Lieve mensen allemaal, 

Zoals reeds verteld in onze eerste nieuwsbrief bezochten we op vrijdag 3 feb. voor enkele uren de school in Namutumba. Het was niet gemakkelijk maar toch slaagden we erin om heel wat activiteiten te doen. We speelden poppenkast, we zongen samen liedjes met de aanwezige kindjes, vooral voor de ouders gaven we diezelfde presentatie die we ook hier in België gebruiken voor onze voordrachten. Soms wel met gekwetter en gelach toen ze zichzelf of anderen herkenden.

Daarna legden we nogmaals uit dat niet wij, Ria en Herman, maar het sponsorouders zijn die het schoolgeld betalen voor de gesponsorde kinderen. Ook trachten we uit te leggen dat het door onze activiteiten hier in België het ons mogelijk maakt om de school uit te breiden.

En dan ….. terug 7 uur in de auto naar Kampala, het was al vrij laat en de keuken was reeds gesloten, toch konden we onze dorst even lessen. 

Zaterdagmorgen moesten we eerst naar het kantoor van Brussels airlines, waar men ons wist te vertellen dat we alleen maar vandaag mee konden vliegen wanneer we een upgrade namen. Anders moesten we wachten voor de vlucht van dinsdag – aankomen pas woensdag.

Wij wilden zo snel mogelijk thuis zijn bij de familie, zodoende was onze vlucht zaterdag nacht …. en werd er een terugvlucht geboekt de dag na de begrafenis, om dan nog enkele dagen terug naar de school in Namutumba te gaan, zodat we nog enkele dringende zaken op punt konden stellen. 

Juist toen we het hotel verlieten om naar de vlieghaven te vertrekken, brak er een tropisch onweer uit. Het water stroomde langs alle kanten naar beneden, modder en zand meesleurend. Onze schoenen en kousen waren dadelijk kloddernat en vol slijk. Het leek wel of Uganda huilde en meevoelde met ons verdriet.

Ondanks deze stortbui geraakten we toch op tijd in de vlieghaven, weliswaar nog steeds met natte sokken. Bij de eerste controle moesten we onze valies openmaken. Dit moment gebruikte ik (Ria) om in onze vuile was droge sokken te kunnen grabbelen, nog snel wat deodorant spuiten ….. en eigenlijk weten we niet waarnaar men aan’t zoeken was, maar het was ok, de valies mocht terug toe.

We hadden een rustige nachtvlucht en werden ’s morgens opgehaald door een broer die ons dadelijk een stand van zaken bracht. 

Dank aan iedereen die ons een mailtje stuurden met medeleven, maar vooral dank aan Meta en Christje om ons zo goed bij te staan en te troosten in Uganda.

Het vooropgestelde programma werd een beetje gewijzigd zodoende dat onze twee gasten die week hun reis konden verderzetten weliswaar in goede handen van onze vriend Francis.

Ook bij hen verliep niet alles zoals geplant maar deze twee vrolijke dames maakten daar het beste van. 

De dag na de begrafenis, zaterdag 11 feb, was er onze terugvlucht. Het had die nacht lichtjes gevroren en ’s morgens was het beginnen te sneeuwen. Het gevolg …. we moesten in het vliegtuig meer dan een uur wachten omdat ze eerst de romp en vleugels van het vliegtuig moesten ontdooien en vrij maken van sneeuw. Dus weeral pech …. 

Het was al bijna middernacht toen we in het hotel aankwamen en Meta en Christje terug ontmoeten. We praten nog enkele uurtjes over de weder ervaringen, want de volgende morgen was er geen tijd te verliezen, kort na het ontbijt zaten we met z’n allen terug in de wagen voor een rit van een vijf uren richting onze school. Die namiddag was het de eerste keer dat we het iets kalmer aan konden doen en genoten we van de verdiende rust.

Doch … de dag nadien, weer vroeg op om op tijd in de school te zijn. Onze planning was om erom halfnegen aan te komen. Maar Uganda zou Uganda niet zijn, als het zou lopen zoals gepland ….. eerst al een half uur kwijt aan de supermarkt, we wilden een doos met water kopen maar die moesten ze eerst ergens gaan halen in hun magazijn.

Onze Principal zat mee in de wagen en onderweg beslisten we om iemand op te zoeken die met kennis van zaken kon praten over het planten van watermeloenen. Die zou ons wegwijs maken hoe en waar er een beplanting kan gebeuren op de grond van de school die we een dik jaar geleden aankochten. Deze man was zo vriendelijk om dadelijk met ons mee te gaan en we kregen meer dan een uur uitleg.

Men verwacht heel binnenkort hier het regenseizoen, dus de grond moest eerst dringend klaar gemaakt worden. Wij beslisten dan maar dat dit werk gemakkelijk kan uitgevoerd worden door de ouders waarvan de kinderen gesponsord worden, zodoende dragen zij hun steentje bij aan de school. 

Het werd hoog tijd om aan de (verplichte) fotosessie van onze sponsorkindjes te starten. Een heel werkje, kind voor kind kreeg eerst hun nieuwe uniform en dan namen we van elk enkele beeldjes.

Ondertussen speelde Meta en Christje met de kleutertjes. In de lagere klassen werd er al volop les gegeven.

Die dag reden we nog verder naar onze laatste bestemming van onze reis .. Mbale. Maar in een latere nieuwsbrief meer hierover.

Vele lieve groeten aan iedereen.

Meta, Christje, Ria en Herman.