Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
13-05-2009
Papa
Ik wil papa hier ook eens in de bloemetjes zetten. Zonder papa zou het ook heel wat moeilijker zijn. Hij doet al het mogelijke om ons te helpen. Dus bij deze!!!!! Dank u Papa voor al je steun!!!!!!!
We gaan weer eens een nieuwe dokter raadplegen, terug ene in Gasthuisberg. Zoals het nu is kan het toch niet meer verder :( De huisdokter had een seminarie gevolgd bij Dr. Wildiers over Sudeck. Hij denkt nl dat dit 1 van de 3 ziektes is dat ik heb (volgens huisarts ben ik een complex geval en bestaat mijn probleem uit 3 dingen: sudeck, MRSA en het derde weet ik al niet meer ) Dus raad gevolgd (op het chronisch pijn forum denken ik en nog enkele anderen dat er een grote kans is dat ik de ziekte van sudeck heb) en een afspraak gemaakt. Zijn 'discipline' is fysische geneeskunde en revalidatie. Op 19 mei mogen we langs gaan. We zijn wel tussen andere mensen gepropt dus het kan zijn dat we lang moeten wachten maar ja.... Als ik het niet volhou, is de spoedafdeling immers dichtbij :p
Ik durf er eigenlijk geen hoop op zetten. Het is al zo vaak een teleurstelling geweest. Bij het opzoeken rond Sudeck kwam ik oa te weten dat de medicijnen die het beste resultaat geven Miacalcic-spuitjes zijn maar dat als er binnen 8 weken geen verbetering is, er weinig kans is op beterschap. En natuurlijk zet ik al sinds begin Januari elke avond een miacalcic-spuit dus....Tja.... We zullen maar afwachten, zeker?
En vandaag heb ik gemerkt dat ik minder pijn heb als mijn hand en arm koud hebben. De laatste weken is mijn hand (en dan vooral die flap) veel kouder en blauwer geworden dan vroeger. Ik liep dan ook altijd met steunverband en daarover een speciale 'warme' kous want het moest warm blijven. Toen voelde ik ook niet veel verschil tussen de momenten dat mijn hand warm of koud is. Nu wel. En eigenlijk ben ik nu wel een beetje opgelucht als het koud heeft want dat betekent minder pijn...Maar of het goed is... Geen flauw idee maar elk moment met minder pijn grijp ik graag aan :p
Bedankt voor al je lieve woorden, Bedankt voor je onvoorwaardelijke steun Bedankt voor al je goede zorgen, Je bent de rots waar ik op leun.
Bedankt voor het vertrouwen dat je in me hebt, En voor de liefde die er altijd is Al wordt het misschien niet vaak genoeg gezegd, Je bent de liefste moeder die er is
Bedankt dat ik altijd op je mag leunen, Bedankt ook voor je gulle lach Bedankt dat ik weet dat je me altijd zal steunen, Wat het leven me ook brengen mag.
Al zit het leven soms ook tegen, En gaat het niet zoals het moeten zou Er is één ding dat je niet moet vergeten, En dat is dat ik enorm veel van je hou
De afspraak met de vakbond heeft niet veel opgeleverd. Het was ook heel moeilijk om te volgen... Ik moet wachten op de volgende brieven van de verzekering en dan nog eens langsgaan... alsof dat zo simpel is :(
Huisarts heeft in ieder gereageerd en is nu ook benieuwd... Maar wat als ik inderdaad door de verzekering geweigerd word? Val ik dan op de ziekenkas? En wat ga ik dan trekken? Het is nu al zo weinig... Het is toch een arbeidsongeval.... En wat als ik niet meer voldoende genees en het me niet meer lukt om te gaan werken... Wat gebeurt er dan?
En als de verzekering stopt, dan zal ik de medicatie en behandelingen en opnames en operaties zelf moeten betalen? Of niet?
Man, ik snap er niets van.... Echt niet...
Mama heeft gebeld met de ziekenkas en er moeten allerlei papieren ingevuld worden. De toekomst is zooo onzeker... Ben ik nu gehandicapt? En wat is dat met 66% en iets van punten? Het lijkt alsof mijn hersens niet meer werken... Pfff, zo moeilijk...
Vandaag zat er bij de post een brief van de verzekering. Ik doe die open want ik veronderstel dat dat info gaat zijn over wat ik nu moet doen zoals ze bij de controle gezegd hadden....
Ik lees die brief (was heel kort) en er staat: Na het onderzoek op datum van 23/04 is gebleken dat Stahl Ulrike genezen is en zij kan het werk volledig hervatten op 1 mei 2009
WTF???? Dat was echt een slag in mijn gezicht.... Is dat een grap? Wat moet ik nu? En volgens die brief moest ik al gaan werken, ik wist dat niet, kan dat ook niet maar ondertussen pleeg ik dan wel verzuim op het werk... Aja want ik heb 4 mei niets aan mijn werkgever laten weten terwijl ik terug moest beginnen. Maar ik wist het niet. Heb de brief pas vandaag gekregen en op de brief zelf staat 27/04 als datum maar de enveloppe is niet afgestempeld met datum dus ik kan niet bewijzen dat ik deze pas vandaag heb gehad...
