We leven in een situatie van radiostilte. Dat wil zeggen dat we elkaar vermijden en niets zeggen tenzij het echt noodzakelijk is. Enerzijds stoort me dat vreselijk, anderzijds is het een opluchting. Geen communicatie wil ook zeggen dat er geen kritiek, verwijten of leugens zijn. En dat is even een verademing. Daarnaast geeft het mij ook tijd om na te denken over wat ik wil.

Ik zit vast in een impasse. Gevangen tussen graag zien en willen leven. Tussen blijven vechten en gewoon gelukkig zijn. En ik word gek van het gebrek aan reactie, moeite of signalen. Hij is het die voor mij zou moeten vechten, niet omgekeerd. En ik zie geen enkel teken dat in die richting gaat. Hij is passief, apathisch zelfs. Mocht hij vragen hem nog een kans te geven, bereid zijn moeite doen, tonen dat hij mij niet wil verliezen, dan zou ik wellicht blijven. Maar de afstandelijke houding, het ‘je m’en foutisme’ en de totale afwezigheid doen mij steeds meer twijfelen of ik geen verloren strijd aan ga.

Het gaat altijd even goed. Nadat ik het gehad heb, zeg dat het een laatste kans is en regels stel. Die worden dan een week gehouden. Een week lang voelt het of we echt verbonden zijn, gelukkig zelfs. En dan herbegint het. Het liegen, bedriegen, ruzie maken om te kunnen vluchten en zijn zin doen. Zijn zin doen en als excuus gebruiken dat er ruzie is. Het is een vicieuze cirkel die hij zelf in stand houdt en ik word erin meegezogen.

Wanneer ik hem met de waarheid confronteer, krijg ik een verontwaardigde reactie en een kwade blik. Nee, hij heeft niets genomen toen we op vakantie waren met mijn familie. Nee, hij heeft gisteren niets genomen. Nee, hij heeft vorige week ook niets genomen op de verkeerde dagen. Maar het geld verdwijnt aan een razendsnel tempo en ik herken de signalen van kilometers afstand. Ik weet dat het leugens zijn en dat stoort me nog het meeste. Dat ik niet eens voldoende gerespecteerd word om eerlijk te zijn.

Mijn weekends breng ik alleen door, het grootste deel van mijn avonden ook. Op familiefeesten moet ik uitvluchten bedenken waarom hij er niet bij is. Sinds het begin van het jaar heeft hij 28 nachten bij mij geslapen. Er is 6 keer sprake geweest van intimiteit. We zijn de 97^ste  dag van het jaar. Dat zijn er verdomd veel om alleen te zijn. Ik tracht de harde cijfers te vergeten, ze maken mij wanhopig en ik probeer zo hard om positief te zijn en er de moed in te houden.

Ik twijfel of ik naar huis zal gaan straks of niet. Ik kan op stap gaan of bij vrienden blijven. Rust vinden en spanning vermijden, maar welke zin heeft het. Ooit moet ik terug en zo kan het niet blijven duren. Maar hij is koppig en blijkbaar van mening dat alles zomaar kan en sorry niet meer nodig is. En dan is er nog het scenario waarbij hij medelijden zoekt en enkel alle afspraken teniet heeft gedaan omdat ik toch al beslist heb. Daar word ik al helemaal moedeloos van. Schuif je verantwoordelijkheden niet af op mij. Ik ben er nog steeds. Als je de afspraken niet na wilt komen, kies je om een risico te nemen. Die keuze maak je zelf, ze staat los van wat ik wel of niet beslis.

Stel je voor… op een dag leer je iemand kennen. Een jongen die lief is, bloemen voor je meebrengt, lekker eten voor je maakt, je tijd en aandacht geeft. Dat is fijn natuurlijk en je laat je verleiden. Je spreekt twee keer per week af en alles gaat prima. Hij is open tegen je en lijkt eerlijk. Een droom die waarheid wordt, niet?

