Aantal km gereden vandaag: 29 Overnachting: Kessel-Lo, Belgium Getankt : / Graden C° : 14° bij aankomst in Brussel Aantal foto' s gemaakt : 0
De volgende ochtend rond half 7 gaan de lichten alweer aan en krijgen we een ontbijt voorgeschoteld (een soort van donut met een gebakken eitje ertussen, een banaan en wat fruitsap). Daarna is het nog slechts anderhalf uur vliegen, dus het kort af. We spelen nog een spelletje en eindelijk zegt de piloot dat we weldra gaan landen. Gelukkig hadden we op elke vlucht dat Delta on Demand systeem met een pak leuke films, televisiereeksen, muziek en spelletjes. Hier konden we ons gelukkig wat mee bezig houden tijdens die lange vluchen. Echt een superuitvinding, zo'n systeem!
We landen alweer iets te vroeg, om 8.15u i.p.v. om 8.30u zoals voorzien. De koffers laten weer wat op zich wachten, maar zijn gelukkig allebei intact aangekomen. We nemen het busje naar de parking en om 9u zitten we in de auto. En dan zit onze reis er op .. Home sweet home
Aantal km gereden vandaag: 9 Overnachting: in het vliegtuig Getankt : / Graden C° : 17° bij vertrek in LA en 24° bij aankomst in Atlanta Aantal foto' s gemaakt : 0
Vroeg uit de veren vanochtend, want we moesten op de luchthaven zijn omstreeks 6u. Daarvoor nog de huurauto afgeven. We vertrokken rond half 6 vanuit het hotel, de vlucht vertrekt vanuit Los Angeles om 9u. Na 4 uren waarin we wat slapen, wat muziek beluisteren en een filmpje bekijken, komen we om 16.15u al aan op de luchthaven in Atlanta. Tien minuutjes te vroeg, dus da's geluk hebben. De gate voor onze volgende vlucht naar Brussel is ook vlakbij, dus we hebben 2 keer geluk.
Om 17.35u vertrekken we alweer vanuit Atlanta. Dit keer voor een vlucht van 8 uur en 15 minuten. Hier krijgen we een avondmaal (kip in currysaus met rijst, een slaatje en een broodje met kaas). We bekijken nog een film en proberen wat te slapen. De crew passeert nog even met hun duty free producten, en dan gaan de lichten uit en kan iedereen wat slapen.
Aantal km gereden vandaag: 5 Overnachting: Hotel Marina del Rey in Marina del Rey Getankt : / Graden C° : 27° Aantal foto' s gemaakt : 8
Er werden weinig foto's gemaakt want de laatste dag werd verklaard tot algemene rustdag. Al vroeg stonden we aan het zwembad en hadden nog keuze te over tussen de 13 ligstoelen. Alhoewel het erg aangenaam aanvoelde in de zon, kwamen ietsje later een aantal Amerikanen onder hun handdoek zitten i.p.v. erboven, maar die hadden niet door dat de schaduwplaatsen wat frisser zijn.
Af en toe moesten we elkaar omdraaien op de barbecuestoelen om niet aan te bakken, maar dat is een beetje mislukt. Wat later lagen er 2 gebakken tomaten aan het zwembad, en moesten we oppassen dat ze ons niet als echte groenten zagen. Lunchke aan het zwembad, opnieuw liggend met een drankske in de hand met zicht op de jachthaven van Marina del Rey... De wakkerschuddende douche zaterdag in Brussel zal koud zijn.
Gisteren had de gids van de tourbus ons nog gewezen op een hamburgerketen genaamd "In-N-Out". Simpeler menu's vond je niet in L.A.: hamburger, cheeseburger of dubbele cheeseburger met of zonder uien, that's it. Maar 't waren wel de beste van California volgens de man. Als laatste maaltijd en na wat slaatjes van de laatste dagen, vonden we dat het nog eens tijd was om als allerlaatste diner een echt Amerikaanse hamburger te gaan eten.
Op een kleine mijl van het hotel was de dichtstbijzijnde In-N-Out. Verbaasd keken we hoeveel auto's hier stonden aan te schuiven in de Drive-Through, maar nog verbaasder hoeveel mensen er binnen stonden te wachten op hun plakje vlees tussen een broodje en hoe alle tafeltjes bezet waren. We kregen ons volgnummer 75 na de bestelling, en hoorden iemand van het personeel bestelling nummer 45 afroepen. Al bij al viel het wachten nog wel mee: in de open keuken stonden een 7-tal paar werkmensen volop hamburgers te maken als echt bandwerk. De ene deed sla en een tomatenschijfje op de hamburger, de andere het vlees. Dat werd vliegensvlug verpakt en -oh ja nog iets extra's mogelijk- een ander paar schepte niets anders dan french fries. Het ging vooruit...
Nu zijn we volop onze koffers aan het inpakken. 't Wordt soms een beetje duwen want we hebben hier wel enkele dingetjes gekocht. Morgen moeten we om 6u op de luchthaven zijn. Daarvoor moeten we onze Buick terug inleveren, dus we moeten vanuit het hotel al om 5.15u vertrekken. Dat wordt weldra onze bedjes opzoeken; het zal een korte nacht worden. Slaapwel!
