Olijfolie verlaagt de bloeddruk

 Bron

http://nutraingredients.com/news/ng.asp?id=55854&n=dh309&c=qrvanfbhebhopku

Consumptie van olijfolie is omgekeerd evenredig met bloeddruk, aldus Griekse onderzoekers. Deze bevinding legt een nieuw mechanisme bloot van de hartbeschermende werking van olijfolie.

Er werd al eerder bewezen dat olijfolie een gunstige invloed had op de hoeveelheid vetten in het bloed, maar de resultaten van de nieuwe studie (gepubliceerd in het oktober-nummer van de American Journal of Clinical Nutrition (vol 80, no 4, 1012-1018)) wijzen erop dat olijfolie over een aantal mechanismes beschikt om mensen te beschermen tegen hartzieken.

Er bestaat al heel wat bewijsmateriaal waaruit blijkt dat het mediterraanse voedingspatroon het risico op hart- en vaatziekten vermindert, maar de nieuwe studie spitst zich toe op één van de grootste risicofactoren voor hartziekten.

Volgens de Wereldgezondheidsorganistatie zijn ongeveer twee derde van de beroertes en de helft van de hartziekten toe te schrijven aan hoge bloeddruk. Geschat wordt dat hoge bloeddruk op wereldschaal 7,1 miljoen slachtoffers maakt. Dat is ongeveer 13 procent van het totaal en circa 4,4 procent van de totale chronische ziektelast.

De voedingsindustrie komt alsmaar meer onder druk te staan om iets te doen aan de toenemende incidentie van hartziekten. Dit kan door hartbeschermende ingrediënten aan te bieden aan risicopatiënten. Voeding en drankjes ter stimulering van een goede gezondheid van het hart waren gedurende 2002 in het Verenigd Koninkrijk alleen al ₤100,7 miljoen waard. Deze cijfers zijn afkomstig van Datamonitor statistics; verwacht wordt dat dit cijfer tot ₤145,1 miljoen zal zijn gestegen tegen 2007.

De onderzoekers van de Universiteit van Athens Medical School, Harvard School of Public Health en Sotiria Hospital in Athene legden arteriële bloeddruk en andere variabelen zoals sociademografische, maar ook voeding en fysiche activiteit vast van de deelnemers voor het Griekse luik van de Europese Prospectieve Studie over Kanker en Voeding.

Bij 20 343 van deze deelnemers was nog nooit een diagnose van hypertensie gesteld. De analyse was gebaseerd op een uitslag die wees op het gebruik van het mediterraanse dieet en meer bepaald op de ingrediënten ervan alsook olijfolie.

Het mediterraanse dieet was significant omgekeerd evenredig met zowel de systolische als de diastolische bloeddruk. Consumptie van olijfolie, groenten en fruit waren significant omgekeerd evenredig met de systolische en de diastolische bloeddruk, terwijl de inname van ontbijtgranen, vlees en afgeleiden, en alcohol evenredig waren met de arteriële bloeddruk.

Combinaties van olijfolie en groenten, die trouwens vaak samen worden gegeten, toonden aan dat olijfolie het gunstigste effect had op de arteriële bloeddruk in deze populatie, aldus de conclusie van de auteurs.

"De consumptie van olijfolie is omgekeerd evenredig met de systolische en diastolische bloeddruk", aldus Prof. Dimitrios Trichopoulos, auteur en raadgevend epidemioloog aan de Universiteit van Athene. Het verschil was niet verbluffend maar zeker statistisch significant".

Hij voegt er wel aan toe dat de precieze werking van olijfolie nog niet helemaal bekend is. "De belangrijkste inhoudsstof is een enkelvoudig onverzadigd vet maar olijfolie heeft daarnaast honderden microcomponenten".

Een recente studie aan de Second University in Napels, Italië, toonde aan dat een mediterraans dieet een positieve invloed had op mensen met het metabool syndroom – dalende bloeddruk, lichaamsgewicht, glucosegehalte, insuline, cholesterol en triglycerides waardoor het gehalte aan HDL-cholesterol een significante stijging kent.

Het volgende wat de Griekse onderzoekers gaan bekijken is of het mediterraanse dieet een gunstig effect heeft op mensen die reeds een hartziekte hebben.

22-08-2006, 12:15 geschreven door pantergirl  

31-07-2006, 04:25 geschreven door pantergirl  

Bron : http://www.accu-chek.nl

Sport

Sporten is één van de belangrijkste dingen die u kunt doen om gezond te blijven. Sporten zet uw hart en longen aan het werk, zodat ze beter gaan functioneren en het maakt uw spieren sterker. Door lichaamsbeweging verlaagt u de hoeveelheid ‘slechte’ cholesterol en verhoogt u de hoeveelheid ‘goede’ cholesterol, waardoor uw bloedvaten gezond blijven. Als u te zwaar bent, kunt u met een goed oefenprogramma afvallen.

