Ik heb deze strip gelezen in het kader van een opdracht. Naarmate het verhaal vorderde, raakte ik geboeid door het verhaal. De strip is heel informatief en kwam totaal niet oudbollig over, wat je wel kan verwachten van een strip die geschreven werd in de jaren 60. De karakters zijn zeer realistisch vormgegeven en moeten constant morele keuzes maken.De illustraties zijn onnavolgbaar.
Titel: Kuifje in Tibet
Originele titel: Tintin au Tibet
Eerste druk: 1960
Inhoud: Kuifje, Haddock en Zonnebloem zijn op reis in Nepal. Op het journaal op tv zien ze dat er een vliegtuig gechrasht is in Tibet. De volgende dag kan Kuifje uit een brief afleiden dat Tchang, zijn Chinese vriend, in het vliegtuig is omgekomen. Hij gelooft het echter niet en gaat Tchang zoeken!
Tekenaar: Hergé (Georges Remi) Scenarist: Hergé (Georges Remi) Uitgever: Casterman Eerste druk: 1960 Oorspronkelijke titel: Les Aventures de Tintin: Tintin au Tibet Uitvoering: HC, kleur
Plot: Op vakantie in de bergen valt Kuifje in slaap tijdens een partijtje schaak met Kapitein Haddock. Hij krijgt een nachtmerrie over zijn oude Chinese vriend Tchang (De Blauwe Lotus). De volgende morgen krijgt hij een brief van Tchang waarin hij zijn komst naar Europa aankondigt. Maar een bericht in de krant meldt de dood van Tchang na een vliegtuigramp boven het Himalayagebergte. Kuifje kan het niet geloven en wil erheen. Het wordt een zoektocht vol avonturen en vreemde ontmoetingen met onder andere de yeti en leviterende monniken in een Tibetaans klooster. Topwaardering:Kuifje in Tibet wordt omschreven als een bijzonder album binnen de reeks Kuifje. Het is een persoonlijke afrekening met een reeks dromen waarin veel wit voorkomt. Hergé droomt deze ten gevolge van een crisis: hij is getrouwd met Germaine Kieckens maar verliefd op een ander (Fanny Vlamynck, de latere mevrouw Nick Rodwell). In zekere zin fungeert het album als een duivelsuitdrijving en zet daardoor een veel ernstiger toon neer dan in andere avonturen van Kuifje. De diepe vriendschap die Kuifje voor Tchang koestert maakt 'm vooral menselijker dan in veel andere Kuifje-albums. In Kuifje in Tibet keert de grondlegger van de Klare Lijn terug naar de eenvoud. Het voorgaande album, Cokes in Voorraad, is gekenmerkt door een overvloed aan details. Aantal genomineerde albums van Hergé: 19/404
Weetjes: Ten prooi gevallen aan een verscheurende keuze tussen zijn padvinderszieltje en de liefde voor een vrouw wil Hergé een verklaring voor zijn witte dromen. Hij gaat te rade bij professor en psychoanalyticus Ricklin in Zürich, een leerling van Jung Ricklin raadt Hergé aan te stoppen met werken omdat hij niet kan werken én zijn evenwicht hervinden. Toch zet Hergé door Hergés documentatiedrang manifesteert zich ook in het napluizen van getuigenissen van personen die de yeti, de "verschrikkelijke sneeuwman" zouden hebben gezien. Hij eindigt met een lijst betrouwbare personen met een zeer gedetailleerde beschrijving van zijn leefwijze, foto's van zijn sporen en andere bewijzen De Nederlandse Tibetoloog R.H. Poelmeijer ontdekt dat alle plaatselijke talen in het album aanwezig zijn: het Chinees, het Hindi, het Sanskriet, maar het Tibetaans schrift schittert door afwezigheid. Voorts zet hij vraagtekens bij enkele Tibetaanse plaatsnamen. Hergé antwoordt hem in een brief dat het verbasterde Belgische dorpsnamen zijn De terugkeer van Tchang Tchong-Jen in de reeks zal pas in 1981 bewaarheid worden in 't echt, een halve eeuw later dan hun eerste ontmoeting. De pers is massaal aanwezig op de hereniging van de twee jeugdvrienden. Hergé had toen al het beklemmende statuut van een superster, maar lijdt aan zijn ziekte dat 'm twee jaar later fataal wordt. Wat volgt op de hereniging is een triomfantelijke tournee van Tchang door Frankrijk en België In 1981 klaagt redacteur Har Brok in Stripschrift het onbenullige plagiaat aan van Studio Vandersteen. In Jerom 89: De Vreselijke Bergreus zijn zodanig veel prentjes en lichaamshoudingen uit Kuifje in Tibet klakkeloos nagetekend met duidelijk minder talent dat het letterlijk en figuurlijk niet schoon meer is In 2001 wordt de hele reeks Kuifje (op Kuifje in het Land van de Sovjets na) in het Chinees vertaald. Er ontstaat een relletje over de Chinese omdoping van Kuifje in Tibet naar Kuifje in Chinees Tibet. China beschouwt Tibet immers als een afvallige provincie. Fanny Rodwell, de weduwe van Hergé en een persoonlijke vriendin van de Dalaï Lama, eist dat de tweede oplage (de eerste druk van tienduizend exemplaren was al uitverkocht) opnieuw de oorspronkelijke titel draagt. Maar dat was dan weer niet naar de zin van China. Er verschijnt geen tweede druk Het Zuid-Londense theatergezelschap Young Vic voert in december 2005 Kuifje in Tibet op als een geslaagde theaterproductie in de Barbican. Hoewel het een vrije adaptatie betreft (Bobbie Snowy in het Engels luistert enkel naar de naam Chester), heeft het gezelschap de zegen van de erven Hergé Op De Krab met de Gulden Scharen, De Geheimzinnige Ster, De Zaak Zonnebloem, Vlucht 714 en Kuifje en de Alfa-Kunst na is de hele serie van Kuifje genomineerd, vijf ervan (da's dus 10%) halen de BelgenTop 50 Tranen van vreugde vallen Kuifje te beurt bij het weerzien van zijn vriend, broer Tchang.