Aantal km gereden vandaag: 65 Overnachting: Hotel Marina del Rey in Marina del Rey Getankt : / Graden C° : 27° Aantal foto' s gemaakt : 130
Niet zo ver van het hotel zijn de Venice kanalen. Parallel gegraven kanalen met daartussen ook parallel telkens een straat met aan beide kanten huizen. Hoe kom je erop... In vogelvlucht valt dit wel mee qua afstand van het hotel, maar om er naartoe te wandelen rondom de jachthaven, dat paste niet in de planning. Dus waren we al vroeg weg met de auto.
Bij ons eerder bezoek aan Hollywood werden we op de Hollywood Boulevard honderd keer aangesproken om een tour te doen met zo'n tourbusje. Dat zag er wel tof uit, maar omdat we de Walk toen helemaal deden, was er geen tijd meer voor zo'n tour. En nu we op een boogscheut van Hollywood waren, schoven we zo'n tour in het schema. De online prijzen zijn belachelijk hoog als je ter plaatse meteen voor het kindertarief mee mag (of misschien zien we er nog zo goed uit?) en niet voor 1 van de 2 maar zelfs voor beide tours aan een enkele prijs. We wisten waar we moesten zijn en werden meteen aangeklampt door een jonge verkoper, een Chinees die bijna onverstaanbaar Engels sprak. Hij stelde meteen zijn promoprijs voor en was duidelijk verheugd dat hij niet meer moeite moest doen om ons mee op de tourbus te krijgen. We hadden nog een dik uur eer het busje vertrok, dus konden we nog gaan eten. Big mistake van ons om dat bij het eerste het beste fastfoodrestaurant in de buurt te doen, nl. Popeyes. Dat viel erg tegen, zowel qua hoeveelheid als qua kwaliteit.
De ticketverkoper van de tourbus had ons nog aangeraden dat in "die winkel" (de Vine Street inwijzend) je nog naar het toilet kon en er waterflesjes aan 17ct kon kopen. Toen we daar binnengingen overviel de groenten- en fruitafdeling ons. Hier komt de Amerikaan dus zijn gezonde dingen kopen, voor zover hij die winkel zelf al gevonden heeft natuurlijk. Ook de Stella stond in de reclame: $7,99 voor een sixpack flesjes, + tax + leeggoed. De gezonde dingen dus, zoals we al zeiden.
In een opendakbusje met 14 plaatsen zaten we tussen 6 Duitsers, 2 Engelsen, 2 Nederlanders en 2 Amerikanen. Fully booked dus. De chauffeur gidste ons door Hollywood, Beverly Hills en Bel Air. We kwamen allereerst langs het CNN gebouw en de studio waar Jim Henson de Muppets tot leven bracht, in een gebouw dat door Charlie Chaplin was opgericht. Hij deed dan nog een aantal speciale plaatsen aan met heel wat huizen van sterren (Michael Jackson, Madonna, Phil Collins, Snoop Dogg, Elvis Presley, Paul Hogan (Crocodile Dundee), Hugh Hefner, Dr. Phil, ...), restaurants waar sterren dikwijls gaan eten (Danny de Vito, de vader van Angelina Jolie Jon Voigt, ...), de school waar de Jacksons gingen, het ziekenhuis waar Michael Jackson zijn plastische chirurgie liet doen, een aantal huizen als set gebruikt in films (o.a. Witches of Eastwick, Halloween, Nightmare on Elm Street, Pretty Woman, Hancock) en nog wat weetjes over heel wat plaatsen gelinkt aan bekende sterren. De huizen van de grootste sterren waren dikwijls goed afgeschemd van de buitenwereld en dikwijls zagen we enkel maar de toegangspoort of een glimp van het huis. Al bij al: 50 jaar Dag Allemaal in een notedop.
Na de twee uur lange tour kwamen we terug op de Hollywood Bvd. Onze laatste uitstap van de dag ging naar Santa Monica Pier en Beach. Geen Pamela of David te zien, maar wel herkenbare plaatjes uit de Baywatch serie. Op de pier, een paar meter boven de oceaan uitstekend, staat een pretpark neergepoot, met o.a. een achtbaan en een reuzenrad. Een gedeelte van het uitgestrekte strand is Muscle beach. Dit is eigenlijk een outdoor fitness center. Hier kan je vooral je afgetrainde body showen. Een gedeelte van het strand is ingericht met turntoestellen zoals ringen, klimtouwen, rekstokken, ... Daar zie je heel wat spieren met een hoofd eraan ronddraaien, omhoog klimmen, ...
Ondertussen wordt hier volop reclame gemaakt van de nieuwe reeks van Dallas die volgende week in premiere gaat.