Als u diabetes hebt, is lichaamsbeweging nog belangrijker. Door regelmatig te sporten houdt u uw bloedsuiker beter onder controle. Dit komt omdat de cellen van uw lichaam gevoeliger worden voor insuline, waardoor de insuline beter werkt. Onderzoek heeft uitgewezen dat sport type 2 diabetes kan voorkomen. Sporten is dus gewoon heel gezond, u gaat zich gelijk beter voelen en ziet er al snel beter uit.

• De invloed van sport op de bloedsuiker
• Aan de slag
• Tijdens het sporten
• Na het sporten

Na het sporten

Doe uw schoenen en sokken uit en inspecteer uw voeten zorgvuldig. Let op blaren, splinters en irritaties. Mensen met diabetes krijgen gemakkelijk een huidinfectie, dus doe direct iets tegen de irritatie. Bel uw arts of podoloog als u een wond of blaar hebt die niet binnen 24 uur begint te genezen.

Meet uw bloedsuiker om te zien hoe die is veranderd. Door uw bloed te testen weet u of u de volgende keer meer of minder moet eten voor het sporten. Vergeet niet dat de bloedsuiker ook een tijd na het sporten nog omlaag kan gaan, dus test direct erna en een uur later nog eens. Meet nog een keer voor u naar bed gaat en neem nog een tussendoortje als de bloedsuiker laag is.

