Kylie is gisteren bij me ingetrokken, haar kamer was
uiteindelijk niet zo ideaal en ik heb hier toch plaats over. Ter compensatie
heeft het hotel onze keuken opengesteld (normaal moet een toeslag betaald
worden op het gebruik ervan). Dat wordt morgen (vandaag is hier jammer genoeg geen
tijd meer voor) spaghettisaus van Jeroen Meus maken. Ze zullen hier niet weten
wat ze ruiken/proeven!
In de namiddag hadden we afgesproken met Boyd om uilen te
vangen op het militaire domein. Boyd helpt ook mee met het ringen van de uilen
op Antelope Island, maar hij heeft een eigen manier van werken. Dat maakt de
samenwerking niet altijd even gemakkelijk, al is hij wel toegankelijk.
We splitsten op in 2 groepen en hebben in totaal een berg
kuikens (ongeveer 35) en zes volwassen vogels geringd. Ook hebben we 1
geolocator teruggevonden. Enkele vogels hebben vorig jaar een geolocator
gekregen, zodat hun migratieroutes kunnen worden vastgesteld. Elke 5 minuten
slaat het zendertje de hoeveelheid opgevangen zonlicht op en het uur is
gekalibreerd op de Greenwich-tijd. Aan de hand van die gegevens kan een
computer achterhalen waar de uil zich op een bepaald moment bevond. Het enige probleem
is dat de gegevens op het zendertje staan en niet worden doorgestuurd naar een
externe computer. Hierdoor moeten we zoveel mogelijk volwassen vogels vangen om
de zendertjes terug te vinden, maar de zendertjes terugvinden is een beetje als
zoeken naar een speld in een hooiberg. We waren dus erg opgetogen met het eerste
gevonden zendertje! De reden waarom geolocators in plaats van satellietzendertjes
(gegevens worden direct doorgestuurd naar een externe computer) gebruikt
worden, is de kostprijs. 1 Geolocator kost zon 200 dollar, terwijl een satellietzender
3000 dollar kost. Dit jaar hopen we dus zoveel mogelijk zendertjes terug te
vinden en 80 nieuwe zendertjes te installeren op uilen. Hoe zon zendertje er
uitziet en hoe het op de uil bevestigd wordt, zal ik later tonen, wanneer we ze
beginnen te installeren (we hebben een 20-tal zendertjes meegekregen om in
Montana te gebruiken).
Verder was het gisteren een doodgewone werkdag.
Straks, rond 14u vertrekken we opnieuw naar het militaire
domein om de uilen in een derde gebied te vangen. Morgen wordt onze laatste werkavond
in Utah en dan gaan we alle vogels vangen die we de voorbije dagen niet in de
val kregen. Maandag vertrekken we dan in theorie richting Montana, richting de
Black-Footed Ferret.
(Centraal, aan de horizon zit een uiltje op een zitstok. Als het niet goed te zien is, volgt hieronder nog een inzooming)
Net terug van een avondje uilen vangen. In onze eerste nestbak hadden we 9 grote kuikens en in 2 andere bakken waren ze nog te klein om te ringen. We hebben ook 2 vrouwtjes gevangen, maar de mannetjes kregen we niet te pakken. Telkens we aan de nestplaats toekwamen, hoorden we ze alarm slaan. Morgen beter.
Verder niets speciaals te vertellen, want dat het uitzicht schitterend is, zijn jullie vast al moe gehoord. Ik zal morgen kijken om een fotootje te nemen.
We zijn net aangekomen in ons hotel voor de komende 2/3 nachten en stiekem hoop ik nu voor 3 nachten, want onze kamers zijn buiten standaard! Hieronder 2 sfeerbeelden van m'n kamer... Die Amerikanen weten hun (buitenlandse) vrijwilligers nogal te verwennen!
Vandaag was het een licht frustrerende dag voor ons team, wat uilen vangen betreft. We hebben 6 uur gewacht om op 3 verschillende locaties uilen te vangen, maar niemand gaf thuis. Op de eerste locatie hadden we 2 dagen geleden nog 6 kuikens geringd, maar toen we na 2u wachten geen reactie kregen en na het vinden van plukken veertjes, hebben we eens in de nestbak gekeken. Alle jongen waren verdwenen en er was geen blijk van recente activiteit. In het ergste geval zijn alle kuikens opgegeten (door wezels, dassen, coyote, roofvogels...) en zijn de ouders vertrokken, of in het beste geval is 1 of enkele kuikens gedood en zijn de andere naar een veiligere plaats ondergebracht door de ouders. Het zal een mysterie blijven wat er exact met de kuikens gebeurd is, tenzij we aan de hand van de ringen hun locatie kunnen achterhalen. Het andere team heeft wel 2 koppels geringd en 6 + 8 kuikens gezien.