Aantal km gereden vandaag: 291 Overnachting: Hotel Marina del Rey in Marina del Rey bij L.A. Getankt : 12,02 gallons (45,50l) Graden C° : bij vertrek in Pismo Beach 19° - aankomst in Marina del Rey 21° (onderweg tot 26°) Aantal foto' s gemaakt : 52
De dag begon met een stralende hemel, da's al een goeie start. Op de planning stond nog een ritje van een paar honderd kilometer, de laatste keer een wat grotere afstand, dus was het even tellen hoeveel benzine de huurauto nog nodig zou hebben want die moet leeg terug binnen gebracht worden. Misschien toeval maar opnieuw waren het Indische/Pakistaanse/... uitbaters in het tankstation. Ofwel ligt het Amerikaanse tankstationimperium grotendeels in hun handen? En opnieuw werkt de creditcard hier niet: de automaat vraagt naar je postcode en verwacht 5 cijfers, 1 keer vroeg die het niet en toen lukte het tanken zonder tussenkomst van de uitbater. Dus het systeem is hier: ga binnen en vraag hoeveel gallons je wil, maar aangezien dat moeilijk is bij een auto die je niet kent en het makkelijker is om de tank helemaal te vullen, vraagt de uitbater je dan om je credit card binnen te laten en achteraf te komen handtekenen.
Onderweg naar L.A. zagen we regelmatig klokken aan een soort van sinterklaasstaf langs de weg. Gisteren waren die ons ook al opgevallen. Blijkbaar markeren die "El Camino Real", een bijna 1000km lange historische weg in California die vroeger in stukken van 48km afgelegd werden door missionarissen. Deze bezaaiden de weg met mosterdzaadjes om de weg met fel gekleurde bloemen te markeren.
We hadden nog een middagstop gepland in Thousand Oaks, een stadje voor L.A. Thousand Oaks ligt in een andere county nl. Ventura, waar de taksen lager liggen. Dat hebben we pas later ontdekt dat niet alle staten en zelfs steden dezelfde sales taxes hebben. Heel veel scheelt dat meestal niet, maar er worden hier blijkbaar toch campagnes gevoerd onder de slogan "No on 29" wat staat voor protest tegen "voorstel 29" om o.a. de taksen te verhogen. In Thousand Oaks is weer zo'n megawinkelcentrum The Oaks met shops op 2 verdiepingen, gedeeltelijk indoor, gedeeltelijk outdoor. En met het begin van de vakantie zijn er nog sales ook. Dus gingen we daar even een kijkje nemen.
In The Oaks is ook The Cheesecake Factory, een restaurant van een keten. Klinkt als een nachtmerrie voor Dirk, maar de kaart is zo uitgebreid dat je er al een half uurtje zoet bent met kiezen. Bij de desserts staan 2 pagina's (klein gedrukte) keuzes van cheesecakes. James, onze toegewezen garcon, kwam zich beleefd voorstellen en dan de drank al brengen. Net nadat we het eten besteld hadden, kwam hij met nog iemand verontschuldigend zeggen dat zijn shift erop zat en dat Connor ons nu ging verder bedienen. James had al voor een refill voor Dirk zijn nog 2/3-vol glas gezorgd, Connor liet ons ook zeker niet omkomen van de dorst. Het eten was erg lekker en helemaal niet duur, vandaar het succes dat ons ook al opgevallen was in Las Vegas en San Francisco. Het was wat "stoempen" om ons bord mooi leeg te eten, we zouden misschien wat Amerikaanser moeten doen... Want we hebben nog al de knipogende opmerking gekregen bij het afruimen dat we blijkbaar geen doggybag nodig hebben.
Bij het ontbijt hoorden we op TV dat er vandaag een speciaal natuurverschijnsel zou zijn: Venus zou voor de zon passeren wat zichtbaar zou kunnen zijn in de VS om iets na 3PM (12u 's nacht in Belgie) wat pas in 2117 opnieuw zou voorkomen. Omdat we zolang niet meer wilden wachten, hebben we vanmiddag even vanuit het outdoor winkelcentrum naar boven gekeken en denken venus toch herkend te hebben.
Op weg naar Marina del Rey hebben we even de afslag naar het exotische Malibu genomen. De huizen hier zijn allemaal in de categorie "Kast van een huis" of de klasse erboven te plaatsen. 't Is dan ook de cote waar de VIPs als Leonardo di Caprio, Michael Jackson, Courteney Cox, Jennifer Aniston, ... hun stekje hebben of hadden. Op de Malibu Road lijken de huizen niet zo supergroot aan de straatkant, maar aan de andere kant geven ze allemaal uit op de oceaan en door de ligging zijn ze daar enkele verdiepingen hoog. De huizen hebben allemaal hun privestrandje, zwembad, tennisterrein, ... Eens leuk om inspiratie op te doen voor in Binkom.
De laatste 3 kilometers naar het hotel vorderden erg traag. File is er niet alleen in Brussel, L.A. kent ook zijn verkeersproblemen. Rond half 6 kwamen we aan in het hotel in Marina del Rey, middenin de jachthaven van L.A. De vakantiesfeerknop staat helemaal op 10 met de zee, zon, mooie temperaturen, palmbomen, knalblauwe lucht.
Op het nieuws zagen we nog een verslag over Lindsay Lohan die blijkbaar een film aan het opnemen is in Marina del Rey. Vandaag was hun eerste draaidag, we zullen proberen om morgen eens op de achtergrond onschuldig door het beeld te lopen.