TUTU, TINTIN EN TIBET
'Light of Truth' Award voor Tutu en Hergé Uitzenddatum: Zondag 4-5-2008 12:00 - 12:30 ned. 2 Herhaling: Zaterdag 10-5-2008 09:53 - 10:23 ned. 2 Bekijk de uitzending online
Namens de International Campaign for Tibet reikte De Dalai Lama "The Light of Truth" Award uit aan aartsbisschop Tutu voor het opkomen voor de rechten van onderdrukten in de wereld en aan de auteur van Kuifje voor zijn album "Tintin in Tibet". Deze uitgave heeft de problematiek van het land bij een breder publiek bekendheid gegeven.
Fanny Rodwell, de weduwe van Hergé, memoreert dat het voor haar en haar man een enorme schok was om het bezette Tibet te zien. Nadien was duidelijk dat de tragiek van de Tibetanen in het album aan de orde moest komen. De Dalai Lama en bisschop Tutu verwoorden ieder op hun eigen uitgesproken manier de noodzaak de wereld te delen in plaats van te overheersen. De Dalai Lama oppert dat de pro-Tibet strijd niet tegen China is gericht. Gerechtigheid voor Tibet zal uiteindelijk ook goed zijn voor China. De Chinese broeder moet met open geest tegemoet worden getreden. Tutu is blij dat hij God niet is. Hij zou zijn haren uit zijn hoofd trekken als hij zou zien hoe klunzig de mensheid in de weer is. "Oorlog is nutteloos, uiteindelijk moet je toch om de tafel gaan zitten en onderhandelen en concluderen: Waarom zijn we zo lang zo stom geweest'."
Het Belgisch orkest met Roberto Minczuk en Yossif Ivanov
Roberto Minczuk is momenteel de muziekdirecteur van the Calgary Philharmonic Orchestra. Hij is Artistiek directeur van het Orquestra Sinfonica Brasileira en muziekdirecteur als ook artistiek directeur van de opera en het orkest van het Teatro Municipal van Rio de Janeiro. Sinds 2005 is hij ook het eerste gastdirigent bij het Symfonisch Orkest van de Staat van Sao Paulo. Hij dirigeerde al talrijke orkesten in Noord-Amerika en in Europa zoals o.a. de London Philharmonic Orchestra, het Orchestre Symphonique de Montréal, het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra, de Bournemouth Symphony, de Nederlandse Radio Filharmonie.
Yossif Ivanov ( 18 juli 1986) is een Belgische violist. In 2005 was hij een finalist in de Koningin Elisabethwedstrijd voor viool, waarbij hij tweede werd. Dit was het beste resultaat voor een Belg ooit op deze wedstrijd.
Op 07-05-2010 zijn we met enkele van de klas naar de concert gaan kijken in de BOZAR. Ik vond dit concert niet leuk omdat het totaal mijn ding niet is. Er zat naar mijn mening niet genoeg leven in het stuk. Het was wel nog een fijne avond.
Gehoord op 7 mei in Bozar, Brussel: Het Nationaal Orkest van België o.l.v. Roberto Minczuk in werk van Luc van Hove (creatie), Samuel Barber en Peter Tsjaikovski, m.m.v. Yossif Ivanov (viool).
De verkiezingsslogan van president Obama Yes, We Can! is ook het motto van het nieuwste werk van de Belgische componist Luc van Hove. Van het Nationaal Orkest van België kreeg hij de opdracht een orkestwerk te schrijven dat gespeeld kon worden op een concert waar al een symfonie en een concerto op het programma stonden. Een ouverture leek onafwendbaar. Van Hove putte zijn inspiratie uit de klimaatproblematiek die afgelopen winter wekenlang de media beheerste. Al verliep de top moeizaam en blijft de toekomst koffiedik kijken, de muziek zorgt voor een positieve noot. Het is een heel open, joyeus werk, verklaart de componist in een interview met Staalkaart. Ik wilde geen stuk maken dat stilstaat bij het eigen afschuwelijke lot, maar een dynamiek uitdrukken, een wil om iets te veranderen. De keuze voor de titel La Sfida (De Uitdaging) neemt de laatste twijfel weg: hier is een dromer aan het schrijven gegaan.
