Hallo iedereen, 

Ondertussen zitten onze vijf weken Uganda er op ….. maar willen we het niet laten om jullie nog te vertellen over de laatste weken. 

Na ons bezoek in de school en de vele ontelbare meetings die hierop volgden beslisten we om de laatste trimester van dit schooljaar verder te gaan met een nieuw schoolbestuur.

Om de puntjes op de i te zetten zijn we terug naar de school in Namutumba gegaan. Ook maakten we van deze gelegenheid gebruik om voor onze sponsorouders foto’s te nemen van hun kindjes.

Niemand had ons terug verwacht. Reeds aan de schoolpoort hoorden we dat men in de klassen druk bezig was.  Het eten stond te pruttelen in de keuken, en was bijna klaar.

Een kwartiertje later stroomden de kinderen buiten ….. het vrolijke geroep en de lachende gezichtjes…..  Mama Ria ….. Mama Ria

Het doet je hart smelten!!!

De jongste kindjes mochten na … handjes wassen, meteen aanschuiven om hun middagmaal (pocho en bonen) te krijgen, de anderen gingen braaf en rustig zitten wachten. Wat een discipline… toen we vroegen waarom zij geen eten gingen halen, vertelden ze ons dat er niet genoeg borden en bekers zijn. De kleintjes mochten dus eerst eten en als zij hun bordjes afgespoeld hadden kon er een volgende klas gaan aanschuiven.

Slik……toch klaagt er niemand, dit zal één van de aandachtspunten zijn dat we voor de start van het nieuwe schooljaar begin Februari gaan bijsturen ….voldoende borden en bekers.

Ook de speeltuigen …draaimolentje, wipplank en klimrek zijn volledig ....versleten, hoe kan het ook anders, dagelijks worden deze bestormd door een honderdtal kleine mannen. De touters die we in januari meebrachten zijn blijkbaar nog niet lang bovengehaald en heeft men in enkele bomen gehangen, de kinderen zijn er dol op……

Ook het dak van onze open ruimte is niet stevig genoeg gemaakt, hier moet terug aan gewerkt worden. Deze plaats is fantastisch, de mooiste plaats van de hele school, alle kinderen kunnen hier aan verschillende tafels samen eten tekenen en knutselen. Multifunctioneel dus, een overdekte mooie open ruimte. We hopen dat we voor deze herstelling, voor de start van het nieuwe schooljaar, geld kunnen bij elkaar krijgen door een actie te doen of een voordracht ergens te mogen geven.  Indien er iemand een idee heeft ALTIJD WELKOM.

Toch laten onze kindjes het niet aan hun hart komen, ze lachen, zingen en huppelen vrolijk rond. Hun dag kon niet meer stuk, ieder kreeg van ons nog een knalgeel pakje met koekjes en een lolly.

Alvorens Namutumba te verlaten moesten we nog eerst naar het plaatselijke hospitaal om te praten met de midwife ( vroedvrouw ) en de gynaecologe.

Het anticonceptiestaafje dat bijna drie jaar geleden geplaatst was zal in januari vervallen. Ria had de vrouwen hiervan op de hoogte gebracht …… en hun beloofd om hen de kans te geven om dit te laten verwijderen of eventueel te vernieuwen. Zijzelf hadden geen idee hoelang dit geleden was, ondanks dat ieder van hen een kaartje heeft met de datum erop.

Vrij snel kreeg Ria de vroedvrouw te spreken, deze was met twee bevallingen tegelijkertijd bezig. WAT BLIJKT NU…  Anticonceptie is GRATIS in Uganda, wanneer men niet naar een privé hospitaal gaat. Men moet alleen betalen als je een verdoving wil.

Waarom  heb ik het gevoel dat vele vrouwen dit niet weten????

We maakten een akkoord dat onze Ladies allen recht hadden op een plaatselijke verdoving indien ze dat wensten.

Met een vrij goed gevoel verlieten we dit keer Namutumba, ondertussen was het al stevig donker en zonder pech moesten we nog een dikke 2 uur rijden. Het was op DIE avond dat we uiteindelijk onze fles champagne hebben opgedronken die we in het vliegtuig hadden gekregen.

De dag erna reden we terug naar de hoofdstad om aan onze laatste week te beginnen.

Bij het herlezen van onze nieuwsbrieven merk ik dat we toch nog enkele leuke, grappige en pijnlijke anekdotes te vertellen hebben.