Tijdens het wachten hebben we onze tijd nuttig besteed aan het verkennen van het eiland. We kwamen heel wat verschillende vogelsoorten, enkele bizons, veel Pronghorns, honderden Jack Rabbits en een Gophersnake tegen. Ook de zonsondergang was niet mis. Voor zij die ooit in de buurt zijn van Antelope Island, het is zeker een bezoekje waard!
Deze avond waren we aan het wachten op het andere uilenteam toen we het gezelschap van coyotes kregen. Het begon met een huilconcert in de verte en het eindigde met een blaffend gehuil dichtbij onze wagen. Tijdens het wachten hoorde Danielle ook een Pygmy Owl roepen. Normaal leven deze uilen in een boomrijke omgeving, maar er hangen enkele geschikte nestkasten op het eiland (voor een andere vogelsoort: Kestrel, een soort torenvalk). Mogelijks gaat het om een uil op doortrek die de nestkasten gevonden heeft en besloten heeft hier te blijven. Helaas zit onze tijd op Antelope Island erop en zullen we de Pygmy Owl hier niet te zien krijgen.
Morgenvroeg rond 11u vertrekken we richting de militaire basis in Deseret om 2 dagen lang uilen te vangen. Wat onze volgende bestemming wordt is nog een vraagteken, maar we hopen allemaal op Montana. Slapen in een trailer, in de middle of everywhere, onder de Melkweg, met een zeldzame Black-Footed Ferret (marterachtige) die normaal gezien onder onze trailer woont. Laat ons hopen!
Toen we gisteren om 15.45u passeerden aan een publieke thermometer,
stond die op 91°F (32°C). Gelukkig was het alweer een beetje afgekoeld wanneer
we rond 17u effectief begonnen met uilen vangen. Het was goed draagbaar. Ook
voor de uilen moet het perfect weer geweest zijn, want we hebben in totaal 3 koppels
gevangen. In onze termen is dat een geslaagde dag, aangezien we soms enkele
uren moeten wachten op een uilenvangst.
We waren bezig met een uiltje te hanteren, toen iemand plots
zei he, bizons!. Op zon 100m van ons waren 3 bizons komen grazen. Gek genoeg
werd niemand ongerust. Wij respecteerden hen en zij respecteerden ons, al moet
je hen wel in de gaten houden. Ze kunnen tot 65km/u rennen en ze bestaan uit 1
brok spieren!
Aan 1 van de nestbakken zat opnieuw een grote Zwarte Weduwe
verscholen, net aan het handvat om de emmer van de nestbak te lichten (we nemen
de emmer weg en dan kunnen we kijken in de ondergrondse bak). We hadden ze net
op tijd opgemerkt. Terwijl Kylie haar vakkundig met een tak verwijderde,
verscheen plots meneer Zwarte Weduwe (of is het Zwarte weduwenaar?) Hij was 3 à
4 keer kleiner dan het vrouwtje en veel actiever. Hij sprintte weg onder een
steen. We hebben de 2 spinnen vast gestoord in hun liefdesspel, waarbij het
mannetje letterlijk zijn leven riskeert. Als hij 1 verkeerde beweging maakt of
net na de paring, dan eet het vrouwtje hem gewoon op (opeten na de paring komt
meestal voor, maar sommige mannetjes weten het toch te overleven).
Op terugweg naar huis hadden de muskieten bloed geroken, ons
bloed! Muskieten 7 Claire 2 (Als waarschuwing voor de andere muskieten,
hangen er nu 2 dode muggen aan het plafond van onze auto). Het is op karakter
dat ik er probeer niet aan te krabben, maar het jeukt toch verschrikkelijk. Al
is het denk ik te vergelijken met normale muggenbeten. Gelukkig kennen ze
hier ook de after-bite producten.
Gisteren trouwens geen last gehad van
uitdrogingsverschijnselen. We hadden fruitsap, zoute chips en water ingeslagen,
zodat ons lichaam voldoende zouten en voedingsstoffen kon opnemen en
vasthouden.
Straks hebben we opnieuw om 16u afgesproken op het eiland,
mogelijks voor de laatste keer. We moeten nog een 3-tal koppels vangen en
daarna zit ons werk erop. Morgen vertrekken we normaal gezien (als we groen
licht krijgen van onze contactpersoon) richting een militaire basis in Deseret,
Utah. Dat betekent inpakken. We hebben enkele noodzakelijke inkopen moeten
doen, dus hopelijk krijgen we nog steeds alles in onze auto!
Gisteren zijn we om 14u aangekomen op Antelope Island en we
werden opnieuw verwelkomd door de muggen. Iedere kolonie vormde een dikke zuil
boven elke struik die we zagen en als we even stopten voor een foto, kwamen ze
op ons af. De muggen zijn de Midges en deze steken niet. De vervelende vliegjes
die wél steken zijn de Gnats. Dit staat fout geschreven in de blog van
gisteren. Al die beestjes ook Gisteren waren we wel goed voorbereid op de
aanvallen van de midges, we hadden allemaal een muskietenjas gekregen. Een
soort visnet-jas met ultrafijne gaas in een maat die paste voor iemand van 109
kg. Beter te groot dan te klein zou ik zeggen.