25-07-2006, 11:03 geschreven door pantergirl  

Insuline
Diabetespatiënten moeten meermaals per dag insuline inspuiten. Insuline is een hormoon dat afgescheiden wordt door de ß-cellen van de pancreas. Insuline regelt het glucose metabolisme.
Soorten insuline
Men kan de insulines indelen volgens hun werkingsduur. Snelwerkende insuline Deze insuline begint te werken na 20 à 30 minuten en werkt gedurende 6 tot 8 uur na injectie. De maximale werking is 1 à 3 uur na de injectie (vb. Actrapid®, Regular Humuline®). Deze insuline is helder. Bij een behandeling met deze insuline zijn meerdere injecties per dag nodig. Tussenmaaltijden zijn aan te raden, omdat deze insulines enkele uren na de maaltijd nog steeds een belangrijke werking hebben.
Utrasnelwerkende insuline Deze insuline begint te werken 10 à 15 minuten na de injectie en werkt gedurende 2 à 5 uur later. De maximale werking is 30 à 70 minuten na de injectie (vb. Humalog, Novorapid). Deze insuline is eveneens helder. Bij de behandeling met dit soort insuline zijn steeds meerdere injecties per dag nodig. Er zijn verschillende combinaties mogelijk. vb. Bij ontbijt: Humalog + traagwerkende insuline Bij middageten: Humalog Bij avondeten: snelwerkende insuline Bij het slapengaan: traagwerkende insuline Tussenmaaltijden zijn niet nodig omdat deze insuline zeer snel uitgewerkt is. Indien er toch een tussendoortje genomen wordt, kan men best vooraf een kleine hoeveelheid ultrasnelwerkende insuline spuiten. Behandeling met dit soort insuline vraagt een goed inzicht in de wisselwerking tussen insuline en activiteit.
Traagwerkende insuline Deze insuline begint te werken na 2 à 3 uur en werkt gedurende ± 22u na de injectie (vb. Insulatard®, Humuline NPH®). Deze insuline is troebel. Het is een snelwerkende insuline, waaraan een bindingsmiddel is toegevoegd, waardoor ze trager in de bloedbaan komt en dus trager werkt. Deze insuline moet steeds tot een homogeen mengsel gerold worden vooraleer in te spuiten. Bij pengebruik verkrijgt men een homogeen mengsel door de pen op en neer te kantelen.
Ultra-traagwerkende insuline Deze insuline begint te werken na 2 à 4 uur en werkt gedurende ± 24u (vb. Ultratard®). Deze insuline is troebel (gebonden aan een overmaat van bindmiddel waardoor ze nog veel trager gaan werken). Deze insuline moet steeds tot een homogeen mengsel gerold worden vooraleer in te spuiten. Ze bestaat niet in penvullingen.
Gemenge insuline Deze insuline begint te werken na 20 à 30 minuten en werkt gedurende 24u (vb. Mixtard®). Deze insuline is troebel. Het is een mengsel van een hoeveelheid snelwerkende insuline en een hoeveelheid traagwerkende insuline: vb. Mixtard 30/70 (30% snel / 70% traag) - Humuline 20/80 (20% snel / 80% traag).
Toedieningswijze
De insulinepen Bij het pensysteem maakt men gebruik van een dagelijkse injectie langwerkende insuline, vòòr het slapengaan (± 22u) en 3 injecties snelwerkende insuline vòòr de belangrijke maaltijden (ontbijt, middageten, avondeten). Voordelen • betere regeling van de bloedsuiker • meer zelfstandigheid • meer levensvrijheid • nauwkeurige dosering (per 1 Eenheid) Er bestaan verschillende soorten pensystemen, maar het basisprincipe blijft gelijk: met een doseerknop wordt het juiste aantal Eenheden ingesteld. Door de knop naar beneden te drukken wordt de dosis ingespoten. De injectieplaatsen van de pen Men moet steeds loodrecht inspuiten in een huidplooi. Wanneer men moeilijk een huidplooi kan maken, mag men schuin inspuiten, na advies van uw dokter of diabetesverpleegkundige. • snelwerkende insuline: 's morgens: buik 's middags: buik 's avonds: buik (inspuiten in de buik = snelle opname van de insuline) • traagwerkende insuline: voor slapengaan: dij Aandachtspunten • Vóór elke inspuiting: Ga bij elke inspuiting na of er insuline uit de pen komt. Stel de pen in op het minimum aantal eenheden, en herbegin zo nodig. Ga bij elk gebruik na of de juiste insuline gebruikt wordt. • Na elke inspuiting: Bewaar de pen nooit in de koelkast. Het inspuiten van koude insuline doet meer pijn. De in gebruik zijnde insulinevulling mag maximum 1 maand gebruikt worden. Bescherm de pen tegen stof en vuil. • De naald: Gebruik dezelfde naald maximaal 4 maal. Gooi ze nadien onmiddellijk weg in een naaldcontainer. • Reserve insuline: Bewaar steeds 1 reserveflacon insuline in uw etui. Leg de voorraad van insuline steeds in de koelkast. • Patroon: 1,5 ml patroon: werp het patroon weg wanneer de rubber afsluitdop de gekleurde ring van de vulling bereikt 3 ml patroon: werp het patroon weg wanneer men kan aflezen dat de inhoud minder is dan de te injecteren dosis.
De wegwerpinsulinepen (vb. Novolet, Humaject) De meeste insulinesoorten zijn eveneens verkrijgbaar in voorgevulde wegwerppennen. Deze pennen zijn per 2 Eenheden doseerbaar. Voordelen • Handig : men moet geen patroontjes verwisselen • Steeds reservepen (voordeel bv. op vakantie) • Nuttig wanneer men slechts voor een korte periode insuline moet gebruiken (bv. tijdens zwangerschap) Nadelen • Ecologisch veel afval • Minder nauwkeurige dosering : per 2E i.p.v. per 1E
De insulinespuit Er zijn spuitjes die 30, 50 of 100 E insuline kunnen bevatten. De techniek van inspuiten is dezelfde als deze met de pen. • Gebruik voor elke injectie een nieuwe spuit. Herkap niet en gooi de spuit onmiddellijk in de naaldcontainer • Ontsmet steeds de rubberen dop van de flacon waar je insuline uit optrekt (met een alcohol- doekje). Schrijf steeds de datum van opening op de flacon. Gebruik de flacon maximum 1 maand • Tips om gemakkelijk de juiste hoeveelheid insuline uit de insulineflacon te trekken: • Spuit een hoeveelheid lucht in de flacon (= het aantal in te spuiten eenheden). Het optrekken van de insuline gaat dan gemakkelijker. • Controleer na het optrekken van de insuline of er geen luchtbellen in de spuit zitten. Luchtbellen kan men verwijderen door met de vingers lichtjes tegen de spuit te tikken. De luchtbellen komen naar boven en kunnen uit de spuit gespoten worden. • Voor het mengen van de insulines (snel + traagwerkende insuline) wordt eerst de heldere of snelwerkende insuline, daarna de troebele of traagwerkende insuline opgetrokken. Indien men eerst de troebele of traagwerkende insuline zou optrekken, kan de flacon met heldere insuline ook troebel worden. Immers aan het puntje van de naald hangt onvermijdelijk een klein druppeltje troebele insuline. Prikt men nadien in de flacon met heldere insuline dan mengt deze druppel troebele insuline zich met de heldere insuline. Na verschillende keren zal de heldere insuline ook troebel worden. Er zijn dan twee flacons trage of troebele insuline. Omgekeerd kan dit niet. Troebele insuline wordt nooit helder. Het is daarom ook aangewezen het opgetrokken mengsel van insuline onmiddellijk toe te dienen.
De subcutane insulinepomp Bij sommige patiënten schommelen de glycemiewaarden zo erg, dat klassieke insulinebehandelingen niet volstaan. Hiervoor heeft men een andere oplossing: continue toediening van insuline via een insulinepomp (C.S.I.I. = Continue Subcutane Insuline Infusie). De bedoeling is een zo goed mogelijke imitatie te krijgen van de reële insulinebehoefte (= basale insulinebehoefte). Dit geeft enerzijds een continue onderhuidse insulinetoediening en anderzijds een supplementaire toediening van insuline bij de maaltijden (= bolusinjectie). Door het gebruik van de insulinepomp wordt de patiënt meer onafhankelijk, maar ook meer verantwoordelijk voor zijn glycemieregeling. Het is van groot belang dat een patiënt die een insulinepomp heeft, in staat is tot zelfcontrole, de pomp zelfstandig kan bedienen en voorschriften nauwkeurig kan en wil opvolgen. Een insulinepomp wordt soms ook voorgeschreven aan vrouwen met zwangerschapswens die zowel een tijdje voor de conceptie als tijdens de hele zwangerschapsduur perfect moeten geregeld zijn.