La Sfida klinkt dromerig, en allesbehalve krampachtig, stuurs of epileptisch. Het is een evenwichtig, rustig opgebouwd geheel dat toegankelijk en transparant blijft tot het einde. Het stuk vertrekt vanuit de stilte en bloeit soepel open: een trage stroom strijkers, zacht verende pauken en hoge fluittonen. Vergrote afstanden die smachten naar een oplossing is een herkenbaar en steeds terugkerend gegeven. Het werk groeit naar een climax door toename van tempo, spanning en interne dynamiek. De kopers mengen zich pas later in het discours. Ik had een heel goed gevoel bij deze muziek. Van Hove verlost de muziek van al te veel abstractie en laat ze voor zich spreken. Hij heeft het vak in de vingers en weet bovendien schoonheid te creëren. Het triomfantelijke slot geeft hij zonnigheid en warmte mee, elementen die ook al in Van Hoves opera La Strada opvielen.
Het orkest heeft heel goed gespeeld, maar schuchter. Suspens en reliëf, durf en vooral ontlading bleven in de knop. Als achteraf bleek dat iemand op het allerlaatste moment is moeten invallen voor de zieke concertmeester, is dat begrijpelijk. Orkesten moeten evenwel meer de kans krijgen een nieuw hedendaags werk langer in te studeren, er vertrouwd mee te geraken, het zich eigen te maken en het meermaals voor publiek te brengen, geen drie keer, maar dertig keer. Goed nieuws is dat La Sfida die kans inderdaad gaat krijgen. Volgend jaar zou het werk opnieuw gespeeld worden.
Yossif Ivanov, gelauwerde 2e prijswinnaar op de Koningin Elisabethwedstrijd Viool in 2005, was solist in het Vioolconcerto van Samuel Barber. Ivanov bespeelt een Stradivarius en daar kon je in dit specifieke concerto voluit van genieten, in zwelgen zeg maar. Barber laat de viool namelijk vanaf de beginmaten al onmetelijk lyrisch uithalen in een verschroeiende melodie, terwijl de orkestpartij zich daar tegenaan schurkt als een snorrende Garfield. Ivanov speelde altijd stijlvol en het NOB haalde zijn beste solisten boven in deel één en twee. Het hitsige presto waarmee het concerto besluit haalde in Ivanov het wedstrijdbeest weer naar boven. Hij gaf zich totaal, zonder dat hem dat zichtbaar moeite kostte. Van het NOB kon dat niet gezegd worden. Elektriciteit en elasticiteit ontbraken. Jammer toch dat dit orkest dat zoveel in zijn mars heeft eens geen drie minuten volle petrol kan geven. Misschien lag het aan de dirigent. Dit orkest heeft meer nodig dan een brave gust die zo gaf hij de indruk thuis oefent voor de spiegel.
Voor de pauze gaf Yossif Ivanov als bisnummer nog een doorleefde en pittige uitvoering weg van Les Furies uit de 2e Sonate van Eugène Ysaÿe.
Daarna was de tragische 4e Symfonie van Peter Tsjaikovski aan de beurt. Ik houd van Tsjaikovski omdat zijn muziek zo waarachtig, kwetsbaar en open is. En de 4de symfonie gaat over de steeds terugkerende noodlotsgedachte van de componist, want hij is wanhopig over zijn homoseksuele geaardheid. In een brief aan zijn rijke bewonderaarster Nadezjda von Meck, schreef Tsajkovski tijdens het componeerproces van het eerste deel: het hoofdthema zou de neerslachtigheid kunnen weergeven, het leven zonder hoop. Het tweede thema zou de vlucht uit de werkelijkheid kunnen weergeven Het wordt een slagveld waarin de troostende droom en de bijtende werkelijkheid tegenover elkaar staan. In muziektaal betekent dit: orkest, barst gerust in snikken uit. De woorden van Tsjaikovski zijn toch gefundenes Fressen? Bij het eerste deel schrijft de componist toch ook con anima. Maar het NOB speelde veel te ingehouden. Ik herinner me uitvoeringen onder Leonard Bernstein en recenter onder Valery Gergiev waar overdrijving zelfs gepast is. Hier bij het NOB werd wel moeite gedaan, maar nog niet bezield gespeeld. Voor mij is dan de kous af. Ik hoor nog wel de fagot die wèl zijn ziel in de muziek legt en de hobo en de fluit die van iedere solo een juweeltje maken, en de cello-groep die in het Andantino het publiek muisstil krijgt maar het orkest in zijn geheel zou bezield moeten klinken, en dat is niet het geval. Ik blijf, met Luc Van Hove, hopen op de wil om iets te veranderen.
Philoktetes was een Griekse veldheer. Tijdens de Moeder van Alle oorlogen, de Trojaanse, lieten de Grieken hem achter op een eiland. Hij stonk namelijk verschrikkelijk als gevolg van een etterende voetwond en was met zijn pijnkreten een stoorzender geworden: hij ontheiligde de rituelen met zijn gejammer en demoraliseerde zo de troepen. Tien jaar kater keren de Grieken, Neoptolemos, zoon van Achilleus, met enkele soldaten, terug naar dat eiland. Zij vragen Philoktetes om opnieuw deel te nemen aan de oorlog, die niet tot een einde kan komen. Hij is namelijk in het bezit van een magische Boog, onfeilbaar en vernietigend. De ziener Helenos verklaarde dat de oorlog niet kon gewonnen worden zonder dit wapen. Neoptolemos, wie werd wijsgemaakt dat Philoktetes zelf uit de oorlog stapte, ziet dit idee wel zitten om Philoktetes te overtuigen om mee te gaan naar Troye. Maar hij krijgt medelijden met Philoktetes. Bij nader inzien beseft Neoptolemos dat Odysseus maar één doel heeft: Philoktetes wapen stelen. Terwijl Neoptolemos zich ontfermt over Philoktetes, verschijnt Herakles met de boodschap dat het Zeus wil is, dat Philoktetes mee naar Troje gaat.
