Hallo iedereen;
Eerste nieuwtjes uit Oeganda.
Even ter informatie voor diegenen het nog niet weten, we zijn sinds donderdagavond terug in Oeganda. We zijn hier voor twee maanden, en willen op deze tijd het één en het ander realiseren in onze school. Dank zij onze 3 maanden testpensioen (lees loopbaanonderbreking) is dit mogelijk.
De computerklas inrichten en opstarten, daarvoor zijn we gekomen.
Donderdag laatstleden zijn we met 143 Kg vertrokken in Zaventem. Het inchecken was geen probleem, heel vriendelijke mensen aan de balie. Als je naar Afrika reist moet je wel op tijd komen want de gate is wel dik een half uur stappen, reken daarbij de handbagage controle, dan heb je maar even de tijd nog voor een hap en wat shopping.
De vlucht verliep vlot (op wolkjes), een half vliegtuig vol, dus we namen elk twee zetels. In Kigali, een tussenstop, hebben we dan wel 50 minuten langer dan normaal aan de grond gestaan, de papieren waren niet in orde om terug op te stijgen. Dit was wel niet zo gezellig.
Uiteindelijk dan na een 40 minuutjes, geland in Entebbe. De visum verliep vlot, alleen bij de bagage was er één doos te weinig, en het duurde ook lang eer de bagage op de band kwam.
== Er komt geen bagage meer == lieten ze ons weten! Maar wij stonden daar nog zeker met 10 te wachten op bagage. Daar was dan enen die zei dat we maar papieren moesten gaan invullen, Ria was al onderweg (30 meter) toen er dan plots toch nog bagage op de band kwam, en daar was dan ook onze doos. Afrikan way (en hoe graag je een kartonnen doos van 23 Kg kan zien)
In het naar buiten gaan was er dan er dan nog ene die graag wist wat we zoal mee hadden, Ria zei overtuigend dat dit allemaal materiaal was voor de school die we laten bouwen hebben, ze wou dan fotos laten zien, maar dan was het ineens ok.
Onze man stond ons op te wachten en na een 50 minuutjes rijden bereikten we het hotel.
Eerste probleem KEIHARDE matrassen, maar de volgende ochtend kregen we andere.
Tweede probleem De douchekop spoot evenveel (warm) water naar opzij als door de gaatjes. Na nen goeie wrong van Herman was dat euvel ook weer opgelost. Derde probleem .. na den douche komt er water van onder het bad, daar leggen we dan maar een vloermat tegenaan. Al bij al klagen we niet hoor, we hebben een prachtige grote kamer op het gelijkvloers, dit hadden we niet verwacht.
Vrijdag bezochten we eerst de office van Brussel Airlines, gewoon even laten weten dat alles ok was.
Dan naar de ambassade om te melden dat we in Oeganda zijn .. kan nooit geen kwaad als je voor een langere periode daar bent.
En dan uiteindelijk .. naar onze Afrikaanse familie. Verrast . het restaurantje van Roy was gesloten, nochtans hadden we hier afgesproken. Even navraag daar, legden ze ons uit dat dit al enkele dagen gesloten was. Hoe? Wat? Gesloten .. wij natuurlijk ongerust. Herman wou juist Thaddeus bellen en op dat moment kwam die juist aan de wagen.
Hij legde uit dat Roy dringend naar een zieke nonkel was geroepen, ver van Kampala. Die man was dan ondertussen ook overleden en werd zaterdag begraven. Dus . geen Roy.
Wij vroegen dan naar Brittje, O die is bij de mama van Roy. Ok, wij daar naartoe. Komen we daar aan, ligt die mama ziek int bed te bibberen van de koorts. En Brittje . die wou van ons niet weten.
Zo konden we deze situatie niet laten en we gaven geld aan de oppas zo dat ze met de mama naar het hospitaal kon gaan, resultaat de mama had zware malaria. Brittje werd bij de buren gedaan.
Al wat we nog konden doen was naar de school van Rian gaan, om te zien of we ze niet mee kregen.
Dat was ook al een teleurstelling, we konden ze pas de dag erna, om één uur in de namiddag komen ophalen.
Alléé, onze eerste geplande dag viel al in duigen . niets van ons programma klopte nog.
De rest van die dag bleven we dan maar in het hotel. s Avonds kwamen er nog een paar vrienden, om wat bij te praten.
Zaterdagnamiddag hebben we Rian opgepikt op school. In de tuin van het hotel gaven we de brieven die we bij hadden voor haar. Met een verwonderde gezicht opende en las ze haar post.
Van Roy wisten we enkel dat ze pas zondag terug thuis zou zijn.
Zondag morgen, wij, zoals goede westerlingen, op tijd vertrokken naar de kerk. Daar aangekomen was de vorige dienst nog bezig, dus wij dan maar wat wachten. 40 minuten aub. nen mens heeft wat over We brachten de dag door met Thaddeus en de kinderen, Roy . die was er nog altijd niet.
Maandag morgen vertrokken we voor drie dagen naar onze school. Voor we Kampala verlieten gingen we langs de Ambassade van Kongo om een visum aan te vragen. Dit zal nog WEL even duren voor we het visum hebben.
Dinsdag hadden we in onze school bezoek van Hilde en Jos uit Hove . Het was een hele leuke dag,en wij hebben er allemaal van genoten. Tof om ons project eens te laten zien aan mensen uit onze omgeving, als geschenk hadden ze voor dit koppel een tafeltje gemaakt in de houtbewerkingklas, waar ze met man en macht met velen aan gewerkt hebben om dit toch maar af te krijgen vooraleer de dag om was.
Hilde en Jos als jullie deze mail lezen zijn jullie al terug in Belgie, langs deze weg nog eens super bedankt, een dag die we nooit vergeten.
Onze eerste mail sluiten we hierbij af.
Aan allen nog vele groeten.
