hotel. Kwamen we daar een aantal Belgische geneeskundestudenten tegen die we al verschillende keren zijn tegengekomen. Zij hadden moto’s gehuurd en waren daar dit weekend mee aan het rondtoeren. Wel grappig dat we daar juist op hetzelfde moment waren, zij om te ontbijten, wij om iets te drinken.

Na het drankje was het dan tijd om de bikini aan te trekken en het bootje te nemen richting het Napoleon eiland. Het uitzicht op de boot was echt prachtig met allerlei verschillende eilandjes. Onderweg kwamen we zwemmende koeien tegen, echt gene zever! ZWEMMENDE KOEIEN, ik geloofde de man van de boot ook eerst niet toen hij dat zei. Blijkbaar veranderen de koeien soms van eiland en dit doen ze al zwemmend. De gids/man van de boot zei dat er op het napoleoneiland meer dan 500 birds zaten. Daar aangekomen bleek het niet om vogels maar om vleermuizen te gaan, pissende vleermuizen dan nog. Alle drie hebben we verschillende keren nattigheid gevoeld. De gids klapte verschillende keren in zijn handen waardoor de vleermuizen allemaal in het rond begonnen te vliegen (en pissen). Heel indrukwekkend om eens te zien eigenlijk. We zijn allerlei rare insecten tegengekomen op het eiland, het deed me een beetje denken aan het eten van Timon en Pumba in de leeuwenkoning :p

Na het napoleoneiland zijn we naar het peace eiland gevaren. Daar was een klein barakje, wat ze daar een restaurant noemen, waar je wat eten en drinken kon krijgen. De helft van wat op de kaart stond was wel niet available op dat moment. Op het eiland waren ook een groep Italianen aanwezig, die allemaal een lange broek en dichte schoenen aanhadden, Man ik had het warm in hun plaats. Na een kwartier wachten kregen we het wel heel warm en het idee om misschien eerst te zwemmen terwijl we op ons eten wachten. Het bleek nog zo’n 40 minuten totdat het eten klaar was dus ik zat al snel in het water. Echt zaalig was dat, helemaal niet koud maar wel lekker verfrissend. Na het eten zijn we dan een wandeling gaan maken op eilandje dat verbonden was met een stenen weggetje. Op het andere eilandje hadden we even ervoor een aap gezien, maar hij was tijdens de wandeling nergens te bespeuren. Wel blokkeerde 3 koeien de weg, ze lagen echt in het midden van de pad waardoor wij door het gras moesten, van de omgekeerde wereld gesproken:p

Na de wandeling was het dan tijd om terug te varen. Nog even hebben we genoten van het geweldige uitzicht, de zon en het briesje voor we terug aan het hotel aankwamen. Daar hebben we verder genoten op het terras in het zonnetje van enkele glazen wijn, porties kaas en salami en regelmatig een plonsje in het meer. Ik had echt een vakantiegevoel toen!

We hebben echt ongelooflijk veel chance gehad met het weer want ondanks dat het regenseizoen is was er geen wolkje aan de hemel. Het resultaat is wel dat we alle drie wat verbrand zijn, ondanks dat we ons regelmatig ingesmeerd hebben.

Het werd donker dus tijd om te douchen en te eten. Ik was benieuwd of het weer 2 uur zou duren voor we het eten zouden krijgen. Maar zolang heeft het niet geduurd, hooguit een uur en half. Ik vond het wel niet kunnen dat de ober de rekening naar de tafel bracht tijdens dat we aan het eten waren, dat kwam echt over als “maak dat je weg bent, het is al laat”. Ik heb me er niet druk in gemaakt, daarvoor was de wijn veel te lekker :p

Die nacht heb ik echt zalig geslapen, geen last gehad van muggen ook al zag ik de volgende morgen dat er een aantal gaatjes in het muskietennet zaten. De kamer zelf was wel heel basic, zo kreeg ik de badkamerdeur niet dicht, gelukkig dat ik de single kamer had :p. Maar voor zo goedkoop te zijn was de kamer eigenlijk best nog in orde.

Vandaag, zondag, was dus echt een busdag. Eerst om 10 uur van Kibuye naar Kigali en dan nog eens in de namiddag 2 uur onderweg naar Gahini. Dat is alles bij elkaar 5 uur op de bus, gelukkig dat het telkens een grotere bus was zodat we toch iets comfortabeler zaten.

Deze week belooft een drukke stageweek te worden, zo ga ik morgen weer op CBRtrip. Ik ben eens benieuwd wat ik deze keer allemaal ga zien…

11-03-2012 om 19:58 geschreven door Valerie  

Vorige week waren er de hele week veel patiënten in het lokaal aanwezig. Maandag, dinsdag en woensdag hadden we gezelschap van Alexandra, de Engelse ergotherapeute. Met haar erbij was het heel tof en gezellig. We hebben goed gelachen en goed gewerkt!

Het was dus echt een geweldig drukke week,  Ik was echt blij dat het vrijdag was, ook omdat we dan voor de laatste keer afgesproken hadden met Maïte en Maïte. Zij vertrokken zaterdagavond alweer naar België.  Het afscheidsfeestje was bij Maïte thuis, daar aangekomen kwamen we weer een aantal mensen tegen die we op vorige uitgaansavonden gezien hadden. Het grappige vond ik wel dat we met meer Vlamingen dan franstaligen aanwezig waren. Het was een zeer leuke bedoeling maar om 1 uur gingen zij door naar een café en hebben wij besloten om naar huis te gaan om ons bedje op te zoeken.

Zaterdag zijn we op souvenirjacht geweest in een artisanaal dorpje met heel veel winkeltjes in Kigali. In de winkeltjes was het echt een kwestie van afbieden. Ik heb daar een aantal souvenirs gekocht voor de helft of nog minder van de oorspronkelijke prijs dat de verkopers vroegen.

