Beste vrienden, 

Wat graag wil ik (Ria) jullie vertellen over het weekend van de 1^ste  oktober, onze veertigste huwelijksverjaardag. 

Die zondag werden we door onze vriend Francis rond 11 uur opgehaald in het hotel waar we voor dat weekend verbleven …… in Mbale, oost Uganda, zo’n 270 km van de hoofdstad.

Hij bracht ons naar een lokale Afrikaanse kerk, waar we opgewacht werden door juichende en Ukelele zingende mensen. (Ukelele = speciaal keelgeluid)

We moesten zoals een echt jong koppel een intrede maken in hun kerk en vooraan plaats nemen. Vooraf hadden we onze trouwringen al moeten afgeven.

Na de nodige introducties & speeches en gezang was het aan ons om onze huwelijks –herbelofte te doen en zoals bij een echte trouwpartij gaven we elkaar terug het JA woord, inclusief het aanbrengen van de trouwringen.

Heel deze ceremonie werd zelfs vertaald naar het Engels.

En toen …… toen kregen we plots vele handen op onze hoofden ….. van de dominee, wijzen van het dorp, oude tantes …. terwijl men een zegen uitsprak om ons veel geluk te wensen.

Mensen, dit was echt aangrijpend en emotioneel. 

Herman kon het echt niet laten, vroeg de microfoon en stelde de vraag aan de dominee of hij de toestemming had om die avond met de “bruid” naar het hotel te mogen gaan.

Ook dat werd vertaald …. en hierop volgde een gejuich en gelach van jewelste. 

Tenslotte kregen we een “huwelijks certificaat” getekend door onze getuigen, de dominee en wij zelf. We zijn hier zeer trots op, juist zoals 40 jaar geleden op ons trouwboekje.

Na de nodige foto’s in de “tuin” van de kerk bracht men ons naar de woning van Francis zijn ouders. Traditie getrouw had men twee met bloemen versierde bananenbomen geplant aan de ingang van de ouderlijke tuin. De traditie is, dat dan het pas gehuwde koppel hier tussen door wandeld ter verwelkoming.

Bijna aan het huis aangekomen hoorden we al het gezang van de mensen en weerom die Ukelele. Plots gooiden kinderen van opzij en van in de bomen blaadjes naar en in de auto, zo ongeveer zoals met rijst gooien.

Wij moesten dan nog een liaan doorsnijden, die over de weg gespannen was, om het feest te openen.

Wat een ontvangst ….. wat een feest. De dag ging verder met nog tradities zoals het aansnijden van de cake (taart). Ik moest op mijn beide knieën voor Herman gaan zitten en het eerste stukje cake in zijn mond steken …. daarna moest Herman het tweede stukje cake in mijn mond steken. De cake werd verder in kleine stukjes versneden en wij, het bruidspaar, mochten dit verder verdelen onder de 80 genodigden. 

De vrouwen van het dorp waren al van 4 uur ’s morgens bezig om het lokale eten te bereiden. Zo was er o.a. Matoke, Greens, Meat, Chicken in bananasleeves, Bambooschuts, Pumpkin, Milletbread, Goat, Cabigge, Tamarin juice, Watermelon, White en Brown Rice.

Ik hoor het jullie al zeggen ….. wat is dat allemaal, maar dit zijn hun feestgerechten.

Er werd nog veel gelachen, gedanst, muziek gemaakt op jerrycans en een houten Xylofoon.

En echt waar, er was geen druppel alcohol, alleen water en frisdrank. Iedereen had veel plezier.

Hier in Oeganda kan een vrouw een vrouw zijn, zonder angst voor haar kilo-kes meer, integendeel. De vrouwen - shaken ongeneeerd met hun borsten en stevige poep alsof ze behangen zijn met juwelen, wat natuurtalenten, gewoon om jaloers op te zijn.

Op een gegeven moment bracht Francis ons twee kleine kalabassen. Hierin zat het sap van de Tamarin vrucht. En zoals wij al eens zot kunnen doen …. haakten we onze armen in elkaar en dronken zo uit de kalabassen. Hierop volgde een gelach en wederom de Ukelele …. Dit hadden ze nog nooit gezien.