's Morgens ( maandag ) ging het alweer een stuk beter met Ria en 's middags besloten we om toch naar Munonya te rijden om alzo langs het kantoor van OXFAM te gaan, om informatie in te winnen voor de opvang van water voor onze school. Ook onze kapotte onderdelen van de naaimachines moesten nog binnengebracht worden. In het kantoor van OXFAM zijn we jammer genoeg niet geraakt, want Ria werd terug misselijk en was zeer ellendig. Wij zo spoedig mogelijk terug naar het hotel... We hadden nog een lichte aanrijding en kwamen zo enkele uren later pas in het hotel terug. Het was al laat in de namiddag.
Woensdag komen we terug naar België..... we kunnen niets riskeren. Het Mengo hospitaal is dicht in de buurt, en voor een malariatest is er alleen maar een bloedtest nodig. Dus.... wij met Ria naar dat hospitaal, voor een onderzoek ( dachten we...). Na een eerste kontrole bij de arts, en zonder enige uitleg, werd ze in een driewielige rolstoel gezet, bergop en bergaf gereden naar een volgend gebouw. Daar zagen we dat Thadius een doos bij zich had, met enkele bussen met een vloeistof. Bleek dat ze Ria die nacht aan een infuus wilden leggen...., Ria had achter een gordijn al nieuwschierige kopkes gezien en zag dat ze met 4 personen in één bed lagen !!!!!
Ria en ik weigerden daar te blijven..... Allee wij terug met die kramakkeligge rolstoel, bergaf... bergop, we moesten met met 4 man die rolstoel tegenhouden of duwen....., terug naar die dokter. Die was natuurlijk kwaad en wou geen andere medicatie geven. Nadat wij bleven weigeren om te blijven, vertikte hij om verder met ons Engels te praten. Terug in het hotel kregen we in de kamer een visite van 3 Amerikaanse verpleegsters ( logeerden ook in het hotel ). Hun diagnose was : voedselvergiftiging met uitdroging als gevolg en een geinfecteerde maag. Dus, veel cocacola drinken en dadelijk starten met antibiotica, die we notabene zelf bij hadden.
Andere, verontruste vrienden, die ondertussen naar het hotel waren gekomen, ...... begonnen hardop een gebed om terug een goede gezondheid af te smeken... Ja dit is ook Afrika... Een ervaring waar we nu al wel het komische van inzien, maar op het zelfde moment niet gerust in waren. Maar... de bezorgdheid van iedereen over die muzungu die is ziek is...... echt ontroerend.
Volgens afspraak, op dinsdagmorgend 7.00 uur haalden we de 35 kg bagage op die mensen uit Hove voor ons nog meegebracht hadden. Al deze t-shirts, speelgoed en babykleertjes hebben we nog op de juiste plaats kunnen uitdelen. Die namiddag hadden we ook een afspraak met onze aids madammekes, en ook al was Ria nog wel niet 100%, die afspraak wilden we wel echt nakomen. Ze stonden ons al op te wachten en waren talrijk aanwezig. Bijna een uur moest Ria kiezen uit de vele hangers, want natuurlijk iedereen wilde stukjes die ze zelf gemaakt hadden verkopen. Bij het afscheid konden wij hen allen nog een rode T-shirt geven. Wij hopen, lieve mensen, als je dit leest, dat jullie zich een klein beetje kunnen inbeelden, die dankbaarheid, dat ongeloof, die blijdschap en vreugde op deze mensen hun gezicht.
We gingen ons Rian nog van 't school halen om hier ook nog even te kontroleren of alles in orde was. Daarna nog even de stad in, om de naaimachineonderdelen op te halen,---omgeruild zonder te veel protest---, zou hij dat dan toch bewust gedaan hebben???? Dank zij cocacola en droge koekjes kwam Ria er wat bovenop, maar van eten was nog geen sprake. Onze laatste nacht.... konden we eens echt doorslapen. Woensdagmorgend gingen we inpakken, je kan niet alles weggeven hé. Een valies vol met lege sporttassen en een valies vol herinneringen, verhalen en emoties, dit was onze bagage retour.
We verlieten het hotel in de vroege namiddag, samen met onze kinderen, en onze daddy, die speciaal uit Namutumba gekomen was.
Onze laatste uurtjes samen brachten we door, rustig bij het Victoriameer, vlak bij de vlieghaven.
Nog een laatste knuffel, nog één keer die armpjes om ons heen, dag lieve kinderen.... zorg goed voor elkaar. Afscheid nemen is zo moeilijk. Beste mensen, aan iedereen die ons gevolgd heeft, we hopen dat jullie door onze ogen mee hebben kunnen genieten van deze hele lieve, maar toch zo arme mensen. De blijdschap in de ogen van zo velen die we hebben kunnen helpen... de school... de toekomst van de kinderen. Hier is geen sprake meer van enkele druppels op een hete plaat, maar mede dank zij jullie steun en jullie hulp is het al een echte plensbui geworden.
Wij gaan nog zeker terug, want onze school is nog niet af, en er is nog zo veel te doen ginder....
Uw steun blijft steeds welkom, in welke vorm dan ook. Onze Ugandarekening is 733-0360093-59
Dank jullie allen voor uw interesse.
Ria en Herman en vele Ugandesen.
