Een keuze van gedichten van Gilberte De Leger en Kari Bert,opgevist uit hun lade onuitgeven gedichten
27-09-2005
1 GDL OGEN...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
's Avonds laat,als iedereen slapen gaat, zei ze,loom reeds, kom,zei ze,als tegen een ondeugend jongetje, schrijf eens iets zinnigs. "Als ik niet deug voor de anderen, deug ik voor jou : zo'n zin vol onzin heeft geen einde... Jij zingt zinvol gezang en ik maak onzin vol zangvogels zo zijn wij één zotte vogelière.
Onze lade(n) zit vol gedichten, proza en opvattingen.We vonden het beter daar eens in te rammelen, het " UIT DE LADE" te halen en hier te zetten. Wij, het dichtend echtpaar, GILBERTE DE LEGER en KARI BERT. Welgekomen...
In al die jaren die getallen droegen en geen naam als Dorp of Kind krielden de mieren door hun gangen met bazuin banier en trom om rechtvaardigheid te tieren en ze kregen - was er een jaar van de Aalmoes? - een teevee, een wagen of misschien een huis met een maagzweer op het dak. En ieder jaar blijft 't jaar der mieren Gilberte De Leger
in mijn papiermand is er een paardans gaande van het woord merel en het woord zon het woordenboek zegt me niet hoe de roep van de merel heet noch die van de zon die het koor leidt van de zangers des heils het papier verfrommelt en is vol van lichtgevende eieren knikkers van mijn jeugd roodmerel en zonnebek zonder zonde in de lach van al hun zaadjes de zang die ze leren van een oranje fluiter woordoranje zwarte zon het waaiwoord de noemila een vaputzi en een oesterschelp mijn papier verfrommelt nog meer en ik - losgeweekt en ik - zonder galblaas ik verrukt met al dat gloednieuwe gedierte al de omwegen van de wereld zijn me lief, mijn vel jeukt en de windhaan is mijn gids
Dans le ruisseau derrière la petite ferme sautillaient, autour des canards se secouant, des gouttes comme des perles de leur joie de vivre. Leurs jeunes piétinaient dans le clapotage de l'eau se tournant de tous côtés vers un avenir infini.
Dans le ruisseau derrière la petite ferme aujourd'hui crèvent sous le crottin et le purin de milliers de porcs même les rats musqués.
A propos du meurtre du clapotage et de l'avenir il n'y a que le porc égorgé qui crie.
Met een zegezekere grijns toont de dromedaris de zelfgemaakte trofee van amandelnoten en cactusbloesems roept in de woestijn en knielt erbij maar raakt verward in de draad van de microfoon en de mieren lachen en de zon gaat voldaan onder men roddelt verder in de caravanserail en een god zag dat het goed was.
Op de beeldbuis geen fictie, wel het journaal een zaal vol soldaten in rolstoelen één of twee benen kwijt de rolstoelen naast en achter elkaar gelijnd zoals het hoort in het leger. Vooraan een officier ONGEDEERD spreekt hen toe : " Jullie hebben een been een arm verloren? Niet akkoord ! jullie hebben een been GEGEVEN een arm GEGEVEN " Dit kan ik niet navertellen zonder heel en al gescheurd te zijn.
het bed was eenzaam zonder jou de sprei een zinloos web van kant, om me heen geklost. Ik prevelde woorden van papier die mezelf als antwoord gaven. Ik schreef je naast me om de leemte op te vullen.
van 't seizoen van vliegers en papieren bloemen. Vang onze landen op de netten van uw yashika. We zijn uw ontwikkelingsland, opgerold en in uw zak gestopt tot de kermis over is en gij in uw talen kunt bekijken wat aan uw ogen is voorbijgeglipt in uw roes van vogelvrijen.
Kan je nog je lief bezingen als je in een danspaleis de stommentaal doorheen de decibels moet gooien als het mes van Mac The Knife? Als op zoetgevooisde meisjesborsten Rambo's hangen te proberen moedermelk te drinken tegen roodvonk en nog ander rood gevaar.