De inplant insulinepomp Deze behandeling is zeer uitzonderlijk en wordt alleen toegepast wanneer alle andere behandelingsmethodes onmogelijk zijn (bv. in geval van perifere resistentie voor insuline). Een insulinepomp wordt operatief ingebracht in de buikholte. De insuline die vrijkomt, wordt op deze manier peritoneaal opgenomen. De intraperitoneaal vrijgekomen insuline komt vrijwel onmiddellijk in de portale circulatie terecht. Het reservoir dat speciale insuline van 400E/ml bevat, moet alle 2 à 3 maanden opnieuw gevuld worden in steriele omstandigheden. De bediening van de pomp gebeurt door middel van een afstandsbediening. Het werkingsprincipe komt overeen met een subcutane pomp, d.w.z. enerzijds een continue insulinetoediening en anderzijds bolustoediening bij de maaltijden. Zelfcontrole, discipline en educatie blijven even belangrijk als bij een subcutane pomp.
De injectietechniek
De huidplooi Insuline wordt onderhuids ingespoten. Het is de bedoeling dat de insuline vanuit het onderhuids weefsel in de bloedvaten wordt opgenomen. Onderhuids weefsel heeft men op vele plaatsen van het lichaam, maar niet alle plaatsen zijn even geschikt. Insuline kan best ingespoten worden ter hoogte van : • voor- en zijkanten van de dijen • de buitenkant van de bovenarm • de buik behalve rond de navel en de taillelijn Aandachtspunten: • Maak een goede huidplooi tussen duim en wijsvinger. Trek de plooi lichtjes naar boven. • De huidplooi moet goed losliggen, dwz. de plooi moet als het ware heen en weer kunnen schuiven. Zo bevat de huidplooi enkel de huid en vetweefsel. Als je de huid en de spier vasthebt, kan je de huidplooi niet heen en weer schuiven. • Als je te diep inspuit, spuit je in de spier. Hierin liggen bloedvaatjes. De kans is groter dat men de insuline dan in het bloedvat spuit. De ingespoten insuline zal hierdoor veel sneller werken, met als mogelijk gevolg een glycemieontregeling. Dit wordt voorkomen door een goede losse plooi te maken. • Bij te oppervlakkig inspuiten van de insuline, krijg je een papel ter hoogte van de huid. • In het algemeen kan men stellen dat het gebruik van zo kort mogelijke pennaaldjes aanbevolen is. Bij gebruik van 5 mm naaldjes is het maken van een huidplooi zelfs overbodig. De inspuiting De injectie moet op een steriele manier gebeuren. De injectie moet in de onderhuid gebeuren. • Ontsmet steeds de plaats waar geprikt wordt. Gebruik hiervoor altijd een alcoholdoekje. Ontsmet steeds ruimer dan de plaats waar je gaat prikken (± 15 sec.). Laat de ontsmettingsstof drogen. • Maak met de ene hand een goede huidplooi, neem in de andere hand de pen of spuit vast. Dit vraagt wel wat oefening. • Druk met een vrij snelle beweging de naald loodrecht in de huidplooi. Veel pijn doet dit niet daar de naalden heel fijn zijn (houd de huidplooi vast). • Trek na de inspuiting de naald pas uit de huid nadat je tot 10 geteld hebt. Zo krijgen de laatste druppeltjes ook nog de kans zich in het vet te verspreiden. • Masseer de inspuitplaats niet. De insuline moet traag vanuit de huid naar het bloedvat worden opgenomen. Komt er bloed na de inspuiting, dan werd mogelijk een bloedvat aangeprikt. Ontstaat er een papel na de inspuiting, dan werd de insuline te oppervlakkig gegeven. • Gebruikte naalden of gebruikte spuitjes werpt men in een naaldcontainer. • Prik per spuitmoment in dezelfde lichaamszone, maar wissel in die zone steeds van plaats en gebruik per week de linker- of de rechterzijde. • Na de toediening van snelwerkende (heldere) insuline wacht men best niet te lang om te eten (maximum 15 tot 20 min). Mogelijke problemen • Blauwe plekken of pijn : meestal veroorzaakt door een foutieve techniek, met name het bewegen van de spuit of de pen tijdens de inspuiting. • Het onmiddellijk verschijnen van een witte blaar : de injectie was niet diep genoeg. (Tip : maak steeds een goede huidplooi) • Roodheid, jeuk of bultjes : jeuk, roodheid of bultjes op de plaats van de injectie, lijkend op insektebeten. Dit duidt op een mogelijke overgevoeligheid voor iets in de injectie. Het kan soms 24 à 48 u duren voordat een dergelijke reactie optreedt. Meld dit aan de arts. • Putjes in de huid : deze ontstaan door een verlies aan weefsel op de injectieplaats. Injecteren op die plaats is vaak pijnloos. Hierdoor heeft men de neiging daar opnieuw te spuiten. Dit verergert echter de situatie.Vermijd deze prikplaats geruime tijd. Gebruik dagelijks een andere injectieplaats binnen een bepaalde lichaamszone en gebruik een juiste techniek. • Vetbultjes : deze ontstaan door te vaak op dezelfde plaats te spuiten en/of een verkeerde techniek te gebruiken. Deze ontstaan langzaam en kunnen vrij groot worden.Vermijd deze prikplaats geruime tijd.Gebruik dagelijks een andere injectieplaats binnen een bepaalde lichaamszone en gebruik een juiste techniek. Controleer steeds de injectiezone vooraleer te injecteren. Bij problemen meld je dit best aan de dokter. Best gebruik je deze probleemzone niet tot de symptomen verdwenen zijn. Gebruik steeds een juiste techniek en vergeet nooit te ontsmetten. Juiste techniek: - loodrecht - huidplooi - zelfde lichaamszone; dagelijks roteren
Bewaring van insuline
De voorraad insuline wordt het best in de groentelade van de koelkast bewaard. In geen geval mag de insuline diepgevroren worden. Leg de insuline tijdig op kamertemperatuur. Insuline koud inspuiten is pijnlijk. De insuline die in gebruik is, wordt op kamertemperatuur bewaard. Gebruik een aangeprikte flacon nooit langer dan één maand.
Insulineanalogen
Naast de (humane) insuline, bestaan er ook zg. insulineanalogen. Dit zijn via recombinant DNA technieken aangepaste vormen van humane insuline die niet meer dezelfde structuur hebben als humane insulines. In vergelijking met humane insulines hebben ze een aantal voordelen. Ultrakortwerkende insuline (Humalog®, NovoRapid®) Deze insulineanalogen worden veel sneller in het bloed opgenomen. Ze kunnen onmiddellijk voor de maaltijd worden ingespoten en bereiken een half tot anderhalf uur na inspuiten een piek.
Langwerkende insuline (Lantus®, Levemir®) Lantus?(insuline aspart) heeft een piekloos werkingsprofiel van 24 uur en voorziet in de basis insulinebehoefte. Deze insuline wordt gecombineerd met de gebruikelijke maaltijdgebonden inspuitingen, maar mag ook in combinatie met orale antidiabetica toegediend worden. Ongeveer anderhalf uur tot twee uur na de inspuiting begint Lantus te werken. Daarna stijgt de werking van de insuline naar een stabiel basisniveau. De inspuiting kan op elk tijdstip van de dag, maar eens het tijdstip gekozen, moet dit steeds op hetzelfde moment gebeuren. Levemir® is een analoog met lange werkingsduur. Het effect van de insuline is dus minder variabel van injectie tot injectie. De gelijkmatige verlengde werking leidt ook tot het minder vaak optreden van nachtelijke hypoglycemieën. Vooral kan het een uitkomst zijn voor mensen met sterk wisselende nuchtere bloedglucose waarden, of met hoge nuchtere bloedglucose spiegels ondanks goede waarden ’s nachts. Deze preparaten mogen niet intraveneus, maar uitsluitend onderhuids ingespoten worden. Het hypoglykemiërend effect treedt pas anderhalf uur tot 4 uur na de subcutane inspuiting op, is maximaal na 8 uur en duurt ongeveer 20 tot 24 uur. Insuline glargine wordt trager geresorbeerd wat toelaat de concentratiepiek te vermijden.
Mengsel (Novomix® 30) Novomix® 30 (bifasiche insuline aspart) is een insuline analoog en staat voor 30% uit opgeloste insuline aspart en voor 70% uit insuline aspart gebonden aan een eiwit in kristallijnen vorm.
auteur/bron : UZ Gasthuisberg, Dienst Endocrinologie