Aantal km gereden vandaag: 51 Overnachting: Best Western Plus Shore Cliff Lodge, Pismo Beach Getankt : / Graden C° : 16° Aantal foto' s gemaakt : 13
Toen we vanochtend wakker werden, scheen tegen onze verwachtingen in toch de zon. We gingen dus snel naar het ontbijt, en deden daarna een wandelingetje over het domein van ons hotel om Berenice, ons kamermeisje, de kans te geven de kamer te kuisen. Het was echter nog wat te fris om al aan het zwembad te gaan zitten (amper 15°), maar het zonnetje deed alvast haar best. We hebben ons een plaatsje ingenomen boven aan de rotskust en probeerden tevergeefs Hawai of Japan te zien, te veel water ertussen. Een paar hagedissen zaten onder Freya's stoel te vechten en die durfde haar voeten in slippers niet meer op de grond te zetten. Heel wat meeuwen scheerden over de oceaan, een troep zwarte eenden kwam samen vergaderen in het water, en we zagen een pelikaanvogel loodrecht het water induiken. "Perte-total", dachten we maar hij bleek onverwoestbaar terug op te stijgen. Verder kruiste een konijntje ons pad en waren er enkele prairiehondjes die veel schuchterder waren dan die in de Nationale Parken.
We besloten eerst naar de Walmart te gaan voor wat drank voor de laatste dagen, en voor wat ingrediënten om deze middag wat lekkers en gezonds op ons terrastafeltje te kunnen toveren. In de Walmart hebben ze werkelijk alles (schoenen, kleren, elektronica, DVD's en CD's, juwelen, speelgoed, kampeermateriaal, vismateriaal en zelfs paintballgeweren) maar nauwelijks iets van eten. Je kan er wel heel wat "droge voeding" zoals chips, drank, eten in blik en 100 soorten cornflakes, maar helemaal niks van fruit en groenten. Bij het buitenkomen van de Walmart, werden we geconfronteerd met hoe snel het weer hier kan omslaan. De blauwe hemel met het mooie zonnetje van vanmorgen was plotsklaps veranderd in een grijze wolkenhemel. We geloofden weather.com vanmorgen niet, maar hun voorspelling bleek jammer genoeg toch te kloppen.
Dan maar naar een andere winkel, de BIG K-Mart. Alweer hetzelfde liedje hier. Hier vonden we wel een klein frigootje met enkele yoghurtjes erin, kaas en een pakje met wat kipreepjes in. Dus kochten we al tortilla's, mayonaise, kip en kaas zodat we een soort van wraps konden maken. Nu nog op zoek naar wat groenten! Makkelijker gezegd dan gedaan.... We passeerden nog bij de Seven Eleven en nog enkele andere kleinere winkeltjes, maar geen tomaten en geen sla.... Ondertussen hadden we zo'n honger (we waren al 2 uur aan het rondrijden) dat we maar naar onze kamer gereden zijn om te eten. Waar haalt de Amerikaan zijn groenten nu toch? Presidentsvrouw Michelle Obama is volop campagne aan het voeren om meer fruit en groenten bij de Amerikaan te brengen, maar dan werd er eind vorig jaar door de politiek beslist dat pizza als groente in aanmerking komt voor scholen omdat er tomatensaus op zit...
Tot hiertoe hebben we telkens gratis wifi in de hotels gehad, erg makkelijk om de weg uit te stippelen, nog wat laatste info op te snorren, of de restaurantjes in de buurt op te zoeken. Of om de contacten met Belgie (en Mexico) te onderhouden, het Belgische nieuws eens te lezen of eens naar de radio te luisteren. Trouwens, op onze doortochten viel het dikwijls heel erg tegen om een radiozender te vinden. Freya had zich erop voorzien door haar iPod mee te brengen die we op de autoradio aansloten. Want in vele gebieden was er helemaal geen zender te ontvangen, of 1 enkele zender. In sommige gevallen is dat dat een religieuze zender met preken en koorgezangen, of een countrymuziekzender. In het beste geval is er wat modernere muziek, maar na 3 weken komen die liedjes onze oren uit, want die worden constant herhaald. Gotye (Somebody that I used to know), One Direction (That's what makes you beautiful), Carly Rae (Call Me Maybe), Adele, Katy Perry en iets wat in Belgie niet aansloeg Glad you came van The Wanted wat populair geworden is door de Amerikaanse successerie Glee. Korter bij de grote steden is er gelukkig wel wat meer keuze.
Morgen trekken we opnieuw naar L.A. waar we hopen van het zonnetje te kunnen genieten. We hopen dat weather.com deze keer ook gelijk zal hebben.