Wat een soep allemaal? Ik was volledig aan het freaken dus naar huisarts om kalmeringsspuit. Mama was mee en zij heeft dan de brief laten zien en de uitleg gedaan terwijl ik er groggy op die bank lag Eerlijk gezegd vind ik die spuit totaal niet erg. Je hebt dan echt geen besef van de wereld rondom je en zelfs de pijn is dan op de achtergrond dus mmmm I like it en van mij mag dat wel vaker
Enfin, huisarts heeft gezegd dat ze mij niet zomaar van de verzekering kunnen smijten. Zeker niet als er nog operaties gaan komen in de toekomst en nog verschillende opnamen. Verder ben ik nog totaal werkonbekwaam en zou het funest zijn voor mijn ontstekingswaarde als ik met veel mensen in contact zou komen. En hij vraagt zich af hoe ik moet gaan werken met een verlamd hand, het hand heeft op die moment geen enkele functie. Hij zei dat ik nog niet eens in staat ben om mijn ADL zelf te doen...
De huisarts neemt morgen zelf contact met de verzekering en tekent beroep aan. Hij zei dat als zij het hard gaan spelen, de verzekering voor de rest van mijn leven elke maand mooi mag gaan dokken aan mij.... Hij (huisarts) was echt boos, nee, razend...
Mama en ik zijn wel blij dat hij het nu even verder overneemt want hij weet beter hoe het in zijn werk gaat... Mama en ik waren te overdonderd om het op te nemen tegen de verzekering....
Ben er nog niet goed van.... Vorige week zei de controle-arts cru dat mijn leven en mijn hand om zeep zijn en dan iets van invaliditeit en nog wat gebrabbel daarrond (wat ik dus niet verstaan heb) En vandaag zou ik genezen zijn en reeds 2 dagen aan het werk moeten zijn... Ik wil graag terug gaan werken maar besef ook wel dat dat nu nog niet aan de orde is. Eerst beter proberen te worden of toch ten minste minder pijn hebben.... En dat zal nog niet voor direct zijn want mijn morfineplakkers zijn weer verhoogd :(
Rare mensen in deze wereld....
Wat gaat het volgende zijn?
Als het morgen wat gaat voor mij, gaan we naar de mutualiteit en de vakbond. Wat raad vragen want wat is dit nu allemaal?
Vandaag om 13 uur werd ik opnieuw verwacht bij de verzekeringsarts. Deze afspraak vind ik steeds verschrikkelijk. Ik kom telkens met een vernederend en hopeloos gevoel terug buiten maar ja... Het moet nu eenmaal.
Ik was de eerste en enige in de wachtzaal wat ik wel tof vond. Anders zit het er vol met mensen die nerveus hun papieren aan het inkijken zijn. Ooit zat ik eens in die wachtzaal en kwam er een oudere vrouw naar buiten die echt hard aan het wenen was. Die arts is tegen mij brut en kwetsend maar dus ook tegen andere mensen...
Hij riep me binnen, vroeg mijn naam en zei al spottend at het een genoegen was dat ik na 1.5jaar eens op onderzoek kon komen terwijl ik niet in het gips zat. Alsof ik daar zelf voor kies... Hij overliep de commentaar van die arts in Brussel. Deze zegt dat er niets fout is gelopen maar dat alle problemen ontstaan zijn omdat ik een tekort aan weerstand had . Dat is ook het eerste wat ik daarvan te horen krijg, dat hebben ze nu nog nooit gezegd. Verder is mijn pijn psychisch en zou hij mijn hand vastzetten als hij de keuze had... Daar ging mijn haar van omhoog staan want in gasthuisberg hebben ze dat ook overwogen maar zijn ze dan tot de conclusie gekomen dat dat niets zou verbeteren aan de toestand van mijn hand... Dus beter om dat niet te doen.... En mijn pijn psychisch!!!! Als het kon, zou ik gerust een dag van lichaam willen verwisselen met die 'arts'. Ben benieuwd of hij dan nog zou zeggen dat het psychisch is.... Het is natuurlijk het makkelijkste om te zeggen dat de pijn in mijn kop zit :p
Nadat ik genoeg afgekraakt was, zei hij dat mijn leven toch om zeep was en dat ik een gehandicaptenvergoeding ga krijgen en dat de verzekering stopt.... Ik wou verder vragen maar werd gewoon buiten gewerkt. Mijn half uur was om!!!
Pff, dat consult is toch altijd zo afmattend. Ik denk dat die mens in een vorig leven beul was want die geniet bijna van de miserie van anderen.
Komende week ga ik nu uitzoeken wat me te wachten staat. Enkele mensen hebben gezegd dat de verzekering niet zomaar kan stoppen. Verder heb ik pas recht op tegemoetkomingen voor mindervaliden als ik 66% gehandicapt zou scoren wat ik volgens die mensen nooit ga halen. Er wordt niet gekeken naar het feit dat ik geen eten meer kan maken of geen veters kan binden, of zovaak wordt opgenomen... Ik weet niet hoe het in elkaar zit en heb de fut niet om het op internet op te zoeken aangezien mijn hersens niet meer meewillen. Dus de komende week moet ik naar de huisarts om info te vragen.