Rond 15u zijn we dan begonnen met alle gekende nestplaatsen
af te lopen. Het was bakken buiten en in de meeste nestbakken waren de vogels
verdwenen. Predatie, verjaagd door dassen, kuikens die al uitgevlogen zijn
Tegen het einde van de dag hadden we wel 6 kuikens en 4 volwassen uilen (2
koppeltjes) gevangen en geringd. We mochten toch van een succes spreken.
Naast de uilen kwamen we ook verschillende Zwarte Weduwen
tegen en een schorpioen! De schorpioen was ongeveer 4 centimeter groot en
natuurlijk had ik net dan geen fototoestel bij, want feitelijk zijn het nog
mooie beesten! We moesten ook geen grote schrik hebben, zijn steek zou alleen
pijnlijk en niet dodelijk zijn. Wees gerust, thuisfront, ik zal ze niet direct
vastnemen.
De Zwarte Weduwe die met poot en tand haar nest verdedigt.
(geen dieren/mensen werden gepijnigd bij het nemen van deze foto!)
Om 0u hadden we dan gedaan met uilen vangen en tegen 1u
waren we terug in het hotel. Daarna de uitdroging weggewerkt (4 liter water op
een dag drinken is hier precies de minimumnorm) en om 2u ging het licht uit,
dromen van uilen en schorpioenen.
Vandaag hebben we om 16u afgesproken, want het wordt nog
harder bakken dan gisteren met meer dan 90°F. De flessen water staan al klaar
om mee te nemen. Tot morgen voor het volgende verslag!
Gisterenvoormiddag zijn we naar een plaatselijk warenhuis
gegaan achter eten en ik heb er begot Belgische koeken gevonden! Leve Jules
Destrooper en zijn lukken. In dit warenhuis hadden we niet alles gevonden dat
we nodig hadden, dus zijn we ook bij de concurrentie binnengesprongen. Toen we
in nr 2 binnenstapten, was het alsof we een snoepwinkel binnengingen. Ruim,
ENORME keuze aan groenten en fruit, alles vers bereid Hier gaan we nog eens
stoppen, net voordat we doorreizen om blauwe bessen per kilo (!) te kopen.
Hemels!
In de namiddag zijn we dan doorgereden naar Antelope Island.
Voor vogelliefhebbers het Aards Paradijs. Antelope Island is gelegen in het
Salt Lake welke te zout is voor vissen, maar geschikt is voor Brine Shrimps
(Artemia). Op het strand ligt het vol met aangespoelde, rottende
Artemia-resten. Ik zal eens kijken om er straks een foto van te nemen.
Het eiland heeft geweldige uitzichten en een grote
diversiteit aan wildlife. Vooral vogels (meeuwen, pelikanen, roofvogels ),
bizons, Pronghorn (antilope), Bighorn sheep, coyote, Amerikaanse dassen,
stekelvarkens .. Gisteren waren we bijna getuige van de geboorte van een
Pronghorn. We denken dat het nog geen dag oud was, want de moeder was nog
afgezonderd van de (veilige) kudde.
Dit is een mannetje Pronghorn.
We waren niet alleen op het eiland om rond te kijken, er
moest ook gewerkt worden. Dassen hadden verschillende nestbakken (het eiland
heeft een mix van natuurlijke holen en artificiële nestbakken voor holenuilen)
ondergraven en we moesten controleren of de nestbakken nog toegankelijk waren
voor de uilen. De kans bestaat namelijk dat de nesttunnel door zijn gewicht en
de druk van bovenaf instort of doorbuigt, wanneer een das een gang eronder
graaft. Dat betekent dus dat we 2 nestbakken volledig hebben moeten opgraven
(door de droogte is de zandbodem (op die plaats zand, op andere plaatsen
stenen) keihard) en het zonnetje was weer ruimschoots van de partij. Neem daarbij
nog eens het gezelschap van Midges (een soort kleine stekende mugjes) en het
afzien was compleet. We hebben gezweet, maar het is gelukt. Nu maar hopen dat
de dassen niet direct terugkeren naar de nestbakken!
Rond de nestbakken moeten we erop letten dat we niet teveel
groen wegnemen. Bizons houden van een zanderige plek om in te rollen en het is
al veelvuldig voorgekomen dat de nesttunnels verpletterd werden door het
gewicht van de bizons.
We hadden graag nog de zonsondergang gezien op het eiland,
zodat Danielle nog enkele fotos kon nemen. Rond 21.30u vertrokken we dan
richting het hotel toen Danielle plots zei hoor ik daar geen coyote roepen?.