Aantal km gereden vandaag: 435 Overnachting: Best Western Plus Shore Cliff Lodge, Pismo Beach Getankt : / Graden C° : bij vertrek in San Francisco 15° - aankomst in Pismo Beach 14° (onderweg wel tot 28°) Aantal foto' s gemaakt : 83
Vanmorgen waren we voor de San Franciscanen de baan op (alhoewel dat nog niet zo supervroeg was) en reden we dwars door de stad de autostrade richting South op. Net toen we het hotel uitreden, zien we iets verder een bar/bistro met lichtreclames van La Trappe en Affligem. Bekomen van zeeziekte van de golvende banen in SF, hadden we nu wat vlakkere banen. Daarentegen zagen we de temperatuur wel de hele tijd op en neer gaan. Hoe meer landinwaarts, hoe warmer en omgekeerd. De temperatuur schommelde zo tussen de 14 en 28 graden.
Al snel kwamen we voorbij het kloppend hart van de informaticawereld: Silicon Valley. Respectvol salueerde Dirk bij het passeren van het Oracle hoofdkwartier, waar soms de zeilboot van het opperhoofd ligt maar dat konden we niet zien vanop de autostrade. Gebouwen van Microsoft, Intel, Ebay en nog wat andere voor de IT-er bekende topbedrijven stonden er in de zon van Palo Alto te glanzen.
De GPS stuurde ons langs Monterey, een klein zeedorpje voor onze lunchstop bij een London Underground bar/restaurant en zo kregen we voor het allereerst de Stille Oceaan te zien. Echt stil was die niet met wat woelige golven maar ze was wel mooi blauw, en groot. Wat het eten betreft, doen we al een tijdje ons best om hamburger- en pizzarestaurants als allerlaatste optie te houden, want in de parken was dat dikwijls de enige optie. Ook de schijnbaar chiquere BBQ- of grillrestaurants zijn vaak eigenlijk hamburgerrestaurants. Op onze doortochten zien we hoe zowat elk dorp zijn nederzetting heeft van fastfoodtenten met McDonald's toch als koploper gokken we. (Alhoewel we niet zo goed zijn in gokken, cfr. Las Vegas).
Raar om in dit dorpje iedereen zomers gekleed te zien terwijl het er toch maar een 16 graden was. De zon deed wel haar best, en op een terrasje in de zon achter een windscherm viel dat wel vrij goed mee. Op een halve minuut had de dienster onze bestelling opgenomen, wat bij de Amerikanen naast ons wat langer duurde. Daar werd echt onderhandeld over de samenstelling of recept van de keuzes. Als ik van de opdienster was, zou ik al lang gezegd hebben: "Awel, als ge 't beter kunt, ga het dan zelf koken." Maar dat is dagelijkse kost bij die Amerikanen. Het personeel speelt dat zelfs mee, en stelt een hele hoop vragen om zo te verzekeren dat je zeker dat op je bord krijgt, wat je echt wil. En voor de fooi natuurlijk. Op de rekeningen staat dan meestal in grote letters "Thank you!!!" of een hartje rond het geprinte woordje "Tip" als ultieme poging voor die $$.
We forceerden de verdere route langs de tragere maar veel mooiere Highway 1, de Pacific Coastway tussen San Francisco en Los Angeles, die de auto een hele tijd ombouwt tot "a car with a view". Links van ons gingen de rotsen de hoogte in, rechts van ons duikten de rotsen de oceaan in. Een paar stops brachten ons op plaatsen waar we bijna weggeblazen werden door de harde wind, op p-r-a-c-h-t-i-g-e stranden en groene flora. Soms deed het ons hier wat denken aan het zuiden van Spanje, alleen zou een Spanjaard in de bochtige en onoverzichtelijke wegen toch een poging doen om een tragere voorligger voor te steken, en daar denkt een Amerikaan niet aan.
Alhoewel de temperatuur niet al te zomers doorbreekt op het strand, houdt dat veel mensen niet tegen om het water in te trekken. Op het strand spoelen de raarste, kwalachtige creaties aan, in vormen van baseballen tot flexibele baseballsticks, zo om mee te doen in de volgende Monsters Inc film. Duidelijk te merken dat we hier al een tijdje in Amerika zitten met dagelijks die baseballwedstrijden op TV.
Pismo Beach kwam in zicht en daarmee ook spijtig genoeg een reuzewolk die erboven hing. De temperatuur zakte beangstigend tot 14. De ietwat rare receptionist gaf ons een ultrakorte uitleg en iets erna konden we kamer 317 in. Op zoek naar een lunch kwamen we bij Chili's uit, een keten van Mexicaanse keuken. Voor 20$ hadden we de tafel nog eens laten volzetten met borden en de dienster laten springen voor nog een refill. Hopelijk leren we die refills af eens we in Belgie zijn.
Terug in het hotel hebben we de alarmfase eens laten afblazen met een "code blue". Een probleempje met overstromingsgevaar van het toilet bracht ons naar de receptioniste, die direct klusjesman Michael belde met het korte bericht "Michael, code blue in 317" en dan aflegde. Wij vreesden al het ergste, maar Michael weet blijkbaar aan deze paar woorden dat hij 10 minuten later met een ontstopper naar de kamer moet komen. Supermike had het dan ook in een handomdraai weer in orde.
We hebben trouwens weer een erg leuke kamer gekregen, met zicht op het zwembad van het hotel, maar vooral ook op de Pacific Ocean!