24-07-2006, 17:28 geschreven door pantergirl  

Bron : www.e-gezondheid.be

Insuline is een hormoon dat ervoor zorgt dat de glucose de lichaamscellen in kan komen en dat de productie van glycogeen stimuleert, een van de belangrijkste brandstoffen voor fysieke inspanningen.

Cellen op zoek naar suiker Insuline werd zeventig jaar geleden ontdekt. Sindsdien houdt dit hormoon de fysiologen in de ban. Vooral de omstandigheden waarin de pancreas of alvleesklier de stof in het bloed afscheidt blijft ze boeien. We weten dat dit proces zich voordoet telkens als we hebben gegeten, vooral zoete dingen. Enkele minuten na elke maaltijd kan de concentratie plasma-insuline tien keer hoger liggen dan ervoor. Daardoor kunnen suikers massaal de cellen binnen komen. De insuline helpt zo de voorraden glycogeen weer aan te vullen. Die stof wordt door de specialisten in sportfysiologie “de brandstof van de fysieke inspanning” genoemd. Een andere piste Zo loopt het bij het merendeel van de mensen. Bij sporters speelt nog een ander mechanisme mee. Het regelmatig trainen creëert een sterke behoefte aan suiker. Na een maaltijd of tussendoortje wacht de cel niet tot er insuline vrijkomt om opnieuw suikers te krijgen. Ze gaat op eigen houtje aan de slag en bedient zich van het aanwezige calcium dat bij de contractie van de spieren uit het sarcoplasmatisch reticulum vrijkomt. Dat mechanisme is van grote waarde voor de sporters. Die kunnen zo sneller reageren op het krimpen van hun energievoorraden zonder te hoeven wachten tot er insuline vrijkomt. Ze vullen hun voorraden glycogeen in de spieren en de lever spontaan aan met het oog op de prestaties die ze nog moeten leveren. Maar ze zijn niet de enigen die voordeel kunnen halen uit dit flexibele mechanisme. Dat mechanisme blijkt ook heel waardevol te zijn in de behandeling van mensen met diabetes. Kenmerkend voor deze ziekte is dat het lichaam te weinig insuline aanmaakt. Om verschillende redenen, die het gevolg zijn van erfelijke factoren en/of de leefstijl, kan de pancreas de behoefte aan insuline niet meer dekken. In dat geval moet het hormoon worden toegediend via inspuitingen. Maar ook sport kan, althans gedeeltelijk, hulp bieden. Verschillende wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat de hoeveelheid via injecties toegediende hormonen kan worden verlaagd als patiënten vaak na jaren stilzitten weer aan sport gaan doen. Om die reden raden diabetesspecialisten hun patiënten nu sterk aan om te sporten. Of hoe lichaamsbeweging insuline kan vervangen.