De oorlog is maar een detail in Raven Ruëlls Philoktetes'
THEATER
dinsdag 30 maart 2010
Auteur: Klaas Tindemans
BRUSSEL - De tragedie Philoktetes' speelt zich af in de Trojaanse oorlog, maar in de KVS gaat het stuk vooral over persoonlijke onmacht.
Van onze medewerker
Philoktetes speelt zich af in de marge van de Trojaanse Oorlog, die zich bij aanvang van het verhaal al tien jaar voortsleept. De piepjonge Neoptolemos, zoon van de gesneuvelde held Achilleus, moet op Odysseus' verzoek de boog van Philoktetes te pakken krijgen. En liefst samen met de boogschutter, die zijn dodelijk efficiënte wapen kreeg van Herakles. Toen hij op weg naar Troje werd gebeten door een slang, overtuigde Odysseus de andere generaals om de krijsende en stinkende patiënt achter te laten. Nu fluistert Odysseus Neoptolemos een list in: hij moet veinzen dat hij ook door Odysseus vernederd is en daarom wegliep uit Troje. Hij moet de boogschutter op zijn boot krijgen, een boot die niet naar Griekenland terugvaart, maar naar het slagveld.
Sophokles' Philoktetes toont het inwijdingsritueel van een jonge burger. Een dienstplichtige man moest in de oudheid niet alleen fysiek leren vechten, hij moest ook listig leren zijn. Tussen de ijzingwekkend consequente logica van Odysseus en de chaos van Philoktetes, de marginaal, staat dus een figuur, Neoptolemos, die de moeilijkheden belichaamt om uit te groeien tot een volwassen burger. De eindfase van de Trojaanse oorlog maakt de proef van Neoptolemos nog extremer: de beste helden zijn gesneuveld, een onvolwassen jongeman rouwt om zijn geïdealiseerde vader, een legerleider moet het moreel van de troepen hoog houden.
De scenograaf Leo de Nijs heeft de KVS omgebouwd tot een arena, het publiek zit er met zijn neus op. Nico Sturm (Philoktetes) zit in een rolstoel en zuipt cognac. Hij debiteert flauwe woordspelingen en ontmaskert het opportunisme van de Grieken, ook dat van de onrijpe Neoptolemos.
Dirk Van Dijck (Odysseus), in grijs uniform, loopt rustig rond de speelvloer. Precies waar dat nodig is, laat hij zijn didactische uitleg over het oorlogsgeweld zoveel doden per halfuur, dus Neoptolemos moet zich haasten naadloos aansluiten bij het strategisch spel. Maar de bemiddeling tussen Odysseus' rede en Philoktetes' chaos verloopt moeilijker. Bruno Vanden Broecke overbrugt de kloof niet, nu eens is hij een spring-in-'t-veld, dan weer een aarzelende dichter die Philoktetes wil ontroeren.
De spelers en de regisseur kiezen duidelijk voor de persoonlijke profilering van de figuren en hun conflict. Zo blijft er een merkwaardige indruk hangen: eigenlijk is de oorlog irrelevant. Ze zouden net zo goed kunnen ruziën over een failliet bedrijf of over een vrouwenkwestie. Zoals vaak bij Raven Ruëll is alles toegespitst op individuele onmacht, de rest van de wereld is bijna buitengesloten. Een consequente visie, maar soms ook té intiem.
Philoktetes', tot 3/4 in de KVS, Brussel.
Ik vond het een ongeloofelijk stuk. Ik vond het fijn dat ze het publiek als arena rond het podium hadden gezegd. Zoals het vroeger gebruikelijk was. Alle acteurs waren bekende acteurs en speelden hun rol voortreffelijk. Dit is één van de betere toneelstukken die ik al heb gezien.
Magritte wist de mensen te verwarren. Zo schilderde hij eenvoudige dingen zoals bvb. een appel of een pijp maar hoe hij deze elementen met elkaar combineert zorgt voor verwarring, verbijstering. Magritte was iemand die heel wat dingen in vraag stelt en dit doet hij door bvb enkel woorden te schrijven op een doek i.p.v. voorwerpen. Hiermee probeerde hij de mensen te doen nadenken
Er zijn verschillende schilderijen van mensen waarbij het aanzicht verborgen is of dat de persoon met de rug naar de toeschouwer afgebeeld staat. Dit heeft te maken met het feit dat zijn moeder,die zelfmoord had gepleegd door verdrinking, werd opgevist met een door haar nachtkleed versluierd gelaat. Deze techniek loop verder op zijn andere werken. Zo zijn er voorwerpen die een ander voorwerpt verbergt.
Ik vind hem ,persoonlijk, ook een goede schilder omdat er over zijn kunstwerken heel goed is nagedacht. Het museum was prachtig ingericht met al zijn kunstwerken. Ik vond het enkel jammer dat we zo weinig tijd hadden waardoor we bijna door museum zijn moeten lopen om alles nog te kunnen zien.