En dan vraagt hij je of je ooit verslaafd bent geweest aan iets. Drank, drugs, seks, … Je ontkent en zegt dat roken je ergste zonde is. Maar als je het echt wilt, kan je daar wel mee stoppen. Dat heb je al eerder gedaan. Je vraagt waarom hij dat wilt weten. Hij legt je uit dat hij vroeger verslaafd was aan coke. Niet dadelijk wat je wilt horen, maar je bent een volwassen mens die wel tegen een stootje kan en relativeren is een van je goede eigenschappen. Je vraagt wanneer dat was en hij zegt dat het al enkele maanden achter de rug is. Dus je knikt en laat het verder zo.

En dan geeft hij toe nog steeds verslaafd te zijn. Hij beweert nog af en toe een lijntje te nemen. Niet vaak, maar toch… en je relativeert weer, want dat was je goede eigenschap (weet je nog) en je knikt en laat het verder weer zo. Het is geen fijne informatie, maar het is ook niet het einde van de wereld, denk je dan.

En dan blijkt dat hij zwaar verslaafd is. Elke dag staat in functie van dat lijntje (want dat blijkt toch niet zo af en toe te zijn). Massa’s geld worden van de tafel gesnoven. Hij is bereid zijn hele hebben en houden te verkopen voor een sportprijs om toch maar aan die rommel te geraken. Hij zou zijn ziel verkopen voor een lijntje. Maar je bent al te ver in de relatie. Je hebt al teveel geïnvesteerd en bent al op het punt gekomen van iemand graag te zien. Dus je blijft, maakt jezelf wijs dat jij het kan oplossen voor hem, dat jij kunt helpen, dat je regels en wetten kan opleggen en dat hij ten minste eerlijk tegen je is. Je weet nog niet in welke hel je terechtgekomen bent op dat moment en je bent nog in de volle overtuiging dat hij je graag ziet en dat je ertoe doet. Dat jij nog steeds op nummer één komt.

Leven met een verslaafde is een strijd. Voor de verslaafde, maar ook voor jezelf. Het is een opeenvolging van hoop en wanhoop, leugens en vertrouwen, hebben en laten gaan, zekerheid en twijfels. Als je geen kei bent in relativeren, geen engelengeduld hebt en geen tolerantiegrens tot in Nieuw Zeeland, raad ik je aan te rennen. Zo snel, zo hard en zo ver je kunt. Laat je geen blaasjes wijsmaken en manipuleren, laat je niet overtuigen, ga niet mee in de zee van leugens, uitvluchten en excuses die je aangeboden krijgt. Want als je niet ijzersterk bent, ga je eraan kapot. Dan is de verslaving even destructief voor jou als voor de verslaafde.

Zelf ben ik er nog steeds. Ik richt me zoveel mogelijk op mezelf. Ga op stap met vrienden, maak plezier, leef en probeer me niet te laten leven. Af en toe trap ik in de val van geloof en vertrouwen. Hoop doet leven, nietwaar. En dan kom ik weer met twee voeten op de grond en slaan de twijfels toe. Moet ik blijven? Heeft dit zin? Investeer ik in een toekomst of in een hopeloze zaak? Trek ik de stekker uit of blijf ik vechten? Met wie kan ik praten, aan wie kan ik mijn verhaal doen?

Soms roep ik, tier ik, dwing ik afspraken af, dreig ik… en soms laat ik me gewoon een tijdje niet zien. Heb ik geen zin in vechten en moeite doen en praten en luisteren naar de zoveelste leugen. Soms zakt de moed me in de schoenen en wil ik eruit stappen. En dan kom ik iemand tegen die de verslaving overwonnen heeft en dat geeft me moed.

Ik zie de mens achter de verslaving graag, maar het is af en toe verdomd moeilijk om door de verslaving heen te kijken. Vooral wanneer ik voor de zoveelste keer aan mezelf moet toegeven voor een leugen gevallen te zijn, mijn vertrouwen geschonken te hebben, enkel om het te laten beschamen. Want vergis je niet, iemand die echt verslaafd is, is verdomd ‘uitgecoked’ als het erom gaat zijn zin te krijgen.