Het was geen coyote, maar een holenuilmannetje die zijn territorium tussen de
toegangsweg en het meer gekozen had. De strook is ongeveer 10 meter breed en
bezaaid met rotsen. Wij gestopt en geduldig gewacht tot het mannetje in onze
val was gelopen. Zo zijn we 2 uur langer op het eiland gebleven.
Toen we met alles gedaan hadden, moesten we door een poort
rijden die in enkele richting opende. Mensen van buiten het park konden niet
naar binnen, maar omgekeerd was wel mogelijk. We waren nog maar net door de
poort gereden, toen we plots een auto uit een zijstraatjeHetHetH zagen naderen en door de poort
rijden. Indringers! We stopten aan de poort, maar net buiten het park om door
onze verrekijker de indringers gade te slaan. Ze waren gestopt aan het
kassahokje en ze bleven daar even staan. Ze hadden gelijk door dat ze in de
gaten werden gehouden, want plots maakten ze een U-bocht en naderden ze
langzaam terug de poort. We reden synchroon met hen langzaam een beetje verder
en aan de poort parkeerden ze zich dwars langs het hekken. Ik dacht eerst dat
ze buiten het park stonden, maar ze stonden nog aan de verkeerde kant. Ineens
uit het niets kwam een 2e auto aangereden uit hetzelfde zijstraatje
als waaruit de eerste kwam. We wisten niet goed wat te doen, maar we zijn
doorgereden. Straks zullen we eens horen of er niets bizars is gebeurd in het
park. Misschien (en hopelijk!) waren het kampeerders (er is een camping in het
park) die de tijd uit het oog verloren hadden, of het waren
vandalen/dieven/stropers. In ieder geval, we stonden te bibberen op ons benen
en ons hart klopte overuren.
Ik moet ervandoor. Zodadelijk vertrekken we richting het
eiland om uilen te gaan vangen. Groetjes!
Amai amai, wat een dag! Deze morgen een blitsbezoek gebracht
aan Yellowstone en het was SCHITTEREND!!! Wat een park! Iedereen die ooit naar
Wyoming gaat, stop zeker eens in Yellowstone. Wie weet kom je er de beren tegen
Wij hebben er helaas geen gezien, maar ik ben er zeker van dat zij ons wél
gezien hebben.
De bizons waren imposant, samen met de geisers en voor de tienduizendste
keer, dat uitzicht Ik waan me hier de hele tijd in één of ander paradijs en in
een natuurdocumentaire van National Geographic Iets waar ik nooit genoeg van krijg!
Daarna zijn we vertrokken richting Utah, waar we enkele uren
geleden zijn aangekomen. We zitten aan de rand van Salt Lake City en morgen
gaan we (eindelijk) beginnen met uilen vangen op Antelope Island (een eiland in
Salt Lake). Benieuwd wat we daar allemaal gaan zien. Naar het schijnt is het er
een vogelparadijs en ook de bizons en Amerikaanse dassen zijn er in grote
aantallen aanwezig.
Hieronder volgen enkele sfeerbeelden van Yellowstone, nu
kruip ik het bed in om tegen morgen eindelijk goed uitgerust te zijn.
Heel vreemd, ik kon geen foto's toevoegen en toch verschijnen er 3...
Te zien zijn onze auto wissels. Eerst Moby Dick (wagen van Jeff, superruim) dan de huurauo met Jeff, Kylie en Danielle en dan m'n zitplaatsje voor de komende weken. Niet geschikt voor claustrofobische mensen!
Internet wil hier niet mee! Geen foto's dus, hopelijk hebben we morgen meer geluk met het hotel...
Deze morgen hebben we met frisse moed het vervolg van de
trip aangevat, al hebben we nogal hinder gehad om te vertrekken. Doordat onze
auto zo overvol zit met materiaal, was de koffer niet goed gesloten en net toen
we de snelweg opgingen, BAM, koffer vloog open en 2 reiszakken en enkele
uilenvallen vlogen uit de wagen. We hebben nogal geluk gehad, in 1 van de
zakken zat een professioneel fototoestel met lenzen van Danielle, maar er was
gelukkig niets aan! Stel je voor Beetje later begonnen 2 lichtjes te branden,
er was iets mis met de olie en de bandenspanningssensor is precies ook
ontregeld. Hopelijk houdt onze reisgezel het vol tot onze trip erop zit!
Vanmorgen zijn we onderweg, in het Pictograph Cave State
Park in Montana gestopt om te kijken naar muurschilderingen van Native
Americans (ik geloof dat ze in 250 VC zijn geschilderd). Helaas waren ze door aanslag
niet goed te aanschouwen (bij regen lost de aanslag op en worden de tekeningen
terug duidelijk zichtbaar), maar de locatie maakte alles goed (hoe kan het ook
anders).