Titus Andronicus KVS & Toneelhuis/ Olympique Dramatique 27/11 KVS_BOL
KVS & Toneelhuis/ Olympique Dramatique slaan de handen in elkaar voor Titus Andronicus, veruit het meest beestachtige stuk van Shakespeare. Politiek gekonkel, rabiaat racisme, moord, verkrachting en verminking: weinig vrolijks maken de mensen mee in de bloedwraakwereld van Titus. Gewiekste en minder snuggere handelingen wisselen mekaar af en maken van die wreedaardige vertelling een (somtijds) domme komedie. Werkt het op de lachspieren? Het zal wel. Doet het afbreuk aan de gruwel? Vreemd genoeg niet. Lijden en doen lijden is het motto in deze wreedaardige ode aan de lelijkheid.
Voor de voorstelling hadden we de kans en de eer om met de regisseur Raven Ruëll te praten en vragen te stellen. Deze was echter in het begin vrij grof. De voorstellingen ervoor hadden jongeren, tijdens de voorstelling, zitten sms'en en praten. Hij maakte ons duidelijk dat we niet naar de voorstelling moesten komen kijken om uiteindelijk toch te praten. Hij vertelde ons dat het hem enorm veel pijn had gedaan dat ze de voorstelling hadden zitten storen terwijl de acteurs de ziel uit hun lijf speelden. Wij verzekerden hem dat we vrijwillig naar de voorstelling kwamen kijken.
Over het toneelstuk:
Dit was een onafgewerkt stuk van Shakespear. Ze hebben bijna niets verandert aan de tekst zelf. Ze zochten wel naar een originele, creatieve manier om dit stuk met veel gruwelijk geweld op te voeren. Ze hadden slechts zeven weken de tijd om het stuk eigen te maken en de tekst van buiten te kennen. Het gesproken Nederlands dateert uit de zestiende eeuw, de periode waarin Shakespear leefde.
Dit bijna drie uur durende stuk zinderde de dag erna nog goed door. In het stuk kwam enorm veel geweld voor zoals verkrachtingen, moord, verraad. De manier waarop de acteurs het brachten was in feite een aanklacht aan de gewoon wording van geweld in ons dagelijks leven. Het in elkaar slagen, verkrachten, vermoorden hebben ze op een orginele manier gebracht. Zo moest Aaron het hoofd van een vroedvrouw afrukken, wat moeilijk realiseerbaar is op een podium. Ze hebben hiervoor een watermeloen gebruikt met een pruik op. In het originele verhaal zouden de hersenen dan in het rond vliegen, nu waren het stukken watermeloen.
Sommige scènes waren echt heel gruwelijk en duurde volgens mij net iets te lang. Maar ik vond het een geslaagd stuk. Nadien mochten we enkele vragen stellen aan Wouter Hendrickx. Weetje; Wouter is een oud leerling van onze school.
'Gembloux' dicht het gat in de muur van het collectieve vergeten
door Jan De Smet
Eresaluut aan Marokkaanse tirailleurs in KVS.
Theater Brussel
Van onze medewerker
Jan De Smet
Sommige feiten worden gemakkelijkheidshalve onder de mat van de officiële geschiedschrijving geveegd. Dat is zeker het geval voor de 223.000 Maghrebijnen die via het Franse leger tijdens in de Tweede Wereldoorlog in de strijd werden geworpen. Wat evenmin op officiële herdenkingen ter sprake komt, is dat een 77.000-tal van hen uit Marokko kwamen. Met de officiële herdenking van de veertigjarige verjaardag van het Belgisch-Marokkaanse immigratieverdrag worden die minder bekende feiten uit de annalen opgediept. Wat blijkt: de slag bij Gembloux op 14 mei 1940 was een bloedbad voor de Marokkaanse tirailleurs.
Het is verrassend en verdienstelijk als theatermakers de weg van de voorspelbaarheid niet inslaan. Met een voorstelling als Gembloux is dat niet vanzelfsprekend. Ben Hamidou en Sam Touzani blijven op hun zoektocht naar vergeten soldaten ver uit de buurt van een kroniek van een aangekondigde geschiedenisles. De twee jonge Brusselaars van Marokkaanse origine leveren naast een heldere voorstelling ook nog uiterst genietbaar theater af.
Het speelvlak is helemaal leeg, op twee massieve imitatiebetonnen wanden na, waarop de Nederlandsesimultaanvertaling van de Frans gesproken tekst wordt geprojecteerd. De toon is gauw gezet. Geen bedrukte gezichten, geen revanchisme, geen Calimero's op scène, maar twee gekscherende spring-in-'t-velds die het decor bekloppen ("c'est pas du bidon") en voor een keer op een andere manier de kranten willen halen dan met 'jonge Marokkaan steelt handtas'.
Wat ze spelen, zijn de verhalen van de chibani (ouderlingen), die ze verdicht hebben in één protagonist. De arme boerenzoon Mokhtar vertrekt naar de stad en laat zich door zijn lepe oom, de Caïd (wijkoverste), inlijven bij het Franse leger om de schulden van zijn ouders af te lossen. Een met roem overladen terugkeer zal misschien een huwelijk met de rijke koopmansdochter niet meer in de weg staan. In het opleidingskamp ontmoet hij Sidi, een jongen uit zijn dorp. Als ze vanuit Marseille met beestenwagens naar de frontlinie worden afgevoerd, verbazen ze zich erover waarom die Europeanen toch vechten. Land groener dan dit hebben ze in nog geen enkele oase gezien. Na de lijf-aan-lijfgevechten in Gembloux volgt het krijgsgevangenkamp, maar Mokhtar ontsnapt en vecht verder in Sicilië. Bij zijn terugkeer in zijn geboortedorp huwt hij Fatima, de dochter van zijn gevallen wapenbroeder Sidi. Zij krijgt de heilige opdracht om de hidden history te schrijven.