Elke week die verloopt heb ik minder hoop dat het nog gaat beteren. Pijn is momenteel weer erger. De voorbije nachten ben ik een paar keer wakker geworden van steken in mijn hand. En soms is de pijn zo erg dat ik er van overgeef. Vraag me niet hoe dat komt? Verder ben ik nog steeds het liefste thuis. Dichtbij het toilet, medicatie en bed. Weggaan blijft een ramp. Allereerst omdat ik in een auto alle onregelmatigheden van de baan voel waardoor ik al uitgeput en geradbraakt uit de auto stap. En sinds kort heb ik echt een fobie... Als ik ergens vreemd ben, moet ik absoluut weten waar de toiletten zijn voor als ik me slecht voel. En als dat niet direct duidelijk is, begin ik al te freaken.. Ik ben zoooo raar en vreemd geworden tegenover vroeger. Als ik verhalen van vroeger hoor over mij ben ik zoooo jaloers. Vrolijk en optimistisch. Actief, veel vrienden, veel plezier. Dagtochten te paard, meehelpen met activiteiten... Allemaal dingen die voorbij zijn en die ik niet meer kan. En als ik dan eens buiten kom, krijg je direct zo'n vragen of het nu nog niet beter is met dat hand? Sjeezes...
Ik snap echt niet hoe de mensen die een kind verloren zijn, de moed en kracht halen om verder te gaan. Ik word er hoorndol van dat ik wil en niet kan. Ik heb niet veel kracht meer om te vechten. denk meer en meer dat het hopeloos is en dat ik met dit leven verder moet. Maar dat wil en kan ik helemaal niet. Ik ben echt op. Ik zou zo graag een paar dagen geen pijn hebben, even op adem kunnen komen maar dat is een utopie. Ik hou mezelf steeds voor dat er geweldig veel mensen zijn die veel meegemaakt hebben en die het erger getroffen hebben dan ik maar waar halen zij de kracht om door te gaan? De kracht die ik maar niet schijn te vinden?
Het is hard, heel hard en vaak wil ik opgeven, zie ik ook geen doel meer voor mij...
Het fysiek niet meer kunnen is verschrikkelijk want aan mijn hoofd scheelt er niks (tja, zot en gestoord ), alle plannen die nu niet meer kunnen doorgaan, het moeten opgeven van mijn paarden, mijn hobby's.... Het besef dat het niet meer betert, dat het aanwezig gaat zijn voor de rest van mijn leven... Continue pijn... Vechten tegen onmacht, tegen onbegrip (vooral van mijn broer), gemeden worden door de maatschappij, vriendschappen die verwateren omdat dat hand en de pijn je leven beheerst... En dan denk ik dat ik niet zo mag klagen. Er zijn zoveel mensen die het erger en veel zwaarder hebben dan ik!!! Het leven is een strijd. Bij de 1 zwaarder dan bij de ander. En achter 'het waarom' zullen we nooit komen.... We beseffen dat handen kunnen strelen, liefhebben, warmte geven. Handen zijn leven maar veel mensen begrijpen dat niet. Waarom zouden ze ook? Het lijkt iets onbenulligs, iets dat we gewoon hebben.... Tot we het niet meer gewoon hebben.... Dan wordt gewoon, ongewoon en heel belangrijk....
Maar vechten moeten we... Leven doen we nog. Je moet enkel de kracht vinden om van HET leven jouw leven te maken .... En dat lukt me nog niet maar ooit, ooit ga ik misschien terug een beetje een leven hebben....
Yep, ik weet het, ik heb al lang niets meer van me laten horen maar er gebeurt of verandert eigenlijk niets. Ik probeer om positief te blijven maar sommige dagen zijn gewoon de hel. Vooral psychisch. Ik vind het echt erg als mensen me positief bedoelde commentaar geven maar die ik anders interpreteer. Men zegt me vaak dat ik gelukkig moet zijn dat er zoveel pijnstillers bestaan zodat ik nu pijnloos thuis kan zitten. Euh, hallooooooo, ik heb gvd constant pijn, soms wil ik echt dat ze die arm amputeren maar blijkbaar heb ik geen pijn en ben ik gezond als ik niet vaak genoeg (in hun ogen) zeg dat ik pijn heb. Wat maakt dat nu uit??? Of ik het nu zeg of niet, de pijn is er niet minder voor, hoor... En thuiszitten??? Ik heb alles moeten opgeven, ik kan enkel maar thuis zitten, dat is geen keuze geweest. Als ik kon ging ik direct terug naar de periode voor de val... Wat had ik toen een goed leven!!! Echt!! Mijn bomma van 91 jaar is mobieler, actiever, gezonder en gelukkiger dan mij. Dat vind ik fantastisch en ik gun het haar met heel mijn hart. Ze zegt vaak dat ze het spijtig vindt, dat ze mijn lichaam niet kan overnemen. Ze zit zo hard met mij in... Die geborgenheid is grandioos. Ik zou mijn lichaam dan ook nooit aan haar willen geven. Dat verdient ze absoluut niet. Ik hou van haar en ze moet nog lang goed blijven :)
Mijn broer daarentegen weet wel hoe hij mij kan raken tijdens conflicten. Opmerkingen als "Overdrijf je niet een beetje, een gehandicapte kan nog meer dan u" of "ik zou direct van leven met u willen wisselen, elke dag vakantie!!!" of "jij kan de afvoer toch maken, je zit de ganse dag te niksen" kwetsen zoooo hard. Ok, het is tijdens conflicten maar dan moet hij er op gewone momenten toch ook aan denken... En dan denk ik dat als hij het al beu is en het niet begrijpt en er geen begrip voor heeft, hoe denken dan de anderen? Zijn ze eerlijk tegen mij of vinden ze ook dat ik me aanstel?