Deze week was het weer heel druk op stage, maandag, dinsdag en woensdag heeft de orthopedische chirurg zo’n 10tal patiënten in totaal geopereerd. De meeste patiënten hadden een klompvoet die ze niet meer via  POP (behandeling klompvoeten die inhoudt dat de voet telkens in een bepaalde stand wordt ingegipst voor x-aantal weken) konden behandelen. Woensdag ben ik zelf gaan kijken naar de 3 operaties die die dag werden uitgevoerd. De eerste 2 patiënten hadden een klompvoet, de derde een x-been. Ik was wel wat zenuwachtig om de operaties te volgen, ik vond het vooral spannend.

Ik ben niet flauwgevallen tijdens de operaties, heb zelfs helemaal geen last gehad ofzo. nu zoveel bloed kwam er niet aan te pas want ze zorgen er voor dat er tijdens de operatie heel weinig bloedverlies is door de doorbloeding in het been even af te snijden met behulp van een bloeddrukmeter waar ze dan veel druk opzetten gedurende de operatie. Het resultaat was dat toen de dokter de incisie maakte er totaal geen bloed aan te pas kwam, ik vond dit wel maar een raar zicht. De “juicy details” van de operaties zal ik jullie besparen ;)

We hebben bezoek gehad deze week van inbrekers. Ze zijn niet echt binnengeweest maar hebben een glas uit de venster gehaald en hebben zo door de tralies een heel oude gitaar mee gepikt. Dat is alles waar ze aankonden en interesse voor hadden want mijn reisgids lag ernaast en die lag er de volgende morgen nog. Hoe ze die gitaar door de smalle tralies gekregen is mij nog altijd een raadsel. Zoals gewoonlijk heb ik die nacht niets gehoord terwijl Silvie en Maaike wel

We hebben zonder stroom gezeten van donderdagmorgen tot zaterdag. Het resultaat was dat mijn batterij van de laptop donderdagavond plat was waardoor ik niet voor school kon werken en dus verplicht was om mee wijn te drinken en een gezelschapspel te spelen. Op zich was het nog echt een gezellige avond, we hebben heel goed gelachen bij de olielamp en de koplampen op ons hoofd.

In plaats van donderdag kwam Manu deze week vrijdag naar Gahini, lekker gemakkelijk voor ons want dan moesten we de bus niet terug nemen :) Hij kwam aan op de stageplaats met nog een Duitse dokter die een organisatie heeft opgericht die een school heeft in Rwanda om leraren gedurende 2 jaar op te leiden om les te geven aan kinderen met een mentale beperking. Geweldig initiatief vind ik! De dokter was samen met de directeur van de school geintereseerd in Gahini, het centrum en het ziekenhuis. Ik heb hen een rondleiding gegeven door het ziekenhuis omdat Manu Maaike moest evalueren. Ik heb zo goed mogelijk op hun vragen proberen antwoorden, man die duitsers kunnen soms wel vervelende vragen stellen hoor :p

Onderweg van Gahini naar Kigali kwamen we onderweg voorbij een plaats waar juist een accident was gebeurt. Er was een vrouw aangereden die nog in het midden van de weg op haar buik lag. Manu, de duitse dokter en ik zijn uitgestapt om te gaan kijken wat er aan de hand was met de vrouw. De dokter zei dat ze waarschijnlijk hersenbeschadiging en interne bloedingen heeft opgelopen want haar hartslag en bloeddruk was ok maar ze ademde heel slecht en er kwam bloed uit haar mond. Ze had ook een heel lelijke, grote en diepe wonde aan haar schouder. Manu had de, intussen aangekomen, politie gevraagd om de vrouw zo snel mogelijk naar het  ziekenhuis te brengen maar in plaats daarvan legde ze haar gewoon aan de kant van de weg! Na nog een tweede keer aandringen hadden ze haar dan toch in de bak, vanachter aan hun auto gelegd en naar het ziekenhuis gebracht.

We zijn in Kigali zelf ook terug op souvenirjacht geweest :) ik heb weer een aantal souvenirs gekocht, maar nog lang niet alles wat ik wil kopen. De rest is voor de laatste weekends te kopen om er voor te zorgen dat mijn rwandees geld dan ongeveer op is.

Dit weekend staat Kibuye op het programma, zaterdag vertrekken we vroeg, om 6 uur nemen we de bus, om in Kibuye bootje te varen en te zwemmen in het Kivumeer en zondag komen we dan in de voormiddag terug dat we tegen de middag terug in Kigali zijn.

09-03-2012 om 00:00 geschreven door Valerie  

Zaterdag hebben we in een winkeldorpje al eens gekeken voor souvenirs. Maaike, Silvie en ik hebben alleen rondgekeken en foto’s getrokken want het echt kopen is voor de laatste week.   Zaterdag avond kwamen de ouders aan op de luchthaven. Silvie en ik waren wel wat zenuwachtig om ze terug te zien.  Ik was heel blij ze nog eens te zien, ze hebben wel mijn geduld op de proef gesteld want ze hebben een uur op de koffers staan wachten waardoor ik ze wel zag maar nog een uur op een knuffel moest wachten.

Ouders logeren in hotel La Palisse, taxi van dienst was Manu die 2 keer gereden is om ook ouders en broers van Silvie naar het hotel te brengen. We hebben samen nog ne lekkere primus gedronken en goed gelachen.

De zondag hebben we Kigali verkend. Het weer liet ons wat in de steek want in de voormiddag heeft af en toe wat geregend. De zon is er nooit echt doorgekomen, zou het dan toch het begin van het regenseizoen zijn?

