Zaterdag,... toch een nachtje geslapen??? Onze maag en darmen dachten daar anders over.... al bij al toch enkele uurtjes onze ogen kunnen sluiten,tot... ze om 5.30 uur in de morgen die verdom... pomp terug opzetten. Gedaan met de nachtrust. We namen al de tijd om die morgen op te staan, te ontbijten, we voelden ons dan ook wat beter uitgerust, we kalmeerden onze ingewanden met de nodige medicatie. Na een rit van 2,5 uur bereikten kort na de middag de stad Kampala.
Zondagmorgen, het beloofd een mooie, zonnige dag te worden, we gaan zoals steeds ginder naar de kerk. Ria krijgt precies vapeurekes en veegt regelmatig het zweet van haar gezicht. Tijdens de mis verwelkomt de priester ons, hij noemt ons bij onze voornaam, en verteld aan de aanwezigen ( met veel humor )dat hij niet weet hoe we dit precies gedaan hebben??? maar dat we een ZWARTE dochter hebben, hier in Mulago, en zelfs een Muzukulu (kleindochter), deze laatste lag in een diepe slaap tegen Herman aan.
Na de mis wilden wel enkele mensen onze handen schudden, Ria kreeg een opgeplooid briefje in de handen gedrukt door een kleine jongen. In dit briefje vraagt de jongen om hulp voor het betalen van schoolgeld.... er staat een telefoonnummer bij. Na het lezen van dit briefje wil Ria deze jongen aanspreken maar hij is verdwenen in de massa kerkgangers.
We moesten verder... want wij waren uitgenodigd bij de echte mama van Roy. Ondertussen.... donkere wolken pakten zich samen boven de sloppenwijk. Na het drinken van de Afrikaanse thee ( gekookt water en melk, theezakje en gember ) dringen we er op aan om terug te gaan naar het hotel. De mama van Roy woont in het midden van de sloppen. Via een wirwar van straatjes en steegjes komen we op de hoofdweg, het is ondertussen beginnen zwaar te druppelen... we zijn nog juist niet helemaal nat als we in een taxi ploffen. Deze rijdt met ons nog geen 500 meter.... en valt stil....geen benzine meer. De regen valt ondertussen met bakken uit de hemel, je kan geen centimeter de raam open zetten en alles is dan ook meteen aangedampt... plezant voor Rian, want nu kunnen we tekeningen maken op de ruiten.
Als je nu met kleren en schoenen in een zwembad springt, awel sé, zo zag onze chauffeur eruit als hij met een jerrycan terugkomt met wat benzine.
Uiteindelijk dan toch, door de gietende regen, in het hotel aangekomen,'t was ondertussen 3 uur in de namiddag. En wat doet ge zoal als het regent...... vroegen we onze schoonzoon. SLAPEN, was het antwoord ?????!!!! Amaai, een geluk dat die hier nie ons Belgikske weer hebben, anders slapen ze drie weken aan één stuk.......
Dit was even een uitgelezen moment om met Roy en Thadius te praten over het schoolgeld dat we reeds betaalden voor Juliette, de zuster van Roy. Juliette werd in het verleden gesponserd, maar nu ze zestien was geworden, vonden deze dat ze maar moest gaan werken voor haar schoolgeld (zoals velen). Natuurlijk creëer je hierdoor een achterstand in het onderwijs, eerst, als je al werk vindt, wat gaan werken en dan pas terug naar school.... Geen goed idee vonden wij. Juliette is een mooi en flink meisje, dat graag studeerd, daarom beslisten wij haar op weg te helpen en betaalden de eerste trimester voor het eerste secundair. Ook boeken en uniform kochten we, zodat ze alvast van start kon gaan. We beloofden haar dat we in België zouden uitkijken naar een evt. sponser voor de volgende jaren. Als iemand geïntreseerd is ????? ....... voor het hele jaar kost dit amper een kleine 300 euro. Er zijn betere scholen in de omgeving, maar dan is het prijskaartje naargelang.
Diezelfde avond, laat na het eten, werd Ria ziek. We moesten haar tot 2 x toe op de grond leggen, ze draaide helemaal weg, diaree, braken, koorts. Met in het achterhoofd de gedachte van een Malaria-aanval, en de geruststelling dat we steeds een vriend mochten bellen, indien het erger werd, gingen we de nacht in.
's Morgens (maandag), curieus zeker, zie verder.............
