Onze trip zit erop. Beiden zijn we goed thuisgekomen en nu begint het verteren van de jetlag. Het zal deugd doen om straks terug in eigen bed te kunnen slapen en te dromen over alle diep nagelaten indrukken. Zoals de meeste reizen, was dit uiteindelijk ook één om in te kaderen. Bij vertrek wisten we niet hoe en wat, en uiteindelijk is het toch uitgedraaid op een avontuur vol mooie en unieke momenten. Ik hoop dat jullie net zoals wij ervan genoten hebben.
En voordat ik dit helemaal afsluit, laat het zeker niet na om ons aan te spreken over de reis, want zelf zijn we reuze-benieuwd wie onze volgers/trouwe fans waren!
Zo, dat was het dan voor dit jaar. Wie weet wat de toekomst brengt. En als het zover is, brengen we jullie zeker terug op de hoogte van de ontstoffing van deze blog.
Onze laatste dag in San Francisco zit er feitelijk op. We
zijn deze ochtend te voet vertrokken, met als einddoel de zeeleeuwen terugzien
op Pier 39. We zijn eens een andere weg ingeslaan en plots kwamen we uit aan
een parkje. Supergroot was het niet, maar wel groot genoeg voor een
tennisplein, speelplein en heel veel parkgroen. We hebben ons op een bankje
gezet en gekeken naar alle honden die uitgelaten werden. Wist je dat SF meer
dierenklinieken telt dan klinieken voor mensen?
Na het uitblazen van al dat klimmen door de straten (wat
gaat het hier soms erg steil omhoog/omlaag!) hebben we onze tocht verder gezet
richting de pier. Op onze weg lag ons favoriete restaurant, waar een
afscheidslunch niet mocht ontbreken (ze begonnen ons hier al te kennen!). Van
deze keer geen oester op het menu (wist je dat Amerikanen oesters durven eten
met ketchup? Echt waar!) maar clam chowder (een soep met patatjes en
scheldieren, erg lekker) en een pizza. Het heeft gesmaakt.
Daarna baanden we ons een weg door de toeristen en de
straatartiesten en eindelijk kwamen we uit bij de zeeleeuwen. Ze lagen opnieuw op
dezelfde plaats en zelfs de grote reus was er terug bij. Ik zal mn schatting van
2 meter groot bijstellen naar 3 meter. Zon gigantisch beest! Precies of
zij/hij ook de oppas was voor de andere, kleinere exemplaren, terwijl de andere
volwassen exemplaren hun jong gaan werpen zijn
We hebben de hele middag doorgebracht op de pier en tegen
15.30u zijn we hotelwaarts gekeerd. Op hotel zijn we beginnen puzzelen om de
bagage allemaal terug in de valies te krijgen. Het is uiteindelijk gelukt. Alle
zakken staan klaar, ontbijt staat klaar, kleren liggen klaar, wij zijn klaar
De tijd om naar huis te keren is aangebroken en het voelt zo ook aan. Over 15
uren vertrekt onze shuttlebus richting luchthaven en als alles goed gaat komen
we donderdag rond 13u aan in Zaventem. Tot binnenkort zou ik dus zeggen!
Vandaag hebben we de volledige stad verkend met een hop
on/hop off-bus. Dit is een bus die de hele stad rondrijdt, met gids aan boord
en waar je op 40 punten kan op-/afstappen. Superinteressant dus om zonder veel
moeite de hele stad te bezichtigen en af te stappen waar we willen. Laatste
voordeel, hij stopte ook aan de voordeur van ons hotel. Kon niet makkelijker
zijn!
We reden langs Union Square, door Chinatown en de Italiaanse
wijk, langs Pier 39 in Fishermans Wharf (beroemd om zijn zeeleeuwen, ze lagen
er niet met honderden (omdat ze hun pups elders zijn gaan werpen), maar we
hebben er toch een 20-tal gezien), door naar Golden Gate Bridge, daarna reden
we door Golden Gate Park en zo kwamen we terug uit aan het hotel.