We hebben het Genocide memorial bezocht, het was echt indrukwekkend af en toe kreeg ik kippenvel van de getuigenissen die er neergeschreven stonden. Ik had er op voorhand al veel over gelezen en gehoord maar toch waren heel wat nieuwe zaken die ik daar te weten ben gekomen.

Na het Genocide memorial hebben we het wat lichter gehouden en de Nakumat ( de grote supermarkt) en de wijk waar verschillende winkeltjes zijn bezocht. Daar zijn we nog een koppel van Leuven tegengekomen. Zij waren hier voor een trouwfeest en gingen nu 2 weken door Rwanda trekken. Dat zou toch niets voor mij zijn hoor, gewoon zonder iets te plannen door het land trekken.

Na een heel stuk wandelen hebben we iets gedronken op het terras van Manu en Rita. Het werd een heel gezellige boel met Esperance en haar man (een echt patéke) erbij. We hebben heel hard gelachen en al snel werd het hoog tijd om te eten. Dit gingen we doen bij de Italiaan, we hadden beter iets anders gekozen want we hebben zeker een uur op ons eten moeten wachten.  Later die week zou duidelijk worden dat dit het begin was van veel geduld moeten oefenen op restaurant.

Manu vertelde zondagavond dat ons huisje dit weekend bezoek heeft  gehad van Army Ants of gevechtsmieren. Eerst waren ze bij de buren door het huis getrokken, bij Bertha en Wim, daarna was ons huisje aan de beurt. Ze zijn binnengekomen via de deur in de keuken en weggegaan Het zou een heel gevaarlijke soort van mieren zijn die in een brede strook lopen en alles doden wat ze onderweg tegen komen, ze zouden zelfs gevaarlijk zijn voor ons. Ben ik blij dat dit in het weekend gebeurde en niet door de week als wij er zijn.

We hadden voor de hele week 2 jeeps met chauffeurs gehuurd. Onze chauffeur, Fréderic, lijkt niet veel Frans of Engels te kunnen, ik hoop maar dat dat goed komt deze week.

Maandag hebben we Gahini bezocht. We zijn langs het huisje geweest, het centrum waar ik stage doe en het ziekenhuis. Ik vond het heel leuk om mama en papa te tonen waar ik door de week verblijf en werk. Ze hadden kledij bij voor de kinderen en die hebben we meegenomen naar het centrum om uit de delen. De ouders en kinderen waren er heel blij mee. Er waren een aantal kindjes die direct hun nieuw T-shirt hebben aangedaan, echt heel schattig.

Die middag hebben we bij Seads of Peace beneden aan het Muhazi meer gegeten. Zondag had Esperance, die vroeger in Gahini werkte, naar het restaurant gebeld om te horen of ze nog Talapiavis hadden. Dit bleek niet het geval te zijn waardoor ze samen met Jean-Baptist geregeld heeft dat we zelf Talapia mochten meebrengen. Dus die morgen zijn Jean-Baptist samen met de chauffeurs de vis gaan kopen. Je eigen vis meebrengen naar het restaurant, het blijft toch wel raar voor mij.

Die middag werd ook duidelijk dat sommige roofvogels graag frieten lusten. De serveerster kwam naar onze tafel met 2 borden frieten en het ene bord werd aangevallen door de vogel. Op zich vond ik het wel grappig om te zien.

Na de lekkere vis zij we doorgereden naar het Akagera Nationaal park. Er was een zwembad aan en ik zat er natuurlijk als een van de eerste in. We hebben aan het zwembad een aperitiefje gedronken terwijl we van het geweldig uitzicht over de meren genoten. Die avond hebben we voor een keer niet zo lang moeten wachten op ons eten. We zijn op tijd gaan slapen want de volgende dag ging de wekker af om 6 uur om nog een duik te nemen in het zwembad.

De volgende morgen ben ik dus om 6 uur gaan zwemmen bij zonsopgang, echt een geweldig uitzicht.  Alleen Manu en Jeroen waren even zot om mee te zwemmen.

We hebben samen met Cecile, de gids, het park bezocht. We zijn in het Zuiden vertrokken helemaal naar het Noorden van het park. We zijn heel veel dieren tegengekomen, alleen geen giraffen of olifanten :(. Wel zijn we een paar Timo’s, heel veel pumba’s, zebra’s, waterbokken, Okapi’s,…  we hebben ook een babyzebra van amper een paar dagen  oud gezien, echt megaschattig.

’s Middags hebben we lekkere picknick, gemaakt door Manu en Rita, gegeten aan Hippobeach, waar zoals de naam het al zegt heel veel nijlpaarden zaten.  We waren juist klaar met eten toen het wat begon te regenen. Gelukkig was de bui snel over.

Onderweg kwamen we een paar auto’s tegen en op 1 van de auto’s zaten een paar kinderen gewoon op het dak. Dat zag er echt heel gevaarlijk uit want de weg was niet echt denderend en zat vol putten. Op een bepaalde plek was de weg heel slibberig waardoor we verschillende keren wat geslipt zijn met de auto. Fréderic, de chauffeur, heeft nogal gezweet vooral toen we in een put schoven en er niet direct uit geraakte.

Eenmaal aan de Noord uitgang van het park aangekomen was het tijd om afscheid te nemen van onze geweldige gids. Onderweg hebben we veel gelachen, zo zei ze dat weg hier bedoeld is als African Massage.

Onderweg terug naar Kigali zijn we eerst in Gahini gestopt om Maaike af te zetten die de rest van de week moest werken. Alleen in het huisje, toch wel een beetje griezelig denk ik.

