Na een reisje van 25 uur en een half ( weer was Lufthansa wat trager , Singapore Airlines was fantastisch ) zijn we terug in het eigen stulpje . De foto's moeten het bewijzen , de tafel voor de Indonesische feestjes staat al gedekt , glazen Boeddha leeft nog en hangt al , de Wayangpoppen voelen zich reeds thuis ...
De volgende dagen blijven we nog nieuwe foto's op de blog plaatsen , voor wie interesse heeft ...
In de pub Double Dutch , waar ook een vrolijk dansje geplaatst kon worden , ontmoette Christine haar oud-collega Christhope Wan , zelf geboren in Sumatra , maar nu woont hij samen met zijn vrouw uit Bali iets voorbij Sanur .
Shoppen , zwemmen , pintje drinken , eens goed eten , zonnen , massage , ... Dit was zowat het programma van de laatste dagen , de intensiviteit van de activiteit was natuurlijk afhankelijk van de creativiteit van de individuele deelnemer ...
Wat is de eerste foto die je op een blog plaatst ? En welke foto mag de laatste zijn ? De Zen-Boeddhist? De choreografe ? De bloemist ? De lieve juf ? De zwembad-bar-moeder ? Of de alpinist ?
Of kent Christine de piloot en mogen we nog foto's uit het vliegtuig sturen ?
Ket Sjak is een voorstelling van de apendans waarbij op een Voice Mail-achtige manier een anderhalf uurtje Indonesische klanken worden uitgestoten en men brengt het verhaaltje van de Ramayana met dans . Ondertussen mag je naar het buffet . Als ere-genodigden zaten we op de eerste rij op de linkeroever van het zwembad , het optreden was op rechteroever .
Op het einde van de reis " mag het net iets meer zijn " , tot maandag een uurtje voor onze luchthaventocht , logeren we in dit rustoord . Een sfeerbeeld .
Onze laatste verplaatsing was er eentje van kust naar kust , van de Balinese Zee ( Lovina Beach) naar Sanur Beach ( Indische Oceaan ) . Het binnenland geeft prachtige kiekjes op rijstvelden ( bewolkt en licht regenachtig ) , de kusten zijn zonnig en warm . Een familie in Indonesië verbruikt 30 kg rijst per dag , een rijstveld schenkt 3 oogsten per jaar .