20/06/2006
Gilles Goetghebuer, gezondheidsjournalist

20-07-2006, 08:13 geschreven door pantergirl  

Bron : Het Laatste Nieuws - online.

Tien extra redenen die tot overgewicht (kunnen) leiden

Te weinig slaap zorgt voor een toename in een eiwit dat honger stimuleert.

Kinderen hebben meer kans op overgewicht door hun genen, door de partnerkeuze van hun ouders en de stijgende leeftijd van hun moeder.

Borstvoeding kan leiden tot overgewicht, onder andere door de vervuilende stoffen die in de moedermelk zijn geraakt.

Bij mannen is een buikomtrek van meer dan 100 cm gevaarlijk.

Roken onderdrukt het hongergevoel. Door te stoppen met roken, kom je bijna als vanzelf bij.

Beweging is belangrijk maar het is niet voldoende.

Ook gezond eten is een belangrijke, maar niet de enige factor.

Obesitas is dé killer van deze tijd. Er lijden zoveel mensen aan overgewicht dat artsen paniekerige berichten de wereld in sturen en het mantra is bekend: gezonder eten, meer bewegen! Een nieuwe studie van vooraanstaande wetenschappers duidt echter andere oorzaken aan. Gewichtstoename kan evengoed te wijten zijn aan de temperaturen in onze huizen of vervuilende stoffen en medicijnen. Het is niet dat gezond eten en veel bewegen onbelangrijk zijn, het zijn alleen niet de enige oorzaken. De tien belangrijkste oorzaken op een rijtje gezet.

1) Te weinig slaap
Vermoeide mensen grijpen sneller naar eten. Dat komt omdat slaapdeprivatie de hoeveelheid ghrelin, een eiwit dat de voedselopname stimuleert, in het bloed doet toenemen terwijl de hoeveelheid leptin, het eiwit dat de hoeveelheid lichaamsvet reguleert, afneemt. De voorbije vijftig jaar is het aantal uren dat mensen slapen gedaald met twee uur, van negen naar zeven.

2) Vervuiling
Synthetische chemicalliën, zoals bijvoorbeeld in plastic, kunnen het lichaam binnendringen via de voedselketen en de werking van hormonen beïnvloeden of zelfs tegenwerken. Hoe meer van deze vervuilende stoffen in ons lichaam, hoe dikker we worden. Zo zijn er stoffen die de werking van de mannelijke hormonen verhinderen, waardoor het vet zich opstapelt. Baby’s ontsnappen er niet aan: moedermelk is al even vervuild. Sinds 1972 verdubbelt de vervuiling elke vijf jaar.

3) Comfortabele temperaturen
In de winter hebben we het graag warm, in de zomer willen we airco. De gemiddelde huistemperatuur is gestegen van 13°C naar 18°C in de laatste dertig jaar. Dat heeft als gevolg dat het lichaam de calorieën om af te koelen of te verwarmen niet opgebruikt en ze omzet in vet.

4) Niet roken
Het is een cliché, maar mensen die roken komen minder aan – en ze verdikken eens ze stoppen met de kankerstok. De reden is dat nicotine honger onderdrukt. De cijfers liegen er niet om: stoppen met roken verklaart een kwart van het toegenomen overgewicht bij de mannen en een zesde bij de vrouwen tussen 1978 en 1990.

5) Medicatie
Antidepressiva, anticonceptie, medicatie voor diabetici, hoge bloeddruk, spiersamentrekkingen.. deze medicijnen bevatten bètablokkers die kunnen leiden tot een gemiddelde gewichtstoename van ongeveer 1,5 kilo.

6) Verouderen
Ook het natuurlijke verouderingsproces zorgt voor een gewichtstoename. Bij vrouwen heet dat de ‘blokjaren’ met twee cruciale fases. De eerste periode met gewichtstoename is na de 35ste verjaardag, de tweede na de menopauze en dat allemaal door hormonale en metabolische veranderingen. De mannen verdikken vooral in de buikstreek, met de ontwikkeling van de zogenaamde ‘bierbuik’. Een buikomtrek van meer dan 100 centimeter verhoogt de kans op diabetes. Tegelijk moet er ook rekening gehouden worden met een neveneffect: de leeftijdsgroep 35-44 is enorm toegenomen, dus ook de kans op het voorkomen van overgewicht is toegenomen.