Anders dan dit miserabele verhaal laat vermoeden, is Gembloux een uiterst onderhoudende en zelfs vermakelijke voorstelling. Dat is te danken aan de manier waarop Hamoudi en Touzani hun tekst brengen. Om te beginnen zijn ze sublieme vertellers die hun récit tot in de puntjes gedramatiseerd hebben. Hun spel wisselt tussen badinerend-ironiserend en ernst en ze bedienen zich van een minimalistische theatertaal die zich concentreert op de vele rollenwissels. Daarbij hanteren ze de meest diverse taalregisters. Het Frans wordt accentloos of met een dik aangezet Arabisch accent uitgesproken, het Belgisch-Frans geridiculiseerd en de heroïsche ondertoon van de Belgavox-nieuwslezer geïmiteerd.
Bovenal valt deze voorstelling op door haar evenwichtige en serene benadering van het onderwerp. Er wordt een statement gemaakt tegen elke oorlog en de eigen gemeenschap wordt niet gespaard. Meteen is duidelijk dat zowel de plaatselijke leiders als de koloniale heren goed garen sponnen op de rug van arme sloebers. Het ontroerendste moment had plaats na afloop, toen twee oud-tirailleurs, Si Abdelslam Tribak en Si Mohamed Michti, voor het voetlicht traden en minzaam verslag deden van hun ervaringen. Een van de mannen was door zijn ouders naar de markt gestuurd om lampolie en door een Franse sergeant in een legervrachtwagen geduwd. Omdat hij pas zeventien was, werd zijn geboortebewijs nadien vervalst. Voor diensten bewezen aan het vaderland ontvangen de heren maandelijks een pensioen van 66 euro en een halfjaarlijkse bonus van 24 euro.
WAT Gembloux WIE tekst: collectief Ben Hamidou, Nacer Nafti, Gennaro Pitisci, Sam Touzani.
Regie: Gennaro Pitisci
Een evenwichtige en serene benadering van het onderwerp
De Morgen on line / Archief http://www2.demorgen.be/archief.demol/artikel.html?i=MjUzMjUz&...
Ondanks dat het over de oorlog ging, was het een niet te ernstig stuk. De humor die in het stuk verwerkt zat, maakte het stuk boeiend.
Het decor was zeer sober en er waren ook geen kostuum, wat het stuk 'echter 'maakte. Ik denk dat, moesten er kostuums geweest zijn, het stuk niet serieus zou genomen worden. Het zou een heel andere betekenis geven aan het stuk.
Ze hebben nu wel heel veel humor gebruikt maar zonder het verhaal in het belachelijke te trekken.
Hun doel was om een stuk geschiedenis te vertellen die door de meeste mensen niet gekend is.
INTERVIEW JAPANSE REGISSEUR MAAKT AUTOBIOGRAFISCHE FILM Hirokazu Kore-Eda kan mooie films maken uit de faits-divers uit de krant - 'Nobody knows' - of uit de vraag wat er na de dood is - 'After life'. 'Stillwalking' is een wondermooie film over zijn eigen leven.
'Still walking' speelt zich, bijna als een Griekse tragedie, af op één dag en op dezelfde plek. rr
INTERVIEW JAPANSE REGISSEUR MAAKT AUTOBIOGRAFISCHE FILM Hirokazu Kore-Eda kan mooie films maken uit de faits-divers uit de krant - 'Nobody knows' - of uit de vraag wat er na de dood is - 'After life'. 'Still walking' is een wondermooie film over zijn eigen leven.
Van onze redactrice
Ondanks de rustgevende crèmetinten en comfortabele designzetels van zijn Parijse hotel, oogt de Japanse regisseur Hirokazu Kore-Eda dodelijk vermoeid. Geen wonder: even later blijkt dat hij me zijn tweeëntwintigste interview van de dag geeft. Voor hij naar Frankrijk afreisde, heeft hij de laatste hand gelegd aan Kuki ningyo, zijn laatste film, die een paar weken later in Cannes in première gaat. Maar wij zijn hier voor zijn voorlaatste film Still walking, een prachtig verhaal over een zoon die zwaar tegen zijn zin zijn ouders bezoekt met zijn nieuwe vrouw. Er worden stapels voedsel bereid - het zou om een Vlaamse familiereünie kunnen gaan - en er worden grappige anekdotes verteld, maar de zoon die er niet is en de verhalen die niet worden verteld, maken uiteindelijk de diepste indruk.
Ryu, de zoon, is duidelijk Kore-Eda zelf, wat betekent dat het kleine moederkloekje uit de film zijn eigen moeder is. Dat blijkt te kloppen: de regisseur maakte de film toen zijn moeder overleed. 'Ik was bezig met een andere film, maar die heb ik stilgelegd omdat ik zin had om nog eens aan mijn moeder te denken.'
Het verhaal van die familiebijeenkomst zou er één kunnen zijn uit 'After life', uw film waarin overledenen één dierbare herinnering moesten kiezen om mee te nemen naar de hemel.