Deze middag kregen we dan telefoon van David. Wijziging van
planning. Door de felle regen, onweders, hagel en tornados (!) in en rond
Denver, waren de wegen van het natuurreservaat waarin we uilen gingen vangen
onberijdbaar geworden. In de plaats van Denver gaan we nu naar Utah, richting
Salt Lake. Een klein ommetoertje die ons een dag langer in de auto doet zitten.
MAAR, kinken in de kabels hoeven niet altijd nadelig te zijn. Dankzij de
ommekeer hebben we de Rocky Mountains doorkruist (zonnig toen we ze
binnenreden, onweer toen we wegreden) en morgen moeten we door Yellowstone
Park, aangezien het de kortste weg is. Van de nood een deugd maken zeggen we
dan. We vertrekken hier om 5.30u, zodat we iets langer kunnen blijven plakken
in het park en niet teveel tijd verliezen met onze culturele uitstap. Benieuwd
wat we zullen zien! In de Rockys hielden we onze ogen goed open om beren te
spotten (zonder resultaat), maar wel hebben we moeder en kalf Eland van
dichtbij kunnen spotten en enkele kraanvogels. Het uitzicht was (voor de duizendste
en zeker niet de laatste keer) ON-GE-LOFELIJK!!! De rotsen, de sneeuw, de
bomen, de lucht...
Nu roept het bed. Kwestie van morgenvroeg opnieuw
goed fris te zijn. Slaapwel!
Net aangekomen in ons hotel. Deze morgen zijn we om stipt 7.30u vertrokkenen nu is het 23.40u. Het was een lange autorit, maar we hebben ons geen moment verveeld. Het uitzicht was erg variabel. Eerst droge graslanden, dan groene en gele (koolzaad) landbouwgronden en dan bergen met naaldbomen en hier en daar sneeuw. We zaten vaak met open mond naar buiten te kijken en vooral de ogen hielden we open. Stel je voor dat we een zwarte en/of grizzlybeer, eland, wapiti, lynx, bobcat, wolven... zouden missen..... Helaas hebben we naast herten en een eland niets anders waargenomen van grote zoogdieren.
Vandaag hebben we trouwens 4 staten doorkruist: Oregon, Washington, Idaho en Montana. Nu zitten we ergens ten noorden van Yellowstone park en morgen gaan we langs het park doorrijden richting Denver, Colorado. We vertrekken morgen rond 8u voor een autorit van minstens 10u (zonder tussenstops). Hoog tijd dus om onder de lakens te kruipen. Slaapwel!
(ik zal morgen wel wat tijd hebben om foto's te posten...)
Valies is gemaakt en zodadelijk gaan we beginnen alles in te laden. Hopelijk is onze extra-large pickup groot genoeg voor ALLE bagage: gerief van 3 personen + alles om uilen mee te vangen. Nu is het feitelijk nog niet echt een probleem, eerst rijden we met de Extra Large richting een auto-verhuur-bedrijf in Pasco (Washington), daar laden we alles over in een hopelijk even groot model en rijden we verder richting Moscow (Idaho) en daar ruilen we de huurwagen in voor onze (hopelijk) trouwe reisgezel. We hopen dat deze laatste wagen even groot is als de wagen die we nu hebben, maar we vrezen er een klein beetje voor... Nu, falen is geen optie, dus we vinden sowieso wel een goede manier om alle bagage met ons mee te sleuren.
Vandaag gingen we normaal gezien om 7u vertrekken richting
Idaho, maar aangezien de zendertjes (een soort rugzakjes om aan de uilen te
bevestigen, zodat we hun migratieroutes kunnen volgen) nog niet klaar waren,
konden we dus nog niet vertrekken. Vandaag staat dus op het programma: 80 zendertjes
maken. Ergens nog een geluk dat we deze morgen niet konden vertrekken. Het was
gisterennacht 2u eer we terug thuis waren.
Gisteren zijn we naar een militair trainingscentrum in
Yakima (Washington) gegaan om uilen te vangen. Het gebied was 131 522 hectare
(1 315 km²) groot en de militairen onderhouden er hun schietvaardigheden,
rijden met tanks, oriëntatielopen . Het zicht was ongelofelijk, adembenemend,
spectaculair . Er bestaan feitelijk geen woorden voor. Het is er ook nog erg
natuurlijk. De (sporen van) tanks maar buiten beschouwing laten. Wat fauna
betreft: er komen herten, poemas, zwarte beren, coyotes, slangen,
schorpioenen, een grote variatie ratten, muizen, amfibiën en vogels voor.