Morgen hebben we een dagje rust gepland. Met voorkeur aan het zwembad natuurlijk, maar het weerbericht geeft 16° als maximum temperatuur....
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : / Graden C° : 19° Aantal foto' s gemaakt : 143 en 3 filmkes
Het zat ons mee vanmorgen. De hop-on-hop-off busmaatschappij waarvan we de tickets op voorhand geboekt hadden, zit hier op slechts enkele tientallen meter van het hotel. Dus moesten we niet op zoek in de stad naar een startplaats. Er waren 4 verschillende rondes waarvan ook een nighttour, nuja... de night begint dan al om 18u.
We begonnen met de tour naar de Golden Gate Bridge want de cabriobus daarvoor stond al vertrekkensklaar. De vrouwelijke chauffeur was amper verstaanbaar, vooral door de wind die in onze oren suisde bij de hoge snelheid die ze aanhield. En met de wat frissere ochtendtemperatuur zagen we links voor ons een vrouw onder de bank duiken van de kou. Achter ons hoorden we af en toe een man "auw" roepen als de bus over een hobbel in de weg reed en hij klaarblijkelijk omhoog wipte op de bank op de achterste rij.
Na wat korte stops kwamen we aan de topper op deze ronde: de Golden Gate Bridge. De toppen staken nog een beetje in de mist en de bus raasde waarschijnlijk aan de maximale toegelaten snelheid van 45mph (72km/h) over de brug. Gisterenavond hadden we nog gelezen dat dit de plaats is waar de meeste zelfmoorden ter wereld gebeuren. Er wordt een telling bijgehouden en vorige week, bij de 75ste verjaardag van de brug, stond de teller op het officiele, aangrijpende record van 1558 zelfmoorden, maar in werkelijkheid zou het aantal nog hoger zijn. Maar The Bridge is een knap staaltje architectuur. Aan de overkant aangekomen, zijn we de speedbus afgestapt en een paar mooie foto's gaan nemen. Van deze kant was van de mist niks meer te merken, we hebben het geluk om de brug zo dikwijls te kunnen zien zonder de mist. Ietsje later kwamen we in Sausalito, een chique buurt met villa's op de heuvels en met heel wat winkels.
De terugweg was een zelfde Schumacher-ervaring als op de heenweg. Onze volgende rit ging meer downtown San Francisco onthullen. De gids op de bus was eerder een stand-up comedian maar zijn typisch Amerikaans-politieke humor raakte geen snaar bij ons en de meeste andere niet-Amerikaanse toeristen. Aan de Union Square tussen de hoge wolkenkrabbers stapten we af om daar eerst iets te eten en dan nog een andere route mee te pikken die maar 3 keer per dag aangedaan werd. Dat was het plan, maar we hadden niet op de vrij trage bediening gerekend in de Daily Grill -wel erg lekker eten!- zodat we die rit misten. Dan maar meteen verder op de downtown tour, waar we o.a. Chinatown passeerden.
Nog een vlugge stop in het hotel om wat extra kledij aan te doen, en dan konden we met de nighttour van start. De gids Benny was wat van het rebelse type. Wat niet mocht, moedigde hij juist aan. Zoals het bord aan een tunnel "Quiet passing" waar hij iedereen vroeg om te yell-en, of waar andere gidsen streng verboden om recht te staan op de bus stelde hij dat net wel regelmatig voor.
We passeerden langs enkele van de beroemdste trekpleisters van San Francisco: - Japantown en Chinatown, het op 1 na grootste Chinatown van Noord-Amerika - The Painted Ladies, de Victoriaanse huizen die te zien zijn in de begingeneriek van Full House - de Financial District-wijk, het Manhattan van San Francisco met o.a. de Transamerica Pyramid (de hoogste en meest in het oog springende wolkenkrabber van de stad) - Union Square in het hart van het shoppinggebeuren van de stad. Hier vind je talrijke winkels, restaurants, theaters en kunstgalerijen.
Nog enkele anekdotes die Benny ons wist te vertellen: - toen we langs een restaurant passeerden zei hij dat er hier elke avond tussen ongeveer 17u en 19u een tweeling vlak aan het raam zat die volledig in luipaardmotief gekleed zijn, maar dat we waarschijnlijk net te laat zouden zijn om hen te zien. Toen we het restaurantje naderden, riep hij echter plotseling "Stop!" want ze zaten er wel. Iedereen in de bus was benieuwd naar wat we te zien zouden krijgen, en daar zaten ze dan: 2 bejaarde dametjes in hun luipaardjas die zaten te wuiven naar de voorbijgangers in de bus - in het centrum van San Francisco vind je geen IKEA, geen supermarkten en maar nauwelijks enkele tankstations. Heel veel van de lokale bewoners hebben zelfs geen auto. Je vindt er wel maar liefst 89 Starbucks filialen. - verschillende films werden opgenomen in SFO. Zo passeerden we langs enkele gebouwen die te zien zijn in The Towering Inferno, The Rock en Mrs Doubtfire.
