Aan alle vaders die ondanks de liefde en zorg voor hun kind of kinderen tijdens hun relatie of huwelijk, plots van de rechtbank de beslissing door hun strot geduwd kregen dat de kinderen beter bij hun moeder wonen, en dat zij genoegen moeten nemen met een miezerige 48 uur op 2 weken.
Aan alle vaders die ongelukkig zijn bij hun partner en overwegen haar te verlaten, omdat ze denken dat ze tegenwoordig TOCH automatisch co-ouderschap (in juridisch taalgebruik : bilocatie) krijgen; mijn verhaal om je ogen te openen.
Aan alle mannen met kinderen, opdat ze weten wat hen te wachten staat, als ze niet braafjes overeen komen met hun partner omtrent de kinderen.
Aan alle mannen zonder kinderen, maar met een kinderwens, opdat ze een ECHTE vrouw zouden zoeken als moeder voor hun kinderen, en geen harteloze, meedogenloze bitch, die je toekomstige kinderen zal gebruiken om je zo diep mogelijk te raken...
Mijn leven draaide rond mijn kinderen. In mijn huwelijk waren passie en affectie dood. Ik wou niet meer met haar samen leven. Ik hoopte op een eerlijke omgangsregeling voor mijn kinderen. Ik kreeg een nachtmerrie. De vrouw met wie ik dertig jaar een relatie had, gebruikte alles wat ze maar kon om mij het omgangsrecht met die kinderen zoveel mogelijk te ontzeggen, ze veranderde in een krapuleuze gevoelloze rotzak, wiens voornaamste levensdoel is om mij te treiteren en te vernietigen, en die daarbij gebruikt wat mij het nauwst aan het hart ligt.
Deze blog dient om de bitterheid te kunnen uiten die mijn hart 24/7 beklemt, en die met geen enkel middel te verzachten is. Deze blog dient om gelijkaardige verhalen te verzamelen, en wie weet, om ooit met een gemeenschappelijke stem te kunnen schreeuwen tegen de voorbijgestreefde rechtspraak, die onvoorwaardelijk de kant van de moeder kiest en blijft kiezen.