We hebben ’s avond gegeten in het hotel waar de ouders sliepen en Silvie had het voor elkaar gekregen dat ze voor ons het buffet buiten zette zodat we buiten konden eten. Die avond was ik toch wel blij als ik mijn bedje zag, maar de wekker ging weer te vroeg af…

De woensdag zijn we naar de Koninklijke Hutten geweest . We hadden een grappige gids en het was wel leuk om de hutten van de laatste koning te zien. Die koning was zelf 2meter 37 groot en had een kever. Hij had het niet beter gevonden dan de voorzetel eruit de halen en vanop de achterbank de kever te besturen (moet toch wel een hilarisch zicht geweest zijn).

Na de Hutten doorgereden naar Butare waar we eerst een lekkere geitenbrochette gegeten hebben in het zonnetje in de tuin van het Ibis hotel. Daarna zijn we naar het Nationaal Museum geweest, ook wel eens interessant.

Doordat we wat laat vertrokken waren en de rit naar Kibuye wat onderschat hadden waren we pas laat in ons hotel. Dat de chauffeur in Kibuye zelf wat verkeerd gereden was hielp natuurlijk ook niet. Toen we eindelijk aan het hotel aangekomen waren bleek het nog superlang te duren om in te checken. De persoon achter de balie moest nog juist de maat van ons onderbroek niet weten.

Ik was heel blij toen we eindelijk in het restaurant zaten maar die blijheid ging snel over toen we na een uur en half nog altijd geen eten kregen. Even later heb ik me wat kwaad gemaakt en ben ik in de keuken gaan vragen of ze geen hulp nodig hadden. Toen waren ze net het eten op de borden aan het doen. Gelukkig dat het eten goed smaakte:). 

Ik was blij dat ik in mijn bed lag maar het was weer veel te kort, ik zou toch echt moeten uitrusten van mijn week vakantie hoor.

De volgende ochtend was ik de eerste, want mama was het even vergeten, die papa een gelukkige verjaardag heeft gewenst.  Er stond een rit van 3-4uur over een piste (slechte weg) op het programma naar Gisenye waar we gingen eten en zwemmen. De chauffeurs waren er eerst niet happig op om die weg te nemen maar na veel vijven en zessen  waren ze dan toch bereid om die weg te nemen.  De weg was inderdaad slecht maar het was wel heel mooi tussen de bergen en theeplantages. Onderweg hebben we een serieus onweer gehad, ik vond het jammer dat onze geplande zwempartij misschien in het water viel.

Aangekomen in Gisenye hebben we lekker gegeten in het heel mooi restaurant van hotel Serena. Het had ook een mooi zwembad en strand aan het Kivumeer. Na het eten begon het bij papa en mij toch te kriebelen om te zwemmen. Dus wij samen met Jeroen, Pieter en Rene (broers en papa Silvie) het meer in! We hadden toch wel wat bekijks hoor :p.

Na een beetje zwemmen was het dan tijd om naar het hotel in Ruhengeri te gaan. Daar aangekomen was er een hele grappige receptionist die echt verbaasd keek toen ik hem begroette in het Kinyarwanda. Silvie en ik hadden een grote kamer, met kikker in de badkamer, maar de douche was lang niet zo goed als in de kamer van de ouders. zij hadden zo’n fancy massagedouche :o. ik heb het dan voor elkaar gekregen dat ik bij hen mocht douchen, man dat deed deugd!.

Het eten duurde, voor de verandering, lang. We hebben zeker een uur gewacht en het eten zelf viel serieus tegen. Om 21 uur zijn we het bedje in gekropen want de volgende dag moesten we om 5.15 opstaan.

De volgende ochtend was het dan eindelijk tijd om de gorilla’s te bezoeken! We waren om 7 uur aan de inkom van het park waar we eerst traditionele dansers aan het werk hebben gezien. Daarna was het tijd voor een briefing door de 2 gidsen die met ons meegingen.  We gingen een groep van 11 bergorilla’s zien; 2 zilverruggen, een paar vrouwtjes en een paar kleintjes waarronder eentje van 6 maand oud.

We zijn eerst met de jeeps vertrokken, we hebben ongeveer een uur gereden over slechte weg voor we te voet verder moesten. De hoogte speelde ons allemaal parten want we zijn dikwijls buiten adem moeten stoppen.  Onderweg kwamen we veel buffelstront tegen, gelukkig geen echte :p voor de rest hebben we niet veel dieren gezien. De weg lag er niet echt fantastisch bij, zo verloor mama onderweg haar schoen even in de modder.  Het was een flink stuk wandelen voordat we 3 trackers ontmoeten die bij de groep gorilla’s bleven.

Toen moesten we onze wandelstokken en rugzakken achterlaten om 10 meter verder tussen de netels de eerste zilverrug met 2 kleintjes tegen te komen. De zilverrug zorgde voor de 2 kleintjes die allebei hun moeder verloren hadden. We hebben op een afstand van 2 meter van de gorilla’s gestaan en we hebben veel foto’s gemaakt. De ene gorilla liet een paar keer gigantische scheten, echt zo grappig want ze ging ook schuin zitten om ze te laten. We zijn ongeveer een uur bij de gorilla’s gebleven en toen was het tijd om terug naar beneden te gaan. Op de terugweg zijn zowel mama, papa als ik nog verschillende keren geslipt. Rond 14 uur waren we dan terug in de ‘bewoonde’ wereld, wat was ik blij om de auto’s terug te zien.

Aangekomen bij het gebouw met wc’s en een shop hebben we ons lunchpakket opgegeten en hebben we allemaal een diploma gekregen. Daarna was het tijd om terug de auto in te gaan voor een rit van 2 uur en half naar Kigali. Ik heb onderweg lekker geslapen :).

Het was onze laatste avond allemaal samen in Kigali en dat hebben we gevierd in de New Cactus. Het eten was superlekker, de wijn was goed en de crème was heerlijk. ’s Avonds kreeg ik nog bericht van mama dat papa zijn gsm kwijt was. Manu heeft dan nog gebeld met de taxichauffeur maar in zijn auto lag zijn gsm niet.