Ik begin gewoon aan alles te twijfelen. Vooral ook of ik zo nog verder wil... Nu heb ik mijn moeder die mijn veters bindt, mijn haar in een staart doet, eten maakt....maar heb ik daar recht op??? Mag ik van haar verlangen dat ze haar leven opgeeft om voor mij te zorgen? Dat wil ik dus absoluut niet. Ik wil echt geen last zijn en dat ben ik nu wel. Mijn vader doet mijn inkopen, verzorgt mijn tuin, doet wat hij kan doen om mij te helpen....Dat zijn 2 levens die draaien om mij terwijl zij nu van hun pensioen moeten kunnen genieten.
Ik probeer nu al weken een oplossing te vinden zodat ik zelf mijn eten kan koken maar ik vind niets praktisch.... Er mag geen kom met water aan te pas komen want dat kan ik niet dragen. Ik kan geen druk, kracht of gevoel met mijn rechterhand uitoefenen.... Aardappelen schillen gaat niet, afdrogen gaat niet, vlees doorsnijden gaat niet, pasta afgieten gaat niet,... Kortom de keuken is een ramp, van het poetsen zullen we al maar zwijgen....
Enfin, ik hoop dat ik weer wat positiever wordt als het weer beter is. Mama zit dan in de tuin te werken en ik kijk ernaar. Ik probeer te helpen maar elke stap of beweging die ik doe, geeft steken. Soms bijt ik van woede echt door en ben ik zo boos op de 'pijn' dat ik doorga en er niet naar luister maar dan ben ik de volgende dagen 'op leven na dood' of moet ik weer naar Spoed...
Het is absoluut niet makkelijk maar ik probeer me voor te houden dat er mensen zijn die het zwaarder hebben en die er hun wel doorslagen....
Voila, klaagbrief van vandaag is weer af :)
Nog veel sterkte aan iedereen die het nodig heeft en een dikke knuffel aan de mensen die me begrijpen :p
En we zijn gewonnen met de Pavo-wedstrijd!!!!!! Hierbij wil ik dus iedereen bedanken die gestemd heeft voor VZW Horsetopia!!!!!!
En verder heeft die arts waar ik zo mijn hoop op gezet had, gewoon niets meer laten weten.... Ik vind het verschrikkelijk. Wat moet ik nu? Eerst mooie woorden geven en dan niets meer laten weten.... Ik had zo gehoopt dat hij de pijn kon verminderen... Eigenlijk heb ik geen zin meer, geen zin in onderzoeken, geen zin om te antwoorden als ze vragen: "doet het pijn?", geen zin om een nieuwe dokter te zoeken, geen zin in iets.... Het is toch zinloos... Hoeveel keer ben ik al onder de scanner geweest en ze zien dat er 'iets' niet pluis is.... Waarom kan ik dan niet geholpen worden? Mijn bloed is nog steeds niet goed maar het oplossen? Ondertussen al een jaar antibiotica aan het slikken maar waarom als ze toch geen antwoorden weten? De mensen vragen me: maar wat heb je dan dat het zolang duurt? hm, hoe moet ik het weten als de profs het niet eens weten.... Volgens mij gaan ze me niet kunnen genezen.... Allee, genezen gaat niet, dat hand gaat niet in 1 keer weer normaal functioneren maar volgens mij kunnen ze mijn pijn niet minderen.... En terug werken gaan, zal ik ook maar uit mijn hoofd zetten... Het zou me niet verbazen dat ik direct ontslagen zou worden ALS ik ooit terug zou kunnen gaan werken... En dan die mensen die zeggen dat het leven nog zoveel moois te bieden heeft.... Ik snap hun reactie wel maar snappen zij de mijne?..... Ik heb nu al zoveel moeten opgeven door dat hand en nee, het leven is niet leuk met die pijn.... Die pijn staat altijd op de voorgrond, bij alles wat ik zeg of wil doen....
Sinds de vorige scan waren wij nog steeds aan het wachten op een telefoontje van de dokter. Hij had gezegd dat hij zelf contact met me ging opnemen zodra hij het resultaat zeg had. En wij wachten, en wachten, en wachten,...
