Hello iedereen, 

Onze eerste volle dag in Oeganda … wakker worden en je dadelijk thuis voelen, een zaligheid.

Vandaag hebben we een afspraak met ons gezinnetje, maar dit kon pas na schooltijd, dus tijd om wat uit te pakken.

Gisteravond bij het douchen ontdekten we dat het water heeeeel traag wegliep in het bad, dus wij naar de receptie om dit te melden. Zo juist voor de middag is een “technieker” langs gekomen met zo’n wc stomper. Wij hadden niet te tijd om het resultaat te af te wachten want we hadden een afspraak voor onze eerste meeting, afspraken maken voor de komende dagen.

Wij …. wij waren op tijd, maar we zijn nog niet ge-Afrikaniseerd dus … wachten op onze vriend.

Hij had ons trachten te bellen maar ons plaatselijk telefoonnummer stond geblokkeerd. Wisten wij veel dat ze dat hier afsluiten na drie maand geen gebruik ervan, weer een nieuwe regel.  Dus wij samen, na de meeting naar het Airtel kantoor. Hier weer alles op z’n Afrikaans, wachten …. Eerst kon het niet voor ons nummer te deblokkeren, we moesten een nieuw nummer krijgen, dan ging het op eens terug wel maar moesten we ons terug laten registreren. Alom een heel gedoe en het resultaat was dat we de dag nadien mochten terug komen omdat we geen paspoort bij hadden. Dus al die tijd geen telefoon, en het gebruik van het Belgisch nummer is wat duur. Het is in zo’n situatie dat je je pas hulpeloos voelt zonder dat kleine ding. 

Het resultaat was dat we zelf te laat waren op de afspraak met ons gezinnetje.

Al bij al was het een heel gemoedelijk weerzien. Na heel wat getater en een avondmaal samen, spraken we af dat we de volgende dag (zaterdag) naar hun nieuw huisje zouden gaan kijken.

Onze bedoeling was om in de loop van ons verblijf dit nieuw gemetseld huisje mee te gaan  schilderen en in te richten. We hadden afgelopen weken enkele foto’s gekregen van de vorderingen aan het gebouwtje en maakten zo ons programma.

En …. O ja, ’s avonds bij het douchen liep het water weer weg uit het bad.

Zaterdagmorgen, wij dus eerst terug naar Airtel, gelukkig  veel minder druk dan gisteren. En ja hoor, na de paparassen en het gedoe uiteindelijk weer een actieve telefoon.

Vandaar uit, eerst de familie nog oppikken, en op weg naar het restaurantje waar ons Roy nu werkt, om samen te lunchen.

Het is zo’n typisch “straat” restaurantje, vijf tafeltjes en 15 stoelen, waar ze een ontbijt en een middagmaal serveren. Roy moet ’s morgens om 5 uur beginnen te koken, want hier in Oeganda eten ze voor het ontbijt al warm eten. Ze moet werken tot soms 9 uur ‘s avonds en dit echt voor een armoezaaier loontje, gewoon schandalig hoe ze hier de mensen uitbuiten.

Met ons achten hebben we hier samen geluncht, echt lekker local food, Roy kan lekker koken. Voor ons allen, inclusief drankje moesten we 84.000 shilling betalen, omgerekend aan de huidige koers zo’n kleine 20 euro!

Wij samen terug op weg ….. Na een tijdje rijden komen we aan in een smal zanderig steegje. We worden uitgenodigd door Thaddeus om hun te volgen. En …. ja daar staat een gebouwtje aanpalend aan een ander. Eerst wat moeilijk om te weten wat nu van hun was. We worden uitgenodigd om mee binnen te gaan. Eén kamer, 4,5 bij dikke 3 meter en één kamer 3 bij 2 meter. Niet groot maar genoeg voor ons gezinnetje.

Maar wij die dachten om hier te komen (mee) schilderen …. dat slaagt dik tegen. De muren zijn nog door nat van het bezetten, ramen en voordeur niet afgewerkt, binnendeur niet geplaatst, helemaal nog een bevloering. Aan het tempo dat ze hier werken nog zeker vier weken werk! Dan nog het uitdrogen …. neem maar aan dat ze pas in december of januari kunnen verhuizen. Aaijeaai, weer een kleine tegenslag voor ons.

Op de weg terug vragen we aan Roy en Thaddeus of we de nieuwe school voor Britje konden bezoeken, ook niet, want ze hadden er nog niet naar uit gekeken.

Het blijft hier een probleem, de mensen denken en plannen niets op langere termijn, en dan verschieten wij dat alles hier lang duurt. 

Zondag, het verjaardagsfeestje voor ons Brittje en Herman. Brittje werd wel al in augustus negen jaar, maar dat vieren ze hier niet door gebrek aan geld, dus ook voor haar dit feestje. Herman vierde zijn 61st verjaardag. 

We nodigden samen met  onze Afrikaanse familie enkele vrienden uit. In de tuin van het hotel plaatsten we twee grote tafels, hingen ballonen in de bomen. We hadden een cake laten maken voor een 16 personen, maar er konden gemakkelijk 20 mensen van eten.

Na het eerste drankje was het tijd voor de cake aan te snijden, hier in Oeganda een belangrijk moment op een feest. Ria plaatste enkele kaarsjes op de taart maar door de wind kregen we er geen vlammetje aan, dan maar blazen zonder brandende kaars.