De volgende morgen bleek de gsm ook niet in de New Cactus te liggen. Onderweg naar de souvenirswinkeltjes kwamen we op het geweldige idee om de gsm te bellen. De gsm ging over en even later hoorde ik papa zijn voicemail. Dat was het dan dachten we maar toen we aan de winkeltjes aankwamen haalde Manu de gsm plots boven. Papa was die dus verloren in de auto van Manu op weg naar de New Cactus :).

We hebben goed geshopt en al een heel deel souvenirs gekocht, de rest is voor het laatste weekend. We hebben samen nog wat gegeten, gezwommen aan het hotel, er nog ene gedronken en dan was het tijd om ze aan de luchthaven af te zetten…

Jammer dat de week zo snel voorbij gegaan is, het was geweldig leuk maar het was wel vermoeiend. Nog 5 weken stage en het zit er hier weeral op. Wat gaat de tijd toch snel….

26-02-2012 om 13:19 geschreven door Valerie  

Dinsdag was een hele interessante dag. Ik mocht mee op CBR-trip naar Nyanga. Het begon wel met een half uur vertraging maar ik had niets anders verwacht. Er ging veel meer volk mee dan ik had gedacht maar we stopten in Kanyonza en daar stapte al een heel deel af. We werden uitgenodigd om een tas melk en een soort koek (ben de naam vergeten) te drinken. Een half uur later waren we dan echt vertrokken naar Nyanga. Eerst was het een uur op gewone weg en dan nog anderhalf uur over de stoffige rode weg vol putten. Echt stof gevreten heb ik gedaan!

 Aangekomen bij het centre de santé van Nyanga bleek er ongeveer dertig man op ons te staan wachten voor consultatie bij de fysiotherapeut of oogtechnieker. Er was een kindje dat echt heel veel schrik van me had. Toen ik haar een handje gaf keek ze ook of het bij haar niet afging, de moeder kwam niet meer bij van het lachen. Daarop begon het kindje echt superhard te wenen, ik had er medelijden mee.

 De meeste patiënten kwamen met relatief kleine problemen op consultatie al was er één grote uitschieter bij: een meisje van 19 jaar dat niet eens deftig kon zitten en heel passief was door zware epilepsie.Tot haar 6 jaar was ze een normaal, heel actief, vrolijk meisje geweest en dan zijn de aanvallen begonnen waardoor ze helemaal veranderd is in een kasplantje. Ik zag de wanhoop van de moeder in haar ogen en op dat moment kreeg ik wel een krop in mijn keel.

 Ik zag dat de oogtechnieker producten van Alcon gebruikte en zei hem nadat de consulaties gedaan was dat mijn moeder daar werkte. Hij zei dat ze heel veel spullen van Alcon gebruikte en dat ze heel goed waren! We hebben nog een gesprek gehad over de gezondheidszorg in Rwanda in het algemeen en de werking van zo’n centre de santé en eigenlijk zit dat wel heel goed in elkaar. Het inkomen bepaald in welke klasse je valt en hoeveel je per jaar aan de overheid moet betalen om een ziekteverzekering te hebben (soort Mutualiteit). Arme mensen betalen 3000 RWF, mensen die werken 7000RWF,…  Door die bijdrage te betalen moeten de mensen maar een tiende van de ziekenhuisfactuur betalen. Dat is toch wel een behoorlijke bijdrage dat de overheid hierin levert!

 Op de terugweg zijn we terug in Kayonza gestopt bij een winkeltje vol stoffen en een paar naaimachines. We gingen er een zak overschot van stoffen ophalen die in het centrum gebruikt worden als opvulsel voor stoffen ballen en dobbelstenen. Recyclage daar zijn ze hier toch ook wel goed in ;)

Ik was blij toen ik rond half 5 terug in Gahini was, moe maar heel tevreden over de dag.

17-02-2012 om 18:14 geschreven door Valerie  

Zondagavond hebben weer wat meegemaakt. Tussen het plafond en het dak zelf zit een nest katten. Lawaai dat die kunnen maken, echt niet normaal! Ze zijn er zelfs in geslaagd om een gat in het plafond te maken. Er lag aarde enzo op de tafel. Echt gerust zaten we toch niet want regelmatig gaf het plafond de neiging om door te zakken. Ik heb geprobeerd om een filmpje te maken vooral om het geluid vast te leggen en ik moet zeggen het is de moeite :p.

 We zijn naar de buren Wim en Bertha geweest om tenminste het gat in het plafond dicht te krijgen. Wim heeft er papieren proppen in gestoken en dichtgeplakt met tape. Ik was er niet gerust in dat het zou houden maar het hangt er nog altijd…

Wim begon ook een hond na te doen om de katten schrik aan te jagen. Toen kon ik het niet meer houden van het lachen. Hij zei dat we dat ook moeten doen maar daar begin ik niet mee ze. :D Echt gerust heb ik zondagnacht toch niet geslapen hoor.

 Maandag was het dan weer tijd voor een nieuwe stageweek. Ik ben van lange volgcliënt veranderd wegens gezondheidsproblemen van de vorige. Dus kan ik weer opnieuw beginnen, anderzijds is mijn volgcliënt nu wel heel interessant dus echt ongelukkig ben ik niet hoor ;).

 Dinsdag is een apart blogbericht geworden wegens weer teveel meegemaakt :p

 De rest van de week ging heel vlot voorbij. We hebben weer heel wat met de patiënten gedaan, ze hebben weer wat bijgeleerd. Ik heb verschillende foto’s genomen van de kinderen, echt geweldig schattig soms.