Kelsey en ik hadden het juiste team uitgekozen om mee op pad
te gaan. We moesten 45 minuten rijden om bij onze eerste (van de 2)
nestplaatsen te komen en daarbij doorkruisten we het hele gebied. We waren nog
maar net vertrokken, toen we een schoonheid (schoonheid voor de ene,
nachtmerrie voor de andere en ratelslang voor de neutrale lezers) kruisten. Na
de fotoshoot parkeerde onze chauffeur iets dichterbij en dan begon hij zijn
beroemde ratel-geluid te maken. Ongelofelijk!
Een beetje verderop kwamen we een andere schoonheid tegen:
een Short-eared owl. Deze uil komt algemeen voor op het domein en hij zorgde
ervoor dat de teller van het aantal waargenomen uilensoorten in de VS op 5 komt te staan.
Dan het landschap, het is feitelijk onbeschrijfelijk.
Helaas heb ik op het mooiste punt geen foto kunnen nemen,
maar stel je voor dat je op het laagste punt op de foto staat, met langs alle
kanten glooiende bergflanken met daarop grassen, kruidachtigen en struiken,
fluitende vogels, een stralend zonnetje en een matige bries die door de haren
waait. Het was gigantisch geweldig prachtig!
Natuurlijk moest er ook gewerkt worden. Tussen onze 2
nestplaatsen moesten we ongeveer 20 minuten rijden over ongeasfalteerde,
hobbelige wegen en de chauffeur hield er een stevig tempo op na. In de bochten
remde hij net voldoende om er niet uit te vliegen. Na ongeveer 2 uur hadden we
ons eerste koppeltje beet, dus dan hoefden we gelukkig niet meer de hele tijd
over en weer rijden (de vallen worden om de 45 minuten gecontroleerd). Toen we
onze laatste 2 vallen, bij zonsondergang (nog eens 2u later), wouden weghalen
hadden we ook daar eindelijk prijs. Het vrouwtje zat gevangen. We hebben haar
gauw in de wagen opgemeten en geringd (de wind was zo sterk komen opzetten) en
daarna zijn we in volle vaart terug naar het hoofdkwartier gereden. Op onze
terugweg kwamen we nog Jack rabbits (rabbit = konijn, maar feitelijk zijn het
hazen) tegen. Tegen 11u s avonds zijn we daar vertrokken voor een goeie 2 uur
durende terugrit naar het depot, met onderweg nog een tussenstop om te
avondeten.
Gisteren begon de dag opnieuw rustig, met wat schoolwerken en uilenvallen schilderen en overtrekken met een zwarte plastiekfolie. In afwachting tot de verf droog was, zijn we naar een waterreservoir-vijver gaan kijken. Het bruiste er van het leven: Musquito fish in het water (platy's voor de aquariumkenners), Red-winged blackbirds, Killdeer, Barn swallow, American avocet (+nest), Black-necked stilt (+nest)... We wisten niet waar eerst te kijken.
Rond 18u zijn we het veld ingetrokken om 2 uilenkoppels te vangen. We hebben 3 van de 4 vogels gevangen en opgemeten. Ook was het de eerste keer dat we het 'wingboard' uittesten. David en ik voeren een onderzoek naar de grootte van de vleugels in relatie tot het lichaamsgewicht. Van een 40-tal uilen (= 20 koppels) zullen we de vleugels overtekenen op papier en het gewicht bijhouden. We hopen aan te tonen dat de vleugels van mannetjes even groot zijn als die van de vrouwtjes, maar dat het lichaamsgewicht van de mannetjes stukken lager ligt. De mannetjes moeten voedsel aanbrengen naar het vrouwtje en de kuikens, dus hoe minder gewicht hij moet meeslepen, hoe gemakkelijker hij grote prooien kan aanbrengen. Bij thuiskomst hebben we de spanwijdte (de lengte van vleugelpunt tot vleugelpunt) van één vogel gemeten en dat bedroeg net geen 60 cm. Niet slecht voor zo'n kleine vogel!
Tijdens het opmeten van de vleugels kregen we gezelschap van een groepje Coyotes. De afstand was moeilijk in te schatten (het was pikkedonker), maar hun huil-concert klonk niet veraf. Het was schitterend!!! Ook het aantal sterren boven ons hoofd was ongelofelijk....
Over een klein halfuurtje vertrekken David, Jeff, Kelsey en ik naar Washington om daar 8 uilenkoppels te vangen en op te meten. We zullen pas vanavond laat terug zijn.
Morgenvroeg om 7.30u vertrekken Kylie, Danielle en ik dan richting Idaho om onze roadtrip car op te halen en daarna rijden we door richting Colorado om aldaar de uilen te vangen. Geen idee hoe het internetbereik zal zijn, maar van zodra mogelijk komen de reisverslagen/-avonturen op de blog terecht.