'Het zou inderdaad één van die verhalen kunnen zijn, want in After life kiezen de overledenen hun sterkste herinnering, niet noodzakelijk hun positiefste herinnering. En ik wilde geen heiligenportret van mijn moeder maken: ook haar wrede, zelfs sadistische kantjes wilde ik laten zien, omdat die met het verdriet om haar verdwijning ook weer bovenkwamen.'
De film speelt zich, bijna als een Grieks drama, af op één dag en op dezelfde plek.
'Het is een beperking die je je oplegt, waardoor je heel creatief wordt. Als je grotendeels in één huis filmt en alles op één dag laat gebeuren, worden de dialogen bijna automatisch heel huiselijk. Je spreekt over de tempura van maïs, en die keer twintig jaar geleden dat je er ook hebt gemaakt. De film gaat ook over mensen die ouder worden en hoe hun kinderen dat merken. Dat soort momenten wilde ik als polaroidfoto's in het grotere verhaal verwerken: het zijn kleine momenten, details bijna, waarop de reacties van de ouders de kinderen duidelijk verrassen.'
De film is ongelooflijk herkenbaar: na de persvisie had iedereen wel iets gezien dat in zijn familie ook gebeurt.
'Daar had ik me vooraf toch zorgen over gemaakt. Deze film is zo persoonlijk, dat ik me afvroeg of hij overal begrepen zou worden. Tot ik hem voorstelde in Toronto, en Canadezen me achteraf kwamen vertellen dat hun moeder ook altijd nog iets wil vertellen als ze op het punt staan te vertrekken. En in Spanje kwam het publiek me vertellen dat al die eetgeschiedenissen typisch Spaans waren. Dus voeren alle families dezelfde gesprekken en heb ik, onbewust, een universele film gemaakt.'
In 2006 maakte u eindelijk de kostuumfilm die al jaren op uw lijstje stond, maar nu grijpt u weer naar eigentijdse onderwerpen?
'O, ik zal zeker nog eens een samoeraifilm maken. Kostuumfilms laten je toe iets te zeggen over actuele thema's in de vorm van een fabel. Ik maakte Hana na de aanslagen van 11 september, en alle thema's zaten erin die je ook in het nieuws zag: het begin van de oorlog in Irak, Japan dat defensietroepen stuurde die volgens internationale verdragen niet mochten worden ingezet op buitenlandse bodem, Voor Japan is de Irakoorlog een scharniermoment in onze geschiedenis, en het verbaast me niet dat we net dan een heropleving hadden van samoeraifilms en -verhalen. Veel van die films gingen over wraak, dus maakte ik een film over personages die weigeren wraak te nemen. Heel bevrijdend was dat, om met die fabel tegen de tijdgeest in te gaan.'
Op uw filmaffiches noemt men u 'de regisseur van 'Nobody knows'.' Is dat stilaan geen last?
'Nee, want Nobody knows is wel een representatief voor mijn oeuvre. Maar ik werk keihard aan een paar heel andere films - de volgende gaat over een opblaaspop! Het zou fijn zijn als mijn werk niet in één zin samen te vatten is over een paar jaar.'
Persoonlijke mening:
Ik vond het een vreemde film.
De manier van filmen is helemaal anders dan de Hollywood films. Er werd minder gebruik gemaakt van effecten. De film is helemaal anders opgebouwd. Gesproken taal, Japans.
Overal ter wereld komen deze situaties voor. Bij heel wat mensen heb je de verplichte familiebezoeken, tradities, normen en waarden zoals in deze film.
Ik kreeg de kans om achter de schermen van de Muntschouwburg te kijken.
Groot was mijn verbazing dat hier tientallen mensen, van verschillende nationaliteiten, dagdagelijks bezig zijn met het maken van kleren, hoeden, enz. . Deze worden steeds op maat gemaakt. Het gebouw op zich is prachtig. Ik heb er allerlei repetitiezalen gezien. We hebben een kijkje mogen nemen in de grote theaterzaal. Deze zaal werd naar een Italiaans model gebouwd, vermengd met Franse tinten.
Wat wel opmerkelijk was, is dat voor de deursloten van de schouwburg sleutels worden gebruikt gelijk aan degene die de NMBS gebruikt om de treinen te laten vertrekken.
De voorgevel dateert van 1819. Er vonden renovatie-en verfraaiingswerken plaats in de jaren 85-86'
Ik ben samen met enkele vriendinnetjes ( Annabelle, Sofie en Lore)naar Anouk gaan kijken in de AB te Brussel. Dit was de allereerste keer dat ik naar een optreden van Anouk ben gaan kijken. Ik kende haar vooral van de radio. We waren goed op tijd waardoor we vrij dicht bij het podium stonden. Anouk stelde haar nieuw cd voor "For bitter or worse". Ze zong slechts enkele bekende nummers waardoor we niet altijd even goed konden meezingen. Wat wel jammer was. Ze had ook enkele nummers in een nieuw jasje gestoken, zoals Jersulam. Anouk had er duidelijk veel zin in , zo maakte ze regelmatig een grapje tussen de nummers door. Zo maakte ze tijdens het optreden tijd om een briefje voor te lezen die haar vanuit het publiek werd aangereikt. Wat enorm opvallend was dat er enorm veel Nederlanders waren. Zij hadden speciaal de grens overgestoken om naar Anouk te komen kijken. "Modern World" was ongetwijfeld één van de mooiste nummers van de avond. Alle nummers waren gewoon goed. Ik vond het ook enorm gezellig om dat de zaal op zich niet zo heel erg groot was. Als afsluiter zong ze "Gril" waarbij iedereen natuurlijk luidkeels meezong. Het is zeker voor herhaling vatbaar.