Tot vandaag. Mijn hand is weer heel fel opgezwollen en de pijn is afgrijselijker dan afgrijselijk... Dus ik bel. Secretaresse aan de lijn. Die moet weer effe moeilijk doen. As de dokter mij niet zelf heeft opgebeld, betekent het dat ik niet dringend ben dus kan ze me pas een afspraak geven op 4 juli Tja, ik ben ingestort en beginnen huilen. Mama heeft de telefoon dan overgenomen en de dokter dan zelf aan de telefoon gekregen... Mama's, hé Blijkbaar had de dokter afspraken gemaakt voor nog meer testen en ging de kliniek mij hierover inlichten.... Echter hebben we niets gehoord. We waren dus eigenlijk vorige vrijdag verwacht voor testen De dokter gaat me nu morgen terug bellen om een andere afspraak te maken...
Ik ben nu natuurlijk weer depri, ik zit er al zo lang mee en door zo'n stomme fouten, moet ik nog maar wat meer afzien. Mensen die het niet in nabijheid meemaken, snappen echt niet wat een impact een ziekte op je leven kan hebben. Ik verwacht echt niet dat iedereen het snapt maar soms komt het bij mij over alsof ik niet MAG geholpen worden. Natuurlijk een idefix maar zo begin ik nu te denken.
En soms heb ik een heel lelijke gedachte die veel mensen tegen het hoofd gaat stoten. Dus ik excuseer mij al op voorhand. Maar soms ben ik 'jaloers' op die mensen die een ziekte hebben waarvan ze weten dat ze eraan gaan sterven. Gewoon weten dat je niet nog 5 jaar of meer ofzo gaat afzien, lijkt me op sommige momenten gewoon zalig. Als ik eraan denk dat ze me niet verder kunnen helpen en dat ik met deze situatie nog jaren moet leven tot ik bv van ouderdom sterf als ik in de 80 ben... Dat jaagt me echt schrik aan, dat kan ik niet. En dan verfoei ik mezelf omdat ik er zo over denk maar toch.... Die rust, zonder pijn, voor eeuwig is nu zo aanlokkelijk voor mij. Ik weet dat ik er zo niet over mag denken, ik vind het zelfs verschrikkelijk dat ik daar aan denk maar toch zit het in mijn hoofd...
Nogmaals sorry voor alle mensen die ik hiermee misschien pijn doe, dat is echt niet de bedoeling maar ik zou zo graag pijnvrij zijn.... Echt sorry!!!
De laatste dagen zijn bezig. VZW Horsetopia staat nog steeds op kop maar andere verenigingen doen serieuze inhaalpogingen. Daarom zet ik dit opnieuw in mijn blog.....
Aub, stem op Horsetopia en wees vrij om dit op je eigen blog te zetten en door te sturen naar iedereen....
Beste allemaal!
Horsetopia heeft jullie hulp nodig. Pavo, een Nederlandse specialist in paardenvoeders, geeft duizend euro weg aan het goede doel met de meeste stemmen.
Horsetopia vzw, die instaat voor de opvang van oude en zieke manegepaarden, is geselecteerd en maakt kans om de duizend euro weg te kapen. Daarom hebben we jullie hulp nodig!
Contacteer al jullie vrienden en vraag hen alsjeblieft op ons te stemmen. Het duurt slechts enkele seconden en je maakt er ons, en de paarden dolgelukkig mee!
Ja, ik weet het, ik laat nog amper iets van mij horen maar wat kan ik schrijven? Er verandert gewoon niets. De pijn blijft aanwezig en dat is gewoon een hel. Wel weet ik ondertussen dat het mijn ouders pijn doet als ik zeg dat ik weer zo hard afzie, dus hou ik het nu voor mezelf... Ze weten wel dat ik pijn heb maar ik hoop, door het niet meer luidop te zeggen, dat zij wat minder afzien...
2 Weken geleden ben ik wel nog naar de huisarts geweest omdat mijn hand weer zo gezwollen was (en flink pijn deed maar sssst). Blijkbaar zit mijn hand en pols nu ook nog vol met vocht dat er niet weg geraakt. Medicijnen gekregen maar tot op vandaag nog geen betering... Ik ben ook nog niet terug gegaan.... Wat heeft het voor zin? Ze kunnen me niet helpen... Zelfs in de universitaire ziekenhuizen modderen ze maar wat aan... Enkel Dr.Bockx heeft me nog wat hoop gegeven maar hij heeft het toch zo druk. Via deze blog ben ik wel met een aantal mensen in contact gekomen die ook bij hem in behandeling zijn of geweest zijn en er zijn er toch een paar die nu minder of geen pijn meer hebben... Alhoewel Bockx zelf zei dat ik een moeilijk en uniek geval was, zet ik toch nog steeds een beetje hoop op hem.
