"Vroeger was het beter", zegt men soms. Dat is in mijn geval toch niet zo.. Als kleine jongen merkte ik al vroeg dat er iets mis was... Ik begreep de mensen en hun gedragingen niet, voelde me totaal anders. Maar toch lukte het me om het spelletje mee te spelen... Ik hield niet van aandacht, drukte of aanrakingen, was extreem verlegen en wilde altijd thuis blijven, lekker veilig bij mama.. Naarmate de jaren vorderden, groeiden ook mijn klachten. Nooit merkte iemand iets aan mij, want voor de buitenwereld was ik gewoon een ietswat verlegen jongen. Werd extreem verlegen, heel onzeker en had moeite met zelfs de kleinste dingen. Ik begon alles in stappen te zien.. Bijvoorbeeld als ik effe naar de winkel moest voor wat brood, dan sloeg de paniek toen. Schoenen aandoen, geld niet vergeten, straat oversteken en hopen dat ik niemand tegenkwam die een gesprekje begon, winkel binnengaan, deur terug sluiten, hopen dat er niet veel volk was en dat ik direct geholpen werd, weeral hopen dat de bakker geen gesprekje begon, brood kopen, betalen, dan zo snel mogelijk weer naar die deur, was het weer trekken of duwen?? Pfff... En dan eenmaal buiten was ik al wat opgeluchter, maar dan weer die weg naar huis, enz.. Wat voor iemand heel normaal was, zoals naar de bakker gaan, was voor mijn een echte strijd die heel veel energie kostte. Alles veranderde toen ik tijdens een verkoudheid een hoestdrankje kreeg met Codeïne in.. Actifed. Het werd opeens stil in mijn hoofd, geen chaotische gedachten meer, rust.. eindelijk rust.. Ik werd opeens ontspannen en helder van geest.. Voor mij was dit gevoel hetgene waarnaar ik zo hard op zoek was.. Dit was "normaal" zijn voor mij.. Wat een openbaring ! En dat allemaal door een slokje hoestsiroop... Maar het bleef niet bij dat ene slokje... Het werden grotere slokken,... halve flessen.., en meer en meer... Rond mijn vijtiende was ik een krak om het spul te verkrijgen bij de dokters en al gauw merkte ik dat er nog medicijnen waren waar codeïne inzat.. Maar toen ik op mijn 18de begon te werken stak er nog een probleem de kop op. Door de verschillende shiften begon ik na een tijdje slecht te slapen... zeer slecht.. Sommige dagen was ik zo moe dat ik bijna niet meer kon functioneren.. en zelfs de codeïne hielp niet meer.. Toen per toeval uitgekomen op benzodiazepines, slaap-en kalmeerpillen. Die hadden hetzelfde effect als codeïne en ik kon er beter door slapen. Maar het probleem was dat ik na een tijdje steeds grotere hoeveelheden moest nemen, absurde hoeveelheden. Dus na een jaar was ik hopeloos verslaafd aan het spul, wat mij trouwens ook heel veel geld kostte. Want ik kocht het op de zwarte markt tegen absurde prijzen.. Maar zelfs die grote hoeveelheden benzo's hielpen op het laatste niet meer, dus ging ik ze mixen met opioïde pijnstillers, zwaar spul. Het probleem was dat ik er wel kalm en rustig van werd in mijn hoofd, de chaos verdween, maar werd er heel futteloos van... Ik had wel eens een vriend een lijntje speed zien snuiven en hij werd er erg energiek van.. Dat was de oplossing van mijn probleem, dus ging ik ook maar speed gebruiken. Maar de geschiedenis herhaalde zich en ik ging steeds meer en meer gebruiken.. Mijn "dieet" bestond dus uit: 's morgens handvol Xanax, paar pijnstillers en 4 dikke lijnen speed. Dan was ik weer goed voor een paar uur. Dat ritueel herhaalde zich dan enkele malen per dag, om dan 's avonds te eindigen met een hoop slaappillen. Al dat spul kostte ook veel geld, dus begon ik zelf maar een handeltje in verboden middelen. Speed, Coke, XTC, morfine... Alles kon je bij mij kopen.. Maar er veranderde iets.. Het werd steeds chaotischer in mijn hoofd, zenuwachtiger en begon zelfs stemmen te horen. Paranoïde... Ik dacht steeds dat de politie mij op het spoor was en dat er overal camera's en microfoons verstopt zaten in mijn huis, auto en zelfs op mijn werk. Ook dacht ik dat mijn ouders mij erbij wilden lappen, dus beschouwde ik hun ook als de vijand.. De stemmen vertelden mij hoe rotslecht ik wel was en lachten mij uit. Of soms waren het gewoon undercover militairen die overal rondslopen en beschikten over apparatuur om zich onzichtbaar te maken en mijn gedachten te lezen.. Heel extreem allemaal... Maar hoe ver ik ook van de realiteit stond, toch nog wist ik dat het allemaal niet echt was en dat het door mijn misbruik van medicijnen en drugs kwam... Een heel raar gevoel.. Zo heb ik dus meer dan een jaar 'rondgelopen', en toch merkte mijn omgeving er nauwelijks iets van omdat ik zo'n gesloten persoon was. Toch heb ik toen op een (zelden) helder moment de beslissing genomen om er mee te kappen, want ik wist dat dit geen goed einde zou krijgen. Dat was één van de zwaarste beslissingen ooit, omdat ik wist wat voor een helse afkickperiode mij te wachten stond. En hels was het... Alles waar ik vroeger last van had kwam tienmaal zo hard terug.. Plus dan nog die psychose erbij.. Alles heb ik gedaan zonder dat mijn ouders of dokter er iets van af wisten.. Moet voor hun ook als een donderslag bij heldere hemel zijn geweest toen ze mij zagen doorflippen... Woedeaanvallen, schreeuwen, slaan... zoals een demoon in een wijwatervat.. Zo ben ik op de spoedafdeling beland en werd er beslist om mij 40 dagen te interneren.... Maar daarmee was het probleem bij lange niet opgelost...
