Ik ben UltraMois
Ik ben een vrouw en woon in Borgerhout (België) en mijn beroep is zelfstandige.
Ik ben geboren op 18/08/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen lopen lopen en lopen.
Ik kwam, zag en ... wat kwam ik nu weer doen?
Ja, het is me gelukt. Op 9 augustus 2017 ging ik van start om 21u te Bornem. Ik deed er 12:05uur over en kwam binnen als nummer 153.
Fier op mezelf, zonder blaren, zonder pijn. Het is een doel dat ik heb bereikt met veel trainen (wat ik graag doe) en steun van vooral mijn lieve man die me in dit alles steunde. Nu meer dan een maand na de 100K en ik blik terug, dan kan ik maar 1 ding zeggen "ik wil volgende editie terug meedoen". Het is niet gezegd dat ik dan mezelf even goed voel na afloop.Ik kan er alleen maar op hopen en van dromen.
Ik heb mezelf een nieuw doel gesteld, maar daarover meer in een volgend bericht.
Ik kreeg bij het trainen voor de 100k geregeld reacties zo van "Jij bent zot!" of "dat kan toch niet goed zijn zoveel lopen". In het begin vond ik dat vervelend en kon ik me er druk in maken. Nu weet ik beter en laat de reacties voor wat ze zijn. Ik luister naar mijn lichaam en ga nooit in tegen de pijngrens. Ik durf te stoppen tijdens een run als de pijn heftig is en dan een paar dagen rust in te lassen. Ik laat me begeleiden door een super osteopaat, let op voeding en rust. Allemaal zeer belangrijk.
Ik ga nog wat verder genieten op mijn wolkje van de overwinning van mijn eerste 100k.
Het was inderdaad even stil rond deze blog, maar ik ben er nog steeds. Ik train veel en dat vergt veel tijd waardoor er weinig tijd rest om andere dingen te doen. Geeft niet! Nu vandaag, zondag 25/6/17, heb ik even een beetje tijd, omdat ik een rustdag heb ingelast. De blessure aan mijn heup was niet mijn heup zelf, maar wel een buikspier die het me een paar weken lastig heeft gemaakt! Ik kon 3 dagen niet lopen en dan heeft die spier zich bij elke run laten voelen en merken dat ze er ook was! Nu is deze last zo goed als voorbij. Het vermoeden is er dat ik deze blessure opliep door een verkeerde oefening te doen om stabilisatie te verbeteren! Had ik dus beter niet gedaan, maar ja, je denkt he leuke oefening, zit wel wat in en dan patatboem een pijntje erbij! Zo zie je maar dat niet alle oefeningen goed zijn voor iedereen. Net zoals stretchen voor een run, doe ik ook niet meer, desondanks dit door velen wordt geadviseerd. De jaren hebben mij geleerd dat stretchen mij telkens een blessure geven. Nu ik schrijf, besef ik, dat die 100k niet meer ver weg zijn. Ik ben eens benieuwd of ik na 2 jaar trainen er klaar voor ben en deze uit kan lopen. Indien het met toch niet zou lukken dan ga ik niet bij de pakken blijven zitten en train ik verder en probeer in 2018 terug. Bon, dit was even een update, kort. Gewoon om te laten weten..... He, ik loop nog steeds te trainen. Duim voor me!
Tja, het is me zondag 14/5/17 overkomen! Na een vermoeiende vrijdag en zaterdag wenste ik zondag een lange run te doen. Helaas is dat beperkt gebleven tot een 12km. Ik stopte omdat de pijn in mijn heup rechts te erg was! Snijdende pijn! Tijdens het lopen minder maar in rust en dan terug bewegen was een hel! Paniek intern mezelf! Wat nu? Rust. Gelukkig stond er al een afspraak geboekt bij de kine! Ik werd dinsdag ferm onder handen genomen door haar. Woensdag ook rust en ja deze ochtend met een klein bang hartje gaan lopen. Het ging, maar traag. Op 5km was de pijn weg en nam een voos gevoel over! Bizar! Morgen terug een loopje en naar de kine! Ik hoop en duim voor mezelf.
Het zijn drukke weken. Ik tracht mijn aantal kilometers te lopen maar ook op tijd te rusten. Rusten is ook trainen. Deze week , net als alle weken, een lekkere 50km gelopen. Het was ook de snelste ooit, al was dat niet echt mijn intensie. Het weer zat mee, geen tegenwind, wel handschoentjes gedragen om geen opgezwollen handen te hebben en het hielp. Alles liep letterlijk en figuurlijk super goed, op 2 dingen na. Ten eerste had mijn rugzakje weer de kans gekregen om mij een wrijfwonde te schenken op mijn rug. Net een brandwond en mijn heup rechts is ook niet tevreden , die is wat stijf. Met een bang hartje liep ik vandaag een rondje, maar tijdens het lopen geen last! Super toch!!