Maar ik weet niet of de verzekering met de behandeling van Bockx akkoord gaat. Vorige week moest ik naar een verzekeringsarts in UZ Jette gaan (omdat degene die mij normaal opvolgt er niet meer aan uit kan :p). Hij vertelde me dat Bockx DE arts is voor de speciale 'gevallen' met zijn controversele, speciale behandelingen. En ik vermoed dat hij dat niet als een pluim bedoelde... Deze arts zei me dat hij gewoon alles in mijn hand en pols zou vastzetten en kijken wat dat als resultaat gaf Ik heb hem dan ook gezegd dat ze dat in Leuven ook overwogen hebben maar dat ze tot de conclusie kwamen dat dat me niet ging helpen.... Daar kreeg ik geen reactie over. Hij ging zijn mening en bevindingen naar mijn oorspronkelijke verzekeringsarts doorsturen en ik moest maar met hem contact opnemen....
Enfin, Bockx is de enige die mij niet onmiddellijk opgeeft en die een oplossing probeert te zoeken. Als de verzekering zijn behandelingen niet terugbetaalt, gaan ze nog wat meemaken... Hier is dan het laatste nog niet over gezegd. Bende klungelaars...
En voor de rest, tja, psychisch gaat het absoluut niet goed. En hoe meer pijn ik heb, hoe meer ik nu begin te snoepen. Dat kan ik tenminste nog goed. Nadeel is dat de weegschaal het nu ook meer dan goed doet... Maar ja, dat is een probleem voor later
Nog even afsluiten met positief nieuws... de laatste nachten heb ik kunnen doorslapen Ik moet nu een kalmeerpil nemen 's avonds maar het werkt... Raar, hé.... Voor de rest zijn ook mijn pijnstillers en ontstekingsremmers verhoogd...
En goed nieuws nummer 2: Beide honden zijn goed bekomen van hun operatie en zijn weer helemaal de oude.
Volgens mij heb ik in het verleden een spiegel laten barsten ofzo en heb ik nu 7 jaar ongeluk. Ik kan het anders niet verklaren....
Na mijn problemen en de verkoop van de paarden, zijn nu de ..... honden aan de beurt. Onze 2 grootsten waren aan het spelen maar om de 1 of andere reden werd het spel nogal ruw gevolgd door een grom en beet van beide kanten. Niets aan de hand, dacht ik, tot ik zag dat de vloer vol bloed lag.... Onze jongste heeft het oor van de oudste vast gehad en deze is van boven tot beneden volledig doorgescheurd. Hij heeft nu aan de rechterkant 2 oren Enfin, naar de dierenkliniek en het is genaaid. Hij is wel enorm verzwakt door het vele bloedverlies maar zal er wel doorkomen. Oef...
En morgen worden de balletjes van onze jongste verwijderd. Dat was al afgesproken en ik ga het maar laten doorgaan. Dan zijn ze allebei maar groggy van de narcose
De kleintjes zullen wel genieten van die paar dagen rust. Hopen dat zij gespaard blijven...
Mijn situatie is onveranderd, mijn hand hangt er nog aan en doet nog steeds zoveel pijn. Het vreet echt mijn energie op....
Ik durf het bijna niet te zeggen maar wat gaat het volgende zijn?
De beslissing is gevallen. Morgenvroeg wordt Hilling verkocht aan de nieuwe eigenaars. Zij is ondertussen het 5de paardje dat ik dit jaar verkoop. Nu heb ik dan nog 1 pony'tje van 1 jaar. Ik weet nog niet of ik haar ga kunnen houden of niet...
Ik vind het verschrikkelijk. Mijn oude leven verdwijnt gewoon stukje per stukje meer en ik kan er niets aan doen. Integendeel, de beslissing om mijn paardjes te verkopen heb ik zelf genomen. Maar wat kon ik nog doen? Ik kan niet rijden, ze niet verzorgen, de stallen niet doen. Ik heb ze sinds het ongeluk moeten laten verzorgen door anderen maar omdat er 1.5 jaar na de val nog steeds geen betering is en er niet vlug verbetering zal komen, heb ik dan toch maar besloten om ze een kans op een beter, leuker, voller leven te geven.
Het doet me echt pijn, ik probeer waanzinnig hard vast te houden aan mijn vroeger leven en toch lukt het me niet. Elke keer weer moet ik beseffen dat ik weer een stuk kwijt ben. En natuurlijk weet ik niet wat ik nu aan mijn leven heb. Van kinds af aan, bestond mijn leven uit paarden. In de puberteit werd dat alleen maar erger. Uitgaan, kleren, liefjes,...het interesseerde me niet. Je vond me altijd tussen de paarden. In al mijn herinneringen zijn er ook paarden. Als ik kon, was ik waarschijnlijk een paard :D
Enfin, dat leven is voorbij, ik moet me proberen te concentreren op een eventuele beterschap van dat hand. Laat ons hopen...
Gisteren is er dus teveel aan geweest. Ik had het reeds gevoeld maar heb het bewust genegeerd. 's Avonds zijn we dan toch naar de spoed gegaan en inderdaad, weer opgenomen... Toch zou ik het opnieuw zo doen, Furika verdiende dat echt. Ik heb dat hand niet gebruikt, de hele tijd in mijn jas gehouden en ik zit nog in gips maar deze beschermingmaatregelen waren niet voldoende :( Ga ik ooit nog een normaal leven kunnen leiden?