Oh ja, we hebben ook op internet een blog gelezen van een Nederlands koppel dat bijna dezelfde reis aan het maken is, maar ze zitten enkele dagen achter ons. Op hun blog kunnen we lezen dat er de dag na ons bezoek aan de Grand Canyon vorige week er iemand in de diepte gevallen was en dit spijtig genoeg niet overleefd heeft. Er staan veel waarschuwingen en je krijgt er veel vrijheid, misschien soms wel te veel...
Morgen laten we San Francisco achter ons liggen en rijden we langs Highway 1, één van de mooiste kustwegen ter wereld.
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : / Graden C° : 21° Aantal foto' s gemaakt : 142 en 2 filmkes
Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Alcatraz, de zwaar beveiligde gevangenis op een eilandje vlak voor de kust van San Francisco. We namen de boot vanaf Pier 33 en ongeveer 10 minuutjes later stonden we op het mythische eiland.
De United States Penitentiary of Alcatraz is in gebruik geweest van 1934 tot 1963. Daarvoor werd het eilandje gebruikt als militaire verdedigingslinie. Er werd een fort gebouwd zodat men van daaruit San Francisco kon beschermen. California was echter nooit betrokken in een militaire strijd en dankzij de ideale ligging van het eiland (omgeven door ijskoud water en gevaarlijke stromingen) werd er beslist om het fort om te bouwen tot een gevangenis. In 1963 werd de gevangenis gesloten omdat de gebouwen erg verouderd waren en het te duur bleek te zijn om dit te onderhouden.
Er zijn vier celblokken in de gevangenis. Block A is nooit gebruikt tijdens de jaren dat Alcatraz een federale gevangenis was. Block B en C werden gebruikt voor de gewone gevangenen (general population), in Block D werden opstandige gevangenen opgesloten (isolation). De cellen zijn 1,5 meter bij 3 meter groot -en da's echt wel klein-, en bevatten een smal bed, een wasbak met stromend water, een toilet en een uit twee planken bestaande tafel + stoel. De rijen van cellen zijn dan nog eens 3 verdiepen hoog, het is indrukwekkend als je beseft dat hier ooit echt mensen hun leven in gesleten hebben. Ergens hing er: "Break the rules and you go to prison, break the prison rules and you go to Alcatraz", waaruit blijkt hoe gevreesd deze gevangenis was voor gedetineerden. Een van de bekendste gevangenen die hier een aantal jaren achter tralies belandde, is Al Capone.
De legende gaat dat er nooit iemand van Alcatraz zou ontsnapt zijn, maar daar zijn ze precies toch niet helemaal zeker van De mythe bestaat dat het onmogelijk was om uit deze gevangenis te ontsnappen. Er zijn een aantal ontsnappingspogingen geweest maar daarvan heeft niemand het overleefd of werden telkens de ontsnapten terug opgepakt. Maar als je tussen de lijnen leest, is er toch ergens een poging geweest waarvan men algemeen aanneemt dat de ontsnapten verdronken zijn in de baai omdat er geen spoor meer van hen teruggevonden is. Wij zijn in elk geval terug kunnen ontkomen.
We volgden een audiotour doorheen de gevangenis die zelfs beschikbaar was in het Nederlands. Het eilandje had toch wel wat verrassingen. Waar we een doods eiland verwachtten, was hier eigenlijk heel wat fauna en flora met een broedplaats voor vele vogels en unieke, exotische planten. Ook verrassend was te horen dat er hier in de gevangenisjaren niet enkel het zwaar beveiligde gebouw met de cellen was, maar ook een heel dorp voor de bewakers en personeel incl. voor hun partners en kinderen met appartementen, een winkel, bowlingbaan, dansruimte, ...
Vervolgens met de boot terug naar het vasteland, waar we nog snel iets aten. Het was ondertussen 14.30u, dus onze magen smeekten om wat te eten. We passeerden ook langs de Boudin Bakery, een bakkerij die de heerlijkste broodjes bakt. Ze maken hier de mooiste broodjes in de vorm van beertjes, schildpadden, krokodillen, ... Superleuk om te zien! De bakkerij is blijkbaar opgericht door de zoon van een familie van meesterbakkers uit Frankrijk. Op vasteland fronsten vele voorbijgangers bij het zien van een ouder koppel dat gewoon op straat poedelnaakt stond en enkele andere mannelijke voorbijgangers hun bovenlichaam aan het bodypainten waren.
In Tienen heb je de Lombardstraat, maar hier is die ook in een heel speciale versie als Lombard Street, op slechts enkele blokken van ons hotel gelegen. Maar vermits San Francisco enorm op en neer gaat, duurde het wel even vooraleer we die paar blokken hadden afgelegd. We volgden de steile weg bergop en daar was ie dan, "The Crookedest Street in the World", de bochtigste straat ter wereld. Deze straat telt 8 scherpe haarspeldbochten. De heuvel is zo steil (27°) dat het te gevaarlijk zou zijn voor de meeste autos om er recht op te rijden. Daarom werd dus in 1923 beslist om de straat om te vormen met de haarspeldbochten. De straat is een éénrichtingsstraat; je mag er enkel naar beneden rijden. Met zulke steile straten staan auto's met hun wielen naar de stoeprand gedraaid, het trottoir heeft ingeslepen geulen als antislip en de schrijnwerkers zullen hun werk hebben aan speciale constructies.