We vertrokken deze ochtend rond 10.15u met bus nummer 1. De
gids maakte ons bekend dat die bus zou stoppen aan Fishermans Wharf en dat we
daar moesten overstappen op een andere bus, om de rest van de toer te doen.
Terwijl we er stonden te wachten op bus 2, in de enorm lange rij, maakten we
kennis met een familie West-Vlamingen. Ze kwamen uit Brugge en gingen een
rondreis doen doorheen Amerika. Hoe bijzonder om West-Vlamingen tegen te komen
in Amerika! Niet veel later kwam de bus aan Thierry en ik konden er nog net op.
Oef. We hebben de hele rit (2 uren) uitgezeten en bij de volgende passage door
Fishermans Wharf zijn we ervan gesprongen om te gaan eten. Uit gemak zijn we
naar dezelfde plek als gisterenmiddag gegaan (ten westen van de Fish. Wharf).
Het was daar toch lekker, vers en zeer betaalbaar. Thierry heeft er zelfs zijn
eerste lokale oester met veel smaak opgegeten.
Na het vullen van de maag zijn we richting Pier 39 (naar het
oosten) gegaan om de zeeleeuwen te zien. Wat een beesten! Ik schat dat die ene
kolos zeker de kaap van 2 meter haalde, als het niet meer was! Daarna zijn we
op het gemak richting hotel gewandeld. Opnieuw geschat zon 5 à 6 km vanaf de
Pier. De weg ging bergop en bergaf en tegen het einde begonnen de kuiten toch
te tintelen. Gelukkig had Thierry zin in een biertje en kwamen we toevallig net dan een
pub tegen. Thierry kon kiezen uit een ruime keuze bieren (zelfs Belgische!) en
ik ging voor een watertje. Het verbaasde me dat de bar-vrouw vroeg of ik al 21
was en of ze mn paspoort mocht zien. Voelde me met mn 27 winters erg gevleid!
Blijkbaar mogen ze hier in een bar zelfs geen water serveren aan -21. Het
smaakte en tegen de tijd dat we vertrokken, waren de benen al terug op hun
positieven.
Tegen 18.30u kwamen we terug aan bij het hotel en is er
terug tijd voor ontspanning. Blog updaten, wat tv kijken en straks vroeg
slapen. Het was best een vermoeiende dag. Morgen rond 9u vertrekken we terug.
Om één of andere reden trekt die Fishermans Wharf ons erg aan, dus daar gaan
we opnieuw heen. Ik weet niet wat we er precies gaan uitsteken, maar zeker is
dat we de zeeleeuwen nog eens een bezoekje gaan brengen. Morgen is ook onze
laatste echte dag in Amerika. De tijd is uiteindelijk nog voorbij gevlogen en
we hebben zoveel mogen zien en ervaren, completer kon het niet worden. Maar
dus, nog niet denken aan het vertrek, er is nog één dag te gaan.
Groetjes!!!
(fototoestel is nog aan het opladen. Van zodra dat gebeurd
is, kan ik kijken om wat fotos te plaatsen.)
Zoals eerder al geschreven, gisteren hebben we onze tijd
optimaal benut met het doden van de tijd. Tegen het einde van de dag had geen
enkel winkeltje en geen enkel hoekje van de straat nog geheimen voor ons. Rond
19u zijn we uiteindelijk bij Rodeos een slaatje gaan eten (ik verschiet hier
echt van de kwaliteit van het Amerikaanse eten. Het wordt makkelijk
geassocieerd met fastfood, maar als je de ketens links laat liggen, kom je net
zoveel restaurantjes tegen die verse en lekkere slaatjes presenteren). Daarna
zijn we de bagage gaan ophalen in het motel en zijn we richting station
vertrokken.