Enfin, vandaag moest ik opnieuw onder de scanner. Voor een NMR deze keer, ik dacht dat ik dat al eens had gehad maar blijkbaar niet want het verliep helemaal anders dan de vorige keren en niet zo positief....
Ten eerste kregen ze me niet geprikt, 7 pogingen en 3 verplegers later had ik eindelijk mijn infuus. Ze moesten me contrastvloeistof toedienen... Ik zeg u, ik ben al eens onder de scan geweest met contrastvloeistof maar dat was helemaal anders...
Ik uiteindelijk mee naar de scanner. Ik heb claustrofobie dus het is zowiezo een overwinning maar deze keer werd ik vastgebonden ... Dit was verschrikkelijk...Mijn voorhoofd werd met velcro vastgemaakt, ik kreeg iets hard rond mijn hals, iets zwaar op mijn borstkas, daaronder mijn armen en dat dan allemaal ingesnoerd... Het was de hel... Hier was ik niet op voorbereid. Een gewone scan gaat nog net maar deze, vastgebonden, was verschrikkelijk.... De tranen liepen over mijn wangen... Zo'n verschrikkelijk gevoel.... Verder kreeg ik enorme pijnscheuten in mijn hand en arm omdat die al zo lang stil lagen in een slechte positie, het resultaat was dat de spasmen opkwamen wat nog eens meer pijn deed en daardoor werd die arm nog eens meer vastgelegd... Ik crepeerde echt...
De verpleegster had mij op voorhand gezegd dat de scan zo'n 10 minuten ging duren... Niet dus, ik heb er anderhalf uur onder gelegen.... Ik snapte er niets meer van maar durfde niets te vragen uit angst dat ik dan zou bewegen en het dan opnieuw moest....
Ik ben na de scan (half aangekleed) volledig overstuur naar mama gegaan. Wat een hel was dat? En zoveel pijn!! Ik weet nog niets van resultaat maar ik weet heel zeker dat ik zo'n scan NOOIT meer laat doen.... Sjeezes :(
Ik wil eerst iedereen bedanken die een stem heeft uitgebracht. Voorlopig staan we eerste maar de wedstrijd loopt nog tot 13 maart. Laat ons hopen dat we mogen winnen, de vzw kan het goed gebruiken...
Voor de rest is er momenteel geen verandering, de pijn blijft (zou ook een mirakel zijn als ik ineens pijnvrij zou zijn ) Morgen moet ik naar het HH voor een MRI. Daar ben ik nu al zenuwachtig voor. Ik heb dat niet graag, ik ben licht claustrofobisch en ik moet dan de hele tijd proberen rustig te blijven en mijn angst niet laten overwinnen. Tot nu toe is me dat steeds gelukt maar die scans, brr, nee, dat is echt mijn ding niet Vooral ook omdat ik dik ben, heb ik zowiezo al minder plaats maar ik overleef het wel . Het is gewoon weer iets naar waar ik door moet...
Begin Maart moet ik naar Brussel naar UZ Jette, de controle-arts van de verzekering wil graag dat ik daar ook nog een opinie ga halen. Dus ja, dan doen we dat maar, hé, alhoewel ik niet veel zin heb in die starende blikken en weer 100.000 keer te moeten vertellen wat er juist gebeurd is.... Lezen is blijkbaar TE moeilijk voor artsen
Grinnik
Maak er allemaal nog een fijne zondag van en geniet, geniet heel hard en stuur daar dan een beetje van door naar mij
Iets na de middag kreeg ik telefoon van mijn vzw-collega. Furika lag neer en stond niet meer recht. We hebben nog alles geprobeerd maar het mocht niet baten.
Furika, onze kleine, witte, lieve pony van 32 jaar heeft de strijd verloren.... Lieve furi, ik hoop dat je nu pijnvrij bent, weer lekker rond crost op de wei met al je vriendjes om je heen waar we reeds eerder afscheid van hebben moeten nemen. Het ga je goed!!! Je zit voor eeuwig in mijn hartje!!!
Doe je aub nog de groetjes aan Olivia*
Hieronder een tekstje van Hannelore:
Lieve Furika,
Mijn meisje, mijn poppemieke, mijn snuiteke. Zo noemde ik je. Elke keer als we op de wei aankwamen liep je hinnikend naar ons toe. Zo blij even van je noodzakelijke graaskorf verlost te zijn, zo blij om omringd te worden door mensen.
Je ogen straalde steeds, je kon zo lief kijken, en je oortjes stonden steeds vooruit. Talrijke fotos zijn daar het bewijs van. Zo genieten kon je. Van strelingen, krabbeltjes over je rugje, van de zon op je hoofdje en van lieve kusjes op je voorhoofd. Al smikkelend en smakkelend at je steeds je eten op. We noemden je wel is ons schmikkeltje, omdat de geluidjes van smakelijk eten ons steeds weer opbeurde. Voor jou trotseerden we graag de kou, de sneeuw, de regen, de storm, de wind. Jij was het die ons steeds deed lachen als onze tenen bijna bevroren, die ons zoveel liefde en dank gaf.