7) Leeftijd van de moeder
De kans op verdikken stijgt met 14,5 procent per vijf jaar dat de moeder veroudert. Dat zou kunnen zijn omdat kinderen bij het ouder worden minder proteïnen binnenkrijgen of omdat de leeftijd van de moeder bij de geboorte gewoon al hoger is.

8) Laag geboortegewicht
Baby’s met een laag geboortegewicht halen hun ‘tekort’ snel in – en misschien wel te snel, waardoor de kans op overgewicht toeneemt. Ook moeders die een te laag geboortegewicht hadden, hebben meer kans op diabetes, wat het de kans op overgewicht voor hun kinderen weer verhoogt. Ook overvoede baby’s lopen een groot risico op overgewicht.

9) Genen
De Body Mass Index is gedeeltelijk erfelijk en dat komt vreemd genoeg omdat mensen die meer wegen meer kinderen ter wereld brengen. Meer kinderen uit dikke ouders, betekent meer mensen die voorbestemd zijn om dik te worden.

10) Partnerkeuze van de ouders
Soort zoekt soort zegt men wel eens – en dikke(re) mensen zoeken dikke(re) partners uit. Ook dit verhoogt de kans om kinderen met genen die hen voorbestemmen voor zwaarlijvigheid.

17/07/06 14u55

19-07-2006, 11:40 geschreven door pantergirl  

port en voeding

Voeding : de sluipende tekorten

Mensen die aan sport doen zijn zich er over het algemeen goed van bewust dat ze om hun motor te laten draaien brandstof en water nodig hebben. Jammer genoeg onderschatten ze vaak het belang van de andere voedingsstoffen.

Weinig sporters letten erop of ze wel genoeg mineralen binnenkrijgen. Dat is nochtans essentieel. Magnesium is bijvoorbeeld onontbeerlijk voor de productie van energie in het lichaam. Bij een tekort aan magnesium gaat het lichaam in een lagere versnelling en voelt de betrokkene zich de hele dag door abnormaal moe. Zulke situaties zijn schering en inslag bij sporters die aan een krachttraining beginnen. De herhaling van intensieve inspanningen zorgt voor een aanzienlijk verlies van magnesium via het zweet en de urine. Als de sporter in kwestie er niet op toeziet dat de verliezen telkens worden gecompenseerd, zit hij voor hij er erg in heeft met een tekort. Ook de hoeveelheid zink in het lichaam krijgt te lijden bij een intensieve spieractiviteit. Hetzelfde geldt voor tal van andere mineralen en vitamines. Het is een beetje te vergelijken met een werk in een fabriek, waar de afwezigheid van één post soms volstaat om het hele productieproces stil te leggen. Hier wordt de eiwitsynthese onmogelijk zodra een van de schakels in het proces, hoe klein ook, ontbreekt. Vandaar het belang om fruit en groenten te eten die rijk zijn aan micronutriënten.

Bouwstoffen

In de voeding van sporters horen voorts ook alle stoffen die als bouwmateriaal fungeren in de steunweefsels die bij het sporten extra belast worden, zoals de pezen en het kraakbeen. Water, kalk, silicium, mangaan enz… zijn hier onontbeerlijk. En dan is er nog het meest problematische geval: dat van de vetzuren. Vet heeft in het sportmilieu een slechte reputatie. Elke sporter zal vet mijden uit angst om bij te komen. Dat geldt voor de sporters die een uithoudingssport beoefenen (fietsen, lopen, enz.), zowel als voor de rest. Onderzoekers die bij rugbyspelers een biologische balans opstelden kwamen ernstige tekorten aan essentiële vetzuren op het spoor. Als gevolg daarvan verliezen de celmembranen hun vloeibaarheid, waardoor ze de schokken minder goed kunnen opvangen. De spiervezels worden extra belast en worden brozer, en soms ziet men dan ook dat het herstelvermogen van de spieren aan het eind van een training niet meer voldoende is. Bij de atleet manifesteert zich dat in zware benen, soms zelfs in spierpijn die pas na enkele dagen verdwijnt. Gaat hij toch door met trainen, dan forceert hij zich en loopt hij uiteindelijk blessures op. Die zwakte van zijn spieren interpreteert hij dan als brute pech, een speling van het lot. Nochtans volstaat het soms gewoon dat hij zijn eetgewoonten herziet om het probleem op te lossen.

Het ideale menu voor sporters is een gevarieerd dieet op basis van volwaardige voedingsmiddelen, bij voorkeur seizoensproducten uit de streek. Dat geeft meteen ook de garantie dat ze vers zijn.

Slotsom: wie zijn boodschappen op de markt doet, bespaart zich misschien een omweg langs de apotheek.