Zo was er in de eerste week een dag dat ik ( Ria ) broodpudding ben gaan leren maken in een bakkerij van een vriend. Broodpudding met véééél bananen, het resultaat was hééérlijk, in totaal hebben we er 5 grote gemaakt. Ook was men er pizza’s aan het maken, een kolfje naar mijn hand, daar dit 1 van mijn taken was op mijn werk in België. We hadden veel plezier… een muzungu (blanke) die hen kwam helpen!!!!!!  Volgende keer ga ik zeker terug.

En zo heb ik nog een verhaaltje …. Wel pijnlijk maar achteraf gezien best wel grappig….

In een hotel… vrij kort bij de school kregen we een kamer met een keiharde matras …. Hier op kunnen wij onmogelijk slapen!!!!!  Als oplossing bracht men ons een mouske +/- 5cm dik, ….. dit ding was wel een halve meter breder dan onze matras en stak er dus een ferm stuk over.

Wij al lang blij, we hadden hier niets op tegen, ware het niet dat IK ‘s nachts uit het bed ben gevallen. Stel je voor …. Herman werd wakker van een lawaai en zag mij niet, maar hoorde mij wel ….. vooraleer hij goed en wel het pillicht had gevonden, was ik al terug aan het recht krabbelen, maar had mij wel wat pijn gedaan.

Ook werden we een keertje tegengehouden door de wegpolitie …. Na controle van de papieren vertelden ze aan Francis dat onze banden niet in echt goede staat waren …. en ja ok, we mochten verder rijden ….. Geloof het of niet, enkele uren later Platte band …. NIET 1 MAAR 2. Van rijden was er natuurlijk geen sprake meer….!!!! Er werd een Boda Boda (brommertaxi) tegengehouden die Francis en het tweede wiel naar een garage bracht om te laten herstellen.  Wachten is één van de vele deugden hier in Afrika (niet mijn sterkste punt).

Ook bezochten we eens een Imker die we jaren geleden leerden kennen. Deze man heeft nu een mooi bedrijfje…. Alles héél steriel, waar hij de honing van vele plaatselijke Imkers verwerkt en verpakt. Hij leert ook de farmers hoe men kan werken met deze diertjes, wij hebben natuurlijk onze schoonzoon met hem in contact gebracht …. Wie weet vertellen we volgend jaar niet een pracht verhaal en brengen we honing mee dankzij onze inbreng.

Brian … de Imker heeft bij de Karamanjon people het vak van Imker gaan aanleren, en is nu vooral bezig in het buurland Zuid Soedan.

Als laatste willen wij jullie nog vertellen over ons Brittje, onze jongste kleindochter van 9. Zij is voor de allereerste keer 2 volle dagen en nachten bij ons in het hotel gebleven, helemaal alleen. Wij hebben ze natuurlijk een beetje ROT verwend ….. iets wat grootouders toch doen nietwaar????

We gingen met haar naar de stad en lieten gaatjes in haar oortjes schieten, kochten cadeautjes, nieuwe schoenen …. gingen met haar Pizza eten ….en een ijsje natuurlijk. Ik weet niet wie er het meeste van genoten heeft, wij of zij.

Het was supertof, we zijn heel trots op onze kleindochter die voor niets gezaagd of geklaagd heeft. ‘s Avonds na de douche las ik haar een sprookje voor …. Ons meisje viel in slaap … ‘s morgens vroeg ze me om terug te vertellen, want ze wist het niet meer…wow.

Als fiere DJJA DJJA (oma) wil ik nog effe iets vertellen, toen we met Brittje in de stad liepen, gaf ik haar een centje dat ze aan een bedelaar mocht geven …. Een beetje later nog eens …. Toen we pizza gingen eten, had ik niet gezien dat er iemand zijn arm door het hek had gestoken, ons kleine Britt daarentegen ging in haar nieuwe handtasje en haalde er enkele kleine centjes van haarzelf uit ….. en stapte naar het kind toe ….. HIER WORD IK WARM VAN.  De overschot van onze pizza werd ingepakt, vol trots heeft Brittje die aan een arme mama met baby op de schoot gegeven.

Lieve mensen…. Dit keer was ons verblijf niet zo super (behalve ons trouwfeest en de verjaardag van Herman).

We weten ondertussen van andere projecten dat het niet altijd gaat zoals gewild en gepland, en velen hebben ervaring met ups en downs. Dankzij de ontelbare vergaderingen en gesprekken, en de regeling van ons nieuwe management gaan wij er echter met goede moed terug tegenaan. 

Hartelijk dank aan ieder die ons steunt.

Hartelijk dank vanwege de kinderen uit Namutumba die dankzij jullie een mooie toekomst krijgen.

SAMEN MAKEN WIJ HET VERSCHIL;;;

HET VERSCHIL… OM VAN NIEMAND , IEMAND TE MAKEN 

Ria en Herman

Vele groeten.