De trein nemen in Amerika is feitelijk niet veel anders dan
in België. Na het afgeven van de bagage moesten we wachten. Wachten, wachten en
nog eens wachten. De treinen hier staan erom bekend om makkelijk vertraging op
te lopen. Dit komt onder andere omdat ze de spoorlijn gebruiken van de
goederentreinen en deze treinen krijgen steeds voorrang. Het zou dus raar
geweest zijn moest onze trein geen vertraging gehad hebben, en inderdaad. 30 Minuten
werden uiteindelijk een uur. Doodvermoeid waren we toen hij eindelijk het
station binnen reed. Dan begon het zoeken naar de juiste wagon. De eerste
treinbegeleidster verwees ons door naar de volgende wagon, want bij haar zaten
we in businessclass. De volgende begeleidster verwees ons opnieuw door,
richting de laatste wagon. Deze begeleidster stuurde ons terug wegens geen
plaats meer. Uiteindelijk hebben we ons plaatsje gekregen: voorlaatste wagon,
bovenste etage. We waren mee. Toet toet!
Tegen 23u vertrok de trein en onze plaatsen waren te
vergelijken met de eerste klas plaatsen op een vliegtuig: de zetel kon bijna
helemaal plat liggen en we hadden ruime beenruimte, met been- en voetsteunen. Ideaal
zou je denken, maar helaas. Ik bedacht dat het feitelijk makkelijker is om te
slapen als je je wat kan opkrullen, dan wanneer je nergens je voeten achter kan
haken of je armen op kan laten rusten. Klinkt misschien raar, maar het voelde
toch zo aan.
Nuja, de vermoeidheid was zo groot, het slapen moest en zou
ons lukken. Trui tot een kussen draaien, hoofd tegen het venster, lichaam
beetje draaien, ogen dicht en het luide gebabbel rondom proberen negeren. Ik
denk dat het uiteindelijk gelukt is om in slaap te vallen, tot ik een uurtje
later wakker werd. Pijnscheut in de filetjes van de rug, bibberen van de kou
(die airco stond zo straf, mn kussen kreeg algauw zijn oude functie als trui
terug!) en rondom was er een orkest van jewelste bezig: een constant gesnurk
als basistoon, met om de 20 seconden een als slaapapneu-klinkende uitschieter
van een snurk en om de 10 minuten wel iemand die last had van een serieuze
rokershoest (met momenten dacht ik dat één van de personen in kwestie het niet
zou overleven, zon gerochel). Kan je het je inbeelden. VRESELIJK, zon
luidruchtige Amerikanen!
Niet veel aan te doen. Andere positie innemen, zo diep
mogelijk in de trui wegkruipen en terug proberen inslapen. Dat was het verhaal
van de nacht. Ik denk dat we beiden in totaal zon 3 tot 4 uren geslapen
hebben. Het was een ervaring. Zouden we het opnieuw doen? Vast niet, tenzij we
zouden overnachten in een slaapcabine (die ook aanwezig waren, maar die voor
ons wat te duur uitvielen) of tegen de avond konden afstappen om in een normaal
bed te kunnen slapen. Overdag met zon trein reizen is zeker en vast wel de
moeite. Het is uiteindelijk erg comfortabel om gewoon te zitten, er is
restaurant en bar aanwezig, propere toiletten, prachtige uitzichten (hoe kan
het ook anders in Amerika?) en je hoeft je geen zorgen te maken over het vinden
van de juiste weg Alleen heb je veel tijd nodig om met de trein te reizen. Exclusief
vertraging, waren we 10 uren onderweg om van Klamath Falls tot Emeryville te
rijden (zon 600km). Zoals eerder gezegd, het was een ervaring.
Tegen 9u deze ochtend kwamen we aan in Emeryville. Hier zou
de shuttle bus ons oppikken en naar San Francisco brengen. De bus stond op de
afgesproken plaats, alleen was de bagage niet te zien en was de trein al terug
vertrokken. Lichte paniek onder de mensen van de bus. Ze gingen kijken op het
perron en kwamen af met een karretje met enkele valiezen op. Blijkbaar hadden
de trein-mensen de bagage gewoon op het perron gezet, zonder het naar de bus te
brengen. Maar waar was nu onze bagage? Die stond niet op het karretje De
paniek in de ogen van de bus-mensen werd groter en mn maag sloeg in een lichte
knoop. Het zal toch niet waar zijn he! We gingen mee richting loketten, wachtten
zon 5 minuten vol ongeduld (geloof me, 5 minuten kunnen in zon situatie erg
lang duren) en uiteindelijk zagen we daar toch onze 3 valiezen verschijnen.