Vandaag hebben we (Jeff en ik), nadat we inkopen gaan doen zijn, een uitkijkhut in elkaar gestoken. Het nam wat tijd in beslag, maar het eindresultaat mocht gezien worden. Deze namiddag zijn we het dan ook, samen met een andere uitkijkhut, gaan installeren. Het zal elke vorm van onweer met glans doorstaan en dat zal nodig zijn ook. Ik geloof dat ze tot en met morgen kans op onweer uitgeven en de hele dag zagen we rondom het depot harde regenbuien neervallen en dreigende wolken passeren. Wij zijn er, voor vandaag in ieder geval van gespaard gebleven.
Verder hebben we eigenlijk niet veel uilenwerk gedaan. Er zijn nog enkele vallen in elkaar gestoken en ik heb wat zitten werken aan het stage-dagboek dat ik voor school moet bijhouden. Ook hebben we nog eens een kijkje genomen hoe de kleine Great Horned Owl het stelt. Hij klimt al in de takken en begint zijn puber-pluimpjes te krijgen. De aaibaarheidsfactor blijft evenwel erg hoog!
Om nu te komen tot de titel van het bericht: het komt dagelijks voor dat we de avond voordien het plan voor de volgende dag opstellen, maar op de dag zelf komt er altijd wel iets tussen, waardoor de afgesproken planning wijzigt. Het zorgt voor wat variatie en verrassingen in het werk. Het stoort me in ieder geval niet, want vroeg of laat wordt hetgene dat werd afgesproken toch uitgevoerd. Oorspronkelijk ging ik tegen 24 of 26 mei met David vertrekken richting Utah om daar Holenuilen te vangen, maar vandaag kwam Kelsey (nieuwe vrijwilligster) aan en zij heeft nog geen ervaring met het hanteren van de uilen. Zij ging oorspronkelijk met Danielle en Kylie meegaan (een maand lang uilen vangen in andere staten dan David en ik), maar door technische problemen werd hun datum van vertrek steeds uitgesteld. Iedereen nog mee met het verhaal? Het komt erop neer dat Danielle en Kylie in een kortere tijdspanne evenveel plaatsen moeten bezoeken om daar zoveel mogelijk uilen te vangen, maar door hun vertraging (tot nu toe 3 dagen en ze vertrekken waarschijnlijk pas tegen woensdag) zullen ze wat harder moeten doorwerken. Hierdoor is het handig dat er iemand mee is die zelfstandig uilen kan vangen en geen 'vooropleiding' meer nodig heeft. Zodoende ben ik de gelukkige vrijwilliger om de plaats van Kelsey in te nemen en Kelsey zal met David meereizen. We zullen elkaar dan over 4,5 weken terug ontmoeten in Denver, Colorado. Ik zal dus geen Utah bezoeken, maar in de plaats gaan we als eerste stop richting Idaho. Het zal veel lachen, maar ook hard werken worden. De tijd zal vliegen!
Na Denver reizen David, Kelsey, Kylie en ik door naar South Dakota om daar een week lang te kamperen. Spannend! Hetgene dat het nog spannender zal maken, is de grote kans op het aanschouwen van onweders die er hard kunnen toeslaan (meestal in de verte). In het ergste geval (het onweer woedt boven ons hoofd, en die kans bestaat altijd), vormt de tent geen goede bescherming meer en worden we verplicht onder de auto te kruipen tot alles gepasseerd is. Als het ECHT tegenvalt en ook de auto geen goede bescherming meer biedt, dan moeten we schuilen in rioolbuizen. Laat ons hopen dat dat dus niet voorvalt! Een beetje avontuur, ok, maar ze moeten nu ook niet overdrijven ;) Ik begin te begrijpen waarom ze nog niet veel verteld hebben over onze campingtrip, behalve dan dat het uitzicht adembenemend is...
In ieder geval, het is te vroeg om daarvan wakker te liggen. Eerst een maand lang noordwest Amerika doorkruisen.
Voor degene die denken dat ik daarboven in de nok van het dak zit, bij het hoofdstukje over het ringen van de Barn Owl, ik ben met de 2 voetjes veilig op de grond blijven staan. Kylie en Holly waren de 2 acrobaten zonder hoogtevrees van dienst. Iemand moest toch dat weerloze gevalletje ringen!?
Het is nu al de vierde keer dat ik mn blog moet
herschrijven (internetproblemen, platte batterij en plotse uitval van de
laptop) en dit telkens wanneer de hele tekst bijna geschreven was. Om alles
OPNIEUW te schrijven is de zin een beetje over, dus ik zal in puntjes werken.
Dat gaat ook wat sneller vooruit, aangezien we morgen vroeg gaan opstaan om
naar de winkel te gaan en Holenuilenkuikens te ringen.
Gisteren (vrijdag) meegemaakt:
40 minuten offroad gereden op zoek naar nestplaatsen. Het
mooie zonlicht op de talrijke bloemen en vegetatie maakte de hobbelige rit bijzonder
aangenaam.