 Het weer was vandaag wat minder, we hebben onderweg naar Kigali redelijk veel regen gehad. De chauffeur vandaag was eigenlijk  een echte brokkenpiloot. Waar hij zijn rijbewijs gehaald heeft weet ik ook niet. Hij heeft geen brokken gemaakt maar een rustige rit was het ook niet…

Vandaag staat er nog bowling op het programma! Hier in de buurt is er pas een bowling opengegaan bij het zwembad waar we vorige week zijn gaan zwemmen. Ik ben eens benieuwd…

17-02-2012 om 18:13 geschreven door Valerie  

Hey iedereen,

Het is eventjes geleden sorry!

Beginnen ga ik doen waar ik geëindigd ben: het werd nog een rustig weekend, we hebben niet echt iets speciaal gedaan. De rit naar Gahini werd weer een avontuur zoals elke week J

Het werd een rare week doordat het woensdag Hero’s Day was, Geen stage die dag dus!

Dinsdagavond is Maaike (onze derde musketier volgens Manu) aangekomen. Daarom zijn Silvie en ik dinsdag terug naar Kigali gegaan om ze mee van de luchthaven te gaan ophalen. Woensdag zijn we dan samen gaan winkelen (vlees en charcuterie enzo niet shoppen :p)  en iets gaan drinken in de Mille Collinnes. Donderdag zijn we dan met de auto mee naar Gahini terug gereden. Toch een luxe in vergelijking met het “openbaar vervoer”.

Over luxe gesproken we kunnen sinds vorige week de WC doorspoelen binnen! Toch wel iets fijner dan een emmer water door de wc te moeten kappen… Douchen is nog altijd met koud water, nu ja echt koud kun je het water hier niet noemen. Dus mij hoor je niet echt klagen.

Vorige week vrijdag zijn we weer op stap geweest met Maité en Maité en een hele bende. Het werd weer een hele fijne avond, niet te zat wel wat zot :). De volgende dag werd ik niet zo fijn wakker, ik stond namelijk vol rode jeukende vlekken! Waarschijnlijk een allergische reactie op de zeevruchten van de nochtans lekkere paella van Manu te vrijdag. Dus eet ik hier geen zeevruchten meer, thuis zal ik het wel uittesten of het daaraan ligt of niet.

Ik heb dus een echte zombieweek achter de rug: veel jeuk, niet gekrabd (ben trots op mezelf) en super supermoe van de cortisonepillen die ik 6 dagen heb moeten nemen. Ik ben blij dat ik er sinds gisteren vanaf ben.

Vandaag gaan we met Maité en Maité de inburgeringscursus van een paar weken geleden overlopen en evalueren en verhalen, ervaringen uitwisselen van de problemen die zij op hun stage tegen komen. Maar eerst gaan we zwemmen, hier in de buurt is een klein zwembad waar je voor weinig geld (3000RWF) kan gaan zwemmen.

Volgende week zaterdag zijn de mamie en de papie al hier voor een weekje toerist uit te hangen, ik kijk er enorm naar uit!!!

Tot de volgende keer

Valerie

11-02-2012 om 11:43 geschreven door Valerie  

Het werd nog een leuke dag zaterdag met heel lekkere Mousaka maar  zonder stroom weliswaar. De stroom is rond de middag uitgevallen en pas rond 22 uur was er terug licht in de duisternis. Daardoor ging het geplande skypegesprek met de hele familie niet door wat ik echt wel jammer vond! Gelukkig was ik in goed gezelschap om het gemis een beetje te verzachten… We hebben rumicub gespeeld met petrollampen en een zaklamp, dat is ook weer is iets anders.  ik hoop dat dit weekend de stroom niet weer een hele dag uitligt.

Zondag zijn Silvie en ik gaan zwemmen, echt zalig zonnen aan een zwembad :) het kon het niet geloven dat het Januari is, het lijkt wel zomer! Rond 15 uur gingen we terug naar Manu en Rita voor in te pakken en de bus naar Gahini te nemen. Het werd terug een minibus maar ze was wel wat comfortabeler dan vorige week, gelukkig! Toch was ik blij als ik de bekende weg naar Gahini zag en kon uitstappen. Toen ik van de mototaxi gestapt ben heb ik mijn been gestoten tegen de uitlaat van de moto. Eerst had ik er neit veel last van maar even later, mamamia heb ik gevloekt! Nu is het nog altijd een lelijke vlek, het heeft de diameter van een bierglas. Nu heb ik mijn lesje geleerd en stap ik langs de andere kan van de moto af...

Eenmaal in het huisje waren we volop het brood en vlees, dat we altijd in Kigali kopen, aan het uitpakken en in de diepvries aan het steken toen ik plots Silvie hoorde gillen. Er zat een kikker, we hebben hem Kermit gedoopt, in de douche! Ik heb dan maar het initiatief op me genomen om hem buiten te zetten aangezien de andere twee dat totaal niet zagen zitten om dat zelf te doen.

In de loop van de week zijn er nog een aantal beestjes op bezoek geweest,  Kermit is nog eens langs geweest, een kakkerlak (die hebben geen naam gegeven) en een zwerm bijen zat ’s avonds in de eethoek. Ik heb bijna een babygekko doodgedaan doordat hij in het slot van de buiten WC was gekropen, gelukkig vluchtte hij net op tijd weg.

De stageweek is echt voorbij gevlogen! Ik vind het echt tof om met de oudere kinderen te werken, ze hebben ook allemaal een geweldige lach! De baby’s is iets moeilijker om mee te werken maar het is een uitdaging!