Toen we aan Lombard Street stonden passeerde de Cable Car ons net, de beroemde kabeltram van San Fran. Er bestaan momenteel nog 3 lijnen van de kabeltram.
We liepen terug naar ons hotel via Ghirardelli Square, hier kan je de lekkerste chocolade van het land proeven. We hebben dit dan maar meteen getest en hebben er een lekker ijsje gegeten. Het was vooral ook leuk om te zien hoe ze zelf hun ijshoortjes en chocolade maken in het restaurant zelf.
Op onze terugkeer naar het hotel kwamen we nog uit op een klein strandje aan de baai waar er heel wat zwemmers in duikerspak aan het zwemmen waren. Dat was het zowat voor vandaag, nu gaan we nog proeven hoe speciaal die bakker Boudin wel is. Tot morgen!
Aantal km gereden vandaag: 319 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : 19,20 gallons (72,68l) Graden C° : bij vertrek in Oakhurst 22° - aankomst in San Francisco 22° (onderweg wel tot 36°) Aantal foto' s gemaakt : 56
In Oakhurst hadden we een voucher voor ontbijt gekregen. In tegenstelling tot onze ervaringen met Amerikaanse ontbijten, was dit ontbijt zoals we 't gewoon zijn in Europese hotels. Dit kon je tenminste al een ontbijt noemen. Een van de diensters vroeg waar we naartoe gingen, en of we dan van San Francisco waren (ons San-Francisciaans accent zal blijkbaar al op punt staan), en zei dan: "I will pray for you guys that there will be no fog" zodat we de brug duidelijk konden zien. Dus we hadden misschien al hulp van bovenaf.
Vanmorgen keken we nog eens op internet of er al meer nieuws was van de klimmers in Yosemite. En jawel: Tom Evans, de reporter die we gisteren gesproken hadden, had al een uitgebreide update klaar met goed nieuws want beide klimmers waren al terug aan de grond. We hadden zelf al een beetje reporter gespeeld (zie foto's gisteren) maar hier staan er beelden van de reddingsactie zelf: http://www.elcapreport.com/content/elcap-special-report-rescue-elcap-53012. Op dezelfde site zie je verslagen van 16, 17 en 18 september 2011 waar hij o.a. de beklimming van Tom Waes kort beschrijft.
We ruilden de kleine bergwegen voor de brede autostrades om tot in San Francisco te geraken. Onderweg reden we langs uitgestrekte graanvelden en wijngaarden. Net voor we San Fran binnenreden via een brede brug, kregen we al meteen aan onze rechterkant een duidelijk Alcatraz, de Golden Gate Bridge en de golvende straten van SF te zien. Die dienster van vanmorgen haar gebeden waren aanhoord.
Opnieuw wat wennen aan de drukte in de stad, maar met een gps die de stad op haar figuurlijk duimpje kende, ging dat erg vlotjes.
In alle hotels waarin we tot nog toe verbleven zijn er wel instructies voor brandevacuatie, maar hier krijg je er ook nog instructies bij voor in geval van aardbevingen. Ons bed is te laag om eronder te kruipen, maar we hebben al een plaatsje geselecteerd om er te gaan zitten met de matras over ons, weg van het raam en de spiegels.
Met die warme temperaturen van de voorbije dagen en zelfs met 26 graden tot een 20-tal km voor SF, was het twijfelen wat aan te doen om hier rond te lopen. Buiten zagen we mensen in lange broek, pulletje, en weather.com liet de temperatuur van 22 graden dalen tot 14 graden om 21u. Dus die korte broek mocht toch terug de valies in.
We deden nog een korte wandeling doorheen het Fisherman's Wharf district van de stad, de oude zeeliedenbuurt. Hier vind je vele restaurantjes, souveniersshops en de havens van waaruit je een boottocht over de San Francisco Bay of naar Alcatraz kan doen.
Daarna trokken we naar Pier 39, bekend voor de Californische zeeleeuwen die hier op verschillende pontons vlakbij de pier liggen. De zeeleeuwen zijn naar Pier 39 beginnen komen kort na de aardbeving van 1989. In het begin waren ze maximum met 50, maar hun aantal groeide tot 300 op nauwelijks enkele maanden tijd. We aten in een Italiaans restaurantje met zicht op de San Francisco Bay, Alcatraz en de Golden Gate Bridge. Dat was een etentje with a view
Morgen trekken we naar Alcatraz en bezoeken we de rest van deze leuke stad. Tot dan!
De mythe bestaat dat het onmogelijk was om uit deze gevangenis te ontsnappen. Er zijn een aantal ontsnappingspogingen geweest maar daarvan heeft niemand het overleefd of werden telkens de ontsnapten terug opgepakt. Maar als je tussen de lijnen leest, is er toch ergens een poging geweest waarvan men algemeen aanneemt dat de ontsnapten verdronken zijn in de baai omdat er geen spoor meer van hen teruggevonden is. Wij zijn in elk geval terug kunnen ontkomen. 