18-07-2006, 12:09 geschreven door pantergirl  

Stevioside, de belangrijkste zoetstof uit de blaadjes van de Stevia plant, smaakt ongeveer 300 keer zoeter dan tafelsuiker. Er is dan ook maar een heel kleine hoeveelheid van nodig om iets zoet te maken. Gezien het voorkomen van diabetes en obesitas pijlsnel stijgt, kan stevioside een goed alternatief zijn voor suiker. De behandeling van deze ziektes wordt in België op 5 miljard euro geschat. In 2000 heeft de Europese Commissie het gebruik Stevia en stevioside echter verboden omdat er nog niet voldoende studies zijn over de veiligheid. Onder leiding van professoren Jan Geuns en Johan Buyse van de K.U.Leuven publiceren internationale Stevia-onderzoekers nu een boek waarin ze bevestigen dat het gebruik van stevioside als zoetstof volstrekt veilig is.

De voordelen van stevioside als zoetstof zijn talrijk: het is 100% natuurlijk, stabiel, bevat geen calorieën, reduceert tandbederf en het kan worden gebruikt door diabetici, fenylketonurie-patiënten (een stofwisselingsziekte die een streng dieet vereist; deze patiënten mogen bijvoorbeeld geen aspartaam - een kunstmatige zoetstof ter vervanging van suiker - gebruiken), mensen met overgewicht, en natuurlijk ook door iedereen. Hoge concentraties stevioside verlagen de bloeddruk bij hypertensie, terwijl de biochemische parameters van het bloed niet veranderen. Er werden nooit nadelige effecten waargenomen, en het nemen van stevioside had geen invloed op de mannelijke potentie. Daarenboven bezitten hogere steviosideconcentraties mogelijkheden voor de behandeling van type 2 diabetes.

In Brazilië, Korea en Japan zijn Stevia en stevioside toegelaten. In de Verenigde Staten zijn ze toegelaten als dieetsupplement. Inspelend op de vraag van de Europese Commissie naar meer onderzoek richtten de Leuvense professoren Jan Geuns (Laboratorium voor Functionele Biologie) en Johan Buyse (Laboratorium voor Fysiologie en immunologie der huisdieren) in 2003 het European Stevia Research Centre op aan de K.U.Leuven om het onderzoek rond Stevia en stevioside beter te coördineren. Het onderzoekscentrum wil onder meer een Europees kwaliteitslabel voor stevioside ontwikkelen opdat de Europese ban op stevioside op termijn kan opgeheven worden.

In april 2004 organiseerde het European Stevia Research Centre een eerste internationaal symposium aan de K.U.Leuven over de veiligheid van stevioside. Zowel buitenlandse specialisten als onderzoekers van de K.U.Leuven gingen onder meer in op de effecten van stevioside bij type 2 diabetes en bij gezonde vrijwilligers. Het algemene besluit van het symposium was dat het gebruik van stevioside als zoetstof volstrekt veilig is. Daarbij verwijzen de onderzoekers ook naar het jarenlange gebruik in bovengenoemde landen. Onder de redactionele leiding van Jan Geuns en Johan Buyse verschijnt nu het boek “Proceedings of the first symposium on the Safety of Stevioside” met de handelingen van de studiedag.

Opgenomen uit de website van KU Leuven.

Persoonlijke nota : Stevia zaadjes kunne vrij worden gekocht in de AVEVE winkels, afdeling zaden en granen, en kan makkelijk worden binnen gekweekt in een bloempot.

11-07-2006, 23:30 geschreven door pantergirl  

Er is een doorbraak in de bestrijding van diabetes type-2, de zogenaamde ouderdomsdiabetes. Dominique Hansen, kinesist in het Virga Jesseziekenhuis van Hasselt, heeft ontdekt dat de combinatie van ontstekingen en een verlaagde vetverbranding suikerziekte veroorzaakt. Hij gelooft dat een intensief trainingsprogramma veel patiënten kan helpen. Een wereldprimeur.

Sporten kan patiënt helpen

Het doctoraat van Hansen betekent een doorbraak voor de behandeling van suikerziekte. De resultaten van zijn onderzoek worden binnenkort gepubliceerd in een wereldvermaard medisch tijdschrift.

Professor dr. Romain Meeusen (VUB), dr. Luc Van Loon (Universiteit Maastricht) en Dr. Paul Dendale (Virga Jesse) stonden mee aan de wieg van dit baanbrekend werk. "Het grote verschil met eerdere studies is dat wij ook gewerkt hebben met magere mensen die diabeteslijder zijn", aldus onderzoeker Hansen. "Daardoor ontdekten we dat er een wisselwerking is tussen de aanwezigheid van de tot nu toe onbekende ontstekingsstof Interleukine 6 - dat ontstekingen in het lichaam veroorzaakt - en de verlaagde vetverbranding in het spierweefsel."

"Het gevolg is dat we suikerziekte kunnen bestrijden door medicatie, aangepaste voeding of training. Wij kiezen voor de laatste optie omdat we de spieren waarin de verlaagde vetverbranding gebeurt en de ontstekingen optreden, in beweging willen krijgen. Als we hierin slagen, hebben we een mechanisme klaar om suikerziekte succesvol te behandelen. De eerste resultaten zijn bijzonder hoopgevend."

10-07-2006, 23:48 geschreven door pantergirl  

09-07-2006, 15:48 geschreven door pantergirl