Vrijdagnamiddag zijn we dan door iemand opgehaald om terug naar Kigali te gaan aangezien Ally het niet zag zitten om met haar koffer op de bus te zitten. Ally gaat de komende drie weken in Kigali werken, daarna komt ze terug twee weken naar Gahini. De auto die ons kwam ophalen was een oude Toyota die geen gordels vanachter had, de contactpunten in de zetel waren niet aanwezig. Ik voelde me in het begin toch niet echt veilig in de auto aangezien het stuur hevig trilde als hij boven de 70 km/h ging, de uitlaat duidelijk kapot was en de auto niet in eerste en tweede versnelling wou blijven, veel lawaai dat ie maakte! Hij is ook een paar keer stil gevallen, kortom we hebben er echt heel hard om moeten lachen! Het was we handig om op een dik uur al in Kigali te zijn in plaats van een uur en drie kwartier, veel plaats te hebben om te zitten  en rechtstreeks bij Manu en Rita thuis afgezet te worden dus mij hoor je niet klagen!!

Dit weekend staat er niets speciaal op het programma, we zullen wel zien wat het brengt ;)

28-01-2012 om 14:12 geschreven door Valerie  

Deze week heb ik meer Engels dan Nederlands gesproken, op stage, tegen Alexandra, soms begon ik zelfs tegen Silvie in het Engels. Het gaat nog net niet zo ver dat ik tegen mezelf Engels praat :)

De stage deze week verliep vlot, met zijn drieën hebben we een paar hele toffe activiteiten gedaan waar de kinderen veel plezier aan hadden en stiekem toch wel veel aan gehad hebben. Het nuttige aan het aangename koppelen,  het is een plezante oefening :)

Vrijdag hebben we, na een voormiddag stage en lekker eten, de bus terug  naar Kigali genomen. Eerst moesten we de heuvel afwandelen, het was middag dus heel warm! Wat was ik blij toen ik zag dat beneden aan de weg er een minibus stond die nog op ons wou wachten! Vorige week hebben we bijna een half uur moeten wachten op een busje richting Kayonza, wat een chance! In Kayonza was het veel minder druk dan vorige week, echt een enorm verschil.  Dit keer hebben we er op gelet dat we een grote bus namen en niet meer dan een uur in de minibus moesten zitten. Op de bus heb ik nog een gesprek gehad met mijn buurman, zijn naam is me ontsnapt, waardoor de tijd wat sneller ging. Toch was ik blij dat ik de halte zag die we moesten afstappen en terug de buitenlucht kon opsnuiven! Maar dat was te veel gevraagd natuurlijk want het begon wat de druppelen. De geur deed me een beetje denken aan België, als er in de zomer regen valt op de warme betton. Het rook net hetzelfde!

Die avond kreeg ik telefoon van Maité, of we niet naar Sundowner kwamen om iets te drinken. Daar gingen we natuurlijk gretig op in! Eerst nog lekkere zelfgemaakte  friet met stoofvlees en komkommers en sla en we gingen voor de eerste keer op stap! Daar aangekomen was het even zoeken maar al snel zaten we Amstel te drinken samen met Maité, haar broers Samuel en Silvain, haar ouders, een zuidafrikaanse die 6 maanden in Rwanda verbijft en Maité, de studiegenote van Maité (om het even verwarrend te maken). Samuel studeert geneeskunde in Brussel en doet ook stage in Rwanda, hij had afgesproken met andere studenten uit Rwanda en België om in La Classe iets te gaan drinken. Daar aangekomen was er een hele groep mensen die zich allemaal voorstelde, na 5 minuten wist ik bijna geen enkele naam meer. Er hing een heel plezante sfeer, er was leuke muziek en lekkere primus. Ik vind hem zelfs lekkerder dan de primus in België, de flessen zijn wel net iets groter (76Cl) dus hebben Maité en ik er meestal 1 gedeeld zodat we toch wat langer koud bier hebben.  Ik heb echt mijn ogen uitgekeken hoe de mannen hier kunnen dansen! Het was dus een zeer plezante avond die tot in de vroege uurtjes geduurd heeft. Rond half 3 hebben we toch maar besloten de mototaxi terug naar huis te nemen. We hebben het telefoonnummer van Benoit gekregen zodat we hem konden bellen en niet iedereen moesten wakker maken door de deurbel te gebruiken. Hij kwam de poort opendoen voor ons maar toen bleek dat we toch nog Rita moesten wakker maken want ze was de terrasdeur vergeten open te laten. Klinkt herkenbaar, niet mama? :p

Vandaag is er deze namiddag een feestje voor de 2jarige zoon van Bati ( hij werkt in de week voor Manu en Rita) Er staat Mousaka op het menu! Het beloofd dus nog een leuk weekend te worden!

Tot de volgende keer! Valerie

21-01-2012 om 13:05 geschreven door Valerie  

Deze week zijn we begonnen met een inburgeringcursus gegeven door Nathalie. Een Belgische dame die al meer dan 20 jaar in Afrika woon met haar gezin. Haar man werkt voor de Belgische ambassade en zij gaf cursussen voor managers die naar Rwanda kwamen. Onlangs heeft ze een eigen cursus gemaakt en wij waren samen met haar dochter Maité, die in haar derde jaar ergotherapie in Brussel zit en 2 maanden stage doet in Rwanda, en een medestudente Maité proefkonijn. Wij hebben veel uitleg gekregen over Rwanda, over de cultuur, de waarden en normen, gebruiken,… heel veel informatie en het was heel goed gegeven.  Over een 3tal weken komen we nog eens samen om feedback te geven over de cursus. Het was een zeer plezante dag, echt leuk om 2 Brusselse ergostudenten te ontmoeten.  We hebben telefoonnummers uitgewisseld dus we gaan zeker nog eens afspreken.