Holenuilenkuikens (groot formaat) gezien in 2 (!)
nestbakken, op 1 nestsite. Ik dacht eerst dat het mannetje 2 vrouwtjes aan de
haak had geslagen, maar blijkbaar gaan de jongen aan die leeftijd op
ontdekkingstocht en zijn ze zo in de andere nestkamer (waar normaal voedsel
werd opgeslagen) beland. Het zijn deze kuikens die we morgen gaan ringen.
Een Zwarte Weduwe is aan de plunger (spons bevestigd op een
lange flexibele stok, waarmee we de nesttunnel afsluiten zodat de volwassen
uilen binnen handbereik zitten om ze te vangen en op te meten) blijven plakken.
Haar poot geraakte wat beschadigd, maar ze was zo vriendelijk om aan mn voeten
te blijven zitten. Hopelijk weet ze te overleven.
Jongen van de Barn Owl gaan ringen. Slechts 1 van de 4
jongen kunnen ringen aangezien ze buiten bereik zaten van de 4 armen die hen
probeerde te vangen. Hij was nog klein en hulpeloos, maar toch zo schattig. De
Barn Owl heeft treffende gelijkenissen met onze Kerkuil, maar sinds kort
behoren ze niet tot dezelfde soort. De wetenschappelijke naam van onze Kerkuil
is Tyto alba en deze die hier voorkomt is Tyto furcata (excuses voor de eerdere,
foute informatie).
Vandaag was het een gewone werkdag. We hebben vallen
klaargemaakt voor gebruik (zwart schilderen en inpakken in een nieuwe
plastiekfolie, zodat de vallen volledig donker zijn om de uilen erin te lokken)
en uitkijkhutten plaatsen nabij 2 nestsites, zodat de fotografe van National
Geographic een goede uitkijkpost heeft om de perfecte cover-foto te trekken.
Over 2 weken komt ze hier een maand lang uilen fotograferen. Ze zal in de uitkijkhut
(1mx0,80mx1,20m groot) zitten van 4u tot 9u s ochtends en van 4u - 9u s
avonds. Wat een mens allemaal niet moet overhebben om voor National Geographic
fotos te nemen! Daarbij nog eens te bedenken dat het buiten gemakkelijk 30°C
wordt .
Het leukste dat we vandaag gezien hebben was opnieuw een
slang. Ik liep van de talud waarop het gebouwtje stond waarin we de vallen
schilderden, en op de overgang met de weg zat een gat in het asfalt waarin de
slang verscholen zat. Het bleek opnieuw om een Gopher Snake te gaan, maar we
hebben haar rustig laten zitten.
Vandaag was het ECHT bakken en braden. 35°C gaf de gsm-thermometer aan. Net of we in een hete oven stapten telkens we de deur van ons busje open deden! Een beetje teveel van het goede zou ik zeggen. Zelfs de holenuilen bezweken eraan. Na 50 minuten kwamen we een val controleren en we hadden het koppeltje van de nestsite gevangen. Helaas heeft het vrouwtje (die op 8 eitjes broedde) het niet overleefd. Kwam het van de warmte, van de stress of van het mannetje die gek werd door het constant moeten aanhoren van zijn 'rivaal'-mp3 speler, we weten het niet. Het vrouwtje voelde wel enorm heet aan. Misschien een combinatie van factoren. Danig onder de indruk hebben we onze vang-namiddag dan maar stopgezet en morgenvroeg om 7u gaan we terug op pad. Het zal dan trouwens de eerste keer zijn dat we de vang-techniek 's ochtends toepassen, dus hopelijk hebben we veel succes.
'Gelukkig' hadden we een plan B om de namiddag nuttig te spenderen. Lacey had ons uitgenodigd om na het uilenvangen te gaan kijken naar een nest van de Saw-Whet Owl op 10 minuten rijden van het depot. Het nest is gelegen in een Populierenkwekerij van 15x15 km groot. De populieren worden na 10-15 jaar gekapt en gebruikt om paletten en/of papier van te maken. De bomen noemen hier Cottonwood. De naam komt van de pollen die gelijken op katoenpluis. Op sommige plaatsen zag de baan wit van de pollen en als we achter ons keken, leek het alsof we in een sneeuwstorm terecht waren gekomen.
Er hangen 100 nestbakken omhoog voor 1 of ander onderzoek en slechts 1 ervan wordt gebruikt door de Saw-Whet Owl. We waren dus bevoorrecht om het uiltje en haar kuikens te zien.
Het uiltje zit rechtsboven in de boom, haar nest nauwlettend gade te slaan, terwijl wij ons fototoestel overuren lieten draaien.
1 Kuiken (links) stond al veel verder in de ontwikkeling dan de andere, dat schijnt normaal te zijn.
Nu ga ik me klaarmaken om de opkomst van de maan te bewonderen op het depot. Hopelijk zitten de wolken niet in de weg. Tot morgen!
