181 dagen reeds zeker? Ook die flauwe kul zo moe als kouwe pap? Hebben jullie ook niet de indruk soms dat ze eigenlijk niet willen? Of is het toch niet kunnen? Nu plots de afgeschoten Verhofstadt terug op het toneel, nota bene als populariste politicus van het land, zowel boven als beneden de taalgrens. Ik wil niet 'faut le faire' gebruiken, daarom: you have to give it to him. Wat heeft Robert Houben hier mee te maken? Die was in de jaren 60-70 van vorige eeuw voorzitter van de destijds unitaire CVP. Destijds stelde men hem tijdens een interview de vraag, waaraan men zou merken dat het moment naderde om België op te splitsen. Zijn antwoord was zeer eenvoudig: als men geen regering meer kan vormen.
Zo, nieuw kleurtje als achtergrond gekozen. Lijkt me iets beter en duidelijker, niet? (PS. De man hiernaast op de foto ben ik niet. Het is Heinrich Heine, een duits dichter uit de 19de eeuw, en wie ooit zijn werken gelezen heeft, en zijn leven een beetje kent, houdt van deze man. Heine was een democraat, voordat het woord democratie was uitgevonden.)
Ik ben een grote fan van het echte franse chanson van de eerste jaren na de tweede wereldoorlog. Mensen als Yves Montand, Edith Piaf, Georges Brassens. De grootste van allen is echter Mouloudji, die nooit de eer en bekendheid kreeg die hij verdiende.
Marcel Mouloudji stamde van Algerijnse ouders, en was een man van principes: hij voelde zich aangetrokken tot het (franse) communisme, en voerde een strijd tegen de bonzen van de platenindustrie. Waarschijnlijk is dit de reden waarom hij minder bekendheid geniet dan de anderen.
Hij stierf in 1994 in Parijs, de stad van zijn hart en ligt begraven op Père Lachaise. Zo klonk Mouloudji:
Eender welk bedrijf heeft ergens een 'mission statement' neergekalkt. Eigenlijk houdt zo een verklaring in dat men nadenkt over de doelstellingen van het bedrijf, wat ze doen en voor wie ze het doen. Deze mission statements worden meestal opgesteld tijdens een duur seminarie, in één of ander hotel. Als de deelnemers aan dit seminarie rond zijn, hebben ze een mission statement die bol staat van slogans als klantenbinding, klantvriendelijkheid, kortom, om een oude uitdrukking te gebruiken: de klant is koning. Moet je die klantvriendelijkheid maar eens toetsen als je nog eens gaat winkelen in een of andere supermarkt.
Als de supermarkt 's morgens om 09:00 uur opent, staan meteen alle rijen vol met paletten met allerhande artikelen, zodat je er met je karretje niet meer door kan. Naast die paletten zitten dan twee heren of dames gehurkt de rekken bij te vullen. Zou je nu niet mogen verwachten dat dit al achter de rug is op het moment dat de supermarkt geopend wordt, zodat de klanten minstens geen hindernisparcours moeten lopen?
Wij waren begin dit jaar in Australië, en daar gaat het heel anders: in het stadje waar wij logeerden (een voorstadje van Melbourne, formaat Kontich of zo) staat een grote supermarkt die 24/24 geopend is. Denk nu niet dat het daar om 3 uur 's morgens een komen en gaan is van winkelende klanten. Wat ze daar echter doen is het nuttige aan het aangename paren: vanaf 22:00 uur is daar nog slechts één of twee bedienden aanwezig, die de rekken bijvullen. Vermist die er toch zijn dachten die Australiërs, kunnen we toch evengoed de klanten toelaten ook. Je doet dus je aankopen, en aan de kassa druk je op een belletje, en de winkelbediende komt aangelopen om af te rekenen. Als je dan vertrokken bent, gaat hij verder met het aanvullen van de rekken. Als je dan tijdens de normale uren gaat winkelen, struikel je minstens niet over de paletten.
Mijn vriendelijke buurman begroet iedereen steeds met 'goeiemorgen', op eender welk moment van de dag. Als je erover nadenkt, eigenlijk niet zo een slecht idee. Ten eerste is het makkelijk, je hoeft niet meer na te denken welk moment van de dag het is. Verder is de morgen het begin van de dag, en een groet is dan altijd mooi meegenomen. Goeiemorgen, zelfs 's avonds, klinkt hopen beter dan 'goeienavond' om 7:00 uur 's morgens.
Gisteren was ik in het stad (ttz. de enige stad in ons land met een onzijdig geslacht). De prijzen van de voedingswaren swingen de pan uit, de superinflatie staat voor de deur, we hebben de franstaligen nog maar eens op hun gevoelige teentjes getrapt, dus nog steeds geen regering, de klimaatconferentie van Bali is mislukt, en toch lijkt er niks aan de hand. Iedereen doet rustig zijn ding, winkeltje in, winkeltje uit, koffietje drinken, lunchje eten. Zal zo erg wel niet zijn zeker?
Je vraagt je dan ook af waarom die franstaligen zo bang zijn van ons. Geen enkele leeuwenvlag gezien, geen optocht met trommels en laarzen, geen enkele vitrine besmeurd met 'walen buiten', en toch... Ik denk dat ik het weet: ze kennen ons niet, en ik denk ook dat ik weet wie daar schuld aan heeft: Brussel (of eerder Bruxelles). Moet je maar eens naar de RTBF kijken, of eens door Le Soir of La Dernière Heure lopen, je gelooft het zelf niet. Vandaag gelezen: De Waalse regering, met Rudi Demotte op kop, organizeert busreizen naar vlaamse jobbeurzen, voor waalse werklozen. Mooi initiatief zou je dan zeggen. Nu moet je dat artikeltje in de krant eens lezen, alsof het ging over opeising van arbeiders voor verplichte tewerkstelling bij de vijand. Zielig.
Misschien moeten franstalige vrienden dit verhaaltje maar even lezen. Echt gebeurd. Enkele weken geleden sta ik op een vriend te wachten aan het Centraal Station in Antwerpen. Iets verder staan twee heren van middelbare leeftijd, elk met twee wapperende leeuwenvlaggen. Voorbijgangers kijken ze vreemd aan. Komt er plots een groepje scholieren aan, en één van hen vraagt de twee heren of ze wel een toelating van het stadsbestuur voor hun massabetoging. De twee heren glimlachen even, kijken een beetje verveeld. Iets later weer een paar jongeren, en één van hen roept de twee heren na: 'hé mannen, waar is het koers? Rijdt Tom Boonen mee?' Alhoewel, begrijpen ze deze humor wel?
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