OEF! Alles in de bus en we konden vertrekken.
Niet veel later doemde de skyline van San Francisco op aan
de horizon. Wat hoogbouw, wat laagbouw en aan de andere kant de beroemde Golden
gate Bridge, waarvan de toppen verscholen zaten in de mist. Dat beloofde.
Eerste indruk: ik zie liever de reuzenbomen, dan de reuzengebouwen. Het voelt
zoveel meer ingesloten aan. Tweede indruk: al die daklozen! In iedere straat
zag je ze wel zitten. Derde indruk: wat gaat het hier steil omhoog
De bus zette ons af in het financiële district en van
daaruit vertrokken we met de taxi naar ons hotel. We konden ons nog niet
inchecken, maar mochten wel al onze bagage achterlaten. Na het onderzoeken van
het stadsplan en wat uitleg te vragen aan de receptie, zijn we de stad
ingetrokken. We hebben zon 3 à 4 km gewandeld, richting Fishermans Wharf, ten
noorden van SF. We zagen al een zeeleeuw (of was het een zeehond, de fotos
moeten het nog uitwijzen) in het water, Alcatraz (een eiland dat dienst deed
als gevangenis) en opnieuw de Golden Gate Bridge die voor een stuk verscholen
zat achter de mist. Het was interessant om al die beroemde attracties vanop één
plaats te kunnen waarnemen. We zijn er gaan eten en hebben daarna opnieuw koers
gezet richting hotel (met de bus van deze keer). Tegen 14.30u kwamen we er aan,
we konden ons inchecken en eindelijk mochten we uitrusten in een bed. De kamer
ziet er perfect uit, niet te groot maar netjes en modern. Net wat we nodig
hebben om onze laatste dagen in Amerika te slijten.
Deze avond gaan we niets speciaals meer uitsteken. De blog
bijwerken, nieuwsberichten van thuis en in de wereld lezen en slapen, véél
slapen. Het zal deugd doen. Morgen gaan we de echte toerist uithangen en met de
hop on/hop off bus de stad verkennen. Deze bussen stoppen op alle toeristische
plaatsen, er is een gids aan boord en aan iedere stopplaats kan je uitstappen om
de plek te bezoeken, om dan een volgende bus te nemen om de rit verder te
zetten. Zo zullen we in korte tijd, veel van de stad gezien hebben. Een
fotoverslag zal ongetwijfeld volgen. De fotos van vandaag zullen ook nog
volgen, maar aangezien het ginder midden in de nacht is, heb ik nog even tijd.
Eerst een dutje doen en dan alles uploaden. Slaapwel!
Thierry en ik zijn al de hele dag goed bezig met tijd te rekken. Tegen 8u opstaan, 9u ontbijt, 10u vertrekken op stadswandeling -met als einddoel Klamath Lake bezichtigen-, onderweg winkeltjes binnen/winkeltjes buiten wandelen, tegen 13u op zoek gaan naar lunch, richting brouwerij (lekker eten!), daarna richting de bibliotheek voor internet en daar blijven zitten tot sluitingstijd (zitten hier nog goed voor een heel groot uur), daarna voor de zoveelste keer de Main Street aflopen (we hebben misschien wel winkeltjes overgeslagen!) tegen 18u gaan avondeten (pizzeria Rodeos zou ook heel goed zijn), daarna de bagage oppikken in het motel en op het gemak richting station gaan. Doel is daar tegen 21u toe te komen, zodat we ons op het gemak mentaal kunnen voorbereiden op een nacht treinen. Over 24u zijn we in San Francisco. Laat ons dus nu nog genieten van de rust en stilte in dit kleine stadje.
Deze ochtend zijn we door Redwood Forest (Jedediah Smith
Redwoods State Park) gereden. Het is iets, als je het niet gezien hebt, kan je
niet vatten hoe het er in werkelijkheid uitziet. Het is ENORM. De auto is een
speelgoedauto naast al die reuzenbomen (Sequoias), wij zijn precies mieren.