Die namiddag nog zijn we naar Gahini gereden, het werd een helse rit van bijna 2 uur in een minibusje. Het was ongelooflijk warm aan mij voeten, we zaten echt opgepropt met te veel op 1 rij dus ik was echt blij als we eindelijk in Gahini aankwamen. Daar hebben we de mototaxi naar boven genomen want ik had echt de fut niet meer om te voet naar boven te gaan. Op de mototaxi was het heerlijk uitwaaien en konden mijn voetjes goed afkoelen. Volgens mij zaten we vlak bij de motor ofzo in de minibus dat het metaal zo warm werd…  aangekomen bij ons huisje zagen we allerlei spullen liggen die niet van ons waren.  Dus zijn we op speurtocht gegaan wie of wat er in ons huisje was. De deur tegenover onze slaapkamer was op slot maar er was niemand te horen of te zien.  Dus zijn we via de badkamer toch de kamer binnen gegaan om te zien wat er aan de hand was met de gesloten kamer.  We zagen dat de kamer niet meer leeg was! Het bed was beslapen en de kamer was een beetje ingericht. Even later werden al onze vragen opgelost want Alexandra, een pas afgestudeerde ergotherapeute uit Engeland kwam terug van haar avondwandeling. Het werd nog een heel gezellige avond, echt een plezante kennismaking!

21-01-2012 om 13:03 geschreven door Valerie  

Het begon allemaal maandagmiddag toen we met Manu en Rita in de jeep naar Gahini vertrokken…

Onderweg was het supergroen, nu weet ik waarom het ook het land met de duizend heuvels genoemd wordt…   Ik heb geprobeerd om er foto’s van te trekken maar ze zijn niet allemaal even goed gelukt. Het is ook niet makkelijk om vanuit de auto foto’s te nemen natuurlijk ;) (de foto's vind je op Facebook want hier uploaden duurt héél lang)

Kayonza is het eerstvolgende grotere dorp bij Gahini, toen we daar doorreden was er heel veel volk op straat, iedereen was van alles aan het verkopen, wat een bedrijvigheid! Ik wist dat we vrijdags van Kayonza de bus naar Gahini moeten nemen en ik had er een beetje schrik voor, een 20tal busjes (niet te veel van voorstellen) die allemaal op elkaar gelijken. Zou dat wel goed komen wij, 2 Muzungu’s, de juiste bus nemen naar Kigali?

Even buiten Kayonza reden we de heuvel op richting Gahini, de weg was nog behoorlijk berijdbaar en had zo’n typische rode kleur. Bijna helemaal boven op de heuvel staan een paar scholen, een ziekenhuis en een revalidatiecentrum, onze stageplaats! Het zien er allemaal stevige, stenen gebouwen uit maar wel verouderd…

We reden even verder naar het huisje waar we logeren. Het is al een oud huisje, gebouwd in 1911 samen met het ziekenhuis. Het werd gebouwd voor de dokter van het ziekenhuis. Het huisje heeft nog dikke stenen muren wat maakt dat het er heerlijk koel blijft. Er staat een boiler en douche maar er is geen stromend water, voorlopig is het dus nog behelpen met regenwater van de regenton…

Buiten in de tuin staan er verschillende exotische bomen: een papayaboom, mangoboom en een avokadoboom. Ik hoop dat er de vruchten rijp zijn als wij er nog zijn… We hebben een geweldig uitzicht op het meer en bij zonsondergang (rond 18uur is dat hier) is het dus echt geweldig om nog even buiten te zitten genieten van het uitzicht met op de achtergrond gezangen van kinderen die zangles op school krijgen.

We zijn maandagnamiddag al even gaan kennismaken met de stageplaats en met Annette die in het ergolokaal werkt.

Dinsdag zijn we dan echt met de stage begonnen. We hebben stage van 8 tot 12 en van half 14 tot 17 uur. In die anderhalve uur middag pauze gaan we terug naar het huisje waar we eten en donderdag hebben we een heerlijk dutje gedaan, man dat deed deugd!!

S’ avonds is het snel donker dus houden we ons binnen bezig met op de laptop werken, puzzelen en film kijken. Regelmatig valt de elektriciteit uit,  zo’n 3 keer per avond is niet uitzonderlijk. Het duurt telkens maar een paar minuten dus zitten Silvie en ik elk met onze “koplamp” op ons hoofd geweldig zicht moet dat zijn :)

Het eten valt echt super goed mee! Edisa kookt voor ons, zij kuist ook wat en gaat lokale groenten en fruit kopen. Volgens de rwandesen moet je als ‘rijke blanke’ een hulp in huis nemen om de lokale bevolking te steunen. Mij ga je in ieder geval niet horen klagen! ’s Middags gewoon voetjes onder tafel schuiven en lekker eten voorgeschoteld krijgen zonder te moeten afwassen, het is een luxe…

Wat ook nog een luxe zou kunnen zijn is stromend water, vanaf volgende week zou er dat zijn in heel het dorp. Maar eerst zien en dan geloven, het blijft l’Afrique

Vrijdag de bus terug naar Kigali nemen was een hele belevenis. Eerst te voet de heuvel af om zeker een halfuur te wachten op een minibus richting Kayonza. Er was iemand van het revalidatiecentrum die ook richting Kayonza ging en hij heeft ons geweldig geholpen! In kayonza aangekomen stonden er verschrikkelijk veel mensen te wachten (en kijken naar ons) op de bussen. Gelukkig dat onze vriend en een non die ook naar Kigali ging ons geholpen hebben want alleen hadden we niet op de juiste bus genomen denk ik…

Nu zitten we terug op het terras bij Manu en Rita te genieten van de zon bij een temperatuur van 28 graden :) Morgennamiddag gaan we er eens goed van profiteren en zwemmen in het zwembad van een hotel, ik kijk er al naar uit!

Tot de volgende keer, veel groetjes Valerie

14-01-2012 om 16:30 geschreven door Valerie