Beste mensen, met ons gaat alles prima, sorry dat we even niets van ons lieten horen. Meestal hebben we smorgens GEEN stroom als we opstaan. Herman begint het te kunnen...... zich scheren zonder spiegel, louter op de tast en met kaarslicht. Jaja er is buiten dan wel licht maar in onze badkamer ziede geen sikkepit.
Vandaag, maandag........ hebben we eindelijk ( jawel Robert ) onze stop voor het bad gekregen.
Dinsdag zijn we naar Masulita geweest bij de familie van Thadeus. De tocht er naar toe is erbarmelijk, ondanks we goed vervoer hadden gingen we toch regelmatig met twee wielen van de grond. De weg is nog slechter dan vorig jaar. Veilig aangekomen, bezochten we eerst her grafje van onze kleine Nicole, haar beertje in graniet staat er nog steeds op. Toch werd het een leuke dag.
De meegebrachte reukjes, juweeltjes voor de dames en de grote meisjes, de speeltjes, scoubidous en ballons voor de kinderen, de T-shirts voor de mannen, het is geweldig te zien hoe al deze mensen hiervan kunnen genieten.
Men had voor ons lekker gekookt. Met veel gehots en gebots bereikten we terug de hoofdweg waar men ook konstant putten in de weg moet ontwijken. Daardoor gebeurde het dat er iemand onze zijspiegel plots afreed. Ronald, onze chauffeur, had enkele glassplinters in het aangezicht gekregen. Hij had enkele snijwondjes in lip en kaak, maar na een kwartiertje konden we verder rijden. Ons familieke werd thuis veilig afgezet. Maar toen begon voor ons nog een stuk lijdensweg.
We hebben twee uur vast gezeten in de trafic jam - stilstaand verkeer of file genaamd. Twee uur voor nog geen 10 km rijden. Onderweg, midden in de stad, langs ongeloofelijk drukke straten, zaten er drie kleine kindjes, een 5 meter uit elkaar, amper 2 a 3 jaar te bedelen. Ook aan de overkant zaten er enkele, zo klein en nietig, de mensen vertrappelden ze bijna.
Savonds bij onze thee - koffie hebben we hierover nog moeten praten, ni te geloven dat mensen dit hun kinderen aandoen.