Nietig. Hieronder volgen enkele impressies. Meer kan ik er niet over zeggen, want
je moet het echt gezien hebben. We wisten dat alles big is in Amerika, maar
dat onze auto zelfs in zon boom past, dat ging ons petje toch te boven.
Laatste foto: de boom was zo groot én vanbinnen uitgehold, waardoor we er met 4 comfortabel in zouden konden rechtstaan.
Na onze passage door het land van reuzen, hebben we koers
gezet naar Klamath Falls, Oregon. Hier vertrekt dus morgenavond onze trein
richting San Francisco. Na een allerlaatste ijsje met David, hebben we afscheid
van elkaar genomen. Hij zet nu koers naar Minneapolis om Independence Day (4th
of july) te vieren met zijn familie. We zijn hem enorm dankbaar om ons op
sleeptouw te hebben genomen. Dankzij hem hebben we dingen gezien en ervaren dat
we anders nooit zouden beleefd hebben en dankzij hem is dit tot nu toe- een
boeiende blog geworden. Laat ons hopen dat we het de komende dagen even
interessant kunnen houden.
Deze avond wordt een rust-avond. Eens vroeg gaan slapen
(nadat onze brouwerij-buren stoppen met live-muziek maken), om dan morgen
Klamath Falls verkennen, lunchen in de lokale brouwerij, wandelen langs Klamath
Lake en misschien ook eens te kijken wat we in San Francisco precies willen
zien. De kabelbaan en de pier staan hoog op Thierrys lijst, de gevangenis op
Alcatraz staat dan weer hoog op mijn lijst. Het zal ons vast wel lukken om deze
zaken te bezoeken op 3 dagen tijd.
Veel meer valt er voor vandaag niet te vertellen, dus ik zou
zeggen: tot morgen!
Gisteren dus het laatste stukje van de Oregonse kust afgereden. Veel speciaals hebben we deze keer niet gezien (op de landschappen na dan toch), dus ik zal jullie gewoon laten genieten van enkele foto's. Over enkele ogenblikken vertrekken we richting Redwood Forest. Ben benieuwd om de bomen te zien en ben nog benieuwder of het zal lukken om ze op foto te krijgen. Zal vast "panorama" moeten selecteren op de camera om 1 boom op foto te krijgen? We zullen zien. Na de Redwoods vertrekken we richting Klamath Falls. In dit stadje vertrekt morgenavond om 22u (onze tijd) de trein richting San Francisco. Deel 3 (en tevens ook laatste deel) van onze reis is stilaan ingezet.
Het meest westelijke punt van Oregon, in de verte. Vroeger was het ook het meest westelijke punt van het vasteland VS, maar sinds de uitvinding van de GPS moeten ze hun eerste plaats nu afstaan (met 15cm verschil!) aan een plek in Washington.
Voor zij die zich vervelen, hoeveel zeehonden tellen jullie? Ik ben op 37 blijven steken...
Gisteren dus het laatste stukje van de Oregonse kust afgereden. Veel speciaals hebben we deze keer niet gezien (op de landschappen na dan toch), dus ik zal jullie gewoon laten genieten van enkele foto's. Over enkele ogenblikken vertrekken we richting Redwood Forest. Ben benieuwd om de bomen te zien en ben nog benieuwder of het zal lukken om ze op foto te krijgen. Zal vast "panorama" moeten selecteren op de camera om 1 boom op foto te krijgen? We zullen zien. Na de Redwoods vertrekken we richting Klamath Falls. In dit stadje vertrekt morgenavond om 22u (onze tijd) de trein richting San Francisco. Deel 3 (en tevens ook laatste deel) van onze reis is stilaan ingezet.
Het meest westelijke punt van Oregon, in de verte. Vroeger was het ook het meest westelijke punt van het vasteland VS, maar sinds de uitvinding van de GPS moeten ze hun eerste plaats nu afstaan (met 15cm verschil!) aan een plek in Washington.
Voor zij die zich vervelen, hoeveel zeehonden tellen jullie? Ik ben op 37 blijven steken...