In 1899 bezat de loge les vrais amis de lunion et du ProgresRéunis een lokaal in de Ursulinnenstraat.
Zij konden er spijtig genoeg niet lang vertoeven;door de werken van de Noord-Zuid verbinding werden de lokalen onteigend in 1908.
In 1909,kocht de vzw Union et progres(nu Union et Philantropie)een 19de eeuwsherenhuis in de Lakensestraat.
Achter deze woning bevond zich een grote tuin waar de jonge architect Paul Bonduelle drie tempels met Egyptische inslag moest oprichten. Hij werkte onder invloed van de Egyptische veldtochten van Bonaparte en de vele ontdekkingen(de steen van Rosetta in 1799),het ontcijferen van de hiërogliefen door Champollin in 1821),maar ook de bekende Toverfluit(1791)van Mozart.
Diens filosofisch testament is volledig maçonniek geïnspireerd en speelde zich af in een ingebeeld Egypte.
De bouw van dit geheel verliep zeer snel en de officiële inhuldiging gebeurde op 17 december 1910.
In 1955,dankzij het streven naar een eenwording van de Brusselse loges afhangende van het Groot Oosten Van Belgiëwerd het gebouw de maatschappelijke zetel van de eerste Belgische Obediëntie
(gesticht in 1832-33)
Wat is een maçonnieke Tempel
Om het even welk lokaal(gesloten en onder dak)kan dienst doen als maçonnieke tempel.
Niet alle zijn zo indrukwekkend als die welke ik vandaag bezoek.
Een maçonnieke tempel is ook een ruimte afgescheiden van de profane wereld.Ongeacht het decoratief aspect,vinden we er steeds een aantal symbolen.
De tempel heeft de vorm van een langwerpig vierkant,symbolisch georiënteerd naar het oosten met in het midden de zwart en wit geruite mozaïekvloer die ons uitnodigt tot bezinning over het tweevoud,vervat in de eenheid.
Een beetje zoals het yin en yang ,het goede en het kwade en het evenwicht tussen de tegenstellingen dat eenieder tracht te vinden.
Bij de ingang in het Westen vindt men de kolommen Jen B die duiden op de overgang van de vertrouwde wereld naar de te ontdekken ruimte.
Verschillende symbolen houden verband met het licht,zoals dezon en de maan( overgang van donker naar licht,nacht en dag,principe van actief en passief).
Het pentagram,de vijfpuntige vlammende ster waarin de letter G(door iedere vrijmetselaar vrij geïnterpreteerd in functie van zijn overtuigingen(god,Grote architect van het heelal,Gnosis,Geometrie,Gamma,Generatie,Gravitatie,Genie )
Het hemelgewelf bezaaid met sterren verschaft de maçon de rust en de vrede in zijn bezinning.
Met de keuze tussen al deze symbolische bronnen,verrijkt de maçonnerie haar denken en haar iconografie.
Persoonlijke mening
De loge is iets waarvan je weet het bestaat, maar wat en wie is een groot mysterie.
Dat veel mensen graag zouden weten wat er zich juist achter deze murenafspeelt, is duidelijk aan de vele mensen die gemiddeldtwee uur moeten aanschuiven om een blik te werpen in deze tempel.
Ik was blij dat ik er bij was. De loge laat normaal geen pottenkijkers toe.
Ik vond het prachtig.
Ik ben nog iets te jong om de ware toedracht achter de loge te begrijpen.
Het nemen van fotos binnenin was verboden, ik vond wel enkele fotos van deze prachtige tempel op het internet.
Het rare is dat je buiten op straat niet weet welke pracht er achter deze Brusselse muren schuilt.
Namens de International Campaign for Tibet reikte De Dalai Lama "The Light of Truth" Award uit aan aartsbisschop Tutu voor het opkomen voor de rechten van onderdrukten in de wereld en aan de auteur van Kuifje voor zijn album "Tintin in Tibet". Deze uitgave heeft de problematiek van het land bij een breder publiek bekendheid gegeven. 
Fanny Rodwell, de weduwe van Hergé, memoreert dat het voor haar en haar man een enorme schok was om het bezette Tibet te zien. Nadien was duidelijk dat de tragiek van de Tibetanen in het album aan de orde moest komen. De Dalai Lama en bisschop Tutu verwoorden ieder op hun eigen uitgesproken manier de noodzaak de wereld te delen in plaats van te overheersen. De Dalai Lama oppert dat de pro-Tibet strijd niet tegen China is gericht. Gerechtigheid voor Tibet zal uiteindelijk ook goed zijn voor China. De Chinese broeder moet met open geest tegemoet worden getreden. Tutu is blij dat hij God niet is. Hij zou zijn haren uit zijn hoofd trekken als hij zou zien hoe klunzig de mensheid in de weer is. "Oorlog is nutteloos, uiteindelijk moet je toch om de tafel gaan zitten en onderhandelen en concluderen: Waarom zijn we zo lang zo stom geweest'."