En dan was er opeens die dag. Op acht februari, net drie maanden nadat je bij ons gekomen was, besliste God, het lot of wie weet wat, er anders over. S Ochtends had je nog zo goed gegeten. Even later stond je echter stil in je stal voor je uit te kijken. Even ervoor had je nog naar Wisky en Wakkie gehinnikt vertelde Sarah mij. Om jou rust te gunnen en je rustig te laten eten, hadden we ze op de andere weide gezet. En plots viel je. Je probeerde nog zo om recht te geraken, maar het lukte niet. We belden de dierenarts, hielden je warm met je dekens en een overvloed aan stro, hooi en warme handdoeken. De dierenarts kwam en vertelde dat je hartruis had, je in lichte shock was en je slijmvliezen niet meer goed waren. Hij vroeg of we je nog een kans wilde geven. Natuurlijk wilden we dat. De dierenarts gaf ons een paar uur. We ondersteunden je met botten hooi. Lieve Nele, die zoveel om je geeft, die je altijd graag zal zien en die zoveel steun aan jou heeft gegeven, gaf terug wat jij ook zou doen, diezelfde liefde, diezelfde dank. Bijna vier uur lang heeft ze jouw hoofdje ondersteund, je lieve woordjes gegeven en je geliefkoosd. 8 lieve mensen hebben je omringd, 8 mensen die om je gaven, 8 mensen die zoveel verdriet hebben dat je er niet meer bent. Je hebt zo hard gevochten meid, zo hard gestreden, de moed nooit opgegeven, maar uiteindelijk berustte je. Je achterbenen wilde niet meer, moegestreden, flauwtjes. Een trombose is het waarschijnlijke verdict. Wat er in je hoofdje afspeelde zullen we nooit weten, maar we hopen dat je niet te hard geleden hebt en dat de pijnmedicatie zijn werk deed. Nele had voor jou speciale valentijnstaart bij. Die heb je nog lekker opgesmikkeld, zoals je dat altijd zo smakelijk kon. Iedereen heeft afscheid van je kunnen nemen, ieder op zijn eigen manier. We hopen dat je onze liefde gevoeld hebt, terwijl je ging. De dierenarts was heel sereen. We vroegen twee spuitjes zodat je geen last zou hebben, zodat je niets zou voelen en geen pijn zou hebben. We merkten dat je er vrede mee nam, dat je de strijd zelf had opgegeven. De zon scheen voor jou, mijn schatteke en hopelijk ben je nu op een plek waar de zon altijd schijnt.
Lieve, lieve Furika. Je zal voor altijd mijn poppemieke zijn, mijn kleine meid, mijn snuiteke. Ik zal je altijd herinneren als een liefdevolle pony die zoveel warmte, dapperheid, moed en vreugde uitstraalde. Lieve Furika, we zullen je nooit vergeten, je hebt voor altijd een plaatje in mijn hartje veroverd. En niet alleen in dat van mij, maar in dat van ons allemaal. Furika, we vergeten je nooit!
Hannelore En het hele Horsetopia-team
Bedankt aan allen die ons gesteund hebben, aan allen die Furika al die jaren liefde hebben gegeven, aan de manege, aan alle lesgevers en vooral, onze grootste dank, aan Nele, die haar allerliefste schat tot het einde gesteund heeft. Nele, echt waar, vanwege Furika en ons, bedankt! *****************************************************************************************************************************
Those we love don't go away, they walk beside us every day. Unseen, unheard, but always near, so loved, so missed, so very dear.
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
en bestaat mijn probleem uit 3 dingen: sudeck, MRSA en het derde weet ik al niet meer 
)
Eerlijk gezegd vind ik die spuit totaal niet erg. Je hebt dan echt geen besef van de wereld rondom je en zelfs de pijn is dan op de achtergrond dus mmmm I like it en van mij mag dat wel vaker 
. Dat is ook het eerste wat ik daarvan te horen krijg, dat hebben ze nu nog nooit gezegd. Verder is mijn pijn psychisch en zou hij mijn hand vastzetten als hij de keuze had... Daar ging mijn haar van omhoog staan want in gasthuisberg hebben ze dat ook overwogen maar zijn ze dan tot de conclusie gekomen dat dat niets zou verbeteren aan de toestand van mijn hand... Dus beter om dat niet te doen.... En mijn pijn psychisch!!!! Als het kon, zou ik gerust een dag van lichaam willen verwisselen met die 'arts'. Ben benieuwd of hij dan nog zou zeggen dat het psychisch is.... Het is natuurlijk het makkelijkste om te zeggen dat de pijn in mijn kop zit :p
), alle plannen die nu niet meer kunnen doorgaan, het moeten opgeven van mijn paarden, mijn hobby's.... 
Volgens mij heb ik in het verleden een spiegel laten barsten ofzo en heb ik nu 7 jaar ongeluk. Ik kan het anders niet verklaren.... 