Op zondag 23 april ging ik om 9u van start met het lopen van de Marathon in Antwerpen. Ik deed er dit jaar 3u 51min over. Een verbetering van 8 min ten opzicht van vorig jaar. Al is het niet mijn doel om snel te lopen of sneller. Gewoon uitlopen is voor mij het doel. Later in de namiddag startte ik met het lopen van de 10 Miles. Ook deze keer weer een betere tijd. Zou het weer er voor iets tussen hebben gezeten? Het was droog maar er stond wel een frisse wind. Maandag, dag erna, had ik niets last, geen pijntjes, niets stijfheid! Geweldig! Wel laste ik 2 dagen rust in. Gewoon even herstellen. Maar wat jeukte het op dinsdag..... Een ochtendrun is gewoon zalig en dat mis ik dan toch wel hevig!
Deze week is bijna gedaan. Ik zal mijn doel halen in aantal gelopen km en gelopen tijd. Het was een mooie week. De voorspelde regen, waar ik trouwens geen bezwaar op heb, is er nog niet gevallen. Maandag had ik mijn lange loop en het werd 56km. Dit wil zeggen dat ik de komende maandag geen lange loop doe, want op 23/4 loop ik hier in het Antwerpse de marathon en daarna nog even de 10 miles. Even opletten dat ik mezelf niet overtrain. Rusten is ook trainen.
De week ging van start met een extra lange duurloop. Ik begon er aan op maandagochtend en ik was nog een kilometer van huis of ik kwam al als loper in conflict met een gefrustreerde fietser. Eerst stonden we samen aan het rode licht te wachten op groen. Toen het groen werd, startte ik en kwam ik met één voet op het fietspad. Man man, dat kon voor hem niet, gevolg is dat ik na het volgende rode licht door hem aangereden werd. Weet je, je hebt zo van die mensen die zo belachelijk kunnen doen... Ik heb moeite gehad om dit stomme voorval van me af te zetten. Ik snap sommige mensen echt niet. Maar bon, aan het Justitiepaleis had ik dat voorval een plaats gegeven en het was terug tijd voor de positieve energie. Daar ging ik dan.... Antwerpen Zuid, Hoboken, Hemiksem, Schelle,Niel, Boom, Klein Willebroek, Willebroek, Duffel, Lier, Lint, Kontich, Hove, Mortsel, Berchem, stukje Deurne.... Borgerhout en juist op tijd voor de dokter! Ik stopte mijn tijd op 6:26 looptijd en liep 65,2km Het was een prachtige tocht. Ik dronk voldoende, waardoor ik geen last had van uitdroging en misselijkheid. Geen stijve spieren, wel benen die s'avonds niet wilde stoppen. De beentjes wilden nog bewegen. Zal een beetje aan het magnesiumverbruik van de dag gelegen hebben. De nacht was zalig. Alle energie was uit mijn lijfje en ik sliep als een muizeke in haar holletje. Na mijn lange loop geen problemen meer de dagen erna! Goed slapen, goed eten,... Geen stijve spieren. Donderdag dan een klein rondje in het park! Het werden 11km in 1:04 mooi. Vrijdag een volgende ochtendloop,maar wat voor een. Het begon met wat gejammer want de fietspoot/staander van de fiets van mijn man wilde niet inklappen, gevolg is dat die poot over mijn teentje ging en dat deed even geen deugd. Het vertrek zat dus niet goed, maar eens in het park ging dat pijntje over en liep het echt vlotjes! En wat ik dan mocht beleven is zo speciaal!!! Op nog geen 30 min loop, kwam ik hem tegen. De vos. Het beest dat al veel besproken is en het zou in het Rivierenhof leven, al wat doden op zijn geweten hebben (zwarte zwaan, babyezel,...) daar zat hij dan, gecamoufleerd tussen de bladeren die er nog liggen van de laatste herfst. Op 1 meter van me zat hij toen ik voorbij kwam en hij net als ik opschrikte! Hij liep voor me uit en ik kon een vreugdekreet niet onderdrukken. Prachtig, echt prachtig. Ik liep op wolkjes 12,5km in 1:08
Ik sloot mijn week af met mijn snelste run van maanden. Wel gezweet tijdens mijn 12,5 km aan 5:14/km. Zalig gevoel, fijne loopweek en mooie zonnige zondag! Hoe kan een week beter eindigen?
2april 2017 zie je nu wel, het was echt geen aprilgrap
Hallo, hier ben ik dan terug en hoop dat jullie nu overtuigd zijn,dat mijn blog die ik gisteren starte, geen aprilgrap was! Vandaag is het echt zondag met veel zon! Ik deed een loopje, niet te lang, want morgen staat er weer een lange op de agenda. Ik ben mijn batterijtjes aan het opladen met rust en mijn spieren aan het voltanken met CarboLoad. Sinds mijn avontuur van vorige maandag, de dehydratatie, ben ik een beetje onzeker geworden. Ik wens dat niet meer mee te maken. Niet aangenaam. Vandaar dat het nu spookt in mijn gedachten. Hopelijk ben ik morgen over dit euvel en kan ik geruster lopen!
